คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 : ลูกแก้วเตือนความจำ
ลูกแก้วเตือนความจำ
แกว๊ก
แฮร์รี่เงยมองบนห้องโถงเห็นนกฮูกหลายร้อยตัวบินว่อนส่งจดหมาย เธอเห็นมันมาแล้วครั้งนึงเมื่อวานนี้แฮร์รี่ไม่ได้ตื่นเต้นกับมันเท่าเมื่อวาน แต่เธอแปลกใจที่เธอเห็นเฮดวิกอยู่ในนั้นด้วย
"ฉันไม่คิดว่าจะมีใครส่งเมลหาฉันนะ"แฮร์รี่บอก แพนซี่ที่ได้ยินหันมาหาเธอแล้วอธิบาย
"บางทีมันก็มีพวกหนังสือพิมพ์น่ะ และแค่ตอนนี้เท่านั้นล่ะที่นกฮูกของเธอจะสบาย"แฮร์รี่ชูมือรับกระดาษปึกนึงที่หล่นมาใส่เธออย่างตกใจ เฮดวิกโฉบลงมาเกาะบนหัวเธอแล้วหย่อนดอกกุหลาบดอกนึงลงมาในจานอาหารด้านหน้า มันงับผมเธออย่างรักใคร่และก่อนที่จะมีใครเอ่ยแซวมันก็บินออกไป "ฉันว่ามันจะต้องทำงานหนัก เธอน่าจะให้ค่าจ้างมันบ้างนะ อย่างดอกเดซี่หรืออะไรแบบนั้น"
"ฉันไม่คิดว่าจะมีใครส่งเมลมา"แฮร์รี่พูดย้ำ เธอมองปึกจดหมายด้วยความงุนงง พอๆกับชื่นชมในความแข็งแกร่งของกรงเล็บเฮดวิก "เธอว่ามันส่งผิดรึเปล่า"
เดรโกหยิบไปทั้งปึก เขาคลี่จดหมายอย่างรวดเร็วและทรงคืนให้แฮร์รี่ "ถึง แฮร์รี่ พอตเตอร์ทุกฉบับ"
แฮร์รี่รับคืนมาอย่างงุนงง เธอมองปึกจดหมายอย่างครุ่นคิดก่อนที่ใบหน้าสีขาวอมชมพูจะซีดเซียวลง
"ถ้ามันเป็นจดหมายข่มขู่ล่ะ...หรือลงเวทย์มนตร์ระเบิดหรืออะไรแบบนี้"เดรโกแทบจะหลุดหัวเราะออกมากับจินตนาการอันล้ำเลิศนั้น และปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแพนซี่อธิบายจะดีกว่า
"ไม่หรอกแฮร์รี่ ฉันไม่คิดว่าจะมีใครเกลียดเธอ และจดหมายทุกฉบับนอกจากจดหมายกัมปนาถจะถูกตรวจสอบเรื่องคาถากันไว้ก่อนถึงมือเราอยู่แล้ว"แม้แพนซี่จะปลอบเช่นนั้นแต่แฮร์รี่ก็ยังมีสีหน้าไม่สู้ดีอยู่ดี เธอโดนมาไม่น้อยในชั้นอนุบาล และเธอไม่คิดว่ามันจะหายไปหมดเพียงเพราะเธอรอดชีวิตจากเหตุการณ์อะไรนั่นได้โดยที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย
"คนที่ดีกับฉันก็มีแค่แพนซี่กับพวกเดรโกเท่านั้นล่ะ"แฮร์รี่อดบ่นออกมาไม่ได้
"เธอน่ารักจะตายแฮร์รี่"
"เพราะเป็นแพนซี่ถึงคิดอย่างนั้นต่างหาก"เดรโกมองสองสาวแล้วเขาครุ่นคิดในใจ.....'ทำไมแพนซี่ถึงพิเศษกว่าล่ะ'
"มีคนบุกธนาคารกริงกอต"แฮร์รี่ได้ยินเสียงเพื่อนคนนึงพูด เธอเลยหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านบ้าง ข่าวหน้าหนึ่งคือเหตุการณ์ที่ธนาคารกริกอตถูกบุก และแฮร์รี่จำได้ว่าเป็นตู้นิรภัยเดียวกับที่แฮกริดไปนำอะไรบางอย่างที่ขนาดเท่าฝ่ามือเธอออกมา และมันดูมีค่ามากคงไม่มีใครจะเช่าห้องนิรภัยธนาคารกริงกอตเพียงเพื่อของอย่างเดียวแน่ๆ
