คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3:หญิงสาวทั้ง2
Run in the dead
[Knight ACT]
ผมวิ่งออกมาจากห้างได้สักพักแล้วทางที่ผมมานั้นเป็นถนนเล็กเพราะว่าประตู 6 นั้นเชื่อมกับหมู่บ้านหนึ่งทุกอย่างเป็นปกติแต่ที่ไม่ปกติคือไม่มีคน สัตว์ หรือแม้แต่ walker คงเป็นเพราะเสียงระเบิดในห้างดึงดูดพวกไปกันทั้งหมด ผมเดินมาและมองดูบ้านที่เต็มไปด้วยรอยเลือดหรือซากศพที่อีกไม่นานก็จะลุกขึ้นมาเดินต่อ ผมเดินมาเรื่อยๆ ผมเดินมาหลายชั่วโมงแล้วตอนนี้น่าจะ 10โมงแล้ว ผมจึงเดินเข้าไปในบ้านที่ใกล้ที่สุดและดูปลอดภัยมที่สุด แต่บ้านนี้กลับล็อคประตูไว้ผมจึงมองดูรอบๆบ้านหลังนี้ประตูเป็นประตูขนาดใหญ่ ทางเข้าตัวบ้านเป็นเหล็กแทบทุกจุดหน้าต่างก็มีเหล็กดัดกั้นไว้ผมเดินกลับไปที่ประตู ‘กุก กักๆ’ มีเสียงบางอย่างอยู่ด้านในมันเดินไปทางประตูผมรีบเดินไปมุมบ้าน ‘แกร๊ก’ มีผู้หญิงออกมาจากบ้าน 2 คน คนแรกเป็นหญิงสูงราว 160 ซม. ได้เธอดูเป็นสาวที่ไม่มีอะไรเลย . . . ส่วอีกคนเป็นหญิงร่างเล็กซึ่งดูได้ยากว่าเป็นเพื่อนหรือน้องเพราะสูงเพียง 145ซม.เท่านั้น และทั้งสองก็ไม่มีอาวุธเลย
“นี่เปิดดังไปแล้วนะเมย์” เสียงผู้หญิงร่างเล็กพูดกับอีกคน
“ไม่น่าจะเป็นไรมั้งนิ้งก็ไม่เห็นมันเลยนี่” เมย์ตอบกลับไป
“อย่างน้อยก็ระวังหน่อยสิ” นิ้งพูดกับเมย์
“จ้าๆ เค้าจะระวัง” เมย์ตอบ
ผมคิดว่าจะอาศัยจังหวะที่ผู้หญิง2คนนั้นเดินไปกันก่อนแล้ว
เข้าไปด้านใน แต่คงทำไม่ได้เพราะตอนนี้ผู้หญิง2คนนี้กำลังตก
ในอันตรายเพราะมี walker เข้ามาด้านในตัวบ้านแล้ว
“เมย์ใหนบอกปิดประตูหน้าบ้านมิดชิดแล้วไง” นิ้งตะโกนและวิ่งเข้าไปด้านใน
“ก็ปิดสนิทแล้วนะ. . .” เมย์พูดและยืนนิ่ง
ผมเห็นท่าไม่ดีจึงคว้าหอกมาแล้วพุ่งไปหา walker ตัวนั้น
แต่ดูแล้วคงจะไม่ทัน
‘ปัง’ เสียงปืนดังขึ้น จากในตัวบ้าน walker ตัวนั้นโดน
กระสุนที่กลางกระหม่อมและลงไปนอนบนพื้นที่ถูกย้อมด้วยสีแดงสด
“เฮ้อรอดไปที” นิ้งที่เดินออกมาด้วยปืนพกในมือ
“ช้าไปกว่านี้เค้าโดนกินไปแล้วนะนิ้ง” เมย์พูดแล้วหันไปหานิ้ง
ผู้หญิง2คนก็พูไปเรื่อยๆไม่มีถ้าทีที่จะสนใจผมแม้แต่น้อย
จนเมย์หันมาเห็นผมที่ยืนอื้อไม่รู้จะทำยังไงดี
“นี่นายเป็นใครนะ” เมย์พูดอย่างตกใจ
“ผมไม่ใช่คนที่น่าสงสัยอะไรนะ” ผมพูด
“อย่าเข้ามานะ...นายใช่มั้ยที่เปิดประตูค้างไว้” นิ้งพูดและจ่อปืนใส่ผม
“ถ้าพวกเธอไม่ใว้ใจผมก็เก็บอาวุธผผมไปซิ” ผมพูดและยื่นหอกให้
‘นี่เราจะไว้ใจหมอนี่ได้มั้ยเมย์’ นิ้งกระซิบข้างเมย์เบาพอที่จะไม่ล่อ walkerมาแต่ก็ดังพอที่ผมได้ยิน
“ไม่ลองก็ไม่รู้ใช่มั้ยละ” ผมพูดออกไป
“ก็จริงอย่างที่นายว่า” เมย์พูดและเดินมาหยิบหอกของผม
“ข้างนอกนี้อันตรายเข้าไปด้านกันก่อนดีกว่านะ” นิ้งพูด
และนิ้งกับเมย์ก็บอกให้ผมปิดประตูประตู้นี้หนักมาก พอผมลากประตูจนปิดสนิทแล้วก็เดินเข้าไปด้านในบ้าน ในบ้านนี้ดูเหมือนกว้างถ้าไม่นับข้างของที่ว่างอย่างระเกะระกะจนไม่มีทางเดิน
