คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ทำอะไรผิดไปรึป่าวนะ
ตอนที่6 ทำอะไรผิดไปรึป่าวนะ
21/11/64
haikyuu (kuroo x oc ) แค่คุณกับฉัน
เย็นของวันก่อนวันฝึกซ้อม คุโรโอะซ้อมวอลเลยบอลเสร็จก็ไปรอรับน้ำผึ้งที่หน้าห้องชมรมมวยสากลโดยที่ให้เคนมะกลับไปก่อน เพราะดูเหมือนหญิงสาวได้ทักมาบอกว่าจะกลับค่ำๆ ให้เขากลับไปกับเคนมะก่อน แต่มีหรือคุโรโอะจะปล่อยให้เธอกลับคนเดียว จึงทำให้ตอนนี้เขามายืนรอเธออยู่ที่หน้าห้องสักพักยังไม่ได้เข้าไป ฟังจากเสียงเชียร์ที่ดังออกมาจากในห้องก็คงจะยังชกกันไม่เสร็จ
คุโรโอะยืนรอมาสักพักก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เขาเห็นตอนนี้คือหญิงสาวที่คุ้นตา เธออยู่บนสังเวียน จังหวะเดียวกันเธอก็เตะเข้าที่ก้านคอของคู่ชก จนอีกฝ่ายลงไปนอนกองที่พื้น สีหน้าของเธอยิ้มออกมาแสดงออกถึงความสนุกเหมือนเธอได้รุกฆาตคู่ต่อสู้ ก่อนจะมีเสียงระฆังดังเป็นสัณญานว่าหมดยกแล้ว หญิงสาวเดินเข้าไปประคองอีกฝ่ายขึ้นและพาลงจากสังเวียน
“เห้อออ ฉันหลบลูกเตะของฮันจังไม่พ้นอีกแล้ว ลูกเตะเธอเนี่ยไวชะมัด” รุ่นพี่พูดขึ้นเธอชกกับน้ำผึ้งแต่ละครั้งก็ไม่เคยชนะได้เลย
“ฮ่าๆรุ่นพี่ก็พูดไปค่ะ ” หญิงสาวพูดแก้ก่อนจะเหลือบไปเห็นชายหนุ่มที่คุ้นตาที่เธอบอกให้เขากลับไปก่อนแต่ก็ยังยืนยันว่าจะรอเธอ
เมื่อเห็นชายหนุ่มน้ำผึ้งก็รีบเดินไปหาเขาที่ยืนอยู่หน้าประตู
“บอกแล้วไงคะว่าให้กลับไปก่อน”เธอพูดพร้อมกับถอดนวมไปด้วย
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าจะรอ” เขาตอบเธอพลางมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เพราะชุดที่เธอใส่เป็นสปอต์บราสีแดง กางเกงกีฬาแบบขาสั้นสีดำ ดูวาบหวิว แถมเหงือที่ออกเต็มตัว ตามคอ เนินอก หรือตรงหน้าท้องที่มีร่องซิคแพค มันทำให้เธอดูเซ็กซี่มาก เขามองแล้วก็อดไม่ได้ที่จะบอกให้เธอรีบไปเปลี่ยนชุดซะ ยังดีที่ชมรมมวยสากลแยกชายหญิง เพราะถ้าเธอซ้อมรวมอยู่กับผู้ชายเขาได้อกแตกตายแน่ๆ
“เสร็จแล้วค่ะคุโรโอะซัง กลับกันเลยไหมคะ”
“อื้ม…กลับกันเลย” และก็เป็นอีกวันที่คุโรโอะไปส่งน้ำผึ้งที่บ้านก่อนจะแยกย้ายกันไปเตรียมตัวสำหรับวันฝึกซ้อมในวันพรุ่งนี้
5:30
วันนี้น้ำผึ้งไม่ได้ออกไปวิ่งตอนเช้ามืดเพราะเธอได้นัดกับคุโรโอะเอาไว้ว่าเขาจะมารับเธอช่วงเช้ามืดเพื่อไปจัดเตรียมที่ให้กับโรงเรียนอื่นที่จะมาฝึกซ้อมด้วยและต้องนอนที่โรงเรียนเนโกะมะ ทำให้ต้องรีบไปก่อนที่โรงเรียนอื่นจะมาถึงช่วง7โมง
