ลำดับตอนที่ #34
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : ภาคพิเศษ(3) : การลาจาก
วันเวลาผ่านไป สองสัปดาห์ที่วิลเลี่ยมและชาเบรียน ไม่ใช่สิ ต้องเป็นโร ต่างหากมาอยู่ที่เดมอสช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน วิลเลี่ยมได้เดินทางกลับไปตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้ว บัดนี้เหลือเพียงโรเท่านั้นที่ยังอยู่ที่เดมอส แต่คงอีกไม่นานที่เขาก็ต้องออกเดินทางเช่นกัน
\"เจ้าพี่โรจะออกเดินทางแล้วเหรอคะ\" เสียงหวานใสของเจ้าหญิงองค์น้อยเอ่ยถามย้ำ เมื่อเขาหลุดปากออกมาว่าเขาอาจจะต้องออกเดินทางซักพัก
\"ครับ ผมคิดว่าคงจะอาทิตย์หน้า\" เขาตอบคำถามเสียงแผ่วเบา ใจจริงแล้วเขาไม่อยากไปเลย เฟลิโอน่าช่วยทำให้เขาเลิกคิดมากเรื่องที่จะต้องจากบ้านเกิดเมืองนอน เรื่องที่ต้องทิ้งน้องสาวแท้ๆไปอย่างอาจไม่มีวันได้พบหน้า แค่เขาเห็นรอยยิ้มของเธอแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว แม้เสด็จพ่อจะทรงบอกกับเขาไว้ว่าหากเหนื่อยก็ให้กลับมาที่เดมอส ไม่ใช่ที่เวนอล เขาก็ยังไม่อยากจะไปอยู่ดี
\"เจ้าพี่ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ\" เฟลิโอน่าเอ่ยอ้อน เธอไม่อยากให้เขาไป เจ้าพี่ที่ใจดี ที่เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ในเวลาเดียวกัน เขารอบรู้เรื่องต่างๆมากมาย เขาที่ชอบเล่าตำนานของทางฝั่งเอเดนให้เธอฟัง นัยน์ตาสีน้ำตาลมีประกายเว้าวอน สบกับ นัยน์ต่างสีมรกตที่มีประกายต่างๆจนไม่รู้แน่ว่าเจ้าของมีความรู้สึกเช่นไร ใช่ว่าเขาอยากไป แต่เขาต้องไปต่างหาก
\"คงไม่ได้ครับ ผมต้องไปจริงๆ\" เขาตอบ มือลูบผมของเจ้าหญิงองค์น้อยที่บัดนี้ควบตำแหน่งน้องสาวของเขามาด้วยอีกคน ก่อนที่จะยิ้ม
\"ผมสัญญาว่า แล้วผมจะกลับมาครับ พอผมกลับมาแล้วผมจะมาเล่าทุกเรื่องที่ผมเจอมาให้หญิงฟังนะครับ\" คำว่าพร้อมรอยยิ้มทำให้เจ้าหญิงต้องตกลงอย่างช่วยไม่ได้
\"ก็ได้ค่ะ เจ้าพี่สัญญาแล้วนะคะ\" เธอว่า เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะจูงมีคนมีศักดิ์เป็นน้องสาวให้เดินตาม
\"ไปเถอะครับ ใกล้ได้เวลาอาหารแล้ว เดี๋ยวท่านจ้าวกับท่านอลิเซียจะเป็นห่วง\"
\"ค่ะ\" เฟลิโอน่ารับคำง่ายๆ แล้วเดินตามเขาไปตามทางเดิน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฝ่ายอลิเซีย ได้ลองคิดถึงคำพูดของวิลเลี่ยม ใช่ บางทีเธอน่าจะกลับไปเอเดนบ้าง ทำไมเธอไม่ลองถามเอวิเดสดู เฟลิโอน่าอาจจะดีใจถ้าได้ลองไปเที่ยวเอเดนดูซักครั้ง
\"อลิเซีย เจ้าเป็นอะไรไป\" เอวิเดสเอ่ยถามหญิงคนรัก ที่บัดนี้นั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
\"เอวิเดส ถ้าข้าจะกลับไปเอเดนซักพัก ท่านจะว่ายังไงคะ\" อลิเซียตัดสินใจเอ่ยถามลองเชิง
\"ถ้าเจ้าอยากไป ข้าก็ไม่ห้าม แต่อย่านานล่ะ ข้าคิดถึง\" เอวิเดสเอ่ยอนุญาตง่ายกว่าที่คิด เธอค้อนขำๆกับการกระทำของผู้ที่ได้ชื่อว่าจ้าวปีศาจ
\"ทำอย่างกับเด็กๆแน่ะ ท่านไม่ใช่เด็กแล้วนะ\"
\"ก็ทำไมล่ะ ข้าพูดจริงๆนี่\" แต่ก่อนที่อะไรๆมันจะเลยเถิด หนึ่งเจ้าชายหนึ่งเจ้าหญิงก็เดินเข้ามาในห้องอาหาร ทั้งคู่ถวายบังคมสองบุคคลที่อยู่ในห้องอาหาร ก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงที่ของตนเอง
\"ท่านพ่อกับท่านแม่มีอะไรกันหรือเพคะ\" เสียงเอ่ยถามอย่างสุภาพระคนความสงสัยไว้ในน้ำเสียง ผู้เป็นลูกสาวมองไปยังผู้เป็นพ่อที ผู้เป็นแม่ที ผู้เป็นบุพการีได้แต่ยิ้ม
\"เดี๋ยวลูกก็จะรู้เองจ๊ะ\" อลิเซียเอ่ยให้คำตอบแก่ลูกสาวพลางมือลูบหัวอย่างเอ็นดู พลางเร่งให้ลูกสาวรับประทานอาหารกลางวัน \"เอ้า รีบทานเถอะจ๊ะ\"
\"เพคะ\" เฟลิโอน่ารับคำ ก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อไป
โรมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาปวดร้าว ภาพครอบครัวพร้อมหน้า เขาจะมีวันแบบนี้อีกบ้างไหม สายตาหลุบลงต่ำ จนกระทั่งเสียงหวานเอ่ยถาม
\"เจ้าพี่โร เจ้าพี่โรเป็นอะไรไปคะ ไม่สบายรึปล่าวคะ\" เฟลิโอน่าเอ่ยถามแก่คนมีศักดิ์เป็นพี่ชายอย่างร้อนใจ เมื่อเห็นท่าทีของเขาแปลกไป
\"อ้าวโร ไม่สบายเหรอจ๊ะ ทำไมไม่บอก ไหนขอน้าดูหน่อยซิ\" ควีนอลิเซียเดินมาใกล้ๆตัวเขา ก่อนเอามือแตะหน้าผากเป็นการวัดไข้ ไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยปฏิเสธ อลิเซียก็เอ่ยขึ้นมาก่อน
\"ไม่มีไข้นี่นา มึนหัวมั้ยจ๊ะ จะไปนอนก่อนก็ได้นะ ถ้าหิวเดี๋ยวน้าจะบอกให้คนเอาอาหารขึ้นไปที่ห้อง\"
\"คงเพราะเฟลิโอน่าพาเจ้าเล่นมากไป\" เอวิเดสเอ่ยทีเล่นทีจริง เจ้าหญิงองค์น้อยค้อนเล็กๆ เจ้าปีศาจเห็นดังนั้นจึงรีบเสริมคำให้อลิเซีย
\"แต่ก็อย่างที่อลิเซียว่า เจ้าไปนอนก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะไม่สบายเอา\"
ความซึ้งใจแล่นวาบเข้ามาในหัวใจ ทั้งๆที่ไม่ใช่คนในครอบครัว แต่กลับเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้ ภาพเฟลิโอน่าออกสีหน้าเป็นห่วงยิ่งทำให้เขาอุ่นใจมากขึ้น เขายิ้ม ก่อนเอ่ยขอบคุณ
\"ขอบคุณครับ แต่ผมไม่ได้เป็นอะไร แค่คิดอะไรนิดหน่อย\"
\"จริงนะคะ\" เฟลิโอน่ายังเอ่ยถามย้ำให้แน่ใจ
\"ครับ\" เขาเอ่ยย้ำ เฟลิโอน่าถินหายใจอย่างโล่งอก พร้อมยิ้มกว้าง
\"ดีจัง หญิงนึกว่าเจ้าพี่จะไม่สบายซะอีก\"
เอวิเดสและอลิเซียมองทั้งคู่พลางยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดู บางทีเขาอาจจะได้ลุกเขยเป็นคนไม่ใกล้ไม่ไกลก็เป็นได้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พรุ่งนี้...แล้วซินะ ที่จะต้องไป เขาหลุบตาต่ำ สายตาทอดไปยังนอกหน้าต่าง แสงแดดอ่อนทะลุผ่านกระจกใสเข้ามาในห้อง ทำให้ในห้องมีแสงสว่างรำไร เช้าวันใหม่ก็ยังสดใสอยู่เสมอ แต่ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าของเขามันจะสดใสแบบเดียวกับเช้าวันนี้รึเปล่า
หมู่นี้เฟลิโอน่าก็ดูมีอะไรปิดเขาอยู่ หลายวันมานี้ เธอดูจะไม่ค่อยมีเวลา และก็ดูจะเพลียๆอยู่เสมอ เหมือนเพิ่งผ่านการใช้เวทย์มนตร์มาอย่างหนัก ถึงแม้เวลาเขาถามเธอจะแค่ยิ้มแล้วบอกปัด ว่าไม่มีอะไร แต่การกระทำอย่างนั้นมันทำให้เขาดูเหมือนคนนอก เธอมีอะไรทำไมเธอไม่ยอมบอกเขา แค่เรื่องเวทย์มนตร์ เขาเองก็พอจะเป็นอยู่บ้าง รู้ไหม เฟลิโอน่า ผมเหงา
...ก๊อก ก๊อก...
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ความสงสัยแล่นวาบ ใครกันที่มาปลุกเขาแต่เช้าแบบนี้ เขาเดินไปเปิดประตู ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ประกายดีใจก็ยังคงอยู่ในสายตาเมื่อเห็นคนที่มาปลุก
\"เอ่อ เจ้าพี่ คือ หญิงมารบกวนเจ้าพี่มั้ยคะ\" เฟลิโอน่าเอ่ยน้ำเสียงแผ่ว ด้วยความกลัวว่าตัวเองจะมาปลุกคนตรงหน้า
\"ไม่ครับ ผมเองก็ตื่นมาได้ซักพักแล้ว หญิงมีอะไรเหรอครับ\" เขาเอ่ยถามด้วยความดีใจ
\"คือหญิง....\" เธอสะดุดคำพูด ก่อนจะตัดสินใจ เอื้อมมือเล็กๆไปคว้าข้อมือของคนตรงหน้า
\"ไปเดินเล่นกันนะคะ\" ไม่รอคำตอบ เธอพาเขาเดินตามไปทันที โรก็ได้แต่เดินตามเธอไปเท่านั้น
...สวนสมเด็จ... สถานที่ที่เธอเคยบอกกับเขาว่าเธอชอบมันมาก เขาเพิ่งเคยมาก็ครั้งนี้เป็นครั้งแรก เพียงแค่ครั้งแรกเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอของความรัก ความผูกพันระหว่างคนสองคน เหตุผลที่เธอชอบมัน
\"แล้วตกลงว่าหญิงมีอะไรเหรอครับ\" เขาเลือกที่จะเอ่ยถามซ้ำอีกครั้ง เมื่อเธอยังไม่ตอบคำถามของเขาในครั้งแรก
\"พรุ่งนี้เจ้าพี่ก็จะไปแล้วใช่มั้ยคะ\" คนถูกถามไม่ตอบ กลับย้อนถามคนถาม
\"ครับ ใช่\" เขาตอบคำถามของเธอ
\"เจ้าพี่สัญญานะคะว่าจะรีบกลับมา\" เจ้าหญิงองค์น้อยเอ่ยขอคำรับปากจากบุรุษตรงหน้า
