Raid of Drachen

ลำดับตอนที่ #23 : Ep.1 Chapter 22 - การต่อสู้กับมังกร

Chapter 22

Fighting a Dragon

การต่อสู้กับมังกร

สิบปีก่อน มังกรร้ายนามรอธฟัลได้ออกอาละวาดครั้งใหญ่ในตอนใต้ของแอนทีค

รอธฟัลและเหล่ามังกรบริวารของเขาได้ทำลายล้างทุกอย่างที่ขวางหน้า เหตุการณ์ในครั้งนั้นถือเป็นหายนะครั้งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยเกิดขึ้นมาในยุคที่สี่และอาจจะเป็นที่สุดเท่าที่มนุษย์เคยสัมผัสมา

การอาละวาดของรอธฟัลสร้างหายนะให้แก่แอนทีคเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มจนในที่สุดก็ได้มีการรวมตัวของเหล่านักรบมังกรที่ดีที่สุดในตอนนั้นสิบสามคนเพื่อโค่นล้มรอธฟัลและท้ายที่สุดพวกเขาก็โค่นล้มมันได้สำเร็จแต่ในบรรดาเหล่านักรบทั้งหมดที่ไปนั้นเหลือรอดกลับมาเพียงคนเดียว

ชื่อของผู้เหลือรอดคนนั้นคือ ลินเดล มิเนร่า แห่งตระกูลมิเนร่า

ชายผู้ที่บัดนี้กำลังยืนอยู่ต่อหน้าเด็กนักเรียนกว่าร้อยคนของเวสปาร์ทาวเวอร์โดยสถานที่นั้นคือลานกว้างที่ปกติเคยใช้สอนในคาบของเอลวิน โดยข้างๆตัวเขานั้นมีกล่องไม้ขนาดใหญ่ถูกปิดฝาวางไว้อยู่

“สวัสดีนักเรียนทุกๆคน เรื่องแนะนำตัวคงไม่ต้องหรอกมั้งเพราะทุกคนน่าจะได้เห็นฉันตั้งแต่ตอนเปิดภาคเรียนแล้ว” ลินเดลพูดพร้อมกับใช้สายตาสงบเงียบนั้นปราดมองเด็กทุกคน “คิดว่าทุกคนคงรู้ดีอยู่แล้วแต่ก็ถามไว้เผื่อหน่อยแล้วกัน...รู้กันรึเปล่าว่าวิชานี้เป็นวิชาอะไร”

ลินเดลพูดจบก็ชี้สุ่มๆไปที่กลุ่มเด็กซึ่งดันโดนนีลพอดี เจ้าตัวพยักหน้าแล้วตอบอย่างสบายๆ

“วิชาศิลปะการต่อสู้ครับ”

“ถูกต้อง” ลินเดลพยักหน้า “นี่เป็นวิชาที่สำคัญมากโดยเฉพาะสำหรับนักรบฝึกหัดเพราะนี่คือวิชาที่เธอจะได้ฝึกการรับมือกับมังกรจริงๆเป็นครั้งแรก”

“บ้าจริง ถึงจะรู้มาก่อนแล้วก็อดตื่นเต้นไม่ได้เลยนะเนี่ย” เลสเตอร์พึมพำขึ้นมาเบาๆ ในตอนนี้เขารู้สึกเกร็งไปหมด

“ตัวสั่นเชียว ไหวรึเปล่าเนี่ย” ร็อกแซนด์ที่ยืนอยู่ข้างๆขมวดคิ้วถาม

“ไหวมั้ง” เลสเตอร์ยิ้มเฝื่อนๆอย่างไม่มั่นใจ

“ไม่ต้องกังวลมากหรอก ฝีมือนายในตอนนี้น่ะถึงจะไม่ได้ดีมากแต่ก็ไม่ได้ตามหลังไครเขามากแล้วล่ะ” เอลเลียตพูดให้กำลังใจโดยยังคงแฝงคำแอบด่าไว้เหมือนเดิมแต่เลสเตอร์ที่ชินแล้วก็ตัดสินใจปล่อยผ่านไป “นี่เป็นโอกาสดีใช่มั้ยล่ะ ที่จะได้รู้ว่าสองเดือนอันเหนื่อยยากของนายเปลี่ยนแปลงอะไรๆได้แค่ไหน”