"ฉันไปที่นั่นกับแฮกริดไม่นานมานี้"แฮร์รี่พึมพำและเดรโกได้ยิน เขาสะกิดเด็กสาว ก่อนจะยกนิ้วแตะปาก
"เราจะไปคุยกันทีหลังที่หอนอน"แฮร์รี่พยักหน้าอย่างว่าง่าย และเธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ถ้าธนาคารแห่งเดียวที่เชื่อใจได้ของโลกเวทย์มนตร์อังกฤษยังถูกงัดได้ จะเหลืออะไรกับโรงเรียนพ่อมดแม่มดรุ่นเยาว์อย่างฮอกวอตส์...แฮร์รี่ภาวนาว่าแฮกริดจะไม่ได้นำมันมาส่งที่โรงเรียน
"ดูเหมือนจะมีเด็กบ้านกริฟฟินดอร์ได้ลูกแก้วเตือนความจำ"เดรโกพูดขึ้น และเมื่อแฮร์รี่หันไปมองเขามีสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก "ฉันเคยขอให้พ่อซื้อให้แต่พ่อบอกว่ามันไร้สาระเกินกว่าที่เขาจะยอมเสียเงิน แน่ล่ะอะไรที่มีสาระของพ่อคือหนังสือ"
"ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินนายนินทาพ่อเลยนะเดรโก"แพนซี่หัวเราะ เมื่อเห็นได้ชัดว่าเพื่อนชายที่เธอชอบกำลังเบ่งอวดต่อหน้าสาวด้วยการตำหนิพ่อผู้เพอร์เฟคของเขา
"ฉันไม่ได้นินทา....แต่ฉันไม่พอใจนี่ ทั้งๆที่ฉันก็อยากได้บ้างเหมือนเด็กทั่วไป"แฮร์รี่หัวเราะเบาๆเมื่อเดรโกทำหน้างอ
"แต่นายก็ได้ไม้กวาดแล้วนี่"เบลสท้วงขึ้น
"ไม้กวาดก็ส่วนไม้กวาดสิ"
"นายมีไม้กวาดด้วยหรอเดรก"แฮร์รี่หันไปหาเด็กผมบลอนด์ทันที อันที่จริงมันเป็นสิ่งเดียวที่แฮร์รี่รู้สึกยินดีและตื่นเต้นที่จะได้เรียนหรือได้สัมผัสโดยไม่รู้สึกขัดแย้ง พูดง่ายๆเลยคือเธอต้องการที่จะเรียนมัน เธอจินตนาการได้เลยว่ามันจะต้องเหมือนเธอกำลังบินอยู่บนฟ้าอย่างเป็นอิสระแน่ๆ เธออยากลองแตะก้อนเมฆดูเหมือนกัน
"ไม่ใช่แค่มีนะ..ฉันเคยขี่ด้วย"เดรโกเริ่มอวด และมันได้ผลกับแฮร์รี่เต็มๆ
"มันเป็นยังไง? วิเศษไปเลยไหม? นายเคยจับก้อนเมฆรึเปล่า?!"เดรโกชะงัก เขาไม่คิดว่าเด็กสาวคนนั้นจะกระตือรือร้นได้มากขนาดนี้ แฮร์รี่หัวเราะยามที่เดรโกบอกว่ามันนุ่มเหมือนนุ่นละละลายแทบจะทันที ครั้งนึงเดรโกเคยขึ้นไปสูงขนาดนั้นเพราะพ่อพาบินขึ้นไป ผลคือเดรโกไม่สบายไปเป็นอาทิตย์และพ่อของขาถูกลงโทษไม่ให้เล่นไม้กวาดไปสองเดือนโดยแม่ของเขา
"แต่ปีหนึ่งไม่ได้รับอนุญาติให้มีไม้กวาดเป็นของตนเองภายในโรงเรียน"แพนซี่กล่าวดับฝันแฮร์รี่ที่อยากจะยืมมาเล่นซักหน่อย เธอมีสีหน้าสลดไป เดรโกจึงรีบชวน
"ปิดคริสมาสต์นี้เธอไปบ้านฉันสิ พ่อกับแม่ต้องชอบเธอแน่ ถึงจะหนาวไปหน่อยแต่ฉันจะพาบินเอง"แฮร์รี่มีสีน้าตื่นเต้นและดีใจ เธอฉีกยิ้มกว้างให้เดรโกแล้วรับคำ
"อื้อ!!"
