คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 : คริสมาสต์
คริสมาสต์
อากาศยามเช้าของฮอกวอตส์วันนี้เริ่มหนาว ความเย็นเยือกเสียดแทงทุกคนในทันทีที่ตื่นและพรีเฟคต้องไปค้นฮีทเตอร์เวทย์มนตร์ออกมาจากตู้เก็บของแจกจ่ายให้กับเด็กๆทุกห้องไม่ให้แข็งตายกันไปก่อนวันคริสมาสต์
แฮร์รี่ได้เพื่อนใหม่บ้านกริฟฟินดอร์ หลังจากเหตุการณ์ที่โทรลล์หลุดออกมาจากคุกใต้ดิน เธอชื่อ เฮอร์ไมโอนี่ แกรนเจอร์ แฮร์รี่รู้จักเธอ เธอเป็นคนที่อธิบายเรื่องเพดานห้องโถงในวันแรกที่แฮร์รี่มาที่นี่และตอบคำถามเก่งมากในเกือบทุกวิชา...โดยรวมคือพวกเธอเป็นเพื่อนกัน ติวกันบ่อยมากในห้องสมุด ตอนแรกเดรโกและแพนซี่ไม่ชอบเธอ เพราะเฮอร์ไมโอนี่เป็นมักเกิ้ลบอร์น แต่แฮร์รี่มั่นใจว่าที่แพนซี่ไม่ชอบเพราะเดรโกไม่ชอบ ยังไงก็แล้วแต่หลังจากที่ได้เฮอร์ไมโอนี่ช่วยสอนการบ้านวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ แพนซี่ก็ติดเฮอร์ไมโอนี่หนึบพอๆกับเธอ
พูดถึงแพนซี่แล้ว แฮร์รี่เห็นพัฒนาการแปลกๆบางอย่างระหว่างเบลสและเพื่อนสาวของเธอ แต่เมื่อเธอตระหนักได้ว่าตอนนี้เธออายุ 11 และให้ตายเถอะ พวกเธออายุ 11 แฮร์รี่ก็เลิกคิดถึงเรื่องนั้นไปเลย
"นิโคลัส เฟรมเมล"แฮร์รี่พึมพำขึ้นเบาๆอย่างเหม่อลอย และนั่นทำให้แพนซี่ที่กำลังเขียนการบ้านวิชาประวัติศาสตร์ฟาดลงกลางหลังเธอเข้าให้อย่างไม่มีเกรงใจ
ป๊าบ
"โอ๊ย แพนซี่ กระดูหลังฉันร้าวไปสามซี่แล้ว"แฮร์รี่โอดครวญแล้วลูบหลังตัวเองเท่าที่แขนถึงอย่างเจ็บปวด
"อย่ามาเว่อร์ยัยเปี๊ยก ใครใช้ให้เธอเหม่อถึงนิโคลัส อีเมลบ้าบออะไรนั่นอีกล่ะ เห็นได้ชัดว่าอันตรายเลิกยุ่งกับมันซะ! และทำการบ้านของเธอต่อซะด้วย"แพนซี่ดุด้วยสีหน้าจริงจัง แฮร์รี่ขานรับ 'ค่า~' เสียงยาวและลงมือทำต่อ
"แต่เธอไม่สงสัยหรอ...ทำไมของของนิโคลัส เฟรมเมล ถึงได้มาอยู่ในฮอกวอตส์"แฮร์รี่เอ่ยถามขึ้น เดรโกที่เขียนการบ้านอยู่ตรงข้ามวางปากกาลงแล้วมองเธอ
"สงสัยสุดๆเลยล่ะ และเดาว่าเธอคงไม่รู้จักนิโคลัส เฟรมเมล"คุณชายมัลฟอยกล่าวและทำให้ทั้งโต๊ะรู้ในทันทีว่าเขารู้จักคนดังกล่าว "เขาเป็นนักเล่นแร่แปลธาตุ มีข่าวลือมาว่าเขาเป็นอมตะตอนนี้เขาอายุ 120 ปี แต่มีพ่อมดแม่มดหลายคนบอกว่าอายุเขามากกว่านั้น บางคนบอกว่าเขาเป็นตาแก่หนังเหี่ยวพอๆกับกองผ้ายับ แต่มีบางคนออกมาบอกว่าเขายังคงหนุ่มแน่น เขาแปรธาตุได้หลายอย่าง ผลงานหลักๆของเขาคือเขาแปรธาตุ ศิลาอาถรรพ์ ขึ้นมา มันสามารถเปลี่ยนเหล็กเป็นทองได้ และมันเป็นส่วนผสมของน้ำอมฤตด้วย"
"นายดูมีความรู้ขึ้นมาเลยเดรโก"เบลสเอ่ยชมอย่างทึ่งจัด ขณะที่เดรโกแย้งขึ้นมาเบาๆ
"ฉันมีความรู้ตลอดนะ.."