“นั่นสินะ” เลสเตอร์ถอนหายใจออกมาอย่างเบาบางเพื่อทำจิตใจให้สงบ อย่างที่เอลเลียตพูดในสองเดือนที่ผ่านมาเขาทำเต็มที่เพื่อที่จะลดช่องว่างของตัวเขากับนักรบฝึกหัดคนอื่นๆถึงจะไม่รู้ว่าทำได้ดีแค่ไหนแต่เขาก็พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว

“ฉันเชื่อว่าทุกคนเข้าใจจุดประสงค์ของวิชานี้ดีอยู่แล้วล่ะนะ” ลินเดลยังคงพูดต่อไปก่อนที่เขาจะผายมือออกจนเด็กๆงุนงง “ต่อไปฉันจะขอแนะนำอาจารย์พิเศษ”

เมื่อลินเดลพูดจบ เด็กๆทั้งหลายก็ได้ยินเสียงลมกรรโชกดังจากบนฟากฟ้า พวกเขาเงยหน้าขึ้นไปหาต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน

มังกรขนาดใหญ่ตัวหนึ่งบินลงมาจากฟากฟ้าแล้วลงจอดตรงค้างๆลินเดล แรงสะบัดจากปีกนั้นก่อให้เกิดลมพัดเบาๆเข้าหน้าเด็กทุกคน เลสเตอร์ถึงกับเผยอปากค้างนี่มันทำให้เขานึกถึงตอนที่ฮะการ์เรียกสเปียร์มาให้เขาเห็นเป็นครั้งแรก

แต่ดูเหมือนมังกรตัวนี้จะแตกต่างจากเจ้าสเปียร์นิดหน่อย

“สวัสดี เด็กๆทุกคนของเวสปาร์ทาวเวอร์” มังกรตัวนั้นเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงใจดีจนเด็กหลายๆคนถึงกับตกใจ “ข้ามีนามว่า ฟูโร ยินดีที่ได้รู้จัก”

“มังกรดั้งเดิม” เลสเตอร์พึมพำเบาๆ

“นี่คืออาจารย์พิเศษที่ฉันได้เชิญมา คุณฟูโรจะเป็นอาจารย์ของพวกเธออีกคนในคาบเรียนนี้” ลินเดลผายมือแนะนำมังกรที่อยู่ข้างๆซึ่งนั่นมันทำให้เด็กๆทุกคนเบิกตากว้างเข้าไปใหญ่

“มังกรเป็นอาจารย์เหรอ?” เลสเตอร์พูดด้วยสีหน้าทึ่งๆ

“คิดไม่ถึงเหมือนกันแหะ” เอลเลียตเองก็ยังตกใจไม่แพ้กันแต่ถึงอย่างงั้นเขาก็แอบคิดถึงความสมเหตุสมผลของเรื่องนี้อยู่

วิชาศิลปะการต่อสู้ คือ วิชาที่สอนให้นักรบและผู้สนับสนุนรู้จักวิธีรับมือกับมังกรทั้งหลายแหล่ การที่มีมังกรตัวเป็นๆมาแนะนำก็ดูจะเป็นอะไรที่ฟังขึ้นอยู่ 

“ตกใจอะไรกัน?” ลินเดลพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบหลังจากเห็นเสียงฮือฮาของเด็กๆแต่ละคน “มีมังกรเป็นอาจารย์เป็นเรื่องแปลกขนาดนั้นเลยเหรอ”

