[fanfic] หัวขโมยแห่งบารามอส เรื่องราว หลังจากนั้น

ลำดับตอนที่ #49 : หายตัว X วุ่นวาย X ตามหา X ตามงาน

    ความวุ่นวายปรากฏขึ้นในช่วงเช้าวันใหม่ เสียงวิ่งบนระเบียงดังทั่วไปตลอดแนวของชั้นสี่ของป้อมอัศวิน โดยแกนนำคือเจ้าชายน้ำแข็งผู้ไม่เคยทุกข์ร้อน ผู้วิ่งเคาะประตูห้องแทบทุกห้องของทุกคนในชั้นปี



\"คาโล\" คิลแว่วเสียงมาจากทางด้านหลัง



\"ไปดูทางแถบห้องของพวกครี้ดแล้วก็ไม่เจอ\" คิลรายงาน



\"ฝั่งห้องของพวกอาชูร่าก็ไม่มี\" โรรายงานตามมาติดๆ



\"ห้องของพวกมาทิลด้าก็ไม่อยู่\" คาโลว่าต่อพลางหนักใจ นี่เธอหายไปไหน



\"เหลือแต่พวกรุ่นน้องรุ่นพี่\"



\"คิลนายไปหาที่โรงอาหาร ส่วนโร ไปดูรุ่นน้อง ชั้นจะไปถามรุ่นพี่\" คาโลออกคำสั่ง ทุกคนพยักหน้า แล้วแยกย้ายกันไปตามหาต่อ



    สาเหตุของความวุ่นวายคราวนี้ย่อมมาจากแม่ตัวยุ่ง เฟรินเป็นที่แน่นอนอยู่แล้ว ด้วยว่า คาโลมาปลุกเฟรินตอนเช้าด้วยหน้าที่ แล้วดันไม่เห็นแม่สาวน้อยของมันอยู่ในห้อง เลยเป็นเหตุให้ต้องมาเคาะประตูตามหากันอยู่นี่



    ร่างสูงของเจ้าชายแห่งคาโนวาล วิ่งขึ้นไปยังชั้นสูงกว่า เพื่อตามหาสาวน้อยผู้หายตัวไป พูดกันตามจริง เขาเองก็ไม่ได้ยินเสียงคนเข้าห้องตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว



    เรือนผมสีเงินปลิวไสวไปตามแรงวิ่ง เสียงขึ้นบันไดดังเป็นจังหวะ เป้าหมายคือห้องของเหล่ารุ่นพี่สภาสูง เพราะเฟรินคงไม่ไปไหนกับคนไม่รู้จักแน่นอนนอกซะจากว่าจะมีคนมาบุกป้อมอัศวินแล้วมาพาตัวไป ซึ่งข้อนั้นก็เป็นไปได้ยากมาก มันจึงตกไปในความคิดเขา



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



    แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ่านร่องผ้าม่านเข้ามายังร่างบาง ที่นอนอยู่บนเตียง ร่างบางขยับเล็กน้อย เข้าไปเบียดกับร่างสูงที่นอนกอดเธอเอาไว้ทั้งขึ้น ร่างสูงกระชับอ้อมแขนขึ้นเล็กน้อย แล้วปล่อยให้ร่างบางนอนต่อไปอย่างไม่คิดจะปลุก เมื่อคืนเขาดึกไปหน่อย กว่าจะได้นอนก็เกือบตีหนึ่ง



    หญิงสาวร่างบางเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ความสุขอย่างที่ได้นอนอย่างเต็มอิ่มโดยไม่มีอะไรมากวนใจ ภายใต้อ้อมแขนใหญ่ที่อบอุ่นและปลอดภัย เจ้าของวงแขนใหญ่กระชับน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยปลุกสาวน้อยตื่นสายในที่สุด เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า ห้องอาหารกริฟฟินจะปิดตอนเก้าโมง และนี่ก็แปดโมงสิบห้านาทีแล้ว



\"เฟลิโอน่า ตื่นได้แล้ว\" เสียงปลุกเบาๆดังขึ้นข้างๆหู สาวน้อยครางเบา ก่อนมุ่ยหน้าแล้วหันไปทางอื่น



\"เฟลิโอน่า ตื่นได้แล้ว นี่สายแล้วนะ\" เสียงปลุกเริ่มเข้มขึ้น สาวน้อยในอ้อมแขนจึงยอมตื่นขึ้นในที่สุด



\"ฮื้อ ท่านพ่อ จะรีบปลุกทำไมนักหนา ยังเช้าอยู่เลย\" เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างงัวเงีย ชุดนอนหลวมโพรกของบุรุษข้างตัวที่เธอยืมมาใส่ก่อนบัดนี้เผยให้เห็นไหล่มน ผิวขาวเนียนละเอียด เนินอกวับๆแวมๆ จนบุรุษผู้เป็นบิดาต้องพยายามจัดเสื้อหลวมโพรกของเขาที่สาวน้อยคนนี้เอาไปใส่ให้เข้าที่เข้าทาง