"ศิลาอาถรรพ์...เคราเมอร์ลิน..เรื่องใหญ่กว่าที่ฉันคิดเยอะเลย"แฮร์รี่น่าซีด เธอทำท่าจะม้วนรายงานและเริ่มต้นอธิบายแต่ถูกเฮอร์ไมโอนี่ที่อยู่ข้างๆบิดซะเอวแทบหลุด
"เราจะคุยกันหลังการบ้านทุกคนเสร็จ เร่งมือหน่อย เราไม่ได้มีเวลาทั้งวันนะ"
"คร้าบ~/ค่า~"
"เป็นไปไม่ได้แฮร์รี่ คนๆนั้นไปแล้ว"แพนซี่ร้องขึ้นขณะที่แฮร์รี่ส่ายหัว
"ฉันไม่คิดว่าการที่ฉันรอดมาพร้อมแผลเป็นนี่จะทำให้โวลเดอร์มอล์ตายไปจริงๆหรอกนะ มันไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่"แฮร์รี่แย้ง "ฉันกังวลเรื่องแผลของศาสตราจารย์สเนป"
"เธอคิดว่าเขาเป็นสมุนของดาร์คลอร์ดหรอ?"เดรโกถามขึ้นเสียงเรียบ แฮร์รี่มีสีหน้าลำบากใจในตอนที่เธอส่ายหัวปฏิเสธ
"สเนปเป็นคนพาฉันออกมาจากบ้านหลังจากที่พ่อกับแม่ของฉันถูกฆ่า ไม่ว่ายังไง ฉันกลัวว่าถ้าหากเรื่องนี้มันเกี่ยวกับดาร์คลอร์ด...กับฉัน แล้วเขาจะต้องทำอะไรบางอย่าง"
"ในสายตาเธอสเนปเป็นคนดีแค่ไหนเนี่ย?"เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างทึ่งจัด
"เขาเป็นคนที่อบอุ่นมากเลยนะ แล้วก็..แข็งแรงด้วย ถึงจะเห็นขลุกอยู่ในห้องใต้้ดินทั้งวัน แต่อุ้มฉันได้สบายๆเลย...อ่ะ..."พอพูดมาถึงตรงนี้แฮร์รี่ก็มีใบหน้าที่แดงระเรื่ออย่างอับอาย...ให้ตายสิแฮร์รี่ เธอกะจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่ใช่รึไงเล่า!
