Life of Blessing Curse [ชะตาผู้ได้รับพรแห่งคำสาป]

       ..มืดมิดเหลือเกิน.. ดำมืดเสียยิ่งกว่าเวลาหลับตา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้กำลังหลับตาหรือลืมตาอยู่ อยู่ท่ามกลางความมืดมิดนี้ มืดมิดเสียจนไม่อาจจะสัมผัสถึงสิ่งใดๆ ที่นี่คือที่ใดกัน มืดมิดดุจหลุมดำของห้วงอวากาศ

       ไม่สามารถมองเห็นกระทั่งมือตัวเอง ไม่สิ มันไม่สามารถรู้สึกถึงการมีตัวตนของตัวเองด้วยซ้ำ ไม่อาจจะสัมผัสได้ถึงซึ่งสิ่งใดๆเลย มืดมิด นิ่งสงัด ไร้สัมผัส ไร้กลิ่นรส ไร้ซึ่งการรับรู้ใดๆ จนแยกแยะไม่ได้ว่านี่คือความมืด หรือความว่างเปล่ากันแน่ มันไม่อาจที่จะสัมผัสได้ถึงสิ่งใดๆเลย แม้กระทั่งความรู้สึก..

       ใช่แล้ว! หรือว่านี่คือความว่างเปล่าที่แท้จริง! มันช่างวิเศษจริงๆ ไร้ซึ่งมลทิน ไร้สัมผัส ไร้กลิ่นเสียงภาพรส ไร้ซึ่งความรู้สึกหรือจิตปรุงแต่งใดๆ วิเศษ! ยอดเยี่ยม! หรือนี่คือสวรรค์ ที่เหล่าสรรพสิ่งเฝ้าใฝ่ฝันหา การหลุดพ้นที่แท้จริง ไร้ซึ่งความสุขความยินดี ไร้ซึ่งความทุกข์ทนและเจ็บปวด เมื่อไร้ความรู้สึก เมื่อทุกอย่างกลายเป็นความว่างเปล่า มันก็ไร้ซึ่งบ่วงและกิเลสใดๆ นี่แหละคือสิ่งที่วิเศษที่สุดเกินกว่าสิ่งใดๆ

       เมื่อความว่างวิเศษเช่นนี้ แล้วเหตุใดเล่า เหตุใด! ถึงควรต้องสรรสร้างซึ่งสรรพสิ่งต่างๆ สร้างสัมผัสอารมณ์รูปรสกลิ่นเสียง แต่งเติมซึ่งกิเลสตันหา เป็นการสร้างบ่วงแห่งวัฏสงสารไม่รู้จบสิ้น เหตุใดจึงต้องเป็นเช่นนั้น ไร้เหตุผลสิ้นดี ทำไมสรรพสิ่งถึงต้องทนทรมานแสนสาหัสอยู่ในบ่วงแห่งวัฏสงสารไม่รู้จบสิ้นด้วย ชีวิตช่างน่าขัน แสนอ่อนแอและเปราะบางดุจดั่งเกร็ดของหิมิที่ร่วงโรย ช่างน่าสมเพชเวทนายิ่งนัก ข้าจะปลดปล่อยมันเอง ข้าจะทำลายซึ่งบ่วงแห่งวัฏสงสารไม่รู้จบสิ้นนี้ ข้าจะทำให้ทุกสรรพสิ่งกลับคืนสู่ซึ่งความว่างเปล่าที่แท้จริง

.........................................................

**หมายเหตุ**

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรก ที่มีแรงบันดาลใจมากจากการที่ชอบอ่านนิยายแนวแฟนตาซีผจญภัย

จะเป็นการแต่งเรื่อยๆ อาจมีการเปลี่ยนชื่อเรื่องและเนื้อหาบางส่วนในอนาคตตามเห็นสมควร

ขออภัยหากมีคำผิด จะเป็นการขอบคุณหากบอกว่าผิดคำไหนผิดตรงไหนอย่างไรจะได้ทำการแก้ไขให้ถูกต้องเพื่อการอ่านที่ไหลลื่นของนักอ่านทุกท่าน

..ขอกำลังใจมา ณ ที่นี้ด้วย..