คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เจ้าสุนัขของผม
5
เ้าสุนัอผม
ผมรู้เลยว่าไอ้พัทับิวะถามมอสให้เปิปาพูแน่ๆ
ผมึเอาเฟรน์ฟรายให้มอสมันิน มันะไ้เียบบ้า ไม่ั้นผมะปวไมเรนแน่ๆ
“อะ...มอส อโปรนาย”
“อบุนะ”
มอสเวลาเห็นอินะเียบและไม่ปริปาบอวามลับอะไรออไปนะ
แู่ท่าะไม่ไ้ผละแล้ว
“ถามริ... ทำไมแถึอบปอ ทั้ๆ
ที่มัน็ี้เียไปวันๆ”
อ้าว ไอ้พัท
นี่หลอ่าัน่อหน้าเพื่อนๆ และมอส้วยนะ นี่ัน้อทนฟัเพื่อนแวีรรรมบ้าๆ
้วยเหรอ
“เราอบปอั้แ่อนเราเป็นเรแล้ว”
หา...
“พัท
อนที่แพาเพื่อนมาที่โรเรียนเ่าเรา อนที่เราเอปอ ันรู้สึแปลๆ
ับัวเอมาเลย เวลาที่เห็นหน้า เห็นแววามันรู้สึีมาเลย”
มอสมันเล่าไปเินไป
นผมเริ่มูออว่ามันพูริ
“ปอมันเป็นนี ่วยานเรา
เห็นมาวาลานวั ่วยานวับ่อยๆ นเราเห็นปอมาวัทุๆ วัน เราเลยรู้สึหวั่นไหว
เริ่มมีใให้ ั้แ่นั้นมาเราเ็นปอมาฝันทุืน พยายามะบออบแ่เรายัเป็นเรอยู่ไ
นวันที่พ่อะื้อรถให้ เราเลยรีบสึมาหา”
เอิ่ม...
นี่ือวามในใอมอสที่เราไม่เยรับรู้เลยเหรอเนี่ย ผมไ้แ่ฟัและเินไป
“ริเหรอเนี่ย พวูไม่เยรู้เลยนะ”
พัทถึับเหวอไปั่วะ
ที่ไ้รับรู้วามในใอมอสที่มี่อปอ ปอเินนทำอะไรไม่ถูลุออาที่นั่ไปทันที
ผมไม่เยเินแบบนี้มา่อนเลยในีวิ
[มอสมันอบเราั้แ่อนนั้นโยที่เราไม่รู้เลยเหรอ]
ผมเินไปหลบใล้ลิฟ์ั้นห้า
และเล่นโทรศัพท์แ้เิน อนนี้ผมหน้าแ
ใเ้นแรและวบุมัวเอไม่ไ้แล้ว
ิ๊...
[เสียโทรศัพท์]
่วอยู่โรเรียน
ปอเปิเป็นระบบสั่นเพื่อไม่ให้รบวนในโรเรียน
ปอเห็นว่าเป็นเบอร์อร์ึรับสาย
“ร์เหรอ”
“ใ่...
เราอยู่สนามบอลมาอยู่เป็นเพื่อนหน่อย”
สนามบอล โรเรียนหฤษ์เมธี
สนามบอลโรเรียนผมว้ามา
แบบเวลามาเะบอลทีะเป็นลม่อนพอี ่วพัเที่ยนัเรียนแ่ละนลมาเล่นเมมือถือ
เะฟุบอลามประสาผู้าย ผมรไปหาร์ที่นั่เล่นเมอยู่ริมสนามบอล
“ร์”
ผมโบมือและเินไปหาร์
่อนะนอนบไหล่ร์
“ปอ...