"...เห....."เสียงเดรโกกล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบา กับดวงตาราวกับจะฆ่าใครสักคน
"อา..น่าๆ..ยังไงมันก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่นะแฮร์รี่ ปล่อยให้เรื่องของเขาเป็นเขาที่จัดการดีกว่า ถ้าเธอเป็นดัมเบิ้ลดอร์ถึงจะเข้าใจดัมเบิลดอร์ ราวๆนี้ล่ะมั้ง"แพนซี่ปลอบเพื่อนสาวของเธอ และแม้แฮร์รี่จะยังดูไม่ค่อยสบายใจนักแต่ทุกคนก็คิดว่าเธอคงไม่ไปทำอะไรแผลงๆแล้ว...ล่ะมั้ง
"เอ้อ จริงด้วย เธอรู้จักพี่เซดดริกด้วยหรอ?"แพนซี่เอ่ยทักขึ้นเมื่อนึกได้ ไม่ค่อยปกตินักที่รุ่นพี่ปีสามโดยอย่างยิ่งต่างบ้านจะเข้ามาทักทายเด็กบ้านสลิธีรินอย่างพวกเธอ..แต่ยังไงก็ตามแฮร์รี่กลับได้คุกกี้มากิน
"อื้อ ก็เจอกันสองสามครั้ง พี่เขาชอบเอาขนมมาให้กิน...ใจดีเนอะ"แฮร์รี่ยิ้มอย่างใสซื่อ
แกร๊ก
และเดรโกก็ทำปากกาขนนกของเขาหัก
ในที่สุดเทศกาลที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง คริสมาสต์ แฮร์รี่ถูกศาสตราจารย์สเนปกันออกในตอนที่เธอจะไปคุยกับแฮกริดโดยอ้างว่าเธอจะถูกกิ่งของต้นสนบาดเอา แฮร์รี่เลยต้องมานั่งเท้าคางอยู่ที่ก้องนั่งเล่นและยังสับสนกับตัวเองว่าเธอควรจะกลับบ้านรึเปล่า ถ้าจะให้พูดคือเธอคิดถึงดัดลีย์ ถึงจะเป็นสภาพการเป็นอยู่ที่ไม่ค่อยน่าพิสมัยเท่าไหร่แต่แฮร์รี่ก็ดูแลดัดลีย์อยู่เสมอ นั่นทะให้เขาเหมือนน้องชายคนนึงและแฮร์รี่อดห่วงไม่ได้ว่าเขาจะเอาแต่กินเพราะป้าเพ็ตทูเนียและลุงเวอร์นอนตามใจจนอ้วนเป็นหมู...พลางสงสัยด้วยว่าตัดหางหมูนั่นออกไปสำเร็จไหม
"แฮร์รี่!"แฮร์รี่สะดุ้งแล้วหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังหิ้วกระเป๋าเดินทาง
"กลับบ้านหรอเฮิร์ม?"
"ใช่ พ่อกับแม่บอกว่าปีนี้มีไก่งวง...ไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่แต่มัลฟอยชวนฉันไปงานเลี้ยงคริสมาสต์ด้วย..เขาบอกว่าถ้าฉันไปเธอก็น่าจะยอมไปด้วย"เฮอร์ไมโอนี่มองรอบๆตัวแฮร์รี่แล้วขมวดคิ้ว
"เสื้อผ้าเธอล่ะแฮร์รี่?"
"..ฉันไม่แน่ใจว่าจะกลับรึเปล่า"แฮร์รี่เกาท้ายทอย เธอถอนหายใจยาวเหยียดและบ่นใันกับเด็กสาวผมฟู "ฉันเบื่อลุงเวอร์นอนกับป้าเพ็ตทูเนีย แต่ฉันคิดถึงดัดลีย์ ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง"
"เธอจะอยู่ไม่ได้ถ้าเธอไม่ได้ลงชื่อบอกเจตจำนงค์จะอยู่นะแฮร์รี่"
"เอ๊ะ"
"ไปเก็บของเร็วเข้า เธอควรกลับบ้าน และไปโชว์ให้พวกเขาเห็นซะว่าเธอทำได้"
แฮร์รี่ยังงงๆอยู่ในตอนที่ขึ้นรถกลับ เพราะนอกจากเฮอร์ไมโอนี่ลากตัวเธออย่างอุกอาจแล้ว แพนซี่ก็เก็บเสื้อผ้าแถมแพ๊คขนมที่มีรุ่นพี่ใจดีให้เธอมาซะเรียบร้อยด้วย...ช่างบังเอิญจนเหมือนกับเตี๊ยมกันมา
