คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 15 : ความรัก
"คุณพ่อ" เสียงเบาๆของแฮร์รี่ดังขึ้นในห้องที่เงียบสงัด สเนปที่กำลังนั่งจกจ่ออยู่กับสูตรยาที่เขาคิดค้นเงยหน้าพรวดขึ้นมามองทันที
แฮร์รี่มองตอบด้วยดวงตาสีเขียวสดใส " พ่อคะ....ป๋า "
" อะไรน่ะ " สเนปมีสีหน้างุนงง เมื่อจู่ๆเด็กสาวก็เรียกเขาด้วยสรรพนามที่ต่างกันถึงสามครั้ง แต่มีความหมายเดียว ซึ่งไม่รู้ทำไมแต่เขารู้สึกดีมาก
" แค่อยากลองเรียกดูน่ะค่ะ เวลาเห็นทุกคนเรียกแล้ว แต่หนูไม่เคยได้ใช้เรียกเลย..." แฮร์รี่ก้มลงจดอะไรบางอย่างลงในกระดาษ ก่อนที่จะเงยขึ้นมาถาม " ไม่ชอบรึเปล่าคะ? "
"เปล่า.. " สเนปเงียบลง
เพราะแฮร์รี่เหมือนแม่ของเธอมาก นั่นทำให้หัวใจของเขาเต้นระรัวเปี่ยมด้วยความสเน่หา ถวิลหา ปรารถนา เทียบเท่าที่เขาต้องการลิลี่หรือมากกว่า เขาต้องทนเห็นลิลี่เป็นของคนอื่น แต่งงานกับคนที่เขาเกลียดที่สุดในโลกรองมาจากพ่อของเขานั่นทำให้ความต้องการทวีคูณขึ้นไปอีก
และมันระเบิดออกเมื่อได้เจอกับแฮร์รี่ เพียงชั่วแวบแรกที่สบตา ราวกับอารมณ์ทั้งหมดที่กักเก็บเอาไว้ส่วนลึกในใจก็กระจายแผ่ซ่านออกมาทั่วร่างทั้งปลายมือและปลายเท้า จนแทบจะยั้งตัวเองไม่อยู่
เขายังไม่แน่ใจว่าตัวเองรู้สึกยังไง แต่เขาไม่ได้มองแฮร์รี่เป็นเด็กธรรมดา เหมือนที่เขามองเด็กคนอื่น และก็ไม่อยากให้โอกาสที่จะได้ส่วนนึงของลิลี่มาครอบครองต้องถูกผู้ชายหน้าไหนมาแย่งไปอีก ไม่อีกเป็นครั้งที่สองแล้ว
จนตอนนี้ ที่แฮร์รี่เรียกเขาว่าพ่อ....
และเขารู้สึกว่า อยากเป็นพ่อให้เธอจริงๆ
" แฮร์รี่ " และสเนปจะไม่ปล่อยให้มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกที่ค้างคา
"คะ? " แฮร์รี่เงยหน้า แว่นตาทรงกลมที่เหมือนกับแว่นตาเก่าๆของเธอตกลงมาที่จมูก สเนปย่อตัวลงนั่งข้างๆเด็กสาว ถอดแว่นทรงกลมนั้นออกมาพับเก็บไว้อย่างเรียบร้อย
"เธออยากไปอยู่กับนาร์ซิสซ่าไหม?"สเนปเริ่มจากเรื่องที่เขาเคยคุยกับลูเซียสก่อน
"...ทำไมล่ะคะ..โกรธที่หนูเรียกว่าพ่อหรอคะ? "
" ไม่ใช่อย่างนั้น " สเนปพูด "เธออยู่ในวัยกำลังโต เธอควรมีคนแนะนำหลายๆอย่าง จริงฉันก็ให้ได้...เพียงแต่ว่า เธออาจจะอยากปรึกษา..คนที่เป็นผู้หญิงมากกว่า "
"...." แฮร์รี่กระพริบตาปริบๆ เธอก้มลงมองตัวเอง ก่อนที่จะปฏิเสธ " น้าซิสซ่าป่วยอยู่ จะลำบากเปล่าๆถ้าต้องดูแลหนูด้วย "
" เอางั้นหรอ "
"ค่ะ" แฮร์รี่พยักหน้าก่อนจะกลับไปสนใจข้อความต่างๆในสมุดต่อ
" เขียนอะไรอยู่"สเนปชะโงกหน้าเข้าไปอ่านที่สาวน้อยตั้งใจเขียนด้วยความสงสัย
"สรุปเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้ค่ะ " แฮร์รี่ชี้ไปที่หนังสือศาสตร์การปรุงยาที่จะต้องเรียนในปีสอง " เฮอร์ไมโอนี่ต้องอยากได้มากแน่ๆ และมันจะทำให้น๊อตเรียนดีขึ้นค่ะ "
"เป็นห่วงเพื่อนจังเลยนะ" สเนปขยับไปนั่งซ้อนด้านหลังแฮร์รี่แทน เขาจะสะดวกมากกว่าเพื่อที่จะช่วยแฮร์รี่ทำธุระของเธอ โต๊ะจะต่ำเกินไปถ้าแฮร์รี่นั่งบนตักเขา น่าจะเขียนไม่สะดวก ชายวัย34จึงนั่งคร่อมซ้อนด้านหลังของเด็กสาว
เขาวางคางลงบนผมนุ่มๆของแฮร์รี่และโอบรอบเอวเธอ กระชับเพื่อความถนัด แฮร์รี่ไม่ได้ว่าอะไร เธอต้องการความช่วยเหลือจากศาสตราจารย์ แน่นอนเธอยินดีรับความช่วยเหลือ แฮร์รี่ขยับเล็กน้อยหามุมที่ตัวเองนั่งได้สะดวก
" เราจะฉลองกันถ้าน๊อตเก่งขึ้นค่ะ มีเค้ก แล้วก็มีเครปเค้กสีรุ้งด้วย " แฮร์รี่เผยจุดประสงค์ที่แท้จริง ศาสตราจารย์ปรุงยาหัวเราะ เขาคาดไม่ผิดจริงๆ เรื่องกินอีกครั้ง
" ไหนดูซิ " สเนปพลิกหน้ากระดาษสมุดโน๊ตของแฮร์รี่อย่างถนุถนอม เขารู้ว่าแฮร์รี่หวงแหนมันเพียงใด เขากวาดสายไปตามสรุปหลากสีที่มีสีในหัวข้อที่เน้นต่างกันจนอ่านได้อย่างสบายตา " เก่งเหมือนกันนะเนี่ย "
"ศิษย์เอกศาสตราจารย์สเนปเลยนะคะ! " แฮร์รี่ยืดอกอย่างภูมิใจ จนคนถูกพาดพิงยิ้มุมปากอย่างขำขัน เขากระชับอ้อมแขนดึงคนที่ไฟแรงตรงหน้ากลับมาในอ้อมกอดเหมือนเดิม
"ตรงนี้ เสริมไปหน่อยก็ได้ว่าระวังจะใส่สลับกัน สีของมันเหมือนกัน แต่ถ้าลำดับผิดจากยาบรรเทาจะกลายเป็นยาพิษ "
แฮร์รี่พยักหน้าหงึกหงัก และก้มลงไปเขียนด้วยสายตามุ่งมั่น ผมที่ฟูฟ่องของเธอตกไปบนโต๊ะ แผ่สยายอาณาเขตของมันอย่างกว้างขวาง ชายวัยกลางคนเห็นว่ามันจะรบกวนการเรียนรู้จึงรวบผมอีกคนให้อย่างเชื่องช้า และแฮร์รี่มุ่งมั่นเกินกว่าจะสนใจ
เขาสางมืออย่างเชื่องช้า รวบลวกๆไว้ที่ข้างลำคอ นิ้วอุ่นสัมผัสไปตามไรผมที่ท้ายทอยเพื่อเก็บปอยผมที่ตกหล่น ผิวของแฮร์รี่เนียนละเอียด แต่มือกลับด้านเพราะถูกใช้งานอย่างหนักตั้งแต่เด็ก เธอมีกลิ่นหอมเฉพาะตัว เคล้าไปกับกลิ่นสมุนไพร อาจจะเพราะคลุกอยู่ในบ้านของเขามาเป็นเดือน
สเนปชื่นชมผิวพรรณของเด็กสาวคนนี้ สัมผัสนุ่มหยุ่นที่ติดปลายนิ้วนั้นเป็นสมบัติล้ำค่าที่ไม่อยากมห้ใครได้สัมผัส
" ...มันจั๊กจี๋นะคะศาสตราจารย์ " แฮร์รี่หัวเราะคิกคักเมื่อรู้สึกจั๊กจี๋ที่ลำคอ ในตอนนั้นเองที่สเนปรู้สึกตัวว่าเขากำลังจะฝังใบหน้าลงกับลำคอเด็กสาวอยู่แล้ว
"....โทษที" แกมันหมาป่าตัวใหญ่เลยเซเวอรัส สเนปกร่นด่าตัวเอง เขาตัดสินใจลุกขึ้น ไปนั่งอ่านหนังสือบนโซฟาแทน
"ศาสตราจารย์คะ เด็กมีความรักได้ไหมคะ "
สเนปปิดหนังดึงดัง ปัง
"ทำไม? ถามทำไม? "