“เอาน่า ลินเดล” ฟูโรพูดอย่างไม่ถือสาแต่ดูเหมือนลินเดลจะไม่ค่อยโอเคเสียเท่าไหร่

“คุณฟูโรเป็นมังกรที่ช่วยเหลืองานในเซ็นทรัลมาหลายร้อยปีแล้ว พวกเธอควรจะให้ความเคารพเขามากกว่านี้” ลินเดลพูดต่อ “เชื่อฉันเถอะว่าเขาจะแนะนำอะไรให้เธอมากกว่าที่พวกเธอจินตนาการไว้เยอะ”

“เจ้าก็พูดเกินไป” ฟูโรส่ายหน้าช้าๆ “ไม่ต้องกลัวข้าหรอกเด็กๆทั้งหลาย ข้าอยากให้พวกเราเป็นกันเองมากที่สุดเพื่อที่การเรียนการสอนจะได้เป็นไปอย่างราบรื่น ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะ”

หลังจากมังกรตัวโตตนนั้นแนะนำตัวอย่างสุภาพท่าทีเกร็งของเด็กๆก็ลดลงไปพอสมควร ดูเหมือนว่ามังกรตัวนี้จะเป็นมิตรกับพวกเขามากกว่าที่คิด

“อย่างที่เห็นน่ะแหละคุณฟูโรน่ะใจดี” ลินเดลพูดเรียบๆ “แต่ไม่ใช่สำหรับฉันหรอกนะ วิชานี้เป็นบทสรุปอย่างหนึ่งของการเรียนรู้ตลอดหลายเดือนของพวกเธอเพราะฉะนั้นฉันจริงจังมาก”

 พูดจบลินเดลก็มองไปยังเด็กๆทุกคนก่อนจะหันหน้าไปที่ฟูโรราวกับจะให้สัญญาณบางอย่าง

“จะดีเหรอ เพิ่งคาบแรกเอง” ฟูโรพูดด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ให้พวกเขาลองกับประสบการณ์จริง” ลินเดลพูดเบาๆจนเด็กๆสงสัยหลังจากนั้นเขาก็ยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว “นักรบฝึกหัดที่อยู่ที่นี่ ฉันขออาสาสมัครสามคน...”

“ผมครับ!” มาเอลตะโกนเสนอตัวโดยยังไม่ทันจะได้รู้เลยว่าลินเดลขออาสาสมัครไปทำอะไร เจ้าตัวเดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผยแล้วยืนข้างๆลินเดลโดยแทบจะไม่ได้ขออนุญาติ

“อาหะ เราได้หนึ่งคนแล้ว...เหลืออีกสองคน” ลินเดลถอนหายใจเบาๆ

“อาจารย์ครับ ที่ขออาสาสมัครนี่จะให้ไปทำอะไรเหรอครับ” นีลยกมือขึ้นถามก่อน

“เป็นการฝึกเบาๆก่อนเริ่มการเรียนการสอนน่ะ” ลินเดลยักไหล่ตอบ “ไม่ได้มีผลต่อคะแนนประเมินใดๆทั้งสิ้น เรียกว่าเป็นการฝึกหาประสบการณ์ก็ได้นะ”

“งั้นผมขอลองด้วยคนละกันครับ” นีลอาสาเป็นคนที่สอง ในใจของเขายังคงติดใจเล็กๆกับไอ้คำว่าการฝึกหาประสบการณ์ที่ว่า เขาเดินออกไปยืนข้างๆลินเดลถัดจากมาเอลไป ส่วนมาเอลที่เมื่อเห็นนีลเสนอตัวตามก็ตีสีหน้าหงุดหงิดออกมาชั่ววูบ

“งั้นไครจะเป็นคนสุดท้าย” ลินเดลถามต่อซึ่งคราวนี้เสียงจากนักรบมังกรที่เหลือกลับเงียบเชียบ

