۞۞[ Fic : JOJO ] A thrilling adventure (yaoi)۞۞

ตอนที่ 9 : A thrilling adventure : 9

ผมก็ลงไปรอพวกคุณโจเซฟที่ล๊อบบี้ และก็พบกับคุณโจทาโร่และคุณโปลนาเรฟที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียสกันอยู่ ผมที่เห็นแบบนั้น ก็เข้าไปถาม

" เกิดอะไรขึ้นหรอ พวกคุณถึงหน้าเครียสๆ "

คุณโปลนาเรฟก็หันมาตอบผม

" ก็ตำรวจพึ่งมาแจ้งว่า ดาบนั้นนะ ถูกนำไปขายที่ร้านขายของเก่าแล้วถูกซื้อไปโดยช่างตัดผมนะสิ "

“ แบบนั้นก็ต้องแย่มากๆเลยไม่ใช้หรอ พวกเราก็ยังไม่รู้ว่าดาบนั้นจะทำอะไรได้บ้าง ”

ผมก็ได้พูดออกไปด้วยความกังวล

" พวกฉันออกไปตามหาดาบละ เอ็ดอยู่ที่นี้ก่อนนะ "

คุณโปลนาเรฟก็ได้บอกพร้อมกับลุกขึ้น คุณโจทาโร่ก็ลุกขึ้นเช่นกัน

" แล้วจะไม่บอกคุณโจเซฟกับคุณอับดุลก่อนหรอ- อะ อ้าว ไปเสียแล้ว "

ผมจะถามออกไป พวกเขาก็ไปกันเสียแล้ว จะรีบร้อนอะไรขนาดนั้น เห้ย~

ผมก็ถอดหายใจออกมาก่อนชะงัก เมื่อจับความรู้สึกที่ไม่ดีได้ ....ผมรู้สึกไม่ดีเลยเหอะ เหมือนจะเรื่องไม่ดีกับพวกเขา ผมควรตามพวกเขา รึ รออยู่ที่นี้ถามที่คุณโปลนาเรฟบอกดี....

ผมยื่นสับสนกับตัวอยู่สักพักและแล้วผมก็ตัดสิ้นใจ.....

ตอนนี่ร่างสูงของโจทาโร่นั่งคุกเข่าหอบหายใจหนัก ทั้งร่างก็เต็มไปด้วยบาดแผลจากการต่อสู้ โดยข้างๆมีโปลนาเรฟที่ได้รับบาดเจ็บเช่นกันนั่งเหนือยหอบใจอยู่  ส่วนดาบสีทองเจ้าตัวสร้างความวุ่นวายนั้น ก็ได้ถูกทำลายลงเหลือแต่ซากของมัน

โจทาโร่และโปลนาเรฟ ทั้งสองคิดว่าเรื่องมันคงจะจบแล้ว จึงนั่งพักให้หายเหนือยก่อน ก่อนที่จะกลับไปที่พัก แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น....

มีเด็กชายคนหนึ่งได้เดินเข้ามา เพราะด้วยความสงสัยว่าเขาทำอะไรกัน ก่อนจะหยิบใบมีดที่ถูกหักขึ้นมาด้วยความสงสัย แต่ว่า...นั้นแหละ เด็กคนนั้นก็ถูกสิ่งร่างและได้ทำการขว้างใบมีดตรงไปที่โจทาโร่ทั้นที

ด้วยความที่เกิดเรื่องกระทันหันจนโจทาโร่และโปลนาเรฟไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น ถ้าให้หลบก็คงไม่ไหวที่จะขยัมตัวหลบ เพราะพวกเขาไม่มีแรงที่จะขยัมตัวแล้ว...