แหมะ แหมะ
"เดรโกเลือดกำเดา!!!!"
"ไง แฮร์รี่ เอ่อ ฉันรอน จำได้ไหม"แฮร์รี่สวมถุงมือสำหรับขี่ไม้กวาดอยู่ในตอนที่รอนทักเธอ
"จำได้ อะไรทำให้นายคิดว่าฉันจะลืมนายรอน ว่าไงเนวิลล์"แฮร์รี่เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม เนวิลล์อึกอักและก้มหน้าลง
"เพราะเธออยู่สลิธีรินน่ะ..เราก็เลย ที่หลบหน้าไปหลายวันฉันขอโทษนะ มาคิดดูอีกที ฉันบ้าไปเองที่ตัดสินคนจากบ้านที่อยู่"รอนเกาท้ายทอย ขณะที่แฮร์รี่ร้อง อ๋อ ขึ้นมาเบาๆ เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมกริฟฟินดอร์หลายคนพยายามหลบหน้าเธออย่างเห็นได้ชัดกว่าบ้านอื่นๆ
"เพราะฉันล้มคนที่คุณก็รู้ว่าใครและฉันก็อยู่บ้านเดียวกับเขา อย่างนั้นสินะ" แฮร์รี่พึมพำ เธอพยักหน้า ชกอกรอนเบาๆอย่างหยอกล้อ "หายกันแล้วนะ"
"แล้วอยู่บ้านนู้นเป็นไงบ้าง"
"นายจะต้องอิจฉาแน่ แต่ฉันจะไม่บอกหรอก มันเป็นความลับของสลิธีริน"แฮร์รี่ยืดอกบอกอย่างภาคภูมิใจและทำให้เด็กสลิธีรินหัวเราะ 'หึหึหึ' ในลำคอพร้อมมองเด็กบ้างกริฟฟินดอร์อย่างเย้ยหยันเสียไม่ได้
"มาดามฮูซมาแล้ว"แฮร์รี่รีบถอยกลับไปอยู่ในแถวสลิธีรินขณะเดียวกันเธอมองไม้กวาดอย่างตื่นเต้น เธอไม่ได้ยินว่ามาดามฮูซพูดว่าอะไรจนกระทั่งมีเด็กสักคนนึงพูดว่า'ลอย'ขึ้นมาแฮร์รี่จึง
"ลอย!"