“นายไม่สนใจเหรอ?” เลสเตอร์ถามเด็กหนุ่มผมสีช็อกโกแลตข้างๆ

“ไม่ล่ะ ฉันอยากจะคอยดูอยู่ข้างนอกมากกว่า” เอลเลียตตอบสั้นๆ ความจริงเขาพอจะเดาได้ว่าลินเดลคิดจะทำอะไรเพราะงั้นเขาถึงคิดที่จะอยู่เฉยๆ

“ร็อกแซนด์ล่ะ”

“ไม่ล่ะ ฉันขี้เกียจ” เด็กสาวหาวหวอดๆตามสไตล์เดิมของเธอ

“บางทีนะเลสเตอร์” เอลเลียตพูดขึ้นเบาๆจนเลสเตอร์ขมวดคิ้ว “นี่เป็นโอกาสดีไม่ใช่เหรอที่นายจะได้ลองว่าช่วงเวลาที่นายฝึกมามันมีประโยชน์แค่ไหน”

“นายจะบ้าเหรอ! ฉันเนี่ยนะ ไม่ไหวหรอกน่า ที่สำคัญนายรู้ได้ไงว่าไอ้การฝึกเบาๆที่ว่าเนี่ยมันจะเหมือนที่เราฝึกกัน”

“ต่อให้ไม่เหมือนก็ไม่เห็นไปไรเลยนี่ ยังไงมันก็ไม่ได้มีผลอะไรกับคะแนนประเมินอยู่แล้ว อย่างที่อาจารย์พูดไง...เป็นการฝึกหาประสบการณ์” เอลเลียตพูดตอนจนเลสเตอร์เถียงไม่ออก เด็กหนุ่มดีดลิ้นขัดใจในตอนนี้เขากำลังต่อสู้กับตัวเองในหัวว่าจะเสนอตัวหรือไม่เสนอตัวดี

“ปอดแหกล่ะสิ” ร็อกแซนด์ยิ้มกวนประสาทเขาจนเลสเตอร์ต้องกัดฟันแน่น

“บ้าชิบ...” เลสเตอร์สบถก่อนจะยกมือขึ้น “ผมขอเสนอตัวครับ!”

ทุกคนในที่นี้หันมาตามเสียงเสนอตัวครั้งสุดท้ายพร้อมกับสีหน้าประหลาดใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับมาเอล เด็กหนุ่มจากเวย์แลนด์เดินออกไปยืนข้างๆนีลทันที

“เอาล่ะ ดูเหมือนเราจะได้อาสาสมัครครบทั้งสามคนแล้วนะ” ลินเดลพยักหน้าอย่างพอใจ “ก่อนอื่นเราต้องการพื้นที่ ขอให้ทุกคนที่เหลือเดินถอยหลังไปไกลๆหน่อยละกัน”

ทุกคนทำตามคำสั่งพวกเขาเดินถอยหลังไปจนเกิดเป็นพื้นที่โล่งกว้างขนาดใหญ่ด้านลานกว้างที่มีเพียงคนสี่คนกับมังกรหนึ่งตนเท่านั้นและกล่องไม้หนึ่งกล่องที่วางไว้ข้างๆตัวลินเดลมาตั้งแต่ต้นคาบ

ลินเดลเดินสบายๆไปเปิดฝาของกล่องไม้ขนาดใหญ่ออก เลสเตอร์มองเห็นด้านในนั้นเต็มไปด้วยอาวุธฝึกซ้อมแบบเดียวกับที่เขาเคยใช้ฝึกกับเอลเลียตวางเรียงรายกันมากมายหลายชนิด

“เอาล่ะ หยิบอันที่ชอบไปได้เลย”

“หมายความว่าไงครับ” เลสเตอร์ถามไป ในตอนนี้เขาเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีแปลกๆขึ้นมาแล้ว

“การฝึกเบาๆก่อนเริ่มคาบเรียนของเรา ฉันจะให้พวกเธอสามคนลองสู้กับคุณฟูโรดู” ลินเดลตอบสั้นๆพร้อมกับอาการอ้าปากค้างของทุกคนไม่เพียงแต่นักรบทั้งสามที่อาสามา

