คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คำสั่งฟ้าผ่า (3)
ั้น 29...
ิ๊....
เสียสัาัึ้นพร้อมับประูลิฟ์ที่เปิออ ปราวรรษาพาัวเอมาหยุยืนอยู่ที่หน้าห้อึ่มีป้ายบอไว้พร้อมสรรพทั้ื่อและำแหน่เ้าอห้อ
‘ฤ ธนิบริบูร์’ รรมารผู้ัารให่
หาไม่นับเหุบัเอิบนรถไฟฟ้า นี่ะเป็นรั้แรที่ปราวรรษาไ้ไปอยู่่อหน้าเา
แ่ให้ายเถอะ แ่เห็นป้ายื่อหัวใเธอยัเ้นแรนแทบทะลุออมานออ อีเี๋ยว้อเอับเาแบบัวเป็นๆ เธอะวบุมัวเอให้ปิไ้รึเปล่า็ไม่รู้
แ่มาถึั้นนี้ะ้าหรือเร็ว ัวลไป็เท่านั้น ปราวรรษาปลอบัวเอ นในที่สุเธอ็่มวามัวลไ้สำเร็
หิสาวยมือึ้นเาะประู รอฟัเสียอบาทา้านใน ทว่า ทุอย่าลับเียบสนิท!
ไม่มีเสียอบรับ ทั้ยัปราศาวามเลื่อนไหว
“สสัยะยัไม่มา เฮ้อ! อุส่าห์ลุ้นแทบแย่” ปราวรรษาเปรยบ่น แ่ในใรู้สึโล่อ
ทว่าในทันทีที่หันหลัลับ หน้าผาเธอพลันไประทบเ้าับแผอว้าอนมาที่มายืนุ่มเียบๆ อยู่ทา้านหลั
“อ๊ะ!” ปราวรรษาอุทานพลาลำศีรษะัวเอ แหนึ้นมอหน้านที่ยัปัหลั้ำศีรษะเธอประุำแพ
ุพระ่วย! นี่เามายืนอยู่รนี้ั้แ่เมื่อไหร่ ทำไมเธอไม่รู้ัวเลย?
ปราวรรษาพยายามะถอยหลั แ่เพีย้าวเียวส้นเท้าเธอ็นเ้าับบานประูเสียแล้ว
“ุ... ปราวรรษา ใ่รึเป่ล่า?” เาถาม ทั้ยั้มมามอเธอ และมันส่ผลให้ปราวรรษาสะุ้
“ะ! ่ะ” เธอรีบานรับะุะั
“ผม็แ่ทัทาย ใอะไรัน” ายหนุ่มิ สายายัับ้ออยู่ที่ใบหน้าอเธอ
“เปล่า่ะ” ปราวรรษารวบรวมสิอบ พยายามุมเสียไม่ให้สั่น
มือหนาเอื้อมไปบิลูบิ “เ้ามาสิ” เาเอ่ยพร้อมับเบี่ยร่าผ่านเธอไปยัประู ปราวรรษาถึรู้ว่าัวเอำลัวาทาเาอยู่
“ะ... อโทษ่ะ” หิสาวรีบเปิทาให้ับเา รู้สึเหมือนัวเอัวหลีบเหลือแ่นิเียว
ร่าสูเินนำเธอเ้าไปในห้อ ปราวรรษา้าวาม้าๆ
ห้อทำานว้าแ่แบบเรียบๆ แู่หรูหราสมานะวามเป็นผู้บริหาร ปราวรรษาวาามออย่าื่นมในรสนิยมอายหนุ่ม
“นั่สิ” ำอนุาสั้นๆ ึวามสนใอเธอให้ลับมา
“อบุ่ะ” เธออบ่อนะนั่ลามำเิ บรรยาาศรอบัวแม้ะไม่ัน แ่ปราวรรษาลับรู้เร็นแทบไม่ล้ายับัว
“ทำัวามสบายเถอะ” ฤบอหลัาสัเเห็นถึวามประหม่าอหิสาว
ร่าบาเพียยับัวเบาๆ ปรับท่าทาอัวเอ ่อนะลับมานั่ัวรามเิม ฤมอเธอแล้วอมยิ้ม เาอุส่าห์พูเพื่อให้เธอผ่อนลาย เธอ็ยัไม่วายเร็เหมือนเิม เาว่าามปิเธอ็น่าะื้ออยู่เอาาร