"ฉันจะไปรับเธอที่บ้านในวันคริสมาสต์นะ"เฮอร์ไมโอนี่บอก แฮร์รี่พยักหน้ารับและคิดว่าคงมีสักทางที่เฮอร์ไมโอนี่คงรู้ทางเอง แฮร์รี่ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะกลับยังไง เธอไม่ได้บอกลุงเวอร์นอนไว้ว่าจะกลับบ้าน...และไม่ค่อยมั่นใจด้วยว่าถึงบอกไปลุงเวอร์นอนจะยอมมารับเธอรึเปล่า
"เด็กผู้หญิงขึ้นรถแท๊กซี่เนี่ยนะ? บ้าไปแล้ว ศาสตราจารย์สเนปต้องฆ่าฉันแน่ถ้าเขารู้"แฮร์รี่คำรามในลำคอ เธอลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กและกรงเฮดวิกมาด้วย แฮร์รี่ไม่อยากทิ้งมันไว้ในโรงนกฮูกเย็นเยียบนั่นในตอนที่เธอกำลังสนุกสนานอยู่
"แฮร์รี่!!!~"เด็กสาวเบิกตาเล็กน้อยแล้วหันไปตามเสียงเรียก เธอเห็นร่างตุ้ยนุ้ยของดัดลีย์วิ่งมาพร้อมกับกางแขนเต็มที่จนเธอต้องรีบปล่อยมือออกจากกระเป๋าถือ
สวบ
และเธอเบิกตาค้างอยู่ตรงนั้นในตอนที่ดัดลีย์เข้ามาสวมกอด แฮร์รี่เม้มปาก และกอดตอบลูกพี่ลูกน้องของเธออย่างคิดถึง ดัดลีย์เป็นคนเดียวที่เหมือนครอบครัวของเธอตลอด 11 ปีที่อยู่ในบ้านเดอร์สลีย์ เป็นเหมือนน้องชายเพียงคนเดียว
"กลับมาแล้วดัดลีย์"
และเป็นคนเดียวที่ทำให้แฮร์รี่รู้สึกถึง 'บ้าน' จริงๆ
"ลุงรู้ได้ไงคะว่าหนูจะกลับมาวันนี้?"แฮร์รี่เอ่ยถามหลังจากถูกดัดลีย์ลากมาจนถึงรถ และลุงเวอร์นอนก็กำลังสตาร์ทเครื่องรออยู่
"มันเขียนอยู่ในใบกำหนดการณ์งี่เง่าของแก"แฮร์รี่เงียบไปหลังได้ยินคำตอบเธอย้ายตัวเองไปนั่งเงียบๆด้านหลังและกอดกรงเฮดวิกเอาไว้ ลุงเวอร์นอนขับรถกลับบ้านในอัตราที่คงที่ ไม่ได้รีบและไม่ได้ช้า บ่งบอกแฮร์รี่ว่าเขาไม่ได้อารมณ์ไม่ดี...ขณะเดียวกันก็ไม่ได้หมายความว่ากำลังอารมณ์ดีเท่าไหร่
"สบายดีใช่ไหม"แฮร์รี่สะดุ้งหลังจากได้ยินคำถาม ลุงเวอร์นอนมองเธอผ่านกระจกมองหลังแค่วูบเดียวก่อนที่จะกลับไปมองถนนต่อ
"ค่ะ...ลุงเวอร์นอนสบายดีรึเปล่าคะ"แฮร์รี่เอ่ยถามกลับ และถึงจะเป็นประโยคประโยคเดียว แต่แฮร์รี่รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย
"สบายดี ดัดลีย์คิดถึงอาหารฝีมือเธอจนงอแงอยู่หลายวัน จนผอมไปช่วงนึงแต่ฉันก็ขุนให้เขาอ้วนเหมือนเดิม"ดัดลีย์ส่งเสียงร้องประท้วงขึ้นมาอย่างอับอายทำให้แฮร์รี่ยิ้มและหัวเราะหน่อยๆ
"โดนหมอสเตรนจ์ดุมาอีกแล้วใช่ไหมคะ"แฮร์รี่ว่าอย่างรู้ทัน และก็ได้เสียงกระแอมตอบกลับมา "ป้าเพ็ตทูเนียเป็นยังไงบ้างคะ"
"ก็สบายดี กลับไปเธอเตรียมรับการใช้งานอย่างหนักได้เลย งานถนัดเธอ"แฮร์รี่หัวเราะแห้งๆและนึกบางสิ่งขึ้นมาได้ เธอมองเฮดวิกอย่างขอกำลังใจ
"ลุงเวอร์นอนคะ.."แฮร์รี่กลืนน้ำลายอย่างตื่นเต้นแล้วตัดสินใจเอ่ยถามไปหลังจากได้ยินเสียงขานรับ "วันคริสมาสต์ปีนี้...คือ...ทุกปีหนูจะไปฉลองกับมิสซิสฟิกซ์ แต่ปีนี้คือ..เพื่อนที่โรงเรียนน่ะค่ะ มีเดรโก แล้วก็แพนซี่ เบลส เฮอร์ไมโอนี่ แล้วก็น๊อต เราจะจัดงานวันคริสมาสต์ที่บ้านเดรโก หนูก็เลยอยากขอ..."
