คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ใกล้ชิด
( อินทนนท์ )
วันนี้เป็นวันที่ผมีใมา เมื่อืนเ้าปอน์มาบอผมว่า พรุ่นี้ะให้ทิวามาทำอาหารให้ทาน เ้าปอน์บอว่าทิวาทำอาหารอร่อยมา เ้าปอน์อบฝีมือทิวา ผมเอ็อยาิมเหมือนันว่าอร่อยนาไหน และเ้าปอน์บอว่าะไปรับทิวาที่ห้า สิ่นี้ยิ่ทำให้ผมรีบเ้านอนเพื่อที่ะให้เ้าเร็วๆ
“เ้าปอน์เร็วรับ สายแล้วนะ” ผมเรียเ้าปอน์อยู่หน้าห้อ
“รับ เสร็แล้วรับ ุพ่อะรีบไปไหน ทำเป็นวัยรุ่นะไปเทับสาว ื่นเ้นมาเหรอรับ” เ้าปอน์แวผม
“ไป ไป เี๋ยวอาวาอลู็รอนานหรอ” ผมพูพร้อมันหลัเ้าปอน์ให้รีบเินลบันไบ้าน
“สอนพ่อลูะไปไหน” เสียม๊าผมถาม
“ไปรับอาวามาทำอาหารและทาน้าวที่บ้านรับ” เป็นเ้าปอน์ที่อบุย่า
“ั้นรีบไปรีบมาละัน” ม๊าผมบอ
เราสอนพ่อลูึ้นรถ และผมรีบับรถให้ถึห้าให้เร็วที่สุ ผมอยาเอหน้าทิวาใะาแล้ว
เมื่อถึห้า
“พ่อรับ ะรีบเินไปไหน อาวาไม่หนีไปไหนหรอรับ”เ้าปอน์เรียผม พร้อม้าวายาวๆามผม
“พ่อไม่ไ้รีบ พ่อ็เินปิอพ่อ”ผมอบเ้าปอน์สายามอหาทิวาไปทั่ว
“รับเินปิ ปิมา” เ้าปอน์แวผมอีละ
“อาวา อาวารับ” แล้วเป็นเ้าปอน์ที่เห็นทิวา่อนผม เ้าปอน์เินเ้าไปทัทิวา และทิวาหันมาทัยมือไหว้ผม วันนี้ผมอาสาเ็นรถเินามหลัสอนอาหลาน ผมเ็มใที่ะทำนะวันนี้ผมให้ทิวา่วยเลืออใ้ส่วนัวให้ผม ผมอยารู้ว่าทิวามีรสนิยมแบบไหน อบอะไร ทิวาเลืออเ่มา นผมมอามทิวาไม่วาสายา นเราื้ออันเสร็และับรถลับบ้าน
เมื่อมาถึบ้าน เ้าปอน์็วาแผนให้ผมไ้ทำอาหารับทิวาสอน ยิ่ผมไ้อยู่ใล้ทิวาวามรู้สึรัอผมยิ่เพิ่มึ้นทุนาที ผมไ้แ่มอหน้าทิวาไป ยิ้มไป นรู้สึัวึเินไปุยับทิวาเพื่อที่ะ่วยทำอาหาร
“ทิวามีอะไรให้ผม่วย็บอไ้เลยนะ ไม่้อเรใ” ผมบอับทิวา พร้อมเินไปหยิบผ้าันเปื้อน
“ั้นบอส่วยล้าอาหารทะเลให้ผมหน่อยรับ” ทิวาหันมาบอผม พร้อมับใ เพราะผมยืนอยู่้านหลัอทิวา
“หันมา ใส่ผ้าันเปื้อน่อน” ผมบอทิวา พร้อมับล้อผ้าันเปื้อนให้ทิวา แล้วเอื้อมมือไปผูผ้า้านหลั ารทำแบบนี้เหมือนผมไ้แอบอทิวาไปในัว หน้าเราสอนะนันอยู่แล้ว
“หอมั” ผมิในใและผูผ้า้านหลัให้้าล เพราะผมอยาอยู่อย่านี้นานๆ
เมื่อผมใส่ผ้าันเปื้อนให้ทิวาเสร็แล้ว
“ใส่ให้ผม้วยสิ” ผมพูและยื่นผ้าันเปื้อนให้ทิวา ทิวาใส่ผ้าันเปื้อนให้ผม ผมสัเว่าทิวาเินผม น่ารัั เมื่อทิวาใส่ผ้าันเปื้อนเสร็เราสอน็่วยันทำอาหารนละไม้ละมือ ทำไปุยันไป ิมันไป บรรยาาศเหมือนแฟนันเลย ผมิไปเอรึป่าวเนี้ยะ ภาวนาให้ิเหมือนันนะ ผมยิ้มอย่ามีวามสุ
เมื่อทำอาหารเสร็ ผมับทิวา่วยันเินถืออาหารออมา ลืมบอไปเลยว่าเมนูที่ทิวาทำให้รอบรัวผมทานในวันนี้ ือ ยำวุ้นเส้นโบรา ยำุ้ส และ้มยำทะเลเือ
“มาแล้วรับ อาหารพร้อมเสริฟท์” ผมส่เสียมาแ่ไล
“เย้ ไ้ทานอาหารสัทีปอน์หิวไส้ิ่วแล้ว อาวามานั่้าน้อปอน์” เสียเ้าปอน์ส่เสียร้ออย่าีใ และเรียทิวาให้ไปนั่้าัวเอ