\"ได้ครับ ผมสัญญา แล้วผมจะรีบกลับมา\" เขารับปาก ก่อนจะยิ้มอีกครั้ง แล้วถามย้ำเป็นรอบที่สาม
\"แล้วตกลงหญิงจะบอกผมได้รึยังครับ ว่าหญิงมีอะไร\"
เฟลิโอน่า เอามือล้วงกระเป๋า ก่อนจะหยิบจี้ที่ทำสีเงินอันเล็กๆออกมา แล้วยื่นมาที่เขา
\"หญิงให้เจ้าพี่นะคะ\" เธอเอ่ยเสียงใส
นี่เอง เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอจึงดูไม่ค่อยว่างอยู่ตลอด นี่เอง เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอจึงดูเพลียๆอยู่เสมอ และ นี่เอง เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกเขา
เขาพินิจจี้นั่นอย่างละเอียด ดูแล้วน่าจะทำจากเงินบริสุทธิ์ กลิ่นไอเวทย์มนตร์คละคลุ้งเด่นชัด ดูเธอคงเพิ่งทำเสร็จได้ไม่นาน ตัวจี้ทำจากเงินบริสุทธิ์ที่ทำมาจากเวทย์มนตร์ล้วนๆ จี้นั่นถูกถักทอเป็นลวดลายเถาวัลย์เป็นวงกลมล้อมรอบ ตัวอักษร R ที่ก็ถูกดัดมาจากตัวเถาวัลย์เช่นเดียวกับภายนอก เพียงแต่ตัวที่อยู่ข้างในนี้ จะดูเส้นเล็กกว่า ฝีมือการทำดูแล้วหยาบ ซึ่งก็บอกได้เลยว่าเธอเป็นคนทำเองอย่างไม่ต้องสงสัย
ฝ่ายเฟลิโอน่าเมื่อเห็นโรยังไม่รับจี้นั่นไปเสียทีก็รู้สึกใจสั่นๆ
\"เอ่อ มันไม่สวยใช่มั้ยคะ หญิงขอโทษค่ะ หญิงเพิ่งทำครั้งแรกมันก็เลยไม่สวย เจ้าพี่จะไม่เอาก็ได้นะคะ หญิงจะไปทำให้ใหม่\" เธอเอ่ยขอโทษเสียงสั่น และทำท่าจะเก็ยมันกลับ แต่อีกฝ่ายก็คว้ามันเอาไว้เสียก่อน
\"ไม่ครับ มันสวยครับ ผมจะเก็บมันไว้อย่างดี ขอบคุณครับ\" เขาเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะเอามันไปสวมไว้กับคอของตัวเองเป็นการยืนยันคำพูดของตัวเอง เธอยิ้มอย่างดีใจ เมื่อเห็นท่าทีของโร
\"เอาล่ะครับ กลับกันได้แล้ว เดี๋ยวผมต้องไปลาท่านจ้าว กับ ท่านอลิเซียอีกนะครับ แล้วหญิงเองก็คงหิวแล้วด้วย\" เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กแล้วพาเดินกลับไปที่ตัวปราสาท
................
\"แล้วหญิงไปฝึกทำมาจากใครครับ\" โรเอ่ยถามระหว่างเดินกลับไปที่ตัวปราสาท
\"ท่านแม่ค่ะ หญิงไปขอร้องท่านแม่ให้สอนหญิงทำ\" เฟลิโอน่าเอ่ยถึงผู้เป็นมารดาเสียงสดใส ไม่ว่ายังไง เธอก็ยังคงเป็นเด็กติดแม่อยู่ดี
\"แล้วหญิงออกแบบเองเหรอครับ\" เขายังคงถามรายละเอียดเกี่ยวกับจี้อันนั้น
\"เปล่าค่ะ มันออกมาเอง นี่เป็นอันแรกที่หญิงทำสำเร็จค่ะ ปกติมันจะออกมาไม่เป็นรูปเป็นร่างเลย\" เธอเอ่ยเสียงเบา โรเพียงแต่ยิ้มแล้วถามต่อ
\"งั้นก็หมายความว่า พอหญิงทำได้ปุ๊บ หญิงก็เอามาให้ผมปั๊บงั้นสิครับ\" เขาถามยิ้มๆ
\"ค่ะ หญิงอยากให้เจ้าพี่เห็นเร็วๆ ก็เลย...\" เธอตอบไม่ทันจบก็สะดุดคำพูด แล้วหันไปยิ้มแห้งๆให้กับโร
\"ไม่เป็นไรครับ ผมบอกแล้วไงครับ หญิงไม่ได้มาปลุกผมหรอกครับ ไม่ต้องห่วง\" เขาเอ่ยกลั้วยิ้มแล้วลูบหัวเจ้าหญิงองค์น้อย เธอยิ้มสดใส ก่อนจะเร่งให้เขาเดินเร็วขึ้นอีก
\"ค่ะ เร็วเถอะค่ะเจ้าพี่โร เดี๋ยวท่านพ่อกับท่านแม่จะรอ\"
ภาพเธอยิ้มล้อกับแสงตะวัน ช่างดูสดใสน่ามองเหลือเกิน ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงอยากจะให้เธอยิ้มอย่างนี้ให้เขาเรื่อยๆ เขาไม่อยากจะจากเธอไปเลย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
\"พรุ่งนี้เจ้าก็จะออกเดินทางแล้วสินะ\" เอวิเดสเอ่ยถามระหว่างอาหารเช้า
\"ครับ ท่านจ้าว\" โรเอ่ยตอบสั้นๆอย่างสุภาพ
\"เอาเถอะ เจ้าไปได้อย่างสบายใจ หากเจ้าไม่มีที่ไป จำไว้ เดมอสจะเป็นบ้านหลังที่สองให้เจ้าเสมอ\" เอวิเดสเอ่ยเรียบๆ
\"เวลาเดินทางก็ระวังตัวหน่อยนะจ๊ะโร เดี๋ยวเดิดบาดเจ็บไปจะลำบาก โรพอจะใช้เวทย์ได้ใช่มั้ยจ๊ะ\" อลิเซียเอ่ยกำชับเขาอย่างเป็นห่วง
\"ครับท่านอลิเซีย พอไหวครับ\" เขาตอบรับคำของอลิเซีย ก่อนจะพยักหน้ารับอีกครั้งเพื่อความสบายใจของอีกฝ่าย