น้ำผึ้งเปิดประตูบ้านออกมาก็เจอกับชายหนุ่มที่ยืนรออยู่เหมือนเดิม เธอเดินไปหาเขาและเดินไปเจอกับเคนมะที่ยืนรออยู่ที่เดิมก่อนจะเดินทางไปโรงเรียนพร้อมกัน
น้ำผึ้งมาถึงโรงเรียนพร้อมกับคุโรโอะและเคนมะ มาถึงก็เจอกับสมาชิกคนอื่นๆก่อนจะแบ่งหน้าที่กันไปเตรียมของและเตรียมห้องพักให้กับโรงเรียนอื่น ซึ่งห้องพักของพวกเขาได้เตรียมไว้แล้วเมื่อวานหลังซ้อมเสร็จแต่ยังไม่ได้เตรียมให้โรงเรียนอื่นเพราะมันจะเย็นมากซะก่อน
เมื่อเตรียมของเตรียมห้องของทุกโรงเรียนเสร็จเวลาก็ปามา7โมงพอดี ดูเหมือนว่าจะมีโรงเรียนที่มาถึงแล้ว ทำให้สมาชิกทุกคนลงไปต้อนรับรวมถึงน้ำผึ้งก็ด้วย
น้ำผึ้งออกมายืนต้อนรับสมาชิกจากโรงเรียนฟุคุโรดานิ สมาชิกค่อยๆเดินลงมาจากรถทีละคน
“Hey Hey Hey!! ไม่เจอกันนานนะคุโรโอะ!”ชายหนุ่มทรงผมแปลกประหลาดลงมาจากรถโรงเรียน ฟุคุโรดานิ วิ่งมาทางชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆเธอข้างหลังมีชายหนุ่มอีกคนเดินตามมาด้วย
“เออ ไม่เจอกันนานนะโบคุโตะ” คุโรโอะทักทายชายหนุ่มกลับด้วยความสนิทสนม
“โอะ แล้วเด็กคนนี้คือใครล่ะ พวกนายมีผู้จัดการแล้วหรอ ผู้จัดการเตี้ยจังเลยนะ” ชายหนุ่มทรงผมประหลาดหันมามองน้ำผึ้งที่ยืนอยู่ข้างๆคุโรโอะและเดินเข้ามาเทียบส่วนสูงใกล้ๆ แต่หญิิงสาวก็มองการกระทำของเขานิ่งๆ ไม่ได้ตกใจอะไรเพราะเธอโดนเลฟเทียบส่วนสูงอยู่ตลอด
“โบคุโตะซัง เสียมารยาทครับ”ชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้น ก่อนจะหันมาก้มหัวขอโทษแทน
“ผมขอโทษแทนโบคุโตะซังด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ถือ ลืมแนะนำตัวไปเลย คามิซาโตะ ฮันค่ะ เป็นผู้จัดการชั่วคราวให้ทีมเนโกะมะค่ะ” น้ำผึ้งพูดตอบชายหนุ่มไป
“อาคาอาชิ เคย์จิครับ ส่วนคนๆนี้ คุณโบคุโตะ โคทาโร่ เป็นกัปตันทีมครับ”ชายหนุ่มพูดแนะนำตัวก่อนจะแนะนำชายหนุ่มอีกคน
“Hey Hey Hey!! ฮันจังสินะ ทำไมถึงมาเป็นผู้จัดการชั่วคราวล่ะ”
“เพราะว่าเธอมีชมรมอยู่แล้วน่ะสิ”คุโรโอะตอบแทน
“เอะ แล้วอยู่ชมรมอะไรล่ะ” โบคุโตะหันมาถามหญิงสาว
“มวยสากลค่ะ”
“เห!! ไม่จริงน่า ตัวแค่นี่เนี่ยนะ!” โบคุโตะมีรีแอคชั่นที่ตกใจสุดๆและถอยหลังไปสองก้าว
“ใช่ เห็นตัวแค่นี้ไม่ธรรมดาหรอกนะ”คุโรโอะตอบให้แทนตอนแรกเขาก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันจนได้เข้าไปเห็นจังหวะที่เธอเตะเข้าที่ก้านคอคู่ชกก็รู้ว่าเธอไม่ได้พูดเล่น ถ้าเขาโดนคงได้ไปนอนโรงพยาบาลแน่ๆ
