คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ซื้อมาทำไมครับ
ตอนที่10 ซื้อมาทำไมครับ
14/12/64
จริงๆต้องลงวันพรุ่งนี้ค่ะแต่ไรท์ต้องไปโรงเรียน
และอาจกลับเย็นคงไม่ได้มาอัพเลยอัพวันนี้
13/12/64
haikyuu (kuroo x oc ) แค่คุณกับฉัน
วันนี้เป็นวันที่ไปค่ายฝึกซ้อมอีกครั้งแต่ในครั้งนี้เปลี่ยนไปที่โรงเรียนไซตามะหนึ่งอาทิตย์ ซึ่งน้ำผึ้งก็ไปเป็นผู้จัดการชั่วคราวให้เหมือนเดิม ทำให้แฟนหนุ่มของเธอมารับตั้งแต่เช้ามืดเพื่อไปขึ้นรถที่โรงเรียน
เมื่อมาถึงโรงเรียนน้ำผึ้งก็รอเช็คชื่อสมาชิกในทีมว่ามาครบกันรึยังก่อนจะขึ้นรถ และแน่นอนว่าที่นั่งสุดท้ายก็เป็นที่นั่งข้างๆกับกัปตันทีม เพราะถ้าเธอไม่นั่งกับเขาก็ไม่มีที่นั่งอื่น
น้ำผึ้งเดินมานั่งลงที่นั่งข้างๆกับกัปตันที่พ่วงฐานะแฟนหนุ่มของเธอไปด้วย ก่อนที่จะเอนหัวไปพิงที่ไหล่ของเขาแล้วหลับตาลงซึ่งแฟนหนุ่มของเธอก็ให้ความร่วมมือขยับเข้ามาใกล้ๆให้หญิงสาวพิงได้สะดวก น้ำผึ้งเป็นประเภทขึ้นรถแล้วต้องหลับไม่งั้นจะเมารถแลัวจะเป็นปัญหา ซึ่งคุโรโอะก็รู้ดีเพราะตอนที่เขาไปเดทกับเธอครั้งแรกแล้วต้องขึ้นรถ เมื่อหัวถึงไหล่ก็หลับทันที เดี๋ยวสักพักก็จะทำตัวเป็นของเหลวจากพิงไหล่กลายเป็นหนุนตักแฟนหนุ่มแทน
รถบัสออกเดินทางจากโตเกียวตรงไปยังไซตามะใช้เวลานานพอสมควร น้ำผึ้งก็เริ่มเปลี่ยนจากพิงไหล่แฟนหนุ่มเป็นนอนตักเขาแทน พร้อมเอากระเป๋ามากอดเป็นหมอนข้าง
คุโรโอะวางมือลงที่หลังของแฟนสาวพลางลูบหลังเบาๆเป็นการกล่อม ตาก็มองดูวิวนอกหน้าต่างไปด้วย
รถบัสเดินทางมาจนถึงที่หมายคุโรโอะจึงเริ่มทำการปลุกแฟนสาวที่ยังหลับไม่รู้เรื่องตั้งแต่ขึ้นรถมาโดยการเขย่าตัวเบาๆ
“แมวน้อยตื่นได้แล้ว”พูดไปพลางเขย่าตัวแฟนสาวเบาๆ
“ถึงแล้วหรอคะ”น้ำผึ้งตื่นขึ้นจากการปลุกของแฟนหนุ่ม พร้อมกับมองสำรวจสถานที่ผ่านทางหน้าต่าง
“ใช่…ถึงแล้ว หลับสบายเลยนะครับทางผมขาชาไปหมด”ชายหนุ่มพูดไปพลางมองหน้าแฟนสาวอย่างคาดโทษ
“ฮ่าๆขอโทษค่ะๆ มาๆเดี๋ยวฉันช่วย”น้ำผึ้งลุกขึ้นพลางพยุงแฟนหนุ่มให้ลุกตามเพราะเขานั่งอยู่ท่าเดียวเกือบชั่วโมงขาคงจะชาจนไม่รู้สึก
น้ำผึ้งและคุโรโอะลงจากรถบัสเป็นสองคนสุดท้ายแต่ตอนลงภาพที่คนอื่นเห็นในตอนนี้คือผู้จัดการสาวตัวเล็กกำลังพยุงกัปตันตัวเท่ายักษ์ลงจากรถ แต่ก็เป็นภาพที่น่ารักดี
เมื่อคนอื่นๆเห็นเช่นนั้นจึงเข้ามาช่วยพยุงคุโรโอะแทนเพราะดูเหมือนผู้จัดการสาวจะเริ่มไม่ไหวแล้ว