\"ไม่ต้องเป็นห่วงครับท่านอลิเซีย ผมเองก็ใช้เวทย์ได้บ้าง ถึงจะไม่มาก แต่ก็น่าจะเอาไปใช้เอาตัวรอดได้\" อลิเซีย ที่เห็นอีกฝ่ายยืนนันเช่นนั้นก็ได้แต่พยักหน้ายอมรับ ก่อนจะลงมือทานอาหารตรงหน้าต่อไป
\"วันนี้เจ้าก็ไปเล่นกับเฟลิโอน่าให้เต็มที่เถอะ เพราะเจ้าคงออกเดินทางนานพอสมควร\"
\"ครับ ท่านจ้าว ขอบคุณครับ\" โรเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะทานอาหารต่อไป
\"เจ้าพี่โรคะ เจ้าพี่อยากไปไหนมั้ยคะ\" เสียงใสของเจ้าหญิงแห่งเดมอสเอ่ยถาม หลังจากเสร็จเวลาอาหารเช้า
\"ก็แล้วแต่หญิงเถอะครับ\" โรเอ่ยตอบง่ายๆ เฟลิโอน่ามุ่ยหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจ
\"เจ้าพี่น่ะ อย่าพูดแบบนี้สิคะ หญิงอยากออกไปเที่ยวบ้าง ถ้าเจ้าพี่พูดขอท่านพ่อ หญิงอาจจะได้ออกไปเที่ยวบ้าง\" เหตุผลเอาแต่ใจทำให้เขาลอบยิ้ม
\"คงไม่ดีมั้งครับ ถ้าหญิงอยากออกไปเที่ยวแล้วเอาชื่อผมไปอ้าง\" โรเอ่ยเลี่ยงยิ้มๆ เฟลิโอน่ายิ่งมุ่ยหน้าหนักกว่าเดิม
\"โธ่ เจ้าพี่ หญิงก็แค่อยากไปเที่ยวนี่คะ\" เสียงเอ่ยอย่างเอาแต่ใจของเจ้าหญิงองค์น้อย ทำให้เขาต้องยิ้ม พลางส่ายหัวน้อยๆ เขาไม่เคยสู้ความเอาแต่ใจของเธอได้เลยซักครั้ง
\"ครับๆ ก็ได้ครับ แล้วหญิงอยากไปไหนล่ะครับ\" โรเอ่ยอย่างอ่อนใจ รอยยิ้มถูกใจถูกระบายขึ้นทันทีบนใบหน้าหวานใส
\"ก็....\" เสียงเอ่ยของเฟลิโอน่า นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้เขาหนักใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
การเที่ยวเล่นของทั้งคู่ผ่านไปอย่างรวดเร็วและสนุกสนาน เจ้าหญิงผู้ไม่เคยออกมาเที่ยวเล่นข้างนอกยิ้มร่าไม่หุบตลอดการเที่ยวชมรอบเมืองหลวงเดมอสครั้งนี้ ภาพที่ทำให้เขาต้องยิ้มตามไปด้วย ความทรงจำที่แสนวิเศษที่เธอได้สร้างให้เขาก่อนจะออกเดินทางครั้งแรก
เวลาเมื่อวานนี้ช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขาคิด เฟลิโอน่า พี่ขอบใจหญิงมาก มือเล็กเอื้อมไปกุมสองสิ่งที่ห้อยอยู่บนคอ หนึ่งคือครึ่งตราจักรพรรดิแห่งเวนอล อีกหนึ่งคือ จี้ที่เขาเพิ่งได้มาจากเฟลิโอน่า สองสมบัติสำคัญที่เขาจะไม่มีวันให้ห่างจากตัว
เขากำลังจะออกเดินทาง ทั้งครอบครัวเกรเดเวลต่างพร้อมหน้ากันออกมาส่งเขา เขาแต่งตัวอยู่ในชุดของนักเดินทาง เสื้อคลุมตัวที่ดูจะเก่าๆ เข้ากับฉายา แต่ไม่เข้ากับลักษณะของเจ้าของ
อลิเซียมองไปยังร่างน้อยๆของโรอย่างเป็นห่วง ขณะที่เฟลิโอน่ามองไปยังโรอย่างเศร้าๆ
\"งั้นผมไปนะครับ\" โรเอ่ย ค้อมตัวทำความเคารพ ก่อนจะเดินออกไป
\"เจ้าพี่!!!\" เสียงร้องของเหลิโอน่าดังขึ้น ก่อนเจ้าตัวจะวิ่งเข้ามากอดเขาจากด้านหลัง
\"ไปดีมาดีนะคะ รักษาตัวด้วย รีบกลับมานะคะ หญิงขอร้อง\" เธอกลัวจริงๆว่าเขาจะไม่กลับมาหาเธออีก
\"ครับ ผมสัญญา\" คำสัญญาที่เขารับไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่เขาไม่เคยคิดรำคาญ เขาเต็มใจที่จะรับ แต่เมื่อเห็นเธอยังคงกอดเขาไม่ปล่อยเสียที เขาจึงต้องเอ่ยขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ \"ปล่อยเถอะครับ\" เฟลิโอน่าทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนที่โรจะเอ่ยคำลากับเธอ
\"ไม่เป็นไรครับ ผมสัญญาครับว่าจะกลับมาที่เดมอส แล้วผมจะมาหาหญิงคนแรกเลยครับ รักษาตัวดีๆนะครับ\"
\"ค่ะ เจ้าพี่\" เธอยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินต่อไป ออกไปผจญกับโลกภายนอกตามลำพัง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอ้า จบเถอะฮะ อยากจบอ่ะ
อ๊ากกกก ช่วยด้วย จะโดนห้ามเล่นแล้ว
เพราะงั้น ถ้าอัพช้ามีสองเหตุผลนะฮะ
1. งานทับหัวหายใจไม่ออก
2. โดนงดเล่นเพราะบังคับอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้า
โอย ใกล้ตายแล้ว ช่วยด้วย อยากบ้า
งานยุ่งเป็นบ้า เจียดเวลามาอัพให้นะเนี่ย
เอาเถอะๆ บทนี้ แต่งสนองตัณหาของตัวเองเลยฮะ ทำใจเถอะฮะ
