คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กระสุนนัดที่ 3 : Wife
Wife
ายผิวสีี ผายมือหันมาที่ล้อ แยเี้ยวียิ้มราวับําลัเยาะเย้ยมือแร่ผายออในแนวราบราวับําลัโว์มหารรมยําเละ้านหลั เสื้อโ๊หนัสีม่วยับามแรสะบัและเสียหัวเราะที่ัลั่น เศษาระและปลอระสุนระายเลื่อนเ็มพื้น
แล้วรู่นึ็มีหิสาวนนึระโนเ้มาหา เธอวัเาอรัเาอย่าเหนียวแน่น นนโนระโใส่โยนปืนทิ้แล้วพยุหิสาวในอ้อมอ เธอสบัผมสามสีอเธอไปมาแล้วแยยิ้มหัวเราะลั่น ถือเพรในมือเ็มทั้ํา โน้มัวลบเบียูบับเาอย่าูื่ม วาอายผมสีเียวมอมายัล้อ่อนะ้มลบเบียริมฝีปาอบ แล้วยื่นอีมือยิล้อ นับไป
"โอ...เาเยาะเย้ยุ"อัลเฟรร้ออย่าแปลใ ่าับแบทแมนที่ําลัสําลัาแฟนุอั้แ่ นึออว่าิแพทย์สาวที่เาเยูในเอสารไม่นานมานี้เธอแ่หน้าัอย่าแปลประหลา แ่็ไม่อา บบัวามสวยามที่แผ่ออมาไ้เาเลยําไ้อย่ารวเร็ว
"...สาวๆสมัยนี้อบอแปลันหรอ?"บรูโยนเอสารปึให่ลบนพื้น ยั เายัไม่ออไปับมัน หรอ เพราะว่านั่นะเ้าทามัน เารู้ว่าโ๊เอร์้อารอะไร มันเหมือนเ็ เ็ที่้อารเพื่อนเล่น ถ้าเา ออไปอนนี้อาะไ้รับารเยาะเย้ยเป็นแผนารที่ให่เินว่าที่ใระนึออ็ไ้"นี่เป็นีแรั้แมัน ออมา แ่มันออมาหนึ่อาทิย์แล้ว ปิแ่ารปล้นร้านเพรธรรมามันไม่มีทาที่ะใ้เวลาเรียมาร นานนานี้"
"ะบอว่าเป็นเพราะพึ่มาอยาเล่นหรอ?...ะใ่หรอ มันูไม่เป็นอย่านั้น โ๊เอร์มันอบวาม สนุสนาน มันไม่มีทาอใไ้เินสอวันถ้าไม่มีอเล่นอยู่ในมือ...หรือว่า..."วามมอไปยัหิสาวในภาพ
"เธอะโนียีนส์ประหลานั่นเหมือนทิมรึเปล่าอัลเฟร"ายรามอลับไปที่ภาพ่อนะสายหัว
"วามรัเปลี่ยนนไ้เสมอ...ไม่ว่าะเป็นเธอ....หรือว่าะเป็นเา"อัลเฟรเ็บานนมปัับาแฟ ึ้น แล้วโบมือ "ําําผมเอาไว้่อให้นถึวันาย ผม็ยืนยันําเิม มิสเอรเวยน"
"พุิ้น! ันน่าะหยิบแหวนเพรมา!!!"โ๊เอรที่นั่นับเินอยู้าๆเลิิ้วมอหิสาว เธอสวม เสื้อเิ้าวัวใหับาเบ๊อเอรนอนอยู่บนพื้น้าๆเา แล้วสวมสร้อยและําไลเพรแหวนและมุ นแวววาวไปทั้ัว
"เธอ็มีอยู่เ็มมือแล้วพูห"หนึ่อาทิยอาทิยเียวเท่านั้น ที่พวเาหนีออมา แ่็ลับิํา เรียหวาน๋าอออ้อนราวับเป็นู่รัวัยรุ่นแสนะน่ารั "พุิ้&พูห" ฟัไปฟัมา็อิไม่ไ้ว่ามันเหมือน วินนี่ เอะพูหีั
"มันไม่เหมือนัน!! แหวนวนั้นเป็นรูปมุ มันเป็นแหวนู่้วย!!!"โเอรถอนหายใเมื่อไยิน เสียบูๆนั้น เาหัวเราะในลําอแลวรั้เอวหิสาวใหมานั่ั ฮารลี่ยาวาวเล็นอย อนะไลอเลียออ ออนทันทีที่สบโอาส มือเรียวไลไปามลําแนแร วนเวียนับแหวนบนนิ้วหนา
"ทูนหัวยัไมมีแหวนที่นิ้วนาเลย"ฮารลี่ยลูบนิ้วนาที่าายอายหนุมที่วาเปลาาๆ อนะ เบิาวาเมื่อมือาวาลับพุเามาปปาเธอแลวบีบอยารุนแรนอเบหนา
"ะไมมีแหวนอะไรที่นิ้วนี้ทั้นั้น!!!"ราอเธอสั่นไปทั้ราับเสียวาราวแสนุัน หิสาวรีบ พยัหนารัวๆ แลวลอเลียใหทูนหัวอเธอหายหุหิในทันทีแมะยัสสัยอยูไมนอยเลย็าม
"เพรสีฟาอยูที่ไหน?"ฮารลี่ยี้ไปที่ระเปา ราสู็รีบหยััวลุึ้นไมสนใราเล็บนัเลยแมแ นอย วาเอาระเปาเปแลวเินุมๆเาหอทําานไปในทันทีทิ้ใหฮารลี่ยที่ยัรอ "โอย"ไมบํา นั่เอออยู บนพรมหนัหมีอึ้ๆ
ทูนหัวทิ้เธอไปื้อๆอยานี้เลย?
