คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โรงเรียนใหม่
ตอนที่2 โรงเรียนใหม่
18/11/64
haikyuu (kuroo x oc ) แค่คุณกับฉัน
5:20
น้ำผึ้งตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุก ที่ตื่นตั้งแต่เช้ามืคก็เพื่อออกไปวิ่งเพราะเดิมทีเธอก็ชอบออกกำลังกายอยู่แล้วนอกจากต่อยมวยที่ค่าย การวิ่งตอนเช้ามืคก็เป็นสิ่งที่เธอชอบทำเป็นประจำ ชุดที่แต่งก็เป็นสปอต์บราทับด้วยเสื้อคลุมกางเกงโยคะขายาวรองเท้ากีฬา
“หนูไปก่อนนะคะแม่” เธอบอกแม่ที่กำลังเตรียมอาหารเช้ากับข้าวกล่องสำหรับของพ่อ พี่ชายและก็ของเธออยู่
“จ้า ระวังๆนะลูก”
“ค่ะแม่” เมื่อออกจากบ้านน้ำผึ้งก็วิ่งไปตามทางเรื่อยๆ
5:30
เป็นเวลาตื่นของคุโรโอะเพราะเขาต้องตื่นมาเตรียมตัวไปซ้อมวอลเลย์บอลในตอนเช้า เมื่อตื่นก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจและเดินไปเปิดหน้าต่าง
“หืม มีคนมาวิ่งตอนนี้ด้วยหรอเนี่ย” ที่สงสัยก็เพราะว่าบริเวณบ้านเขา ไม่เคยเห็นใครมาวิ่งในเวลาแบบนี้เลยตั้งแต่อยู่มา เพราะแถบๆนี้ส่วนใหญ่เป็นคนชราที่อาศัยอยู่จึงทำให้คุโรโอะแปลกใจไม่น้อย
“ช่างเถอะ อาจจะเป็นลูกหลานของใครก็ได้มั้ง” คุโรโอะเลิกสนใจบุคคลปริศนาแล้วไปอาบน้ำเตรียมตัวไปซ้อมวอลเลย์บอลในตอนเช้า
6:00
หลังจากกลับจากการไปวิ่งน้ำผึ้งก็ไปอาบน้ำแต่งตัวและลงมาทานอาหารที่แม่ทำไว้ “ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ”เมื่อทานอาหารเสร็จน้ำผึ้งก็เดินเอาจานไปล้างก่อนจะเดินไปหยิบข้าวกล่องที่แม่เตรียมเอาไว้ให้
“ไปก่อนนะคะแม่”
“จ้าๆไปดีมาดีนะลูก อย่ามัวแต่เดินชมนกชมไม้นะ”
“รู้แล้วค่ะแม่” และน้ำผึ้งก็เดินทางไปโรงเรียนต่อ
“อืมม เลี้ยวทางซ้ายแล้วก็ตรงไป ก็จะเจอโรงเรียน”หลังจากที่นั่งรถไฟฟ้ามาลงที่หมายน้ำผึ้งก็ดูแผนที่ ที่พ่อวาดให้มาเรื่อยๆ
“ไหนโรงเรียน ไม่เห็นจะเจอเลยพ่อ!!!”