\"นี่เจ้าต้องรู้จักทำตัวให้มันเรียบร้อยกว่านี้ได้แล้วนะ เฟลิโอน่า\" จ้าวปีศาจติงเสียงดุกับท่าทีไม่เรียบร้อยของลูกสาวคนน่ารัก ผู้ที่ยังคงไม่ตื่นเต็มตานัก ดวงตาสีน้ำตาลยังคงปรือน้อยๆ เหมือนคนครึ่งหลับครึ่งตื่น



\"เพคะท่านพ่อ\" เสียงหวานรับคำเบาๆ เอียงศีรษะมาซบกับร่างสูงอย่างไม่ค่อยจะรู้ตัว ลมหายใจเบาเป็นจังหวะสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง



\"เฟลิโอน่า นี่มันแปดโมงกว่าแล้วนะ ลูกจะสาย ถ้ายังนอนต่อ\" เสียงดุที่เข้าไปกระแทกกลางใจกับคนที่เดี๋ยวชักจะรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองที่โรเวนมอบมาให้ได้ดีขึ้น นั่นก็เพื่อต่อชีวิตของตัวเองให้อยู่รอดปลอดภัยจนจบปีการศึกษานั่นเอง



\"แย่แล้ว แปดโมง สายแล้ว ทำไมท่านพ่อไม่รีบปลุก\" ร่างบางแหวผู้เป็นพ่ออย่างลืมตัว หากไปทำงานสายโรเวนเล่นงานเธอเอาตาย เฟรินผุดลุกขึ้นยืนทันที



\"ทำไงดี ทำไงดี โรเวนนัดไว้ตอนแปดโมงซะด้วย สายแล้ว สายแล้ว\" เฟรินลุกลี้ลุกลนเต็มที่ สายตาสาดไปซ้ายขวาเพื่อหาชุดนักเรียน ผู้เป็นพ่อมุ่นคิ้วลงเล็กน้อยกับท่าทีร้อนรนของลูกสาว



\"แย่แล้ว ชุดนักเรียนๆ ชุดนักเรียนอยู่ไหน\"



\"วันนี้ยุ่งมากงั้นหรือ เฟลิโอน่า\" เอวิเดสถาม



\"ก็พอสมควรเพคะ\" เฟรินตอบโดยไม่หันมามองหน้าผู้ถาม



\"แล้วพอจะมีคนช่วยเจ้าบ้างมั้ย\"



\"ก็พวกคาโลเพคะ\" เฟรินตอบตามความจริง



\"งั้นพ่อจะให้ลูกหยุดงานวันนี้\" เอวิเดสเอ่ยคำขาดที่ทำให้เฟรินต้องตวัดหน้าขึ้นมามองอย่างไม่มั่นใจ ไหนเคยสั่งห้ามเธอทำเรื่องเหลวไหลไง



\"ดูลูกยุ่งไม่หยุดเสียที เจ้าชายโรเวนก็ดูจะใช้เจ้าไม่เกรงใจเท่าไร แล้วขนาดลูกได้วันหยุดสองวัน พ่อก็ยังไม่เห็นลูกจะว่างจริงๆจังๆเสียที\" เอวิเดสบ่นแกมตัดพ้อน้อยๆ ก็ลูกสาวของเขาน่ะ ตั้งแต่วันที่เขามาถึงแล้ว เขาก็ไม่เห็นหน้าเธออีกเลย จากคำบอกเล่าจากคิล ฟีลมัส และโร เซวาเรสแล้ว ทำให้รู้ว่า โรเวนใช้ลูกสาวของเขาให้ไปจัดการงานเอกสาร และงานต่างๆนานา สารพัดหลากหลายแบบที่จะสามารถใช้เธอได้โดยดูไม่น่าสงสัยในฐานะเด็กฝึกงานของโรเวน จนเดี๋ยวนี้ เธอกลายเป็นคนที่ทำงานหนักกว่าโรเวนไปแล้ว



\"ท่านพ่อบอกว่าจะให้ลูกหยุด\" เฟรินถามย้ำอย่างไม่มั่นใจ ก่อนจะหัวเราะแห้งๆ



\"ไม่ไหวล่ะมั้ง ท่านพ่อ แค่โรเวนเห็นลูกก็ลากไปทำงานแล้ว\"



\"งั้นก็ไม่ต้องไปให้เจ้าชายโรเวนเห็นซะก็สิ้นเรื่อง\" จ้าวปีศาจบอกถึงทางออกอันแสนง่ายดาย แต่ทำยากยิ่งเสียกว่าอะไรทั้งสิ้น



\"ท่านพ่อหมายถึงจะให้ลูกหลบหน้าโรเวน\"



