คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ให้ผมไปส่งเถอะนะ (1)
ห้อโถว้าอหอประุมให่ึ่ั้อยู่ในมหาวิทยาลัยื่อั ถูแ่ประับประาไป้วยพุ่มอไม้และแพรพรรสีเียวเ้มึ่เป็นสีประำะวาสลับทับ้อนับผ้าสีมพูบาพลิ้วอันเป็นสีประำอมหาวิทยาลัย
ทุอมุมทั้ภายในและภายนอถูามไฟประับประาไป้วยวไฟเล่นแสหลาสีสันอย่าาม
าหลัอานมีเสียนรีแว่วหวานบรรเลเป็นท่วทำนอเพลลีลาศสอรับับบรรยาาศอานืนสู่เหย้าที่รวบรวมเอาบรราศิษย์ทั้เ่าและใหม่ให้มารวมัวันอยู่ใน่ำืนเียวไ้อย่าเหมาะเาะเสนาะโส
่ำืนอานเลี้ยสัสรร์ลาล่ำไป้วยผู้น บรรารุ่นพี่รุ่นน้อหลาย่อหลายรุ่น่ามารวมัวันอยู่ภายในานมาหน้าหลายา มามายเสียนำันแทบไม่หวาไม่ไหว
ภายในบริเวานไม่ไลาประูทาเ้า นัทธีธรำลัับลุ่มรวมัวพูุยอยู่ับผอเพื่อนที่เรียนบมาพร้อมๆ ันอย่าสนุสนาน
ทว่า... ในะเียวันสายาอายหนุ่ม็พยายามวามอหาอใรนหนึ่อยู่เือบะลอเวลา
วรรรสา ิแพทย์รุ่นน้อร่วมมหาวิทยาลัย หิสาวที่เาวาหวัว่าะไ้เอับเธอในานเลี้ย่ำืนนี้
าแหล่่าวที่ไ้ยินมา นัทธีธรมั่นใว่าร้อยเปอร์เ็น์ว่าืนนี้เา้อเอเธออย่าแน่นอน ทว่านับั้แ่้าวแรที่ย่าเท้าเ้ามาในานระทั่ถึอนนี้ เวลาล่วเลยมาว่าสามั่วโม และอนนี้็วนเียนะสอทุ่มอยู่รอมร่อ เาลับไม่เห็นแม้แ่เาอนที่เฝ้ามอหา
‘ไปไหนอเานะ?’
เาบ่นับัวเอเบาๆ หลัาที่เหลือบามอไปที่ประูทาเ้าหลาย่อหลายหน
“มอหาใรอยู่เหรอนัท”
นถามือพราวพิลาส ุหมอสาวเพื่อนสนิทร่วมรุ่นอนัทธีธร ที่เวลานี้พยายามะวาามอามสายาอเาแ่็ยัไม่เห็นอะไรที่น่าะเป็นุสนใ
เธอไม่เพียเป็นเพื่อนสนิทที่บหาับเามาั้แ่รั้ยัเป็นนัศึษาแพทย์ แ่ยัทั้ยัเยเป็นู่ที่รุ่นพี่รุ่นน้อ่าินนาาร ลุ้นให้พวเาบหาเป็นู่ริอยู่หลายปี
แ่นแล้วนรอ ทั้สอน็ยัสถานะวามเป็นเพื่อนเอาไว้ไ้อย่าเหนียวแน่น และเป็นพราวพิลาสที่ิหนีสละโสาเาไปเมื่อสอปี่อน
แ่ถึระนั้นวามเป็นเพื่อนอทั้สอน็ยัเหนียวแน่นลมเลียวันเหมือนเิม
“หือ? เปล่านี่ ไม่มีอะไร”