ร่าสูหันไปหยิบแฟ้มที่้านหลั ่อนะหันลับแล้วไล่เปิูทีละหน้า
“ปรา-วัน-ษา ผมออเสียื่อุถูใ่ไหม” ฤทวนื่อเธอทีละำ่อนะถาม้ำเพื่อวามแน่ใ
“ถู่ะ”
“ื่อแปล แ่ไม่รู้ทำไม เหมือนว่าผมะเยไ้ยินาที่ไหนมา่อน” ายหนุ่มแสอาารนึ ปราวรรษารู้สึเหมือนหายใไม่ทั่วท้อ “แ่็นึไม่ออ”
ประโยหลัทำเอาปราวรรษาโล่อนเือบะถอนใอออมา และทุอาัปิริยาอเธอ ไม่อาหลุรอาสายาอฤ รอยยิ้มาๆ พลันปราบนริมฝีปาหยั ทว่า็เพียแวบเียว่อนะหายไป
“บปริาโท ้านเศรษศาสร์ เียรินิยมอันับหนึ่” ฤอ่านประวัิสลับับเหลือบามอเธอ
หิสาวเลือะฟันิ่ๆ ะเียวัน็พยายามะับสัเาสีหน้าท่าทาอเ้านายหนุ่ม
“่อนหน้านี้เยทำานหลัทรัพย์มา่อน” เายัอ่านไปเรื่อยๆ
“่ะ”
ราวนี้เาเลยเยหน้าลับึ้นมอเธอแบบรๆ พอะรู้มาบ้าหรอว่าเธอไม่ใ่น่าพู แ่็ไม่นึว่าะถึั้นสวนถ้อยำนานี้
“ปิุเป็นนพูน้อยแบบนี้เสมอเหรอ”
“ะ?” เหมือนว่าปราวรรษาะไม่เ้าใำถาม นั่นเพราะว่าู่ๆ เา็วออนอเรื่อ หิสาวหยุิเล็น้อย่อนะัสินใอบ “็... ไม่เิ่ะ อยู่ที่ว่าุยับใรมาว่า”
ฤเผยยิ้มที่มุมปา ‘่อยยัั่ว เานึว่าเธอะอบสั้นๆ แบบเิมเสียอี’
“ั้น... พอะบอไ้ไหม ว่านเ่ๆ แบบุทำไมถึเลือมาทำานที่นี่” ายหนุ่มปิแฟ้มแล้ววามันลับลบนโ๊ะ เบนสายาลับมามอหน้าเธอรๆ
ปราวรรษาที่อยู่รหน้าเาอนนี้ ทั้เสื้อผ้า หน้าา ทรผม รวมทั้บุลิภายนอ ูแ่าานที่เาเยเห็น แ่ยัมีบาอย่าที่ไม่เยเปลี่ยน
แววาอ่านยา ิริยาท่าทาระแวระวั พื้นนิสัยที่บ่บอถึวามเป็นัวนอเธอ หลายรั้ที่หิสาวเผลอแสมันออมาแบบไม่รู้ัว น่าสัเแบบเาย่อมูออ
ปราวรรษาสบาับเา หัวใเธอเริ่มระุ แ่ยััเ็บวามระทึใอัวเอเอาไว้อย่ามิิ เลือที่ะอบำถามเาแบบระแวระวัเหมือนเย “เพราะที่นี่มั่น เินเือนสมเหุสมผล านสนุ ท้าทายวามสามารถ่ะ”
“ำอบรามมารานเป๊ะ” น้ำเสียลั้วหัวเราะมาพร้อมับใบหน้าเปื้อนยิ้ม ู่ๆ เา็นึสนุ อยาะ่อปา่อำับเธอึ้นมาะั้น
“ุิว่าิันวระมีเหุผลอื่นะ” ในใแม้ะหวั่น แ่ยัอไม่ไ้ที่ะถามหยั่เิ
“หรือุิว่าไม่วรมี ผมิว่าวามสามารถระับุ น่าะมีพวสถาบันารเินระับบิ๊ๆ มา่อแถวรอใหุ้เลือไปทำานมาว่า”ั้น 29...
