Harry Potter เด็กสาวผู้รอดชีวิต

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 : คนมีอายุ

คนมีอายุ

บรรยากาศคฤหาสน์มัลฟอยเต็มไปด้วยวันคริสมาสต์อย่างแท้จริง ตุ๊กตาซานต้าครอสนั่งบนเลื่อนโดยมีกวางเรนเดียร์วิ่งวนรอบต้นคริสมาสต์นั่นน่าสนใจมากพอๆกับนางฟ้าที่บินไปมาและมากกว่าครึ่งนั่นเป็นสีฟ้า 

แฮร์รี่ตื่นเต้นและลุ้นมากว่าจะมีอะไรออกมาจากกระดิ่งหรือไม่แต่ทั้งหมดก็คือมันอยู่นิ่งๆบนต้นแฮร์รี่จึงไปสนใจกับพายฟักทองแทน ไก่งวงยักษ์ส่งกลิ่นหอมกรุ่นกับอาหารหลายอย่างไม่ว่าจะเป็น พายฟักทอง ยอร์คเชียร์พุดดิ้ง ทาร์ตผลไม้ สปาเกตตี้ สลัดมันฝรั่ง ต่างก็เรียงรายมาวางตัวนอนอยู่บนโต๊ะอาหาร

แฮร์รี่ก้มลงมองดาวสีสดใสในมือเธอที่มันกำลังส่งยิ้มมาให้อย่างน่าสยดสยอง และเงยขึ้นไปมองบนยอดของต้นสนที่อยู่สูงกว่าตัวเธอถึงสองเท่า แฮร์รี่พยายามหาบันไดแล้วแต่หาไม่เจอ เธอไม่เชี่ยวชาญคาถา วิงกาเดี้ยม เลวิโอซ่าด้วย แม้จะโดนเฮอร์ไมโอนี่ด่าอย่างไม่เคยเป็น แต่แฮร์รี่ก็เสกไม่ได้สักที

“ล้มเลิกซะเถอะแฮร์รี่ แล้วให้เอลฟ์ทำก็ได้”เฮอร์ไมโอนี่พยายามกล่อมให้เพื่อนของเธอล้มเลิกความตั้งใจซะ เพราะความสูงของต้นคริสมาสต์ไม่สัมพันธ์กับความต้องการของเพื่อนเธอเลยแม้แต่น้อย แฮร์รี่ชักสีหน้า และทำท่าจะเถียงรอบที่สาม

"อะไรกันเด็กๆ?"เสียงของหญิงคนนึงกล่าวขึ้น แฮร์รี่หันไปหาเธอด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนเด็กสาวชูดาวในมือขึ้นให้แก่เธอดู

"ดาวควรอยู่บนต้นไม้ค่ะ"หญิงสาวตรงหน้าแฮร์รี่คือคุณนายของตระกูลมัลฟอย 'นาร์ซิสซ่า มัลฟอย' แฮร์รี่คิดว่าเธอจะต้องเป็นคุณนายสุดๆเชิดน่าแผ่รัศมีไฮโซ แต่ทั้งหมดที่แฮร์รี่เห็นคือใบหน้าออนแรงซีดเซียวของหญิงใจดีที่มีกรรมเห่าเป็นโรคร้ายรุมเร้า

"อ่าว ตายจริง มันควรอยู่บนต้นไม้สิ...."นาร์ซิสซ่าทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนที่เธอจะยกยิ้มแล้วหันไปทางสามีที่กำลังทำท่าจะล้มโต๊ะเพราะเดินหมากแพ้เบลสอยู่ "ที่รัก สาวๆอยากให้คุณช่วยน่ะค่ะ"

"ฉันกำลังไป...ฉันไม่ได้หนี สาวๆกำลังรอความช่วยเหลือ"ลูเซียสขานรับไม่วายหันกลับมาแก้ต่างให้ตนเองเสร็จสรรพ เบลสยิ้มเยาะแต่ก็ไม่กล่าวอะไร ส่วนเดรโกมีสีหน้าชื่นชมบิดาสุดกำลัง

"ว่าไง?"ลูเซียสเลิกคิ้วเมื่อมาถึงหน้าต้นคริสมาสต์ และพบว่านาร์ซิสซ่าภรรยาของเขากำลังมีสีหน้าอดทนอดกลั้นสุดความสามารถและเยื้องไปก็มีเด็กสาวที่กำลังหน้าคอแดงเถือกอย่างน่ารักกอดดาวร้องเพลงได้อยู่ "อ่าว ดาวควรอยู่บนต้นไม้สิ"

