คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยิ้มหวานปานน้ำผึ้ง
ตอนที่1 ยิ้มหวานปานน้ำผึ้ง
17/11/64
haikyuu (kuroo x oc ) แค่คุณกับฉัน
ณ ประเทศไทย
“ ไอ้น้ำผึ้ง เอ็งอยู่ไหน แม่เอ็งโทรมา!” เสียงของชายชราตะโกนเรียกหลานสาวที่ตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับการชกมวยอยู่
“ จ้าๆ แป๊บนะตา!! ” หญิงสาวขานรับ ก่อนที่จะรีบวิ่งไปถอดนวมและมารับสายของแม่ทันที
“ ค่ะแม่ มีอะไรรึป่าว ”
‘ แม่จะถามหนูว่าเตรียมตัวรึยัง อีกไม่กี่วันจะเดินทางแล้วนะลูก ’
“ หนูเตรียมหมดแล้วค่ะแม่ ”
‘ โอเคลูก ดูแลตัวเองดีๆล่ะ วันที่เดินทางห้ามตื่นสาย แล้วก็หยุดชกมวยได้แล้วเดี๋ยวบาดเจ็บขึ้นมาจะลำบากเอานะลูก’
“ ค่ะๆ ”
‘ถ้างั้นแม่ไม่กวนแล้ว แค่นี้นะลูก แม่รักลูกนะ ฝากจุ๊บแก้มตากับยายด้วยนะลูก’
“ โอเคค่ะ รักแม่นะคะ ”
หลังจากที่วางสายกับแม่ไปน้ำผึ้งก็รีบตรงไปจุ๊บแก้มคุณตากับคุณยายที่นั่งอยู่ตรงม้าหิน จริงๆแล้วที่แม่โทรมาก็คือเรื่องที่เธอต้องไปเรียนต่อม.ปลายที่ประเทศญี่ปุ่น เพราะว่าทั้งพ่อแม่ และ พี่ชายก็อยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น แม่ของเธอเป็นคนไทยส่วนพ่อเป็นคนญี่ปุ่น เธอจึงพูดได้ทั้ง2ภาษา และที่เธอยังอยู่ที่ประเทศไทยก็เพราะเธอติดคุณตากับคุณยายมาก แม่เลยต้องยอมให้อยู่กับคุณตากับคุณยายจนจบม.ต้น และต้องมาเรียนต่อม.ปลายที่ญี่ปุ่น ซึ่งเธอก็ตกลง
ต้องบอกก่อนว่าคุณตาของเธอเปิดค่ายมวย ส่วนคุณยายก็เป็นนางรำเก่า ทั้งคุณตาและคุณยายก็สลับกันฝึกมวยฝึกรำไทยให้น้ำผึ้งมาตั้งแต่เด็ก มันดูจะไม่เข้ากันเลย แต่ก็รวมกันอยู่ในตัวของน้ำผึ้ง ทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่ทั้งดุดันและอ่อนหวานไปในตัว
“ตาจ๋า ยายจ๋า หนูต้องคิดถึงตาจ๋ากับยายจ๋ามากแน่ๆเลย ”
“เอ็งนี่ก็ ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ไปอยู่นู่นเอ็งก็มีปู่ย่าให้ออดอ้อนเหมือนกันนั้นแหละ” ยายพูดพร้อมลูบหัวน้ำผึ้งเบาๆ
“อยู่นู่นก็ตั้งใจเรียน อย่ามัวไปเที่ยวเล่นเข้าใจไหม” น้ำผึ้งไม่ได้ตอบอะไรยาย แค่นอนลงที่ตักของยาย มันเป็นประจำของเธอเวลาที่อยากร้องไห้ก็จะนอนหนุนตักใครสักคน
“เอ็งจะร้องไห้ทำไมฮะ ไอ้น้ำผึ้ง เดี๋ยวเองก็กลับมาเยี่ยมพวกข้าได้”
“รู้แล้วน่ะตา แต่มันก็อยากร้องนี่นา” เธอพูดตอบตาแต่ยังคงนอนหนุนตักยายอยู่ เธอไม่ชอบการจากลาเลย ยิ่งเป็นตากับยายคนที่เธอรักมากที่สุด