เป็นอะไรเนี่ยมาบไหล่เราเนี่ย เี๋ยวนอื่นเ้าใผิพอี”
“นะๆ เราอพิหน่อย”
ร์็ยอมให้ผมบไหล่ามประสาผู้าย
ผมนอนเล่นโทรศัพท์และ Play game ROV ไป้วย ร์เห็น็หยิบหูฟั้าหนึ่ใส่ที่หูให้
แล้วูเพลที่ให้ฟัสิ มันทำร้ายเราทาอ้อมยัไไม่รู้
ให้ันรัเธอแ่ไหน็้อปล่อยมือเธอ
ะไม่ยอมให้เธอ้อเสียน้ำาเ็บปวหัวใ
แ่สัวันันะย้อนืนลับไป
เพราะหัวใ... อันมันเป็นอเธอ
[เพล
เพราะหัวใเป็นอเธอ (เพลประอบละร หัวใศิลา) / ศิลปิน Yes’sir Days]
เพลมันทำร้ายเรายัไไม่รู้
แ่ฟัไปมัน็เพราะีแ่เนื้อหาทำร้ายเรามา แ่่าเถอะ... แ่เพลเอ
ผม็ยัเล่น ROV ับร์่อไป อยู่ีๆ ็เหมือนมีใรมาอยู่ปลายเท้า
เยหน้าึ้นไปผมถึับเินอีรั้
“มอส”
“นี่... มาเล่นเม็ไม่บอนะ ปอ”
“อ้าวมอส มาเล่น้วยันิ”
ร์วนมอสมาเล่น ROV ้วยัน มอสหยิบหูฟัสุเท่มาใส่ให้ผมอี้า นี่ผมใส่หูฟัเส้นละ้า
นละเพลันเหรอเนี่ย นี่ผม้อแยประสาทสัมผัสนานี้เลยเหรอ ร์็เพลเศร้า
มอส็เพลสนุ ผมนี่ปรับอารม์ไม่ถูแล้วเนี่ย
อย่า อย่าเพิ่รู้ไ้ไหม
อยาให้่วเวลาแบบนี้มันอยู่ับันนานๆ เรื่อยไป
อย่า เธออย่าเพิ่สสัย
ปล่อยให้ันมอเธออยู่ที่มุมหนึ่ และแอบเ็บเธอในหัวใ
มีบานแอบอบอยู่
เธอไม่้อรับรู้ไ้เปล่า
อยาอยู่รนี้ไลๆ
แ่มอเธอไ้เปล่า
มีบานแอบอบอยู่
เธอไม่้อรับรู้ไ้เปล่า
็แ่แอบิในใ ไม่ไ้ยินใ่เปล่า
[เพล
ใล้เธอ...แ่ไม่ใล้ไป / ศิลปิน Jan Chan & ส้ม มารี]
นี่เพลอมอสมันทำให้ผมเินทั้เพลเลยเนี่ย
ยิ่เป็นเพลประอบนิยายเรื่อนี้้วย ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูแล้ว ROV ผม็ผิๆ ถูๆ นะแพ้แล้วเนี่ย
มอสเห็น็แอบหัวเราะผมที่มันเล่นทำลายสมาธิ
“ปอ แพ้แล้วเนี่ย”
“ไอ้มอส แทำันเสียสมาธิแล้วเนี่ย”
“เอ... ปอนี่เล่น ROV หรือเล่น LOVE ันเนี่ย หวานแล้วเนี่ย”
“เฮ้ย!!!”
ร์มันเห็นผมโรธมอส มันแวผมเยเลย
ผมทำอะไรไม่ถูอีแล้ว เินเว้ย... (นี่มันเิอะไรึ้นับหัวใผมเนี่ย)
อนนี้ผมปิเมและนอนบไหล่ร์ แถมมอสยับไหล่ผม่ออี นี่ผมะระอัเลือแล้ว
ริ๊...