“มีแค่พวกเธอหรอ” ผมถาม
“ป่าวหรอกมีอีกหลายคน” นิ้งตอบ
“หายไปใหนกันหมดหรอ” ผมพูดจบสีหน้าทั้งสองก็หม่นอย่างเห็นได้ชัด
“พวกเค้า. . .ตายกันหมดแล้วนะ” เมย์ตอบ
“แล้วทำมพวกเธอไม่ย้ายออกไปละ” ผมถามและไปหยิบปืนลูกซองขึ้นมา
“บ้านนี้เคยเป็นบ้านของฉันนะ” เมย์พูด
“อ๋อโทษทีที่ถามนะ” ผมพูด
“จะว่าไปพวกเรายังไม่แนะนำตัวกันเป็นทางการเลยนะ” นิ้งพูด
“นั่นสิงั้นเริ่มจากนายก่อนละกัน” เมย์พูด
“เราชื่อ ไนน์ แค่ชื่อเล่นก็พอ” ผมพูด
“ก็ได้เค้าเมย์ส่วนผู้หญิงตัวเล็กคนนี้นิ้ง” เมย์พูดและเดินไปหยิบน้ำมาให้ผม
“เค้าพูดเองได้น่า” นิ้งเบ้ปาก
‘ตูม’ ประตูหน้าบ้านได้ล้มลงมาและมีซอมบี้จำนวนมากเข้ามาผม เมย์ และนิ้งวิ่งไปที่ประตูหยิบอาวุธและล็อคประตูทางเข้าเอาไว้แต่ก็คงจะยันไว้ได้ไม่นานเพราะพวกมันมีจำนวนมากเกินไป พอผมเห็นท่าไม่ดีผมจึงผลักหญิงทั้งสองออกจากประตูและกระโดดหนี ในวินาทีที่ผมกระโดดหนีประตูก็ได้ล้มลงมา ผมรีบลุกขึ้นมาตั้งตัว เพราะฝูง walker กำลังจะมาลุมกินโต๊ะพวกเขา นิ้งและเมย์ตอนนี้ก็อยู้ในสภาพเตรียมพร้อมเรียบร้อย พวกเราจึงกระหน่ำยิงด้วยทุกอย่างในมือ ยิงพวกนั้นอยู่นานก็ไม่มีทีท่าว่าจะหมด ตอนนี้กระสุนของพวกเราก็ใกล้หมดเต็มที ตอนนี้นิ้งคงกระสุนหมดแล้วจึงวิ่งไปด้านบน สภาพในบ้านตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับโรงเชือดเพราะมีศพจำนวนมากและพื้นก็มีเลือดเจิ่งนองเมย์คงทนรับสภาพไม่ใหวแล้วจึงวิ่งไปด้านบน ส่วนผมก็ไม่มีกรสุนเหลือแล้วก็เขวี้ยงปืนอัดหน้าซอมบี้ ด้วยความที่ยิงปืนจนปากกระบอกแทบไหม้ซอมบี้ตัวนั้นเลยหน้าหลอมไปกับกนะบอกปืน ผมก็คว้าหอกที่ด้านหลังตัวขึ้นมาสะบัดใส่ซอบบี้5ตัวใกล้ก็โดนหอกฟาดใส่ก็ล้มไปตามๆกัน การต่อสู้ดำเนินไปนานกว่า 10 นาทีโดยไม่มีทีท่าวะจะจบ 10นาทีนี้อาจจะสั้นสำหรับหลายๆคน แต่สำหรับผมมันช่างยาวนาน ผมเริ่มที่จะล้าแล้ว
มือเริ่มสั่น ตาก็พร่าไปหมด หูในตอนนี้อื้อเต็มทีเพราะกระหน่ำไกปืนในที่แคบ ขาเริ่มสั่นแล้ว ผมพุ่งหอกไปสีบยใส่ walker ด้านหน้าอย่างแรงแต่คงลึกเกินไปเลยดึงหอกไม่ออก ผมดึงอย่างแรงจนหอกหลุดออกมาแต่ด้วยที่สู้อยู่นานมีเหงื่อเต็มมือหอกเลยลื่นหลุดมือไปอยู่กลางวงพวกมัน ผมก็คิดว่าไม่มีทางไปเก็บกลับมาได้เลยวิ่งหนีไปด้านบนแต่ก็ลื่นล้มหัวกระแทกอย่างแรงเพราะเลือดที่เจิ่งนองอยู่บนพื้น ตอนนี้ทุกอย่างหมุนไปหมดผมพยายามลุกขึ้นมาแต่ก็ต้องล้มลงไปเพราะตอนนี้ร่างกายกลับหนักอึ้ง ตาเริ่มมัว เสียงที่ได้ยินก็เริ่มหาย
“นี่เราคงมาได้เท่านี้ซินะ แย่จริงๆแค่ปกป้องผู้หญิงยังทำไม่ได้”
ในเวลาที่ผมกำลังคิดว่าจะตายแล้วก็มีห่ากระสุนพุ่งเข้ามา walker ทุกตัวนั้นหัวแหลกเป็นเสี่ยง ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก่อนจสลบคือ ชายร่างใหญ่เดินเข้ามาหา
ความคิดเห็น