คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สบตาครั้งแรก
มนุษย์ไม่ใ่สิ่มีีวิที่ำเป็น้ออยู่เป็นลุ่ม ไม่ใ่สิ่มีีวิที่ำเป็น้อมีวามรั พวเาสามารถอยู่ไ้้วยัวเอ ยัวอย่า ผม
ผมสามารถใ้ีวินเียวไ้โยไม่โหยหาทุสิ่ที่เอ่ยมา วามรันั้นไม่ำเป็น านะารเินอผมอยู่ในเ์ปานลา ส่วนสุภาพนั้น ถึแม้ว่าผมะไม่ไ้ออำลัายทุวันแ่ผม็ร่าายแ็แรเพราะารเลือทานอาหารที่มีประโยน์และผมไม่หิวบ่อย อันที่ริเพราะารอ่านหนัสือทำให้ผมมัะลืม่วเวลาที่้อทานอาหาร ถ้าไม่มีนาฬิปลุ่วยเือน ผมลืมทานอาหารไปทั้วัน
ผมเรียนอยู่ ม.ปลาย ปีสอ ีวิในรั้วโรเรียนอผมไม่มีเพื่อนสันเพราะผมไม่้อาร โรเรียนเป็นสถานที่ใ้เรียนหนัสือไม่ใ่สถานที่ในารหาเพื่อน อีอย่าผมรัในารอยู่นเียว ารรู้ันใหม่และเปิใยอมให้เาเ้ามาในโลอผมเป็นเรื่อที่ทำไ้ยา
เสียรอเท้าหนัระทบับพื้นหินอ่อนเบาๆ เมื่อ้าวเิน เสียพูุยอเหล่านัเรียนที่นั่บนเ้าอี้หินอ่อนที่ิอบำแพั้น บรรยาาศึัและผู้นหลาหลายเป็นภาพปิอโรเรียนทุที่ เป็นสิ่ที่ผมุ้นเยและไม่สนใในเวลาเียวัน
ผม้าวเ้าไปในห้อเรียน หลีเลี่ยเสียพูุยและเสียหัวเราะานอห้อเรียนแ่ไม่วายไ้ยินเสียที่ัว่าา้าใน บาส่วนรวมลุ่มันเล่นเมหรือพูุย บาส่วนเียบและั้ใทำาน้าที่ะส่ให้รูในวันนี้ หรือบาส่วนวิ่เล่นันในห้อเรียนราวับที่นี่เป็นสนามเ็เล่น บรรยาาศเิมๆ ที่มี่อนรูะเ้ามาสอน
ผมเินรไปยัโ๊ะเรียน วาระเป๋าไว้้าหลัเ้าอี้ รูิบเปิระเป๋าเพื่อหยิบหนัสือเรียนที่สุ่มหยิบออมาและนั่ล เปิสารบัูว่าผมอ่านหนัสือวิานี้ถึบทที่เท่าไหร่แล้ว านั้นผมเพ่สมาธิในารอ่านเนื้อหา ในอนนี้ผมอยู่ในโลอัวเอแล้วและไม่มีใรรบวนเพราะไม่มีใรรู้ัผมเป็นารส่วนัว
อ่านหนัสือเรียนอย่าเียบๆ นระทั่รูวิาแรเินเ้ามาในห้อ นัเรียนทุนแยย้ายันนั่ที่ประำอนและหยิบหนัสือับอุปร์ารเรียนเรียมัวเรียนวิาแร
ในอนเย็นือ่วเวลาลับบ้าน ผมเินทาลับโรแรมอย่าเียบๆ ท้อฟ้าสีมพูผสมม่วแส่วนบนับสีส้มส่วนล่า เป็นโทนสีที่ให้วามรู้สึว่าวันนี้ใล้บลอีรั้ มนุษย์ใ้ีวิ้ำาทุวัน แม้น่าเบื่อแ่็ทำอะไรไม่ไ้