แต่แล้ว....ในขณะที่ใบมีดจะโดนตัวโจทาโร่นั้น ก็มีมือของใครบ้างมาขวางไว้ ทำให้ใบมีดนั้นเสียบเขาที่มือบุคคลที่เข้ามาขวาง โจทาโร่และโปลนาเรฟที่เห็นแบบนั้นก็เงยขึ้นมาดูบุคคลที่ใช้มือมาขวางไว้ ชายหนุ่มร่างเล็กผมทองยาว ใส่เสื้อโค๊ทสีแดงซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก.......เอ็ดเวิร์ด

เกือบไปแล้วๆ ถ้าผมมาช้ากว่านี้คุณโจทาโร่คงจะถูกเสียบแล้วไง โชคดีที่มาทั้นนะ เฮ้ย~

" เอ็ด!! "

คุณโปลนาเรฟก็ได้ตะโกนเรียกผมอย่างตกใจ ส่วนคุณโจทาโร่ที่ทำหน้าอึ้งก่อนจะกลับมาหน้านิ่งปกติ ทำเอาผมเหมือนเจ้าชายขี้ม้าขาวมาช่วยเจ้าหญิง(?)เลยละ

 " ครับ ผมเอง "

ผมตอบกลับ ก่อนจะก้มมองมือที่โดนใบมีดเสียบอยู่ โชคดีอีกครั้งที่ผมใช้มือขวาที่เป็นเครื่องกลรับใบมีดนั้นไว้ ถ้าใช้มือซ้ายละก็เลือดได้กระฉูดแน่ๆ( ภาษาใต้วันละคำ 555 ) ในขณะที่ผมจะหยิบใบมีดนั้นออก 

“ อย่าจับมัน! ”

เสียงเตือนของคุณโจทาโร่ได้ดังขึ้น ทำให้ผมที่จะใช้มือซ้ายส่วมใส่ถุงมือขาวหยิบใบมีดออกต้องหยุดชะงักกลางอากาศ ผมหันไปมองคุณโจทาโร่ด้วยความสงสัย

“ ถ้ามีใครจับมัน จะถูกสิ่งร่างทั้นที ”

คุณโจทาโร่ก็ได้อธิบาย ผมพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะถามไปอีกครั้ง

“ แล้วถ้าผมใส่ถุงมืออยู่จะจับได้ไหม? ”

“ น่าจะได้แหละ ”

คุณโปลนาเรฟก็ได้พูดขึ้น เมื่อได้คำตอบมาแบบนั้นผมก็ทำการหยิบใบมีดออกทั้นที ซึ่งไม่อะไรเกิดกับตัวผม ทำให้ผมโล่งอกช่วงครู่ ก่อนจะมองใบมีดในมือด้วยความกังวล ผมควรจะทำยังไงกับเจ้านี่ดี เพื่อไม่ให้มันกลับเป็นอัตรายกับผู้คนอีก ถ้าให้อัลมาบีมอัดเจ้าใบนี้ด้วยมือก็คงจะเสี่ยงเกินไป ต้องทุมทำลายมันให้เหลือแต่ฝุ่น…. ทุมทำลาย…

อยู่ๆก็ความคิดบ้างอย่างปรากฎในหัว ผมก็ทำการวางใบมีดลงกับพื้น ก่อนจะประกบมือจนเกิดแสงกระแส้ไฟฟ้า แล้วลงไปกับพื้น ค้อนเหล็กอั้นใหญ่ ก็ได้ปรากฎขึ้น…. ใช้แล้ว อย่างที่พวกคุณกำลังคิดอยู่…..ผมจะใช้ค้อนทุมให้เหลือแต่ฝุ่นยังไงละ!!

คุณโปลนาเรฟงงๆการกระทำของผม ….จริงๆคุณโจทาโร่เขาก็คงสงสัยด้วยนั้นแหลแต่ไม่ยอมถาม

“ เออออออ… เอ็ด นายกำลังจะทำอะไรหรอ? "

“ ผม….กำลังทำลายเจ้าใบมีดจอมปัญหานี้ยังไงละ:) ”

ผมกตอบกลับคุณโปลนาเรฟไปพร้อมกับยกยิ้มชั่วร้ายออกมา ก่อนจะยกค้อนขึ้นและทำการ…..ใส่อารมณ์ความหงุดหงิดทุมลงใบมีดอย่างแรงทั้นที ทุมกันต่อๆเนื่องจนเกิดเสียงดังขึ้น

ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม! ฯ

ผมใช้เวลา 1 นาที ก็หยุดเพราะเหนือย ก่อนจะก้มมองดูผลงานตัวเอง จากใบมีดที่แหลมคม ก็ได้กลายเป็นผงที่ปลิดไปกับอากาศเรียบร้อย….