"หนูว่าเบลสชอบแพนซี่น่ะค่ะ " แฮร์รี่สังเกตุมานานแล้ว เธอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เธอเพียงแต่ไม่สนใจจนมาถึงตอนนี้เท่านั้น เบลสคอยดูแลแพนซี่แทบตลอดเวลา ทั้งสองคนหายไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมากขึ้นหลังจากคริสมาสต์ แฮร์รี่เคยบังเอิญเจอที่ห้องสมุด หรือแอบเห็นว่าไปเดินเล่นกันสองคนที่ทะเลสาป เธอเข้าใจว่าทั้งสองคนรู้สึกดีต่อกัน-เฮอร์ไมโอนี่บอก - แต่เธอไม่รู้ว่ามันเรียกว่าความรักได้รึเปล่า
"....นอกจากความรักแล้ว ความหลงไหล ความปลื้ม ความชื่นชม ก็ให้ความรู้สึกที่คล้ายคลึงกัน " สเนปกล่าว " เด็กมีความรักเชิงชู้สาวได้แฮร์รี่....แต่เธอจะรู้ได้ไงว่ามันเป็นความรักจริงๆ ไม่ใช่แค่ความรู้สึกที่คล้ายคลึงกัน "
" แต่หนูคงไม่อยากจูบกับคนที่ชื่นชมนะคะ แต่ถ้าหมายความอย่างนั้น ลุงลูเซียสต้องเป็นคนที่ได้รับความรักมหาศาลแน่เลยค่ะ "
" เธอหมายความว่าไง? "
" ทุกคนบอกว่าลุงลูเซียสหล่อมากค่ะ มีสาวๆหลายคนอยากจูบกับเขา เขาได้ที่หนึ่งในโพลประกวด ' ผู้ปกครองที่สาวๆอยากจูบด้วยที่สุดแห่งบ้านสลิธีริน ' " แฮร์รี่เคยนั่งฟังสาวๆ ในที่นี้รวมถึงปีสามและปีสี่คุยกันในคืนเลดี้ไนท์ที่จะมีในทุกคืนวันศุกร์ที่ห้องลับในหอพักสลิธีริน ปีสองไม่น้อยเลยที่เลือกพ่อของเดรโก
"...แล้วฉันล่ะ" สเนปท้วงถาม
"....ตอนนั้นเซเวอรัสไม่ได้เป็นผู้ปกครองนี่คะ? " แฮร์รี่เอียงคออย่างงุนงง
"อา..จริงด้วย " สเนปพยักหน้า " แล้วเธอโหวตใคร "
สเนปถูฝ่ามือเบาๆ จู่ๆก็รู้สึกคันยุบยิบอย่างพุ่งไปกระชากหัวสีบลอนซ์ของใครบางคนทั้งกระจุกให้ได้ และเขาภาวนาให้แฮร์รี่โหวตใครก็ได้ ที่ไม่ใช่มัน
" หนูไม่ได้โหวตค่ะ ทุกคนบอกว่าหนูไม่ต้องโหวตก็ได้ และตอนนั้นหนูมีการบ้านของศาสตราจารย์มักกอนนากัลต้องเขียนค่ะ...ยาวตั้งสามฟุตแหน่ะ " แฮร์รี่ยืดแขนเธอออกกว้าง เสริมบทสนทนาว่ามันยาวมากจริงๆ
"แล้วเธอคิดว่าไง " สเนปเลิกคิ้ว " ลูเซียสหล่อไหม? "
" หล่อค่ะ เพราะงั้นเดรโกก็เลยหล่อด้วยค่ะ " แฮณืรี่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ เธอหยิบหนังสือไปเก็บในชั้นตามเดิม แฮร์รี่เขย่งสุดเท้าพยายามดันมันกลับเข้าไปในช่องของมัน
"แล้วฉันล่ะ "สเนปลุกขึ้น เขาก้าวเพียงก้าวเดียวก็ประชิดตัวเด็กสาว เขาช่วยดันหนังสือเก็บเข้าไปในชั้น " หล่อไหม? "
"...." แฮร์รี่เงยมองคนที่มายืนทาบเงาบดบังเธอ อีกฝ่ายกำลังก้มมองเธอจนเรือผมที่สั้นประบ่านั้นระลงมาที่ข้างแก้ม เพราะแฮร์รี่สูงขึ้นมากจากปีหนึ่ง ระยะห่างของใบหน้าทั้งคู่ก็ลดลงอย่างน่าตกใจ "มะ..."