ิ๊....
เสียสัาัึ้นพร้อมับประูลิฟ์ที่เปิออ ปราวรรษาพาัวเอมาหยุยืนอยู่ที่หน้าห้อึ่มีป้ายบอไว้พร้อมสรรพทั้ื่อและำแหน่เ้าอห้อ
‘ฤ ธนิบริบูร์’ รรมารผู้ัารให่
หาไม่นับเหุบัเอิบนรถไฟฟ้า นี่ะเป็นรั้แรที่ปราวรรษาไ้ไปอยู่่อหน้าเา
แ่ให้ายเถอะ แ่เห็นป้ายื่อหัวใเธอยัเ้นแรนแทบทะลุออมานออ อีเี๋ยว้อเอับเาแบบัวเป็นๆ เธอะวบุมัวเอให้ปิไ้รึเปล่า็ไม่รู้
แ่มาถึั้นนี้ะ้าหรือเร็ว ัวลไป็เท่านั้น ปราวรรษาปลอบัวเอ นในที่สุเธอ็่มวามัวลไ้สำเร็
หิสาวยมือึ้นเาะประู รอฟัเสียอบาทา้านใน ทว่า ทุอย่าลับเียบสนิท!
ไม่มีเสียอบรับ ทั้ยัปราศาวามเลื่อนไหว
“สสัยะยัไม่มา เฮ้อ! อุส่าห์ลุ้นแทบแย่” ปราวรรษาเปรยบ่น แ่ในใรู้สึโล่อ
ทว่าในทันทีที่หันหลัลับ หน้าผาเธอพลันไประทบเ้าับแผอว้าอนมาที่มายืนุ่มเียบๆ อยู่ทา้านหลั
“อ๊ะ!” ปราวรรษาอุทานพลาลำศีรษะัวเอ แหนึ้นมอหน้านที่ยัปัหลั้ำศีรษะเธอประุำแพ
ุพระ่วย! นี่เามายืนอยู่รนี้ั้แ่เมื่อไหร่ ทำไมเธอไม่รู้ัวเลย?
ปราวรรษาพยายามะถอยหลั แ่เพีย้าวเียวส้นเท้าเธอ็นเ้าับบานประูเสียแล้ว
“ุ... ปราวรรษา ใ่รึเป่ล่า?” เาถาม ทั้ยั้มมามอเธอ และมันส่ผลให้ปราวรรษาสะุ้
“ะ! ่ะ” เธอรีบานรับะุะั
“ผม็แ่ทัทาย ใอะไรัน” ายหนุ่มิ สายายัับ้ออยู่ที่ใบหน้าอเธอ
“เปล่า่ะ” ปราวรรษารวบรวมสิอบ พยายามุมเสียไม่ให้สั่น
มือหนาเอื้อมไปบิลูบิ “เ้ามาสิ” เาเอ่ยพร้อมับเบี่ยร่าผ่านเธอไปยัประู ปราวรรษาถึรู้ว่าัวเอำลัวาทาเาอยู่
“ะ... อโทษ่ะ” หิสาวรีบเปิทาให้ับเา รู้สึเหมือนัวเอัวหลีบเหลือแ่นิเียว
ร่าสูเินนำเธอเ้าไปในห้อ ปราวรรษา้าวาม้าๆ
ห้อทำานว้าแ่แบบเรียบๆ แู่หรูหราสมานะวามเป็นผู้บริหาร ปราวรรษาวาามออย่าื่นมในรสนิยมอายหนุ่ม
“นั่สิ” ำอนุาสั้นๆ ึวามสนใอเธอให้ลับมา
“อบุ่ะ” เธออบ่อนะนั่ลามำเิ บรรยาาศรอบัวแม้ะไม่ัน แ่ปราวรรษาลับรู้เร็นแทบไม่ล้ายับัว
“ทำัวามสบายเถอะ” ฤบอหลัาสัเเห็นถึวามประหม่าอหิสาว
ร่าบาเพียยับัวเบาๆ ปรับท่าทาอัวเอ ่อนะลับมานั่ัวรามเิม ฤมอเธอแล้วอมยิ้ม เาอุส่าห์พูเพื่อให้เธอผ่อนลาย เธอ็ยัไม่วายเร็เหมือนเิม เาว่าามปิเธอ็น่าะื้ออยู่เอาาร
