คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12 : ก้าวแรก
แฮร์รี่ตื่นมาในตอนเช้า บนเตียงห้องพยาบาล กลิ่นสมุนไพรที่คุ้นเคยฝังอยู่ในผ้าห่มและหมอน แฮร์รี่คิดว่าติดอยู่ในผมที่นุ่มฟูของเธอด้วย ยังไงก็ตาม แฮร์รี่ได้ของฝากมากมายจนต้องใช้แรงเด็กผู้ชายในกลุ่มช่วยกันขนกลับหอนอน
ที่สำคัญ แฮร์รี่คิดว่าตอนนี้เธอมีปัญหาเกี่ยวกับการนอนหลับ
เธอปรึกษามาดามพรอมพรีย์แล้ว ได้บทสรุปมาว่าเป็นอาการช๊อครูปแบบหนึ่งที่สามารถเป็นกันได้หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายที่เธอเพิ่งจะได้เจอมา แฮร์รี่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่เธอก็ไม่ได้มีทางเลือกมากนัก
"แฮร์รี่ นมก่อนนอน" เสียงของแพนซี่เรียกสติเธอ ขอบคุณแพนซี่ที่มองเห็นว่าสภาพของเธอแย่แค่ไหนและยินดีที่จะทำทุกอย่างให้เธอหลับสบาย ยังไงก็ตามแฮร์รี่ขอไว้ว่าไม่ต้องการคาถาประเภทหลับลึกอะไร เพราะอย่างว่า เธอทั้งคู่ยังอยู่แค่ปีหนึ่ง ความเป็นไปได้ที่จะท่องคาถาผิดพลาดมีอยู่สูงมาก แฮร์รี่แค่อยากนอนให้เพียงพอ...ไม่ใช่นอนไปตลอดกาล
"ขอบคุณแพนซ์ " เธอรับแก้วนมอุ่นมาไว้ในมือ มันมากพอให้หลับสบาย แต่ก็ไม่มากจนทำให้ปวดท้องยามดึก "เคราเมอร์ลิน ขอให้ฉันไม่ฝันร้ายอีก"
"เธอน่าจะเล่าให้ศาสตราจารย์สเนปฟังนะ" แพนซี่เสนอ เธอเอนตัวลงนอนบนเตียง แล้วหันมามองเด็กสาวที่กำลังนั่งชันเข่าซดแก้วนม
"ฉันไปหามาดามพรอมพรีย์แล้ว" แฮร์รี่บอก "ฉันไม่อยากไปรบกวนเขา ช่วงนี้เขาดูยุ่งๆมากเลยกับการ..กักบริเวณเด็กผู้ชาย"
"โอ้"
"เขายังไม่คุยกับฉันสักคำเลยตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น" แฮร์รี่พูด เสียงน้อยใจปนกังวล
"งั้นเธอต้องไปเล่าให้เขาฟังแล้วล่ะแฮร์รี่"แพนซี่ย้ำ "ยังไงก็ตาม นี่เธอเปลี่ยนจากคุณลุงลูเซียสมาเป็นศาสตราจารย์สเนปแล้วหรอ?"
