คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 : ต้นคริสมาสต์
ต้นคริสมาสต์
ทำไมถึงเป็นลีมูซีน
แฮร์รี่คิดอย่างไม่เข้าใจ มองเบลสที่ช่วยห้ามไม่ให้เดรโกกับแพนซี่ทะเลาะกันเงียบๆ เธอมองความยาวของรถและพื้นที่อันว่างเปล่าที่ไร้ประโยชน์ มองพรมขนนุ่มๆอย่างไม่เข้าใจ
ทำไมต้องเป็นลีมูซีนล่ะ
แฮร์รี่ตัดสินใจหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่เพื่อขอคำอธิบาย เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ
"ฉันให้มัลฟอยยืมคอมพิวเตอร์เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับรถของมักเกิ้ลน่ะ อันที่จริงพ่อฉันจะมาส่งหรอกแต่เขาไปส่งที่คฤหาสน์มัลฟอยไม่ได้ มัลฟอยถูกใจคันนี้อาจจะเพราะราคาของมันสูงมาก ก็เลยเสก..เอาจริงก็เป็นค่ถาลวงตากับคาถาขยายพื้นที่ล่ะนะ"เฮอร์ไมโอนี่อธิบาย แฮร์รี่ฮึมฮัมในลำคอขานรับ เธอหันไปมองเดรโกกับแพนซี่ที่สะบัดหน้าไปคนล่ะทางแล้วก็ยังไม่เข้าใจ
"แล้วทำไมต้องเป็นลีมูซีนล่ะ?"แฮร์รี่อดพึมพำออกมาเบาๆไม่ได้ เบลสเห็นดังนั้นก็หัวเราะเบาๆ
"เธอจะเข้าใจเองถ้าเห็นคฤหาสน์มัลฟอย"เจ้าของรถตัวจริงเอาย แฮร์รี่แม้ไม่เข้าใจนักแต่ก็พยักหน้ารับ และเธอเข้าใจตามที่เบลสบอกจริงๆ
“แล้วธีโอดอร์ล่ะ?”แฮร์รี่เอ่ยถามเมื่อคนที่จืดจางที่สุดหายตัวไป เบลสยักไหล่ เดรโกยักไหล่ พวกเขาไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาไปไหน แพนซี่ก็ยักไหล่ เธอเองก็ไม่รู้เช่นกัน ในขณะที่แฮร์รี่กำลังงงและตกใจว่าทำไมธีโอดอร์ผู้ซึ่งชอบรายงานทุกอย่างให้เพื่อนทราบหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเฮอร์ไมโอนี่ก็กล่าวขึ้น
“น๊อตจะตามมาในตอนเย็น พ่อเขามีธุระที่กระทรวง”
“ในวันคริสมาสต์เนี่ยนะ?”เดรโกร้องขึ้น และมองเหยียดเฮอร์ไมโอนี่อย่างที่เขาชอบทำ เดรโกสาบานเลยว่าถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเป็นเพื่อนกับแฮร์รี่แล้วล่ะก็ที่ๆเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่จะไม่ใช่เบาะหนังแต่เป็นพื้นคอนกรีตด้านนอนกแทน
“ก็เพราะมีคนส่งจดหมายพิเรนท์ไปตระกูลน๊อตว่าถูกยึดทรัพย์น่ะสิ”
“ไม่ใช่ฉันนะ เบลสเป็นคนคิด”
“แต่นายเขียนนะเฮ้”เบลสรีบประท้วงทันทีที่ถูกโยนความผิดมาให้ “ฉันแค่จะแกล้งธีโอดอร์ใครจะรู้ว่ามันรายงานพ่อด้วย อีกอย่างเราลงคาถาไว้แล้ว ยังไงก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าส่งมาจากไหนหรือใครเขียน”