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



    หมอนั่นหายไปไหนของมัน เด็กหนุ่มบ่นเบาในใจ มือหอบเอกสารกองโต หน้าที่ประจำของไอ้คนที่ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน มันไม่อยู่ไม่มีเรื่องดีแม้แต่นิดเดียว



    เริ่มจากตอนเช้า หลังจากที่ไอ้คาโลมันไปตามหาสาวน้อยที่หายตัวไปของมันกับพวกรุ่นพี่ ทันทีที่โรเวนรู้เรื่อง ก็เอ่ยคำสั่งมายังพวกเขาทั้งสามทันที



\'ถ้าเฟรินไม่อยู่ งั้นพวกนายก็ต้องทำงานแทน\'



    นั่นแหละ เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องมานั่งหอบเอกสารกองโตอยู่นี่ไง ไอ้คาโลก็อารมณ์เสีย ไอ้โรก็ดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ปกติเหมือนกัน แน่นอน พวกมันทั้งคู่จะไม่บ่นหากว่าถ้าทำงานแทนแล้วเฟรินมันจะกลับมา แต่นี่เปล่าเลย มันเอาสายตาหาเรื่องเต็มที่มาใช้ เนื่องด้วยว่า เจ้านายของเฟรินมันดูไม่ได้มีท่าทีทุกข์ร้อนกับไอ้คนดำเนินงานสำคัญที่เจ้าตัวเป็นคนมอบให้หายตัวไปเลยแม้แต่นิด



    สภาพโรงอาหารดราก้อนที่ไม่เคยน่าพิสมัย บัดนี้ยิ่งไม่น่าพิสมัยหนัก ด้วยไอเย็นจากเจ้าชายแห่งคาโนวาล และ ไอทมิฬจากเจ้าชายขอทานแห่งเวนอล สภาพหนาวๆมืดๆนั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เจริญอาหารเป็นแน่ สภาพไม่เจริญหูเจริญตาเจริญใจนั่นทำให้เขากับรุ่นพี่ไธนอสต้องมาห้ามทัพอย่างชั่วไม่ได้ พร้อมด้วยคำพูดทิ้งท้ายของลอเรนซ์อันน่าเก็บไปคิด



\'ถ้าอยากสู้กันขนาดนั้น วันหลังนายก็มาขอพวกนี้ฝึกสิ โรเวน\'



    คำทิ้งท้ายของลอเรนซ์ทำให้เขารู้เลยว่า ทำไมไอ้เฟรินถึงได้ถึงตามไปฝึกบ่อยนัก เพราะเหล่ารุ่นพี่อยากลองฝีมือกับมันนั่นเอง ป้อมอัศวินมีกฎว่าห้ามรุ่นพี่รุ่นน้องสู้กันเองถ้าไม่ใช่หมากกระดานเกียรติยศ แต่ไม่ได้ห้ามเรื่องการฝึกซ้อมต่างๆที่รุ่นพี่จะช่วยรุ่นน้อง



    แน่นอนว่า โรเวนทำท่าทางสนใจกับทางเลือกของลอเรนซ์เต็มที่ จนเขาต้องรีบถอยฉาก ก่อนที่จะต้องโดนจับไปฝึกหนักแบบไอ้เฟริน ไม่รู้ว่าไอ้สองคนนั่นมันจะว่าไงมั่ง แต่เขาคงจะไม่อยู่ดูแน่นอน ไม่อย่างนั้นอาจโดนเรียกไปฝึกกับเขาบ้างก็เป็นได้



    แต่พอมาทำงานแทนเฟรินแล้วรู้เลยว่า ที่มันบ่นทุกวันว่างานหนักน่ะ หมายความว่าไง ขนาดเขาต้องแบ่งงานกับคาโลแล้วก็โรแล้ว ยังไม่ค่อยจะอยู่ติดที่เลย นึกสงสัยในใจว่ามันทำงานทั้งหมดนี่ในหนึ่งวันได้ยังไงด้วยตัวคนเดียว เอาล่ะ บางทีอาจจะมีเด็กๆมาช่วยบ้าง แต่ก็คงไม่บ่อยนักหรอก



    แต่คิดๆแล้ว สิ่งที่อยากได้ที่สุดตอนนี้ก็คือ บรรยากาศในป้อมที่ดีขึ้นกว่านี้ ตั้งแต่ไอ้เฟรินหายไปนี่มันทำให้ป้อมอัศวินนี่ดูหนาวๆมืดๆยังไงชอบกล และไม่ต้องถามว่าเป็นฝีมือใคร เพราะคงจะรู้ดีกันอยู่แล้ว ไอ้โรยังพอว่า ดูเหมือนพอเริ่มจะเที่ยงมันก็เริ่มจะคุมอารมณ์ได้ดีขึ้น แต่ไอ้คาโลนี่ไม่ไหว รัศมีสองเมตรนี่อย่าคิดจะเข้าไปหามัน เพราะว่าคุณอาจหนาวตายได้ตรงนั้น ให้ตายสิ ไอ้เฟรินหายไปไม่มีเรื่องดีเลยซักนิดเดียว



