คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รู้สึกดีเมื่อเจอมอส
1
รู้สึีเมื่อเอมอส
“เ้ามา่อนร์ ไม่้อเรใ”
ผมื่อ ‘ปอ’ เป็นเ้าอบ้านหลันี้
ูาบ้านผม็ไม่ไ้ให่โหรอ มีาฟ้าสวยๆ ไวู้าวเวลาเหาๆ
เป็นบ้านสอั้นที่ัอย่าหรูหราเหมือนบ้านในละรน้ำเน่ายุุมเลย็ว่าไ้
ผมเปิประูบ้านพาร์ เพื่อนสนิทที่รู้ัอนม.สี่ ที่เ้ามาเรียนที่เียวัน
่อนะพาไปวาถุหนัสือเรียนที่ไ้าวันประุมผู้ปรออโรเรียนมาวาที่พื้นลาห้อนั่เล่น
แล้วูสิ... หนัสือเรียนม.ห้าปีนี้ เยอะและหนัมา นึว่าะเ้ามหา’ลัยแล้วเสียอี บวับุนัเรียนใหม่ในเทอมนี้้วย
“ปอ
ปีนี้หนัสือเรียนเยอะว่าปีแล้วนะ เอาไปโรเรียนนี่หลัหัันพอี”
“เออ นั่นิ แ่เอาเถอะ
เรื่อหนัสือไม่เท่าไหร่ เอาเรเทอมนี้ให้ี่อนเถอะ”
แน่ิ... เทอมแล้วเรห่วยสิ้นี
เหลือเรสอ อยาะร้อไห้ แ่เอาเถอะ เทอมนี้ันะั้ใเรียนเอาเรสามเรสี่เพื่อมหา’ลัยในฝันอเรา (พูแบบนี้ทุเทอมแ่ทำไม่ไ้สัที)
“เออ... ปอ
ไอ้มอสมันะมาบ้านแถูไหมเนี่ย”
“ส่โล (เั่น) ไปแล้ว เี๋ยว็มา”
‘มอส’ ือเพื่อนสนิทอผม ผมรู้ัันทาเฟบุมาไ้สอเือนหรือ่วปิเทอมนี้รับ
อนนั้นมันยัเป็นสามเรอยู่โรเรียนวั
แ่อนนี้มันสึหรือที่เรียว่าลาสิามาเป็นนปิแล้ว (นี่มอสเป็นนวิลริเหรอ
ไม่ใ่สิ ฮ่าๆๆ) อยาเห็นแล้วเนี่ย สึมาแล้วะหล่อนสาวรึมไหมเนี่ย
๊อๆ
“มอส”
ผมหันไปที่ประู็พบับนที่ผมุ้นเย
โอ้...พระเ้า นี่มอสริๆ เหรอเนี่ย สึออมาอย่าหล่อเลยเว้ย
ผมแทบละสายาามอสไม่ไ้เลย
“ไม่เอันนานเลยนะ ปอ”
ไม่เอันนานอะไรล่ะ แ่สอเือนเอ
(แ่สอเือนสำหรับปอ มันนานเหมือนสอปีที่เวลาผ่านไป้ามา) ปอเินไปห้อรัว
ไปโอวัลินร้อนมาให้ร์ับมอส ร์เลยวนมอสุยไปพลาๆ
“ไม่เอันสอเือน
สึออมาอย่าหล่อเลย ไปโรเรียนสาวรึมแน่เลย ฮ่าๆ”
“สาวอะไรล่ะ
โรเรียนายล้วนมีแ่ผู้าย ผู้หิหาเอา้าๆ โรเรียนไม่็ในเฟสบุ”
ปอหยิบแ้วโอวัลินมาาห้อรัว่อนะมอหาอหนัสือเรียนอมอส
แ่็ไม่เอ ิว่าเอาไว้ที่บ้านแล้ว
“มอส หนัสือเรียนล่ะ
เอาไว้บ้านแล้วเหรอ”
“เราเอาไว้ในรถน่ะ”
“รถเหรอ”
ผมใที่มอสบอว่าในรถ
ไม่ิว่าเป็นรถมอเอร์ไ์หรอ หนันานั้นล้มพอี ผมรีบเินออไป้านอบ้าน
โอ้... (ผมอุทานไปสามบ้านแปบ้าน) ไม่น่าเื่อ