ุหมอหนุ่มปิเสธ หันไปสบาับนถามทั้ยัส่ยิ้มลบเลื่อนามประสานที่มีพิรุธในใ
“ไม่้อมาปิเสธ เห็นๆ ันอยู่ว่านัทอยมอไปที่ประูมาั้แ่หัว่ำ นป่านนี้ยัไม่เลิมอ บอพราวมาเถอะว่ามอหาอะไร เผื่อว่าะไ้่วยหาไ” พราวพิลาสพยายามะะล่อม
“เปล่าสัหน่อย นัทไม่ไ้มอหาอะไรริๆ” เายัยืนราน
“แน่ใ”
เธอย้ำถาม สีหน้าบ่บอว่าไม่เื่อ นัทธีธรพยัหน้าหึๆ เพื่อยืนยัน
“เหอะ! ั้น็ามใ ไม่อยาบอ็ไม่้อบอ แ่อนนี้พราวหิวแล้ว เราไปหาอะไรินันีว่า” พูพลายื่นมือไปเาะแนเรียมพร้อมะึเาให้เินาม
“ไป็ไปสิ”
นัทธีธรพยัหน้าอย่าเสียไม่ไ้ ยัไม่วายแอบเหลือบามอไปรทาเ้า ่อนะัใหันหลัเินามเพื่อนไปอย่าเสียไม่ไ้
พราวพิลาสลาเาเินไปามทาที่เรียรายไป้วยุ้มอาหารและอว่า อาหาราวหวานหน้าาระุ๋มระิ๋มหลาหลายนิถูัวาสลับับเรื่อื่มหลาสีสันระายอยู่โยรอบๆ หอประุม รอไว้ให้แที่มาานไ้เลือสรรหยิบินันไปามอบใ ทุอมุมอสถานที่ัาน ถูแ่ประับประาไว้อย่าสวยาม เป็นบรรยาาศที่โอฬารระาราน่าม
นัทธีธรเ็บเี่ยวรายละเอียบรรยาาศรอบๆ ัวแล้วนึื่นมะทำานอยู่ในใ ้อทำานหนัันนาไหน ถึะสามารถเนรมิสถานที่อันเป็นประวัิศาสร์ในวามทรำอทุนให้พลิฟื้นืนลับมาึรื้นมีีวิีวาไ้อีรั้แบบนี้
ทุอทุมุมสวยาม ทั้ยัเรียืนบรรยาาศเ่าๆ ลับืนมาไ้ไม่่าารั้ที่พวเายัศึษาอยู่ สถาบันแห่นี้เลย
เพลบรรเลเียบเสียลไปั่วะ เป็นสัาว่าพิธีารบาอย่าำลัะเริ่ม านั้นพิธีรึเริ่มประาศถึารแสุพิเศษที่ถูัเรียมึ้นเป็นารเพาะสำหรับานใน่ำืนนี้ ม่านผืนให่ลาเวทีถูึึ้น ภาพอนรีวให่พร้อมับะนัร้อประสานเสียยืนเรียหน้าระานปราึ้นที่มุมหนึ่อเวที
ที่ลาลาเวที มีร่าใรอีหลายนในเรื่อแบบแพทย์ และพยาบาล ูไปแล้ว็ล้ายๆ หุ่น ยืนทำท่าแ็้าในอิริยาบถ่าๆ รอสัาเพื่อเริ่มารแส เมื่อนรีเริ่มบรรเล ทุร่าพลันเลื่อนไหวพูุยันไปามบทบาท บอเล่าเรื่อราวไปพร้อมๆ ับเสียับานอันไพเราะเสนาะโส ถ่ายทอทั้ภาพและเสียออมาอย่าสอล้อเป็นัหวะะโน
“ารแสเริ่มแล้ว รีบลับไปที่โ๊ะัน เร็วนัท! ไปัน!”
