[Fic EXO] เซ็กส์ซี่มากไป พี่จะทำไงล่ะครับ [Chankai]

ลำดับตอนที่ #9 : ::เซ็กส์ซี่มากไป พี่จะทำไงล่ะครับ::7:: อดใจไม่ไหว

 

          

 

 

                ::เซ็กส์ซี่มากไป พี่จะทำไงล่ะครับ::7::

 

 

 

 

    

 

 

           Kai Part

 

 

 

 

 

วันนี้ผมตื่นเช้ามาก เพราะเหตุการณ์ครั้งก่อน

ทำให้ผมไม่ค่อยอยากไปสายมากเท่าไหร่หรอกนะ
แล้วก็ไม่อยากเจอไอ้รุ่นพี่ขี้เก๊กนั่นด้วย คนอะไรไม่รู้

ทั้งหน้านิ่งทั้งขี้เก๊ก คำพูดคำจาก็น่าต่อยให้ปากแตกจริงๆ

วันนี้ไปถึงมหาลัย ขออย่าให้ได้เจอไอ้รุ่นพี่นั่นเล้ยยยย สาธุ เพี้ยง!!!! 

 

 

 

 

ไปอาบน้ำดีกว่า ลั้ลล้าาาา คึคึ

 

 

 

 

 

 

จงอินเดินเข้าห้องน้ำไปโดยลืมเรื่องเมื่อคืนตอนที่ตน
โดนผู้ชายแปลกหน้า(สำหรับจงอินตอนที่เมา)
ปลุกปล้ำจูบไปอย่างหนักหน่วง?
ซึ่งดูท่าทางแล้วจงอินก็คงไม่มีทางจำได้อย่างแน่นอน....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

~7.30 นาที~

 

 

 

 

ในที่สุดผมก็ถึงมหาลัยแล้วคร้าบบบบ ปรบมืออเร๊ววว

ฮ่าๆๆๆๆ หวังว่าวันนี้คงเป็นเช้าที่สดใสของผมล่ะนะ

แต่ที่หนักใจและกลุ้มใจที่สุดในเช้านี้คือจะมีการ
รับน้องแล้วก็หาพี่รหัสน่ะสิ
ยิ่งได้ยินรุ่นพี่ปีที่ผ่านๆมาพูดเรื่องเกี่ยวกับการรับน้องให้ฟัง
มันเป็นอะไรที่กล่าวขานมากในคณะวิศวะนี้เลยนะ
นี่ๆเดี๋ยวผมเล่าให้ฟัง

มันจะเป็นแบบนี้ คือ
การรับน้องเนี่ยรุ่นพี่จะให้เล่นเกมพิลึกๆ

ทำอะไรแบบที่คณะอื่นเขาไม่ทำกัน และเกมพวกนี้จะโดนใจ
พวกเก้งกวางบ่างชะนีมากๆเลยล่ะ ผมก็ไม่รู้นะว่าเขาทำ
อะไรกันแต่ขอเถอะอย่าให้ผมได้พบเจอเลย
แค่คิดก็ขนอ่อนลุกละ บรื๊ยยยยส์

 

 

 

 

 

 

ผมคงมัวพูดมากไปสินะเนี่ย ฮ่าๆๆเพราะผมเดินมา
จนถึงหน้าตึกคณะวิศวะแล้วล่ะ

เห็นเด็กปี1รุ่นเดียวกันกับผมนั่งกันอยู่เต็มหน้าลานของตึก
ผมก็รีบวิ่งไปรวมกลุ่มทันที ไอ้รุ่นพี่เสียงปรอทแตก
ยืนเยื่องๆไปอีกนิดหน่อย
ฮ่าๆๆ ไม่ได้แอ้มกูหร๊อกกกกกก คึคึ

 

 

 

 

 

 

 

 

พอเด็กปี1มากันจนครบ โดยวันนี้ไม่มีใครสาย
ทำให้จงแดอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
แต่ยังคงความเป็นพี่ว๊ากไว้ เพื่อความขลัง?
ซึ่งทำให้รุ่นน้องหวาดกลัวและแสบแก้วหูได้เสมอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"คงจะครบกันแล้วใช่มั้ย?
ต่อไปเราจะทำการรับน้องกันก่อน
ค่อยหาพี่รหัสนะครับ!!!! เข้าใจกันแล้วใช่มั้ย!!!"
พี่ครับรับชาสักถ้วยมั้ย?