“หึๆ ฝากตัวด้วยล่ะ” มังกรตัวใหญ่หัวเราะชอบใจ

ในตอนนั้นเลสเตอร์ก็ต้องกุมขมับให้กับตัวเอง สุดท้ายแล้วลางสังหรณ์ของเขามันก็มักจะแม่นยำกับเรื่องร้ายๆทุกที่สินะ

“เตรียมพร้อมกับแล้วรึยัง” ลินเดลถามหลังจากให้เวลาเด็กทั้งสามคนเตรียมตัวโดยมีนักเรียนที่เหลือนับร้อยคนยืนมองอย่างใจจดใจจ่อ

“ผมเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ” นีลตอบ ในมือของเขาถือมีดคู่ขนาดใหญ่จนแทบจะเรียกว่าดาบได้ทั้งสองข้าง

“ผมก็เหมือนกัน” มาเอลตอบรับเป็นคนต่อมา อาวุธที่เขาเลือกใช้คือดาบขนาดใหญ่แต่ใบดาบเรียบยาว

“ผมเรียบร้อยแล้วครับ” เลสเตอร์ตอบเสียงอ่อยๆ ความจริงเขาไม่ค่อยอยากจะพูดว่าพร้อมเท่าไหร่เลยถ้าอีกสองคนที่เหลือไม่เตรียมตัวกันเสร็จแล้ว เขาถือดาบขนาดใหญ่แบบเดียวกับที่เขาใช้ฝึกซ้อมประจำขึ้นมาพลางสงสัยว่าดาบไม้ที่ใช้ฝึกซ้อมแบบนี้มันจะไปใช้งานอะไรได้จริงกับมังกรจริงๆเหรอ

“พวกเธอก็คงรู้ดีอยู่แล้วว่าไอ้ของที่ใช้ฝึกซ้อมพวกนี้น่ะมันใช้กับมังกรจริงๆไม่ได้หรอก” ลินเดลพูดขึ้นมาหลังจากเห็นเลสเตอร์มองดาบไม้อย่างสงสัย “แต่พวกเธอยังไม่มีฝีมือมากพอที่จะใช้งานอาวุธจริงเพราะงั้นเราจะใช้แบบนี้แก้ขัดไปก่อน”

“แต่ว่าดาบไม้แบบนี้...” ถึงอย่างงั้นเลสเตอร์ก็ยังสงสัยอยู่ดี

“ใช่ โจมตีให้ตายยังไงแม้แต่เกล็ดมังกรมันก็ไม่ยุบหรอกแต่ไม่ต้องห่วงยังไงนี่ก็เป็นแค่การฝึกซ้อมเบาๆ ขอแค่โจมตีโดนหรือแสดงฝีมือยังไงก็ได้ออกมาให้เห็นก็พอ ฉันกับคุณฟูโรจะเป็นประเมินและให้คำแนะนำเอง อ้อ แล้วก็อย่าไปเครียดมากล่ะเพราะประเมินที่ว่านี่หมายถึงประเมินคร่าวๆเท่านั้นไม่ได้เกี่ยวกับคะแนนประเมินอะไรใดๆเลย” ลินเดลพูดคลายข้อสงสัยทั้งหมดของเลสเตอร์ลง เด็กหนุ่มพยักหน้ารับเบาๆแต่ก็ยังอดกังวลไม่ได้เพราะแม้เอลเลียตจะสอนเขาเรื่องทักษะการต่อสู้มาบ้างแล้วแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้ลองใช้กับมังกรจริงๆ

หากพูดให้ถูกล่ะก็นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้รู้จริงๆว่าสิ่งที่เขาเหนื่อยยากมาตลอดสองเดือนนั้นมันมีประโยชน์จริงรึเปล่า ในตอนนี้ความรู้สึกกลัวและตื้นเต้นทั้งหมดพรุ่งพร่านอยู่ในตัวของเขาอย่างบ้าคลั่ง