“ฉันกลับสงสัยมากกว่าว่าทำไมเธอถึงรู้ดี”เดรโกหรี่ตา ก่อนจะผงะไปเมื่อโดนอีกฝ่ายถลึงตาใส่
“ฉันควรถามนายมากกว่าว่าทำไมไม่มีใครส่งจดหมายคุยกับเขาเลย น๊อตส่งจดหมายมาให้ฉันถี่มากเพราะฉันตอบเขา”เฮอร์ไมโอนี่ดูโกรธ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสงสารเพื่อนหรือรำคาญที่จดหมายมาเยอะเกินไปกันแน่
“เพราะมันเยอะไง เราเลยไม่ตอบกัน”แพนซี่ตอบแทน
แฮร์รี่ยื่นนิ่งกอดกรงเฮดวิกแล้วเงยคอแทบหักเพื่อดูหลังคาบ้้านตระกูลมัลฟอย ทั้งอิฐและเสาทุกอย่างถูกตกแต่งมาอย่างปราณีตและอดคิดไม่ได้ว่าเธอเจอฝุ่นสักเม็ดมันจะกลายเป็นสมบัติขึ้นมารึเปล่า
"เดรโก"แฮร์รี่เอ่ยเรียกเบาๆ เธอต้องใช้แรงงานกับมิสซิสฟิกซ์กี่ปีกันถึงจะได้มีบ้านหลังขนาดนี้มาครอบครอง แฮร์รี่ถอนหายใจและหันไปมองเดรโกที่กำลังมองเธอแยู่ด้วยสายตาอวดเต็มที พร้อมกล่าวว่า "ยินดีรับฉันเป็นภรรยาไหมคะ?"
"ยินดีครับ"
เดรโกตอบกลับมาอย่างรวดเร็วและพวกเขาก็หัวเราะกันและก่อนที่เดรโกจะได้ยิงมุขเด็ดอย่างคำว่า 'ฉันจริงจังนะ' ประตูคฤหาสน์ก็เปิดขึ้น
"หนาวจะตายทำไมไม่พาเพื่อนเข้ามาข้างในเดรโก"เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นเหนือบันได เรือนผมสีสว่างที่ทำให้รู้ทันทีที่ว่ายีนส์ของเดรโกเข้มข้นเพียงใด ดวงตาสีเทาหม่นมองลงมายังเด็กๆด้วยแววต้อนรับแต่ก็ยังเปี่ยมไปด้วยรัศมีของผู้สูงส่ง
"ได้ยินแล้วใช่ไหม เข้ามาเร็ว"เดรโกเดินนำอย่างกระตือรือร้น เบลสเดินตามแล้วดึงแพนซี่ตามมาด้วย แต่เด็กสาวกลับไม่ขยับและตอนนั้นเบลสก็ได้ยินเสียงเฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถามขึ้นเบา
"เป็นอะไรไปแฮร์รี่"แม้แผ่วเบาแค่ไหนแต่มีคำว่า 'แฮร์รี่' อยู่ประโยค เดรโกหันขวับกลับมามองในทันที รวมถึงลูเซียสเมื่อดูเหมือนเด็กๆจะไม่ขยับกัน
"..."ไม่มีเสียงตอบกลับมา และแพนซี่กำลังยืนน้ำตาไหลอย่างเงียบงัน
เด็กสาวซ่อนตัวอยู่หลังเฮอร์ไมโอนี่ แว่นตาทรงกลมใหญ่ไหลร่นมาจนถึงปลายจมูกและเด็กสาวหลุบตามองพื้น ริมฝีปากสีระเรื่อธรรมชาติเม้มเข้าหากันแน่น ใบหน้าและหูแดงซ่าน เธอเหลืองมองลูเซียสอยู่ครู่นึงต้องหดตัวกอดเฮอร์ไมโอนี่แน่นและฝังใบหน้าลงกับแผ่นหลังเล็กอย่างขวยเขิน
'WT-??!!'