“อะไรกันเนี่ยคุโร ขาเดี้ยงหรอ”โบคุโตะเดินเข้ามาทักพร้อมพูดแหย่ชายหนุ่มไปด้วย
“หุบปากไปไอ้นกฮูก ขาฉันชาเว้ย คุณเขานอนตั้งแต่โตเกียวยันไซตามะไม่ให้ขาฉันชาได้ไง”ชายหนุ่มหันไปว้ากใส่โบคุโตะก่อนจะเดินไปนั่งพักที่ม้าหินใกล้ๆ
“ไงฮันจัง สบายดีไหม”
“สบายดีค่ะ แล้วโบคุโตะซังล่ะคะ”
“ทางนี้จะบ้าตายอยู่แล้ว ปวดหัวกับการสอบนึกว่าจะไม่ได้มาซะแล้ว”ชายหนุ่มพูดถึงการสอบที่ผ่านมาเพราะถ้าสอบไม่ผ่านก็ต้องอยู่เรียนซ่อมเสริมและจะไม่ได้มาที่ค่ายฝึก
ตอนแรกน้ำผึ้งก็เกือบจะไม่ได้มาแล้วเพราะคิดว่าเธอน่าจะสอบไม่ผ่านวิชาวิทยาศาสตร์แน่ๆแต่ก็ได้แฟนหนุ่มฮอตเนิร์ดของเธอช่วยติวให้ เลยผ่านมาได้แถมได้คะแนนที่สูงมากน้ำผึ้งจึงได้มาค่ายฝึกกับทุกคน ถึงน้ำผึ้งจะเป็นพวกเรียนรู้ได้ไว้แต่ก็ไม่ใช่กับวิทยาศาสตร์ ไอพวก ฟิสิก เคมี ชีวะ หรือดาราศาสตร์ จะพยายามเรียนเองยังไงก็ไม่เข้าใจต้องติวเข้มตัวต่อตัวถึงจะเข้าใจซึ่งแฟนหนุ่มของเธอก็ดันชอบเรียนวิทยาศาสตร์เลยถือเป็นโชคดีของของน่ำผึ้งไปด้วย ส่วนใหญ่วิชาที่น้ำผึ้งจะถนัดก็จะเป็นพวกคณิตศาสตร์พวกตัวเลขและภาษาอังกฤษได้นิดหน่อยแต่ยังไม่แข็งแรงมากนัก
“ขนาดนั้นเลยหรอคะโบคุโตะซัง แล้วอาคาอาชิซังล่ะคะไม่เห็นอยู่เลย”น้ำผึ้งพูดไปพลางมองหาตัวเซตเตอร์หนุ่มจาก ฟุคุโรดานิที่ปกติจะตัวติดกับโบคุโตะแต่วันนี้กลับไม่เห็น
“อาคาอาชิไปคุยโทรศัพท์น่ะ เดี๋ยวก็มา”
“งั้นหรอคะ ถ้างั้นฉันขอตัวไปดูคุโรโอะซังก่อนนะคะ”พูดจบน้ำก็รีบเดินไปดูอาการแฟนหนุ่มที่นั่งพักอยู่ตรงม้าหิน
“ขาหายชารึยังคะ”
“เริ่มหายแล้วล่ะ”
“เริ่มหายแสดงว่ายังไม่หาย”พูดจบก็นั่งลงข้างๆชายหนุ่มก่อนจะจับขาของเขายกมาวางที่ตักและเริ่มนวดเบาๆเพื่อให้เส้นคลาย และเพื่อไถ่โทษที่ใช้งานขาเขาเยอะไปหน่อย
“ดีขึ้นไหมคะ”
“อือ เริ่มหายแล้วล่ะ”
“ส่งอีกข้างมาค่ะ”
คุโรโอะทำตามอย่างว่าง่ายส่งขาอีกข้างให้หญิงสาวนวดต่อ รู้สึกดีจังแฮะที่แฟนเขาน่ารักขนาดนี้
เมื่อน้ำผึ้งนวดขาให้แฟนหนุ่มจนขาหายชาแล้วก็แยกไปเก็บของที่ห้องพัก เก็บเสร็จก็ลงมารอต้อนรับโรงเรียนอื่นที่ยังมากันไม่ถึง แต่เมื่อลงมาถึงก็เห็นว่าทุกโรงเรียนมากันครบหมดแล้วน้ำผึ้งจึงเดินเข้าไปทักทายผู้จัดการของทุกโรงเรียนและพากันไปที่ห้องพักผู้จัดการตามภาษาผู้หญิง
ตอนนี้ทุกโรงเรียนกำลังซ้อมแข่งกันอยู่น้ำผึ้งก็ยืนดูเงียบๆในมือก็ถือสมุดจนบันทึกเล็กๆน้อยส่วนใหญ่ที่จดจะเป็นคะแนนของแต่ละโรงเรียนเพื่อเอามาเทียบกันว่าโรงเรียนไหนได้คะแนนเท่าไหร่ในการแข่งแต่ละครั้ง เมื่อถึงช่วงพักก็เอาน้ำไปแจกให้สมาชิกแต่ละคน