ฟึบ
แฮร์รี่เกือบหลุดกรี๊ด เดรโก แพนซี่ และเฮอร์ไมโอนี่ถลึงตามองเด็กสาวอย่างตกใจ และไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทำได้รวดเร็วขนาดนั้น
"ลอย"เดรโกยกยิ้มในใจเมื่อไม้เข้ามาถึงมือ เขาเชิดหน้าขึ้น ยกยิ้มที่มุมปากและส่งสายตาไปแฮร์รี่เพื่อนจะอวดเธอ
"เฉยน่าแฮร์รี่" แฮร์รี่ที่ยืนตรงข้ามกับรอนกำลังพยายามกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถหลังจากเห็นฉากทะเลาะกันของไม้กวาดกับพ่อมดที่ตอนนี้มีท่าทีเขินๆอยู่ จึงไม่เห็นเดรโก
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วและเขากลืนความเจ็บใจลงไปและฟังมาดามฮูซ
"ทีนี่เมื่อฉันเป่านกหวีดให้ถีบเท้าแรงๆเพื่อลอยจากพื้น และค้างครู่นึงก่อนจะโน้มตัวไปด้านหน้าเพื่อนร่อนลง ตามเสียงนกหวีดนะ..พร้อม"
ปรี๊ดดด-
"เหวอออ"
"..โว้ว"แฮร์รี่พึมพำ เป็นครั้งแรกเลยที่เธอเห็นคนกำลังลอยตัวอยู่บนฟ้า แม้จะทุลักทุเลก็ตามที เดรโกมองเด็กอ้วนที่ลอยขึ้นด้วยความหงุดหงิดเขาเม้มปากและกำไม้กวาดแน่น
"เดรก"แพนซี่แตะเพื่อนของเธอเบาๆ จังหวะเดียวกับที่เดรโกเหยียดยิ้มและส่งเสียง 'เหอะ' ออกมาเบาๆอย่างพึงพอใจในตอนที่เห็นเนวิลล์ร่วงลงมา
"ถ้าฉันเห็นขาใครลอยจากพื้นคนๆนั้นจะรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในฮอกวอตส์ก่อนที่จะพูดคำว่าควิดดิช!"เดรโกมองตามมาดามฮูซและเนวิลล์ไปก่อนดวงตาเขาจะเป็นประกายเมื่อเห็นลูกแก้วเตือนความจำกลิ้งลงบนพื้น
"คืนเพื่อนไว้เดรโก"แฮร์รี่พูดในตอนที่เห็นเพื่อนชายทำท่าจะหย่อนมันลงในกระเป๋า และนั่นยิ่งทำให้เดรโกหงุดหงิดขึ้น
"ทำไม เธอชอบมันรึไงพอตเตอร์?"แฮร์รี่ร้องขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมจู่ๆเดรโกถึงเรียกเธอด้วยนามสกุล และเธอโกรธ
"พอตเตอร์? มันไม่เกี่ยวมัลฟอย แต่ของเพื่อนบ้านกริฟฟินดอร์นายก็ควรคืนให้เพื่อนบ้านกริฟฟินดอร์"เดรโกชะงักไปเมื่อถูกเรียกด้วยนามสกุล เขากัดกรามแล้วกำลูกแก้วแน่น
"อยากได้ใช่ไหม" เดรโกยกยิ้มเหยียด เขายืนบนไม้กวาดก่อนจะวาดขาควบมันแล้วบินขึ้น ก่อนจะมองแฮร์รี่ที่อยู่ต่ำกว่าอย่างเหยียดหยาม "อยากได้ก็มาเอาสิ"
"เป็นเรื่องแล้ว"แพนซี่พึมพำขณะที่แฮร์รี่ควบไม้กวาดพุ่งตามขึ้นไป เฮอร์ไมโอนี่มองก่อนที่เธอจะอดถามไม่ได้
"ไม่ใช่ว่าพวกเธอเป็นเพื่อนกันหรอ?"
