คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : Ep.2 Prologue - บทนำ
Prologue
บทนำ
เปลวไฟที่โหมกระหน่ำไปทั่วนั้นดูราวกับหยดหมึกสีแดงที่แต่งแต้มลงบนภาพวาด
เด็กหนุ่มมองภาพรอบๆด้วยดวงตากราดเกรี้ยวถ้าไม่ติดว่าแผลขนาดใหญ่ที่ขามันทำให้เขาลุกขึ้นยืนไม่ขึ้น
“ดูสภาพของเธอในตอนนี้สิ ดูไม่ได้เลยนะ เลสเตอร์”
ชายหนุ่มคนนึงมองลงมาหาร่างของเด็กหนุ่มด้วยสายตาเย็นชา
“ไนลิก...” เลสเตอร์กำหมัดแน่นแล้วพยายามกัดฟันต้านความเจ็บปวดให้ลุกขึ้นแต่ดูเหมือนไม่เพียงแต่บาดแผลเท่านั้นแต่ในตอนนี้นั้นเรี่ยวแรงของเขาก็แทบไม่เหลือแล้ว "ทำไมถึงตอนทำเรื่องแบบนี้ด้วย"
“ทำไมงั้นเหรอ? ฉันนึกว่าถ้าเป็นเธอจะเข้าใจได้ซะอีก”
“เข้าใจบ้าอะไรของนาย!” เลสเตอร์คำรามใส่อย่างเดือดดาล “ทำไมถึงต้องฆ่าพวกเขา ต้องให้มีคนตายซักกี่คนนายถึงจะพอใจ”
“เพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้าเราจำเป็นต้องสละบางอย่างไปบ้าง”
ชายหนุ่มยังคงไม่เปลี่ยนสีหน้าเรียบเฉยนั่นซึ่งมันยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของเลสเตอร์มากขึ้นไปอีก
“สละบางอย่างงั้นเหรอ? ก้าวไปข้างหน้างั้นเหรอ? ไร้สาระ ที่นายทำมันก็แค่ความบ้าคลั่งเท่านั้นเอง!” เลสเตอร์คว้าก้อนหินข้างๆตัวแล้วเขวี้ยงใส่อย่างสุดแรงซึ่งอีกฝั่งก็เพียงแค่เอียงคอหลบอย่างสบายๆ
“เธอคิดว่าฉันชอบคร่าชีวิตผู้คนนักเหรอไง” ไนลิกถอนหายใจก่อนจะย่อเข่าลงมามองเด็กหนุ่มที่กำลังโกรธตรงหน้า “แต่มันจำเป็นต่างหากล่ะ คนแค่นี้ถือเป็นการเสียสละที่น้อยมากถ้าเทียบกับสิ่งที่พวกเราได้จะได้รับในอนาคต"
“อย่ามาล้อเล่นน่ะ นายเห็นชีวิตคนเป็นอะไรกัน”
“ถ้าเพื่อเป้าหมายแล้วล่ะก็
มนุษย์ควรตัดสินทุกอย่างให้เท่าเทียม ไม่มีซึ่งคุณค่า ไม่มีซึ่งความรู้สึกส่วนตัว”
ไนลิกค่อยๆยื่นดวงตาสีเขียวอ่อนนั่นเข้ามาไกล้
“ถ้าทำแบบนั้นล่ะก็ไม่ว่าอะไรก็พร้อมที่จะสละได้ทั้งนั้น”
“นายมันเป็นปีศาจชัดๆ”
เลสเตอร์มองชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลายทั้งชิงชัง โกรธเกรี้ยว
และหวาดกลัว
“ฉันยอมเป็นได้ทุกอย่างนั่นแหละ”
ไนลิกตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“นายมันบ้าไปแล้ว...”
เลสเตอร์พูดซ้ำเติม
“นั่นเพราะเธอยังมองไม่เห็นภาพรวมที่ชัดเจนน่ะสิถึงได้พูดแบบนั้นออกมา”
ไนลิกพูดจบก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “น่าเสียดายจริงๆ ทั้งๆที่ฉันหวังไว้ว่าเธอจะเป็นพรรคพวกที่ยอดเยี่ยมของเราแท้ๆ”
“ไม่มีวันนั้นซะหรอก”
ดวงตาของเลสเตอร์เผยความเป็นศัตรูออกมาอย่างชัดเจน
ไนลิกมองสายตานั้นก็เข้าใจเลยว่าอีกฝั่งไม่มีทางเปลี่ยนใจแน่
“งั้นนั่นก็เป็นคำตอบของเธอสินะ”
ชายผู้ถือครองพลาน่าของมารามอสมองเลสเตอร์ด้วยความผิดหวังอย่างถึงที่สุด
“สุดท้ายฉันก็จำเป็นต้องทำมันคนเดียวสินะ ช่างเถอะ
ยังไงมันก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
“ไนลิก อย่าเสียเวลาเลย
เราไปกันได้แล้ว” มังกรสีแดงที่อยู่ด้านหลังกล่าว
“นั่นสินะ รูเวน”
ไนลิกยิ้มให้กับมังกรสีแดงตนนั้น “ไปกันเถอะ เพื่อเป้าหมายของพวกเรา”
“เป้าหมายงั้นเหรอ? เป้าหมายของพวกนายคือบ้าอะไรกันแน่”
เลสเตอร์ถามออกไปเสียงดังซึ่งพออีกฝั่งได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปชั่วครู่
“เป้าหมายของฉันงั้นสินะ” ไนลิกค่อยเผยรอยยิ้มออกมา
“ไนลิก...”
“ใช้เวลาไม่นานหรอก รูเวน”
ไนลิกบอกกับอีกฝั่งที่พูดเตือนแบบนั้นซึ่งรูเวนก็ได้แต่ส่ายหน้าอ่อนใจ “งั้นก็มาคุยกันหน่อยดีกว่า
เจ้าหนูเวย์แลนด์”
เลสเตอร์จ้องมองอีกฝั่งอย่างไม่วางตา
หูทั้งสองข้างรอฟังคำตอบของคำถามนั้น
ใช่แล้ว
อะไรคือต้นเหตุเรื่องหายนะทั้งหมดนี่
อะไรที่ทำให้ที่แห่งนี้ต้องลุกเป็นไฟ
อะไรที่ทำให้คนจำนวนมากต้องล้มตาย
...อะไรที่ทำให้เกิดสัตว์ร้ายในคราบมนุษย์ตนนี้ขึ้นมา
ความคิดเห็น