ในขณะที่ทุกทีมยังแข่งกันอยู่น้ำผึ้งก็แยกตัวออกไปที่ห้องครัวเพื่อไปช่วยผู้จัดการคนอื่นๆที่แยกตัวมาช่วยแม่ครัวเตรียมอาหารสำหรับช่วงเที่ยง
“ฮันจัง รู้สึกว่าจะขาดวัตถุดิบอีกนิดหน่อย ออกไปซื้อที่ร้านสะดวกซื้อเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”
“ได้ค่ะ”และน้ำผึ้งก็เดินออกจากโรงเรียนตรงไปซื้อวัตถุดิบที่ร้านสะดวกซื้อแถวๆนั้นกับผู้จากการจากทีมโรงเรียนไซตามะ
ระหว่างที่น้ำผึ้งรอให้หญิงสาวอีกคนเลือกวัตถุดิบเล็กๆน้อยๆสายตาก็เหลือบไปเห็นกล่องสี่เหลี่ยมที่วางอยู่บนแผงหน้าเคาน์เตอร์ก็เกิดนึกบ้าอะไรไม่รู้เดินไปหยิบมาสองกล่องและรีบจ่ายเงินก่อนที่ผู้จัดการทีมไซตามะจะเดินมา
“เอะ เมื่อกี้ซื้ออะไรหรอ ฮันจัง”ผู้จัดการทีมไซตามะถามน้ำผึ้งก่อนจะหยิบของออกจากตะกล้าวางให้พนักงานคิดเงิน
“อ่อ หมากฝรั่งค่ะ พอดีติดเคี้ยวหมากฝรั่ง” น้ำผึ้งตอบหญิงสาวไปด้วยความลนลานก่อนจะรีบเก็บกล่องสี่เหลี่ยมสองกล่องที่พึ่งจ่ายเงินไปใส่กระเป๋ากางเกง พอหันไปมองพนักงาน พนักงานก็หลี่ตามองมาทางน้ำผึ้งเหมือนจะบอกทางสายตาว่าฉันรู้นะว่าเธอโกหก น้ำผึ้งที่ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงจึงยิ้มกลับไป
เมื่อผู้จัดการทีมไซตามะจ่ายเงินเรียบร้อยก็พากันเดินกลับโรงเรียนและไปเตรียมอาหารสำหรับนักกีฬาในช่วงเที่ยง
ในช่วงเที่ยงนักกีฬาแต่ละโรงเรียนก็พากันมาทานอาหารที่โรงอาหาร
“ผมขอเยอะๆครับ!”ชายหนุ่มผมสีส้มจากโรงเรียนคาราสึโนะพูดขึ้นและยื่นถาดจานมาทางน้ำผึ้ง
“ได้ค่ะๆ”และน้ำผึ้งก็ตักอาหารให้ชายหนุ่มตามที่ขอก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งที่โต๊ะกับเพื่อน
“ชื่ออะไรนะ จำไม่ได้แฮะ”น้ำผึ้งพูดอยู่กับตัวเองก่อนจะตักอาหารให้คนต่อๆไป
น้ำผึ้งที่กินอาหารเสร็จก่อนแล้วก็แยกตัวไปจัดการผ้าที่ใช้แล้วเอาไปซักและเอาผ้าอีกชุดที่ชักแล้วมาเปลี่ยนกันเตรียมไว้สำหรับช่วงบ่าย จะให้เช็ดผ้าที่ใช้แล้วทั้งวันเธอทนไม่ได้หรอกเดี๋ยวฝูงแมวของเธอสิวขึ้นมาทำไง
เมื่อช่วงบ่ายมาถึงทุกทีมก็เริ่มซ้อมกันต่อน้ำผึ้งก็ไปยืนดูเหมือนเดิม ช่วงพักก็เอาน้ำเอาผ้าไปแจก และแยกตัวเอาผ้าที่ซักไว้ไปตาก ก่อนจะไปช่วยแม่ครัวเตรียมอาหารในช่วงเย็นต่อ