เดรโกหันไปมองพ่อเขาอย่างเคียดแค้น ลูเซียสยืนอยู่อย่างงงๆและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่การที่เด็กหันมามองเขานั่นหมายความว่าเป็นเพราะเขาอย่างแน่นอน
จู่ๆผู้นำตระกูลมัลฟอยก็อดรู้สึกว่าตัวเองโง่เง่าเสียไม่ได้...พอเจอสายตาเคียดแค้นของลูกชายเข้าไป
ลูเซียสก็ไม่ออกจากห้องของเขาเลยจนกระทั่งงานเลี้ยงเริ่ม
"ทำไมเราต้องทำ ให้เอลฟ์รับใช้ทำไปสิ!!!"เสียงเดรโกกล่าวขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง เขาเป็นลูกผู้ดีผู้สูงส่ง และไม่เข้าใจอย่างยิ่งว่าทำไมเรื่องแค่นั้นเขาจะต้องทำเองด้วย
"อย่างนั้นมันก็ไม่ใช่คริสมาสต์สิ!!"เสียงหวานใสตะโกนเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ มองภาพรวมก็จะเห็นเบลสกับแพนซี่นั่งเล่นหมากรุกอยู่ที่โต๊ะไม่ห่างกัน เฮอร์ไมโอนี่กินคุกกี้ดูศึกทั้งสองอย่างไม่รู้ว่าจะนั่งเชียร์หมากรุกพ่อมดต่อไปหรือออกไปห้ามสองคนตรงนู้นดี
"ปล่อยไว้อย่างนั้นล่ะ ไนฟ์ไป B5"เบลสเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอาการดังกล่าว
"แฮร์รี่ดูเหมือนจะร้องไห้"เฮอร์ไมโอนี่แย้ง
"แปลว่าก็ใกล้จะปิดข้อตกลงแล้ว เราคงต้องเตรียมตัวไปจัดต้นคริสมาสต์ เบี้ย ไป B5"แพนซี่เท้าคางคล้ายไม่แปลกใจถึงผลลัพท์ และอ้าปากกัดคุกกี้เมื่อมาถึงปาก เบลสปล่อยมือออกจากซากคุกกี้ที่โดนดูดเข้าไปแทนทีจะเคี้ยวแล้วมองกระดาน
"เรือไป K1"
"เชคเมท ฉันชนะ ส่งมันมาซะดีๆเบลส"แพนซี่ฉีกยิ้มเมื่อเห็นควีนของตนฟาดคิงของอีกฝ่ายจนแหลกเป็นผง แล้วไม่ลืมแบมือขอของพนันจากเด็กหนุ่มด้วย
"อ่อ..เพราะอีกฝ่ายเป็นเดรโก"เฮอร์ไมโอนี่ร้องอ๋อขึ้น เป็นจังหวะเดี๋ยวกับที่แฮร์รี่เริ่มจะร้องไห้ เธอเถียงเดรโกจนใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสๆอย่างน่าสงสาร เฮอร์ไมโอนี่เบนสายตากลับมามองของในมือแพนซี่
"เธอพนันกับเบลสด้วยกำไลแขนอันนั้น?"เฮอร์ไมโอนี่เหล่มองเบลสที่กำลังเก็บหมากรุกเงียบๆ อีกฝ่ายมีท่าทีดูกระดากอายเล็กน้อยเฮอร์ไมโอนี่จึงปล่อยไป "ฉันว่าแฮร์รี่ควรได้คนช่วย"
“เราควรช่วยกันแต่งต้นคริสมาสต์ ฉ..ฉันไม่เคยได้ทำมันเลย ดัดลีย์ชอบจะทำมัน ป้าเพ็ตทูเนียก็ไม่เคยยอมให้ฉันแตะมันเพราะกลัวว่าฉันจะทำมันพัง”แฮร์รี่ลดเสียงของเธอลง ดวงตาหวานคลอน้ำและเด็กสาวพยายามเต็มที่เพื่อจะไม่ให้มันไหล เธอขยำกระโปรงของตนเองแน่น และกว่าเดรโกจะเห็นอาการนั้นก็แลดูจะสายเกินไปแล้ว
