คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฉันเดินไปส่งที่บ้านไหม
ตอนที่3 ฉันเดินไปส่งที่บ้านไหม
19/11/64
haikyuu (kuroo x oc ) แค่คุณกับฉัน
“คุโรโอะ เท็ตสึโร่ ปี3 กัปตันชมรม มิดเดิลบล็อกเกอร์” “คามิซาโตะ ฮัน ปี1 ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” น้ำผึ้งมองหน้า คุโรโอะเธอจำเขาได้ตั้งแต่ตอนอยู่ในโรงยิม แต่จะให้เธอเดินเข้าไปหามันก็จะยังไงอยู่
“เมื่อตอนนั้นขอบคุณมากนะคะที่ช่วย”
“อ่อ ไม่เป็นไรหรอก คนเตี้ยยังไงก็หยิบไม่ถึงอยู่แล้ว”
“…” “!!!” คุโรโอะแทบจะตบปากตัวเองที่เขาเผลอพลั้งปากออกไป
“คือ…ฉันขอโทษนะที่พลั้งปากออกไป” ชายหนุ่มรีบพูดขอโทษหญิงสาว เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะว่าเธอแต่ปากมันไปเอง
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ก็ฉันเตี้ยจริงๆนั้นแหละ”
“เอะ ทั้งสองคนเคยเจอกันหรอครับ” เลฟหันไปถามคุโรโอะด้วยความสงสัย
“เขาช่วยหยิบน้ำให้ฉันน่ะ เพราะว่าฉันเตี้ยเลยหยิบไม่ถึง” น้ำผึ้งตอบด้วยน้ำเสียงปกติเพราะเธอก็ไม่ได้โกรธอะไรคุโรโอะ ก็มันเป็นเรื่องจริงที่เธอเตี้ย
“งั้นหรอๆ ฮันจังนี่ไม่สูงเอาซะเลย สูงไม่ถึงไหล่ฉันด้วย” เลฟพูดพลางเดินเข้ามายืนเทียบส่วนสูงกับน้ำผึ้ง
“นายจะย้ำอีกทำไมเลฟ”ยาคุพูดขึ้นพร้อมหยิกไปที่เอวของเลฟ
“โอ้ย!! เจ็บนะครับยาคุซัง”
“แล้ว…จะกลับกันได้รึยัง”เคนมะพูดแทรกขึ้นหลังจากที่ยืนเล่นเกมส์มาสักพัก
“งั้นแยกกันตรงนี้ละกันนะ” ยาคุพูดขึ้นก่อนจะเดินแยกไปกับสมาชิกคนอื่นๆ
“ฉันไปก่อนนะฮันจัง เจอกันพรุ่งนี้นะ” เลฟว่าก่อนจะรีบวิ่งไปทางยาคุและคนอื่นๆ ทิ้งให้น้ำผึ้งยืนอยู่กับคุโรโอะและเคนมะ
“งั้น…พวกเราก็ไปกันเถอะ” คุโรโอะพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปสักพัก
“ค่ะ” น้ำผึ้งตอบรับก่อนจะเดินตามหลังชายหนุ่มไปเงียบๆ ส่วนเคนมะก็เดินเล่นเกมส์นำหน้าไปก่อนแล้ว
น้ำผึ้งนั่งอยู่บนรถไฟฟ้าโดยมีเคนมะนั่งติดกับกระจกตามด้วยคุโรโอะและเธอ สถานการณ์ในตอนนี้เงียบมากต่างฝ่ายต่างไม่มีใครพูดจนกระทั่งคุโรโอะเริ่มพูดขึ้น
“คือว่า…คามิซาโตะซัง ลงสถานีเดียวกับพวกฉันสินะ” เขาหันไปพูดกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ใช่ค่ะ แล้วก็คุโรโอะซังเรียกฮันจัง เหมือนที่เลฟเรียกก็ได้ค่ะ โคสุเมะซังด้วยนะคะ”น้ำผึ้งพูดบอกคุโรโอะก่อนจะยื่นหน้าไปบอกเคนมะที่เล่นเกมส์อยู่
“อืม…ฮันจัง”เคนมะตอบเธอก่อนจะหันไปสนใจเกมส์ต่อ