ช่วงเย็นน้ำผึ้งก็ยังไม่เห็นแฟนหนุ่มของเธออยู่ที่โรงอาหารรวมไปถึงโบคุโตะและอาคาอาชิด้วย คงจะยังซ้อมกันจนลืมเวลาอยู่แน่ๆ เมื่อคิดอย่างนั้นน้ำผึ้งก็เดินไปตามที่โรงยิมสาม ระหว่างทางก็เดินสวนกับชายหนุ่มที่ใส่แว่นถ้าเธอจำไม่ผิดเขาน่าจะมาจากโรงเรียนคาราสึโนะเดินสวนออกมาจากโรงยิม แต่น้ำผึ้งก็ไม่ได้ทักอะไร
หญิงสาวเดินเข้ามาในโรงยิมก็เห็นกลุ่มคนที่เธอกำลังตามหา ก่อนจะเรียกให้พวกเขาไปกินข้าวกันได้แล้วก่อนโรงอาหารจะปิดซึ่งพวกเขาก็รีบเก็บของและตรงไปโรงอาหารอย่างว่าง่าย
19:20
น้ำผึ้งกำลังเก็บผ้าที่ตากไว้เมื่อบ่ายมาพับไว้ ไซตามะนี่แดดดีจริงๆ แต่ในขณะที่พับเสร็จเรียบร้อยแล้วนำมาวางไว้ในโรงยิมฝั่งทีมเนโกะมะเพื่อเตรียมสำหรับวันพรุ่งนี้ จู่ๆหญิงสาวก็โดนกอดจากด้านหลังและโดนอุ้มจนตัวลอยเมื่อไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครหญิงสาวก็ดิ้นจนกล่องสี่เหลี่ยมที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงล่วงลงพื้น
“ชู่วว ฉันเองน้ำผึ้ง”คุโรโอะพูดขึ้นให้แมวน้อยหายตกใจ
“โถ่ คุโรโอะซัง ฉันตกใจหมดเลยค่ะ”
“ฮ่าๆ เอะ แล้วนี่กล่องอะไรอ่ะน้ำผึ้ง มันหล่นมาจากกระเป๋ากางเกงน้ำผึ้งหนิ”ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับย่อตัวลงไปหยิบกล่องสี่เหลี่ยมที่หล่นอยู่ที่พื้น
“ค…คือ อยู่ดีๆก็เผลอ ซ…ซื้อมาอะคะ”หญิงสาวพูดติดๆขัดๆตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อแต่น้ำผึ้งด้านมืดมันพาไป
“เห เผลอซื้อมาตั้งสองกล่องเลยหรอ”คุโรโอะพูดแหย่หญิงสาวพลางชูกล่องสี่เหลี่ยมขึ้นมา
“ตอบมาตรงๆเถอะครับ ว่าซื้อมาทำไม” ไม่พูดป่าวชายหนุ่มก็เดินตรงเข้ามาหาร่างบางไล่ต้อนจนติดกำแพง
“ว่าไงแมวน้อย ซื้อมาทำไมครับ”
น้ำผึ้งไม่ตอบอะไรเอาแต่ก้มหน้าลงมองเท้าตัวเอง จะให้บอกไปตรงๆว่าต้องการมันก็เขินจนไม่กล้าพูดออกไป ก็นะมันก็ต้องมีบ้างแหละชีวิตวัยรุ่นกับเรื่องความต้องการ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของน้ำผึ้งเพราะตอนอยู่ไทยก็ไม่ใช่เล่นๆ แต่ครั้งนี้เธอจะเกร็งและเขินกว่าครั้งที่ผ่านมา
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ตอบอะไรจึงอุ้มเธอขึ้นก่อนจะพาไปที่ห้องเก็บของแทน เพราะในโรงยิมอาจจะมีใครเปิดเข้ามาเจอแต่ในห้องเก็บของจะส่วนตัวกว่า
“ไปทำในห้องเก็บของแทนนะ”คุโรโอะพูดไปก็อุ้มแมวน้อยของเขาเดินตรงไปทางห้องเก็บของ
ร่างบางไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้าตอบและมุดหน้าลงที่ซอกคอของชายหนุ่มด้วยความเขิน
ฉับๆ
ความคิดเห็น