คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ช่วยเก็บไว้ให้ฉันได้ไหม
ตอนที่5 ช่วยเก็บไว้ให้ฉันได้ไหม
20/11/64
haikyuu (kuroo x oc ) แค่คุณกับฉัน
6:00
Kuroo : ฮันจัง 6:00
Kuroo : ฉันถึงหน้าบ้านแล้วนะ 6:00
6:00 อ่านแล้ว โอเคค่ะ ฉันทานข้าวเสร็จพอดีเลยค่ะ กำลังออกไป :kamisato
“แม่คะหนูไปก่อนนะคะ”
“เขามาแล้วหรอลูก”
“ค่ะแม่ เขารออยู่หน้าบ้าน” ที่แม่รู้ก็เพราะเธอได้บอกกับแม่ไปแล้วว่ารุ่นพี่ที่เคยมาส่งเขาจะมารับไปโรงเรียน ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ดีเมื่อมีอะไรน้ำผึ้งก็จะบอกครอบครัวให้รับรู้ตลอด
น้ำผึ้งเปิดประตูบ้านออกมาก็เจอกับชายหนุ่มในชุดวอมสีแดง ยืนสะพายกระเป๋ายืนรออยู่ ย้อนกลับไปเมื่อคืนที่น้ำผึ้งกำลัง คอลคุยกับดาหลาอยู่
‘แล้วเรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละแก’
ติ้ง!
“แป๊บนะแก เหมือนมีคนส่งข้อความมา”
Kuroo ได้ส่งข้อความ
“เอะ! คุโรโอะซังส่งข้อความมา แค่นี้ก่อนนะแก”
‘เห้ย! เดี๋ยว’
ดาหลายังพูดไม่ทันจบก็โดนน้ำผึ้งตัดสายไป ก่อนจะรีบกดเข้าไปในแชทของชายหนุ่ม
Kuroo : ฮันจัง นอนหรือยัง 21:15
Kuroo : ฉันทักมากวนรึป่าว 21:15
21:17 อ่านแล้ว ไม่กวนหรอกค่ะ : Kamisato
21:17 อ่านแล้ว แล้ว…คุโรโอะซังมีอะไรรึป่าวคะ : Kamisato
Kuroo : พรุ่งนี้ฉันจะไปรับฮันจัง 6 โมงตรงนะ 21:18
Kuroo : มันเช้าไปรึป่าว 21: 18
Kuroo : ขอโทษทีนะ แต่ฉันต้องไปซ้อมตอนเช้าน่ะ 21:19
21:20 อ่านแล้ว 6โมงตรงสินะคะ : Kamisato
21:20 อ่านแล้ว ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ปกติฉันก็ตื่นไปวิ่งตอนเช้ามืดอยู่แล้ว : Kamisato
Kuroo : เอะ ฮันจังวิ่งตอนเช้ามืดด้วยหรอ 21:21
21:21 อ่านแล้ว ค่ะ ฉันวิ่งทุกๆเช้ามืดเลยค่ะ ประมาณ ตี5:20 ก็ออกไปวิ่งแล้วค่ะ
Koroo : มิน่าล่ะ ฉันเห็นคนวิ่งผ่านหน้าบ้านตลอดเลยตอนที่ฉันตื่นไปเปิดหน้าต่าง 21:22
21:22 อ่านแล้ว ฮ่าๆ เห็นด้วยหรอคะเนี่ย : Kamisato
21:23 อ่านแล้ว แล้วคุโรโอะซังมีอะไรอีกไหมคะ : Kamisato
21:26 อ่านแล้ว คุโรโอะซังคะ : kamisato
21:27 อ่านแล้ว ???: Kamisato
21:30 อ่านแล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะไปนอนแล้วนะคะ : Kamisato
น้ำผึ้งได้แต่งงงอยู่กับตัวเอง อยู่ดีๆชายหนุ่มก็ไม่ตอบทั้งๆที่ก็ขึ้นว่าเขาอ่านข้อความแล้ว ทำให้เธอตัดสินใจปิดเครื่องและเข้านอน
(ตัดมาทางฝั่งคุโรโอะ)
Kamisato : คุโรโอะซังคะ 21:26
kamisato : ??? 21:27
Kamisato : ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะไปนอนแล้วนะคะ 21:30