"....."แฮร์รี่ก้มหน้าแล้วเริ่มใจเสียเมื่อลุงเวอร์นอนเงียบลง เธอกำชายเสื้อของเธอแล้วเงยขึ้นอีกครั้ง
"เดี๋ยวหนูเก็บของไปเลย เพราะพอจบงานเลี้ยงแล้วก็จะไปพักอยู่ที่บ้านของแพนซี่หรือเฮอร์ไมโอนี่ พอหมดวันหยุดยาวฤดูหนาวแล้วจะได้ไปโรงเรียนพร้อมๆกันเลยน่ะค่ะ ลุงจะได้ไม่ต้องลำบากมาส่งที่สถานีรถไฟด้วย"แฮร์รี่เริ่มเอาเหตุผลอื่นๆเข้ามาชักจูง
"..."ลุงเวอร์นอนเงียบไป และดัดลีย์หันไปมองหน้าพ่อของเขาเงียบๆ "เพื่อนผู้หญิง?"
"ใช่ค่ะเพื่อนผู้หญิง และเอ่อ...แต่ที่จะไปงานเลี้ยงเป็นเพื่อนผู้ชายค่ะ"แฮร์รี่กอดกรงเฮดวิกแน่นขึ้นเมื่อลุงเวอร์นอนจอดรถที่หน้าบ้านแล้ว เธอกำลังลุ้นว่าจะถูกลากลงจากรถแล้วโยนเข้าห้องใต้ดินเลยไหม หรือขังไว้ในห้องน้ำเพื่อขัดให้สะอาดก่อนป้ามาร์ชจะมาในวันคริสมาสต์
"ปิดเทอมจะกลับมาที่นี่ใช่ไหม"ลุงเวอร์นอนเอ่ยถาม และทำให้แฮร์รี่เลิกคิ้ว
"เอ่อ....ค่ะ...กลับค่ะ"
"แล้วจะไปยังไง บ้านเพื่อนน่ะ คงไม่ใช่วิธีพิศดารอย่างนั้นใช่ไหม"
"ไม่ค่ะไม่ เพื่อนจะมารับหนูน่ะค่ะ..อย่างปกติที่สุด"แฮร์รี่รีบยืนยัน ลุงเวอร์นอนไม่ตอบอะไรอีก เขาถอนหายใจ และลงจากรถเป็นสัญญาณให้เธอและดัดลีย์ลงตาม แฮร์รี่มองดัดลีย์อย่างขอความเห็น ซึ่งอีกฝ่ายยักไหล่ส่งมาให้เธอเป็นเชิงไม่รู้ และทันทีที่ก้าวเข้าไปในบ้าน แฮร์รี่ต้องไปทำความสะอาดห้องครัว
ถึง เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์
เธอต้องไม่เชื่อฉันแน่ ฉันว่าพวกเดอสลีย์แปลกๆไป อันที่จริงมันดีนะ ลุงเวอร์นอนน่ะ แต่ฉันกลัว เขาไม่ค่อยคุยกับฉันเลยนะก่อนหน้านี้แต่ตอนนี้เขากำลังทำตัวเหมือนพ่อ เธอนึกไม่ออกหรอกแต่รู้เลยว่าขนฉันลุกไปหมด ฉันมีเรื่องเยอะแยะเลยจะเล่าให้เธอฟังในวันคริสมาสต์นี้
ปล.ดัดลีย์กินขนมทั้งหมดที่รุ่นพี่ให้มาเลยฉันคิดว่าเขาชอบรากชะเอมหวาน
จาก แฮร์รี่ พอตเตอร์