“ฮ่าๆฉันอยู่ชมรมมวยสากลจริงๆค่ะ แค่มาช่วยเป็นผู้จัดการชั่วคราวให้ในช่วงฝึกซ้อมแต่ก็ไม่ได้เป็นตลอดหรอกค่ะ” น้ำผึ้งตอบพลางยิ้มให้โบคุโตะซึ่งโบคุโตะก็ชะงักไปครู่หนึ่ง
“ว้าวๆๆ ยิ้มสวยมากเลยฮันจัง ฉันใจละลายเลยนะเนี่ย”โบคุโตะพูดออกไปโดยที่ไม่ได้สังเกตรอบข้างเลย ว่ามีใครแผ่รังสีสังหารมาที่เขา โบคุโตะเป็นประเภทคิดอะไรก็พูดออกมาตามที่คิดไม่ได้สถานการณ์รอบข้าง
“โบคุโตะซังครับ ผมว่าเรารีบเข้าไปเตรียมตัวเถอะครับ”อาคาอาชิรีบพูดดักก่อนจะรีบดันหลังโบคุโตะเดินไปทางตึกที่พักเพื่อเอากระเป๋าไปเก็บ เพราะเขาสังเกตเห็นสีหน้าของชายหนุ่มที่เป็นกัปตันทีมเนโกะมะที่ยืนอยู่ข้างๆหญิงสาว มีสีหน้าที่แทบจะตะปบโบคุโตะได้ทุกเมื่อ เขาต้องรีบเอานกฮูกกออกจากลูกแมวก่อนจะโดนพ่อแมวตะปบ
“งั้นฉันไปก่อนนะฮันจัง เจอกันโรงยิมนะ” โบคุโตะหันมาบอกหญิงสาวก่อนจะโดนอาคาอาชิดันหลังให้รีบเดินไปทางตึกที่พักก่อนจะโดนตะปบเอา
“เจอกันค่ะ” น้ำผึ้งพูดตอบก่อนจะหันมาเจอกับพ่อแมวที่ยืนทำหน้าเหมือนจะงาบเธอเข้าไป
“มีอะไรรึป่าวคะคุโรโอะซัง”หญิงสาวถามขึ้นเพราะเขาเอาแต่ส่งสายตาดุๆมาทางเธอ แต่เธอก็ไม่เข้าใจที่เขาเป็น
“ไม่มีอะไรหรอก รีบเข้าโรงยิมเถอะ” เขาตอบก่อนจะหันหลังเดินไปทางโรงยิมแต่เธอคิดว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ
“ทำอะไรผิดไปรึป่าวนะ” น้ำผึ้งได้แต่งงงอยู่กับตัวเอง เพราะนี่เป็นครั้งที่สองที่เขาส่งสายตาดุให้เธอ ครั้งแรกก็ตอนเข้าใจว่าเธอกินชาแทนข้าว แต่ครั้งนี้เธอไม่รู้ว่าสาเหตุคืออะไร ผู้ชายก็เข้าใจยากเหมือนกันนะหรือว่าเธอซื่อบื้อ
ตอนนี้ทุกโรงเรียนมากันครบแล้วรวมถึงโรงเรียนคาราสึโนะด้วย แต่ดูเหมือนว่ายังขาดคู่หูบอลพิศดารที่ยังมาไม่ถึง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะสอบไม่ผ่านเลยต้องอยู่เรียนซ่อมเสรฺิมและจะตามทีหลัง
น้ำผึ้งนั่งคิดจนหัวจะระเบิดว่าเธอไปทำอะไรให้กัปตันเนโกะมะโกรธรึป่าว หลังจากตอนที่คุยกับโบคุโตะเขาก็ไม่ค่อยพูดกับเธอเลย ถามคำตอบคำ พอเธอเอาน้ำไปให้ก็รับแล้วก็หันไปทางอื่น ถามอะไรก็ตอบ ‘อืม’ เล่นเอาหญิงสาวหัวหมุนไปเลย
ตอนนี้อยู่ในช่วงพักน้ำผึ้งจึงเดินเอาน้ำไปให้คุโรโอะ เขารับไปดื่มแต่ไม่หันมามองหน้าเธอด้วยซ้ำ
“คุโรโอะซังคะ”
“…” ไม่ตอบ
“คุโรโอะซัง” ชายหนุ่มยังคงเงียบใส่หญิงสาว เมื่อไม่รู้จะทำยังไงจึงเดินไปหาคนช่วย
“ยาคุซังคะ พอจะรู้ไหมคะว่าคุโรโอะซังเป็นอะไร” น้ำผึ้งเดินไปขอความช่วยเหลือจากยาคุ
