คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 16 : เดรโก มัลฟอย
"เซเวอรัสสสสสส" เสียงเจื้อยแจ้วยามเช้าของแฮร์รี่ทำให้สเนปที่ตั้งใจจะนอนอุตุก่อนจะใช้เครือข่ายผงฟลูไปที่ฮอกวอตส์ ถูกปลุกขึ้นจากภวังค์ฝัน มาสู่ความเป็นจริงที่เห็นแฮร์รี่ในชุดที่น่ารักที่สุดของเธอยืนหมุนตัวอยู่ข้างเตียง
บ้าจริง เหมือนที่ฝันเมื่อกี้เลย
"สวยไหมคะ?" ถามจบแฮร์รี่ก็หมุนตัวอีกครั้งจนกระโปรงที่เป็นระบายของเธอคลี่ตัวพริ้วไหวราวกับปีกของนางฟ้า
"สวย..."สเนปค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน แฮร์รี่รีบปีนขึ้นเตียงและนั่งลงบนตักของอีกคนอย่างเคยชิน เป็นสัญญาณบอกว่าให้สเนปเลิกงัวเงียและถักผมให้เธอได้แล้ว
ผมของแฮร์รี่ยาวขึ้นมาก มันทั้งดูนุ่มฟู มีน้ำหนักและเงางาม อาจจะเพราะน้ำยาที่เขาบรรจงและตั้งใจปรุงอย่างดี ด้วยความที่เขาเพิ่งตื่น ดังนั้นสเนปจึงทำได้แค่เปียเดียวหลวมๆยาวไปถึงกลางหลังแทนที่จะเป็นเปียอลังการอย่างทุกที
"แค่ไปเรียน ไม่เห็นต้องสวยขนาดนี้เลย" สเนปอดบ่นไม่ได้ เขาไม่ชอบเลยเวลามีเจ้าหมาป่าจำนวนมากคอยมองเธอราวกับอยากจะกลืนกิน เขาอยากเอาน้ำยาคันคะเยอราดใส่หัวมันทุกตัวจริงเชียว
"มีเดทกับเดรโกก่อนค่ะ"
สเนปขยี้หัวแฮร์รี่อย่างแรงจนมันฟูฟ่องและชี้ไปมา ก่อนที่เขาจะสะบัดตัวลงจากเตียงและหายเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้แฮร์รี่นั่งงงอยู่ที่เดิม
แฮร์รี่มาถึงร้านไอติมในสภาพที่เปียยุ่งเหยิง สเนปไม่ยอมแก้มัน และไม่ยอมให้แฮร์รี่แก้ด้วย เขาไม่อยากให้แฮร์รี่ไปหาเจ้าเฟอเรทนั่นด้วยสภาพที่สมบูรณ์แบบแบบนั้น และน่าเสียดายที่เขาถูกดัมเบิลดอร์มาจิกหัวถึงบ้าน เพื่อให้ไปเตรียมตัวที่โรงเรียน เขาจึงไม่ได้ตามแฮร์รี่มาในครั้งนี้
เด็กสาวลากรถเข็นด้วยความภาคภูมิใจ ครั้งแรกที่เธอมาที่นี่หัวเธอแทบจะไม่พ้นรถเข็นแล้ว แต่ตอนนี้รถเข็นหลับสูงแค่อกของเธอ แฮร์รี่ภูมิใจมากจริงๆ
"แฮร์รี่!!!" เสียงแหลมๆของเดรโกร้องเรียกเธอแต่ไกล เขายิ้มกว้าง และแฮร์รี่ก็ยิ้มกว้างกลับ เธอเข็นรถและวิ่งตรงไปหาเด็กหนุ่ม...หรือในที่นี้ ร้านไอติมข้างหลังเขา ด้วยความดีใจ เดรโกแต่งตัวมาด้วยชุดคลุมฮอกวอตส์เลย อาจจะเป็นเพราะลูเซียสที่ยืนอยู่ข้างหลังไม่ยอมให้อีกฝ่ายแต่งหล่อมา
"สวัสดีค่ะลุงลูเซียส" แฮร์รี่เอ่ยทัก ก่อนจะหันไปมองเดรโกที่กำลังกางแขนอยู่อย่างงงๆ "ว่าไงเดรก เข้าร้านกันเถอะ"
"เกิดอะไรขึ้นกับผมเธอ" เดรโกเก็บอ้อมกอดของเขาอย่าเก้อๆ เขาก็นึกว่าแฮร์รี่จะชอบการโผกอด เขาจึงอาบน้ำสระผมและใส่น้ำหอมเพื่อสร้างความประทับใจเต็มที่ แต่แฮร์รี่กลับไม่เข้าใจซะอย่างนั้น ลูเซียสมองลูกชายด้วยสีหน้าขำขันเล็กน้อย