แฮร์รี่พับจดหมายใส่ซอง และฝากให้เฮดวิกนำมันไปส่ง และนี่ล่ะอีกหนึ่งอย่างที่เธอคิดว่าแปลก....เธอไม่คิดว่าลุงเวอร์นอนมีความทรงจำที่ดีนักกับนกฮูกส่งจดหมายแต่เขาอนุญาติให้เฮดวิกบินไปมาได้ มันแปลกจนแฮร์รี่อดคิดไม่ได้จริงๆว่านี่ใช่ลุงเวอร์นอนจริงๆรึเปล่า
แฮร์รี่หน้าซีดลงเมื่อคิดว่ามันเป็นไปได้ และเริ่มตระหนกว่าเธอควรปรึกษาดัมเบิลดอร์รึเปล่า
ถึงจะเปลี่ยนแปลงไปมากอย่างเช่นแฮร์รี่ถูกย้ายขึ้นมานอนห้องนอนเก่าของดัดลีย์ที่เคยเป็นห้องเก็บของเล่นของเขา แต่ยังไงหน้าที่แฮร์รี่ก็ยังเหมือนเดิม ทำความสะอาด ทำกับข้าว ดูแลดัดลีย์ และห้ามขึ้นโต๊ะกินข้าวพร้อมกับพวกเดอสลีย์ แต่แฮร์รี่รู้สึกว่าตัวเองสูงขึ้น อย่างน้อยตอนนี้เธอไม่ต้องใช้เก้าอี้เสริมตอนแปรงฟันแล้ว
และเธอหวังจะสูงขึ้นอีก เธออยากลองมีกล้ามหน้าท้องดูด้วย มันต้องทำให้เธอเท่ระเบิดระเบ้อแบบที่น๊อตชอบพูดแน่ๆ
เช้าวันคริสมาสต์
แฮร์รี่ถูกลากมาที่ซุปเปอร์มาเก็ตแต่เช้าเพื่อซื้อของเตรียมทำอาหารให้ป้าเพ็ตทูเนียในตอนเย็นที่เธอจะไม่อยู่ แฮร์รี่ตื่นเต้น อย่างน้อยก็ไม่เคยมีเพื่อคนไหนมาบ้านเธอ และเธอตื่นเต้นเป็นบ้าที่รู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะมารับเธอในตอนเที่ยง แฮร์รี่ฮัมเพลง ซานต้าคลอสกำลังมาที่เมืองนี้ อย่างร่าเริงในตอนที่เธอกำลังเลือกหัวผักกาด
"ว๊าาาาา ฮึก ว๊าาาาาา"แฮร์รี่ละสายตาจากผักกาดของเธอเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยคนนึง แฮร์รี่หันมองผักกาดกับรถเข็น....คงไม่มีใครมาขโมยผักกาดในรถเข็นเธอหรอกมั้ง แฮร์รี่วางมันลงไปเข็นในมุมอับไม่ให้เกะกะแล้วเธอก็วิ่งไปหาเด็กคนนั้น
"โอ๋ๆ ชู่วๆ ไม่ร้องน้า แม่อยู่ไหนเอ่ย"แฮร์รี่ย่อตัวและพยายามปลอบ แต่เด็กน้อยที่เจ็บและหวาดกลัวนั้นไม่ยินยอมให้เธอปลอบ แฮร์รี่ฟังเสียงเพลงและลุกขึ้นส่งเสียงดังขึ้นเล็กน้อย "ดูนี่ๆ!!"