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฮันจังลองไปถามเคนมะดูสิหมอนั้นน่าจะรู้” เมื่อได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวก็เดินไปหาเคนมะที่ยืนอยู่กับเลฟ
“โคสุเมะซังคะ”
น้ำผึ้งเดินไปหาเคนมะเพื่อขอความช่วยเหลือ ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้คุโรโอะกลับมาคุยกับเธอเหมือนเดิม
“พอจะรู้ไหมคะ ว่าคุโรโอะซังเป็นอะไร” เคนมะมองหน้าหญิงสาวก่อนจะเหลือบไปมองคุโรโอะและกลับมามองหญิงสาว
“ผู้หญิงมักจะจดจำทุกคำพูดของผู้ชาย ผู้ชายก็เหมือนกันนะฮันจัง” เคนมะพูดแค่นี้ก่อนจะเดินไปนั่งพัก
“เธอต้องคิดแล้วล่ะ ว่าเคยพูดอะไรกับคุโรโอะซังไว้ แล้วผิดคำพูด เขาถึงได้โกรธจนไม่คุยด้วยแบบนี้อะ สู้ๆล่ะฮันจัง” เลฟพูดเสริมก่อนจะเดินไปนั่งพักเช่นเดียวกัน
16:20
น้ำผึ้งยืนอยู่ข้างๆอาจารย์เนโกะมาตะ และดูพวกเขาแข่งไปเรื่อยๆถึงจะยังนึกไม่ออกว่าเคยพูดอะไรกับคุโรโอะเอาไว้ แต่คงต้องเอาไว้ทีหลังละกัน ตอนนี้โฟกัสที่การฝึกของพวกเขาก่อนจะดีกว่า
“คามิซาโตะซัง มีอะไรผิดใจกับเจ้าคุโรโอะก็รีบปรับความเข้าใจกันนะ ปล่อยไว้นานมันจะไม่ดี”
“ค่ะ อาจารย์” อาจารย์เนโกะมาตะพูดกับเธอและหันไปสนใจการแข่งต่อ อาจารย์ก็คงจะสังเกตได้ถึงความผิดปกติของกัปตันและผู้จัดการสาว
“ปั้ง” เสียงประตูโรงยิมถูกเปิดออกทำให้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่เป็นคนเปิดประตู ตามด้วยชายหนุ่มอีกสองคนข้างหลังที่ยืนหอบอยู่ ให้เดาก็คงจะเป็นคู่หูบอลพิศดารที่ตามมาทีหลัง
“มากันแล้วสินะ พวกลูกอีกา”อาจารย์เนโกะมาตะพูดขึ้นจากที่เห็นชายหนุ่มสองคนที่เดินเข้ามาในโรงยิม และพวกเขาก็ไปเตรียวตัวเพื่อแข่งต่อ บอกเลยว่าตอนที่น้ำผึ้งเห็นบอลเร็วของทั้งคู่ก็ทำเธอตกใจอยู่เหมือนกัน ตั้งแต่เริ่มแข่งโรงเรียนคาราสีโนะก็ไม่ชนะเลยพอคู่หูบอลประหลาดมาก็ทำให้การแข่งเริ่มดุเดือดมากขึ้น แต่ก็ยังเอาชนะทีมอื่นๆไม่ได้อยู่ดี สำหรับน้ำผึ้งเธอคิดว่าทีมนี้เป็นทีมที่มีการโจมตีที่ดุเดือดมากจากการส่งลูกของเซตเตอร์ แต่พวกเขายังขาดอะไรหลายๆอย่าง ถ้าหากว่าพวกเขาพัฒนามากขึ้นคงกลายเป็นทีมที่น่ากลัวเอามากๆ
