ความจริงของ สีดำ.. และสีขาว

ลำดับตอนที่ #1 : หักหลัง

"ช่วยเก็บเป็นความลับด้วยนะครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย ถ้าที่ฝ่ายองค์กรของผมรู้เรื่องเข้า คงศพไม่สวยแน่"






เสียงของชายหนุ่ม ที่เต็มไปด้วยความสุขุม ดวงตาที่ไมสามารถอ่านความรู้สึกได้ เพราะอยู่ด้านหลังแว่นตาดำสีทึบ ในท่าม





กลางบรรยากาศอันมืดมิดของห้องอับชื้น คล้ายในท่อระบายน้ำ ชายสองคน นั่งคุยกันถึงเรื่องที่ดูจะสำคัญมาก เรื่องหนึ่ง�




�ชายอีกคนที่ได้ฟังประโยคนั้นแล้ว ก้ยิ้มที่มุมปาก แน่นอนไม่สามารถอ่านความรู้สึกทางม่านตาได้�


''หึๆ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ความลับน่ะ ถึงจะบอกว่าไม่มีในโลก แต่ก้ไม่ใช่ว่าจะปิดไม่ได้ ไม่ต้องกังวลไป องค์กรของแกน่ะ�


ไม่มีทางรู้เรื่องนี้ได้อย่างแน่นอน หึๆ"






ถึงประโยคจะพูดเพื่อเสริมความมั่นใจให่แก่ผู้ฟัง แต่ดูเหมือนน้ำเสียงจะไม่ได้ต้องการสื่อให้เป็นเช่นนั้น ถึงแม้จะไม่เห็นตาที่




ได้ชื่อว่เป็นหน้าต่างของใจ ก็รู้ได้ว่าไม่ค่อยน่าไว้ใจซักเท่าไหร่ น้ำเสียงที่ฟังดูเหยียดหยาม และพูดอย่างขอไปที ทำให้อีก

ฝ่ายเริ่มไม่ไว้ใจ



"นี่แก คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่นๆหยั่งงั้นรีไง ถ้าปิดเรื่องนี้ไม่ได้ หรือตั้งใจจะหักหลังกัน� ก้เลิกคุยซะเหอะ ฉันไปหล่ะ "






ชายหนุ่มที่น้ำเสียงในตอนแรกดูสุขุม ตอนนี้ดูรีบร้อน และดูกังวล น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว อย่างถึงขีดสุด ชาย




หนุ่มคว้ากระเป๋าที่ดูจะมีของสำคัญอย่างรีบร้อน และเตรียมจะก้าวขาออกเดินจากห้องอับชื้นนี้


�
"รู้ตัวซะแล้วเหรอ แต่ดูเหมือนจะสายไปหน่อยนะ"







ชายหนุ่มคู่สนทนา ไม่รอช้า ซุกมือเข้าไปที่เสื้อคลุม และยื่นออกมาพร้อมอาวุธสังหาร สีดำที่บรรจุกระสุนเต็มแม็ก เขาไม่รอ




ช้าเหนี่ยวไก และยิงมันไปที่คู่สนธนาอีกคน แน่นอน มันมีที่เก็บเสียงที่ปลายกระบอก ผู้ถูกทำร้ายล้มลง แว่นตาดำของเขา


หลุดออกจากในหน้า แววตาของเขาตอนนี้ดูหวาดกลัว และ ตกใจสุดขีด เมื่อร่างกายหล่นลงเทียบพื้น เขาก้ไม่มีวันที่จะ





หายใจได้อีกแล้ว สิ้นเสียงปืนที่ได้ยินแค่เล็กน้อย ชายผู้เป็นฆาตกร ยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับเช็ดคราบเลือดที่กระเด็นมาติด�





ใบหน้าของตน ด้วยมือที่หุ้มด้วยถุงมือหนังสีดำ




"หึๆๆ ความลับน่ะ มันไม่มีทางหลุดออกแน่นอนแล้วหล่ะนะ ในตอนนี้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก นอนหลับให้สะบายเถอะนะ หึๆๆ"






ชายหนุ่มพุดกับร่างไร้วิญญาน อย่างเป็นสุขใจ พร้อมกับคว้ากระเป๋าที่หล่นออกจากมือผู้ตาย� และเดินออกจากห้องอับชื้นนี้�


อย่างสะบายอารมณ์ถึงแม้เค้าจะพึ่งฆ่าคนตายก้ตาม




" ตรู๊ดดดด ๆๆ "


เสียงโทรศัพท์ชองชายฆาตกรดังขึ้น� หลังจากที่เขายังเดินห่างจากที่เกิดเหตุไม่ไกลนัก เขาล้วงมือเข้าไปในกระป๋าของเขา





อย่างไม่รีบร้อน เขาไม่ลืมที่จะถอกแว่นตาดำออกเพื่อจะดูให้ชัดๆอีกทีว่าใช่คนที่เขาคิดไว้โทรมาหรือเปล่า และมันก้ถูกต้อง








"ทุกอย่างเรียบร้อยดี ของก้ได้มาแล้ว เหลือแค่ บอกกับบอส ให้เข้าใจง่ายๆ ก้พอ"





ชายหนุ่มเปิดบทสนธนาโดยที่ปลายสายยังไม่ได้พูดอะไรเลย




"โอ้ !! ดีเลย นายนี่ฝีมือเยี่ยมจริงๆนะ 'โมเอส' "




อีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างเป็นกันเอง� น้ำเสียงดูจะเป็นสุขใจเอามากๆ







"มันก้แค่เรื่องง่ายๆ ถึงไม่ใช้สมองของนาย ฉันก้จัดการได้"





ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะชื่อ โมเอสพูดโอ้อวดตัวเอง โดยลืมไปว่า ปลายสายของเขา คือนักคิดวิเคราะห์มืออาชีพ ที่เก่งกาจ�



เรียกได้ว่าเป็นที่หนึ่งในองค์กรของเขา


"ยังงั้นเหรอ ถึงจะพูดอย่างนั้น ก้ไม่เห็นเคยจะทำได้เลยนี่..."�

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++