อนนี้ทุนลมือทานอาหารประำที่อัวเอ และสายาทุู่หันไปมอที่ม๊าอผมโยมิไ้นัหมาย เพราะอะไรเหรอรับ ็ม๊าผมทานอาหารที่ทิวาทำอย่าเอร็อร่อย ไม่พูไม่าับใรเลย นป๊าผมถามว่าอร่อยไหม ม๊าผมลืมัวเลยอบว่าอร่อย แ่เมื่อึสิลับมาไ้ ็รีบปิเสธทันที ว่าฝีมือทิวา็ั้นๆพอๆับแม่นมที่บ้านผมทำนุลา้อแวึ้นอีน แ่ผมบอเลยว่าทิวาทำอาหารอร่อยสมับที่เ้าปอน์ป่าวประาศไว้ริๆ ผมหันไปมอทิวา
“ทิวา ทานเยอะๆรับ เราอะร่าบาว่าผู้หิแล้วนะ” ผมพูพร้อมัอาหารใส่าน้าวอทิวา
“ รับ อบุรับ” ทิวาอบผมแล้วยิ้มอย่าอายๆ น่ารัอีแล้ว
เมื่อทานอาหารเสร็ทุน็มารวมัวันที่ห้อนั่เล่น เ้าปอน์็พูุยับทิวา นระทั่มีเสียม๊าผมบอให้ทิวาลับบ้านไปพัผ่อนไ้แล้ว
“ใรไปรับทิวามา ็ไปส่ให้ถึบ้าน้วย” ทุนใที่อยู่ๆม๊า็ไล่ทิวาลับบ้าน แ่ประโยที่ม๊าพูเมื่อี้ทำให้ผมยยิ้มึ้นมาไ้ นี่ม๊าิะ่วยผมใ่ไหม ไ้รับบัามาาหิให่ประำบ้านะรอ้าอยู่ไย ผมรีบลุึ้นเินออไปทันที
“ุพ่อรับ ไปส่อาวาให้ถึบ้านนะรับ อย่าพาอาวาไปแวะที่ไหนนะ”เ้าลูายอผมสั่มา
“รับุแสบ ะส่อาวาอน้อแสบให้ถึห้อนอนเลยีไหมรับ” เมื่อลูสั่มาพ่อ็ไม่ัรับ
“ีรับ” เ้าแสบอผมอบ แล้วทุน็หัวเราะัน ผมหันไปมอทิวาที่ทำหน้าอยู่็อำเบาๆไม่ไ้
“ไปรับทิวา ผมไปส่เี๋ยวะึเอา” ผมพูับทิวา
ทิวาพยัหน้าและเินามผมึ้นรถไป
บนรถ
“วันนี้เหนื่อยไหมรับทิวา” ผมับรถไปและหันมาุยับทิวา
“ไม่เหนื่อยรับ มีวามสุมาว่าที่ไ้ทำอาหารให้ทุนทาน”ทิวาอบและส่ยิ้มให้ผม
“อถามทิวาหน่อยไ้ไหมรับ”
“ถามไ้รับ”
“ทิวามาทำานที่โรแรมนานรึยั”
“็สามปีแล้วนะรับ แ่่อนหน้านี้ผมทำอยู่ที่สาาลบุรี”
ใ่สินะ ที่ๆผมเอับทิวา
“ทำไมทิวาถึไปทำที่ลบุรีละรับ ทำไมไม่ทำสาารุเทพั้แ่แร”
“ือ ผมอยาลืมเรื่อบาเรื่อ ผม็เลยอพ่อับแม่ไปทำาน่าัหวั” ทิวาอบิๆัๆ
“อโทษ้วยนะที่ถาม” ผมรู้สึไม่ีที่ถามำถามนี้
“ไม่เป็นไรรับ มันเป็นเรื่อในอีไม่น่าำหรอรับ”ทิวาอบลับมาพร้อม้มหน้ามอมือัวเอ
“เออ ทิวาบอทาผม้วยนะรับ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อทันที ไม่อยาให้ทิวาอึอัไปมาว่านี้
“ไ้รับ” ทิวาหันมายิ้มและอบผม
แล้วเรา็ุยเรื่อสัพเพเหระไปเรื่อย นถึบ้านทิวา
“อบ้านหลันี้ละรับ” ทิวาี้ที่ประูบ้านให้ผมอ
“อบุนะรับที่มาส่ผม บอสะเ้าไปในบ้าน่อนไหมรับ” ทิวาถามผม
“ไม่เป็นไร ทิวาเ้าบ้านเถอะึแล้ว ไว้วันหน้าถ้าไ้มีโอาสมาส่ทิวาอีผมะเ้าสวัสีุพ่อุแม่อทิวา” ผมพูออไป แ่ในใผมอยาามทิวาเ้าบ้านใะา
“ั้น ผมไป่อนนะรับ บอสับรถลับีๆนะรับ”
“รับ เออ ผมอไลน์ทิวาไ้ไหม ถ้าผมถึบ้านแล้วผมะไ้ไลน์บอ”
“ะีเหรอรับ” ทิวาถามผมอย่าเรใ
“ีสิ มีอะไรเราะไุ้ยัน เรื่อาน้วย” ผมอบไปอย่าเ้าเล่ห์
ผมยื่นโทรศัพท์ให้ทิวา ทิวารับไปแอไลน์ในเรื่อผม และส่โทรศัพท์ืนผม
“ผมไปแล้วนะรับ สวัสีรับ” ทิวายมือไหว้ผม แล้วเปิประูรถลไป
ผมมอามทิวาลารถ แล้วเินเ้าบ้าน วันนี้ผมมีวามสุั ผมรู้สึว่าัวเอยิ้มมาว่าทุวัน วามรู้สึรัผู้ายนนี้มันเพิ่มึ้นอีละ านนี้้อยวามีวามอบให้เ้าปอน์ที่ทำให้วันนี้ผมไ้ใล้ิทิวาไ้อีั้น
…………………………………………………………………………………………………………………
ความคิดเห็น