คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เซ็กซี่จังเลยนะคะ
ตอนที่4 เซ็กซี่จังเลยนะคะ
19/11/64
(ลงอีกตอนเนื่องในวันลอยกระทงค่ะ)
haikyuu (kuroo x oc ) แค่คุณกับฉัน
หลังจากวันที่คุโรโอะได้ไปส่งน้ำผึ้งที่บ้านก็ผ่านมา1อาทิตย์
“เห้ออออ” “ถอนหายใจเฮือกใหญ่ขนาดนี้ มีเรื่องอะไรที่มันหนักใจหรอเลฟ”น้ำผึ้งหันไปถามเลฟเมื่อถึงคาบพัก อยู่ดีๆชายหนุ่มที่นั่งเรียนข้างๆก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
“ก็ฉันกำลังคิดเรื่องที่จะต้องไปซ้อมแข่งกับโรงเรียนอื่นอยู่น่ะสิ” เลฟหันมาตอบน้ำผึ้งและทำสีหน้ากลุ้มใจ
“อ่อ เรื่องที่นายเคยบอกว่า อาจารย์เนโกะมาตะ จัดค่ายฝึกซ้อมให้หลายๆโรงเรียนมาซ้อมแข่งด้วยกันน่ะหรอ ที่จะมีหลายๆโรงเรียนมาซ้อมแข่งที่โรงเรียนเราด้วยใช่ไหม”
“ใช่ เรื่องนี้แหละที่ฉันกำลังกลุ้มใจ”เลฟพูดตอบทั้งที่หน้ายังคงฟุบอยู่กับโต๊ะเรียน
“ทำไมล่ะ” น้ำผึ้งถามเลฟพลางหยิบข้าวกล่องขึ้นมาแกะกิน
“ก็พวกเราไม่มีผู้จัดการดูแลเหมือนโรงเรียนอื่นๆน่ะสิ ต้องทำนู่นทำนี่กันเอง ซักผ้าเอง ตากผ้าเอง กรอกน้ำเอง และยังมีอย่างอื่นๆอีกที่ต้องทำกันเอง ฉันอยากเอาเวลาไปซ้อมมากกว่า คิดแล้วมันเศร้าทำไมชมรมเราถึงไม่มีผู้จัดการเหมือนโรงเรียนอื่นบ้างนะ ฮือๆ” เลฟพูดคร้ำครวญอยู่กับตัวเองแต่หน้าก็ยังคงฟุบอยู่กับโต๊ะเรียน
น้ำผึ้งกินข้าวไปฟังเลฟพูดไป นานๆทีจะได้ฝึกซ้อมกับทีมอื่นคงอยากจะเอาเวลาไปซ้อมมากกว่า เพราะเธอก็เป็นตลอด พอเครื่องมันติดก็อยากจะซ้อมให้มากกว่านี้ น้ำผึ้งคิดอยู่กับตัวเองสักพักก่อนจะตัดสินใจถามเลฟออกไป
“ฉันสามารถไปช่วยได้รึป่าว”
“เอะ! จริงหรอ แต่ฮันจังมีชมรมแล้วหนิจะมาเป็นผู้จัดการให้พวกเราได้ยังไง” เลฟกระเด้งตัวขึ้นหันมาพูดกับน้ำผึ้งด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“ฉันก็ไม่รู้นะ คงต้องลองถามอาจารย์เนโกะมาตะดู อีกอย่างชมรมฉันก็ไม่ได้มีแข่งอะไรถ้าลองไปขออาจารย์ที่ปรึกษาชมรมมวยสากล เขาคงไม่ว่าอะไร” น้ำผึ้งพูดขึ้นก่อนจะกินข้าวต่อ พอหันไปมองเลฟเขาก็ทำหน้ามีความหวัง เพราะอย่างน้อยตอนไปค่ายฝึกซ้อมเขาก็จะได้ไม่ต้องเหนื่อยเพิ่ม
“แล้วนี่นายไม่กินข้าวรึไงเดี๋ยวก็หมดคาบพักหรอก”น้ำผึ้งพูดเตือนเลฟก่อนจะเก็บกล่องข้าว ถึงจะยังเหลือนิดหน่อย
