۞۞[ Fic : JOJO ] A thrilling adventure (yaoi)۞۞

ตอนที่ 8 : A thrilling adventure : 8

หลังผมพูดจบ คุณโจทาโร่ยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก แล้วขยัมขาเดินกันไปต่อ ก่อนที่จะพูดว่า

" ถ้าชอบก็ไม่ต้องลงสิ นั่งไปแบบนั้นแหละ ตัวนายก็ไม่ได้หนักด้วย แล้วก็...ตัวนายอุ่นดี "

ผมที่ไม่ค่อยได้ยินประโยคหลังที่คุณโจทาโร่บอก ก็ถามไปอีกครั้ง

" คุณโจทาโร่พูดอะไรนะ ไอ้ประโยคหลังนะ "

" ไม่มีอะไรหรอก "

คุณโจทาโร่ก็ตอบกลับมา ทิ้งให้ผมนั่งงงๆอยู่บนหลังเขา

พวกเราก็ออกตามหาคุณโปลนาเรฟกันไปทั่วจนมาถึงสถานที่หนึ่ง เป็นโบราณสถานเก่าแก่ และแล้วก็พบคุณโปลนาเรฟที่นี้ สภาพของเขาเหมือนพึ่งผ่านศึกยังไงอย่างนั้น ผมมองสำรวจเขาบนหลังคุณโจทาโร่( ยังไม่ลงหรอนิ ติดใจละสิ~(´⊙ω⊙`)！) ก็ไปสะดุดกับดาบที่คุณโปลนาเรฟถือมา มันมีลักษณ์คลายดาบคาตานะ กลัดดาบสีทอง มีรูปดวงตาฮอรัส ปลอกดาบสีดำ มีทองคำและอัญมณี มันเป็นดาบที่สวยนะ ถ้าไม่มีออร่าความชิบหายแพร่ออกมา( นายเป็นจะจับสัมผัสถึงเรื่องชิบหายตลอดไม่ได้นะ!ถึงแม้ว่ามันจะถูกก็เถอะ )

คุณโปลนาเรฟก็ได้บอกว่า เขานั้นถูกหมาขโมยของกินในมือเขาไป ทำให้เขาวิ่งไล่มันจนมาถึงที่นี้ และเขาก็เจอกับสแตนด์เทพอนูบิสและได้สู้กันจนเขาชนะ

พวกเราก็ไม่ได้พูดคุยกันนาน เพราะเรือที่เราต้องขึ้นไปก็มาถึงแล้ว พวกเราทั้ง 5 คนก็พากันขึ้นเรือ โดยมีดาบนั้นติดมือมาด้วย

ตอนนี้พวกเราอยู่ในห้อง VIP ตอนนี้พวกคุณโจเซฟกำลังวุ่นวายกับการทำแผลของคุณโปลนาเรฟผู้กลัวเข็ม ผมที่นั่งดูความวุ่นวายนั้น ก็ก้มดูสำรวจตัวเองบ้าง

ตอนนี้บาดแผลบนร่างกายของผมก็เริ่มดีขึ้นมากๆ แต่พอผมขยัมแขนขวาที่เป็นแขนกลเท่านั้นแหละ ก็เกิดเสียงขึ้น

แกร๊ง

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนเสื้อดูแขนขวา ลองขยัมไปมาๆ ก็เกิดเสียงดังแกร๊งๆ และมีข้อต่อบ้างส่วนที่ไม่ควรหมุนก็หมุนไปมาตามแรงขยัมแขนของผม อ่า~ ข้อต่อหลวมหรอเนี้ย สงสัยต้องหมุดเข้าให้แน่น ให้อัลช่วยดีกว่า ผมก็เรียกอัล

" อัล "

อัลก็ปรากฎออกมา เอียงคอมองที่ผม เหมือนเจ้าตัวถามว่า ' เรียกผม มีเรื่อองอะไรหรอ? 'ผมที่เห็นแบบนั้นก็เผลออมยิ้ม ก่อนจะบอกกับเจ้าตัว

" ช่วยหมุดข้อต่อให้แน่นหน่อย "