 

 

 

 

 

 

 

 

"เข้าใจครับ/ค่ะ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ได้ยินเลย!!! เสียงพวกคุณมีแค่นี้หรอ!!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เข้าใจครับ!!!!/ค่ะ!!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"งั้นมาเริ่มกันเลยดีกว่า หึหึ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แฮ่กๆๆ แฮ่กๆๆ ไอ้แบคคค ไอ้ทาววววกูเหนื่อยจะตายแล้ว
จะให้วิ่งไรนักหนาไอ้พวกรุ่นพี่บ้าเนี่ย!!!"
ผมบ่นออกไปเพราะเกือบจะเป็นชั่วโมงแล้ว
ที่ไอ้รุ่นพี่หน้าอูฐให้มาวิ่งรอบตึก?
วิ่งลงน้ำ? คลุกฝุ่น? ลุยโคลน? กลิ้งบนพื้นหญ้า?
(เอ่ออ ไม่ใช่รับน้อง ร.ด นะนีนี่)
แหะๆผมใส่ไฟไปงั้นแหละ แต่ก็นะไหนรุ่นพี่ที่ผ่านมา
บอกว่าไอ้พี่ว๊ากจะให้ทำอะไรแปลกๆ มีอะไรพิลึกๆให้ทำไง
ไหงจะเป็นชั่วโมงละให้พวกผมและเพื่อนๆวิ่งกันอยู่ได้
รู้ไหมว่าเหนื่อยน่ะ!!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปี๊ดดด~~~~~

 

"รวมกันที่หน้าตึกคณะ เดี๋ยวนี้ ตอนนี้ มาช้า!!!
โดนลงโทษนะครับ!!!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โอ้ยยยไอ้พี่หน้าอูฐ ดูกูด้วยยยกูอยู่ไกลลลลลล

ไอ้ทาวววไอ้แบคคคคค รออินนี่ด้วยยยยยยยยย

แข้งขาอ่อนแรงเนื่องจากวิ่งมาเป็นเวลานานแล้วนะเฮ้ย!!!!
แงงงง ทำไมอินนี่วิ่งเป็นคนสุดท้ายล่ะ
ไม่นะอินนี่ไม่อยากโดนลงโทษ พฮรือออออออ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"โอ๊ะ โอ นั่นน้องจงอินใช่มั้ยครับ ช้าจังน้าาา :)
อยากโดนพี่ลงโทษหรอครับ" พี่หล่ออย่ายิ้ม
ถึงจะยิ้มหล่อยังไงก็ไม่ทำให้จงอินคนนี้
อ่อนละทวยได้หรอกนะแต่รู้สึกอยากตาย
กับคำว่าลงโทษมากกกก บ่องตงงง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ่ะๆ น้องจงอินคนเดิมของเราอีกแล้ว
ไอ้คริสหลีกไป

นิดๆหน่อยๆนี่ไม่ได้เลยนะ 

ตลอดแกเนี่ย ถอยไปเลย!!"
อย่าไล่พี่หล่อไปเด้!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ลงโทษอะไรดีน้าาาาา คิดก่อนละกัน ติ๊กตอกๆๆๆๆ
/ไอ้คริส!!!กูบอกให้ถอยไปไง ไม่เข้าใจหรอห๊ะะะ"

รับยาที่ช่อง3ครับ เชิญ -_-!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เอาล่ะ ผมคิดออกแล้วผมจะให้คุณ
เดินไปหาคนที่ชื่อ 'ปาร์ค ชานยอล'
ทำยังไงก็ได้ให้เขาคุยกับคุณ
หรือถ้าเขาจะทำอะไรคุณ คุณต้องไม่ขัดขืน?
ถ้าคุณทำไม่ได้ ซ่อมนะครับ หึหึ" 

 

 

 

 

 

 

 

 

อะไรก็ไม่รู้ เอะอะๆซ่อม ชิส์!!!!
แล้วไอ้รุ่นพี่ปาร์คชานยอลอะไรเนี่ย
เราต้องไปหาจากที่ไหนโอ้ยยยย
ชีวิตหนอชีเวตตตตต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผมเดินตามหาคนที่ชื่อ ชานยอล เกือบทั้งมหาลัย
ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่บางคนพอผมถามหา
ก็บอกว่าไม่เจอแล้วก็เดินผ่านไป แต่ที่ผมเจอหนักสุด
ก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่
แล้วถามว่าถามหาพี่ชานยอลสุดหล่อของเขาทำไม
มีธุระอะไรกับพี่ชานยอลหรอ