You better watch out
You better not cry~~
แฮร์รี่เต้นไปตามเพลงเท่าที่เธอจำได้ตอนอนุบาล และเหมือนมันจะดูตลกจนเด็กน้อยหยุดมองและลืมที่จะร้องไห้ แฮร์รี่อายเล็กน้อยตอนได้ยินเสียงหัวเราะคล้ายเอ็นดู
"so be good for goodness sake~"
"อะแหะๆ แหะๆ"หัวเราะแล้ว แฮร์รี่ยิ้มอย่างดีใจเมื่อเด็กน้อยหัวเราะปรบมือและเริ่มจะกรีดร้องอย่างชอบใจ แม่ของเด็กวิ่งมาเจอหลังจากนั้นครู่เดียว เธอดูตื่นตระหนกและโล่งอกที่เห็นลูกน้อยของเธอนั่งหัวเราะอยู่ แฮร์รี่โบกมือบ๊ายบายให้กับเด็กคนนั้น ก่อนที่จะอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเมื่อ 'โชว์เล็กๆ' เมื่อครู่ กำลังมีคนมองอยู่เยอะกว่าที่คิด แฮร์รี่ย้อนกลับไปเอารถเข็น และตัดสินใจว่าไปซื้อซอสแครนเบอรี่ก่อนดีกว่า
โดยไม่คิดว่าเรื่องเล็กๆนี้จะส่งผลต่อเธอระยะยาวนานในภายหลัง
แฮร์รี่คิดว่าวันนี้เป็นวันที่ดีวันนึงเลยเพราะนอกจากป้าเพ็ตทูเนียไม่เดินคุมเธอทุกฝีก้าวแล้ว ยังให้เธอใส่ชุดน่ารักๆออกมาข้างนอก ดังนั้นแฮร์รี่เลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษจนอยากจะ 'เดินกึ่งกระโดด' แบบที่ตัวการ์ตูนชอบทำเวลาที่มีความสุข แต่แฮร์รี่อายเกินจะทำและไม่คิดว่าจะมีใครทำด้วย
"เรียบร้อยรึยังแฮร์รี่?"ป้าเพ็ตทูเนียถาม เธอเชิดหน้าขึ้นแล้วกวาดสายตามองของในรถเข็นอย่างละเอียด เพื่อแน่ใจว่าไม่ได้ขาดอะไรไป
"ยอร์คเชียร์พุดดิ้งหมดค่ะ...หนูถามพนักงานแล้วเขาบอกว่าไม่เหลือเลย"
"แย่จริง เป็นตัวไฮไลท์ซะด้วย"ป้าเพ็ตทูเนียทำสีหน้าหงุดหงิดแฮร์รี่เลยมองในรถเ็นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจแล้วเงยหน้าบอก
"หนูซื้อผลไม้แห้งกับของอีกนิดหน่อยมาให้แล้วค่ะถ้าป้าเพ็ตทูเนียจะทำเอง มันทำไมนานเท่าไหร่นัก..ขอโทษนะคะที่อยู่ช่วยไม่ได้"
"ช่างมันเถอะ..เราจะไปดูซุปเปอร์ใกล้ๆอีกที ถ้าไม่มีก็คงต้องทำเอง เอามาด้วย อย่างน้อยมันก็ทำได้หายอย่างไม่ใช่แค่พุดดิ้งอย่างเดียว"
"ค่ะ ป้าเพ็ตทูเนีย"แฮร์รี่หยิบของในตะกร้าวางที่เคาท์เตอร์จ่ายตัง และเธอยิ้มออกเมื่อส่วนสูงของเธอมากพอที่จะหยิบของจากในรถเข็นไปวางบนเคาท์เตอร์เองได้แล้ว ผ่านไปไม่กี่เดือนกับการยืดร่างกายและนมสองแก้วทุกวันเป็นผลแล้ว แฮร์รี่ยิ้มกว้าง
วันนี้เป็นวันดีๆของเธอ
นิ๊งหน่อง
"แฮร์รี่ไปเปิดประตูซิ"
"ค่า~"แฮร์รี่ขาน เธอถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้ววิ่งออกจากห้องครัวไปที่ประตู แฮร์รี่ตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าจะมีใครมาในเวลานี้ ไม่ใช่ป้ามาร์ชแน่ๆแฮร์รี่มั่นใจ
"แฮร์รี่!"
"เฮอร์ไมโอนี่"แฮร์รี่กระโดดกอดเพื่อนสาวเธออย่างดีใจ เฮอรืไมโอนี่มารับเธอจริงๆด้วย และท่าทางของเธอดูเด็กมากจนแฮร์รี่รู้สึกอับอายเมื่อเห็นคนที่มาด้วย
"..มาได้ไงเดรก"แฮร์รี่หน้าแดง เธอกระพริบตาแก้เก้อและพยายามเสมองทางอื่น แต่เหมือนเดรโกจะดูหงุดหงิดเกินกว่าที่จะสนใจเรื่องนั้น เขามองรอบๆบ้านแล้วเอ่ยปากบ่น
"นี่บ้านหรือรูหนูเนี่ย เธอโตมากับบ้านหลังแค่นี้ไงเลยตัวแค่นี้ เคราเมอร์ลิน พ่อต้องไม่รู้ว่าฉันมาที่นี่"เดรโกมีสีหน้าลำบากใจส่วนแฮร์รี่ได้แต่เกาท้ายทอยอย่างเก้อๆ
"เดี๋ยวฉันจะออกไปเลย ขอโทษนะ..เอ่อ..ฉันคงให้เข้าไปพักดื่มน้ำชาก่อนไม่ได้...พวกเธอก็รู้..ใช่ไหม"แฮร์รี่เบาเสียงลงในตอนท้าย ก่อนจะหันกลับเข้าไปในบ้าน "เดี๋ยวฉันมา"
"แฮร์รี่!! พุดดิ้งได้รึยัง?!"