แล้วบทหน้าก็จะพยายาม เน้น พยายาม ให้ไปเจอกับคาโลให้ได้ฮะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านฟิคเรื่องนี้ฮะ
อ่านให้สนุกนะฮะ
อ้อ ขอบคุณnilefที่มาอวยพรวันเกิดให้นะ
\"เจ้าพี่โรจะออกเดินทางแล้วเหรอคะ\" เสียงหวานใสของเจ้าหญิงองค์น้อยเอ่ยถามย้ำ เมื่อเขาหลุดปากออกมาว่าเขาอาจจะต้องออกเดินทางซักพัก
\"ครับ ผมคิดว่าคงจะอาทิตย์หน้า\" เขาตอบคำถามเสียงแผ่วเบา ใจจริงแล้วเขาไม่อยากไปเลย เฟลิโอน่าช่วยทำให้เขาเลิกคิดมากเรื่องที่จะต้องจากบ้านเกิดเมืองนอน เรื่องที่ต้องทิ้งน้องสาวแท้ๆไปอย่างอาจไม่มีวันได้พบหน้า แค่เขาเห็นรอยยิ้มของเธอแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว แม้เสด็จพ่อจะทรงบอกกับเขาไว้ว่าหากเหนื่อยก็ให้กลับมาที่เดมอส ไม่ใช่ที่เวนอล เขาก็ยังไม่อยากจะไปอยู่ดี
\"เจ้าพี่ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ\" เฟลิโอน่าเอ่ยอ้อน เธอไม่อยากให้เขาไป เจ้าพี่ที่ใจดี ที่เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ในเวลาเดียวกัน เขารอบรู้เรื่องต่างๆมากมาย เขาที่ชอบเล่าตำนานของทางฝั่งเอเดนให้เธอฟัง นัยน์ตาสีน้ำตาลมีประกายเว้าวอน สบกับ นัยน์ต่างสีมรกตที่มีประกายต่างๆจนไม่รู้แน่ว่าเจ้าของมีความรู้สึกเช่นไร ใช่ว่าเขาอยากไป แต่เขาต้องไปต่างหาก
\"คงไม่ได้ครับ ผมต้องไปจริงๆ\" เขาตอบ มือลูบผมของเจ้าหญิงองค์น้อยที่บัดนี้ควบตำแหน่งน้องสาวของเขามาด้วยอีกคน ก่อนที่จะยิ้ม
\"ผมสัญญาว่า แล้วผมจะกลับมาครับ พอผมกลับมาแล้วผมจะมาเล่าทุกเรื่องที่ผมเจอมาให้หญิงฟังนะครับ\" คำว่าพร้อมรอยยิ้มทำให้เจ้าหญิงต้องตกลงอย่างช่วยไม่ได้
\"ก็ได้ค่ะ เจ้าพี่สัญญาแล้วนะคะ\" เธอว่า เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะจูงมีคนมีศักดิ์เป็นน้องสาวให้เดินตาม
\"ไปเถอะครับ ใกล้ได้เวลาอาหารแล้ว เดี๋ยวท่านจ้าวกับท่านอลิเซียจะเป็นห่วง\"
\"ค่ะ\" เฟลิโอน่ารับคำง่ายๆ แล้วเดินตามเขาไปตามทางเดิน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฝ่ายอลิเซีย ได้ลองคิดถึงคำพูดของวิลเลี่ยม ใช่ บางทีเธอน่าจะกลับไปเอเดนบ้าง ทำไมเธอไม่ลองถามเอวิเดสดู เฟลิโอน่าอาจจะดีใจถ้าได้ลองไปเที่ยวเอเดนดูซักครั้ง
\"อลิเซีย เจ้าเป็นอะไรไป\" เอวิเดสเอ่ยถามหญิงคนรัก ที่บัดนี้นั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
\"เอวิเดส ถ้าข้าจะกลับไปเอเดนซักพัก ท่านจะว่ายังไงคะ\" อลิเซียตัดสินใจเอ่ยถามลองเชิง
\"ถ้าเจ้าอยากไป ข้าก็ไม่ห้าม แต่อย่านานล่ะ ข้าคิดถึง\" เอวิเดสเอ่ยอนุญาตง่ายกว่าที่คิด เธอค้อนขำๆกับการกระทำของผู้ที่ได้ชื่อว่าจ้าวปีศาจ
\"ทำอย่างกับเด็กๆแน่ะ ท่านไม่ใช่เด็กแล้วนะ\"
\"ก็ทำไมล่ะ ข้าพูดจริงๆนี่\" แต่ก่อนที่อะไรๆมันจะเลยเถิด หนึ่งเจ้าชายหนึ่งเจ้าหญิงก็เดินเข้ามาในห้องอาหาร ทั้งคู่ถวายบังคมสองบุคคลที่อยู่ในห้องอาหาร ก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงที่ของตนเอง
\"ท่านพ่อกับท่านแม่มีอะไรกันหรือเพคะ\" เสียงเอ่ยถามอย่างสุภาพระคนความสงสัยไว้ในน้ำเสียง ผู้เป็นลูกสาวมองไปยังผู้เป็นพ่อที ผู้เป็นแม่ที ผู้เป็นบุพการีได้แต่ยิ้ม
\"เดี๋ยวลูกก็จะรู้เองจ๊ะ\" อลิเซียเอ่ยให้คำตอบแก่ลูกสาวพลางมือลูบหัวอย่างเอ็นดู พลางเร่งให้ลูกสาวรับประทานอาหารกลางวัน \"เอ้า รีบทานเถอะจ๊ะ\"
\"เพคะ\" เฟลิโอน่ารับคำ ก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อไป
โรมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาปวดร้าว ภาพครอบครัวพร้อมหน้า เขาจะมีวันแบบนี้อีกบ้างไหม สายตาหลุบลงต่ำ จนกระทั่งเสียงหวานเอ่ยถาม
\"เจ้าพี่โร เจ้าพี่โรเป็นอะไรไปคะ ไม่สบายรึปล่าวคะ\" เฟลิโอน่าเอ่ยถามแก่คนมีศักดิ์เป็นพี่ชายอย่างร้อนใจ เมื่อเห็นท่าทีของเขาแปลกไป