“...โอเค โอเคแฮร์รี่ ได้ เราจะแต่งต้นคริสมาสต์กัน ด๊อบบี้!!”เดรโกมีอาการลนลานขึ้นมาทันที เขาอยากจะปลอบแฮร์รี่แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขาเองเป็นต้นเหตุ เขาเรียกเอลฟ์ประจำบ้านมาและให้มันเอาของมาวางเตรียมไว้ให้ ด๊อบบี้มีสีหน้าตกใจเมื่อเห็นแฮร์รี่พอตเตอร์อยู่ในบ้านของเจ้านายมัน แต่ก็ยังคงทำงานแต่โดยดี
“แฮร์รี่ไม่ต้องการความช่วยเหลือแล้วล่ะฉันว่า”เฮอร์ไมโอนี่พึมพำและอดอมยิ้มเสียไม่ได้ที่เดรโกดูยอมลงให้กับแฮร์รี่หลายต่อหลายส่วน...แม้ว่าทั้งคู่จะอยู่แค่ปีหนึ่งก็ตามที
“...”เบลสเหลือบมองแพนซี่อย่างเป็นห่วง แต่เด็กสาวก็กำลังเหลือบมองเขาอยุ่เช่นกัน แพนซี่ยิ้มยิ้ม
“ฉันโอเค”เบลสวางใจลงแต่ก็ไม่ทั้งหมด เขายังมีสีหน้าเป็นห่วงอยู่หลายส่วน
“เฮ้ ฮัลโหล ฉันยังยืนอยู่ตรงนี้นะ”เฮอร์ไมโอนี่ที่เริ่มรู้สึกเหมือนเธอเป็นส่วนเกินในบรรยากาศคู่รักเอ่ยขึ้นและหงุดหงิด ให้ตายนี่มันวันคริสมาสต์และเธอขอพ่อแม่มาเพราะอยากอยู่กับเพื่อนๆ ทำไมแต่ละคนถึงได้ทำตัวข้ามวัยไปใฝ่หาความรักกันขนาดนั้น....ยกเว้นแฮร์รี่คนนึง รายนั้นยังสะอื้นเพราะอยากแต่งต้นคริสมาสต์เองอยู่เลย
หวังว่าหลังจากนี้คงไม่ทะเลาะกันเรื่องสีของกระดิ่งบนต้นคริสมาสต์นะ
“คนเมื่อกี้?”แพนซี่มีหน้าดำไปครึ่งแถบเมื่อแฮร์รี่เอ่ยถามถึงเจ้าบ้านมัลฟอย แฮร์รี่พยักหน้าหงึกหงักและมีแก้มที่ขึ้นสีระเรื่อโดยที่ไม่รู้ว่าตื่นเต้นหรืออายกันแน่ แพนซี่หันมองรอบๆจนผมบ๊อบของเธอเหวี่ยงไปมาแล้วกระซิบกับแฮร์รี่ด้วยเสียงที่เบาลง
“เธอชอบ?”แฮร์รี่หน้าขึ้นสีเมื่อแพนซี่ถามขึ้น และรีบที่จะปฏิเสธ
“ไม่ใช่...ไม่ใช่ในเชิงที่เธอคิด..คือ...มันเหมือนเวลาที่เธอเจอศิลปินที่ชอบ ถึงฉันจะไม่เคยเจอก็เถอะ แต่มันเป็นแบบนั้น”แฮร์รี่รีบแก้ตัว เธอมีอาการใช้เต้นและเลือดลมสูบฉีดไปทั่วทั้งร่างในตอนที่เห็นเขา อาจจะเพราะเขาดูสูงศักดิ์ เต็มไปด้วยกลิ่นอายที่อันตรายอย่างบอกไม่ถูกแต่กลับแฝงด้วยความอ่อนโยนยามมองไปที่เดรโก เขามีบางอย่างที่แตกต่าง...แตกต่างจนเธออดไม่ได้ที่จะชื่นชม
“..เขาคือพ่อของเดรโก”แพนซี่มองหน้าของแฮร์รี่อย่างจริงจัง ดังนั้นเธอจึงเห็นใบหน้าที่ซีดลงวูบนึงของเด็กสาวและฝ่ามือที่เต็มไปด้วยเหงื่อ