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



\"รุก\" เสียงโขกหมากตัวหนึ่งลงบนกระดานหมากรุก พร้อมเสียงประกาศรุกเจื้อยแจ้ว แต่อีกฝ่ายกลับขยับรอยยิ้ม แล้วหยิบหมากอีกตัวออกไปต้าน



\"ใจเย็นๆก็ได้น่า\"



\"โธ่ ท่านวิลเลี่ยมฮะ วันหยุดแบบนี้มีบ่อยๆซะที่ไหนกัน วันหยุดคราวก่อนผมก็ไม่ได้มาเล่นหมากรุกแบบนี้ด้วย นานๆทีน่าฮะ นานๆที ใช่มั้ยฮะ ท่านพ่อ\" ผู้ถูกติงหันไปหาผู้สนับสนุนที่นั่งอยู่ข้างตัวในทันที ผู้สนับสนุนพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู ก่อนที่ผู้ถูกติงจะขยับมากอีกตัวบนกระดาน แต่เมื่ออีกฝ่ายจะหันไปเดินหมากต่อ ก็พบว่าเจ้าภูตรับใช้ตัวขนปุยสีขาวได้โผล่ขึ้นมากลางกระดานเสียอย่างนั้น เป็นผลให้ เหล่าตัวหมากทั้งหลายต่างล้มระเนระนาดไปหมด



\"วิส\" สองเสียงของผู้เดินหมากทั้งสองดังประสานขึ้นพร้อมกัน ซึ่งเจ้าตัวภูตรับใช้เองก็ได้แต่จ้องตากลับมา แล้วร้อง มิ้ว~ กลับมาเท่านั้น



\"กลับมาตั้งแต่เมื่อไร\" เฟรินหิ้วเจ้าตัวขนปุยขึ้นมาถาม หลังจากจ้องตากับมันอยู่สักครู่ สาวเจ้าก็ตัดสินใจคว้าตัวมันออกไปคุยให้รู้เรื่อง



\"ผมขอตัวแล้วกันฮะ นี่ก็ใกล้เวลาที่โรจะมาเต็มทีแล้ว ท่านวิลเลี่ยม ไว้วันหลังแล้วกันนะฮะ สำหรับหมากกระดานนี้ แล้วอย่าบอกใครนะฮะ ว่าผมมาที่นี่\" สาวเจ้าทิ้งท้าย ก่อนจะเดินเข้าไปหอมแก้มผู้เป็นบิดาครั้งหนึ่ง แล้วเผ่นแนบออกจากห้องไป ทิ้งไว้แค่เหล่าคิงทั้งหลาย ที่งุนงงในบุคลิกหลากหลายของสาวน้อยเจ้าหญิงสองดินแดน



\"อันไหนก็นิสัยที่แท้จริงของนางกันล่ะนั่น\" คำถามเปรยลอยๆของเฮลด้า ซึ่งก็ยังไม่มีใครตอบได้ แม้แต่ผู้เป็นบิดาเองก็ตามที









\"ทำไมมาถึงเร็วจัง\" สาวน้อยเอ่ยถามภูตรับใช้ ที่ได้เปลี่ยนร่างให้มาอยู่ในร่างของชายหนุ่ม หรือพูดง่ายๆ แปลงร่างให้เหมือนเจ้านายของมัน



\"คุณแคลร์เธอเป็นคนเร่งการเดินทางครับ\" ภูตรับใช้ในร่างชายหนุ่มตอบอย่างนอบน้อม ชนิดที่เรียกได้ว่า หากคนที่ถามอยู่เป็นเจ้านายคงจะนอบน้อมได้ไม่เท่า



\"แล้วตอนนี้พี่แคลร์อยู่ไหน\" เฟรินถามต่อ วิสในร่างของไคน์ขยับรอยยิ้ม แล้วลากเธอไปยังที่แห่งหนึ่ง เพื่อพบกับ.....