“น้ำผึ้ง!! ฉันมาแล้ว ” เสียงของเด็กสาวที่พึ่งมาถึง เรียกหาเพื่อนสาวที่นัดกันไว้ว่าจะพากันไปปั่นจักรยานเล่น
“ดาหลามาพอดีเลย จะพากันไปเที่ยวไหนล่ะ”
“ จะพากันไปปั่นจักรยานเล่นกันค่ะตา อยากซึมซับบรรยากาศตอนอยู่ที่ไทยเอาไว้ให้ได้มากที่สุด” ดาหลาพูดตอบตา พลางดึงน้ำผึ้งออกจากตักยาย
น้ำผึ้งลุกขึ้นตามแรงดึงของดาหลา“แป๊บนะดา ฉันไปเอาจักรยานก่อน” พูดจบน้ำผึ้งก็เดินไปเอาจักรยานพลางเช็ดน้ำตาไปด้วย ที่นัดกันไปปั่นจักรยานก็เพราะว่าทั้งคู่ต้องไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นเหมือนกัน ดาหลาอยากไปเรียนที่ญี่ปุ่นอยู่แล้วเลยสอบชิงทุน ได้ไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นแต่ดันคนละโรงเรียนกับน้ำผึ้ง
“ไปกันดา หนูไปก่อนนะ” น้ำผึ้งหันไปบอกตากับยาย ก่อนจะเดินนำดาหลาออกไป
“ ไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” แล้วทั้งคู่ก็ปั่นจักรยานไปด้วยกันเหมือนตอนเด็กๆ ซึมซับบรรยากาศให้ได้มากที่สุด จนมาหยุดที่ริมแม่น้ำ
“นี่น้ำผึ้ง โรงเรียนแกอยู่โตเกียวสินะ ฉันคงต้องนั่งรถไฟไปหาแก เหนื่อยแย่เลย”
“ก็โรงเรียนแกอยู่ตั้งเฮียวโงะหนิ นานๆทีค่อยนัดเจอกันละกัน”
“นั้นสินะ ไปอยู่นู่นคงต้องเรียกกันอีกชื่อสินะ จะให้เรียกนามสกุลฉันก็ขอไม่เอา”
“ดาริกา ศิริวิกูล ศิริวิกูลซัง ฮ่าๆ”
“เห็นไหมล่ะ ฉันว่ามันแปลกถ้าเรียกนามสกุล”
“แล้วทำไมแกไม่ลองให้คนญี่ปุ่นตั้งให้ล่ะ ไปนู่นก็ลองให้เขาตั้งให้สิ”
“ฉันก็คิดอย่างงั้นแหละ แต่แกอะน้ำผึ้ง ถ้าไปอยู่นู่นฉันก็คงต้องเรียกแกอีกชื่อสินะ คามิซาโตะ ฮัน แต่จะว่าไปฉันอยากรู้ว่าใครเป็นคนตั้งชื่อให้แกอะ”
“ยายตั้งให้ว่าน้ำผึ้ง เพราะยายบอกว่าฉันยิ้มหวานปานน้ำผึ้ง พอพ่อฉันรู้ความหมายก็ตั้งให้ว่าฮัน มาจากฮันนี่นั้นแหละ มาญี่ปุ่นคนญี่ปุ่นจะได้เรียกง่ายๆ”
“อย่างงั้นเองหรอ งั้นฉันจะเรียกแกว่า ฮันจัง ตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นละกัน”
“ไม่เอาอะ ฉันชอบชื่อน้ำผึ้งมากกว่า”
“ทำไมอะ”
“ก็ไม่ทำไม แกเป็นเพื่อนสนิทฉัน เรียกน้ำผึ้งเหมือนเดิมนั้นแหละดีแล้ว อีกอย่างพ่อแม่ พี่ชายก็เรียกฉันว่าน้ำผึ้ง”
“โอเคๆ เรียกน้ำผึ้งเหมือนเดิมก็ได้”
“เออแก จำที่เราเคยเล่นพนันกันไว้ป่ะ ที่ว่าใครมีแฟนก่อนต้องตามใจอีกฝ่ายหนึ่งวันอ่ะ”
“จำได้สิ ครั้งที่แล้วแกเลี้ยงฉันหนิเพราะแกมีแฟนก่อนฉัน”