เด็กหนอเด็ก
ตอนนี้ลูเซียสไม่มีความคิดที่จะขัดขวางเดรโก แฮร์รี่ยังเด็กมาก และเขายังมีนาร์ซิสซ่า ด้วยเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลนั้น ลูเซียสคิดว่าเขาไม่ได้มีสิทธิ์ที่อะไรที่จะไปขัดขวางเดรโกในฐานะคู่แข่ง...แค่คิดก็ไม่ควรแล้วด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาจะสนับสนุนลูกชาย ทั้งสองอยู่ในวัยเดียวกัน และเขาขอให้ได้เห็นแฮร์รี่บ่อยๆ ก็เพียงพอแล้ว
"เซเวอรัสหงุดหงิดเช้าวันนี้ เขาไม่พอใจตอนที่ฉันบอกว่าจะมาเดทกับเดรก" แฮร์รี่ตอบไปตามตรงในขณะที่เธอเดินเข้าไปในร้าน ที่ทำให้สองสุภาพบุรุษสองคนที่เดินตามถึงกับชะงัก...ด้วยอารมณ์ที่ต่างกันสุดขั้ว
"นี่เธอเดทกับฉันหรอ" เดรโกเปรยขึ้นคล้ายกับกำลังเพ้อฝัน หรือไม่เขาก็กำลังคิดว่าฝันอยู่
"ก็ออกมาเที่ยวกันก็เดทกันน่ะสิ สามคนแบบนี้...ทริปเปิลเดทปะ! " แฮร์รี่ยิ้มกว้างอย่างสดใส และนั่นทำให้คนตระกูลมัลฟอยหัวใจจะวายตายอยู่หน้าร้านไอติม
"ลุงลูเซียสคะ น้าซิสซ่าเป็นยังไงบ้างคะ?"แฮร์รี่ถาม ขณะที่เธอจ้วงไอติมรสช๊อกโกแลตเข้าปาก " ศาสตราจารย์บอกว่าอาการของน้าไม่ค่อยดีเลย"
"...ฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดี" ลูเซียสกล่าวเพียงเท่านั้น
"คริสมาสต์นี้ หนูไปเยี่ยมได้ไหมคะ?"
"เอาสิ...นาร์ซิสซ่าต้องดีใจมากแน่ๆ" ลูเซียสรับปาก แฮร์รี่หันไปหาเดรโกที่มีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เขาดูหงุดหงิด
"ไปได้ไหมคะเดรก?" แฮร์รี่เอ่ยถาม เธอกลัวว่าเดรโกจะไม่อยากให้เธอไปอีกแล้ว
"ไปสิ ไปฝากตัวกับแม่ฉันว่าเป็นลูกสะใภ้ด้วยนะ" เดรโกยกยิ้มมุมปาก
"ฉันไม่แต่งงานกับเดรโกหรอกนะ " แฮร์รี่พูดแล้วงับไอติมเข้าไปคำโต
"ห๊ะ..ทำไมล่ะ?!" เดรโกร้องถามเสียงหลง
"ก็เดรโกเป็นลูกคนเดียว และฉันก็เป็นลูกคนเดียว ถ้าฉันแต่งงานกับเดรโก ฉันก็ต้องใช้นามสกุลมัลฟอย...แล้วก็ไม่มีใครสืบต่อนามสกุลพอตเตอร์ ไม่เอาหรอก" แฮร์รี่อธิบายเหตุผล ที่ทำให้เดรโกต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากบิดา
"สมัยนี้...เราสามารถแต่งงานโดยไม่ต้องเปลี่ยนนามสกุลได้แล้วนะแฮร์รี่"ลูเซียสพยายามอธิบายอย่างใจเย็น แม้เขาจะรู้สึกแปลกๆที่มาแนะนำมันกับเด็กสิบสองขวบก็ตาม
"แล้วลูกจะใช้นามสกุลอะไรล่ะคะ" แฮร์รี่ถามขึ้นอย่างสงสัย ขณะที่ลูเซียสมีสีหน้ากระดากอาย และเดรโกมีสีหน้าเหมือนกับกำลังฟินอะไรสักอย่าง "เดรก?"