“ฮันจัง” คุโรโอะพูดชื่อเธอ
“หืม มีอะไรรึป่าวคะคุโรโอะซัง”
“อ่อ ป่าวๆแค่ลองเรียกเฉยๆน่ะ”
“ไม่ต้องเรียกให้ชินนะคะ เพราะในอนาคตคุณอาจจะได้เรียกชื่ออื่น” เธอพูดพร้อมหันมายิ้มให้เขาเหมือนที่เคยยิ้มให้ ก่อนจะหันกลับไปสนใจอย่างอื่นแทน คุโรโอะไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไรแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ และบทสนทนาของทั้งคู่ก็จบลง จนมาถึงสถานีที่หมาย
“ฮันจังไปทางXXXXXเหมือนกันสินะ แสดงว่าบ้านต้องอยู่ระแวกเดียวกันกับพวกฉันน่ะสิ”คุโรโอะหันไปถามน้ำผึ้งหลังจากได้คุยกันนิดหน่อยตอนอยู่บนรถไฟฟ้า เขาก็รู้ว่าบ้านของเธออยู่ในระแวกเดียวกันกับเขา แถมยังห่างกันไปแค่ซอยเดียวอีก อะไรจะบังเอิญขนาดนี้
“ใช่ค่ะ”หญิงสาวตอบขณะที่เดินขนาบข้างกับคุโรโอะ โดยมีเคนมะเดินอยู่ข้างหน้าห่างออกไปเล็กน้อย
“งั้น…ให้ฉันเดินไปส่งที่บ้านไหม”
หญิงสาวเงียบไปสักพักก่อนจะพูดตอบ
“ได้สิคะ แต่ฉันขอแวะร้านสะดวกซื้อก่อนนะคะ”
“ได้สิ เคนมะ! เดี๋ยวฮันจังจะขอแวะร้านสะดวกซื้อนะ”คุโรโอะหันไปบอกเคนมะที่เดินอยู่ข้างหน้า
“อืมมม”เคนมะขานรับทั้งที่ยังคงเดินเล่นเกมส์อยู่ และทั้งหมดก็เดินไปจนถึงร้านสะดวกซื้อที่ทั้งคู่เคยเจอกันครั้งแรก
น้ำผึ้งเดินเข้ามาในร้านสะดวกซื้อ โดยที่ให้คุโรโอะกับเคนมะรออยู่ข้างนอก เมื่อซื้อน้ำเสร็จก็เดินออกไปหาทั้งสองคนแต่เธอกับไม่เห็นเคนมะเห็นแต่คุโรโอะที่ยืนรออยู่คนเดียว
“โคสุเมะซังกลับไปก่อนหรอคะ”
“อื้ม! บอกว่าจะกลับไปเล่นเกมส์ที่เล่นค้างไว้น่ะ” คุโรโอะตอบน้ำผึ้งแต่ความจริงแล้วเขาเป็นคนยุให้เคนมะกลับไปก่อนโดยให้เหตุผลว่า ‘ไม่รีบกลับไปเล่นเกมส์ที่เล่นค้างไว้หรอ’ ซึ่งเมื่อได้ยินแบบนั้นเคนมะก็ขอตัวกลับไปทันที
“งั้นเองหรอคะ งั้น…เราไปกันเลยไหมคะ”
“อื้ม! ไปสิ” และทั้งคู่ก็เดินไปด้วยกันสองคนโดยมีจุดมุ่งหมายคือบ้านของน้ำผึ้ง
“ถึงแล้วค่ะคุโรโอะซัง ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์เดินมาส่ง”
“ไม่เป็นไรหรอก ผู้หญิงเดินกลับบ้านคนเดียวมันอันตราย ถึงฮันจังจะเป็นนักมวยก็ตามเถอะ”
“เห คุโรโอะซัง รู้ด้วยหรอคะว่าฉันเป็นนักมวย” หญิงสาวถามด้วยความตกใจเพราะตั้งแต่คุยกันมาเธอยังไม่ได้พูดสักครั้งว่าเธอเป็นนักมวย
“ก็ก่อนหน้านี้เลฟมันพูดเอาไว้น่ะ”
“งั้นสินะคะ”หญิงสาวทำหน้าเข้าใจ
“เข้าบ้านได้แล้วล่ะ เดี๋ยวฉันจะกลับแล้ว” คุโรโอะพูดบอกให้หญิงสาวเข้าบ้านได้แล้ว