“จะพิมพ์ไปดีไหมวะ แค่บอกฝันดีเอง” เขาคิดคร่ำครวญอยู่กับตัวเองว่าควรบอกฝันดีเธอดีหรือไม่ ก่อนจะตัดสินใจส่งข้อความกลับไปหาเธอ
21:35 ฮันจัง : Kuroo
21:37 หลับแล้วหรอ : Kuroo
21:39 ฝันดีนะ ฮันจัง: Kuroo
(ตัดมาปัจจุบัน)
หลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบข้อความบอกฝันดีจากชายหนุ่มเธอก็แทบจะเอาโทรศัพท์โขกหัวตัวเอง เพราะปิดเครื่องก่อนที่ข้อความของเขาจะส่งมาแค่ไม่กี่นาที ไม่น่าเลย น่าจะรออีกสักหน่อย อย่างน้อยเธอก็จะได้บอกฝันดีเขากลับไปบ้าง
“รอนานไหมคะ คุโรโอะซัง”
“ไม่นานหรอก ฉันก็พึ่งมาถึง” ทั้งคู่ก็พากันเดินทางไปเจอกับเคนมะที่ยืนรออยู่ที่หน้าร้านสะดวกซื้อ และไปโรงเรียนพร้อมกัน
“เมื่อคืนขอโทษนะคะที่ไม่ได้ตอบข้อความ พอดีฉันปิดโทรศัพท์ไปก่อน”
“อ…อ่อ ไม่เป็นไรหรอก มันดึกแล้วนี่เนอะ” เขาตอบทั้งที่เดินไปด้วยแต่ก็ไม่หันมามองหน้าเธอ
“…เมื่อคืน ฝันดีมากเลยค่ะ” เขาเงียบรอฟังที่หญิงสาวจะพูด
“อาจเป็นเพราะข้อความจากคุโรโอะซังก็ได้นะคะ ฉันถึงฝันดี” เธอพูดและหันไปยิ้มให้เขา เธอรู้ว่าเขาคงจะนอยเธออยู่
คุโรโอะหยุดเดินก่อนจะหันมามองหน้าหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆเขา
“ฮันจัง”
“คะ” หญิงสาวหยุดเดินก่อนที่จะหันไปมองชายหนุ่มที่จ้องหน้าเธอด้วยสีหน้าจริงจัง
“รอยยิ้มของฮันจังน่ะ ช่วยเก็บไว้ให้ฉันได้ไหม”
“เอะ” หญิงสาวทำหน้าไม่เข้าใจแต่ก็ยังรอฟังให้เขาพูดต่อ
“ช่วยอย่ายิ้มแบบนี้กับผู้ชายคนอื่น ที่ไม่ใช่ฉันจะได้ไหม” เขาจ้องหน้าเธอเพื่อรอคำตอบ
“…ได้สิคะ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะคะ” น้ำผึ้งหยุดพูดเพื่อดูอาการของเขา ซึ่งเขาก็กำลังตั้งใจฟังที่เธอจะพูดต่อ น้ำผึ้งอมยิ้มก่อนจะเริ่มพูดต่อ
“อื้ม…เอาไว้ค่อยบอกดีกว่าค่ะ ตอนนี้ต้องรีบไปโรงเรียนก่อน” และน้ำผึ้งก็วิ่งไปหาเคนมะที่เดินอยู่ข้างหน้าทิ้งให้คุโรโอะยืนงงเป็นไก่ตาแตก
“นี่ ฮันจังบอกก่อนสิว่าข้อแลกเปลี่ยนคืออะไรล่ะ”
“ไม่บอกค่ะ” ตลอดการเดินทางมาโรงเรียนจนมาถึงโรงยิม คุโรโอะก็เอาแต่ถามหญิงสาวว่าข้อแลกเปลี่ยนที่เธอบอกมันคืออะไรเขาอยากรู้จะแย่ เล่นเอาเคนมะที่ตอนแรกไม่สนใจตอนนี้กลายเป็นรำคาณแทน ถ้าเอากระเป๋าฟาดได้ก็อยากจะทำอยู่
“จะไม่บอกฉันจริงๆหรอฮันจัง”
“ยังค่ะ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา เอาไว้ถึงเวลาฉันจะบอกคุณเองค่ะ”
“แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะ” เขาล่ะอยากจะรู้เต็มทน
“คิคิ ถึงโรงยิมแล้วค่ะ เชิญคุโรโอะซังไปเปลี่ยนชุดแล้วมาซ้อมได้แล้วค่ะ ฉันจะไปเก็บผ้าแล้วกรอกน้ำให้” น้ำผึ้งพูดก่อนจะเดินตามหลังเคนมะเข้าไปในโรงยิมเพื่อไปทักทายสมาชิกคนอื่นๆ ปล่อยคุโรโอะฟึดฟัดอยู่กับตัวเอง