“งั้นก่อนจะเริ่มฉันขอให้คำแนะนำอะไรซักอย่างแล้วกัน”

“คำแนะนำ?” นักรบฝึกหัดทั้งสามทวนคำพร้อมกัน

“ระดับพวกเธอน่ะในตอนนี้น่ะไม่มีทางทำอะไรได้ด้วยตัวคนเดียวหรอกและที่สำคัญจงใช้ทุกอย่างที่เรียนมาให้หมด” ลินเดลกล่าวทิ้งท้ายท่ามกลางใบหน้างุนงงของทั้งสาม

“ผมจะพิสูจน์ให้อาจารย์เห็นเองครับว่าอาจารย์คิดผิด!” มาเอลพูดอย่างมั่นใจพร้อมกับสะบัดดาบไปมาอย่างอารมณ์ดี เลสเตอร์เห็นแล้วก็ยิ่งเจ็บใจที่เขาเคยแพ้การดวลดาบให้กับคนพรรค์นี้

“เชิญ ตามสบายเลย” ดูท่าลินเดลเองก็จะเหนื่อยใจกับนักเรียนคนนี้ไม่ต่างกับคนอื่นๆซักเท่าไหร่

“อ้อ แล้วพวกนายสองคนก็อย่าเป็นตัวถ่วงล่ะ”

“หัดหุบปากมั่งก็ไม่มีไครว่านะ มาเอล” เลสเตอร์สวนไปในทันทีก่อน

“ดีนะ ที่นายพูดก่อน ผมจะได้ไม่ต้องพูด” นีลเองก็ได้แต่ส่ายหน้าปลงๆ

“เลิกพูด แล้วเตรียมตัวกันได้แล้ว” ลินเดลส่งสัญญาณให้เด็กทั้งสามเลิกกัดกันแล้วเข้าประจำที่ พวกเขายืนเรียงหน้ากระดานโดยมีฟูโรยืนห่างจากพวกเขาราวยี่สิบเมตร

“พวกเจ้าพร้อมแล้วรึยัง” ฟูโรเปล่งเสียงมาจากอีกฟากและเมื่อเห็นอีกฝั่งพยักหน้าตอบกลับมา อาจารย์ผู้เป็นมังกรก็ยิ้มกว้างแล้วกล่าวเปิดงาน “ถ้าพร้อมแล้วก็เข้ามาเลย!”

“ผมไปล่ะนะ!” มาเอลเป็นคนแรกที่พุ่งเข้าไปก่อน มือของเขาสะบัดดาบไปมาอย่างเริงร่า

“เดี๋ยวสิ! เข้าไปดื้อๆไม่วางแผนอะไรเลยเหรอ” เลสเตอร์ยังไม่ทันได้ร้องท้วงอะไรมาเอลก็พุ่งออกไปซะแล้วเพราะแบบนั้นเขาเลยทำท่าจะพุ่งเข้าไปตาม

“เดี๋ยว เลสเตอร์” นีลเกาะไหล่หลุดเขาไว้ “อย่างที่นายพูดน่ะแหละ เข้าไปดื้อๆแบบนั้นก็ไม่มีอะไรดีหรอก ผมวว่าเราวางแผนกันก่อนดีกว่า”

“แต่หมอนั่นมันพุ่งเข้าไปแล้วนะ”

“ปล่อยให้หมอนั่นมันบ้าไปเถอะ” พูดจบนีลก็หันไปดูมาเอลที่พุ่งเข้าไปหาฟูโรอย่างไม่ใช้หัวคิด

มาเอลสร้างลูกไฟรัศมีราวยี่สิบเซนติเมตรขึ้นมาบนฝ่ามือแล้วทำการขว้างมันใส่ฟูโรในทันที นี่คือพลาน่าพิเศษของโอโลเนีย มังกรไฟชนิดหนึ่งที่มีพลังในการสร้างลูกบอลเพลิง

