ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เป็นส่วนหนึ่งของเธอ
โรแรมหรูปราภัทรสรหันไปมอมีนาที่นั่้าๆ ำลั้มหน้าเหมือนพิมพ์้อวามอะไรอยู่แล้วหันลับมาทาเิม้วยวามแลใในัวเพื่อน
"นา" ปราภัทรสรเอ่ยเรียึ้น
"มีอะไรเหรอ ว่ามาสิ" มีนาเยหน้าึ้น
"เมื่อืนวัน่อนหลัออมาาผับ นาลับี่โมเหรอ"
"ออมา็ลับเลย ทำไมเหรอ"
"เปล่า นาว่าโอมเาเป็นนยัไ"
"อะไรัน อยู่ๆ ็มาถามแบบนี้" มีนาเริ่มเป็นัวล
"อบมาเถอะ ามวามิอนาเลย" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้มีนา
"็ไ้ เท่าที่เราเห็นนะ โอมเา็เป็นนเรียบ่าย ยัน เอาใเ่ ที่เหลือ็แล้วแ่แ้มะมอแล้วแหละ"
"นาอบโอมไหม หรือเยอยาะใล้ิเามาว่าที่เป็นหรือเปล่า" ปราภัทรสรเอ่ยถามออไปรๆ เมื่อนึถึภาพที่มีนาใล้ิับมฤษในผับืน่อน
"แ้มถามอะไร โอมเาเป็นแฟนอแ้มนะ"
"อบมาเถอะ เราไม่ว่าอะไรหรอ"
"เอ่อ....เราไม่อบหรอ ไม่อยาใล้ิอะไรทั้นั้นแหละ โอมเป็นแฟนแ้มเราะอบไ้ยัไัน ริไหม" มีนาหัวเราะบัน
"แล้วถ้าโอมเาอบนาล่ะ"
"ไม่มีทา ในใเามีแ่แ้ม ไม่มีทาไปอบใรหรอ "
"นั้นสินะ พอีเย็นนี้เรานัับโอมไปทาน้าวูหนััน นาไป้วยันนะ"
"ะีเหรอ นาไม่อยาไปเป็น .อใร"
"ไม่หรอ อย่าลืมสิว่าเราเป็นเพื่อนัน ไม่ใ่นอื่น อีอย่าโอมเาบอว่าะามใแ้มทุอย่า ่อให้แ้มะให้เาไปปีนเาสูเา็้อทำให้ไ้"
"มีอะไรหรือเปล่า แ้มพูเหมือนโอมเาไปทำอะไรผิมา"
"ใ่ อนนี้แ่เล็น้อย แ่ที่แ้มยัไม่รู้ ไม่รู้ว่ามีหรือเปล่า"
"แ้มไม่ไว้ใโอมเหรอ" มีนาถามหยั่เิ
"ไว้ใสิ ไว้ใมา้วย แ่็ไม่รู้ว่าวามเรียบ่ายไม่หวือหวาอแ้ม ไม่ามใเาในสิ่ที่้อาร มันะทำให้โอมเปลี่ยนไปไหม"
"นา ว่าไม่หรอ โอมเารัแ้มะาย"
"รัใร็พูไ้ทั้นั้น แ่วามรู้สึลึๆ ใระรู้"
"แ้มพูแบบนี้เหมือนำลัระแวโอมเาเลย"
"ระแวเหรอ มัน็มีันทุู่แหละ เพราะเรายัไม่ไ้ใ้ีวิู่อยู่้วยัน มีอิสระเ็มที่"
"แล้วสมมุิว่าโอมเาไม่ไ้เป็นอย่าที่แ้มหวัล่ะ แ้มะทำยัไ"
"่าน่าไปแ่นั้น"
"แล้วถ้าโอมามื้อล่ะ"
"่อให้ามแ่ไหน นหมรัแล้ว ไม่ว่าะยเหุผลร้อยแปมาอ้า ็ไม่มีทาลับไป สำหรับแ้มิแบบนี้ แ่สำหรับนอื่นแ้มไม่รู้"
"นาเ้าใ" มีนา้มหน้าลมอมือนเอ