ฮารลี่ยสะบััวอยาหุหิ เธอะลับหอนอนอัวเอ โเอรําับอยาเ็าเลยวา หาเธอยาเาไปในนอนในหอเาอนลาืน เรื่อไมบแอโทษแนๆ ึ่พูหลัาเธอสวมุนอนัว บาับั้นในสีาลายลูไมสุเ็ี่ไปยืนเาะประูอยูหนาหอ
ทูนหัวเธอเิน นายา
แลว็ถูถีบออมาอยาไมปราีในวันอมา ฮารลี่ยถอเรื่อประับทั้หลายวาไวบนโะ แลว ลาราายอันหนัไปามบันไ นถึประูสีมพูาที่มีรูปหัวใเียนวาพุิ้นเอาไวพอเปเาไป ็ะเอ ับําแพสรีนภาพแอบถายอทูนหัวเธอเ็มไปหม...เราะไมพูถึุเรื่อนอนที่ําลัสั่ทําสรีนลาย ับหมอนานะ
ูม!
"โอย ฟนัน!!"ายหนุมผิวีรอเสียหล วันลบอบอวน อนะาลเผยใหเห็นราสูผิวี นอนแนนิ่อยูบนพื้น เพรสีฟา อัมีสุยออัมียัวาอยูบนแทนเาพลัาน สอแสวาววับ ไมมี แมแรอยีวน ปนทลอสามอันแหลละเอียเละอยูรอบๆ เาแอยาใหมันประทับอยูในลําลอที่พอยิแลว มันะัระสุนแยออเปนสอเทานั้นเอ...แทํายัไปน็ระเบิาแรอัอยูี...
อใเหล็ที่ทนวานี้
แลว็อหาอาวุธใหฮารลี่ยวย เธอเมาเาั้นอัริยะ เปนโรที่มีฝมือทีเียวถานารําา นอยลวานี้หนอย ถาไมิวาเาโมโหหอนแยันออมา หิสาวอวิ่ามนเาอระาหัวเหวี่ย ออไปนอหอถึะหยุแนๆ
มือหนาลูบวนนิ้วนาาายเบาๆ รั้นึมันเยมีแหวนอยูรนี้แหวนราาถูลมเลี้ย ไมมี ลวลาย แรั้นึเาสวมใสมันไอยาภาภูมิใ ใสนิที่ไมถอ ใสอวใรอใร...ใสูับผูหินนึ มือหนายึ้นรริมฝปาลบนนิ้วที่วาเปลาเบาๆ
ะถึเวลาแลว
ฮารลี่ยําลันอนอหมอนา หลับสนิท สวนโเอรําลัยืนแ็าอยูหนาหอ
นี่มันบาอะไร
โเอรสะบัหัว อนะเินไปนั่ลที่าเีย มือหนาเอื้อมะไปเยาปลุราบาที่นอนหลับ อยูในุเสื้อเิ้ัวเิม อนที่ะะั...ไมใวานี่เปนโอาสีรึไ?...ฝามืออุนรอนวาเลยไหลไปที่ลําอ รีนิ้วเบาๆไปามเรียวหนาหวาน แพนาอนยาวพราวระยับระับโหนแมึ้นสีมพูระเรื่อ ริมฝปาอิ่ม สีมพูไรเรื่อสําอาเผยอเยาสเสียในลําอ
เาวามือลที่รอบลําอหิสาวเบาๆ...ัวแนี้ หลับแบบนี้ เาาไสบายวยมือเียวอยู แลว...ถาแออแร...เพียแเาออแรบีบไมี่นาที ทุอยา็ะบ...วามรูสึอันปนปวนนี้็ะหยุ ล...ทุอยา็ะลับืนสูสภาพเิม ไมมีวามรูสึราวับมีผีเสื้อนับลานบินอยูในทอ หรือรูสึอยาะรอไหทุรั้ที่เอหนา วาม รูสึปวหนึบที่ใยามที่ฝน วาสีเทาฟาสั่นพรา เริ่มลแรหนั...อนะัสินใปลอยแลวยับัวเยา ราบาเบาๆ เายัเลนับเธอไมสุ
"ยาหยีื่นเถอะ"ฮารลี่ยลืมาึ้นอยาัวเีย อนะียิ้มวาเมื่อเห็นเปนใร ใบหนาหลอเหลา แยมยิ้มมาใหหวานหย เธอีใ ทั้ๆที่ในใ็รูี..."แัวสวยๆเราะไปหาเพื่อนัน"
เาแมาหลอใเธออีรั้
------------------------------------TBC
ความคิดเห็น