“ก็ฉันรอเธอกินเสร็จนั้นแหละ จะได้ไปโรงอาหารพร้อมกันเพราะเธอจะไปซื้อชาน้ำผึ้งไม่ใช่หรอ ฉันก็จะไปซื้อขนมปังกับนมเหมือนกัน”
“โอเค งั้นไปกัน” และทั้งคู่ก็เดินไปโรงอาหารพร้อมกัน
เลฟและน้ำผึ้งพากันเดินมาถึงที่โรงอาหาร ก่อนที่จะพากันไปซื้อของที่ต้องการ
“โอะ นั้นพวกยาคุซังนี่ไปนั่งกับพวกเขากันเถอะ”เลฟพูดจบก็ลากน้ำผึ้งเดินไปยังโต๊ะที่มียาคุ ไค และคุโรโอะนั่งกินข้าวกันอยู่
“ขอนั่งด้วยนะครับ” ทุกคนบนโต๊ะหันมามองตามเสียงเรียก ซึ่งคุโรโอะก็ด้วย
“ก็นั่งสิ”เมื่อได้รับอนุญาติเลฟก็นั่งลงตรงข้างๆยาคุ ส่วนน้ำผึ้งก็นั่งตรงกันข้ามกับ คุโรโอะ
“…” “…”
“เมื่อวานก่อนขอบคุณมากนะคะที่เดินไปส่งที่บ้าน”
“ไม่เป็นเป็นไรหรอก แล้วฮันจังไม่กินข้าวรึไงเห็นซื้อมาแต่ชา คาบพักก็ต้องกินข้าวสิจะกินแค่ชาได้ยังไง เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก” ถึงตอนแรกเขาจะยังเกร็งๆอยู่ แต่พอเหลือบไปเห็นสิ่งที่หญิงสาวซื้อมามันก็ต้องทำให้เขาอดบ่นไม่ได้ ให้ตายเถอะเด็กสมัยนี้ไม่กินข้าวกินปลากันรึไง
“ใจเย็นๆนะคะคุโรโอะซัง ฉันกินข้าวกล่องแล้วค่ะตอนอยู่ในห้อง”
“งั้นหรอ ฉันนึกว่ายังไม่กินข้าวซะอีก”
“คนที่ยังไม่กินคือเลฟตังหากค่ะ บอกว่าจะซื้อนมกับขนมปังกิน”
“เลฟนายควรจะกินข้าวนะไม่ใช่นมกับขนมปัง” ยาคุหันไปบอกเลฟเชิงดุก่อนจะคีบอาหารกินต่อ
“โถ่ ยาคุซัง ผมก็กินเป็นบางครั้งเองครับ” เลฟพูดแก้ตัวก่อนจะแกะขนมปังที่ซื้อมากินพร้อมกับนม
“คุโรโอะซังครับ ตอนอยู่ค่ายฝึกซ้อมกับโรงเรียนอื่นให้ฮันจังไปเป็นผู้จัดการชั่วคราวได้ไหมครับ ครั้งนี้จัดที่โรงเรียนเราด้วย”เลฟหันไปถามคุโรโอะที่กำลังคีบอาหารเข้าปากอยู่
“หืม จะดีหรอฮันจัง” จริงๆเขาก็อยากให้มีคนมาช่วยอยู่เหมือนกันแต่มันจะลำบากหญิงสาวรึป่าว
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะฉันอยากช่วย อีกอย่างชมรมฉันก็ไม่ได้มีแข่งอะไร คงต้องลองถามอาจารย์ที่ปรึกษาดูก่อน”
“งั้นก็เอาสิ ถ้าทางฮันจังโอเค เดี๋ยวฉันจะไปขอโค้ชให้” “โอเคค่ะ” น้ำผึ้งตอบคุโรโอะและยิ้มให้เขา แต่คุโรโอะดันก้มหน้าลงทำเป็นเขี่ยข้าว เขาแพ้รอยยิ้มเธอตั้งแต่แรก ไม่สามารถมองนานๆได้ มันจะทำให้ใจเขาจะวายทำไมถึงชอบยิ้มด้วยนะ