“ เฮ้ยยยยย ”

ผมถอนหายใจออกมดังๆ ก่อนจะหันไปหาคุณโจทาโร่และคุณโปลนาเรฟที่นั่งอึ่งอะไรบ้างอย่าง ( เขากำลำอึ้งกับแรงของหนูนั้นแหละ ) ผมก็ถามออกไปด้วยความเป็นห่วง

“ ทั้งสองยังโอเคอยู่ไหม? ”

“ ยังโอเคอยู่….มั้้งนะ "

คุณโปลนาเรฟก็ตอบกลับพร้อมกับหัวเรอะแหะๆออกมา 

“ เฮ้! เป็นอะไรกันมากไหมพวกนาย! ”

เสียงคุณโจเซฟดังขึ้นพร้อมกับปรากฎร่างของคุณโจเซฟและคุณอับดุลที่ออกจากป่า 

" Oh! my god! มันเกิดเรื่องอะไรกันเนี่ย! "

คุณโจเซฟก็ร้องเสียงหลงออกมาเมื่อเห็นสภาพของคุณโจทาโร่และคุณโปลนาเรฟที่มีบาดแผลเต็มตัวและเห็นผมที่ถือค้อนเหล็กอั้นใหญ่ คุณโปลนาเรฟก็อธิบายให้คุณโจเซฟกับคุณอับดุลฟัง ก่อนจะพากันกลับที่พักเพื่อไปรักษาตัว

วันต่อมา วันนี้พวกเราได้พลาดเที่ยวรถที่กำลังไปลักซอร์ จึงต้องนอนค้างโรงแรมอีกคืนหนึ่ง ทำให้วันนี้เป็นวันพักผ่อนของพวกคุณโจเซฟส่วนผม...

" แค่ก! "

ดันมีไข้ได้สะแล้ว...เห้ย

ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงอย่างเซ็งๆ ตอนนี้เป็นเวลา 5:00 ก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้น จะนอนหลับต่อก็นอนไม่หลับก็เพราะมีอาการปวดหัว จะลุกขึ้นไปเอายาในกระเป๋าก็ลุกขึ้นเดินไม่ไหว ชีวิตน่อ~ ชีวิต

ผมนอนจ้องเพดานอย่างหงุดหงิดในใจ ให้อัลหยิบย่าในกระเป๋า

" อัล "

ผมเรียกอัลออกมา สักพักอัลก็ปรากฎกายออกมา 

" ช่วยหยิบยาในกระเป๋าหน่อย... "

ผมก็บอกจุดประสงออกไป อัลก็พยักหน้าเข้าก่อนจะเดินไปหากระเป๋า สักพักเจ้าตัวด็กลับมาพร้อมกับถุงยาและขัดที่ประจุกไปด้วยน้ำและมีผ้าผืนเล็กอยู่ในนั้น 

อัลก็ยื่นถุงยามาให้ผมก็เลือกหยิบยาที่ผมควรจะกิน ก่อนเทเม็ดยาในมือก่อนจะเอาใส่เข้าปาก อัลก็ยื่นขวดน้ำมาให้ผมก็รับเปิดฝายกดื่น พอกินยาเสร็จแล้ว อัลก็ทำการเช็ดตามตัวผม ทำให้ตามตัวที่ร้อนเพราะไข้ได้เย็นลงมาหน่อย 

เมื่อเช็ดตัวเสร็จแล้วผมก็หลมตัวนอนลง ครั้งมันทำให้นอนหลับลงอย่างสบายเพราะได้กินไปแล้วทำให้อากาศปวดหัวลดลง...