รถยน์สีำสี่ที่นั่เาวับมาอหน้าบ้าน ทะเบียน มอ 3268
เาราาเป็นแสนหรือล้านเลย็ว่าไ้ (นี่มอสสึออมา
มันเล่นให่ื้อรถยน์มาับเลยเหรอ) ผมเปิหลัรถออมา
มีถุหนัสือเรียนและถุปริศนา (าว่าะเป็นุนัเรียนอมอส)
่อนะนอเ้าบ้าน
“มอส นี่แื้อรถใหม่เหรอ”
“ริเหรอมอส”
ร์ยัใวิ่ออไปูหน้าบ้าน
เห็นรถยน์สีำเาวับ ร์ีใะโนไปสามบ้านแปบ้าน ทั้สอะลึในัวมอสมา
นี่มันสึไปื้อรถยน์ับไปโรเรียนแน่ๆ
“ใอะไรล่ะ
เราไม่ไ้ไปทำอะไรไม่ีสัหน่อย”
“มอส แไปรวยมาาไหนเนี่ย
ถึไ้ื้อรถมาใหม่ใหพวเราเนี่ย”
“พ่อเราบอว่า ถ้าสึแล้ว
ะื้อรถให้ับไปโรเรียน เราีใมา ทำเพื่อพวนายเลยนะ”
ปอใมาที่ไม่ิเลยว่าพ่อมอสะสายเปย์นานี้
สึแล้วื้อรถใหม่ให้ับไปโรเรียนเลย โีสำหรับมอสมันริๆ เลย
อนนั้นมอสเรียนโรเรียนวัมาั้แ่ม.้น ถึ ม.สี่ อนนี้ำลัะย้ายมาเรียนโรเรียนเียวับผม
‘หฤษ์เมธี’ โรเรียนอผมเอ
ผมเหลือบสายาไปที่ถุปริศนา้าถุหนัสือเรียน หยิบูเป็นุนัเรียนอมอส
“ปอ ถุนั้นุนัเรียนอเราน่ะ”
“ั้นเหรอ”
ผมเ็บุนัเรียนอมอสใส่ถุ
แ่มอสันออะไรผมอี้วยสิ ทำเอาผมใสั่น
“เออ... ปอ
ฝาัุนัเรียนให้เราหน่อยสิ”
“ว่าไนะ”
“นะๆ เรา้อไปนอที่บ้าน่อ
เราสึออมายัไม่มีที่พัเลย”
แน่สิ...
มอสสึออมายัไม่รู้ะไปพัที่ไหน แถมโรเรียนับบ้านมอสอยู่ไลอี้วย
ผมเลยิว่าะให้มอสมาพัที่บ้านผมเลยละัน แ่ิผม็ื่นเ้นทำอะไรไม่ถูแล้ว
“ปอ... เราอมาพับ้านนายเลยไ้ไหม”
เฮ้ย...
ยัไม่ทันเอ่ยปาให้ำแนะนำเลย มันรู้ไ้ไว่ามันะมาพับ้านเราเนี่ย
“ไ้สิ... ะมาเมื่อไหร่
โทรมาบอ้วยนะ”
“เย็นนี้เลยไ้ไหม”
มอสมันเล่นอ้อนผมและเผลออร้อ้วยารับมือผม
ผมใและมอหน้ามอส อยู่ีๆ
ผม็ใเ้นแรึ้นผิปิบวับใบหน้าอมอสที่หล่อและมีเสน่ห์ แถมทำสายาหวานๆ
และยิ้มมุมปาใส่ ทำเอาผมใอ่อนใส่เลย ผมแพ้นหล่อ
“็ไ้ๆ”
“อบุนะปอ เพื่อนรั”
มอสำลัะลับบ้านไปนอมาที่บ้านผม
ร์ึอิรถไปลที่บ้าน้วย ผมึไปส่ที่รถอมอส พอออไปแล้ว
็ไปปิประูรั้วและเินเ้าบ้านทันที ผมรีบเอาถุุนัเรียนอมอสไปหลับ้าน
แล้วทำารแะออมามี เสื้อนัเรียน าเนัเรียนสีน้ำเิน เ็มั
ถุเท้าสีาวล้วน พร้อมับล่อรอเท้านัเรียนสีำ
ผมลอเอาเสื้อและาเมาเทียบัวผม
[มอส ใส่ไส์ใล้เียับเรานี่]