\"อ้าว พี่ไคน์ พอดีเลย มาด้วยกันสิ\" เฟรินขยับรอยยิ้มกว้าง เมื่อเห็นคนหน้าตาพิมพ์เดียวกับคนข้างตัว แถมไม่ว่าเปล่า มือยังจับคนที่ถูกเรียกให้เป็นพี่ลากออกไปอีกด้วย โดยไม่คิดจะใส่ใจสีเลือดที่แทบจะไม่เหลือบนใบหน้าแล้วตั้งแต่เมื่อเห็นคนหน้าตาพิมพ์เดียวกับตัวเอง



    หากใครได้มาเห็นภาพของทั้งสามในตอนนี้คงรู้สึกประหลาดใจกับภาพ ชายสองคน ที่หน้าตาเหมือนกันราวกับฝาแฝด แต่คนหนึ่งกับทำท่าอารมณ์ดีราวกับว่าเป็นเด็กที่เพิ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่ โดยที่มือข้างหนึ่งก็จับข้อมือของหญิงสาวหนึ่งเดียวแล้วเดินนำไปยังที่แห่งหนึ่ง ส่วนอีกคน ซึ่งอยู่สภาพที่แทบจะเรียกได้ว่า ถูกลากอย่างเต็มพิกัด ทำหน้าทำตาราวกับได้ไปพบเจอกับสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกนี้มา ทั้งๆที่อีกสองคนก็ทำหน้าระรื่นดีแท้ๆ แล้วแถมยังออกอาการขัดขืนไปตลอดทางอีกด้วย



\"เฟริน ไม่เอา พี่ขอร้อง แคโรไลน์มาแล้วใช่มั้ย ไม่เอาน่า เฟริน น่านะ ไม่ไปพบแคโรไลน์ไม่ได้เหรอ\" ไคน์ที่แม้จะถูกลากอย่างถูลู่ถูกังแต่ก็ยังเอ่ยต่อรองกับคนเป็นน้องอย่างไม่เลิก



\"ได้ไงพี่ พี่แคลร์อุตส่าห์ถ่อมาถึงเอดินเบิร์กทั้งที ไปรับเขาหน่อยเป็นไรไป\" เหตุผลของเฟรินที่เขาแทบจะอยากจะตะโกนออกไปดังๆว่า แล้วจะไปเรียกมาทำไมเล่า



\"เราก็ไปรับสิ พี่ว่าพี่จะมาบอกเราอยู่พอดีเลยว่าพี่จะไปแล้ว\" ไคน์พยายามบ่ายเบี่ยง



\"ไม่เอาน่า พี่ไคน์ อยู่ดูงานหมากด้วยกันก่อนสิ แล้วค่อยกลับ ผมว่าพ่อมาดัสก็ยังจะอยู่ดูด้วยเลย\" เฟรินตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แถมยังพูดถูกถึงเรื่องที่ท่านลุงมาดัสจะอยู่ดูเสียด้วย



\"แต่พี่ไม่ว่าง เฟริน โธ่ พี่ขอร้องเฟริน ไม่พบแคโรไลน์\" ไคน์โอดครวญโดยที่ไม่รู้เลยนว่า โจทก์ของตัวเอง ได้เดินมาพบด้วยตัวเองแล้ว



\"แต่ข้าอยากพบเจ้า ไคน์ แม็กดาเลน\" เสียงหวานเอ่ยอย่างหนักใช่เล่น และนั่น เป็นสิ่งที่สั่งสอนเขาไปอีกหลายปีให้หลังว่า ห้ามทำอะไรเกี่ยวกับเฟรินโดยเจ้าตัวหรือเธอคนนี้ไม่ยอมรับ หรือนุญาตเด็ดขาด



\"ง... ไง แคโรไลน์\" ไคน์ทักทายเสียงอ่อน นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้พยายามที่จะหลบไม่สบกับนัยน์ตาสีเขียวใบไม้ของหญิงสาว



\"ไงไคน์ เจ้าอาจไม่อยากพบข้า แต่ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้าเป็นกระบุงโกย\" นัยน์ตาสีเขียวของหญิงสาวฉายประกายวาววับเป็นนัยว่า ถ้าเขาหลบเลี่ยง มีหวังได้ไปโอดครวญกับพระเจ้าด้วยฝีมือนักบวชสาวคนนี้เป็นแน่แท้



\"หวัดดีฮะพี่แคลร์\" เสียงหวานดังขึ้นที่ฟังดูขัดกับท่าทางการพูดจนหญิงสาวต้องหันกลับมา ด้วยอยากรู้ว่าเด็กคนที่ทักเธอเมื่อครู่คือใคร



\"ผมเองฮะ เฟริน\" เฟรินแนะนำตัวเองเมื่อเห็นว่าหญิงสาวจำตนไม่ได้ แคโรไลน์ตาเบิกกว้าง



\"หมุนตัวซิ\" คำสั่งอันน่าพิศวงแต่เธอก็ต้องทำตามอย่างช่วยไม่ได้ และเมื่อเธอได้มาสบตากับคนที่เธอยกให้เป็นพี่อีกคนแล้วก็พบว่า แววอารมณ์เสียเมื่อครู่ได้หายไปแล้ว และถูกแทนที่ด้วยสีหน้าที่บอกเลยว่า ดีใจสุดๆ



\"น่ารักจังเลย เฟรินจริงๆเหรอเนี่ย เห็นวิสบอกว่าเราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าจะน่ารักขนาดนี้ ขอพี่กอดหน่อยสิ\" แคโรไลน์พูดรัวไม่หยุด แถมไม่ว่าเปล่า มาคว้าตัวเธอไปกอดหมับเสียเฉยๆราวกับว่าเห็นเธอเป็นตุ๊กตาตัวใหม่เสียอย่างนั้น ไคน์ที่เห็นว่าสบโอกาส ก็เตรียมตัวชิ่ง แต่ทว่า....