ตอนนี้ทุกๆคนยกเว้นเอ็ดเวิร์ดได้อยู่ล็อบบี้ชั้นล่างซึ่งพวกเขานั่งรอเอ็ดเวิร์ดกันอยู่

" ทำไมอัลยังไม่ลงมาละ? "

โปลนาเรฟได้ถามขึ้นอย่างสงสัย เมื่อนั่งรอมาสักพักแล้ว ตอนนี้เป็นเวลา 8:05 น. ปกติเจ้าตัวจะไม่ใช้คนตื่นสายขนาดนี้

" นั้นสินะ เอ็ดเขายังนอนอยู่รึปล่าว? "

อับดุลก็แสดงความคิดออกมา โจทาโร่ที่นิ่งเงียบ อยู่ๆก็ลุกขึ้นมาก่อนจะเดินออกไป

" เห้! นายจะไปไหน "

โปลนาเรฟก็ได้ถามโจทาโร่ไปด้วยความสงสัย

" ไปตามเจ้าตัวที่ห้อง "

โจทาโร่ได้บอกไป ก่อนจะเดินต่อ เขาก็เดินมาเลื่อนๆจนมาถึงหน้าห้องที่เอ็ดเวิร์ดพักอยู่ โจทาโร่ก็ทำการเคาะประตูสามที

ก๊อกๆ

" ฉันเองโจทาโร่ "

โจทาโร่ก็ได้บอกออกไปให้คนในห้องได้รู้ สักพักประตูก็ได้เปิดออกพร้อมกับปรากฎร่างของเอ็ดเวิร์ดที่มีอาการเดินโซเซไปมา

" ขอโทษนะที่ทำให้พวกคุณหรอจนคุณมาตามผมถึงห้อง แค่กๆ พวกคุณไปหาอะไรกินก่อนเถอะ- แค่กๆ! "

เอ็ดเวิร์ดพูดออกมาก่อนจะไอเสียงดัง ทำให้โจทาโร่รู้สาเหตุแล้วว่าทำไมเจ้าตัวถึงยังไม่ลงมาสักที

" ที่แท้เป็นไข้นี้เอง ทำไมถึงไม่บอกกันละ "

" ก็ผมกินยาตอนตี 5 ก็นึกว่าพอพระอาทิตย์ขึ้นไข้จะหาย "

" ใครมันจะไปหายไข้ภายใน 4 ชั่วโมงกัน ให้เป็นอย่างนี้สิ "

โจทาโร่ก็ได้บ่นก่อนจะหว่าตัวเอ็ดเวิร์ดขึ้นมา เจ้าตัวที่ตั้งตัวไม่ทั้นก็ร้องเสียงหลงออกมา

" เหวอ! "

โจทาโร่ก็พาเอ็ดเวิร์ดมายังเตียงแล้ววางเอ็ดเวิร์ดลง

" นอนพักซะ เดียวฉันออกไปหาอะไรให้นายกิน "

เอ็ดเวิร์ดก็พยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่โจทาโร่บอกก่อนจะหลมตัวนอน โจทาโร่ที่เห็นแบบนั้นได้ออกจากห้องไปโดยที่ไม่ลืมปิดประตูห้อง แล้วกลับไปหาพวกโจเซฟที่นั่งรอข้างล่างอยู่

" ทำไมเอ็ดถึงไม่ลงมา? "

โจเซฟก็ได้ขึ้นเมื่อเห็นว่าโจทาโร่นั้นลงมาคนเดียวไร้ร่างของเด็กหนุ่มผมทอง

" เจ้าตัวเป็นไข้ "

โจทาโร่ก็ได้บอกออกไปทำให้พวกโจเซฟเข้าใจทั้นทีว่าทำไมเอ็ดเวิร์ดถึงไม่ลงมา

" งั้นพวกเราออกไปหาอะไรกินพร้อมกับหาข้าวต้มที่อร่อยๆให้กับเอ็ดเวิร์ดด้วยกันดีกว่า! "

โปลนาเรฟได้พูดขึ้น ทุกคนจึงพากันไปที่ร้านอาหารกันก่อนจะสั่งเมนูที่ตัวเองอยากจะกินโดยที่ไม่ลืมสั่งข้าวต้มใสถุงด้วย โจทาโร่ก็รีบกินมืดเช้าของตัวเองรวดเร็วจนกินเสร็จก่อนใครเพื่อน ก่อนจะหยิบข้าวตุ้มออกจากร้านทั้นทีมุ่งตัวกลับไปที่โรงแรม เขารีบเดินมาเลื่อนจนมาถึงห้องของเอ็ดเวิร์ดก่อนจะเปิดประตูเข้าไป เห็นว่าเอ็ดยังนอนอยู่