“ลูกบอลเพลิงเหรอ น่าเสียดายที่ลูกยังเล็กไปหน่อย” ฟูโรยิ้มบางก่อนจะสยายปีกแล้วสะบัดจนเกิดลมกรรโชกแรงพัดลูกไฟนั้นหายไปจนมาเอลถึงกับเบิกตากว้าง

“งั้นก็ต้องฟาดกันตรงๆนี่แหละ” เมื่อเห็นว่าลูกไฟของตัวเองไม่ได้ผล มาเอลจึงเปลี่ยนไปใช้วิธีจู่โจมระยะประชิดแทน เขารู้ดีว่าการโจมตีของเขาคงไม่สามารถสร้างแม้แต่บาดแผลให้ฟูโรได้แต่แค่โจมตีถึงตัวได้ก็น่าจะได้คะแนนความประทับใจจากอีกฝั่งไปไม่น้อย

ฟูโรที่เห็นอีกฝั่งเข้ามาโจมตีจึงสะบัดปีกเรียกกระแสลมแรงซักใส่มาเอลอีกครั้งแต่ดูเหมือนว่านั่นมันไม่เพียงพอที่จะหยุดเด็กหนุ่มไฟแรงคนนี้ได้ เขาใช้แรงของตัวเองล้วนๆฝืนเดินหน้าต่อไปจนฟูโรมองอย่างประทับใจ

 หลังจากใช้ความพยายามอยู่ซักระยะในการฝ่าสายลมมา มาเอลก็ประสบความสำเร็จในการเข้าประชิดตัวฟูโรและชั่ววินาทีที่สายลมที่เกิดจากปีกนั้นหยุดไป เขาก็กระโดดโดยใช้แรงมหาศาลที่มาจากพลาน่าพื้นฐานของตัวเองจนลอยเหนือพื้นขึ้นมาบริเวณส่วนหัวของมังกรตรงหน้า มาเอลจับดาบเล่มใหญ่ของเขาด้วยมือทั้งสองแล้วออกแรงฟาดไปอย่างไม่มีเกรงใจ

วืด!

“หะ?!” มาเอลอุทานลั่นเพราะสิ่งที่เขาได้ยินไม่ใช่เสียงของดาบไม้ที่พุ่งเข้าไปกระทบของใบหน้าของมังกรแต่กลับเป็นเสียงของดาบที่แหวกอากาศไป

ฟูโรนั้นย่อตัวลงด้วยความว่องไวที่แสนจะเหลือเชื่อแบบที่แทบจะเป็นไปไม่ได้จากสิ่งมีชีวิตที่มีขนาดใหญ่ขนาดนั้น อาจารย์มังกรยังคงประดับประดารอยยิ้มบนใบหน้าก่อนจะยกแขนขวาของตัวเองขึ้นมาต่อหน้ามาเอล

“ยังอ่อนหัดอยู่นะ เจ้าหนู” ฟูโรพูดจบก็ใช้ฝ่ามือหนาๆของตัวเองตบมาเอลเบาๆจนเจ้าตัวกระเด็นไปไกลหลายเมตร เลสเตอร์ที่เห็นภาพถึงกับทำหน้าซีดเพราะครั้งแรกที่เขาเจอมังกรตัวเป็นๆเขาก็โดนมันตบกระเด็นแบบนี้เหมือนกัน

“เห็นมั้ยล่ะ เข้าไปแบบไม่มีหัวคิดก็กระเด็นไม่ต่างจากหมอนั่นน่ะแหละ” นีลแอบอมยิ้มเล็กๆตอนที่มาเอลโดนตบกระเด็นจนเลสเตอร์ถึงกับแอบคิดว่าเห็นนิ่งๆอย่างงี้แต่หมอนี่ก็เป็นเจ้าคิดเจ้าแค้นเอาการ