เมื่อการแข่งจบลงเป็นเวลาให้ทุกคนได้ซ้อมอิสระ น้ำผึ้งก็เอาเสื้อที่ใส่แข่งของทุกคนไปซักและเอาไปตาก ก่อนจะไปช่วยผู้จัดการทีมจากโรงเรียนอื่นๆเตรียมอาหาร เธอทำอาหารญี่ปุ่นไม่ค่อยเป็นแต่ถ้าให้เป็นลูกมือก็ได้ จะให้เธอทำอาหารไทยก็คงต้องเตรียมน้ำให้คนละลิตรแน่ๆ เพราะเธอติดทำรสเผ็ดชอบเผลอใส่พริกตลอด การันตีจากพี่ชายได้เพราะวันไหนที่อยู่บ้านกันสองคนน้ำผึ้งก็จะเป็นคนทำอาหารให้ บางทีก็ลืมตัวไปว่าพี่กินเผ็ดไม่ได้เผลอใส่พริกไป กรรมจึงไปตกที่พี่
ตอนนี้นักกีฬาทุกคนกำลังกินข้าวกันอยู่ที่โรงอาหาร แต่น้ำผึ้งแยกมานั่งกินกับผู้จัดการคนอื่นๆ เพราะเธอคิดว่าคุโรโอะก็คงจะไม่ยอมพูดกับเธอเดี๋ยวคนอื่นๆจะอึดอัดกันตอนกินข้าว
“ฮันจัง เป็นอะไรรึป่าว” ชิมิซึ คิโยโกะ ผู้จัดการโรงเรียนคาราสึโนะที่นั่งตรงกันข้ามพูดขึ้น เพราะสังเกตมาตั้งนานแล้วว่าหญิงสาวตรงหน้ากินข้าวไปไม่ถึงครึ่งจานและก็นั่งเขี่ยข้าวเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“นั้นสิ มีอะไรรึป่าว”ยาจิ ฮิโตกะ ผู้จัดการโรงเรียนคาราสึโนะอีกคนที่นั่งข้างๆน้ำผึ้งถามขึ้น พวกเธอคงสังเกตได้
“คือว่านะคะ…ฉันรู้สึกว่าไปทำให้คนๆนึงโกรธ แต่ไม่รู้ว่าฉันทำอะไรเขาถึงโกรธ นี่ก็พยายามนึกอยู่ค่ะ”น้ำผึ้งพูดไปมองจานข้าวไป รู้สึกน้ำตาจะไหลลงจานข้าว ถ้าอยู่ไทยคงจะไปนอนหนุนตักยายแล้วร้องไห้แล้ว อ่า…นี่สินะกินข้าวทั้งน้ำตา
“เอะ! เดี๋ยวสิฮันจังร้องไห้เลยหรอ”ยาจิตกใจทำอะไรไม่ถูกก่อนจะรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้หญิงสาว น้ำผึ้งรับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาและคีบข้าวกินไปด้วย มันอยากจะร้องแต่ข้าวก็ต้องกิน
“ฮันจังต้องค่อยๆนึกดีๆว่าไปทำอะไรให้เขาโกรธ”ชิมิซึพูดให้หญิงสาวใจเย็นเพราะตอนนี้น้ำตาเต็มจานข้าวไปแล้ว ก่อนที่เธอจะดึงจานข้าวออกจากน้ำผึ้งและเดินไปเก็บจานให้ และพาน้ำผึ้งไปที่ห้องนอนของผู้จัดการ
(ตัดมาฝั่งคุโรโอะ)
เขามองการกระทำของน้ำผึ้งอยู่ตลอดบอกเลยว่าตอนแรกเขาโกรธที่เธอไปยิ้มให้โบคุโตะเหมือนกับที่เคยยิ้มให้เขา ก็ไหนบอกว่าจะไม่ยิ้มแบบนั้นให้ใครนอกจากเขาแล้วไง แต่พอมาคิดดูดีๆเธอโตที่ประเทศไทย จากที่เขาศึกษามาว่ามันเป็นธรรมดาของคนไทยที่จะชอบยิ้มให้กับคู่สนทนาแล้วยิ่งเป็นไอ้นกฮูกที่เป็นเหมือนสัตว์เซลล์เดียวอีก อ่า…ทำไงดีดันทำเธอร้องไห้จนได้
“คามิซาโตะซังร้องไห้ด้วยครับคุโรโอะซัง” อาคาอาชิพูดกับคุโรโอะ
“ฉันเห็นแล้วล่ะ”
“อ่าว ทำไมฮันจังถึงร้องไห้ได้ล่ะ นายไปทำอะไรเธอหรอคุโร”โบคุโตะพูดไปกินไปด้วย
“เรื่องของฉันน่า นายอะกินให้มันดีๆสิวะ!!” เขาว้ากใส่โบคุโตะก่อนจะคีบข้าวใส่ปากตัวเองอย่างหงุดหงิด
ความคิดเห็น