ผมแอบมเสื้อและาเนัเรียนอมอส
(ูโริยัไไม่รู้) แ่เสื้อาร้านยัลิ่นนานี้
เวลามอสใส่ลิ่นัวะนาไหนเนี่ย ผมเอาุไปัแล้วไปหาทำอะไรทำเพลินๆ ่อ
8.30 PM.
บนาฟ้า บ้านปอ
ปอนั่มอท้อฟ้ามอาวไปอย่าเหาๆ
และเ้าเฟบุ ส่อเฟอมอส รูปโปรไฟล์ุีฬามันเท่มา ปอนั่มอเฟมอสไป ยิ้มไป
[อยู่ีๆ
ทำไมถึหน้าแเนี่ย เพราะ อาาศร้อนหรือเปล่านะ]
ปอนั่อมยิ้มไป มอท้อฟ้าไป
เหมือนว่าท้อฟ้าืนนี้เป็นสีมพูไปแล้ว หันไปอี้านมีุนัเรียนอมอสาไว้
าว่าะแห้แล้ว
ิ๊ๆ... ิ๊...
ปอไ้ยินเสียแรรถ มอสะมาแล้ว
ึไปเปิประูรั้วให้มอสับรถเ้ามา ่อนะนอาหลัรถออมา
“โห... นี่ะย้ายบ้านเหรอมอส
นมาเยอะนานี้”
“เรามีอสำัเยอะ
ยัไ็ิะว่าบ้านนาย็เหมือนบ้านเราแหละ”
ปอนอเ้าบ้านมาอที่พื้นลาห้อนั่เล่น
มีทั้หนัสือาร์ูนอนิเมะเยอะมา รวมทั้หนัสือาร์ูนโนันอี้วย
ยัมีุลำลอและาเในมา้วย
“มอส อบอ่านโนันเหรอ”
“ใ่ สืบสวนสอบสวนมันื่นเ้นี”
ผมเอาหนัสืออมอสไปัไว้บนั้นหนัสือ
และเอาุลำลอไปไว้ในห้อนอนอผม ไ้โอาสลอแอบ้นู
ุส่วนให่เป็นเสื้อยืสีสใส สีาวบ้า ุีฬาบ้า
มอแล้วมันเี่อยาเอามามมา และอาเในอมอส
ึ่มอสะอบใส่าเในสีาว ูสิ... มีแ่สีาว (เฮ้ย... นี่เราทำอะไรเนี่ย
ไป้นุเามาูทำไม ปอ...)
“ปอ... ุนัเรียนเราล่ะ”
“... าไว้บนาฟ้า”
ีนะ
เมื่อี้ไม่เห็นอนเราแอบมุเนี่ย ไม่ั้นมอสโรธเราแน่เลย ผมเินึ้นไปบนาฟ้าไปเอาุนัเรียน
เอมอสำลัมวิวอยู่
“มอส”
“ปิเวลาเบื่อๆ
ึ้นมามวิวบนาฟ้าลอเลยเหรอ”
“ใ่... เวลาเบื่อๆ เหา เ็
็ึ้นมาลอ”
“ีันะ
ถ้าไ้มาูับนที่อบโรแมนิน่าู”
มอสเหมือนแทใำันเลย แน่สิ...
ันไม่มีแฟน มอส็ไม่มีเหมือนันไ้พูแบบนั้น
“ืนนี้ให้เรานอนไหน”
“ห้อเรา็ไ้
เี๋ยวเรานอนโฟาั้นล่าเอ”
“ไม่นอน้วยันเหรอ เราเหา”
หวาย... มอสพูแบบนี้มันเ้าทาผมเลยนะ
เล่นวนผมมานอน้วยแบบนี้ ปิผมนอนนเียวไม่เยนอนับใรเลยนะ
แ่ืนนี้ยัีว่า เี๋ยวื่นมามอหน้าันไม่ิพอี
[อืนนี้่อน
ถ้าพรุ่นี้มันอเรามานอน ่อยไป...]
5.00 AM
เสียนาฬิาปลุาโทรศัพท์ัึ้น
ผมึ่หลับึ่ื่น ยัไม่ินับารื่นนอน่วเปิเทอมเลย ผมยัรู้สึ่วๆ
เลยเินไปล้าหน้า แปรฟัน เพื่อวามสื่นสำหรับเ้านี้
ส่วนอาหารเ้าไปินที่โรเรียน พอทำธุระส่วนัวเสร็
็ะไปใสุ่นัเรียนที่แวนไว้ในห้อนอน เินมาที่ห้อนอน
เาะประูและเรียมอสสอสามรั้ แ่็ไม่มีเสียอบรับออมา
“เ้าไปนะ”
ผม่อยๆ เลื่อนประู้าๆ
อนแริว่ามอสหลับอยู่แน่ๆ พอหันไปที่เียเท่านั้นแหละ...