“มีแผนอะไรมั้ยล่ะ”

“มีสิ จำที่อาจารย์ลินเดลพูดได้มั้ยว่านอกจากการเข้าไปคนเดียวดื้อๆจะเป็นการฆ่าตัวตายแล้ว อาจารย์ยังบอกให้เราใช้สิ่งที่เรียนมาให้หมอน่ะ”

“ใช้สิ่งที่เรียนมาให้หมด...” เลสเตอร์ทวนคำก่อนจะหันไปมองฟูโรและในตอนนั้นสิ่งที่เอลวินเคยสอนเขาในคาบก็ค่อยๆไหลเข้ามาในหัว “เกล็ดสีเขียว รูปร่างเพรียวบาง แถมยังเคลื่อนไหวเร็วแบบนั้น...เป็นลักษณะของมังกรลม”

“ใช่ มังกรลมมีจุดเด่นอยู่ที่การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเพราะงั้นเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าก็มีแต่จะโจมตีไม่โดนเท่านั้นแหละและที่สำคัญมังกรลมนั้นยังมีร่างกายที่ค่อนข้างเปราะบางเมื่อเทียบกับมังกรชนิดอื่นเพราะงั้นขอแค่เราโจมตีโดนอาจารย์ก็น่าจะพอใจแล้ว”

“งั้นเราจะทำยังไงดีล่ะ” เลสเตอร์ถามขึ้นมม

“โว้ย! พวกแกสองคนยืนบื้ออะไรอยู่กันหะ! รีบเข้ามาช่วยฉันซะทีสิ” มาเอลที่กำลังใช้แรงดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลตะคอกออกมาเสียงดังดูเหมือนว่าการโจมตีเมื่อกี้จะทำให้เด็กหนุ่มลูกเศรษฐีคนนี้หงุดหงิดไม่น้อยเลย

“เลิกสนใจหมอนั่นเหอะ ดีซะอีกที่มีคนบ้าไปเป็นหนูลองยาก่อน” เลสเตอร์หัวเราะอย่างสะใจในลำคอ “ว่าแต่สรุปนายวางแผนไว้ว่ายังไงบ้างล่ะ”

“พูดตรงๆหลังจากเห็นการเคลื่อนไหวของอาจารย์ฟูโรเมื่อกี้แล้วผมคิดว่าหากบุกเข้าไปตรงๆแล้วคงไม่พ้นฟันวืดแน่เพราะงั้นเราต้องใช้ลูกเล่นนิดหน่อย”

“ลูกเล่นอะไรอีกล่ะ”

“เราต้องเบี่ยงเบนความสนใจของอาจารย์ไว้ที่จุดๆหนึ่งและค่อยให้อีกคนที่เหลือจัดการโจมตีจากช่องโหว่” นีลเสนอกลยุทธ์ขึ้นมาซึ่งถ้าให้พูดตรงๆแล้วล่ะมันก็เป็นกลยุทธ์ทั่วไปที่ไครๆก็คิดได้

ปัญหาคือการทำให้มันสำเร็จต่างหาก

“ผมจะรับผิดชอบหาช่องโหว่เอง เลสเตอร์ นายช่วยเบี่ยงเบนความสนใจหน่อยได้รึเปล่า” นีลถามซึ่งเลสเตอร์ก็นิ่งไปชั่วขณะก่อนที่เขาจะสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอดแล้วถอนหายใจออกมา ในวินาทีนั้นเขาเหมือนได้พ่นความตึงเครียดทั้งหมดออกไปพร้อมกับลมหายใจ

“ไว้ใจได้เลย” เลสเตอร์ยกหมัดขึ้นไปประสานกับนีล ก่อนที่ทั้งสองหันหน้าเข้ามาเผชิญหน้ากับอาจารย์ผู้เป็นสัตว์ร้ายขนาดใหญ่เบื้องหน้า