“ก็ดีเหมือนกันนะ เจ้าพวกนั้นคงจะดีใจที่มีผู้จัดการถึงจะแค่ชั่วคราวก็เถอะ” โยบุยุกิ ไคพูดถึงสมาชิกคนอื่นๆที่บ่นอยากจะมีผู้จัดการมาดูแล โดยเฉพาะ ยามาโมโตะ ทาเคโทระ รายนี้อยากจะมีผู้จัดการชมรมมากกว่าใคร
“โอะ จะหมดคาบพักแล้วสิ พวกนายไปเรียนกันได้แล้ว เดี๋ยวพวกฉันก็จะไปแล้วเหมือนกัน” ยาคุพูดกับเลฟก่อนจะลุกขึ้นเอาจานไปเก็บ
“งั้นไปก่อนนะครับ”เลฟลุกขึ้นก่อนจะเดินไปทิ้งขยะ แต่น้ำผึ้งยังคงนั่งมองหน้าคุโรโอะอยู่ ซึ่งเขาก็ยังนั่งให้เธอมองอยู่เหมือนกัน
“ไปก่อนนะคะคุโรโอะซัง” เธอพูดบอกก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปทางเลฟที่ยืนรออยู่
“ฮันจัง!”คุโรโอะเรียกเธอให้หันมา
“คะ”
“…ตั้งใจเรียนนะ”
“…ค่ะ ฉันจะตั้งใจเรียนตามที่คุณบอกเลยค่ะ” เธอตอบเขาก่อนจะยิ้มออกมา และหันหลังเดินไปที่ห้องเรียน
“ไค จับฉันทีฉันจะวูบ” คุโรโอะเอามือจับที่อกทำท่าจะเป็นลม
“นายชอบฮันจังสินะคุโรโอะ” ไคพูดขึ้นจากที่เห็น ก็รู้เลยว่าเพื่อนของเขากำลังสนใจเด็กคนนี้อยู่
“มันดูออกขนาดนั้นเลยรึไง”
“ใครดูไม่ออกก็ตาบอดแล้ว” ยาคุพูดขึ้นตั้งแต่ที่เขาเจอกับฮันจังครั้งแรก ก็รู้ได้เลยว่าเธอตรงสเปคคุโรโอะมาก มีหรือคุโรโอะมันจะไม่ชอบ
“ถ้าชอบน้องเขาก็รีบๆจีบ แบบฮันจังอ่ะป็อปปูล่าในหมู่ผู้ชายจะตายไป ถึงฉันจะชอบผู้หญิงผมสั้นแต่ฮันจังก็น่ารักดีนะ อย่าพลาดล่ะคุโรโอะซัง” ยาคุพูดเตือนคุโรโอะแต่ก็แหย่เขาไปด้วย
“เหอะ! อย่าแม้แต่จะคิดฉันไม่ยอมหรอก” และทั้งคู่ก็เหมือนจะเขาปะทะกัน
“น่าๆฉันว่าพวกเรารีบไปเข้าเรียนกันเถอะก่อนที่จะเข้าสาย” ไคพูดห้ามทั้งคู่ก่อนที่ทั้งคู่ก็แยกออกจากกันและแยกย้ายกันไปเข้าเรียน
16:45
น้ำผึ้งกำลังเดินตรงไปที่ชมรมวอลเลย์บอลชายเพื่อไปบอกข่าวดี เพราะเธอพึ่งไปขออนุญาตกับอาจารย์ที่ปรึกษามาและอาจารย์ก็อนุญาตให้เธอไปเป็นผู้จัดการชั่วคราวให้กับชมรมวอลเลย์บอลชาย เพื่อมาดูแลพวกเขาในช่วงฝึกซ้อม ทำให้ตอนนี้เธอต้องมุ่งหน้าไปที่ชมรมวอลเลย์บอลชายเพื่อแจ้งข่าว
“ขออนุญาตค่ะ” น้ำผึ้งเข้ามาในโรงยิมถึงเธอจะพูดเสียงไม่ดังมากแต่เหมือนจะทำให้สมาชิกในชมรมหันมามองเป็นจุดเดียว
“เป็นไงบ้างฮันจัง มาได้รึป่าว” เลฟหยุดซ้อมก่อนจะรีบวิ่งมาทางเธอตามด้วยคนอื่นๆ