“ทั้งๆที่บอกว่าจะไม่หลงแล้วแท้ๆนะ” น้ำผึ้งโวยวายอยู่กับตัวเองก่อนจะเหลือบไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาน่าจะสูงราวๆ190ซม. ใส่ชุดวอมสีแดง ข้างหลังมีชื่อโรงเรียนเนโกะมะเขียนเป็นภาษาอังกฤษ
“หืม นักกีฬาของโรงเรียนหรอ” สิ่งที่น้ำผึ้งเห็นตอนนี้เหมือนเขากำลังจะย่องไปจับแมวที่นั่งอยู่
“ลองตามไปดีกว่า”หลังจากนั้นน้ำผึ้งก็เดินตามผู้ชายคนนี้ไปเรื่อยๆรู้สึกว่าเขาจะจับแมวตัวนี้ให้ได้เลยสินะ
น้ำผึ้งเดินตามมาเรื่อยๆจนมาถึงโรงเรียนเนโกะมะ จะบอกว่าเธอใช้ประโยชน์จากเขาก็ได้
“ว้าว ในที่สุดนายก็จับได้สักที”น้ำผึ้งร้องดีใจออกมาตอนที่ผู้ชายคนนี้จับแมวได้แล้ว
“เห!” เขาตกใจที่เห็นน้ำผึ้งยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง
“ฉันเดินตามนายมาตั้งนานแล้ว กว่าจะจับได้นะแมวตัวนี้เนี่ย” น้ำผึ้งพูดก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวแมวเบาๆ
“แมวตัวนี้มันหยิ่งนะสิ ฉันจะจับมันแต่ก็จับไม่ได้สักที นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันจับมันได้แล้ว”
“ฉันนับถือความพยายามยามของนายเลยแฮะ”
“โอะ ฉันต้องรีบไปซ้อมวอลเลย์บอลแล้วล่ะ ไปก่อนนะ” พูดจบเขาก็รีบวิ่งเข้าโรงเรียนพร้อมกับแมวที่จับได้
“อ่าว ไปซะแล้ว" แล้วน้ำผึ้งก็เดินเข้าโรงเรียนไปเรื่อยๆ พลางใช้สายตาสำรวจโรงเรียนไปด้วย
“วันนี้มีนักเรียนย้ายมาใหม่ มาจากประเทศไทย เข้ามาได้เลยจ่ะ” น้ำผึ้งเดินเข้ามาในห้องเรียนของปี1 มายืนที่หน้าห้อง
“สวัสดีค่ะ ฉัน คามิซาโตะ ฮัน ย้ายมาจากประเทศไทยค่ะ”น้ำผึ้งพูดแนะนำตัวพร้อมกับใช้สายตามองสำรวจเพื่อนในห้องจนไปหยุดที่ชายหนุ่มที่เธอเดินตามและเขาก็กำลังมองเธออย่างตกใจ
“โอะ! คนที่เดินตามฉันนี่ เป็นเด็กใหม่เองหรอ!!”่ “รู้จักกันงั้นหรอ งั้นพอดีเลยช่วยดูแลเพื่อนด้วยล่ะ ไฮบะซัง”
“อ่อ! ครับ!” ชายหนุ่มขานตอบ
“ไง เจอกันอีกแล้วนะ ฉัน ไฮบะ เลฟ เรียกเลฟก็ได้นะ”ชายหนุ่มทักทายหญิงสาวที่เดินมานั่งข้างๆ
“คามิซาโตะ ฮัน เรียกฮันก็ได้”
“โอเค ฮันจัง” และน้ำผึ้งก็ได้เพื่อนใหม่คนแรก ดูๆแล้วเขาก็นิสัยดี
“นี่ๆฮันจัง จะเข้าชมรมอะไรหรอ” เมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาเดินออกไปเลฟก็หันมาถามหญิงสาวที่นั่งข้างๆ
“ต้องเข้าด้วยหรอเนี่ย”น้ำผึ้งพูดและคิดไปด้วย สามปีที่แล้วเธออยู่ชมรมนาฏศิลป์ตั้งแต่ม.1 แต่ครั้งนี้ไม่มีชมรมนาฏศิลป์ให้เธออยู่แล้ว ก็นี่มันประเทษญี่ปุ่นนี่จะมีได้ไง
“แล้วฮันจัง ถนัดอะไรล่ะ” เลฟถามขึ้น
“ฉันถนัดชกมวยน่ะ”
“จริงหรอ! คิดไม่ถึงเลยนะ ถ้างั้นฮันจังก็ลองไปชมรมมวยสากลดูสิ”
“อืม จะลองไปดูนะ” น้ำผึ้งพูดตอบ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ชมรมอะไร รู้แค่ว่าน่าจะเป็นนักกีฬา