"หนูว่ามันไร้สาระนะ หนูเพิ่งอายุสิบสอง มีเด็กอายุสิบสองที่ไหนคิดเรื่องแต่งงานกัน" แฮร์รี่ขมวดคิ้ว เธองับไอติมคำสุดท้ายด้วยสีหน้าไม่ค่อยชอบใจ
"ฉันนี่ไงคิด"
"ก็นายเป็นมัลฟอยไงเดรก แพนซี่บอกฉันแล้วว่านายถูกจับหมั้นตั้งแต่เด็กๆ"
"เฮ้ ฉันถอนหมั้นไปแล้วนะ"
"นายก็ยังเป็นมัลฟอยอยู่ดี " แฮร์รี่หันไปย้ำ ก่อนจะหันไปทางลูเซียส "ไปที่สถานีกันเลยไหมคะ หนูนัดกับแพนซี่ไว้ อยากให้แพนซี่เห็นชุดหนูด้วย"
"นี่เธอแต่งตัวสวยๆแบบนี้มาให้แพนซี่ดูหรอ"
"แน่นอน คิดว่าฉันจะแต่งมาให้นายดูรึไงเดรก" แฮร์รี่สวนแทบจะทันที ชุดนี้เธอกับศาสตราจารย์สเนปและพนักงานขายลงความเห็นพ้องต้องกันว่ามันสวยมาก และเธออยากโชว์ให้แพนซี่เห็นว่าเธอเองก็แต่งตัวน่ารักได้เหมือนกัน
"...ฉันคิดว่าเธอแต่งมาให้ฉันดู " เดรโกพึมพำด้วยความสิ้นหวัง และเขาก็หน้าบึ้งไปตลอดทาง
" แพนซี่!!!" แฮร์รี่แตะที่ไหล่ของเพื่อนสาวทันทีที่เธอเห็นอีกฝ่ายจากด้านหลัง แพนซี่อยู่กับเฮอร์ไมโอนี่ และแน่นอน เบลส เธอไม่เห็นสองคนนี้ออกห่างกันเลย
"โอ้ ให้ตาย แฮร์รี่ตัวน้อยของฉัน นี่ชุดอะไรทำไมสวยขนาดนี้" แพนซี่รวบตัวเพื่อนสาวตัวน้อยของเธอเข้ามาในอ้อมกอด และ นั่นทำให้ใบหน้าของแฮร์รี่ฝังอยู่บนอกของเธอ ตอนนั้นเองที่แฮร์รี่ช๊อคมากที่จากที่หัวเธออยู่แค่คางของแพนซี่ เธอลงมาที่อกแล้ว
"เธอกินอะไรเข้าไปแพนซี่ ยีราฟหรอ!!!!" แฮร์รี่กรีดร้อง เธอรีบหันไปหาเฮอร์ไมโอนี่แล้วโล่งใจเล็กน้อยที่เธอตัวพอๆกัน
"กินยีราฟไม่ได้ทำให้เธอสูงขึ้นนะแฮร์รี่ ส้นสูงต่างหาก" แพนซี่ถอนมาเล็กน้อยโชว์ส้นสูงสามนิ้วที่เธอสวมอยู่ แพนซี่หมุนตัวหนึ่งรอบเพื่อโชว์
"โอ้ให้ตาย แพนซี่ เธอมันร้ายกาจ" แฮร์รี่ยิ้มกว้างอย่างตื่นเต้น "ฉันจะขอให้ศาสตราจารย์ซื้อให้ในวันปิดเทอมนี้!!"