เมื่อมาถึห้อพัอน เปิประูเ้าไป้าใน สาวเท้ารไปยัห้อนอนเพื่อวาระเป๋าและเรียมอาบน้ำ ในแปลนห้อนี้ผมใ้แ่ห้อนอนับห้อน้ำ ส่วนห้อรัวใ้ในบารั้เมื่อาแฟหรือทำอาหาร แ่ห้อนั่เล่นผมแทบไม่ไ้ใ้เลยเพราะไม่มีใรมาเยี่ยม และปิผมะทำิวัรในห้อนอน
หลัาที่ผมอาบน้ำและินอาหารเย็นเสร็แล้ว ผมะอ่านหนัสือเรียนในห้อนอน ถ้าวันไหนมีารบ้าน ผมะทำารบ้าน่อน่อยทบทวนเนื้อหาที่เรียนวันนี้ หาไม่มีผม็ะอ่านหนัสือเหมือนเิมแ่เป็นหนัสือแนวอื่น ผมสามารถอ่านหนัสือไ้หลายแนวแ่หมวที่อบเป็นพิเศษเี่ยวับิใอมนุษย์หรือิวิทยา
ผมะอ่านหนัสือนถึเวลานอนอัวเอ แน่นอนว่าแทบไม่แะโทรศัพท์นอามีเรื่อสำั
ีวิอผมำเนินแบบนี้ทุวัน สำหรับวันหยุะอ่านหนัสือทั้วันหรือลับไปหารอบรัวถ้าหาพวเาโทราม
มันน่าเบื่อแ่สบ และผมินับมัน
ีวิำเนินไปเรื่อยๆ นระทั่วันนี้..
" เห้ยหยุ!! "
ในะที่ผมำลัเินบนฟุบาทไปยัโรเรียนเหมือนทุวัน ทันในั้นผมไ้ยินเสียะโนา้าบนำแพ เมื่อเยหน้าึ้น พบับหิสาวนหนึ่ เธอสวมยูนิฟอร์มโรเรียนเียวัน ผมยาวประบ่าสีเทาเิน นัยน์าสีเหลืออำพัน เธอำลัระโลาำแพมารหน้าผม
เพียแ่สบาับเธอ วินาทีนั้นทั้โลหยุหมุนั่วะ ภาพลัษ์เี่ยวับเธอฝัลในวามทรำโยไม่รู้ว่าเธอเป็นใร หัวใแทบหยุเ้นเมื่อร่าเรียวบาอเธออยู่รหน้าผม
มืออเธอัเสื้อผ้าและทรผมที่ยุ่าารระโเมื่อรู่ ถอนหายใเบาๆ และเอ่ย " เือบลมาทับนายแล้ว ทีหลั็เินระวัหน่อยสิ "
เินระวั.. เธอ่าหาที่้อระวั ไม่มีนปิที่ไหนระโาำแพแบบนั้นนอาระทำวามผิ
ในะที่ำลัอ้าปาเพื่อโ้แย้ำพูอเธอ นิ้วี้อหิสาวสัมผัสริมฝีปาบาอเธอเบาๆ ผุรอยยิ้มว้าล้ายเ็ุนที่ำลัมอหาผู้สมรู้ร่วมิ ยิบา้าหนึ่เป็นสัาให้รู้เรื่อนี้ันแ่สอน
" อย่าบอใรนะ "
านั้นเธอหันหลัและวิ่ไปทิศทารัน้ามับผม ทานั้นไม่ใ่ทาไปโรเรียน เป็นัหวะเียวับลุ่มนที่สวมยูนิฟอร์มสารวัรนัเรียนวิ่ทาเียวับเธอ พวเาะโนบอให้ลับมาและพยายามวิ่ามเธอให้ทัน
ผมพยายามสละวามทรำเี่ยวับเหุาร์เมื่อรู่และเินไปยัทาเ้าโรเรียน่อ แ่ผมไม่สามารถลบใบหน้าอเธอและท่าทาระโลาำแพราวับหลุออมาาหนัแอ็ั่นไ้เลย
เธอเป็นใร..? แล้วทำไมผมไม่สามารถลบภาพอเธอออไปไ้?
ผมไม่เยเห็นเธอมา่อน หรือเป็นเพราะผมไม่สนใใรเป็นพิเศษอยู่แล้ว แ่ภาพำเหล่านั้นยัาย้ำในวามทรำอผมทั้วัน
ความคิดเห็น