ร่าสูหันไปหยิบแฟ้มที่้านหลั ่อนะหันลับแล้วไล่เปิูทีละหน้า
“ปรา-วัน-ษา ผมออเสียื่อุถูใ่ไหม” ฤทวนื่อเธอทีละำ่อนะถาม้ำเพื่อวามแน่ใ
“ถู่ะ”
“ื่อแปล แ่ไม่รู้ทำไม เหมือนว่าผมะเยไ้ยินาที่ไหนมา่อน” ายหนุ่มแสอาารนึ ปราวรรษารู้สึเหมือนหายใไม่ทั่วท้อ “แ่็นึไม่ออ”
ประโยหลัทำเอาปราวรรษาโล่อนเือบะถอนใอออมา และทุอาัปิริยาอเธอ ไม่อาหลุรอาสายาอฤ รอยยิ้มาๆ พลันปราบนริมฝีปาหยั ทว่า็เพียแวบเียว่อนะหายไป
“บปริาโท ้านเศรษศาสร์ เียรินิยมอันับหนึ่” ฤอ่านประวัิสลับับเหลือบามอเธอ
หิสาวเลือะฟันิ่ๆ ะเียวัน็พยายามะับสัเาสีหน้าท่าทาอเ้านายหนุ่ม
“่อนหน้านี้เยทำานหลัทรัพย์มา่อน” เายัอ่านไปเรื่อยๆ
“่ะ”
ราวนี้เาเลยเยหน้าลับึ้นมอเธอแบบรๆ พอะรู้มาบ้าหรอว่าเธอไม่ใ่น่าพู แ่็ไม่นึว่าะถึั้นสวนถ้อยำนานี้
“ปิุเป็นนพูน้อยแบบนี้เสมอเหรอ”
“ะ?” เหมือนว่าปราวรรษาะไม่เ้าใำถาม นั่นเพราะว่าู่ๆ เา็วออนอเรื่อ หิสาวหยุิเล็น้อย่อนะัสินใอบ “็... ไม่เิ่ะ อยู่ที่ว่าุยับใรมาว่า”
ฤเผยยิ้มที่มุมปา ‘่อยยัั่ว เานึว่าเธอะอบสั้นๆ แบบเิมเสียอี’
“ั้น... พอะบอไ้ไหม ว่านเ่ๆ แบบุทำไมถึเลือมาทำานที่นี่” ายหนุ่มปิแฟ้มแล้ววามันลับลบนโ๊ะ เบนสายาลับมามอหน้าเธอรๆ
ปราวรรษาที่อยู่รหน้าเาอนนี้ ทั้เสื้อผ้า หน้าา ทรผม รวมทั้บุลิภายนอ ูแ่าานที่เาเยเห็น แ่ยัมีบาอย่าที่ไม่เยเปลี่ยน
แววาอ่านยา ิริยาท่าทาระแวระวั พื้นนิสัยที่บ่บอถึวามเป็นัวนอเธอ หลายรั้ที่หิสาวเผลอแสมันออมาแบบไม่รู้ัว น่าสัเแบบเาย่อมูออ
ปราวรรษาสบาับเา หัวใเธอเริ่มระุ แ่ยััเ็บวามระทึใอัวเอเอาไว้อย่ามิิ เลือที่ะอบำถามเาแบบระแวระวัเหมือนเย “เพราะที่นี่มั่น เินเือนสมเหุสมผล านสนุ ท้าทายวามสามารถ่ะ”
“ำอบรามมารานเป๊ะ” น้ำเสียลั้วหัวเราะมาพร้อมับใบหน้าเปื้อนยิ้ม ู่ๆ เา็นึสนุ อยาะ่อปา่อำับเธอึ้นมาะั้น
“ุิว่าิันวระมีเหุผลอื่นะ” ในใแม้ะหวั่น แ่ยัอไม่ไ้ที่ะถามหยั่เิ
“หรือุิว่าไม่วรมี ผมิว่าวามสามารถระับุ น่าะมีพวสถาบันารเินระับบิ๊ๆ มา่อแถวรอใหุ้เลือไปทำานมาว่า”ั้น 29...