พราวพิลาสวาานอาหารล ว้าแนน้าๆ ลาให้เินามเธออย่ารีบเร่
“เฮ้ย! เี๋ยวพราว อย่าึ เี๋ยวน้ำห”
นโนลาร้อห้ามเสียหลแ่ไม่ไ้ผล ร่าสู้าวเท้ายาวอย่าถูลู่ถูั เินามน้าหน้าไปแบบิๆ
เมื่ออยู่ภายในหอประุม เสียเพลที่บรรเลและับานพลันฟััึ้นว่าอนที่นัทธีธรอยู่้านนอ ถ้อยสำเนียเสียอันุ้นเยึวามสนใอเาให้้อหันไปมอ ทันในั้นเอที่สายาอเาไปปะทะเ้าับร่าเล็อันุ้นา
ที่นั่น วรรรสาำลัับานบทเพลไปามท่วทำนอเพล พร้อมับแสท่าทาประอบอยู่ที่ลาเวที
‘นที่เาเฝ้ามอหามาหลายั่วโม ที่แท้็ำลัปิบัิภาริที่าไม่ถึอยู่บนเวทีนั่นเอ’
นัทธีธรเผลอยิ้มออมาเ็มหน้า สอเท้าที่้าวยาวๆ พลันะลอ้าลนนที่พยายามะลาเาให้เินามรับรู้ไ้ถึวามหนื และหันลับมามอ
“มัวยิ้มอะไรอยู่ล่ะนัท รีบเินสิ ละรเริ่มแล้วเห็นไหมนั่น” เธอเอ่ยเร่ แล้วออแรลาเาให้เินามอีรั้
“เินสิ เิน” นัทธีธรพยัหน้า เอ่ยอบเหมือนละเมอ สอาอเายั้อมอไปบนเวทีไม่ละไปทาไหน
ารแสเพาะิุพิเศษสำหรับานืนนี้ เป็นละรเพลที่ำลอเรื่อราวและสถานาร์ในีวิประำวันอบุลารทาารแพทย์ สถานพยาบาลที่สมมิึ้นมาแห่หนึ่ เรื่อราวำเนินไปอย่าสนุสนานฮาเฮในอน้น ื่นเ้น เร้าใในอนลา และลท้าย้วยวามาบึ้ใในอนบ นใรที่เฝ้าู่าน้ำาลอ
เป็นารแสที่สร้าทั้วามสนุ ประทับใ และประหลาใให้ับบรราศิษย์เ่าที่มาร่วมานันอย่าถ้วนหน้า เพราะนอานัแสทั้หมะไม่ใ่นัแสอาีพแล้ว ยัเป็นนที่พวเา่าุ้นเย และหน้าุ้นาันเนอย่าีอี่าหา
ละรปิาลพร้อมับเสียเพลประำสถาบันที่บรรเลึ้น ทุนในหอประุม่าลุึ้นยืนแล้วร้อลอามไปพร้อมๆ ับนบนเวที เิเป็นบรรยาาศอันแสนประทับใ เสียโห่ร้อื่นมัประสานับเสียปรบมือ เหล่านัแสออมายืนเรีย แล้วโ้ำนับรับำมที่ัึ้อและยาวนานาทุทิศอาน
ม่านบนเวทีถูัลับลมา พร้อมับเสียอพิธีรล่าวอบุผู้มาร่วมาน ะทำานและผู้เี่ยว้อ านั้นึเปิเป็น่วฟรีสไล์ ใรใร่ร้อใร่เ้น หรือร่วมื่ม ล้วนทำไ้ามอัธยาศัย
ผู้น่าแยย้ายับลุ่มุยันเป็นหย่อมๆ นานเลี้ยำเนินไปถึ่วสุท้าย และปิาทุอย่าลอย่าสวยามในเวลาห้าทุ่มรพอิบพอี
ุยันท้ายบท
28/9/64
ลับมา edit เรื่อนี้ เพื่อทำเล่ม ebook รอบนี้ ไรท์ะลแ่ัวอย่าให้อ่านนะะ โรเรื่อทั้หมยัเิมแ่รายละเอียมีปรับเปลี่ยนไปพอสมวร สนใอ่าน รอิามไ้ใน ebook นะะ
อบุนัอ่านทุท่านที่ิามให้ำลัใันมาลอ่ะ
นิลวนา/ัรา/นวธาราสินธุ์
ความคิดเห็น