อยากรู้จริงๆว่าจะหล่อสักแค่ไหน อะไรจะกรี๊ดขนาดนั้น 

นี่ไม่ได้เห็นหน้านะแค่เอ่ยชื่อขึ้นมาเอง สติครับคุณๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

ื

 

 

 

 

 

"พี่ครับ พี่พอจะเห็นคนที่ชื่อ ปาร์คชานยออล
เดินผ่านทางนี้บ้างไหมครับ
พอดีผมมีธุระจะคุยกับเขาน่ะครับ"

พี่คนที่ใส่แว่นหนาเตอะ ดูๆแล้วน่าจะเป็นหนอนหนังสือมากๆ
เงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะตอบคำถามผม ซึ่งคำตอบทำให้ผมดีใจ
และขมวดคิ้มไปตามๆกัน

 

 

 

 

 

 

 

"อ่อ พี่เห็นเขาเดินเข้าไปในตึกของคณะวิศวะ
ตั้งแต่เช้าแล้วนะ"
ปรี๊ดครับปรี๊ดดด ไอ้พี่ว๊ากหน้าอูฐแกล้งผม
หื้มมมบอกเลยตอนนี้อารมณ์เสียสุดๆ
จากที่ได้คำตอบที่ทำให้โมโหสุดๆแล้ว
ผมรีบจ้ำอ้าวไปในตัวอาคารทันที.....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

และตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องของไอ้พี่ชานยอลที่ผมไม่รู้จัก
(เมื่อกี๊รุ่นพี่เดินผ่านเลยถามว่าพี่ชานยอลอยู่ที่ไหน)

ผมก็เลยได้มายืนอยู่ที่หน้าประตูตรงนี้นี่แหละ

 

 

ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆๆ

 

 

 

 

 

("เข้ามา ไม่ได้ล็อค")

 

 

 

 

ผมเดินเข้าไปทันทีเพราะคนในห้องอนุญาตแล้ว

คนในห้องนั้นทำให้ผมช๊อคหนักมาก มากจริงๆ

แต่ผมก็ทำไม่สนใจ เพราะผมมาหาไอ้พี่ชานยอลนี่

ไม่ได้มาหาไอ้รุ่นพี่ขี้เก๊กนี่ซะหน่อย

 

 

 

 

 

 

 

 

"พอดีผมมาหารุ่นพี่ชานยอลน่ะครับ
เขาได้อยู่ในนี้มั้ย"

และคำตอบที่ได้รับกลับมายิ่งทำ
ให้ผมช๊อคหนักกว่าเดิมคือ

 

 

 

 

 

 

 

 

"หึ! ฉันนี่แหละ ปาร์ค ชานยอล!"

 

 

 

 

 

 

 

 

จากที่ผมยืนช๊อคอยู่ ไอ้รุ่นพี่ชานยอลขี้เก๊กนั่น
ก็เดินไปรับโทรศัพท์แล้วก็คุยอะไรสักอย่างในคนปลายสาย
มีบางครั้งที่ชำเลืองหางตา
มาที่ผมบ้างเป็นบางครั้ง พอวางสายปั๊บ
เขาก็เดินผ่านผมไปทางประตู
แต่ก่อนจะออกไป เขาหันมาทางผมและพูดว่า
'ไปเล่นกันที่หน้าลานตรงรับน้องดีกว่านะครับ'
แถมที่พูดครับก็เสียงอ่อนเสียงหวานมาก
โอ้ยยยขนลุก นีนี่ใจบะดี~~~~

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

และแล้วววว ผมก็มาอยู่ที่ลานหน้าตึกของคณะ
ในอีกหนึ่งรอบของวัน
เห้อออ ขออย่าให้ทำอะไรพิเรนๆเลย
ยิ่งไม่ชอบไอ้รุ่นพี่ชานยอลนี่ด้วย งื้ออออ