“...ฉันพึ่งทะเลาะกับเดรโกไป”เสียงของแฮร์รี่เบาหวิว “โอ้..ฉันต้องไปขอโทษเขา ถ้าเขาฟ้องพ่อ พ่อเขาจะรู้สึกไม่ดีกับฉันนั่นมันไม่ดี”
แฮร์รี่รีบลุกขึ้นแล้วปรี่เข้าไปหาเดรโกที่กำลังทะเลาะกับเบลสเรื่องสีของนางฟ้าที่จะต้องห้อยว่าจะเป็นสีฟ้าอ่อนหรือออกระเรือสีส้มดี
“มันควรเป็นสีฟ้าอ่อน สีฟ้าอ่อนดีกว่าเห็นๆ”เดรโกเถียง เขาถือตุ๊กตานางฟ้าอยู่ในมือ เบลสกรอกตาและมองตุ๊กตานางฟ้าสีฟ้าอ่อนที่ยกทัพกันมาจากป่าภูตจนจะล้นต้นแล้วเอ่ยเถียง
“ระเรื่อส้มมันเข้ากับสีแดงของคริสมาสต์มากกว่า”เสียงของเบลสออกจะเอื่อยๆ คล้ายแจ้งให้ทรายมากกว่าจะโต้แย้ง และเมื่อเห็นเดรโกดูไม่ยอมรับ พร้อมๆกับที่แฮร์รี่เดินเข้ามาเขาจึงหันไปหาแฮร์รี่ “แฮร์รี่ช่วยบอกเดรโกทีว่าสีออกส้มหน่อยๆมันสวยกว่า”
“เฮ้ นายมันขี้โกงเบลส”เดรโกร้องท้วงขึ้นอย่างรู้สึกไม่ยุติธรรม แฮร์รี่ที่พึ่งเดินมาถึงมองอย่างงงๆ และเห็นได้ชัดว่าเดรโกกระอักกระอ่วนคล้ายคนมีชนักปักหลัง เด็กสาวมองไปที่ตุ๊กตาในมือเดรโกก่อนจะเอียงคอ
“ถ้าเป็นที่เหลืองล่ะ? เหลืองอ่อนๆ อ่อนมากๆ”แฮร์รี่เสนอ เบลสไม่เถียงเพราะยังไงก็ตามเขาแค่ต้องการนางฟ้าเผ่าอื่นนอกจากเผ่าสีฟ้าสักตัวมาไว้บนต้นเฉยๆ
“สีฟ้าดี-..”
“สีเหมือนผมเดรกเลย”แฮร์รี่หัวเราะเบาๆหลังจากเธอเปลี่ยนสีของตุ๊กตาเรียบร้อย เธอไม่รอช้าที่จะนำมันไปแขวน ตุ๊กตาบิดตัวไปมาคล้ายกับพึ่งตื่นนอนมันมองพวกเธอและเริ่มต้นหัวเราะเบาๆอย่างร่าเริง แฮร์รี่มองอย่างตื่นเต้น เธอหยิบตุ๊กตาอีกตัวขึ้นมาร่ายสีเขียวอ่อนให้มันและแขวนไว้ข้างๆกัน
เดรโกยังคงยืนนิ่งงันตั้งแต่ที่แฮร์รี่กล่าวว่ามันเหมือนสีผมของเขา แม้มันจะเป็นอะไรที่เล็กน้อย แต่เมื่อเดรโกยกมือขึ้นสัมผัสอกของตัวเอง เขารู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังทำงานอย่างหนักแบบที่มันไม่เคยทำได้มาก่อน และเมื่อแฮร์รี่หันมาหาเขา และชี้ให้เห็นนางฟ้าสองตัวสีเหลืองและเขียวอยู่ข้างๆกัน
“เหมือนฉันกับเดรกเลย!”
เดรโกไม่สนใจกระทั่งว่านางฟ้ามันเป็นเพศหญิง เอาจริงๆคือเขาไม่คิดอะไรเลย นอกจากส่งยิ้มให้กับแฮร์รี่ราวกับคนบ้า
“อือ เหมือนกันเลย”
กลับกัน แพนซี่ที่นั่งมองอยู่อ้าปากค้างอย่างตะลึงงัน
แฮร์รี่ เธอมันร้ายกาจ
ความคิดเห็น