อัลพยักหน้ารับ ก่อนเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ผมก่อนจะจับแขนกลและทำการหมุดข้อต่อแน่น ข้อต่อแต่ละตัวมันจะเชื่อกับเส้นประสานเพื่อที่จะสามารถขยัมนิ้วมือได้ ซึ่งการที่หมุดให้ข้อต่อแน่นมันก็ทำให้เกิดอาการเจ็บ ไม่ได้เจ็บเบาๆด้วยนะ เจ็บจนผมนี้กำมือซ้ายแน่นเลย

" อึก!!! "

โจทาโร่ที่ได้ยินเสียงเอ็ดดังขึ้นเบาๆ ก็หันไปมองดูพบว่าเอ็ดนั้นกำลังแสดงสีหน้าที่เจ็บอยู่โดยมี สแตนด์ของเจ้าตัวทำอะไรสักอย่างกับแขนกลของเอ็ด

" นายเป็นอะไรมากไหม "

โจทาโร่ถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เอ็ดเวิร์ดที่ได้ยินแบบนั้นก็ตอบกลับออกไป

" ผมไม่เป็นไร แค่หมุดข้อต่อให้แน่น มันก็จะเสร็จ- อึก!"

โจทาโร่ที่ยินแบบนั้น ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาก็ก้มไปดูที่มือของเอ็ดเวิร์ด เห็นว่ามือเจ้าตัวเล็กนั้จิกเนื้อตัวเองจนเลือดไหลออกมา เขาที่เห็นแบบนั้น ก็หยิบผ้าพันแผล จับมือเอ็ดเวิร์ดยกขึ้นมา ก่อนจะทำแผลให้พร้อมกับบ่นออกมาเบาๆ

" ให้เป็นอย่างนี้สิ อย่าจิกเนื้อตัวเองสิ เป็นแผลแล้วนั้น "

เอ็ดเวิร์ดก็ตกใจที่อยู่ๆ โจทาโร่ก็ยกมือตัวเองขึ้นมา ก่อนจะห้ามเจ้าตัวที่กำลังทำแผลของตัวเอง ด้วยความเกรงใจ

" ค คุณโจทาโร่ ดะ เดียวผมทำแผลเองก็ได้ คุณไม่ต้องลำบากทำแผลให้ผมเลย "

" นายนะยังหมุดข้อต่อไม่เสร็จเลยไม่ใช้หรอ ปล่อยให้ฉันทำแผลให้เถอะ"

เอ็ดเวิร์ดที่ถูกโจทาโร่พูดแบบนั้น ก็ก้มหน้างุดยอมให้โจทาโร่ทำแผลที่มือให้ พวกเขาทั้งสองคนไม่รู้ตัวเลยว่า ถูกมองโดยบุคคลทั้ง3ในห้องที่อยู่มุมห้องไกลๆ ( ที่ถูกขี้กันจากรัศมีของคนกำลังมีความรัก )

" ถ้าโฮลี่รู้ว่าตนกำลังมีลูกสะใภ้(?) ที่น่าเอ็ดดูแบบนี้ คงจะดีใจมากๆแน่ๆเลย "

คุณโจเซฟพูดขึ้นมาพร้อมยิ้ม มองไปยัง โจทาโร่ และ ว่าที่ลูกสะใภ้(?) ของคุณนายโฮลี่

" ถึงแม้ฉันจะรู้สึกอิฉฉาเจ้าโจทาโร่ที่มันบังอาจมีความรักก่อนฉัน แต่ก็คงว่าอะไรไม่ได้ละนะ "

โปลนาเรฟก็พูดออกมาและมองไปยังโจทาโร่และเอ็ดเวิร์ด

' ฉันจะมีความรักแบบนี้กับสาวสวยๆบ้างไหมนะ '

โปลนาเรฟคิดในใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมา

" อืม ทั้งสองคนนั้น เหมาะกันดีจริงๆ "

' เราก็อยากให้เป็นแบบนั้นบ้างจังนะ..'