“แล้วเลฟล่ะ อยู่ชมรมอะไร”
“ฉันอยู่ชมรมวอลเลย์บอลชายน่ะ”
“งั้นหรอกหรอ”
น้ำผึ้งคิดกับตัวเองว่าเหมือนเคยเจอคนที่ใส่ชุดวอมแบบที่เลฟใส่เมื่อเช้า คนที่เคยช่วยหยิบขวดชาให้เธอ เขาสูงมากแต่สูงน้อยกว่าเลฟนิดหน่อย และสิ่งที่สะดุดตาเธอเลยอาจจะเป็นทรงผมของเขาที่มันชี้เหมือนหงอนไก่ มันดูแปลกๆ แต่เธอก็คิดว่ามันเท่ดี
“เท่ดีนะ”
“อะไรเท่หรอ ฮันจัง”
“ป่าวๆไม่มีอะไรหรอกเลฟ ว่าแต่เลิกเรียนนายต้องไปซ้อมตอนเย็นสินะ”
“ใช่น่ะสิ ซ้อมทุกเย็นเลยล่ะ”
“งั้นฉันก็คงต้องไปชมรมเองสินะ ขอให้ฉันไม่หลงละกัน”
“ฮ่าๆ ขอโทษนะฮันจัง ที่ไปส่งไม่ได้ กัปตันของฉันค่อนข้างหัวร้อนง่ายน่ะสิ ไปช้ามีหวังฉันโดนด่ายับแน่”เขาพูดไปพร้อมทำท่าขนลุกไป
“กัปตันของนายคงจะดุมากเลยสินะ”
“ใช่! นิดๆหน่อยๆก็ดุ”
“ฮ่าๆ” และบทสนทนาของทั้งคู่ก็จบลงเมื่ออาจารย์เดินเข้ามา
(เวลาผ่านไป1เดือน)
น้ำผึ้งก็เริ่มปรับตัวเข้ากับโรงเรียนใหม่ มีเพื่อนใหม่มากขึ้นแต่คนที่จะสนิทกับเธอก็คือเลฟ เพราะทั้งคู่นั่งอยู่ข้างกัน และตอนนี้น้ำผึ้งก็อยู่ในชมรมมวยสากลแล้ว บอกก่อนเลยว่าตอนที่ไปสมัครเธอก็ต้องเจอบททดสอบจากคนในชมรม ต้องขึ้นชกกับรุ่นพี่ผู้หญิงในชมรมซึ่งเธอชนะมาได้ง่ายๆ อาจเป็นเพราะทักษะที่ตาฝึกมาให้ตั้งแต่เด็ก และร่างกายที่แข็งแรงของเธอ ถึงจะตัวเล็กแต่น้ำผึ้งเป็นผู้หญิงที่ออกกำลังกายอยู่ตลอด เลยมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรง
“ฮันจัง!! อย่าลืมไปตามสอบวอลเลย์บอลนะ!”
“รู้แล้วน่า เดี๋ยวจะไปหาอาจารย์พร้อมนายนั้นแหละ” น้ำผึ้งว่าตอบเลฟ เพราะที่เธอยังไม่ได้สอบเป็นเพราะวันก่อนสอบเก็บคะแนนวอลเลย์บอล เธอดันเดินเตะโดนขาโต๊ะที่บ้านอย่างแรง เล่นลงไปนอนกองอยู่กับพื้น พอแม่วิ่งมาเจอเพราะเธอร้องลั่นบ้าน แม่เลยต้องประคองเธอยัดใส่รถไปหาหมอทันที กลายเป็นว่าเธอต้องหยุดอยู่บ้านจึงทำให้เธอต้องไปตามสอบย้อนหลังแทน
“งั้นไปเลยละกัน” พูดจบเลฟก็เดินนำหน้าน้ำผึ้งตรงไปยังโรงยิมวอลเลย์บอล
น้ำผึ้งเดินตามหลังเลฟมาจนถึงโรงยิม
“งั้นแยกกันไปเปลี่ยนชุดตรงนี้นะ”
“โอเค”พูดจบทั้งคู่ก็แยกกันไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดกีฬา เปลี่ยนเสร็จน้ำผึ้งก็เดินเข้าไปในโรงยิม
“ขออนุญาตค่ะ”น้ำผึ้งพูดขออนุญาตก่อนจะเดินเข้ามาในโรงยิม ถึงจะกลายเป็นจุดสนใจของนักกีฬาที่กำลังซ้อมอยู่ก็เถอะแต่เธอก็เลือกที่จะไม่สนใจและเดินตรงไปหาอาจารย์เพื่อขอสอบ
“มาแล้วหรอ คามิซาโตะซัง เท้าหายดีแล้วใช่ไหม” อาจารย์เนโกะมาตะถามถึงอาการบาดเจ็บที่เท้าของเธอ เพราะว่าแม่เธอได้แจ้งลาไปว่าลูกสาวได้เตะขาโต๊ะที่บ้านอย่างแรง จึงขอลาหยุด
“หายดีแล้วค่ะ”
“งั้นจะเริ่มสอบเลยไหม”