“งั้นช่วยรอแป๊บนึงนะคะ” เธอบอกก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในบ้านขึ้นไปบนห้องของตัวเองและเปิดหน้าต่างยื่นหน้าออกมาทำให้เห็นคุโรโอะที่ยืนงงอยู่หน้าบ้าน
“กลับบ้านดีๆนะคะคุโรโอะซัง ฉันจะมองคุณจากตรงนี้จนกว่าคุณจะเดินถึงบ้าน” น้ำผึ้งตะโกนบอกชายหนุ่มที่ยืนตกใจอยู่หน้าบ้าน
คุโรโอะไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มออกมา ก่อนจะหันหลังกลับ เดินไปทางบ้านของเขา โดยมีสายตาของน้ำผึ้งมองตามไปจนลับสายตา
(บ้านของน้ำผึ้งมีหลายชั้นและสูงกว่าบ้านหลังอื่นในซอยทำให้มองเห็นซอยอื่นๆ เรียกว่ารวยสุดในระแวก ฮิฮิ)
ถึงจะมืดไปหน่อยแต่น้ำผึ้งก็มองเห็นสีหน้าของคุโรโอะก็เห็นว่าเขายิ้มออกมา
“รอยยิ้มแบบนั้นมันอะไรกัน ให้ตายเถอะคืนนี้ฉันหลับฝันดีแน่ๆ”น้ำผึ้งพูดกับตัวเองก่อนจะปิดหน้าต่างไปอาบน้ำและลงไปทานอาหาร เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกดีที่ได้คุยกับคนๆนี้ทั้งที่เธอไม่ค่อยสนใจใคร แต่กลับคนๆนี้มันไม่ใช่ จะบอกว่าเธอเริ่มสนใจเขาก็ได้ หายากเหมือนกันนะคนที่ไม่ค่อยสนใจอะไรอย่างเธอกลับสนใจคนที่เจอกันไม่กี่ครั้ง
น้ำผึ้งลงมาทานอาหารก็โดนสายตาจับผิดจากแม่และพี่ชาย เพราะพวกเขาตกใจที่อยู่ดีๆเด็กสาวที่เป็นหัวแก้วหัวแหวนของพวกเขาก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามา แถมยังตะโกนคุยกับผู้ชายอีก มันช่างน่าสงสัย
“คุณน้องสาวครับ ผู้ชายที่มาส่งเป็นใครครับ” พี่ยิงคำถามใส่น้ำผึ้ง
“ก็…รุ่นพี่ที่โรงเรียนไง เขาบอกผู้หญิงเดินกลับบ้านคนเดียวมันอันตราย”
“อย่างน้ำผึ้งเนี่ยนะจะมีใครมาทำอันตราย!”
“น่าๆมีคนมาส่งน้องก็ดีแล้วลูก ยังไงน้องก็เป็นผู้หญิง”แม่พูดขึ้นในขณะตักข้าวให้พ่อ
“แต่จะว่าไป เป็นแค่รุ่นพี่จริงๆหรอน้ำผึ้ง”คราวนี้แม่หันมาถามบ้าง
“ตอนนี้ยังเป็นแค่รุ่นพี่ค่ะ อนาคตก็ไม่รู้เหมือนกัน” เธอตอบคนเป็นแม่น้ำเสียงนิ่งและตักข้าวใส่จานตัวเอง โดยไม่รู้ว่าแม่กับพี่ชายก็มองหน้ากันเลิกลั่กไปแล้ว ที่เธอพูดออกมาตรงๆแบบนี้ก็คงเป็นนิสัยที่ได้มาจากคุณพ่อนั้นแหละ คิดอะไรก็บอกไปตรงๆ
“ดูดีๆล่ะลูก ถ้าจะพามาก็ขอให้เป็นคนที่ลูกเลือกจริงๆ”พ่อพูดขึ้นหลังจากเงียบมาสักพัก ที่เขาพูดแบบนี้ก็เพราะว่าเขาเชื่อในตัวลูกสาว ลูกสาวของเขาไม่ใช่คนที่จะใครก็ได้เพราะฉะนั้นไม่ว่าลูกของเขาจะเลือกใครเขาก็พร้อมที่จะยอมรับและไม่ปิดกั้น “ค่ะพ่อ”และบทสนทนาก็จบลงโดยต่างคนต่างทานอาหาร
20:25
