ความจริงที่ต้องเจอ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

ดีเพื่อนๆ เราอยากให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆอ่านดู ว่ามีคนนึงเจอชีวิตที่ยิ่งกว่านิยาย และหนักอึ้ง

เกินกว่าเด็กอายุ 15 จะต้องเจอ

เราขอสงวนชื่อจิงแล้วกันนะชื่อ นุ่น (นามสมมุติ)

พ่อแม่เราเลิกกันตั้งแต่เรายังเด็ก  ไม่พอพ่อยังมีแม่ใหม่  ส่วนแม่ก็มีพ่อใหม่ในตอนนี้

หนำซ้ำ แม่เลี้ยงของเราเค้า ร้ายมาก  เค้าใช้เรากวาดบ้าน ถูพื้นตั้งแต่เรายังอยู่ ป.2

แต่เราก็เถียงเค้าไม่ได้ (ก็เด็กอ่ะนะ) บังเอิญว่าด้วยความเด็กมือเราเล็กต้องบิดน้ำจากไม้ถูพื้น

จึงบิดน้ำไม่แห้ง ทำให้แม่เลี้ยงของเรา โกรด แล้วตีเราด้วยไม้แขวนเสื้อขนาดหนา   (นี่เราอยู่ป.2นะ) ทั้งตัวเรามีรอยเส้นไม้แขวนเต็มไปหมด แล้วแม่เลี้ยงก็บอกกับฉันว่า

“มึงลองบอกพ่อมึงดู มึงจะโดนหนักกว่านี้อีก” ด้วยความเป็นเด็กเราจึงกลัว

เราก็เลยไม่บอกพ่ออีกอย่างเราคิดว่าเด๋วจะโดนด่าเข้าไปอีกว่าบิดไม้ถูพื้นไม่แห้ง(ก็ความคิดของเด็กอ่ะ) อืม..

ตอนนั้นแม่เรายังไม่มีพ่อเลี้ยง จึงอยู่คนเดียว แล้วเสาร์-อาทิตย์ พ่อจะพาเรากับน้องท้องเดียวกันไปส่งที่บ้านของแม่  เราและน้อง รอทุกอาทิตย์เพื่อจะไปจากแม่เลี้ยง

            อาทิตย์หนึ่ง  ในตอนเย็น แม่เห็นแขนของฉันเป็นรอยเส้น(มันไม่เขียวเลย มันสีม่วงเลยด้วยซ้ำ? )    แม่จึงถามว่า” นุ่น ไปโดนอารัยมาหนะ” ฉันจึงตอบแบบซื่อๆโดยไม่คิดอะไรว่า”อ๋อ  แม่เลี้ยงตีค่ะ นุ่นถูพื้นไม่แห้งค่ะ”   

 พอพูดจบ…

ตอนนั้นหละ!! แม่ฉันตาเริ่มแดง น้ำตาเริ่มซึมหนัก  แม่เดินไปเอาโทรศัพท์ในห้องนอน

กดเบอร์ของพ่อแล้วพูดว่า”วิต(นามสมมุติ)  เทอดูลูกยังไงให้ลูกโดนตีถึงขนาดนี้ ”

 ฉันเลยบอกไปว่า “แม่คะ พ่อไม่รู้ แม่เลี้ยงไม่ให้บอก ไม่งั้นจะโดนหนักกว่าเก่า” ฉันบอกไปอย่างนี้  แม่ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเก่า  ทันใดนั้น พ่อของฉันก็ขับรถมาอย่างเร็ว แล้วมาดูรอยแผลที่โดนกระทำ   มีทั้งรอยทุบ และ ไม้แขวน พ่อขับรถกลับบ้าน ด้วยสีหน้าเครียดๆ

จากนั้นพอถึงอาทิตย์ใหม่ (วันจันทร์ต้องไป ร.ร) แม่เลี้ยงไม่ตีฉันซักนิด ไม่ด่าสักแอ๊ะ

แต่!!! พอถึงได้ซักอาทิตย์ ลายร้ายก็เริ่มออก  เค้าไม่ตี แต่เค้ากลับใช่คำพูดที่หยาบ กร้านมาก

     (อืม พอรับได้ )  พ่อฉันปกป้องจากคำด่า ของแม่เลี้ยงมาตลอด  แต่แล้ว!!แม่ฉันตัดสินใจย้ายไป ก ท ม เพื่อไปหางานที่นั้นทำ  ฉันจึงต้องทนอยู่ในบ้านหลังนั้น ทั้งจันทร์ถึงอาทิตย์

ต้องรับภาระงานบ้านทุกอย่าง ตั้งแต่ป.3 กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า รีดผ้า ล้างจาน ล้างห้องน้ำ

ฉันโดนทำงานหนักกว่าน้องของฉันซะอีก เพราะข้ออ้างที่ว่า ฉันเป็นผู้หญิงและพี่!!!