ิ๊....
เสียสัาัึ้นพร้อมับประูลิฟ์ที่เปิออ ปราวรรษาพาัวเอมาหยุยืนอยู่ที่หน้าห้อึ่มีป้ายบอไว้พร้อมสรรพทั้ื่อและำแหน่เ้าอห้อ
‘ฤ ธนิบริบูร์’ รรมารผู้ัารให่
หาไม่นับเหุบัเอิบนรถไฟฟ้า นี่ะเป็นรั้แรที่ปราวรรษาไ้ไปอยู่่อหน้าเา
แ่ให้ายเถอะ แ่เห็นป้ายื่อหัวใเธอยัเ้นแรนแทบทะลุออมานออ อีเี๋ยว้อเอับเาแบบัวเป็นๆ เธอะวบุมัวเอให้ปิไ้รึเปล่า็ไม่รู้
แ่มาถึั้นนี้ะ้าหรือเร็ว ัวลไป็เท่านั้น ปราวรรษาปลอบัวเอ นในที่สุเธอ็่มวามัวลไ้สำเร็
หิสาวยมือึ้นเาะประู รอฟัเสียอบาทา้านใน ทว่า ทุอย่าลับเียบสนิท!
ไม่มีเสียอบรับ ทั้ยัปราศาวามเลื่อนไหว
“สสัยะยัไม่มา เฮ้อ! อุส่าห์ลุ้นแทบแย่” ปราวรรษาเปรยบ่น แ่ในใรู้สึโล่อ
ทว่าในทันทีที่หันหลัลับ หน้าผาเธอพลันไประทบเ้าับแผอว้าอนมาที่มายืนุ่มเียบๆ อยู่ทา้านหลั
“อ๊ะ!” ปราวรรษาอุทานพลาลำศีรษะัวเอ แหนึ้นมอหน้านที่ยัปัหลั้ำศีรษะเธอประุำแพ
ุพระ่วย! นี่เามายืนอยู่รนี้ั้แ่เมื่อไหร่ ทำไมเธอไม่รู้ัวเลย?
ปราวรรษาพยายามะถอยหลั แ่เพีย้าวเียวส้นเท้าเธอ็นเ้าับบานประูเสียแล้ว
“ุ... ปราวรรษา ใ่รึเป่ล่า?” เาถาม ทั้ยั้มมามอเธอ และมันส่ผลให้ปราวรรษาสะุ้
“ะ! ่ะ” เธอรีบานรับะุะั
“ผม็แ่ทัทาย ใอะไรัน” ายหนุ่มิ สายายัับ้ออยู่ที่ใบหน้าอเธอ
“เปล่า่ะ” ปราวรรษารวบรวมสิอบ พยายามุมเสียไม่ให้สั่น
มือหนาเอื้อมไปบิลูบิ “เ้ามาสิ” เาเอ่ยพร้อมับเบี่ยร่าผ่านเธอไปยัประู ปราวรรษาถึรู้ว่าัวเอำลัวาทาเาอยู่
“ะ... อโทษ่ะ” หิสาวรีบเปิทาให้ับเา รู้สึเหมือนัวเอัวหลีบเหลือแ่นิเียว
ร่าสูเินนำเธอเ้าไปในห้อ ปราวรรษา้าวาม้าๆ
ห้อทำานว้าแ่แบบเรียบๆ แู่หรูหราสมานะวามเป็นผู้บริหาร ปราวรรษาวาามออย่าื่นมในรสนิยมอายหนุ่ม
“นั่สิ” ำอนุาสั้นๆ ึวามสนใอเธอให้ลับมา
“อบุ่ะ” เธออบ่อนะนั่ลามำเิ บรรยาาศรอบัวแม้ะไม่ัน แ่ปราวรรษาลับรู้เร็นแทบไม่ล้ายับัว
“ทำัวามสบายเถอะ” ฤบอหลัาสัเเห็นถึวามประหม่าอหิสาว
ร่าบาเพียยับัวเบาๆ ปรับท่าทาอัวเอ ่อนะลับมานั่ัวรามเิม ฤมอเธอแล้วอมยิ้ม เาอุส่าห์พูเพื่อให้เธอผ่อนลาย เธอ็ยัไม่วายเร็เหมือนเิม เาว่าามปิเธอ็น่าะื้ออยู่เอาาร