"ไม่ใช่เรื่องของเธอ"แพนซี่สวนตอบทันควัน เฮอร์ไมโอนี่ถลึงตาใส่แล้วหันไปอีกทาง
"เดรโกสติหลุดไปแล้ว"น๊อตบอก เขาเงยมองเพื่อนที่ยังลอยตัวค้างอยู่บนไม้กวาดมองแฮร์รี่ที่บินตามลูกแก้วไปด้วยสีหน้าบอกไม่ถูกก่อนจะค่อยๆร่อนลง
"นิสัยขี้หวงยังไงก็แก้ไม่หายจริงๆนั่นล่ะ ขี้หวงเกิน แค่เขาคุยกันยังไม่พอใจขนาดนี้...ถ้าแฮร์รี่มีแฟนขึ้นมาล่ะ"เบลสลองเชิงดู แต่ยังไม่มีใครตอบเดรโกก็เดินกลับเข้ามาในกลุ่มแล้ว
"ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยเดรโก"แพนซี่ดุเบาๆ แต่เหมือนจะไปสะกิดต่อมเข้าให้เต็มๆ
"แล้วไงล่ะ!!! ยัยนั่นเข้าข้างพวกกริฟฟินดอร์ก่อนเองนะ ฉันไม่ผิด!!!"
"งั้นก็คงไม่เป็นไรสินะถ้าแฮร์รี่จะไม่นับนายเป็นเพื่อน"เบลสยิงเข้าไปอีกนัดเดรโกนิ่งงันไป และก่อนที่เขาจะได้ตอบอะไรไปแฮร์รี่ก็บินกลับมา เสียงเฮของเด็กกริฟฟินดอร์ดังลั่น แฮร์รี่คืนลูกแก้วไว้ที่เฮอร์ไมโอนี่ และเผอิญสบตากับเดรโก
"ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมแฮร์รี่" และเมินไปหาแพนซี่ทันที ทำให้เดรโกแข็งค้างอยู่ตรงนั้น
"คุณพอตเตอร์"เสียงเย็นเยียบที่ทำให้กริฟฟินดอร์ทุกคนหัวหดเอ่ยขึ้น แฮร์รี่ค่อยๆหันไปก็เจอศาสตราจารย์ในชุดคลุมสีดำกำลังยืนกอดอกมองเธออยู่ คำพูดของมาดามฮูซลอยเข้าหูเธอในทันที 'เธอจะถูกไล่ออก' แฮร์รี่ขานรับเสียงอ่อย และเดินตามในตอนที่ได้ยินคำสั่งว่า 'ตามมา'
แฮร์รี่ไม่ค่อยแน่ใจทางนัก เพราะเธอเดินก้มหน้าและมองชายผ้าสีดำนั้นเป็นเครื่องนำทาง หลายครั้งที่แฮร์รี่ต้องเร่งฝีเท้าตามและต้องเบรคชะลอตามในบางจังหวะ บางทีเธออาจจะกำลังถูกพาไปที่ห้องอาจารย์ใหญ่ และทำเรื่องไล่ออกเลยก็ได้ แล้วมันเคยมีกรณีเด็กโดนไล่ออกมาก่อนไหม? หรือว่าถ้าโดนไล่ออกแล้วจะเอาไปขังไว้ที่คุกใต้ดิน?! แฮร์รี่หน้าซีด และน้ำตาเธอก็เอ่อขึ้นอย่างหวาดกลัว
"มิสพอตเตอร์..เป็นอะไร เงยหน้าขึ้น"และเหมือนศาสตราจารย์ตรงหน้าจะได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆของเธอ สเนปไม่รีรออะไรเขาหมุนตัวหันกลับมาหาเด็กน้อยทันที เขาแน่ใจว่าไม่มีส่วนใดที่อีกฝ่ายถลอกหรือบาดเจ็บ หรือว่าเขาจะเดินเร็วเกินไป?