“เฮ้ย...”
ผมใล้มลับพื้นับสิ่ที่เห็นรหน้า
โอ้... มอสสลัผ้าห่มออ เรือนร่าอันเี่ ล้ามท้อเป็นลอนๆ บวับุนอน
าเในสีาวทีุ่ และถุเท้าสีาว มอแล้วมันเี่มา
ผมใละสายาออไม่ไ้แล้ว (อยู่ีๆ ็เออาหาราแ่เ้าเลย) มอสเินเ้ามาหาผม
“ใอะไรเนี่ย”
“เรา...”
“ผู้าย้วยันไม่เห็น้ออายเลย
เนี่ยุนอนเราเอ”
ริเหรอเนี่ย
ปิมีผู้ายนไหนใส่าเใน ถุเท้านอนเป็นุนอนเนี่ย แ่มัน็น่ามออยู่นะ
“ปอ... ใสุ่นัเรียนให้หน่อยสิ”
(ป อ... ใ ส่ ุ นั เ รี ย น ใ
ห้ ห น่ อ ย สิ...)
ให้ายสิ...
ประโยนี้มัน้อหูเราไปหม มือสั่นทำอะไรไม่ถูแล้ว
พยายามั้สิและหยิบุนัเรียนในู้เสื้อผ้า มาวาบนเีย ่อนะเอาไม้แวนเสื้อออ
อยู่ีๆ มอสเล่นมาระิบ้าหูและเป่าลมใส่หูอี
“เร็วหน่อยปอ เราหนาว พู่...”
นี่มอสมันิะอ่อยเราหรือเปล่าเนี่ย
อยู่ีๆ ็เป่าลมใส่หูเราเย แถมยัเอาอมาใล้ๆ เราเนี่ย
หัวนมอมมพูมันิาเราแล้ว ผมั้สิและใส่เสื้อนัเรียนให้มอส ระุมไปเรื่อยๆ
ยิ่ถึเม็สุท้ายมือผมไปโนเ้าอร์ปิโยัษ์อี
ยิ่สัมผัสมันึ่อ่อนึ่แ็อี ่อนะใส่าเนัเรียนให้ รัเ็มัให้
ทีนี้ผมหมั่นไส้เลยเว้นิปาเที่ไม่รูไว้
“ั้น เราไปเปลี่ยนุ่อน
แล้วามลมาล่ะ”
ผมบอมอสให้ัหนัสือใส่ระเป๋า แล้วให้ามไปที่รถ
ผมรีบออห้อเอาุนัเรียนไปเปลี่ยนที่ห้อน้ำ ผมปิประูและลั้นเินไม่อยู่แล้ว
นอะไรสึออมาอย่าหล่อแล้วยัี้เล่นอีเนี่ย ผมเินนทำอะไรไม่ถูแล้ว
่อนะรีบเปลี่ยนเป็นุนัเรียน
ีห้ารึ่ ผมับมอสเรียมะึ้นรถ
ผมแอบมอมอสแล้วหัวเราะเียบๆ มอสมันเห็นอาารผม ็โรธผมและว่าใส่ผมอี
“ิๆ ิๆ”
“หัวเราะอะไร ไอ้ปอ
แถมมอั้แ่เมื่อี้ละ”
ผมมอที่เป้าาเมอสที่ไม่ไ้รูิป
มันนูนออมานเป็นที่สัเเห็นาเในสีาวแล้ว มอส...
“็มอสไม่รูิปาเอะ เป้าุมา...
ิๆ”
มอสไ้ยินแบบนั้น ้มมอที่เป้าาเ
็เห็นว่าไม่ไ้รูิปาเ มอสอายึุมเป้าและแล้่อยแนปอแ้เิน
“ปอ... นี่แล้เราเหรอ”
“มอส ไม่รูิปาเอี าเในสีาว” ปอล้อมอสนมอสอาย มอสโรธึไล่ปอึ้นรถ
“ึ้นรถเลยไอ้ปอ เี๋ยวไม่ไปรับส่โรเรียนแล้ว”
มอสอน่อนะึ้นรถและับไปรับที่บ้านร์มที่นัไว้
่อนะไปโรเรียน้วยัน
ความคิดเห็น