"แฮร์รี่อยากพาดาวขึ้นไปอยู่บนต้นไม้น่ะค่ะ"เฮอร์ไมโอนี่ชี้แจง ลูเซียสเลิกคิ้วกับสายตาภรรยาอยู่ครู่นึงก่อนจะยกยิ้ม

"เข้าใจละ"ลูเซียสเดินไปทางแฮร์รี่ เด็กสาวมีสีหน้าเสียดายอย่างสุดซึ้งที่ดูเหมือนคนติดดาวบนยอดจะไม่ใช่เธอแล้ว ถึงแม้เธอจะเถียงเฮอร์ไมโอนี่กับแพนซี่ได้ แต่จะให้เถียงเจ้าบ้านอย่างคุณชายมัลฟอยไปด้วยเธอไม่คิดว่านั่นจะเป็นเรื่องที่ดี แฮร์รี่จึงจำยอมยื่นดาวให้คุณลูเซียสด้วยสีหน้าจะร้องไห้

ลูเซียสมองและลอบขบขันในใจก่อนที่จะ

พรึบ

"กรี๊ดด"

แฮร์รี่รู้สึกโลกของเธอหมุนวูบจนต้องจับอะไรที่ใกล้ที่สุดเอาไว้เพื่อพยุงตัว ส่วนอีกข้างก็กำดาวในมือแน่น แฮร์รี่รู้สึกลื่นๆที่มือเมื่อสัมผัสกับบางอย่างที่ให้ความรู้สึกของผ้าไหม

"มันจั๊กจี๋นะ"เสียงทุ้มเข้มที่กล่าวขึ้นทำให้แฮร์รี่ลืมตา ก่อนที่จะแทบสิ้นสติเมื่อเธอกำลัง'ขี่คอ'เจ้าบ้านตระกูลมัลฟอยที่เธอชื่นชม เธอไม่ได้ปล่อยผมของเขาเพราะเธอกลัวจะตก แต่แฮร์รี่รู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆที่ขา

ต้องรีบวางดาว

แฮร์รี่คิดอย่างตื่นตระหนก เธอหันไปหาต้นคริสมาสต์แล้วพยายามเสียบมันลงมห้ตรงโซน เพื่อที่มันจะได้เลิกด่าโวยวายแล้วร้องเพลงให้วันคริสมาสต์นี้สมบูรณ์ แต่มันไกลเกินเอื้อมไปหน่อย

"...อ..เอ่อ...คุณพ่อของเดรโกคะ เขยิบเข้าไปอีกหน่อยได้ไหมคะ?"

"..."ลูเซียสหันหน้าเข้าหาลำต้นของต้นสน นาร์ซิสซ่าอยู่ข้างหลังสาวๆเช่นกัน ส่วนเบลสกับเดรโกก็ถูกต้นคริสมาสต์บังจนมิด พอแน่ใจว่าจะไม่มีใครเห็นแล้ว ลูเซียสเอียงหน้าเล็กน้อยและขมวดคิ้ว กลิ่นสบู่เด็กอ่อนๆให้บรรยากาศของเด็กสาวอย่างถ่องแท้ ขาเล็กๆนุ่มๆที่บีบรัดลำคอเขาแน่นขึ้นเมื่อเขาผ่อนไหล่นั้นทำให้ลูเซียสครางฮึมฮัมในลำคออย่างครุ่นคิด

"คุณพ่อเดรโกคะ?"แฮร์รี่ที่เห็นอีกฝ่ายเงียบไปนานเอ่ยถามขึ้น

"อ่ะ...โอ้ แน่นอน ได้สิ"ลูเซียสเดินเข้าไปใกล้ต้นคริสมาสต์มากขึ้น แต่ก็ยังคงมีสัหน้าคล้ายตระหนักบางอย่างอยู่ จวบจนกระทั่งเด็กสาวโน้มตัวลงไปด้านหน้าเพื่อวางดาวบนยอดสน เนื่องจากต้นสนเป็นทรงสามเหลี่ยมที่ปลายแหลม ดังนั้นต่อให้เขาเข้ามาชิดถึงขอบใบแล้ว เด็กสาวก็ต้องโน้มตัวอย่างมากเพื่อวางดาวบนยอดแหลมที่ห่างกันมากนั้น

"...."ลูเซียสนิ่งข้างไปแล้ววางแฮร์รี่ลงเมื่อเธอขอ เขาขอปลีกตัวจากงานไปห้องน้ำ นาร์ซิสซ่าไล่ให้เขาไปและเธอดูพร้อมจะจับแฮร์รี่ได้ตลอดเวลาเพื่อพาไปแต่งตัวแต่งหน้า อะไรก็ตาม

ลูเซียสจุ่มหน้าเขาลงกับอ่างล้างหน้าแล้วสะบัดหัว เขาหายใจเข้าออกอยู่หลายต่อหลายครั้ง ก่อนที่จะค่อยๆลูบหลังศีรษะเบาๆ

หน้าอกมัน..