"หนู..ฮึก..หนูไม่อยากโดนไล่ออก..ฮึก..หนูขอ..ฮึก.โทษ."สเนปมอบใบหน้าที่รื้นน้ำตาและขอบตาที่แดงก่ำของอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่อ่านไม่ออก ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้น แล้วเคาะไปกลางหน้าผากนั้นแรงๆหนึ่งที แฮร์รี่กุมหน้าผากอย่างงุนงงและลืมที่จะร้องไห้
"เด็กโง่..เงียบซะ เช็ดน้ำตาของเธอให้ดี เราจะถึงแล้ว"สเนปหมุนตัวเดินอีกครั้งในจังหวะที่ช้าลง เขาเคาะประตูไม้บานนึง ก่อนที่จะดันมันเปิดออก
แฮร์รี่เช็ดหน้าของเธอด้วยเสื้อคลุม เห็นสเนปยืนกอดอกอยู่ที่ประตูขณะที่มีรุ่นพี่สลิธีรินคนนึงเดินออกมา
"ขอโทษที่รบกวนเวลานะคุณฟินส์ แต่ฉันว่าเราได้ซีกเกอร์คนใหม่แล้วล่ะ"
"ให้ตายเถอะแฮร์รี่!!! เธอเป็น-"
"ซีกเกอร์ที่อายุน้อยที่สุดในศตวรรษ ศาสตราจารย์สเนปบอกฉันแล้ว ฟินซ์ด้วย รอน เฟร็ดกับจอร์จบ้านกริฟฟินดอร์ด้วย"แฮร์รี่ตอบเธอดูภูมิใจและก็กังวล
"หรอ~ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ซีกเกอร์อายุน้อยที่สุดในศตวรรษ ต่อไปเอาอะไรอีกดี ฮีโร่ผู้ผดุงความยุติธรรมเรียกร้องสิทธิเด็กอ้วนทวงคืนลูกแก้วงี่เง่าดีไหม?"เสียงยานคางของเดรโกเอ่ยขึ้นอย่างแดกดัน แฮร์รี่หันไปมอง เธอมีสีหน้าเรียบเฉยและหันกลับไปหาแพนซี่
"ศาสตราจารย์สเนปเรียกฉัน เธออาบน้ำก่อนเลยก็ได้นะแพนซี่"เดรโกกัดฟัน เขาไม่พอใจที่ถูกเมิน และยิ่งเป็นแฮร์รี่ เด็กหนุ่มลุกออกจากโซฟา เขาตรงดิ่งเข้าไปหาแฮร์รี่และผลักไหล่เธอ
"เธอกล้าเมิ-"
"เราอย่าพึ่งคุยกันตอนนี้เลยเดรก"แฮร์รี่เอ่ยขึ้นอย่างเฉียบขาด ดัดลีย์มักเป็นแบบนี้เวลาที่เขาไม่ได้ดั่งใจกับเธอ แต่เมื่อเวลาผ่านไปและเขาไม่ต้องการมันแล้วทุกอย่างก็จะกลับเป็นเหมือนเดิม ดังนั้นที่แฉร์รี่คิดว่าควรทำคือไม่จุดชนวนเพิ่มไปมากกว่านี้อีก
"....เพราะลูกแก้วบ้าๆนั่น...ลูกแก้วบ้าๆนั่นลูกเดียว เธอต้องโกรธฉันขนาดนี้เลยหรอ?"เดรโกเริ่มมีน้ำโห เขากำลังจะตวาดเธอ แต่แฮร์รี่....
แปะ
มือเรียวที่เย็นจากอากาศแปะลงบนแก้มของเขาทั้งสองข้าง ก่อนที่เด็กสาวจะกล่าวอย่างหนักแน่น "ฉันโกรธมาก! และเดรโกก็กำลังโกรธมาก! ไว้หลังจากนี้เมื่อเราใจเย็นลง ค่อยคุยกัน..โอเคไหม"
แฮร์รี่เอียงคอถามเขา และเดรโกเผลอพยักหน้าตอบอย่างนิ่งงัน และถึงแม้แฮร์รี่จะหันหลังไปหาศาสตราจารย์สเนปอย่างที่เธอบอกเอาไว้เดรโกก็ยังนิ่งอยู่ตรงนั้น เขาค่อยๆยกมือขึ้นมาปิดจมูกแน่น
'อ่ะ...แย่แหะ เลือดมัน...'
#ช่วงนี้มัลฟอยเยื่อบุโพรงจมูกอักเสบ
:27/08/60 แก้คำผิดครั้งที่ 1
ความคิดเห็น