\"ไอ้วิส ปล่อยสิโว้ย\" ไคน์โวยภูตรับใช้ของตัวเองลั่น เมื่อมันไม่ได้รู้จักเข้าข้างเจ้านายตัวเองแม้แต่นิด แต่หันไปช่วยสองสาวกักตัวเขาไว้ให้ถูกทำโทษ



    สตรีสองนางหันขวับกลับมายังผู้ที่คิดจะหนี นัยน์สองสีสองคู่วาววับ ต้องโทษไอ้วิสคนเดียว งานนี้เขาไม่ต้องไปทำอะไรกินแน่แล้ว



\"อย่าคิดหนีซะให้ยากเลยไคน์ ข้าบอกว่ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า ข้าก็ต้องพูดกับเจ้า\" แคโรไลน์พูดเสียงเข้ม ไคน์หน้าซีดหนัก



\"โธ่ แคลร์\" ไคน์พูดเสียงอ่อน สติแตกจนหลุกเรียกชื่อเล่นของหญิงสาว แคโรไลน์ขยับรอยยิ้ม



\"อ้อ เดี๋ยวนี้เจ้าจะเรียกชื่อเล่นข้าต่อเมื่อเจ้าสติแตกงั้นเหรอไคน์\" ก่อนจะหันกลับไปพูดกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงคนละโทน



\"เดี๋ยวพี่จะเคลียร์เรื่องของเราให้นะเฟริน ไปหาห้องให้พี่พักหน่อยสิจ๊ะ\" เฟรินพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินหลบฉากออกไป ให้โจทก์และจำเลยชำระความกันเอาเอง



    ขอให้อยู่รอดปลอดภัยครบสามสิบสองแล้วกันนะฮะ พี่ไคน์ เฟรินภาวนาอย่างนึกช่วยในใจ ก่อนจะต้องรีบเผ่นออกนอกบริเวณ เมื่อแคโรไลน์กำลังจะเริ่มวิธีเค้นความลับฉบับนักบวชแห่งฟรานช์



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



    หายไปไหนทั้งวัน เย็นย่ำขนาดนี้แล้วเขาก็ยังไม่เห็นตัวเธอแม้แต่เงา เธอไปไหนของเธอกันแน่ ร่างสูงคิดอย่างร้อนใจเมื่อหญิงสาวเจ้าของหัวใจหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย



    โรมันก็บอกว่าไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่นของปราสาทขุนนางที่กลายเป็นห้องนั่งเล่นของเหล่าคิงทั้งหลายในขณะนี้ ขนาดคิลที่เดินร่อนไปทั่วเองก็บอกว่าไม่เห็นแม้แต่เงา แล้วเธอหายไปไหนกันเล่า



    ทั้งๆที่เพียรจะสงบใจ แต่มันกลับทำไม่ได้อย่างใจคิด เมื่อเธอหายไป เขาเดินมุ่งไปยังห้องพักเพื่อหวังจะไปนอนซักงีบเพื่อดับเครียด เผื่อจะตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเธออยู่ข้างตัวแล้วบอกเขาว่าเขาฝันร้าย



    แต่เมื่อเดินผ่านประตูห้องเธอที่ถูกแง้มไว้เล็กน้อย บวกกับเสียงหวานสองเสียงที่ดังออกมาจากห้อง เสียงหนึ่งเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคย ส่วนอีกเสียง เป็นเสียงที่เขาไม่รู้จัก ขาสองข้างสะดุดกึก ก่อนจะค่อยๆแง้มบานประตูให้เปิดอ้ามากขึ้น



\"พี่แคลร์นอนห้องผมก็แล้วกันนะฮะ อีกสองสามวันก็จะมีงานหมากกระดานเกียรตืยศ พี่แคลร์ก็อยู่ดูด้วยกันก็แล้วกัน อ้อ ห้องผมมันอาจจะรกไปหน่อยนะฮะ พี่แคลร์คงไม่ถือ\" สาวน้อยผมสีน้ำตาลพูดรัว ทำให้หญิงสาวอีกคนในห้องยิ้มน้อยๆ



\"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พี่ไม่ถือ แล้วเฟรินให้พี่นอนห้องนี้แล้วเราจะไปนอนไหนล่ะจ๊ะ\"



\"ไม่เป็นไรฮะ ผมพอหาที่ได้อยู่แล้ว พี่แคลร์ไม่ต้องห่วงฮะ\" สตรีผู้อ่อนวัยกว่าออกตัว อะไรนะ เธอจะไปนอนที่อื่นอีกงั้นเหรอ