[เสียออหมเวลาพั]
“มอส เย็นนี่มาเะบอลันหน่อยนะ”
ร์วนมอสไปเะบอลมัน้อมีอะไรแน่ๆ
“ไ้ิ”
“เะบอลเสร็ เี๋ยวเลี้ยหมู’ทะนะ”
ผมไ้ยินำว่า หมู’ทะ ถึับื่นทันที และพีว่านั้นเมื่อร์ะเลี้ย
ผมเลยละไปเะบอล้วย ทั้ๆ ที่ผมไม่ไ้เล่นเ่นานั้นนะ อนนี้ไ้เวลาเ้าเรียนละ
อหลับไ้ไหม ้วยเพาะาบ Conver Eng อย่าหลับมา
4.30 PM
เลิเรียนแล้ว
ผมพามอสไปห้อน้ำ (ไปเปลี่ยนุ) ยิ่ห้อน้ำั้นเ็ นัเรียนเยอะ้วย
เพราะั้นเ็มีห้อีฬาในร่ม ่วเ้าไปเปลี่ยนุ
ผม็เอเพื่อนที่เล่นีฬา้วยันอี้วย
“มอส ไปเปลี่ยนุ่อนปะ”
ผมให้มอสไปเปลี่ยนุและผม็ไปล้าหน้าและเพื่อนที่รู้ั็มาบไหล่ผม
“ปอ... เป็นไบ้า
ไม่ไ้เอั้แ่ปิเทอมเลยนะ”
“็เบื่อๆ ไปแ่ที่เิม”
“ออเหรอ
ไ้ยินว่าแพาเพื่อนมาเรียนที่นี่้วยนี่ สึแล้วเหรอ”
“สึแล้ว”
มอสเปลี่ยนุเสร็และเินมาหาผม
และระิบอะไรบาอย่าใส่หูผม
[ปอ อยาให้เราเปลี่ยนุให้ไหม
เ้าไป้วยันสิ]
หวาย... นี่มอสมันิะทำอะไรเนี่ย ผมลัวเสียหน้าเพื่อนึ่อยแนมอส
่อนที่ผมะเ้าไปเปลี่ยนเป็นุีฬา ุีฬาโรเรียนเป็นเสื้อสีแ าเบอลสีาว
ูแล้วมันเี่ริๆ พอผมเปลี่ยนุเสร็็ไปที่สนามบอลทันที พามอสไปวิ่รอบสนามสัรอบ
ึๆ...
[เสียวิ่]
ผมวิ่ไปับมอสและร์ ึ่สนามะว้าไปไหนเนี่ย
ูลัษะยิ่ว่าสนามบอลแอนฟิล์อี ถ้าผมวิ่รบรอบนี่เป็นลม่อนพอี แู่เหมือนมอสะเห็นผมไม่ไหวเลยับมือผมวิ่ไปลอทา
“ปอ ไหวไหม”
“เรายัไหว”
แล้วนี่มันอะไรเนี่ย มอสมันหลอับมือเราหรือเปล่า
นวิ่ไปไ้รึ่สนามแล้ว มอสมัน็เริ่มอออาารเหนื่อยละ อาะเพราะ อนเป็นเรเล่นอะไร็ไม่ไ้
้อเร่ในศีล นวิ่มาไ้หนึ่รอบ
“เฮ้ย... ปอ”
“ร์”
พรึ่บ...
เฮื้อ... ไอ้มอสมันึาเผม่อหน้าเพื่อนๆ
เลย าเในสีเทาแบบสะุาแถมมอสมันแล้เป็นลมแล้วมันล้มทับผมนเหมือนในละรแล้ว
เห้ย... อายเว้ย
“ปอ...”
“โอ๊ย!!!”
พอมันล้มทับผมมันเล่นเลียหน้าผมเหมือนเป็นสุนัแล้ว
แผล่บๆๆ...
“อี๋... ไอ้มอส ทุเรศ”
ผมพยายามะผลััวมอสออแู่เหมือนมอสะเลียหน้าผมไม่หยุเลย
เพื่อนในทีมฟุบอลมันโห่ฮิ้วใส่ผมนผมอายแล้ว
“เฮ้ย... ปอมันเล่นผิิาว่ะ วรให้ใบแไหม”
“ไม่้อ ให้ใบสมรสะีว่า แน้!!!”
เฮ้ย ไอ้พวบ้ามา่วยู่อน ผมะเสียัวเป็นรั้ที่สอให้มอสแล้ว
ฮือๆ...
ความคิดเห็น