น้ำผึ้งเดินเข้ามาในโรงยิมทักทายโค้ชและสมาชิกคนอื่นๆ ก่อนจะเดินเอาขวดน้ำของแต่ละคนไปกรอกแล้วนำมาวางเรียงให้เหมือนที่ทำเมื่อวาน และไปเก็บผ้าที่ตากไว้มาพับ ก่อนจะเดินไปนั่งดูการซ้อมของพวกเขา เธอชอบเวลาที่ได้ดูพวกเขาซ้อม ถึงจะไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับวอลเลย์บอลก็เถอะ
ตอนนี้น้ำผึ้งกำลังเอาผ้าและน้ำไปแจกให้กับทุกคนเพราะพวกเขาเลิกซ้อมกันแล้ว
“น้ำค่ะคุโรโอะซัง”
“ขอบใจนะฮันจัง” เขารับขวดน้ำไปก่อนจะเปิดดื่ม
“วันนี้ก็เซ็กซี่เหมือนเดิมเลยนะคะ”น้ำผึ้งพูดพลางเอาผ้าเช็ดตามกรอบหน้าของชายหนุ่ม
“อย่าพูดแหย่ฉันสิฮันจัง” เขาแทบสำลักน้ำ ทำไมเธอถึงชอบพูดแหย่เขานะทั้งที่เรื่องที่เขาเข้าใจทั้งที่ไม่เข้าใจ
“คิคิ” เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของแมวเหมียวสมาชิกชมรมที่ยืนมองอยู่
สมาชิกในชมรมสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆที่กำลังเกิดขึ้นระหว่างกัปตันของพวกเขาและผู้จัดการชั่วคราว
“ผมรู้สึกว่ามันแปลกๆนะครับเคนมะซัง”เลฟพูดขึ้นเขาสัมผัสได้ระหว่างกัปตันและเพื่อนของเขาว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ
“ฉันว่าอย่าไปขัดดีกว่า”เคนมะตอบ เขาสังเกตมาตั้งแต่แรกแล้วดูเหมือนคุโรโอะจะชอบฮันจังและฮันจังก็ชอบคุโรโอะ
“ก็นะ อย่าเข้าไปยุ่งดีกว่าปล่อยให้เป็นเรื่องของทั้งสองคน”ยาคุกล่าว เขาก็อยากให้ทั้งคู่สมหวังกัน แต่ถ้าเข้าไปยุ่งคงจะไม่ดี เพราะมันเป็นเรื่องของคุโรโอะและฮันจังอยู่ที่ทั้งคู่
“เรียกร่วม” โค้ชเรียกร่วมเพื่อแจ้งถึงวันที่จะมีการฝึกซ้อมกับโรงเรียนอื่นและครั้งนี้ก็จัดที่โรงเรียนเนโกะมะ ให้ทุกคนไปขออนุญาตจากผู้ปกครองรวมถึงน้ำผึ้งด้วย เพราะจะต้องมานอนที่โรงเรียน
“จะได้เจอเจ้าพวกนั้นอีกแล้วสินะ”
“เจ้าพวกนั้น นี่ใครหรอคะคุโรโอะซัง”
“ทีมจากมิยางิ โรงเรียนคาราสึโนะ พวกเราเคยไปแข่งกับเจ้าพวกนั้นมาน่ะ ครั้งนี้พวกนั้นก็จะมาร่วมฝึกด้วย” เขาตอบก่อนจะเดินแยกไปเก็บของของตัวเอง
“เป็นคู่แข่งแห่งโชคชะตากับพวกเราน่ะ ร้ายกาจมากเลยล่ะ”ยาคุพูดต่อ
“แถมยังมีคู่หูบอลประหลาดด้วยล่ะ ตอนแข่งกับพวกนั้นฉันตกใจแทบแย่” อินุโอะกะ โช พูดขึ้นเขาเป็นเพื่อนของน้ำผึ้งเหมือนกันเพราะอยู่ปี1เหมือนกัน
“งั้นเองหรอ”
น้ำผึ้งเก็บของเสร็จและรอกลับห้องเรียนพร้อมกับเลฟ
“มาแล้วๆ”เลฟรีบวิ่งมาทางน้ำผึ้งตามด้วยสมาชิกคนอื่นๆ
“งั้นก็แยกย้ายกันไปเข้าเรียนซะ”คุโรโอะพูดขึ้นก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปเข้าเรียน
“ฉันไปก่อนนะคะ”
“อื้ม เจอกันที่ชมรมนะ”
“ค่ะ”และน้ำผึงก็เดินแยกไปกับเลฟ