\"อ้าวโร ไม่สบายเหรอจ๊ะ ทำไมไม่บอก ไหนขอน้าดูหน่อยซิ\" ควีนอลิเซียเดินมาใกล้ๆตัวเขา ก่อนเอามือแตะหน้าผากเป็นการวัดไข้ ไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยปฏิเสธ อลิเซียก็เอ่ยขึ้นมาก่อน
\"ไม่มีไข้นี่นา มึนหัวมั้ยจ๊ะ จะไปนอนก่อนก็ได้นะ ถ้าหิวเดี๋ยวน้าจะบอกให้คนเอาอาหารขึ้นไปที่ห้อง\"
\"คงเพราะเฟลิโอน่าพาเจ้าเล่นมากไป\" เอวิเดสเอ่ยทีเล่นทีจริง เจ้าหญิงองค์น้อยค้อนเล็กๆ เจ้าปีศาจเห็นดังนั้นจึงรีบเสริมคำให้อลิเซีย
\"แต่ก็อย่างที่อลิเซียว่า เจ้าไปนอนก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะไม่สบายเอา\"
ความซึ้งใจแล่นวาบเข้ามาในหัวใจ ทั้งๆที่ไม่ใช่คนในครอบครัว แต่กลับเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้ ภาพเฟลิโอน่าออกสีหน้าเป็นห่วงยิ่งทำให้เขาอุ่นใจมากขึ้น เขายิ้ม ก่อนเอ่ยขอบคุณ
\"ขอบคุณครับ แต่ผมไม่ได้เป็นอะไร แค่คิดอะไรนิดหน่อย\"
\"จริงนะคะ\" เฟลิโอน่ายังเอ่ยถามย้ำให้แน่ใจ
\"ครับ\" เขาเอ่ยย้ำ เฟลิโอน่าถินหายใจอย่างโล่งอก พร้อมยิ้มกว้าง
\"ดีจัง หญิงนึกว่าเจ้าพี่จะไม่สบายซะอีก\"
เอวิเดสและอลิเซียมองทั้งคู่พลางยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดู บางทีเขาอาจจะได้ลุกเขยเป็นคนไม่ใกล้ไม่ไกลก็เป็นได้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พรุ่งนี้...แล้วซินะ ที่จะต้องไป เขาหลุบตาต่ำ สายตาทอดไปยังนอกหน้าต่าง แสงแดดอ่อนทะลุผ่านกระจกใสเข้ามาในห้อง ทำให้ในห้องมีแสงสว่างรำไร เช้าวันใหม่ก็ยังสดใสอยู่เสมอ แต่ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าของเขามันจะสดใสแบบเดียวกับเช้าวันนี้รึเปล่า
หมู่นี้เฟลิโอน่าก็ดูมีอะไรปิดเขาอยู่ หลายวันมานี้ เธอดูจะไม่ค่อยมีเวลา และก็ดูจะเพลียๆอยู่เสมอ เหมือนเพิ่งผ่านการใช้เวทย์มนตร์มาอย่างหนัก ถึงแม้เวลาเขาถามเธอจะแค่ยิ้มแล้วบอกปัด ว่าไม่มีอะไร แต่การกระทำอย่างนั้นมันทำให้เขาดูเหมือนคนนอก เธอมีอะไรทำไมเธอไม่ยอมบอกเขา แค่เรื่องเวทย์มนตร์ เขาเองก็พอจะเป็นอยู่บ้าง รู้ไหม เฟลิโอน่า ผมเหงา
...ก๊อก ก๊อก...
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ความสงสัยแล่นวาบ ใครกันที่มาปลุกเขาแต่เช้าแบบนี้ เขาเดินไปเปิดประตู ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ประกายดีใจก็ยังคงอยู่ในสายตาเมื่อเห็นคนที่มาปลุก
\"เอ่อ เจ้าพี่ คือ หญิงมารบกวนเจ้าพี่มั้ยคะ\" เฟลิโอน่าเอ่ยน้ำเสียงแผ่ว ด้วยความกลัวว่าตัวเองจะมาปลุกคนตรงหน้า
\"ไม่ครับ ผมเองก็ตื่นมาได้ซักพักแล้ว หญิงมีอะไรเหรอครับ\" เขาเอ่ยถามด้วยความดีใจ
\"คือหญิง....\" เธอสะดุดคำพูด ก่อนจะตัดสินใจ เอื้อมมือเล็กๆไปคว้าข้อมือของคนตรงหน้า
\"ไปเดินเล่นกันนะคะ\" ไม่รอคำตอบ เธอพาเขาเดินตามไปทันที โรก็ได้แต่เดินตามเธอไปเท่านั้น
...สวนสมเด็จ... สถานที่ที่เธอเคยบอกกับเขาว่าเธอชอบมันมาก เขาเพิ่งเคยมาก็ครั้งนี้เป็นครั้งแรก เพียงแค่ครั้งแรกเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอของความรัก ความผูกพันระหว่างคนสองคน เหตุผลที่เธอชอบมัน
\"แล้วตกลงว่าหญิงมีอะไรเหรอครับ\" เขาเลือกที่จะเอ่ยถามซ้ำอีกครั้ง เมื่อเธอยังไม่ตอบคำถามของเขาในครั้งแรก
\"พรุ่งนี้เจ้าพี่ก็จะไปแล้วใช่มั้ยคะ\" คนถูกถามไม่ตอบ กลับย้อนถามคนถาม
\"ครับ ใช่\" เขาตอบคำถามของเธอ
\"เจ้าพี่สัญญานะคะว่าจะรีบกลับมา\" เจ้าหญิงองค์น้อยเอ่ยขอคำรับปากจากบุรุษตรงหน้า
\"ได้ครับ ผมสัญญา แล้วผมจะรีบกลับมา\" เขารับปาก ก่อนจะยิ้มอีกครั้ง แล้วถามย้ำเป็นรอบที่สาม
\"แล้วตกลงหญิงจะบอกผมได้รึยังครับ ว่าหญิงมีอะไร\"
เฟลิโอน่า เอามือล้วงกระเป๋า ก่อนจะหยิบจี้ที่ทำสีเงินอันเล็กๆออกมา แล้วยื่นมาที่เขา
\"หญิงให้เจ้าพี่นะคะ\" เธอเอ่ยเสียงใส