“นั้นแหละเรามาเล่นกันอีกรอบไหม ว่าไปญี่ปุ่นครั้งนี้ใครจะมีแฟนก่อนกัน”
“ฉันว่าแกได้เลี้ยงฉันอีกแน่เพราะฉันไม่สนใจเรื่องแบบนี้แล้วล่ะ” น้ำผึ้งไม่สนใจเรื่องมีแฟนอีกแล้ว อาจเป็นเพราะเธอเจอแต่พวกงี่เง่าจนปลงและไม่อยากจะมีแฟนในวัยเรียนอีก เธอไม่ได้หยิ่งหรอกนะแต่ถ้าเธอไม่โอเคก็จะไม่เอาโดยทันที แฟนเก่าคนที่ผ่านๆมาก็ไม่มีใครดีสักคน เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าคบไปได้ยังไง อาจแค่คบไปตามกระแสล่ะมั้ง
ซึ่งยัยดาหลาก็เหมือนกันกับเธอนั้นแหละคบกับใครไม่ได้นานแล้วก็เลิก “ฉันจะคอยดูนะน้ำผึ้ง หึหึ”
“จ้าๆ แกก็เก็บนอบ้างนะดาหลา ไปเรียนนะไม่ได้ไปหาแฟน”
“มันคือผลพลอยได้น้ำผึ้ง แกก็รู้ว่าแดนยุ่นมันดี”
“ก็ดีจริงนั้นแหละ”
“เห็นไหมแกก็คิดแบบฉัน”
“อันนี้ไม่เถียงมันดีจริงๆ”
“ฮ่าๆ” “ฮ่าๆ” ทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนจะพากันปั่นจักรยานไปหาอะไรกินด้วยกันต่อ
ณ วันเดินทาง
“หนูไปก่อนนะตา หนูไปก่อนนะยาย” พูดจบน้ำผึ้งก็เข้าไปสวมกอดตากับยายก่อนจะจุ๊บแก้มตากับยายไปคนละที
“ไปดีมาดีนะลูก เดินทางปลอดภัย” “จ่ะยาย” หลังจากบอกลาตากับยายน้ำผึ้งก็เดินไปพร้อมกับดาหลาเพื่อไปขึ้นเครื่องบินพร้อมกัน
เมื่อถึงที่หมายทั้งสองก็เดินไปเอากระเป๋า แต่ทว่าดาหลาต้องไปต่อรถไฟเพื่อไปที่เฮียวโงะต่อ ทำให้ทั้งสองคนต้องแยกกัน “เดินทางปลอดภัยนะแก ถึงแล้วโทรมาบอกด้วยล่ะ”พูดจบน้ำผึ้งก็เข้าไปสวมกอดดาหลา
“งั้นแยกกันตรงนี้นะแก บาย” “บาย” ทั้งสองถอนกอดออกจากกันก่อนที่ดาหลาจะเดินแยกไปอีกทาง หลังจากแยกกับดาหลาน้ำผึ้งก็เดินทางไปที่บ้านที่โตเกียวทันที จริงๆตอนแรกแม่ก็จะมารับแต่เธอบอกว่าไม่ต้องมา อยู่บ้านทำอาหารอร่อยๆรอให้กลับไปกินก็พอ
17:24
“นี่ๆเคนมะ ฉันขอแวะซื้อน้ำแป๊บนะ” “อืม” หลังจากซ้อมวอลเลย์บอลเสร็จคุโรโอะ เท็ตสึโร่ กับ โคสึเมะ เคนมะที่อยู่ระหว่างทางกลับบ้านก็แวะซื้อน้ำที่ร้านสะดวกซื้อ คุโรโอะเดินเข้ามาในร้านสะดวกซื้อเดินไปยังโซนขายน้ำ
“ขอโทษนะคะ คือฉันจะเอาชาน้ำผึ้ง แต่มันอยู่สูง คุณช่วยหยิบให้หน่อยได้ไหมคะ” คุโรโอะหันไปทางเสียงเรียกของหญิงสาว เขารู้สึกตกใจนิดหน่อยที่โดนคนตัวเล็กสะกิดที่แขน
“ครับ! ขวดนี้หรอครับ นี่ครับ” คุโรโอะขานรับด้วยความตกใจ พร้อมหยิบน้ำที่หญิงสาวต้องการให้
“ขอบคุณค่ะ”เธอพูดขอบคุณเขาพร้อมกับยิ้มให้ ก่อนจะเดินไปจ่ายเงินแล้วเดินออกไป