17:40
น้ำผึ้งอยู่ที่โรงยิมและทำหน้าที่ผู้จัดการที่ได้รับ และไปนั่งรอพวกเขาซ้อม ซ้อมเสร็จก็เอาผ้าเอาน้ำไปให้ ก่อนจะช่วยพวกเขาเก็บของ ตั้งแต่ตกลงเป็นผู้จัดการให้ชมรมวอลเลย์บอลเธอก็แทบไม่ได้ไปที่ชมรมมวยสากลเลย ไปก็แค่ไปให้รุ่นพี่เห็นหน้าก่อนจะตรงไปที่ชมมรมวอลเลย์บอลเลย รุ่นพี่ก็เริ่มบ่นแล้วว่าอยากจะชกกับเธอแต่เธอก็หลบออกมาตลอด พรุ่งนี้คงต้องไปชกด้วยแล้วล่ะเพราะเธอก็คันไม้คันมืออยู่เหมือนกัน
“อาจารย์เนโกะมาตะคะ คือว่าอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันฝึกซ้อมกับโรงเรียนอื่นแล้วสินะคะ ฉันขอไปชมรมมวยสากลก่อนได้ไหมคะ”
“หืม มีเรื่องอะไรหรอ คามิซาโตะซัง”
“คือว่า…ฉันห่างสังเวียนมาหลายวันแล้วล่ะค่ะ อยากจะไปชกก่อนที่จะถึงวันที่ทุกคนฝึกซ้อม”
“อ่อ นั้นสินะ ฮ่าๆ ไปสิๆ นักมวยที่ขาดสังเวียนก็เหมือนนักวอลเลย์ที่ไม่ได้ลงสนามสินะ คงคันไม้คันมือสิท่า ฮ่าๆ”
“ทำนองนั้นเลยค่ะฮ่าๆ” ขออนุญาตเสร็จก็รีบวิ่งไปหาคุโรโอะและเคนมะที่ยืนรออยู่
“ไปคุยอะไรกับโค้ชมาหรอฮันจัง” คุโรโอะถามหญิงสาวขณะที่กำลังเดินกลับบ้านด้วยกัน
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่ขออนุญาตไปชมรมมวยสากลก่อนมาดูแลพวกคุณในช่วงฝึกซ้อมน่ะค่ะ ฉันไม่ได้ชกมวยมาหลายวันแล้วค่ะ เลยอยากไปชกให้หายอยากก่อน ไม่งั้นฉันคงเหมือนคนขาดยาแน่ๆฮ่าๆ ”
“งั้นเองหรอ งั้นพรุ่งนี้ฉันซ้อมเสร็จจะไปรอที่หน้าห้องชมรมนะ”
“ถ้าอย่างงั้นก็ขอรบกวนด้วยนะคะ” และทั้งคู่ก็พูดคุยเล่นกันจนไปถึงบ้านของน้ำผึ้ง
“คุโรโอะซังคะ”
“หืม มีอะไรหรอฮันจัง”ชายหนุ่มขานตอบและรอฟังหญิงสาวว่าเธอจะพูดอะไรกับเขา หญิงสาวมองหน้าเขายิ้มๆก่อนจะเริ่มพูดต่อ
“ฉันจะบอกว่า…ฝันดีนะคะคุโรโอะซัง” ชายหนุ่มชะงักก่อนจะรีบพูดออกไป
“ฮันจังก็เหมือนกันนะ!!” คุโรโอะรีบพูดดออกมาเขาก็อยากจะบอกเธอเหมือนกันไม่อยากให้เป็นเหมือนเมื่อวาน เขามัวแต่ยืดยาดจนเธอหลับไปก่อน
“ฝันดีนะฮันจัง” หญิงสาวยิ้มตอบชายหนุ่มก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านและส่งเขาจากทางหน้าต่างเหมือนอย่างที่เคยทำ และแชทคุยกันก่อนนอนนิดหน่อยก่อนจะเข้านอน
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ จากคนแปลกหน้ากลายเป็นคนที่เดินไปกลับโรงเรียนด้วยกัน ความสัมพันธ์ที่เธอและเขาค่อยๆเรียนรู้กันและกันไปเรื่อยๆ ถึงจะเจอกันไม่นานแต่ทั้งคู่ก็คิดว่าอีกฝ่ายคงจะสนใจตัวเองไม่น้อยไม่อย่างนั้นคงไม่เดินกลับบ้านด้วยกัน ถ้าไม่สนใจชายหนุ่มก็คงไม่เดินมาส่งหญิงสาวถึงที่บ้านหรือหญิงสาวคงไม่ยอมให้เขามาส่งถึงที่บ้าน และคงไม่รอให้เขาเดินกลับถึงบ้านหรอก
ความคิดเห็น