“เริ่มเลยก็ได้ค่ะ”
เมื่อพูดจบอาจารย์เนโกะมาตะก็ขอพื้นที่จากพวกนักกีฬาให้น้ำผึ้งได้สอบ น้ำผึ้งเป็นคนที่เรียนรู้ไวมากเลยทำให้ตอนเรียนในคาบเธอทำได้หมด ทั้งการเสิร์ฟ การรับ การเซต เรียกได้ว่าเป็นคนที่ทำได้ทุกอย่างขอแค่ให้เธอได้เรียนรูู้
“หืม อะไรหรอคุโระ” เคนมะหันไปถามคุโรโอะที่เอาแต่ยืนมองหญิงสาวผู้มาใหม่ที่กำลังเดินไปหยิบลูกวอลเลย์บอล
“อ่อป่าว ไม่มีอะไรหรอก แต่ว่าเด็กคนนั้น”
“เพื่อนผมเองล่ะครับ คุโรโอะซัง” “เพื่อนนายหรอ”เขาหันไปถามเลฟที่พูดขึ้นมา
“ครับ วันสอบเธอมาไม่ได้เพราะซุ่มซ่ามเดินไปเตะขาโต๊ะน่ะครับ รู้สึกว่าจะเจ็บหนักเลยต้องหยุดเรียนแล้วต้องมาตามสอบทีหลัง” เลฟพูดถึงวีรกรรมความซุ่มซ่ามของเพื่อนสาว
“เห เด็กคนนั้นเสิร์ฟแรงจังแฮะ เป็นนักกีฬารึป่าวนะ” ยาคุ โมริสุเกะ พูดขึ้นจากที่เขายืนมองเธอสอบเสิร์ฟมาสักพัก
“ก็ไม่เชิงหรอกครับยาคุซัง เธออยู่ชมรมมวยสากลน่ะครับ” เลฟหันไปตอบยาคุ
“มิน่าล่ะแรงตบถึงดี เป็นนักมวยนี่เอง กล้ามเนื้อก็ต้องแข็งแรงทุกส่วนสินะ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นนักมวยเห็นตัวเล็กขนาดนั้น”
“แต่ยาคุซังสูงกว่าเธอนิดเดียวเองนะครับ”
“เลฟฟฟฟ!”ยาคุหันไปเตะเข้าที่ก้นของเลฟ
“ผมเจ็บนะครับยาคุซัง”
คุโรโอะยืนฟังบทสนทนาของทั้งคู่เงียบๆแต่สายตาก็ยังคงมองไปที่หญิงสาว
น้ำผึ้งสอบเสร็จเรียบร้อยไม่อยากจะโม้ว่าเธอสอบได้เต็มทุกช่อง ตอนนี้เธอเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักเรียนเหมือนเดิมเตรียมตัวจะกลับบ้าน
“ฮันจัง!”เลฟตะโกนเรียกเธอ พร้อมวิ่งมาหา และมีสมาชิกทีมวอลเลย์บอลคนอื่นๆเดินตามมาข้างหลัง
“เธอกลับทางไหนล่ะ นี่เย็นมากแล้วนะ” “ขึ้นรถไฟฟ้าไปลงxxxxน่ะ”
“กลับคนเดียวมันอันตรายนะ”เลฟทำท่าครุ่นคิด เพราะนี่มันก็เป็นเวลาเย็นมากแล้วจะปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆเดินกลับบ้านคนเดียวได้ไง ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นนักมวยก็ตามเถอะ
“ขึ้นรถไฟฟ้าไปลงxxxxหรอ งั้นก็ทางเดียวกับ คุโรโอะกับเคนมะน่ะสิ งั้นก็ให้กลับพร้อมกับสองคนนี้ไปเลยสิ”ยาคุพูดขึ้นหลังจากที่ยืนฟังทั้งสองคุยกัน
“นั้นสิๆฮันจัง ก็กลับพร้อมคุโรโอะซังกับเคนมะซังสิ”น้ำผึ้งทำหน้างงเพราะเธอไม่รู้ว่าใครคือคนที่ทั้งคู่พูดถึง
“โอะ ลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันยาคุ โมริสุเกะ อยู่ปี3 ชมรมวอลเลย์บอลชาย ตำแหน่งลิเบอโร่”ชายหนุ่มที่ตัวเล็กสุดพูดขึ้น
และทุกคนก็แนะนำตัวกันไปเรื่อยๆจนมาถึง
“คุโรโอะ เท็ตสึโร่ ปี3 กัปตันชมรม มิดเดิลบล็อกเกอร์”
“คามิซาโตะ ฮัน ปี1 ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
ความคิดเห็น