เมื่อเวลาผ่านไป ฉันได้สัญญากับแม่ว่า  จบป.6 แม่ฉันจะรับฉันมาอยู่ด้วยที่ ก ท ม(ดีจัยสุดๆ)     ฉันตั้งใจเรียนอ่านหนังสือ สอบได้ที่ดีๆ แล้วก็ได้ไปหาแม่ที่ ก ท ม ในวันปิดเทอมแรกของปีนั้น  แม่มารับฉันที่หาดใหญ่ ต่อเครื่องบินไปกับน้องท้องเดียวกันเพียงสองคน   เมื่อมาถึง แม่มารับเพียงคนเดียว  พร้อมรถเก๋งสีขาว  แม่ใส่ชุดกระโปรงบางๆ  เปิดหลังหน่อยๆ  ฉันมองแม่ไม่ดีเลยในตอนนั้น!!  แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร  เราคุยกันสนุกมาก จนมาถึงสี่แยกไฟแดง เห็นเด็กในรถข้างๆ แม่ถามว่า น้องคนนั้นน่ารักไหม ฉันตอบว่า ค่ะ

จู่ๆแม่ก็ถามขึ้นมาว่า !! “แล้วนุ่นอยากมีน้องไหมหล่ะจ๊ะ” ฉันตอบเลยคำเดียวว่า “ไม่”

แม่ทำหน้าลำบากใจ? แล้วบอกว่า ”แม่มีลูกคนใหม่กับพ่อใหม่แล้วนะลูก”!!!!!!!!!!! ฉันในตอนนั้น

หัวเราะ แล้วบอกว่า  “แม่ล้อเล่นอะไรเนี่ย?”  แล้วแม่ก็ทำหน้าจิงจังขึ้นมา..

ฉันหัวเราะ เหอะๆ แต่น้ำตากลับไหลเอิบ ไม่รู้ทำไม คงเป็นเพราะเสียใจอะไรซักอย่าง

แม่ให้ดูรูปของน้องคนนั้น ที่มีชื่อว่า “อาร์ม” (นามสมมุติ)  ฉันรับไม่ได้จริงๆ

เมื่อถึงคอนโดใหญ่  ฉันเข้าไปในห้องพบ ผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา  ฉันไม่ทันฉุกใจคิด

        คิดว่าเป็นเพื่อนของแม่  ซักครู่ได้ยินเค้าพูดว่า “กลับมาแล้วหรอแม่”  (อึ้งสุดๆ)

แล้วแม่ก็เดินไปกอดเอวกับไอ้ชายคนนั้น “เราแต่งงานกันแล้วจ๊ะ นุ่น” (ฉันนิ่งเลย)

แล้วเดินออกไปบนดาดฟ้า แล้วก็ร้องไห้อยู่คนเดียว   แล้วแม่ก็เดินมาพูดขึ้นว่า”นุ่น นุ่นต้องยอมรับเค้านะ พ่อของนุ่นยังมีแม่ใหม่ได้เลย แล้วแม่ก็เป็นผู้หญิงถ้าไม่มีเค้า   แม่คงไม่ได้มาเจอนุ่นอย่างนี้หรอก   เพราะเค้าเป็นคนทำให้แม่เรียนจบ เสริมสวยได้”(พูดง่ายๆคือเลี้ยง)

ฉันทำเป็นเข้าใจ  แต่ในใจตนนั้นเจ็บปวดไปหมด    กลางคืนแม่กับเค้าจะมานั่งดูทีวีด้วยกัน ฉันซึ่งแอบดูอยู่และร้องไห้ ไปด้วยในห้องนอน      ไม่มีใครรู้   ไม่มีใครเห็น

ฉันเริ่มมีอาการต่อต้านกับพ่อเลี้ยงคนนี้!!!

*ฉันไม่ยอมรับเค้าหรอก  ไม่มีทาง*  ฉันต่อต้านทุกอย่างที่พยายามจะทำได้

เช่น  เค้าจับมือกันก็ไปแทรกกลาง  เค้าคุยกันก็เค้าไปขัดจังหวะ     (ก็เด็กหวงแม่อ่า~)

ฉันกับแม่เริ่ม จับเข่าคุยกันอีกครั้ง  แม่ถามฉันทำไปเพื่ออะไร “ฉันตอบไปว่าเกลียดพ่อเลี้ยง”!!!!

แม่กับฉันคุยกันได้ซักพัก เริ่มมีปากเสียงกัน  ฉันโกรธแม่มาก ที่ทำไมแม่รักพ่อเลี้ยงกับน้องคนใหม่ซะขนาดนี้   เวลาแม่เล่นกับน้องใหม่ ทำหยั่งกับ **ไม่มีฉันอยู่ในสายตาเลย**

ฉันเหนื่อยและล้า เมื่อใกล้จะเปิดเทอม2    ฉันก็กลับไปอยู่กับพ่อ ทายซิอะไรเกิดขึ้น!!!

พ่อมีลูก กับแม่เลี้ยง(อีกแล้ว  จะเป็นลม!!) แต่ฉันก็ไม่สนจัยซักเท่าไหร่ กับเรื่องของพ่อ

เมื่อจบ ป.6!!!!!!!!!!!!!!