เขาคิดแบบนั้นก่อนที่จะเหล่ตามองไปยังโปลนาเรฟที่กำลังหาสเปรย์ดับกลิ่น เพื่อจะมาฉีดดับกลิ่นความรักที่ออกมาจากทั้งสองคนนั้น ( เหม็นความรักโว๊ย!!! : โปลนาเรฟ )

' ยังมีอีกคู่สินะ สู้ๆเข้าละ อับดุล '

คุณโจเซฟคิดในใจพร้อมกับยิ้มออกมา เมื่อเห็นอับดุลเหล่ตามองโปลนาเรฟอยู่

พวกเราก็มาถึงฝั่งแล้ว ตอนนี้ทุกๆคนหิวกันมากๆ จึงตัดสิ้นใจไปร้านเบอร์เกิอร์ ขณะที่ผมกินแฮมเบอร์เกิอร์อยู่นั้น ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรหายไป จึงหันไปมองรอบๆ และนึกคิดว่า ดาบที่ติดมือมานั้นมันหายไปไหน?

" คุณโปลนาเรฟ ดาบนั้นหายไปไหนหรอ "

ผมหันไปถามคุณโปลนาเรฟที่กำลังเคี้ยวแฮมเบอร์เกิอร์อย่างมีความสุข

" อ่อ~ ก็อยู่ข้างฉันไง- "

คุณโปลนาเรฟก็ตอบกลับ ก่อนจะหันไปหาดาบ แต่อยู่ๆเจ้าตัวหยุดชะงักกับที่ ก่อนจะตะโกนเสียงดัง

" ดาบหายไปไหน!? อย่าบอกนะว่ามีคนหยิบมันไป!! "

ทุกคนที่ได้ยินร่วมถึงผมก็เริ่มหน้าเครียสขึ้นมา พวกเรารู้ว่าดาบนั้นมันไม่ธรรมดาแน่ๆ และเป็นอัตรายด้วย บ้างทีดาบที่มันหายไปเพราะพวกดีโอเอาไป...

" บ้าเอ๊ย!! ของของฉันก็หายไปทั้งหมดด้วย!!! "

เอะ.....หรือว่าเราคิดมากไปกันวา...

พวกเราก็ช่วยกันออกตามหาโจรที่ขโมยดาบไป แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ พวกเขาตัดสิ้นใจไปแจ้งกับตำรวจ ก่อนจะพากันกลับโรงแรมเพราะมันดึกมากแล้ว

เช้าวันรุ่นขึ้นตอนนี้เป็นเวลา 7:00 แล้ว ร่างเล็กของเอ็ดเวิร์ดไม่มีทีท่าที่จะลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะร่างสูงใหญ่ปรากฎขึ้นข้างๆเตียงของเจ้าตัว ซึ่งร่างนั้นคือ อัล เอง

อัลที่ได้ปรากฎอยู่ข้างๆเตียงที่มีร่างเล็กนอนอยู่ก็ทำการหยิบหม้อกับช้อน ( ที่แปรธาตุขึ้นมา ) และทำการตีหมอเสียงดัง 3 ที

โป๊ง! โป๊ง!! โป๊ง!!!

ร่างเอ็ดเวิร์ดก็ขยุกขยิกไปมา ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งขยี้ตาและห้าวดังๆ 1 ที อัลที่เห็นแบบนั้นก็ทำการหยุดตี

" ห้าว~ ขอบคุณนะอัลที่ปลุก "

ผมกล่าวขอบคุณอัลไป ช่วงนี้รู้สึกว่าตัวเองจะนอนเยอะไปเสียหน่อย เหมือนซ้อมตายยังไงอย่างนั้น

ผมก็ลุกขึ้นจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระให้เรียบร้อย เตรียมให้พร้อมสลับการเดินทาง

ผมก็ลงไปรอพวกคุณโจเซฟที่ล๊อบบี้ และก็พบกับคุณโจทาโร่และคุณโปลนาเรฟที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียสกันอยู่ ผมที่เห็นแบบนั้น ก็เข้าไปถาม

" เกิดอะไรขึ้นหรอ พวกคุณถึงหน้าเครียสๆ "

คุณโปลนาเรฟก็หันมาตอบผม

" ก็ตำรวจพึ่งมาแจ้งว่า ดาบนั้นนะ ถูกนำไปขายที่ร้านขายของเก่าแล้วถูกซื้อไปโดยช่างตัดผมนะสิ "

                            #จบ

( มีการบ้านเยอะ จนไม่ค่อยได้แต่ง+ใกล้จะสอบแล้ว เอาแค่นี้ไปก่อนนะจ้ะ )