"เดี๋ยวก่อน ลิตเติ้ลแฮร์รี่....เธอไปอยู่บ้านศาสตราจารย์สเนปจริงๆหรอ?"แพนซี่พูดเสียงเบา และลากแฮร์รี่เข้าไปในตู้รถ " บ้านนกกระสาตัวสีดำนั่นน่ะนะ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นกับผมเธอ"
"เขาดูหงุดหงิดเมื่อเช้านี้ตอนที่ฉันปลุกให้เขามาเปียผมให้น่ะ แต่ศาสตราจารย์สเนปดูแลฉันดีมากเลยนะ" แฮร์รี่รีบอธิบาย " ซื้อของให้ ฉันมีห้องของตัวเองด้วยนะ โดยที่เขาไม่เข้าใกล้เลย "
" โอ้ นั่นดี " เฮอร์ไมโอนี่โล่งอก เธอนึกว่าจะต้องนอนห้องเดียวกัน ถ้าเป็นอย่างนั้นศาสตราจารย์ปรุงยาจะเป็นคนที่ฉวยโอกาสมาก และเธอจะหทดความนับถือไปเลย
"คอยดูเลยนะ ฉันจะเป็นคนที่เก่งวิชาปรุงยาที่สุดในปีสองเลย!" แฮร์รี่ยืดอกอย่างมั่นใจ นั่นทำให้แพนซี่อดดีดจมูกเธอซะไม่ได้ "หงึ"
"อ่าวเดรโก มาตั้งแต่เมื่อไหร่ " แพนซี่เอ่ยทักเมื่อเห็นเพื่อนชายของเธอนั่งอยู่ริมหน้าต่าง...นี่เขานั่งมานานรึยังเธอไม่ทันเห็นเลย
"ฉันมาพร้อมแฮร์รี่" เดรโกตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยที่สุดในชีวิตเขารู้สึกชินชากับทุกๆอย่าง และเริ่มชินกับการที่ไม่ได้อยู่ในลำดับความสำคัญท๊อปทรีของแฮร์รี่ด้วย
"เล่ามาเลยนะยัยแสบ หน้าร้อนนี้เธอทำอะไรบ้าง? " แพนซี่หันกลับไปสนใจแฮร์รี่ นั่นทำให้เดรโกหน้าหงิกกว่าเดิม
" เดรก ปีหนึ่งเต็มเลย " แน่นอน นี่คือแฮร์รี่ ผู้ตื่นเต้นกับการมีเด็กที่ตัวเล็กกับเธอเดินทยอยเข้ามาเต็มห้องโถง
" เดี๋ยวปีหน้าพวกมันก็สูงนำเธอไปแล้วน่าแฮร์รี่ " เดรโกกล่าวข้อเท็จจริง เด็กสาวตวัดตามองค้อนเขาอย่างแรกจนเปียลวกๆของเธอสะบัดไปอีกทาง
" ฉันตอนนี้ฉันสูงเท่าเดรกแล้วนะ แล้วจะสูงกว่าด้วย " แฮร์รี่มั่นใจในข้อนี้ เธอสูงขึ้นได้อีก และศาสตราจารย์สเนปก็ฟันธงว่าเธอจะสูงกว่าเดรโกแน่ๆ
" แต่หลังจากนั้นฉันก็จะสูงนำเธอ ยัยเตี้ย " เดรโกบีบปลายจมูกแฮร์รี่อย่างหมั่นเขี้ยวจนเด็กสาวย่นจมูกใส่ และการตอบสนองที่ดู 'กุ๊งกิ๊ง' กันของทั้งสองคนทำให้แพนซี่มองหน้ากับเบลสอย่างขอความเห็น เบลสยักไหล่ให้กับเธอ นั่นทำให้แพนซี่รู้สึกไม่อยากเก็บความอยากรู้อยากเห็นนี้เอาไว้
"อะไร พวกนายคบกันหรอ " แพนซี่ทักขึ้นเสียงไม่เบานัก จนทำให้หลายคนที่ได้ยินหันมามอง