"ห๊ะ? อะไร? เปล่านะ เธอหมายถึงอะไร"แฮร์รี่ทำหน้าเหรอหรา ที่สร้างความบันเทิงให้รูมเมทเป็นอย่างมาก
"นอนได้แล้ว พรุ่งนี้เรามีเรียนแต่เช้านะ"
"ฝันดีแพนซี่"
"ขอให้ไม่ฝันร้ายแฮร์รี่"
แฮร์รี่ลืมตาขึ้น...เธอกำลังยืนอยู่หน้าเตาผิงของหอสลิธีรินอีกครั้ง ชายคนนึงนั่งอยู่ที่โซฟาด้านหลังเธอ และโซฟานั้นก็ใกล้เสียจนขาของแฮร์รี่สัมผัสกับกางเกงผ้าไหมโมรอคโคของชายที่นั่งอยู่ตรงนั้น
เธอขยับไม่ได้ เหมือนทุกๆครั้ง เช่นทุกๆคืน
เธอหวาดกลัว ตัวสั่นเทาเป็นลูกนกระหว่างที่มือสากกร้านสัมผัสไปตามลำคอของเธอ ราวกับไฟนรกของปีศาจที่กำลังลามเลียไปตามสรีระที่ไม่เต็มวัยอย่างหยาบโลน แฮร์รี่พยายามขัดขืน ร่างกายของเธอกำลังขัดขืน ต่อต้านปีศาจที่กำลังทำร้ายเธอโดยนัย
เธอได้ยินเสียงแหบพร่าที่กระซิบข้างหู เสียงที่แสนทุ้มต่ำสลับกันในบางครั้ง พูดตอกย้ำบางอย่างที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ มือหนานั้นสัมผัสแผ่วเบาจากสะโพก ลากฝ่ามือไปตามน่องของเธอผ่านกางเกงปาจามา เสียงผ้าเสียดสีทวีความหวาดหวั่นอย่างบ้าคลั่งให้กับแฮร์รี่ จวบจนถึงข้อเท้า แฮร์รี่มั่นใจว่าเธอสวมถุงเท้านอน ยังไงก็ตาม มือหนานั้นลูบขาใต้กางเกงขายาวของเธออย่างคุกคาม เลื่อนมือขึ้นเชื่องช้าแต่เต็มไปด้วยความรุนแรง อย่างน้อยก็ทางด้านอารมณ์
ไม่ว่ามันจะเป็นเพียงแค่เหตุการณ์เลวร้ายที่หลอกหลอนเธอ หรือมันจะเป็นเวทย์มนต์ดำบทไหน...ให้ตาย เธอจะบอกศาสตราจารย์สเนป
" มันก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะศาสตราจารย์" แฮร์รี่ก้มหน้างุด เธอมองมือของเธอ และกำกระโปรงเอาไว้แน่น ศาสตราจารย์ประจำบ้านสลิธีริน นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอ กั้นด้วยโต๊ะทำงานของเขา และกางเดลี่ย์พรอเฟตกว้างที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
"....นี่ยานอนหลับ ลึกพอที่เธอจะไม่ฝัน หนึ่งหยดในนมก่อนนอน " เขาเลื่อนมือยื่นขวดยาเล็กๆให้กับเธอ ก่อนที่จะกางเดลี่ย์พรอเฟตและไม่พูดกับเธออีกครั้ง
"ศาสตราจารย์" แฮร์รี่ส่งเสียงงอแงในลำคอเล็กน้อย "ศาสตราจารย์โกรธหนูหรอคะ"
"...."
สเนปไม่พูดอะไร เขาเพียงแต่พลิกหน้ากระดาษอย่างใจเย็น แม้จะไม่ได้สนใจเนื้อหาในนั้นแม้แต่น้อยเลยก็ตาม...และพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่หันไปมองดวงตาใสๆที่กำลังช้อนมองเขาอย่างออดอ้อนนั่นด้วย
"หนูขอโทษค่ะศาสตราจารย์ ตอนนั้น...หนูคิดแค่ว่าอยากพิสูจน์ให้แน่ใจว่าคนร้ายไม่ใช่ศาสตราจารย์..ขอโทษที่ไม่เชื่อใจศาสตราจารย์นะคะ" แฮร์รี่พูด เธอเหลือบมองศาสตราจารย์ที่ไม่แม้แต่จะขยับตัวแล้วเริ่มลุกลี้ลุกลน
"...."