ร่าสูหันไปหยิบแฟ้มที่้านหลั ่อนะหันลับแล้วไล่เปิูทีละหน้า
“ปรา-วัน-ษา ผมออเสียื่อุถูใ่ไหม” ฤทวนื่อเธอทีละำ่อนะถาม้ำเพื่อวามแน่ใ
“ถู่ะ”
“ื่อแปล แ่ไม่รู้ทำไม เหมือนว่าผมะเยไ้ยินาที่ไหนมา่อน” ายหนุ่มแสอาารนึ ปราวรรษารู้สึเหมือนหายใไม่ทั่วท้อ “แ่็นึไม่ออ”
ประโยหลัทำเอาปราวรรษาโล่อนเือบะถอนใอออมา และทุอาัปิริยาอเธอ ไม่อาหลุรอาสายาอฤ รอยยิ้มาๆ พลันปราบนริมฝีปาหยั ทว่า็เพียแวบเียว่อนะหายไป
“บปริาโท ้านเศรษศาสร์ เียรินิยมอันับหนึ่” ฤอ่านประวัิสลับับเหลือบามอเธอ
หิสาวเลือะฟันิ่ๆ ะเียวัน็พยายามะับสัเาสีหน้าท่าทาอเ้านายหนุ่ม
“่อนหน้านี้เยทำานหลัทรัพย์มา่อน” เายัอ่านไปเรื่อยๆ
“่ะ”
ราวนี้เาเลยเยหน้าลับึ้นมอเธอแบบรๆ พอะรู้มาบ้าหรอว่าเธอไม่ใ่น่าพู แ่็ไม่นึว่าะถึั้นสวนถ้อยำนานี้
“ปิุเป็นนพูน้อยแบบนี้เสมอเหรอ”
“ะ?” เหมือนว่าปราวรรษาะไม่เ้าใำถาม นั่นเพราะว่าู่ๆ เา็วออนอเรื่อ หิสาวหยุิเล็น้อย่อนะัสินใอบ “็... ไม่เิ่ะ อยู่ที่ว่าุยับใรมาว่า”
ฤเผยยิ้มที่มุมปา ‘่อยยัั่ว เานึว่าเธอะอบสั้นๆ แบบเิมเสียอี’
“ั้น... พอะบอไ้ไหม ว่านเ่ๆ แบบุทำไมถึเลือมาทำานที่นี่” ายหนุ่มปิแฟ้มแล้ววามันลับลบนโ๊ะ เบนสายาลับมามอหน้าเธอรๆ
ปราวรรษาที่อยู่รหน้าเาอนนี้ ทั้เสื้อผ้า หน้าา ทรผม รวมทั้บุลิภายนอ ูแ่าานที่เาเยเห็น แ่ยัมีบาอย่าที่ไม่เยเปลี่ยน
แววาอ่านยา ิริยาท่าทาระแวระวั พื้นนิสัยที่บ่บอถึวามเป็นัวนอเธอ หลายรั้ที่หิสาวเผลอแสมันออมาแบบไม่รู้ัว น่าสัเแบบเาย่อมูออ
ปราวรรษาสบาับเา หัวใเธอเริ่มระุ แ่ยััเ็บวามระทึใอัวเอเอาไว้อย่ามิิ เลือที่ะอบำถามเาแบบระแวระวัเหมือนเย “เพราะที่นี่มั่น เินเือนสมเหุสมผล านสนุ ท้าทายวามสามารถ่ะ”
“ำอบรามมารานเป๊ะ” น้ำเสียลั้วหัวเราะมาพร้อมับใบหน้าเปื้อนยิ้ม ู่ๆ เา็นึสนุ อยาะ่อปา่อำับเธอึ้นมาะั้น
“ุิว่าิันวระมีเหุผลอื่นะ” ในใแม้ะหวั่น แ่ยัอไม่ไ้ที่ะถามหยั่เิ
“หรือุิว่าไม่วรมี ผมิว่าวามสามารถระับุ น่าะมีพวสถาบันารเินระับบิ๊ๆ มา่อแถวรอใหุ้เลือไปทำานมาว่า”
ความคิดเห็น