"มะ?"
" ไม่หล่อคะ!!!!!!!!! " ว่าจบแฮร์รี่ก็วิ่งปรู้ดเข้าห้องแล้วปิดประตูดัง
ปัง!!!!
ทิ้งให้สเนปยืนช๊อกอยู่ตรงนั้นไปจนถึงเวลาอาหารเย็น
' เมื่อวานเธอไปซื้ออะไร ทำไมต้องแอบ '
ตัวอักษรปรากฏขึ้นเป็นข้อความ แฮร์รี่ที่มีใบหน้าแดงก่ำนั่งคุดคู้อยู่หน้าประตูลุกมาดูในสมุดทันที
สมุดเล่มนี้เป็นของใหม่ล่าสุดที่เพิ่งวางขายด้วยราคาสูงลิบชนิดใครก็ไม่อาจแตะ....แต่มัลฟอยแตะได้ มันคือสมุดลงคาถา ที่ใช้สำหรับสื่อสารในแบบเรียลไทม์ที่มีความแม่นยำและไพรเวซี่ค่อนข้างสูง เนื่องจากทันทีที่อีกฝ่ายได้อ่านข้อความแล้วข้อความนั้นจะหายไป ข้อความทั้งหมดจะกลับมาในตอนที่สมุดนั้นเต็มลิมิตของมันแล้ว ถ้าคุยกันทุกงันเต็มที่ก็สามเดือนสมุดก็คงจะเต็มแล้ว ข้อเสียคือมันต้องเชื่อมสมุดเข้าด้วยกัน ดังนั้น ด้วยสมุดเล่มนี้ เธอจะคุยได้กับแค่เดรโกคนเดียว แน่ล่ะ เดรโกเป็นคนซื้อให้เธอ
'ความลับของผู้หญิง'
' โอ้' แฮร์รี่แปลกใจเมื่อตัวหนังสือหายไปแทบจะในทันทีที่เธอเขียนจบประโยค ก่อนที่จะยิ้มออกมา เมื่อมันหมายความว่าเดรโกกำลังจ้องมันอยู่ตาแทบไม่กระพริบ
'อ่านไวจัง เปิดค้างไว้หรอ '
' รอเธอตอบ '
แฮร์รี่ยกถาดเขียนที่ประกอบด้วยสมุด ปากกาคนนก และช่องน้ำหมึกไปที่เตียง เธอกอดหมอนแนบอก แล้วมองสมุดอย่างครุ่นคิดว่าจะเขียนอะไรดี
' เห่อของใหม่? ' เธอหมายถึงสมุดเล่มนี้
'ยัยโง่ '
แฮร์รี่หน้าหงิกทันทีที่มีคำไม่สุภาพที่ขึ้นต้นด้วย i ปรากฏขึ้นมา
' คิดถึงเธอต่างหาก '
แฮร์รี่อมยิ้ม เดรโกมักทำให้เธอรู้สึกดีด้วยภาษาโง่ๆของเขาจริงๆ
' คิดถึงกันไหม? '
เหมือนเธอจะตอบช้าไม่ทันใจ อีกฝ่ายจึงส่งมาอีก
'คิดถึง' เธอตอบ 'คิดถึงเบลสด้วย น๊อตด้วย แครบกับกอยล์ด้วย โดยเฉพาะ แพนซี่กับเฮิร์ม '
'...' แฮร์รี่เลิกคิ้วเมื่อพ่อหนุ่มหัวบลอนซ์ส่งเพียงแค่จุดมา ' u idiot '
' ของขึ้นแล้วนะ ' แฮร์รี่ขมวดคิ้ว เธอโดนเดรโกด่าด้วยคำเดียวกันถึงสองรอบเลย
'พรุ่งนี้ไปกินไอติมกันก่อนขึ้นรถไฟไหม? '
' พ่อนายชวนหรอ ใจฉันรออยู่ที่ร้านแล้ว '
' ฉันชวน นี่เธอกวนประสาทใช่ปะ? ' แฮร์รี่หัวเราะ คล้ายจะได้ยินเสียงถอนหายใจออกมาจากตัวหนังสือเลย
' เปล่านะ '
" แฮร์รี่ ออกมากินข้าว " เสียงของศาสตราจารย์ปรุงยาเอ่ยขึ้นหน้าห้อง แฮร์รี่หันไปมองนาฬิกาถึงรู้ว่าตอนนี้เวลาล่วงเลยไปมากแล้ว
และพอพูดถึงอาหารขึ้นมา ท้องของเธอก็ร้องประท้วงขึ้นมา
อย่างรุนแรง