\"งั้นผมไปนะฮะ พี่แคลร์ใช้ห้องตามสบายฮะ ถ้าหิวก็ลงไปทานอาหารที่โรงอาหารดราก้อนได้ฮะ บอกคนอื่นว่าเป็นคนรู้รักของผม ขอตัวนะฮะ พี่แคลร์\" เธอเอ่ยปากขอตัว แล้วเดินออกมาจากห้อง แต่เมื่อขาก้าวพ้นธรณีประตูก็ถูกหนึ่งบุรุษผู้รอโอกาสฉุดข้อมือแล้วพาเข้าไปในห้องของตัวเองทันที







\"คาโลทำอะไรน่ะ\" สาวเจ้าร้องอย่างไม่พอใจ เมื่อถูกคนตรงหน้าใช้กำลังพาตัวเข้ามา



\"นายหายไปไหนมาทั้งวัน\" เขาถามเสียงเย็นอย่างพยายามสะกดอารมณ์



\"ฉันถามนายก่อนนะ คาโล เอาตัวฉันเข้ามาในห้องนายทำไม\" เฟรินย้อนคำถามอย่างกวนอารมณ์เต็มที่ โดยไม่รู้ตัวว่า ตัวเองอาจได้กลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของเจ้าชายแห่งคาโนวาล



\"ถ้านายไม่ตอบฉัน ฉันก็จะไม่ตอบนาย\" เขาต่อคำกับเธอด้วยอารมณ์หงุดหงิดเต็มที่



\"ถ้านายไม่บอก งั้นฉันไปล่ะ\" เฟรินบิดข้อมือเพียงนิดเดียวก็สามารถหลุดจากพันธนาการ แต่เมื่อเธอจะสาวเท้าออกห่าง มือใหญ่ก็มาคว้าตัวเธอไปกอดแทน



\"นายไม่พูด ฉันก็จะกอดนายไว้แบบนี้แหละ พูดมา เฟริน หายไปไหนทั้งวัน\" คาโลกระซิบขู่ข้างหู ด้วยน้ำเสียงที่คนฟังตีความแล้วรู้สึกว่ามันเอาจริง แถมสองมือที่กอดนี่ก็กระชับแน่นขึ้นราวกับจะยืนยันคำพูด



\"คาโล นายโกรธ\" คำพูดเบาๆเหมือนจะเป็นคำถามเมื่อพิจารณาถึงท่าทางทั้งหมดของเขา แต่ในเมื่อเขาก็เอาแต่เงียบไม่ตอบ เธอจึงตีความว่า ใช่ แล้วจึงถอนใจยอมเล่าให้ฟัง



\"เล่าให้ฟังแล้วต้องหายโกรธนะ ก็เมื่อคืนน่ะ......\"



    คำบอกเล่าที่ค่อยๆออกมาจากปากของหญิงสาวในอ้อมแขน ทำให้เขาค่อยๆคลายความสงสัยลงทีละน้อย และเมื่อเธอเล่ามาถึงตอนสุดท้าย



\"แล้วฉันก็ขึ้นมาหาที่พักให้พี่แคลร์ คิดไปคิดมาก็เลยคิดว่าให้พี่แคลร์นอนห้องฉันมันจะง่ายกกว่า ก็เลยจัดการกับห้องตัวเองซะ แล้วก็ไปตามพี่แคลร์ขึ้นมา พอคุยกับพี่แคลร์เสร็จ นายก็มาลากฉันเข้ามานี่แหละ\" เธอหันกลับไปยังร่างสูงที่กอดเธอไม่ยอมปล่อยจนเล่าจบแล้วยังไม่ยอมปล่อย



\"จบแล้ว ปล่อยได้รึยัง\" สาวน้อยทวงสัญญา แต่ร่างสูงกลับกอดกระชับขึ้นอีก



\"ไม่ได้บอกว่าเล่าแล้วจะปล่อย\" โว้ย! ไอ้น้ำแข็งเจ้าเล่ห์ เอาเปรียบเธอได้มากขึ้นทุกวัน ซักวันมันคงมาเอาความบริสุทะของเธอไปแหงแซะ



\"ปล่อยคาโล ไม่เอา อึดอัด\" หญิงสาวประท้วง ดิ้นขลุกขลักพยายามให้หลุดจากอ้อมแขนใหญ่



\"ไม่ไปนอนกับท่านจ้าวไม่ได้เหรอ นอนห้องฉันก็ได้\" ชายหนุ่มเอ่ยถามเป็นเชิงอ้อนหญิงสาว จนเธอต้องหัวเราะขำๆ



\"ไม่ได้หรอก ท่านพ่อคงไม่ชอบ แล่วพ่อมาดัสก็คงไม่ชอบอีก ฉันยังไม่อยากโดนพ่อมาดัสเพ่นกบาลเอา\" เขาถอนใจเบาเมื่อคำอ้อนไม่ได้ผล