นี่เอง เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอจึงดูไม่ค่อยว่างอยู่ตลอด นี่เอง เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอจึงดูเพลียๆอยู่เสมอ และ นี่เอง เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกเขา
เขาพินิจจี้นั่นอย่างละเอียด ดูแล้วน่าจะทำจากเงินบริสุทธิ์ กลิ่นไอเวทย์มนตร์คละคลุ้งเด่นชัด ดูเธอคงเพิ่งทำเสร็จได้ไม่นาน ตัวจี้ทำจากเงินบริสุทธิ์ที่ทำมาจากเวทย์มนตร์ล้วนๆ จี้นั่นถูกถักทอเป็นลวดลายเถาวัลย์เป็นวงกลมล้อมรอบ ตัวอักษร R ที่ก็ถูกดัดมาจากตัวเถาวัลย์เช่นเดียวกับภายนอก เพียงแต่ตัวที่อยู่ข้างในนี้ จะดูเส้นเล็กกว่า ฝีมือการทำดูแล้วหยาบ ซึ่งก็บอกได้เลยว่าเธอเป็นคนทำเองอย่างไม่ต้องสงสัย
ฝ่ายเฟลิโอน่าเมื่อเห็นโรยังไม่รับจี้นั่นไปเสียทีก็รู้สึกใจสั่นๆ
\"เอ่อ มันไม่สวยใช่มั้ยคะ หญิงขอโทษค่ะ หญิงเพิ่งทำครั้งแรกมันก็เลยไม่สวย เจ้าพี่จะไม่เอาก็ได้นะคะ หญิงจะไปทำให้ใหม่\" เธอเอ่ยขอโทษเสียงสั่น และทำท่าจะเก็ยมันกลับ แต่อีกฝ่ายก็คว้ามันเอาไว้เสียก่อน
\"ไม่ครับ มันสวยครับ ผมจะเก็บมันไว้อย่างดี ขอบคุณครับ\" เขาเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะเอามันไปสวมไว้กับคอของตัวเองเป็นการยืนยันคำพูดของตัวเอง เธอยิ้มอย่างดีใจ เมื่อเห็นท่าทีของโร
\"เอาล่ะครับ กลับกันได้แล้ว เดี๋ยวผมต้องไปลาท่านจ้าว กับ ท่านอลิเซียอีกนะครับ แล้วหญิงเองก็คงหิวแล้วด้วย\" เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กแล้วพาเดินกลับไปที่ตัวปราสาท
................
\"แล้วหญิงไปฝึกทำมาจากใครครับ\" โรเอ่ยถามระหว่างเดินกลับไปที่ตัวปราสาท
\"ท่านแม่ค่ะ หญิงไปขอร้องท่านแม่ให้สอนหญิงทำ\" เฟลิโอน่าเอ่ยถึงผู้เป็นมารดาเสียงสดใส ไม่ว่ายังไง เธอก็ยังคงเป็นเด็กติดแม่อยู่ดี
\"แล้วหญิงออกแบบเองเหรอครับ\" เขายังคงถามรายละเอียดเกี่ยวกับจี้อันนั้น
\"เปล่าค่ะ มันออกมาเอง นี่เป็นอันแรกที่หญิงทำสำเร็จค่ะ ปกติมันจะออกมาไม่เป็นรูปเป็นร่างเลย\" เธอเอ่ยเสียงเบา โรเพียงแต่ยิ้มแล้วถามต่อ
\"งั้นก็หมายความว่า พอหญิงทำได้ปุ๊บ หญิงก็เอามาให้ผมปั๊บงั้นสิครับ\" เขาถามยิ้มๆ
\"ค่ะ หญิงอยากให้เจ้าพี่เห็นเร็วๆ ก็เลย...\" เธอตอบไม่ทันจบก็สะดุดคำพูด แล้วหันไปยิ้มแห้งๆให้กับโร
\"ไม่เป็นไรครับ ผมบอกแล้วไงครับ หญิงไม่ได้มาปลุกผมหรอกครับ ไม่ต้องห่วง\" เขาเอ่ยกลั้วยิ้มแล้วลูบหัวเจ้าหญิงองค์น้อย เธอยิ้มสดใส ก่อนจะเร่งให้เขาเดินเร็วขึ้นอีก
\"ค่ะ เร็วเถอะค่ะเจ้าพี่โร เดี๋ยวท่านพ่อกับท่านแม่จะรอ\"
ภาพเธอยิ้มล้อกับแสงตะวัน ช่างดูสดใสน่ามองเหลือเกิน ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงอยากจะให้เธอยิ้มอย่างนี้ให้เขาเรื่อยๆ เขาไม่อยากจะจากเธอไปเลย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
\"พรุ่งนี้เจ้าก็จะออกเดินทางแล้วสินะ\" เอวิเดสเอ่ยถามระหว่างอาหารเช้า
\"ครับ ท่านจ้าว\" โรเอ่ยตอบสั้นๆอย่างสุภาพ
\"เอาเถอะ เจ้าไปได้อย่างสบายใจ หากเจ้าไม่มีที่ไป จำไว้ เดมอสจะเป็นบ้านหลังที่สองให้เจ้าเสมอ\" เอวิเดสเอ่ยเรียบๆ
\"เวลาเดินทางก็ระวังตัวหน่อยนะจ๊ะโร เดี๋ยวเดิดบาดเจ็บไปจะลำบาก โรพอจะใช้เวทย์ได้ใช่มั้ยจ๊ะ\" อลิเซียเอ่ยกำชับเขาอย่างเป็นห่วง
\"ครับท่านอลิเซีย พอไหวครับ\" เขาตอบรับคำของอลิเซีย ก่อนจะพยักหน้ารับอีกครั้งเพื่อความสบายใจของอีกฝ่าย
\"ไม่ต้องเป็นห่วงครับท่านอลิเซีย ผมเองก็ใช้เวทย์ได้บ้าง ถึงจะไม่มาก แต่ก็น่าจะเอาไปใช้เอาตัวรอดได้\" อลิเซีย ที่เห็นอีกฝ่ายยืนนันเช่นนั้นก็ได้แต่พยักหน้ายอมรับ ก่อนจะลงมือทานอาหารตรงหน้าต่อไป
\"วันนี้เจ้าก็ไปเล่นกับเฟลิโอน่าให้เต็มที่เถอะ เพราะเจ้าคงออกเดินทางนานพอสมควร\"