"เมอรี่คริสมาสต์!!~"แฮร์รี่โปรยกระดาษใส่เดรโกแล้วหันหลังวิ่งหนีไปพร้อมกับแพนซี่ เด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่กำลังเพลินเพลินกับ 'ซีเรียลรุ้งเปลี่ยนสี'โยนชามของเขาทิ้ง กรีดร้องแล้วคว้ากระดาษสีวิ่งตามสาวๆเพื่อจะเอาคืน

ฟลุบ

"ยินดีต้อนรับเซเวอรัส"ลูเซียสกล่าวทักทายเพื่อนสนิทของเขาที่น่าแปลกใจเมื่อมาถึงในงานวันคริสมาสต์ ทั้งที่ปกติจะมาหลังจากงานเลี้ยงจบแล้ว

"ฉันได้ยินว่าแฮร์รี่อยู่ด้วย"สเนปยิงเข้าเป้าโดยไม่อ้อมค้อม ลูเซียสถอยหลังเล็กน้อยให้สเนปเห็นเด็กสาวที่กำลังใช้ต้นคริสมาสต์เป็นบังเกอร์หลบระเบิดจากเดรโก เขาจึงหันมาหาลูเซียส แล้วยื่นถุงกระดาษให้ "ของฝาก"

"คนกันเองอายุปูนนี้มาให้ของขวัญคริสมาสต์กันมัน-"

"ไวน์น่ะ"

"ขอบคุณ"ลูเซียสรับถุงมาแล้วแง้มปากถุงเล็กน้อย เขายิ้มพึงพอใจเมื่อเห็นสีของจุ๊กก๊อก รสนิยมน้ำผลไม้หมักของเซเวอรัสนี่ไม่ว่ากี่ปีต่อกี่ปีก็ยังคงไว้ใจได้เสมอ

"เซเวอรัสสสสส"สเนปหันไปตามเสียงเรียก เขาอ้าแขนเตรียมรอรับอ้อมกอดจากเดรโกแบบทุกปี แต่ก็ต้องรอเก้อเมื่อเด็กหนุ่มเพียงแค่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้าเขาด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา ถืออะไรบางอย่างไว้ด้านหลังที่ดูเหมืแนจะเป็นของขวัญ "ผมมีของขวัญให้อาด้วย"

"...?"สเนปเลิกคิ้วแล้วรับอะไรบางอย่างสี่เหลี่ยมที่ถูกห่อด้วยกระดาษและโบว์อย่างลวกมา และถึงแม้เขาจะรู้ว่ามันไม่ควรแกะตอนนี้ แต่กระดาษก็รุ่ยจนไม่ลุ้นแล้ว "...นี่มัน-"

"หนังสือกฏหมายคุ้มครองเยาวชน"เดรโกส่งยิ้มไร้เสียงสาให้กับพ่อทูนหัวของเขา สเนปชะงักไป เขาเงยมองรอยยิ้มเคลือบพิษนั้นด้วยความรู้สึกคุกรุ่นในใจ ขณะเดียวกันนั้นลูเซียสก็กำลังยกยิ้มภูมิใจในสีหน้าลูกชายสุดความสามารถ “ผมเห็นเซเวอรัสกำลังเรียนรู้เกี่ยวกับกฎหมายอยู่น่ะครับ”

“เดรโก!! ช่วยด้วยยย”เสียงหวานใสของแฮร์รี่กรีดร้องเมื่อแพนซี่ร่วมมือกับเบลสเพื่อแกล้งเธอเด็กหนุ่มจึงรีบวิ่งไปดั่งเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาว ทิ้งชายแก่สองคนยืนมองหนังสือกฏหมายด้วยสายตาหนักใจ

“...”