"เปล่านี่ " แฮร์รี่ตอบหน้าซื่อ นั่นทำให้เดรโกมีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี
" อือ...เปล่าหรอก " เขาควรชัดเจนกว่านี้ไหม แฮร์รี่จะได้รู้ ว่าเขารู้สึกยังไง ตั้งแต่เด็กจนโต...หมายถึงโตขึ้น ถึงจะเป็นเด็กเดรโกก็มีคนชอบอยู่ตลอด ไม่ว่าจะเป็นสาวๆที่เจอกันในงานเลี้ยง เด็กๆลที่คลั่งเขาในโรงเรียนเตรียมอนุบาล ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบเขา เดรโกมั่นใจ
แต่แฮร์รี่ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดานี่นะ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำมั้งว่าฉันกำลังจีบเธอ
" เราจีบกันอยู่ " เดรโกตัดสินใจพูดขึ้นแบบขวานผ่าซาก เป็นการกันพวกผู้ชายรอบข้างไปในตัว เสียงเป่าปากดังขึ้นระงม ประจวบเหมาะกับมีคนได้คัดมาอยู่สลิธีริน ดังนั้นจึงไม่เป็นที่สนใจของอาจารย์มากนัก
แฮร์รี่ใบหน้าแดงเถือก เธอเข้าใจความหมายในที่สุด เด็กเก็บไรผมของเธออย่างเขินอาย ก่อนจะกล่าวเสริมคำพูดของคนข้างๆ
" อือ เราจีบกันอยู่ "
เวรเอ้ย เดรโกรู้สึกเหมือนจะขึ้นสวรรค์เลย
แล้วดูเหมือนว่าเสียงกรี๊ดกร๊าดในบ้านสลิธีรินที่ไม่แปลกสำหรับคนอื่น กลับไปทำให้อาจารย์ประจำบ้านอย่างเซเวอร์รัส สเนปสะดุดใจ เขาหันกลับไปมองที่โต๊ะ-โดยบังเอิญ-ทำให้เขาเห็นแฮร์รี่ที่มีใบหน้าเขินอาย และเหล่าเพื่อนๆปีสองก็แซวจนเธอต้องขยับไปหลบหลังเจ้าเฟอเรทเผือกที่ดูมีความสุข
ไม่รู้ทำไมแต่สเนปอยากสาปมัลฟอยทั้งตระกูลเลย
"จริงหรอ เธอกับ..มัลฟอย "เฮอร์ไมโอนี่มีท่าทางช๊อคอย่างเห็นได้ชัดเมื่อแพนซี่บอกเล่าเรื่องราวนั้นทันทีที่พวกเธอเห็นหน้ากัน แฮร์รี่หันหลังและมองซ้ายขวาเพื่อให้แน่ใจว่ามัลฟอยไม่ได้อยู่ใกล้ๆแถวนี้
"ตอนแรกฉันไม่รู้ด้วยซ้ำจนเขาพูดขึ้น ฉันนึกว่ามันเป็นการบริหารสเน่ห์หรืออะไรแบบนั้น"แฮร์รี่พูดด้วยสีหน้าที่ตกใจไม่ต่างกัน
"ให้ตาย เธอจะเป็นแฟนกับผู้ชายที่หล่อที่สุดในสลิธีรินเลยนะ"แพนซี่พูดด้วยเสียงกระซิบแต่เธอก็กรี๊ดกร๊าดไปกับเฮอร์ไมโอนี่
"เฮ้ ไม่ได้เป็นแฟนนะ แค่จีบกันเอง" แฮร์รี่รีบแย้ง เธอมีใบหน้าแดงก่ำอย่างน่าอาย
"เธอไปจีบกันยังไงน่ะ?"