"ศาสตราจารย์จะไม่พูดกับหนูอีกตลอดไปเลยหรอคะ" แฮร์รี่มีน้ำเสียงที่เกือบจะร้องไห้ เธอเม้มปากแน่น และไม่สบายใจเลยที่ศาสตราจารย์คนโปรดของเธอไม่ยอมพูดกับเธอสักคำแบบนี้
"อยากให้ฉันพูดใช่ไหม...ได้ งั้นเรามาพูดกัน" สเนปปิดหนังสือพิมพ์ลงแรงมากจนเธอสะดุ้ง " ฉันไม่แคร์ว่าเธอจะเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นคนร้ายหรือยังไง เพราะด้วยเหตุผลทั้งหลายแล้วมันไม่แปลกที่จะสงสัย...แต่เธอ เด็กผู้หญิงที่ตัวเล็กที่สุดในบ้านสลิธีริน กับเพื่อนชายที่โง่เง่าอีกสองคนบุกรุกเข้าไปในพื้นที่หวงห้าม แล้วพาตัวเองเข้าสู่อันตรายอย่างหาที่สุดไม่ได้ แฮร์รี่ พอตเตอร์"
แฮร์รี่ที่ตัวเล็กอยู่แล้ว ตัวลีบเล็กลงกว่าเดิมหลายเท่า เธอยังไม่เคยโดนศาสตราจารย์สเนปดุด้วยใบหน้าและน้ำเสียงเช่นนี้มาก่อนเลย
"เธอเข้าใจรึเปล่าว่ามันเป็นโชคดีขนาดไหนที่เธอไม่ตายไปตั้งแต่กับดักมาร หรือเจ้าหมาสามหัวนั่นซึ่งเป็นด่านแรก" สเนปดุ "เธอ...เด็กสาวที่ต้องการผจญภัยจนตัวสั่น คงไม่เข้าใจความรู้สึกของศาสตราจารย์ประจำบ้านอย่างฉันตอนที่มิสพาร์กินสันวิ่งร้องห่มร้องไห้มาหาเพราะเธอยังไม่ยอมกลับหอไปสักที "
"...ขอโทษค่ะศาสตราจารย์"
"ฉันกลัว" เขาว่า แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมามองชายตรงหน้าที่มีสีหน้าดุดันกว่าครั้งไหนๆ "เธอทำให้ฉันกลัวแทบตาย"
"...ศาสตราจารย์" แฮร์รี่ลงจากเก้าอี้ของเธอ แล้วอ้อมไปยังศาสตราจารย์ประจำบ้าน...หรือคุณลุงของเธออีกคนในวันคริสมาสต์แล้วกอดเขาเอาไว้ "หนู..ฮึก..ขอโทษค่ะ"
เธอสะอื้น ไม่ได้ร้องไห้เพื่อเรียกร้องความสนใจ ไม่ได้ร้องไห้เพื่อขอความเมตตา แต่เธอ...เด็กสาวอายุสิบเอ็ดปีรู้สึกแย่เป็นอย่างมากกับสิ่งที่เธอทำลงไปเธอทำให้ชายที่เป็นห่วงเธอมาโดยตลอดเสียใจ เธอสงสัยในตัวของเขา เธอทำลงไปได้ยังไง
"...ฉันหวังว่าจะไม่เห็นเธอมีการกระทำที่คิดน้อยเช่นนี้อีกไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม "สเนปสูดหายใจเขา ใจของเขาหายอย่างรุนแรงเมื่อทราบว่าเธอตกอยู่ในอันตราย และการที่เด็กน้อยคนนั้นมาร้องไห้อยู่ในอกเขา สเนปก็ใจแข็งต่อไปไม่ได้อีกแล้ว...เด็กคนนี้ทำให้เขามีอารมณ์ที่อ่อนไหวเกินจำเป็นมาทีเดียว
" หนูสัญญา ด้วยนามแห่งเมอร์ลินมันจะไม่เกิดขึ้นอีก" สเนปมองดวงตาที่มุ่งมั่นนั้น ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้า ซับน้ำตาเด็กน้อยอย่างถนุถนอม เขาพยักหน้ารับเป็นการบ่งบอกว่าตอนนี้เรื่องทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติแล้ว
"ยังไงก็ตาม เธอถูกกักบริเวณ" สเนปพูดด้วยรอยยิ้ม
"คะ?!"