\"ครับ ท่านจ้าว ขอบคุณครับ\" โรเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะทานอาหารต่อไป
\"เจ้าพี่โรคะ เจ้าพี่อยากไปไหนมั้ยคะ\" เสียงใสของเจ้าหญิงแห่งเดมอสเอ่ยถาม หลังจากเสร็จเวลาอาหารเช้า
\"ก็แล้วแต่หญิงเถอะครับ\" โรเอ่ยตอบง่ายๆ เฟลิโอน่ามุ่ยหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจ
\"เจ้าพี่น่ะ อย่าพูดแบบนี้สิคะ หญิงอยากออกไปเที่ยวบ้าง ถ้าเจ้าพี่พูดขอท่านพ่อ หญิงอาจจะได้ออกไปเที่ยวบ้าง\" เหตุผลเอาแต่ใจทำให้เขาลอบยิ้ม
\"คงไม่ดีมั้งครับ ถ้าหญิงอยากออกไปเที่ยวแล้วเอาชื่อผมไปอ้าง\" โรเอ่ยเลี่ยงยิ้มๆ เฟลิโอน่ายิ่งมุ่ยหน้าหนักกว่าเดิม
\"โธ่ เจ้าพี่ หญิงก็แค่อยากไปเที่ยวนี่คะ\" เสียงเอ่ยอย่างเอาแต่ใจของเจ้าหญิงองค์น้อย ทำให้เขาต้องยิ้ม พลางส่ายหัวน้อยๆ เขาไม่เคยสู้ความเอาแต่ใจของเธอได้เลยซักครั้ง
\"ครับๆ ก็ได้ครับ แล้วหญิงอยากไปไหนล่ะครับ\" โรเอ่ยอย่างอ่อนใจ รอยยิ้มถูกใจถูกระบายขึ้นทันทีบนใบหน้าหวานใส
\"ก็....\" เสียงเอ่ยของเฟลิโอน่า นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้เขาหนักใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
การเที่ยวเล่นของทั้งคู่ผ่านไปอย่างรวดเร็วและสนุกสนาน เจ้าหญิงผู้ไม่เคยออกมาเที่ยวเล่นข้างนอกยิ้มร่าไม่หุบตลอดการเที่ยวชมรอบเมืองหลวงเดมอสครั้งนี้ ภาพที่ทำให้เขาต้องยิ้มตามไปด้วย ความทรงจำที่แสนวิเศษที่เธอได้สร้างให้เขาก่อนจะออกเดินทางครั้งแรก
เวลาเมื่อวานนี้ช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขาคิด เฟลิโอน่า พี่ขอบใจหญิงมาก มือเล็กเอื้อมไปกุมสองสิ่งที่ห้อยอยู่บนคอ หนึ่งคือครึ่งตราจักรพรรดิแห่งเวนอล อีกหนึ่งคือ จี้ที่เขาเพิ่งได้มาจากเฟลิโอน่า สองสมบัติสำคัญที่เขาจะไม่มีวันให้ห่างจากตัว
เขากำลังจะออกเดินทาง ทั้งครอบครัวเกรเดเวลต่างพร้อมหน้ากันออกมาส่งเขา เขาแต่งตัวอยู่ในชุดของนักเดินทาง เสื้อคลุมตัวที่ดูจะเก่าๆ เข้ากับฉายา แต่ไม่เข้ากับลักษณะของเจ้าของ
อลิเซียมองไปยังร่างน้อยๆของโรอย่างเป็นห่วง ขณะที่เฟลิโอน่ามองไปยังโรอย่างเศร้าๆ
\"งั้นผมไปนะครับ\" โรเอ่ย ค้อมตัวทำความเคารพ ก่อนจะเดินออกไป
\"เจ้าพี่!!!\" เสียงร้องของเหลิโอน่าดังขึ้น ก่อนเจ้าตัวจะวิ่งเข้ามากอดเขาจากด้านหลัง
\"ไปดีมาดีนะคะ รักษาตัวด้วย รีบกลับมานะคะ หญิงขอร้อง\" เธอกลัวจริงๆว่าเขาจะไม่กลับมาหาเธออีก
\"ครับ ผมสัญญา\" คำสัญญาที่เขารับไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่เขาไม่เคยคิดรำคาญ เขาเต็มใจที่จะรับ แต่เมื่อเห็นเธอยังคงกอดเขาไม่ปล่อยเสียที เขาจึงต้องเอ่ยขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ \"ปล่อยเถอะครับ\" เฟลิโอน่าทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนที่โรจะเอ่ยคำลากับเธอ
\"ไม่เป็นไรครับ ผมสัญญาครับว่าจะกลับมาที่เดมอส แล้วผมจะมาหาหญิงคนแรกเลยครับ รักษาตัวดีๆนะครับ\"
\"ค่ะ เจ้าพี่\" เธอยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินต่อไป ออกไปผจญกับโลกภายนอกตามลำพัง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอ้า จบเถอะฮะ อยากจบอ่ะ
อ๊ากกกก ช่วยด้วย จะโดนห้ามเล่นแล้ว
เพราะงั้น ถ้าอัพช้ามีสองเหตุผลนะฮะ
1. งานทับหัวหายใจไม่ออก
2. โดนงดเล่นเพราะบังคับอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้า
โอย ใกล้ตายแล้ว ช่วยด้วย อยากบ้า
งานยุ่งเป็นบ้า เจียดเวลามาอัพให้นะเนี่ย
เอาเถอะๆ บทนี้ แต่งสนองตัณหาของตัวเองเลยฮะ ทำใจเถอะฮะ
แล้วบทหน้าก็จะพยายาม เน้น พยายาม ให้ไปเจอกับคาโลให้ได้ฮะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านฟิคเรื่องนี้ฮะ
อ่านให้สนุกนะฮะ
อ้อ ขอบคุณnilefที่มาอวยพรวันเกิดให้นะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น