"ยังค่ะป้าเพ็ตทูเนีย ป้าเอาเข้าเตาอบหลังไก่งวงสุกนะคะ มันจะพร้อมกินพอดี อ่ะ...อย่าใส่เตาเดียวกันนะคะเดี๋ยวกลิ่นจะปนกัน"เดรโกกอดอกมองหลังแฮร์รี่ที่หายเข้าไปในบ้านและฟังเสียงไปด้วย เขากับเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากันก่อนจะหันไปมองประตูเงียบๆและไม่พูดอะไรอีก
แฮร์รี่หายไปค่อนข้างนานสำหรับความคิดเดรโก...แน่ใจเขาไม่เคยต้องมารอใครอะไรแบบนี้อยู่แล้ว..แต่แฮร์รี่เป็นข้อยกเว้น เหมือนแฮร์รี่มีเรื่องต้องคุยกับลุงและป้าของเธอสักพัก เพราะเดรโกแอบเห็นชายอ้วนพลุ้ยแหวกม่านดูเขาครู่นึงและหายไป ในชั่วอึดใจที่ความอดทนที่น้อยนิดของเดรโกจะหมดลงประตูก็เปิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับกระเป๋าลากและเฮดวิก
"โทษทีนะ ลุงเวอร์นอนกับป้าเพ็ตทูเนียกลัวว่าพวกนายจะเอาอะไรแปลกๆอย่างไม้กวาดแม่มดหรือม้าบินได้มาน่ะ เขาเลยอยากดูให้แน่ใจ..ฉันย้ำไปแล้วนะว่าไม่มี"เดรโกหัวเราะพรืดกับคำว่า 'ม้าบินได้' "แล้วนี่มากันยังไง?"
"รถ"เดรโกชี้ไปด้านหลังและเขาดูภาคภูมิใจ รถลีมูซีสีดำสนิทคันยาวจอดอยู่ห่างไปไม่ไกลนัก เขาเก็กและยืดอกอวดเมื่อแฮร์รี่ร้องว้าวและมีสีหน้าตื่นเต้น..........ก่อนจะร้อง'ชิ'ขึ้นมาเมื่อเจ้าของรถตัวจริงลดกระจกลงเพื่อตะโกนเรียกพวกเขา
"มาเร็วเข้า ช้ากว่านี้พ่อเอาฉันตายแน่!!"เบลสมีสีหน้าหงุดหงิด และแฮร์รี่รู้ในทันทีว่าอีกฝ่ายคงโดนไม่หนึ่งก็สองคนข้างหลังเธอบังคับมาแน่ๆ ครู่นึงหน้าเขาก็ถูกดันออกจากกระจกพร้อมกับแพนซี่ที่ทำท่าอยากจะปีนหน้าต่างออกมากอดเธอให้ได้
"แฮร์รี่~~~นางฟ้าตัวน้อยของฉัน ฉันคิดถึงเธอ"
"เบาหน่อยแพนซี่ เธอจะให้มักเกิ้ลแห่กันออกมารึไง แผนก็พังหมดสิ"เดรโกเอ็ดเขาเดินเร็วๆและหวังจะได้เคาะกระโหลกยัยนั่นสักทีส่วนแฮร์รี่หันมาหาเฮอร์ไมโอนี่
"แผน?"
"...แผน เลียนแบบมักเกิ้ลไม่ให้เป็นจุดสนใจ น่ะ"เฮอร์ไมโอนี่มีสีหน้าว่างเปล่ายามที่บอก และแฮร์รี่ก็มีสีหน้าว่างเปล่ายามที่รับรู้
อา...ไม่ให้เป็นจุดสนใจ....กับรถลีมูซีน
talk: เรื่องนี้มีพระเอกนะ!!!!!!!!!
:27/08/60 แก้คำผิดครั้งที่ 1
ความคิดเห็น