"ทุกวันหลังเลิกเรียน จากวันนี้ ไปจนถึงปิดภาคเรียน แฮร์รี่" สเนปกล่าว "มีหม้อข้นขลั่กเหนียวหนืดจากความผิดพลาดของปีหกรอให้เธอขัดอยู่..จำนวนมากเลย"
"..ศาสตราจารย์" แฮร์รี่ร้องเสียงอ่อน เธอไม่ชอบขัดหม้อต้มยาเลย เธอยอมรับว่าแหวะมากในตอนที่ระลึกได้ว่าในหม้อนั้นอาจจะมีอะไรบ้าง
"ไม่มีแต่แฮร์รี่ และราตรีสวัสดิ์ ไปนอนได้แล้ว"
"...หนูไม่มีปัญหาค่ะศาสตราจารย์ แค่คุณคุยกับหนูก็ดีแล้ว " แฮร์รี่ส่งรอยยิ้มกว้างให้กับศาสตราจารย์ประจำบ้านของเธอ สเนปนิ่งมองก่อนหน้าจะเปลี่ยนเป็นขมึงทึงในประโยคถัดมา " หนูไม่รู้จะไปปรึกษาใครดีเรื่องที่พักหลังเดรโกชอบมากอดเอวหนู มันจั๊กจี้ แล้วหนูคิดว่าเขาจับที่แปลกๆด้วย "
"....ช่วยเรียกมิสเตอร์มัลฟอยมาพบฉันด้วยหลังจากเธอกลับหอนอน ฉันคิดว่าเขาควรจะได้รับการเรียนเรื่องมารยาทกับสามัญสำนึกที่จะไม่แตะต้องตัวเพศตรงข้ามเกินความจำเป็น..."
"ค่ะศาสตราจารย์ "
"แฮร์รี่ บอกฉันอีกทีสิ อะไรคือสลิธีริน? "เสียงของดัดลีย์ดังขึ้นในขณะที่แฮร์รี่กำลังล้างจาน แม้ในปากเธอจะคาบไส้กรอกไว้ด้วยก็ตาม เด็กสาวกลืนไส้กรอกก่อนจะอธิบาย
" บ้านๆนึงในโรงเรียน เหมือนแยกเป็นกลุ่มๆ กริฟฟินดอร์ ฮัฟเฟิลพัพ เรเวนคลอ และก็สลิธีริน " แฮร์รี่แปลกใจ ที่ดัดลีย์ดูจะสนใจเรื่องราวในฮอกวอตส์มากกว่าจะมีท่าทีอิจฉา...อย่างที่เขาควรมี
" แล้วบ้านไหนเก่งที่สุด "
"สลิธีรินอยู่แล้วพ่อตุ้ยนุ้ย " แฮร์รี่พูด ขณะที่เธอกำลังเช็ดจานจนสะอาดเอี่ยมอ่อง
"เจ๋ง พ่อบ้านสลิธีรินเจ๋งสุด แล้วแฮร์รี่ก็อยู่บ้านนั้น " ดัดลีย์หันไปเล่าให้พ่อของตนฟังอีกครั้งด้วยความกระตือรือร้น
" พ่อรู้แล้วหมูน้อยของพ่อ " ลุงเวอร์น่อนยิ้มจนตาปิดกับลูกชายของเขา ก่อนจะหันไปหาแฮร์รี่ " มัดผมซะแฮร์รี่ ป้ามาร์ชจะถึงแล้ว"
"ค่ะ ลุงเวอร์นอน "
วันนี้ป้ามาร์ชจะมาเยี่ยม แฮร์รี่จำได้ว่าป้ามาร์ชเหมือนลุงเวอร์นอนมาก โดยเฉพาะน้ำหนักตัว เธอมักสวมเสื้อผ้าสีฉูดฉาดกับเครื่องประดับเกินจำเป็น และบ้านเดอร์สลี่ย์ก็รักป้ามาร์ชมาก แน่นอน ในเมื่อป้ามาร์ชเป็นแหล่งเงินแหล่งทองยามลำบากของพวกเขา และของขวัญจากป้ามาร์ช มักเป็นอะไรที่ดัดลีย์ต้องการที่สุดเสมอ ไม่ว่ามันจะมีราคาเท่าไหร่ก็ตาม