" แปปนึงค่า! "
'อาเซฟเรียกไปกินข้าวแล้ว '
' c u '
แฮร์รี่ปิดสมุดเล่มหนาสีน้ำตาลลง รัดปกหนังของมันด้วยเถาวัลเส้นเล็กที่ลงคาถา ก่อนจะนำมันไปวางไว้กับฝาแฝดอีกเล่นของมัน
ก่อนที่จะพุ่งไปหาอาหารอย่างกระหาย
" มาแล้วค่า~~~"
"ด๊อบบี้" เดรโกปิดสมุดเล่มที่ดูท่าทางเก่าในมือ พันด้วยเถาวัลย์และลงคาถาพันธนาการจนเรียบร้อย ไม่กี่อึดใจเอลฟ์ประจำบ้านอย่างด๊อบบี้ก็ปรากฏตัวขึ้น มันมีสีหน้าและท่าทางหวาดระแวงอยู่ตลอกดเวลา นั่นทำให้เดรโกชอบมันมากกว่าตัวอื่นๆ
"ข...ขอรับ นายน้อย"
"พ่ออยู่ไหน" ดวงตาสีเทามองไปยังนาฬิกาไขลานที่ปลายเท้า เข็มสั้นและยาวชี้ไปยังเวลาอาหารเย็นแล้ว ก็แปลว่าแฮร์รี่กับเขากินข้าวพร้อมกัน คิดมาถึงตรงจุดนี้เดรโกก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้
"ค...คุณท่านอยะ..อยู่ที่ห้องทำงานขอรับ" ด๊อบบี้ตอบ
แรกเริ่มเดิมที เดรโกสนใจแฮร์รี่ พอตเตอร์ เพราะคำสอนของพ่อของเขา แฮร์รี่มีชื่อเสียง มีหน้ามีตา และมีคำทำนายว่าเธอเองนี่แหล่ะ ที่จะเป็นจอมมารรุ่นต่อไป ด้วยประการทั้งหมดทั้งมวล ทำให้เขาตัดสินใจที่จะเข้าหาแฮร์รี่ ด้วยทุกวิถีทาง ด้วยทุกรูปแบบความสัมพันธ์ แต่พอยิ่งรู้จักเด็กผู้หญิงคนนี้ เดรโกเกิดความรู้สึกผูกพันธ์ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นแฮร์รี่พอตเตอร์ ดึงดูดเขา ครั้งแล้วครั้งเล่า เดรโกไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่ามันคือความรักหรือเปล่า แต่เขามั่นใจอย่างเดียวในตอนนี้ 'เขาจะจีบแฮร์รี่'
เดรโกเดินไปที่ห้องทำงานของลูเซียสที่อยู่สุดทางเดินชั้นสอง อยู่ในจุดที่จะมองเห็นทุกอย่างในสวนหลังบ้าน ที่ๆแม่เขามักจะไปนั่งพักผ่อนอยู่เสมอ
ก๊อก ก๊อก
"ผมเองพ่อ" เดรโกถูกสอนให้โตมาแบบมัลฟอย คิดแบบมัลฟอย ทำแบบมัลฟอย ทุกอย่างที่เขาทำ จึงส่งผลที่ดีต่อมัลฟอยเสมอ อย่างที่พ่อของเขาทำ อย่างที่พ่อของพ่อเขาทำ
"เข้ามา " เมื่อได้ยินคำอนุญาต เดรโกบิดลูกบิดประตู เข้าไปในห้องทำงานของบิดา ทุกอย่างถูกตกแต่งอย่างปราณีต สะอาดสะอ้าน ดูโล่งตา ไม่น่าอึดอัดจนเกินไป เพราะยังไงถ้าอยากให้บรรยากาศอึดอัด มันง่ายนิดเดียวสำหรีบมัลฟอย "มีอะไรเดรโก"
"ผมมาคิดดูแล้วครับพ่อ " เดรโกเดินไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆกับบิดาที่อ่านหนังสืออยู่ "ผมจะจีบแฮร์รี่"
กึก