“มาได้สิ อาจารย์เขาอนุญาตแล้ว บอกว่าดีด้วยซ้ำ”
“ดีจังเลย จะได้มีผู้จัดการมาดูแลแล้ว ฉันล่ะอยากจะร้องไห้ ขอบคุณมากเลยนะฮันจัง” ยามาโมโตะดีใจออกนอกหน้าก่อนจะวิ่งเขามากอดเธอ แต่ดันโดนยาคุจับคอเสื้อเอาไว้ก่อน
“ให้มันน้อยๆหน่อยยามาโมโตะ หันไปดูหน้ากัปตันก่อนสิ” ยามาโมโตะชะงักก่อนจะค่อยๆหันไปมองที่กัปตันที่ยืนอยู่ข้างหลัง กำลังแผ่รังสีสังหารมายังที่เขา เมื่อเห็นอย่างนั้นก็ทำให้เขาต้องสงบเสงี่ยมลง
“ทีนี้ก็ไปได้สวยเลยสิฮันจัง คุโรโอะซังก็ขอโค้ชให้แล้วเหมือนกัน”เลฟหันมาพูดกับหญิงสาวเพราะกัปตันได้ขออนุญาตกับโค้ชให้แล้วเหมือนกัน ซึ่งโค้ชก็ไม่ว่าอะไร
“อื้ม ดีไปเลยนะ งั้น…อันดับแรกเดี๋ยวฉันจะเอาน้ำไปกรอกให้นะ ทุกคนไปซ้อมกันต่อเถอะค่ะเดี๋ยวจะโดนดุเอา" เมื่อน้ำผึ้งพูดจบทุกคนก็แยกย้ายกันไปซ้อมต่อ เหลือแต่คุโรโอะที่ยังอยู่
“ฮันจัง…วันนี้ ให้ฉันเดินไปส่งที่บ้านอีก…ได้ไหม” เขาพูดขึ้นจากที่เงียบมานาน
“ได้สิคะ แต่ว่านะ…” เธอหยุดพูด ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆเขา
“จะต้องไปส่งทุกวันนะคะ”
“ด…ได้หรอ งั้นฉันจะไปส่งฮันจังทุกวันเลย” พูดจบเขาก็รีบวิ่งไปซ้อม อ่า คนอะไรพอเขินแล้วน่ารักชะมัดไม่เห็นจะดุตรงไหนเลยเลฟ
น้ำผึ้งเดินไปกรอกน้ำก่อนที่จะนำมาวางเรียงกันให้พวกเขาเดินมาหยิบได้สะดวก ก่อนที่จะเดินไปนั่งดูการซ้อมของพวกเขา จากที่เธอดูพวกเขาซ้อมก็รู้ว่าพวกเขาไม่ได้โดดเด้นด้านการโจมตีแต่ เน้นการตั้งรับมากกว่า น่ากลัวสุดก็คงจะเป็นโคสุเมะซังถึงภายนอกเขาจะดูตัวเล็กและไม่แข็งแรงแต่เขาก็เป็นเหมือนสมองของทีมคอยสั่งการและคิดแผน ถึงเธอจะดูวอลเลย์ไม่ค่อยเก่งแต่เรื่องดูคนเธอดูไม่ผิดแน่นอน
“ผ้าค่ะคุโรโอะซัง”เมื่อซ้อมเสร็จน้ำผึ้งก็เอาผ้าไปแจกให้สมาชิกทุกคน
“ขอบใจนะฮันจัง”เขารับผ้ามาเช็ดตามเหงื่อที่ออก ผู้ชายตอนที่เช็ดเหงื่อนี่เช็กซี่ชะมัดน้ำผึ้งได้แต่คิดอยู่กับตัวเอง
“หืม มีอะไรงั้นหรอฮันจัง เห็นจ้องฉันตั้งนานแล้ว”
“ฉันกำลังคิดว่าผู้ชายตอนที่พึ่งซ้อมกีฬาเสร็จแล้วเหงื่อออกเยอะๆ แล้วกำลังเช็ดเหงื่อนี่เซ็กซี่จังเลยนะคะ”
“…” “…” กริบ บอกเลยว่ากริบ สมาชิกคนอื่นๆที่ได้ยินก็ถึงกับเงียบ