" ตื่นได้แล้ว ฉันซื้อข้าวตุ้มมาแล้ว "

โจทาโร่ก็ได้เรียกใหเอ็ดเวิร์ดตื่น แล้วเขาก็เอาถ้วยและช้อนที่ทางโรงแรมให้ก็ทำการเทข้าวตุ้มใส่ เอ็ดเวิร์ดก็ลุกขึ้นมานั่งอย่างงัวเงียง โจทาโร่ก็ได้ยื่นถ้วยให้กับเอ็ดเวิร์ด

" ขอบคุณ- แค่กๆ "

เอ็ดเวิร์ดก็รับถ้วยเอาไว้ ก่อนจะหยิบช้อนตักข้าวตุ้มเข้าปากกิน โจทาโร่ก็ลากเก้าอี้มานั่งเฝ้า ใช้เวลาสักพักเอ็ดเวิร์ดก็กินเสร็จโจทาโน่ก็หยิบถ้วยไปวางไว้ตรงอื่นก่อนจะยื่นยาและขวดน้ำให้ เอ็ดเวิร์ดรับมาก่อนจะเอายาเข้าปากและน้ำกลืนลงไป

" นอนไปจะได้หายเร็ว "

เอ็ดเวิร์ดก็พยักหน้าก่อนจะหลมตัวนอนลงตามที่โจทาโร่บอก ก่อนจะเข้าสู้นิทราไปในที่สุด...

โจทาโร่ก็นั่งมองหน้าของเอ็ดพร้อมกับความรู้สึกภายในใจที่มันบอกชัดเจนจนเขาได้รู้แล้วว่า.....เขานั้นได้ตกหลุ่มรักเจ้าตัวเล็กผมทองตรงหน้าไปเรียบร้อยแล้ว 

ตั้งแต่เมื่อไรท์ที่เขาเริ่มชอบเจ้าร่างเล็กตรงหน้านี้ หรือว่าจะเป็นตอนที่เจอกันครั้งแรก......ช่วงแรกๆเขาก็มักจะถามตัวเองว่าทำไมตัวเขาเป็นห่วงชายร่างเล็กตรงหน้าตลอดไม่ว่าทำอะไรก็ตาม ชอบรอยยิ้มของเจ้าตัว มีอาการใจเต้นแรงกับคนตรงหน้า จนรู้ในที่สุดเขาก็ได้คำตอบ.....

โจทาโร่กับหัวเราะกับตัวเองในใจ เขาก็มองหน้าเอ็ดเวิร์ดไปเลื่อนจนไปสะดุ้นกับปากสีชมพู่พีชของร่างเล็ก เขาจ้องมองปากของร่างเล็กจนเจ้าตัวก็น้อมลงมาจนปากของเจ้าตัวไปประกบกับร่างเล็กแล้วก็เริ่มรามโดยเอาลิ้นเข้าไปในโพร่งปากของร่างเล็กก่อนจะตวัดลิ้นเก็บเกียวความหวานในปากอีกฝ่าย

" อืม "

เอ็ดเวิร์ดก็ได้ร้องอืนในลำคอเบาๆโดยที่ยังไม่ตื่นจากนิทราโจทาโร่ที่เห็นแบบนั้นก็เก็บเกียวความหวานอีกเล็กหน่อยก็ก่อนละปากออกมา เจ้าตัวก็เผลออมยิ้มกับตัวเองก่อนจะพูดกับเอ็ดเวิร์ดที่ยังนอนหลับอยู่

" ฉันจองนายแล้วนะ เอ็ด "

( ชั่ว! ลักหลังน้อง! ทำไมไม่ทำตอนที่น้องตื่นอยู่ละ- เฮือก!!! // โดนต๋อย )

                           #จบ