“ยิ้มสวยจังเลยแฮะ” เขามองตามหญิงสาวคนนี้ไป เธอตัวเล็ก สูงประมาณอกของเขา รูปร่างมีน้ำมีนวล ผิวสีน้ำผึ้งผมสีน้ำตาลเข้มยาวไปถึงสะโพก ดวงตากลมโต ดูมีเสน่ห์
“สเปคเลยแฮะ”คุโรโอะพูดกับตัวเอง ก่อนจะหยิบน้ำที่ต้องการและเดินไปจ่ายเงินก่อนจะเดินออกไปหาเคนมะที่ยืนเล่นเกมส์รอเขาอยู่นอกร้าน
“เห้อ ถึงสักทีนะ” น้ำผึ้งพูดพร้อมลากกระเป๋่าเดินทางเข้าบ้าน พอเข้าไปถึงสิ่งที่เจอคือพี่ชายกับแม่ที่กำลังทำอาหารอยู่ด้วยกันส่วนพ่อก็นั่งดูทีวีคงจะพึ่งกลับมาจากทำงาน
“กลับมาแล้วค่ะ”เมื่อเสียงของน้ำผึ้งดังขึ้นแม่ก็แทบโยนตะหลิวแล้ววิ่งมาสวมกอดทันที
น้ำผึ้งกอดตอบแม่ด้วยความคิดถึงเพราะเธอไม่ได้เจอแม่มาเกือบปี
“เป็นไงบ้างลูก เหนื่อยไหม”
“ก็นิดหน่อยค่ะแม่ แต่ตอนนี้หนูขอเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะคะ ลากมาตั้งนานไม่รู้ว่ายายยัดอะไรมาให้บ้าง”
“ฮ่าๆ คงเป็นพวกขนมของชอบของลูกนั้นแหละยายเขาถึงได้ยัดมาให้”
“ฮ่าๆ ยัดมาซะเยอะเลย” พูดจบน้ำผึ้งก็จุ๊บแก้มแม่แล้วก็เดินไปจุ๊บแก้มพ่อและพี่ชายต่อ จากนั้นก็ไปที่ห้องตัวเองเพื่อเอากระเป๋าไปเก็บและอาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นชุดสบายๆ
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ น้ำผึ้งก็ลงมาทานอาหารร่วมกับครอบครัว ทานเสร็จก็ไปนั่งดูทีวีกับพ่อและพี่ชาย
“น้ำผึ้ง พรุ่งนี้พี่จะไปมหาลัยให้พี่ไปส่งที่โรงเรียนไหม” พี่พูดขึ้นแต่ตาก็ยังคงมองเจอทีวี
“เดี๋ยวหนูไปเอง” “แน่ใจนะว่าจะไม่หลง”
“แน่สิหนูไม่หลงหรอกน่า” “โอเคๆ”
“ว่าแต่ โรงเรียนชื่ออะไรหรอ หนูจำไม่ได้แล้ว”
“โรงเรียนเนโกะมะไงลูก โรงเรียนที่พ่อกับพี่จบมา”พ่อพูดขึ้น
“เนโกะมะงั้นหรอคะ” และน้ำผึ้งก็ไม่ได้พูดอะไรต่อหันไปสนใจทีวี เวลาผ่านไปเรื่อยๆก็ขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเอง
21:15
“โทรหาดาหลาดีกว่า มันถึงที่พักแล้วลืมโทรมาแน่เลย”
‘ฮโหล' น้ำเสียงงัวเงีย
“แก เสียงงัวเงียมาก นอนอยู่หรอ”
‘อืมมมม ใช่ โทษทีที่ลืมโทรบอกพอถึงที่พักฉันก็หลับเลย’
“ไม่เป็นไรๆ แค่แกถึงที่พักอย่างปลอดภัยฉันก็หายห่วง”
‘อืมมมม’
“งั้นแค่นี้นะ แกไปนอนต่อเถอะ"
‘อืมมมม บาย’
“บาย”
น้ำผึ้งก็วางสายจากดาหลาและหันไปจัดกระเป๋าเรียนเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้ จัดเสร็จก็ไปเข้านอนเพราะวันพรุ่งนี้เธอคิดว่าจะตื่นไปวิ่งตอนช่วงเช้ามืด จึงจะต้องรีบนอน
ความคิดเห็น