“....หนังสือเล่มนั้นฉันยังอ่านไม่จบ เดรโกเอามาจากห้องหนังสือ ฉันขออ่านก่อนได้ไหม?”ลูเซียสถามด้วยสีหน้าลำบากใจ และเจือแววขบขัน สเนปมีสีหน้าหงุดหงิดและลำบากใจพอๆกัน

“ไม่ นี่ของขวัญคริสมาสต์ฉัน”

แฮร์รี่รู้สึกมีความสุข เธอมองไปยังน๊อตที่กำลังหลับนอนก่ายกับเบลสอยู่ด้วยสีหน้าเปี่ยมสุก เดรโกกำลังนั่งคุยกับพ่อและแม่ของเขาถึงของขวัญคริสมาสต์ที่ยังไม่ถึงเวลาแกะ เฮอร์ไมโอนี่หายไปกับแพนซี่ แฮร์รี่คิดว่าทั้งสองคนน่าจะขึ้นไปงีบในห้องรับรองหรืออาจจะไปแต่งตัวกันใหม่ ส่วนแฮร์รี่นั่งอยู่ที่โซฟาหน้าเตาผิงกับน้ำฟักทองอุ่นๆ

“มางานคริสมาสต์บ้านผู้ชายมันมีความสุขขนาดนั้นเลยหรอคุณพอตเตอร์”เสียงทุ้มเข็มเย็นๆกล่าวขึ้น แฮร์รี่หันไปมองศาสตราจารย์ปรุงยาที่ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ เขาสวมแค่เสื้อเชิ้ตและแก้มเขาก็แดงหน่อยๆ แฮร์รี่คิดว่าน่าจะเป็นเพราะน้ำสีม่วงๆในมือของเขา

“ค่ะ!!”แฮร์รี่มีความสุขเกินกว่าที่จะได้ยินการแดกดันเล็กๆนั้น เธอยิ้มกว้าง ทำให้สเนปชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด “เพราะเดรโกเป็นเพื่อนคนแรก แล้วนี่ก็เป็นการมาคริสมาสต์ปาร์ตี้ครั้งแรกด้วย”

“อ๋อ”สเนปลอบถอนหายใจเบาๆ

“...”

“...”สเนปมองเด็กสาวที่กำลังมีความสุขกับน้ำฟักทองและบรรยากาศคริสมาสต์ปาร์ตี้ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เขามองไล่ไปตามเส้นผมที่ถูกเซกหยักศกเล็กๆจนดูนุ่มนิ่ม จนอยากจะขยี้แรงๆซักที

แหมะ

“...?”แฮร์รี่เอียงคออย่างงุนงงเมื่อจู่ๆมือหนาก็วางลงบนผมเธออย่างแผ่วเบา สเนปก็มองตอบดวงตาสีเขียวสดใสที่แสนไร้เดียงสานั้น ยิ่งมองกี่ครั้งก็ช่วงเหมือนกับดวงตาของลิลลี่ไม่มีผิดเพี้ยน..เพียงแต่อ่อนเยาว์กว่า สดใสกว่า บริสุทธิ์ยิ่งกว่า รู้ตัวอีกทีเขาก็อดยิ้มให้กับใบหน้าน่ารักๆนั่นไม่ได้

“!!”แฮร์รี่ตกใจ เธอตัวแข็งทื่อมองรอยยิ้มอ่อนๆกับสายตาที่ส่งมาให้ มือหนาลูบหัวเธออย่างแผ่วเบาและแฮร์รี่ก็หน้าแดงเห่อขึ้นด้วยความเขินอาย มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหน้า และเธอมีแววตาตื่นตระหนก

ศาสตราจารย์จอมมืดมนแห่งบ้านสลิธีรินหน้าตาดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?!!

เสื้อเชิ้ตสีดำตัดกับผิวสีขาวและกระดุมที่ถูกปลดออกสองถึงสามเม็ดโชว์แผ่นอกเปลือยเปล่า ดวงตาคมสีดำสนิทจดจ้องมาที่เธอ แฮร์รี่มองไปตามเม็ดเหงื่อที่ไหลไปตามโครงหน้าจรดลงถึงปลายคาง สายตาไล่ตามแขนแกร่งที่พับแขนเสื้อขึ้นมาถึงข้อศอก มือแกร่งมีเส้นเลือดปูดโปนดูแข็งแกร่งสมเป็นชายชาตรี ทำให้สุดท้ายแล้วแฮร์รี่ต้องทิ้งตัวลงกับกองหมอนอย่างเขินอาย

หรือเธอจะกลายเป็นพวกชอบคนมีอายุแบบที่เฮอร์ไมโอนี่บอกแล้วจริง!!!

แก้ไขครั้งที่ 1 : 14/9/2560