“ก็แหม ฉันพูดความจริงนี่คะผู้หญิงคนอื่นๆก็คิดเหมือนกันทั้งนั้นแหละ” ก็เธอพูดเรื่องจริงนี่นาจะตกใจกันทำไม
“ทุกคนรีบเก็บของเถอะค่ะ เดี๋ยวจะได้กลับบ้านกันเย็นเอา” หญิงสาวพูดเตือน ก่อนเธอจะไปเก็บขวดน้ำและผ้าของทุกคนเอาไปซักรอพวกเขาเก็บของและเปลี่ยนชุด ก็คงจะเสร็จพอดี
17:40
คุโรโอะยืนรอน้ำผึ้งตากผ้าโดยที่คนอื่นกลับไปก่อนแล้วมีแค่เคนมะที่ยังยืนอยู่กับเขา เขาเปลี่ยนเสื้อเสร็จเรียบร้อยและรอไปส่งเธอที่บ้าน
“นี่เคนมะ พอถึงร้านสะดวกซื้อฉันจะแยกไปส่งฮันจังที่บ้านนะ”
“อืมม”ตอบทั้งๆที่ยังเล่นเกมส์อยู่
น้ำผึ้งตากผ้าเสร็จก็เดินออกมาเจอคุโรโอะที่ยืนรออยู่กับเคนมะ ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปหาพวกเขา
“มาแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่ให้รอ” “ไม่เป็นไร พวกฉันก็พึ่งเปลี่ยนเสื้อเสร็จพอดี กลับกันเถอะ” และทั้งหมดก็กลับบ้านพร้อกัน
เมื่อมาถึงร้านสะดวกซื้อคุโรโอะก็แยกไปส่งน้ำผึ้งที่บ้าน ระหว่างทางทั้งคู่ก็พูดคุยกันตลอด ทำให้รู้เรื่องของกันและกันมากขึ้น ก่อนที่คุโรโอะจะตัดสินใจขอช่องทางติดต่อของเธอ ไลน์หรือเบอร์โทร ซึ่งหญิงสาวก็เต็มใจให้เพราะเธอก็อยากได้ของเขาเหมือนกัน และทั้งคู่ก็เดินมาถึงบ้านของน้ำผึ้ง
“ฮันจัง พรุ่งให้ฉันมารับไปโรงเรียนนะ” คุโรโอะพูดขึ้น เขาอยากจะเป็นคนแรกที่เจอเธอทุกเช้าและอยากเป็นคนที่ได้มาส่งเธอทุกเย็น
“ถ้าไม่เป็นการบกวนก็เชิญเลยค่ะ งั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะคะ” เธอบอกเขาก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไปและเดินขึ้นไปบนห้องเปิดหน้าต่างออกมาเจอเขาที่ยังยืนอยู่หน้าบ้าน ที่เขายังไม่ไปไหนก็เพราะยังไงเธอก็จะยังส่งเขาจากตรงหน้าต่าง
“กลับบ้านดีๆนะคะ”เธอตะโกนบอกเขาเหมือนที่เคยทำ อยากให้มันเป็นโมเมนต์เล็กๆระหว่างเธอกับเขา
น้ำผึ้งนั่งมองคุโรโอะจากหน้าต่างบนห้องจนเขาเดินไปจนถึงบ้านอย่างปลอดภัย อยากจะแน่ใจว่าเขาก็ถึงบ้านอย่างปลอดภัยด้วยเหมือนกัน เพราะว่าถ้าเขาเกิดเจอพวกขี้เมาหรือพวกนักเลงขึ้นมา รับรองว่าเธอจะวิ่งไปถึงทันแน่ๆ เขาเป็นนักกีฬาส่วนเธอเป็นนักมวยคิดดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากมีใครมาทำอันตรายเขา ผู้ชายของข้าใครอย่าแตะ
ความคิดเห็น