ฉันย้ายไปอยู่กับแม่ที่ เชียงใหม่  ทั้งปีทะเลาะกัน ตลอดเวลา ฉันเริ่มไม่เคารพแม่ เริ่มพูดจาตะโกนโหวกเหวกใส่แม่ เพราะ คนๆเดียวทำให้ฉันเปลี่ยนได้ขนาดนี้!

ฉันทนไม่ได้ที่ต้องมาเห็นเค้า2คนมารักใคร่ กัน ทั้งๆที่ไม่เห็นฉันในสายตา   แม่เริ่มเปลี่ยนไป เริ่มไม่สนจัยฉัน   เค้าบอกว่าออกไป ธุระกัน กลับมาเที่ยงคืน  ฉันนั่งกินมาม่าอยู่คนเดียวในบ้าน  ญาติมาหาฉันที่บ้าน ชื่อ ข้าวฟ่าง (นามสมมุติ) เค้าถามฉันว่า”ไม่ไปกับเค้าหรอ”  ฉันถามกลับไปว่า   “ทำไมหรอ”…“ก็เห็นเค้าบอกจะไปกินข้าวที่ร้านอาหาร”

ฉันนี่แป๊กสุดๆไปเลย  เสียใจเกินบรรยาย น้อยใจสุดตรีน อยากตายแล้วให้รู้แล้วรู้รอด

ไม่นานฉันก็ทนไม่ไหว  จึงกลับไปอยู่ กับ พ่ออีกครั้ง(ยังไม่เข็ด??)

เมื่อจบ ม. 1ก็ไปอยู่กับพ่อด้วยความคิดที่ว่า อยู่กับพ่อยังดีกว่าอีก   แต่แล้ว!!!!

พ่อฉันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ???

เค้าเชื่อคำโกหกของแม่เลี้ยง และคำใส่ไฟที่มันผิดเกินจิง! 

  ฉันทำผิดอะไรก็ด่าตามแม่เลี้ยงซะหมด  ทั้งๆที่ฉันถูก(เออ..ดี) มีอยู่ครั้งหนึ่ง พ่อและ แม่เลี้ยงรุมด่าฉันจนฉันเครียดสุดๆ ใช้มีดกรีดที่ข้อแขนว่าตัวเองว่า  “กูผิด”  เลือดออกเป็นจำนวนมากเมื่อแผลเริ่มแห้งมันก็กลายเป็นสะเก็ดแผล

ฉันปกปิดรอยแผลได้ซักพัก  พ่อก็มาเห็นแต่เค้าไม่พูดอะไร  เนื่องจากฉันตาแดงก่ำเพราะเพิ่งหยุดร้องไห้จากการทะเลาะกับพ่อและแม่เลี้ยง  ฉันเริ่มโดนพ่อด่า จากนั้นคำๆนึงก็หลุดออกจากปากพ่อว่า “ไอ้เด็กเปรต” (นั้นไง) ฉันหันหน้าหวับ!อย่างเร็วมองหน้าพ่อ  พ่อเปลี่ยนไป  แม่ก็เปลี่ยน น้องฉันยอมรับในตัวของพ่อเลี้ยงได้ แต่ฉันไม่  พ่อก็เชื่อแม่เลี้ยง มันเกิดอะไรกันขึ้น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 ฉันในตอนนั้นอายุแค่13ย่าง14เท่านั้นเอง   ฉันเริ่มเป็นเด็กเสียคน

เริ่มลองยา  คบเพื่อนเที่ยวกลางคืน  และเริ่ม ลองบุหรี่และเหล้า  (ชั่วสุดตรีน)

มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันทะเลาะกับพ่อเรื่องยัยตัวดีของพ่อหน่ะแหละ

อีกแล้ว!!!ฉันผิดอีกแล้ว! คำหยาบจากปากพ่อเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ  จนด่าว่าฉันเหมือนหมาตัวนึงเลยทีเดียว  ฉันเครียดมาก*กินยาพาราเข้าไป1กำมือประมานยี่สิบกว่าเม็ด* กินปุ๊บ ไม่ทัน3นาทีด้วยซ้ำ ฉันเริ่มมึนหัว อาเจียน ไข้ขึ้นตัวร้อน  พ่อพาไปคลินิก

ด้วยความทรมานฉันจึงบอกกับหมอไปว่ากินยาพารา ( หมออึ้งค่ะ )  เพราะหน้าตาฉันดูเป็นเด็กไร้เดียงสา สุดๆ (คงตกจัยอ่ะนะ)  แต่หมอสัญญากับฉันว่าจะไม่บอกพ่อ  ตกเย็น พ่อบอกไปโรงพยาบาล  ฉันก็เริ่มสังหรน์ใจพิกล  หมอบอกพ่อ!!!!  

*เป็นไง เพื่อนๆ ช่วยกันคอมเม้น ด้วยนะคะ อยากได้ความคิดเห็นงะ!! จะได้มีกำลังใจในการเขียนต่อนะ!!!