ก๊อก ก๊อก
" นั่นคงจะเป็นพี่มาร์ช แฮร์รี่ เปิดประตู เร็ว!" แฮร์รี่เช็ดมือกับผ้ากันเปื้อน ก่อนที่จะรีบเดินไปเปิดประตูให้กับพี่สาวของลุงเวอร์นอน ผู้ซึ่ง-ในที่นี้-แฮร์รี่คิดว่าเธอจะเข้าประตูมาไม่ได้ซะแล้ว
" โอ้พระเจ้า นี่เธอยังเลี้ยงยัยผ้าขี้ริ้วนี่อยู่อีกหรอ เพ็ตทูเนีย ฉันบอกให้เธอส่งไปให้บ้านเด็กกำพร้าไง "และนั่นคือสิ่งแรกที่ป้ามาร์ชพูด หลังจากเห็นแฮร์รี่ และแฮร์รี่คนที่ว่ากำลังยกกระเป๋าให้กับเธอ
" ส่งไปบ้านเด็กกำพร้าเสียค่าใช้จ่ายค่ะพี่มาร์ช แถมมันก็ทำความสอาดบ้านกับทำกับข้าวได้ดีมากด้วยิเลี้ยงไว้ก็ไม่เสียหาย "
แฮร์รี่ก้มหน้า เธอรู้ว่ามันเป็นความจริงและมีคิดไว้ในใจเสมอ แต่เธอเองก็ไม่คิดว่าการได้ยินตรงๆแล้วมันจะรู้สึกแย่ขนาดนี้
" ฟังซะ ซาบซึ้งในบุญหัวซะเถอะที่แม่ที่ไม่เอาไหนของเธอตาย ถึงได้รับการเลี้ยงดูที่ดีจากเพ็ตทูเนียแบบนี้ " ป้ามาร์ชยังสนุกปากกับการเสียดสีเด็กอายุ 12 อย่างร้ายกาจ ดัดลีย์มองเธอสลับกับป้ามาร์ช และเช่นเดียวดับลุงเวอร์นอนที่มีสัหน้าเลิ่กลั่ก
แฮร์รี่ยินยอมที่จะโดนด่า เธอไม่โต้เถียงแม้แต่น้อย และยินดีที่จะทำเป็นไม่ได้ยิน...แต่ไม่ใช่กับพ่อและแม่ของเธอ
"ป้ามาร์ชว่ายังไงนะคะ? "แฮร์รี่ถามขึ้น เธอวางกระเป๋าไว้บนพื้น
" เธอได้ยินฉันยัยมารหัวขน ถ้าพ่อและแม่ผู้ไม่ได้เรื่องของเธอไม่ตายละก็ ตอนนี้เธอคงกเฬวรากติดยาเข้าขั้นโคม่าอยู่ในศูนย์บำบัดสักที่ขอบคุณที่พ่อแม่เธอตาย เธอจึงได้มาอยู่ในความเลี้ยงดูของน้องชาย และน้องสะใภ้ที่น่ารักของฉัน" ป้ามาร์ชทำเสียงหวานใส่ป้าเพ็ตทูเนีย และนั่นทำให้แฮร์รี่จะอ้วก "เป็นบุญหัวเธอมากนะ "
" พ่อและแม่ของหนูไม่ใช่คนที่ไม่เอาไหน! " แฮร์รี่กำหมัดแน่น เธอไม่เคย ไม่เคยเลยที่จะเถียงอะไรกับครอบครัวเดอร์สลี่ย์ แต่ไม่ใช่กับเรื่องนี้
พ่อแม่ผู้กล้าหาญของเธอ ยินหยัดต่อสู้กับดาร์คบอร์ด แลกชีวิตเพื่อช่วยเธอเอาไว้เต็มความสามารถ ทั้งสองคือนักรบผู้กล้าหาญ ผู้ปกครองที่เก่งกาจ ห่างไกลจากความไม่เอาไหน
" เลือดสกปรกมันข้นขนาดนั้นเลยสินะ ถ้าคิดอย่างนั้นทำไมไม่ออกไปล่ะ เธออยู่ก็เป็นเสนียดบ้าน สำเหนียกไว้ซะด้วย"