\"งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปรับตอนเช้า\"



\"คงไม่เป็นไร ท่านพ่อปลุกฉันแต่เช้าอยู่แล้ว\" เธอเอ่ยปฏิเสธน้ำใจ ก่อนจะรีบเสริมเป็นพัลวันเมื่อรู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิด



\"เอาเป็นว่านายรอฉันที่หน้าห้องนั่นแหละ ยังไงพรุ่งนี้ฉันก็ต้องมารับพี่แคลร์ไปกินข้าวด้วยกันอยู่แล้ว นะ คาโล\" สาวน้อยเอ่ยอ้อน แววตาเป็นประกายใสที่เป็นเหมือนเดิมทุกครั้งเวลาเธอใช้อ้อนเขา



\"ก็ได้\" เขายอมปล่อยตัวเธอในที่สุด แต่ก่อนที่เธอจะได้เดินออกห่าง เขาก็คว้าตัวเธอมาใกล้ตัวอีกครั้ง ก่อนจะมอบจุมพิตให้กับหญิงสาว



\"ลงโทษที่เธอไม่ยอมบอกฉัน\" เขาพูดเมื่อถอนริมฝีปากออก \"และนี่...\" เขาคว้าตัวเธอมาจูบเบาๆอีกครั้งหนึ่ง



\"ลงโทษที่เธอทิ้งงานไว้ให้ฉันทำแทน\"



\"ไม่ได้ให้นายทำคนเดียวซะเมื่อไร โรกับคิลก็ช่วยด้วยไม่ใช่รึไง\" เธอท้วงเสียงเบา ก้มหน้างุดหลบตาคนตรงหน้าเพื่อซ่อนสีก่ำสุกบนใบหน้า



\"ไม่เอาแล้ว คุยกับนายนานมีแต่แบบนี้ทุกที ฉันไปล่ะ ราตรีสวัสดิ์คาโล\" สาวเจ้ารีบสาวเท้าออกจากห้องทันที แถมยังพูดราตรีสวัสดิ์ทั้งๆที่ทั้งเขาและเธอต่างก็ยังไม่ได้ทานอาหารเย็นเลย



\"แย่จริงๆ\"



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



\"ท่านพ่อ ลูกขอรบกวนอีกคืนนะเพคะ\" สาวน้อยคนน่ารักเปิดประตูเข้ามายังห้องพักของผู้เป็นพ่ออย่างถือวิสาสะ จ้าวปีศาจแย้มรอยยิ้มละไมเมื่อเห็นหน้าธิดาสุดที่รัก



\"เอาสิลูก พ่อยินดีเสมอ\" ผู้เป็นบิดาโอบกอดลูกสาวคนน่ารักเมื่อคนเป็นลูกสาวโถมตัวเข้ามากอด



\"พรุ่งนี้ท่านพ่อปลุกเร็วหน่อยแล้วกันนะเพคะ ลูกต้องไปทำงานอีก\"



\"หยุดอีกวันไม่ดีเหรอลูก\" เอวิเดสถามลูกสาวด้วยว่าตนเองยังไม่ได้ใช้เวลากับพระธิดาคนงามอย่างจุใจ



\"คงไม่ดีมั้งเพคะท่านพ่อ เดี๋ยวโรเวนจะว่าเอา\" เธอเอาชื่อโรเวนขึ้นมาอ้าง ทั้งๆที่จริงๆแล้วเปล่าเลย เธอกลัวไอ้ตัวคนทำงานแทนซะมากกว่า



\"ลูกว่าไงก็เอาแล้วกัน แล้วพ่อจะรอวันงานหมาก\" ราชันย์แห่งเดมอสจุมพิตหน้าผากมนของหญิงสาว ก่อนจะปล่อยตัวให้เดินไปอาบน้ำชำระร่างกายเสียก่อน



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ตัดจบฮะ ตันแล้ว



มาอัพแล้วคราบ อย่าฆ่าผมเลย



เม้นกันหน่อยสิ เดี๋ยวเราก็หายไปมั่งหรอก



อ้อ เชิญเลยฮะ คุณPippin เอาไปแปะเลยฮะ



จะกระโดดแล้วนา ไม่ไหวแล้ว



ตันจริงๆฮะ เราจะตายเอา



เน็ตช้าจริง โหลดบิทแล้วไหงมันช้าเงี้ย



ใครมีอนิเมหนุกๆแนะนำหน่อยนะฮะ



ตอนนี้อยากโหลด(แม้จะไม่มีเวลาได้ดู)



ถ้าอยากได้เมลล์มาคุยกันฮะ



เผื่อเราจะช่วยอะไรได้



ขอทุกท่านอ่านให้สนุกนะฮะ