คิดถึงเตียงนอนกับหมอนนุ่มๆ (มันเกี่ยวกันมั้ย?)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ้าว!! น้องจงอิน เจอคุณชายปาร์คชานยอลแล้วก็รีบ......
ทำตามคำสั่งผมสักทีสิครับ!!! รออะไรอยู่!!!"
ก็กำลังจะทำนี่ไงคือตอนนี้ผมยืนอยู่ประมาณข้างหลัง
เพื่อนๆทุกคนอ่ะครับแต่ไอ้พี่ขี้เก๊กนั่นนั่งเก้าอี้อยู่ข้างหน้า
สบายใจเฉิบเลยล่ะแล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จงอินเดินขึ้นไปยืนอยู่ตรงหน้าของชานยอลแล้ว
แต่ชานยอลก็ยังใช้สายตามองจงอินนิ่งๆอยู่อย่างนั้น

จนทำให้เขารู้สึกประหม่าไม่กล้าที่จะพูดอะไรสักเท่าไหร่
ยิ่งสายตาที่ว่างเปล่าและเย็นชานั้นยิ่ง
ทำให้เขาไปไม่ถูกเลยทีเดียว

 

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ...พี่ชานยอลครับ"

 

 

 

 

 

 

 

"..............................."

 

 

 

 

 

 

 

"พี่ครับพูดกับผมหน่อยนะครับ นะ....ครับ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"........................................"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ถ้าพี่พูดกับผม ผมจะยอมทุกอย่างเลย คุยกับผมเถอะนะครับ
(ผมไม่อยากโดนซ่อม)" ผมใช้น้ำเสียง
เเละสายตาที่ใช้ตอนอ้อนแม่
เวลาอยากได้สิ่งที่ผมต้องการไปให้ไอ้รุ่นพี่ขี้เก๊กนั่น
ผมเห็นเขากระตุกยิ้มด้วยหล่ะ
แต่ทำไมผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบละเนี่ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"หึ! นั่งลงบนตักผมสิ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

".............."

ผมยืนนิ่งไม่ไหวติงกับสิ่งที่ไอ้รุ่นพี่นั่นพูด ถึงผมจะตัวเล็กกว่า
แต่มันก็แปลกไหมหล่ะที่ผู้ชายตัวโตๆคนหนึ่ง
นั่งบนตักผู้ชายด้วยกันน่ะ
ขณะที่ผมยืนลังเลอยู่ สายตาผมก็ปะทะกับไอ้รุ่นพี่หน้าอูฐ
เขาพยักเพยินให้ผมรีบทำ ประหนึ่งเทน้ำแดงใส่แก้วน้ำแข็ง

มันไม่ง่ายขนาดนั้นนะเว้ย!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แต่ผมก็ต้องทำด้วยประการฉะนี้.......

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เอนตัวลงมาหาฉัน" บ้ะ!!นั่งตักยังไม่พอหรือไง แต่ผมก็ยังทำ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"หึหึ ตัวนายนุ่มดีนะ ตอนไม่มีเสื้อผ้า
จะนุ่มขนาดไหนอยากรู้จังเลย"

ไอ้พี่ชานยอลมันกระซิบผมด้วยเสียงแหบพร่า
ที่ให้ได้ยินกันแค่สองคน
เท่านั่นแหละผมรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ้พี่บ้า ไอ้หื่นนนนนนนนนน" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พูดเสร็จจงอินก็ยกมือขึ้นปิดหน้า และวิ่งหนีไปทันที

โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาหนึ่งมองตามเขาโดยไม่คลาดสายตา.........

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TBC.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TALK:: โอ้ยยยยย อย่าโยนเกิบนั้นมาาาา ข้าน้อยสมควรตายยย
รอนานมั้ยยย? เลาขอโทษ

และเลาจะไม่ให้อภัย? ตอนนี้ไรท์รวนๆ
ใกล้สอบกลางภาคแล้วด้วย เลยไม่ค่อยได้เข้าเลย
การบ้านก็เยอะมากๆ ขอโทษด้วยน๊าาาาาา วันนี้มาแบบรวนๆ
ยังไงก็ฝากเม้นด่าและให้กำลังใจได้ตามสบายจ้าาาาาา ^^

 

 

 

ถ้าชอบเรื่องนี้ฝากติดแท็ก #พี่ชานนักสำรวจ ในทวิตด้วยน๊าาา

 

 

 

 

เจอกันตอนต่อไปฮะ ^*^