แฮร์รี่โกรธมาก โกรธอย่างที่เธอไม่เคยโกรธมาก่อน เธอได้ยินเสียงบานประตูและหน้าต่างลั่น ลมที่กรรโชกรุนแรง ส้อมทุกคนในบ้านที่งอ ไม่งั้นมันคงจะปักอยู่บนตัวที่เหมือนบูกโป่งของป้ามาร์ชจนมันแฟ่บลง
แฮร์รี่ได้สติทันก่อนที่จะเกิดเรื่อง ครอบคุณเสียงของดัดลีย์ที่ดึงสติเธอเอาไว้
" ได้ค่ะ หนูรอคำนี้มานานมาก! " แฮร์รี่ปาผ้ากันเปื้อนลงกับพื้น นั่นเป็นความเกรี้ยวกราดที่สุดที่เธอเคยทำ เด็กสาวจ้ำอ้าวขึ้นไปชั้นสองและเก็บเสื้อผ้าของเธอใส่ในหีบอย่างลวกๆแต่หมดจด
" แฮร์รี่ ป้ามาร์ชแค่ไม่ชอบเธอ " ดัดลี่ย์วิ่งตามหลังเธอมาหลังจากแฮร์รี่ออกจากประตูบ้าน แน่นอนเธอเห็นป้าเพ็ตทูเนียและบุงเวอร์นอนแอบมองมาผ่านหน้าต่างห้องนั่งเล่น
" รู้อะไรไหมดัดลีย์..ฉันก็เกลียดป้ามาร์ชเหมือนกัน และเกลียดตัวเองที่ทนอยู่ในบ้านหลังนี้มาถึงสิบสองปีด้วย " แฮร์รี่เม้มปาก เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้สุดความสามารถ " ฉันเหนื่อย และเบื่อเต็มทีกับการที่ต้องดูแลทุกอย่างในบ้านเหมือนคนใช้ ให้ตายเถอะ ฉันเป็นเด็กผู้หญิงอายุสิบสองนะ "
"เธอไม่ใช่คนใช้นะแฮร์รี่" ดัดลี่ย์มีสีหน้าคล้ายจะร้องไห้ " เธอเป็นพี่สาวฉัน "
และแฮร์รี่เองก็จะร้องไห้เช่นกัน " เธอเองก็เป็นน้องชายที่น่ารักของฉันดัดลีย์"
" ป้ามาร์ชมาอยู่ไม่นานหรอก กลับบ้านเถอะ ฉันจะทำมห้แน่ใจว่าป้ามาร์ชจะไม่ว่าเธออีก " ดัดลีย์อ้อนวอน
"....ไม่ ดัดลีย์ " แฮร์รี่ส่ายหัว เธอทนมาพอแล้ว " ฉันทนมาพอแล้ว"
" เธอจะไปอยู่ที่ไหนแฮร์รี่ นี่ดึกแล้ว มันอันตราย เธอเป็นเด็กผู้หญิงอายุสิบสองนะ "ดัดลีย์ชักจูง
แฮร์รี่ยิ้ม เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ แต่เธอรู้แค่ว่า
"ฉันเป็นแม่มด ดัดลี่ย์ เดอร์สลี่ย์"
"...." ดัดลี่ย์เงียบ เขาคงจะล้มลงร้องไห้งอแง ถ้าเป็นพ่อกับแม่...แต่เขาใช้มันไม่ได้ผลกับแฮร์รี่ " สัญญาว่าเธอจะส่งจดหมายมา...ทุกวันหยุด วันพิเศษ...อะไรก็ตาม"
"....ฉันสัญญา "
แล้วฉันจะไป-นรก-ที่ไหนฟะ
แฮร์รี่นั่งอยู่ที่ม้านั่ง กุมหัวด้วยความจนตรอก เธอไม่มีอะไรในหัวเลยแม้แต่น้อย เธอไม่รู้วิธีไปโลกเวทย์มนต์ นอกจากรถไฟไปฮอกวอตส์...ใช่ มีร้านหม้อใหญ่รั่วอักร้าน แต่เธอไม่รู้ว่าจะไปได้ยังไง
เด็กโง่ พอตเตอร์