ลูเซียสชะงักมือที่กำลังเปลี่ยนหน้ากระดาษ ก่อนที่เขาจะดันนิ้วคลี่กระดาษออกจากกันอย่างไม่ให้มีพิรุธ "งั้นหรอ"
" พ่อบอกให้ผมสนิทกับแฮร์รี่ไว้ แต่มันจะดีกว่าถ้าแฮร์รี่เป็นแฟนผมไปเลย ดีกว่าเป็นเพื่อนอีกจริงไหมครับ"เดรโกพูดอย่างภูมิใจ เขาเชื่อมั่นว่ามันได้ผลแน่ เขาทั้งหล่อ และรวย แถมสนิทกับแฮร์รี่ด้วย มีความเป็นไปได้สูงที่แผนของเขาจะสำเร็จ
"ลูกชอบแฮร์รี่หรอ" ลูเซียสถามด้วยท่าทางที่ไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก
"...เอาจริงๆผมก็ไม่รู้นะ ผมแค่รู้สึกดีเวลาที่แฮร์รี่มองมา และจะมีความสุขมากถ้าเธอแต่งงานกับผม " เดรโกทำหน้าครุ่นคิด "มันอาจจะเป็นความชอบ หรือความรักก็ได้ ผมเองยังเด็ก เลยบอกชัดๆไม่ได้ แต่ผมว่ามันเป็นแบบนั้น พ่อก็รู้ ดูแฮร์รี่สิ เธอสวย เธอน่ารัก เธอมีเสน่ห์มากเลย"
"...รู้ดีเลย" ลูเซียสพึมพำอย่างแผ่วเบา สายตาของเขาจ้องอยู่ที่ตัวหนังสือจำนวนมหาศาลตรงหน้า แต่ใจของเขากลับลอยฟุ้งและว้าวุ่นสิ้นดี
"ครับ?"
"เปล่า..." ลูเซียสกระแอมในลำคอ เขาตัดสินใจปิดหนังสือลง "แล้วแกจะทำยังไงกับสเนป รายนั้นรักแฮร์รี่เป็นจงอางหวงไข่เลยนะ"
"ไม่ต้องห่วงเลยครับ ผมมีวิธีจีบแฮร์รี่แบบที่อาเซฟไม่รู้ และถ้าเราคบกันขึ้นมา อาเซฟก็ขัดแฮร์รี่ไม่ได้หรอกครับ" เดรโกมีสีหน้ามั่นใจ
"...อืม...ก็เอาสิ" ลูเซียสพยักหน้า สีหน้าเขาไม่ยินดียินร้ายใดๆทั้งนั้น
"..พ่อไม่ชอบแฮร์รี่หรอครับ?" เดรโกเห็นท่าทางผิดปกติจึงเอ่ยทัก
"เหลวไหล ไปกินข้าวได้แล้วเดรโกเดี๋ยวพ่อตามไป" ลูเซียสไล่ลูกชายออกจากห้อง แม้เดรโกจะไม่เข้าใจ แต่เขาก็ขัดคำสั่งพ่อไม่ได้ เมื่อเด็กชายตัวน้อยเดินออกจากห้องไป ลูเซียสทิ้งตัวลงกับพนักพิง
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงมีความรู้สึกหน่วงที่หัวใจแบบนี้ การที่ลูกชายของเขาผูกสัมพันธ์กับแฮร์รี่ พอตเตอร์ เป็นเรื่องที่ดี เขาคิดว่ามันดี และลูกชายเขาทำได้ดีตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแฮร์รี่ที่บันไดหน้าบ้านของเขา แต่อีกใจนึง ที่เป็นใจของเขาไม่ใช่สมอง กลับกู่ร้องให้เขาห้ามลูกชายสุดความสามารถ แต่เขาเป็นมัลฟอย
'พ่อไม่ชอบแฮร์รี่หรอครับ?'
"...เวรเอ้ย"
ชอบ
ชอบมาก
ชอบมากกว่าแกอีกเดรโก
แต่เขาเป็นมัลฟอย
มัลฟอยต้องทำตามสมองก่อนหัวใจ
ถึงแม้เขาจะเกือบมั่นใจ ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าความรักได้แล้วก็ตาม
ความคิดเห็น