"นั่นสิ ฉันได้ยินว่าเดรโกถูกกักบริเวณตลอดซัมเมอร์เลย"แพนซี่เสริมขึ้น แน่นอนเวลาที่เดรโกถูกกักบริเวณเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้ส่งจดหมายใดๆ ทั้งหมดที่เขาต้องทำคืออ่านหนังสือเงียบๆอยู่ในห้อง
"ฉันบังเอิญเจอเขากับพ่อตอนไปตัดชุดที่ร้านมาดามมัลกิ้น ก็เลยเดินเล่นด้วยกันนิดหน่อย"
"แค่สองคน?! นี่เธอไปเดทกันที่ตรอกไดแอกอนเลยหรอ" แพนซี่ยกมือทาบอก คนเยอะวุ่นวายขนาดนั้น มันจะมีแค่ความสนุกแต่โนโรแมนติกเอาน่ะสิ
"ไม่มีทาง ดับเบิ้ลเดทต่างหาก ยังไงก็มีศาสตราจารย์กับลุงลูเซียสไปด้วย" แพนซี่ดูโล่งใจเล็กน้อย ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้ว
"แล้ว?"
"เธอเคยได้ยินสินค้าที่เพิ่งวางขายช่วงนี้รึยัง สมุดที่ติดต่อกันทางไกลน่ะ มันเรียกว่าอะไรฉันจำไม่ได้" แฮร์รี่ขมวดคิ้ว เธอว่าเธอเห็นป้ายมันเขียนชื่ออยู่นะ
"ซีเครทเวิร์ด เอสซี ฉันรู้ ฉันเองก็อยากได้ แต่ราคามันสูงมาก ราคาพอๆกับนิมบัสห้าอันเลยนะ"เฮอร์ไมโอนี่เสียดายมาก "แต่เขาบอกราคามันจะลงกว่านี้ถ้าเขาสามารถทำให้มันสามารถคุยได้มากกว่าหนึ่งคนได้"
"เดรโกซื้อให้ฉันเล่มนึง"แฮร์รี่ยืดตัวขึ้นเล็กน้อย
"อะไรนะ ไม่มีทาง" เฮอร์ไมโอนี่ยกมือกุมปาก สองสาวเอามือทาบอกแล้วมองไปยังสาวน้อยของพวกเธอที่จู่ๆก็โตทันด้วยความรู้สึกใจหาย "ถ้าเธอเป็นคุณนายมัลฟอยแล้วอย่าลืมฉันนะ"
"ฉันให้เสื้อผ้าเธอไปหลายชุด อย่าทิ้งฉันนะ" แพนซี่กุมมือแฮร์รี่เอาไว้มั่น
"อะไรเนี่ย ฉันไม่ทิ้งพวกเธออยู่แล้วน่า" แฮร์รี่ยิ้มอย่างขำขันกับอาการของเพื่อนๆ
"นี่เธอยอมรับหรอว่าจะเป็นคุณนายมัลฟอย" แพนซี่เหยียดยิ้มร้ายๆที่มุมปาก
"เอ๊ะ" สาวน้อยที่กำลังตกเป็นเป้าของคู่สนทนาชะงัก ก่อนจะใบหน้าแดงก่ำ "ไม่ใช่นะ!!"
"ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะมีแฟนคนแรกน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่รำพัน ในบรรดาเพื่อนทั้งกลุ่มของเธอ แฮร์รี่เป็นคนสุดท้ายเลยที่เธอจะคิดว่าจะมีแฟน แต่เหมือนแพนซี่จะไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเธอ
"ไม่ใช่แฮร์รี่นะที่มีแฟนคนแรก"สาวผมบ๊อบแย้งในทันที
"...นี่...อย่าบอกนะว่าเธอ...กับเบลส"แฮร์รี่อ้าปากค้าง และก่อนที่จะมีใครพูดอะไรอีกเสียงโวยวายของฟิลช์ก็ทำให้พวกเธอตัดสินใจแยกย้ายกันกลับหอนอน เฮอร์ไมโอนี่หมายหัวเพื่อนสาวผมบ๊อบของเธอไว้ว่าอีกฝ่ายต้องเล่าให้เธอฟัง..อย่างละเอียดเลย ในวันพรุ่งนี้
แพนซี่นอนหลับไปแล้ว แฮร์รี่หอบสมุด หรือที่เฮอร์ไมโอนี่เรียกว่า เอสซีมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม เธอใช้คาถาลูมอสและปากกาขนนก เล่มนี้เป็นปกหนังสีออกน้ำเงินเข้มที่จริงๆแล้วสีไม่ต่างกับอีกเล่มเลยหากมันไม่ต้องแสง...และเล่มนี้ไม่ได้เป็นเล่มเดียวกับที่เดรโกซื้อให้
'นอนรึยัง' ข้อความปรากฏต่อหน้าเธอเพียงไม่กี่วิก่อนที่มันจะจางหายไป เธอคงไม่สนใจมัน หากตอนนี้เธอนอนไม่หลับและกำลังหาเพื่อนคุย
'ยังค่ะ' เธอเขียนตอบไป
'ดึกแล้วนะ'
'นอนไม่หลับค่ะ' อาจจะเพราะวันนี้มีเรื่องให้เธอตื่นเต้นเยอะ และตกใจด้วย นั่นทำให้เธอนอนไม่หลับและเธอกังวลว่าพรุ่งนี้เธอจะมองหน้าเดรโกติดไหมด้วย
อีกฝ่ายเงียบไป และเพราะตัวหนังสือของเธอหายไปแล้ว แฮร์รี่มั่นใจว่าอีกฝ่ายได้อ่านมันแล้ว แต่เขากลับทิ้งช่วงไปสักพักก่อนที่จะตอบกลับมา
'เล่านิทานให้ฟังเอาไหม?' แฮร์รี่หลุดหัวเราะเบาๆ และนั่นทำให้เธอต้องรีบโผล่หัวออกจากผ้าห่มเพื่อดูให้แน่ใจว่าแพนซี่จะไม่ตื่น
'แล้วทำไมไม่นอนคะ?' แฮร์รี่ถามกลับ และตัวหนังสือเธอก็หายไปในทันที
'ถ้าตอบว่า คิดถึงเธอจนนอนไม่หลับล่ะ'
แฮร์รี่ชะงัก เธอเม้มปากเล็กน้อยและแก้มทั้งสองก็เห่อร้อน ทำไมเวลาคุยกันในสมุดแบบนี้ ผู้ชายทุกคนถึงได้ดูมีสเน่ห์มากกว่าตอนเจอกันซึ่งๆหน้าอีกล่ะ
'งั้นก็ห้ามนอนนะคะ' แฮร์รี่ตอบกลับไป อีกฝ่ายเงียบไปหลายวิอยู่กว่าจะตอบกลับมา
'นอนได้แล้ว' แฮร์รี่มู่หน้า ก็เธอนอนไม่หลับ แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นก็ต้องเปลี่ยนเป็นอมยิ้ม เมื่ออีกฝ่ายวาดรูปกระต่ายสวมหมวกทรงสูงที่มีพู่ลายท้องฟ้า กำลังทำท่าหลับอยุ่
'กระต่ายน่ารักจังค่ะ'
'ตั้งชื่อให้มันสิ' แฮร์รี่เลิกคิ้ว
'มันไม่ได้มีชื่ออยู่แล้วหรอคะ?' แฮร์รี่เขียนตอบไป บทสนทนาของเขาทั้งสองคนยืดยาวขึ้น แฮร์รี่รู้สึกสบายใจ และเธอรู้สึกว่าอีกฝ่ายก็เป็นเพื่อนคนนึงของเธอได้ คนที่เธอสบายใจที่จะเล่าทุกสิ่งทุกอย่างของเธอให้ฟัง
แต่แฮร์รี่ไม่เข้าใจ ว่าความรู้สึกผิดต่อเดรโกเล็กๆในใจนี่มันคืออะไร
_________________________________________________________________TBC
ความคิดเห็น