แฮร์รี่ด่าตัวเองในใจ เธออาจจะต้องนั่งคิดอีกสักพัก....อย่างน้อยก็นั่งชมจันทร์ไปเรื่อยๆจนกว่าจะคิดออกก็เป็นความคิดที่ดี
ดวงตาสีเหลืองอำพัน สว่างวาบสะท้อนแสงจันทร์ ท่ามกลางแมกไม้หนาเช้ม และต้นแอชที่สูงมหญ่ตระหง่าน ร่างของหมาป่าขนสีดำดกนอนหมอบคู้มองไปยังเด็กสาวอย่างนิ่งงัน มันก้าเท้าจะก้าวไปหาเด็กน้อย ก่อนจะต้องชะงัก
"แฮร์รี่? "
เสียงที่คุ้นหูดึงแฮร์รี่ออกจากภวังค์ก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เป็นคนที่เธอไม่คาดคิดว่าจะมาอยู่ที่โลกมักเกิ้ลมากที่สุด
"คุณลุงลูเซียส? "
" เธอมาทำอะไรข้างนอกนี่คนเดียวมืดๆ มันอันตรายนะ "ลูเซียสขมวดคิ้ว เขาสวมสูทเต็มตัว และยังคงพกไม้เท่านั่นไปไหนมาไหน " นั่นกระเป๋าเสื้อผ้าไม่ผิดใช่ไหม? "
" เอ่อ....คือ..." แฮร์รี่อึกอีก เธอก้มหน้า " หนู..."
" หนีออกจากบ้านมาพร้อมกับกระเป๋าที่ใหญ่กว่าเธอเท่าตัว " เขาเดา " เธอกำลังจะไปไหนแฮร์รี่ "
"....หนู "
" ไม่มีที่ไป " เขาสรุป ลูเซียสก้มมองนาฬิกา ก่อนที่เขาจะหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของแฮร์รี่ขึ้น
" คุณลุง... "
"จะให้ฉันทิ้งเลดี้หนาวสั่นยามค่ำคืนไว้ที่นี่อย่างนี้ไม่ได้หรอก " ลูเซียสตอบขึ้นมาทันทีก่อนที่แฮร์รี่จะได้ถาม
" แล้ว....คุณลุงมาทำอะไรที่โลกมักเกิ้ลหรอคะ? " แฮร์รี่เอ่ยถาม พลางเดินตามหลังอีกฝ่ายแบบเท้าต่อเท้า
"......ธุระน่ะ " ลูเซียสกระชับเนกไทด้วยมือเดียว
แฮร์รี่กอดกรงเฮดวิกเอาไว้ ในตอนที่ลูเซียสยื่นไม้กายสิทธิ์ไปบนถนน
" คุณทำอะไรคะ? "
"เรียกแท๊กซี่ " แฮร์รี่กระพริบตาปริบๆ
"แล้ว....เรากำลังจะไปไหนกันหรอคะ ?" แฮร์รี่ถามข้อสงสัยเสียงเบา ลูเซียสเงียบลงเล็กน้อย ก่อนจะหันมาหาแฮร์รี่
" ฉันพาเธอกลับไปบ้านไม่ได้ในตอนนี้ เดรโกถูกกักบริเวณ และเรามีแขกจำนวนมาก ที่ไม่ค่อยจะยินดีหากเห็นเธออยู่ที่นั่น "ลูเซียสกล่าวฝ
" แล้ว...? เรากำลังจะไปที่ไหนคะ? "
"ห้องพักรายสวันสำหรับพักผ่อนชั่วคราวแฮร์รี่" ลูเซียสกระแอม " รอจนรุ่งเช้า ฉันจะพาเธอไปหาสเนป แล้วเราค่อยคิดว่าจะทำอะไง "
"ลุงหมายถึง....."
" เคราเมอร์ลิน ใช่! แฮร์รี่ เรากำลังจะนอนโรงแรม...ด้วยกัน "
ความคิดเห็น