น้ำผึ้งกำลังนั่งทำการบ้านอยู่บนห้อง ทำเสร็จก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้โทรคุยกับดาหลาเลย แปลกนะถึงจะอยู่คนละที่แต่ก็ยังโทรคุยกันทุกวัน ไม่คุยกันสักวันมันจะตายรึไง
“ตู๊ด ตู๊ด ฮโหลๆ รับสายค่ะๆ รับเดี๋ยวนี้นังน้ำผึ้ง” เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของน้ำผึ้งดังขึ้น ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครโทรมา
“นึกถึงก็โทรมาเลยนะ ตายยากจริงๆ”น้ำผึ้งบ่นเพื่อนสาวก่อนจะกดรับสาย
“ฮโหล ตายยากจริงๆเลยนะดาหลา”
‘แน่นอนอยู่แล้วค่ะ คนอยากดาหลายังตายไม่ได้ถ้ายังไม่มี -ัวเป็นตัวเป็นตน’
“จ้าๆ แล้ววันนี้ีมีเรื่องอะไรถึงโทรมา”
‘วันนี้ไม่ใช่เรื่องของฉัน แต่เป็นเรื่องของแกน้ำผึ้ง เรียนมา1เดือนแล้วนะ มีอะไรอัปเดตบ้างมะ’
“แกนี่จมูกดีจังเลยนะดาหลา”
‘แน่นอนค่ะ ไหนมีเรื่องอะไรเล่ามา ห้ามงุบ ถ้างุบจะเอามีดไปแทงถึงบ้านเลย!’
“จะบ้าหรอ แกนี่มัน!”
‘ฮ่าๆ ไหนเล่ามาซิ ว่ามันมีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นบ้าง’
“แกจำผู้ชายที่ฉันเคยเล่าให้ฟังเมื่อเดือนก่อนได้ป่ะ ที่หยิบน้ำให้ฉันอะ”
‘จำได้ๆที่แกเรียกว่าคุณหัวไก่น่ะหรอ’
“นั้นแหละ เขาอยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน”
‘จริงอะ! บุพเพ!’
“ตอนแรกฉันเห็นชื่อโรงเรียนที่เสื้อเขา แต่ฉันดันจำชื่อโรงเรียนที่จะเรียนไม่ได้ไง”
‘โถ่ๆสมองปลาทองจริงๆเพื่อนฉัน’
“นั้นแหละ แล้ววันนี้เขามาส่งฉันที่บ้านด้วยล่ะ”
‘ห้ะ!!’
“ตกใจใช่ไหมล่ะ ฉันก็ตกใจ อยู่ดีๆก็ได้กลับบ้านกับเขา”
‘ฉันว่าแกได้ตามใจฉันหนึ่งวันแน่ๆ นังน้ำผึ้ง’
“ฮ่าๆ ฉันก็ไม่แน่ใจหรอก รู้แค่ว่าคุยกับเขาแล้วรู้สึกดี อาจเป็นเพราะเขาอายุเยอะกว่ามั้งมีความเป็นผู้ใหญ่กว่า แกก็รู้หนิว่าฉันชอบคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า ที่ผ่านมามีแต่พวกบ้าๆบอๆ”
‘อาจจะจริง แกอย่าปลอยให้หลุดมือนะน้ำผึ้ง ที่แกเคยบอกว่าเขา สูง ยาว เข่าดี สเปคแกเลยหนิ ’
“ฉันบอกว่าไม่แน่ใจ ไม่ได้บอกจะจีบซะหน่อย”
‘ฉันเชื่อว่าแกจีบแน่นอน ถ้าไม่ ฉันให้แกฟาดหางจระเข้เลยอ่ะ’
“ฮ่าๆคอเคล็ดนะนั้น”
และทั้งคู่ก็คุยกันไปเรื่อยๆถึงเรื่องทั่วๆไปก่อนจะวางสาย
หลักจากที่วางสายจากดาหลาน้ำผึ้งก็เปิดโทรศัพท์เสิร์ชหา ‘วิธีจีบผู้ชายอายุเยอะกว่า’เพราะเธอเคยแต่เป็นฝ่ายโดนจีบไม่เคยเป็นฝ่ายจีบใครก่อน เมื่อเจอข้อมูลก็นั่งอ่านศึกษาอย่างละเอียดเก็บทุกข้อมูล กว่าจะไปเข้านอนก็ดึกดื่น เรียกได้ว่าตั้งใจศึกษามากกว่าวิชาเรียนอีก
ความคิดเห็น