"ทำาน่อเถอะ" ปราภัทรสรหันไปมอหน้าออมพิวเเอร์แล้วสลัเรื่อที่ไม่เี่ยวับานทิ้ไป ที่เธอัสินใถามมีนาออไปรๆ เพื่อนำมาั่น้ำหนัในวามน่าะเป็นเท่านั้น หาว่ามีมูลริๆ สัวันวามริะปราึ้นมาเอ
เวลาล่วเลยไปนถึ่วเย็นหลัเลิานภายในห้อสรรพสิน้าื่อั ภายในร้านอาหารร้านหนึ่ปราภัทรสรับมฤษและมีนาำลันั่ทานมื้อเย็น้วยัน้วยวามรู้สึที่่าัน มฤษรู้สึัวลใลัววามลับแที่มีนามา้วย ส่วนมีนาีในเนื้อเ้น ส่วนปราภัทรสรสบายๆ ไม่มีอะไร้อิมา
"โอมเป็นอะไรหรือเปล่า วันนีู้เียบๆ เหนื่อยใ่ไหม" ปราภัทรสรเอ่ยถามายหนุ่ม้าายึ้น
"อืม นิหน่อยน่ะ"
"เี๋ยวไปูหนัะผ่อนลายล ทานเยอะๆ นะ ะไ้มีแร" มือบายื่นุมับายหนุ่มเอาไว้
"รับ"
"ทานอันนี้หน่อยนะ โอม" มีนาัปลาใส่านให้มฤษอย่าลืมัวิว่ามาันแ่สอน
"นา ็เหมือนันทานเยอะๆ นะ" ปราภัทรสรัยำทะเลรวมใส่านให้มีนา้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"อบในะ" มีนายิ้มรับ
"แ้ม ัสินใแล้วนะ ว่าะไปทำานที่บริษัทับโอม สิ้นเือนนี้"
"ริเหรอ โอมีใัเลย" มฤษยิ้มว้า
"อะไรัน ทำไมเร็วัเลย นายัไม่ทันไ้ั้ัวเลย" มีนาเอ่ยึ้น
"ไหนว่าไม่มีแ้ม นา็อยู่ไ้สบายไม่ใ่เหรอ" ปราภัทรสรเอ่ยยิ้มแย้ม
"็นเยอยู่้วยัน ะไปริๆ มัน็แอบใหายนี่นา"
"ไว้แ้มะโทรหาบ่อยๆ นะ อีอย่าที่แ้มัสินใไปทำานับโอม ็เพราะแ้มอยาะเ้าไปเป็นส่วนหนึ่ในีวิอโอมบ้า อยารู้ว่าโอมทำานยัไ ุยับใรบ้า ่อนที่เราะหมั้นหมายัน "
"แ้มพูแบบนี้ เหมือนำลัะับผิโอมเลยนะ" มฤษเริ่มะนั่ไม่ิ
"เปล่าสัหน่อย โอมไม่ไ้ทำอะไรผิะลัวทำไม หรือว่ามี" ปราภัทรสรหันไปส่ยิ้มให้มฤษ
"เปล่าไม่มี ไม่มีร้อยเปอร์เ็น์"
"เราว่าโอมไม่มีหรอ แ้มอย่าิมาเลย" มีนาเอ่ยเสริมึ้น
"้ะ" ปราภัทรสรยิ้มรับ
ทันทีที่ทั้สามนเ้าไปภายในโรหนัว้าปราภัทรสร็ัแที่นั่ให้มฤษนั่ระหว่าลาเธอับมีนาึ่นั่นาบ้าทั้้ายวาอายหนุ่ม ระหว่าที่นัู่หนัันไปในวามมืมีนา็แอบยื่นมือบาไปับุมมืออมฤษอไว้ ส่วนมืออี้าอมฤษ็ับุมมืออปราภัทสรสรเอาไว้
"โอมไปส่นา่อนนะ แล้ว่อยไปส่แ้มที่บ้าน" ปราภัทสรเอ่ยึ้นเมื่ออมาาโรหนั
"เอาั้นเหรอ" มฤษหน้าุน
"ทำไมเหรอ" ปราภัทรสรถามลับ
"ปิแ้มะให้โอมไปส่แ้ม่อนทุรั้ แ่ทำไมรั้นี้ถึให้ไปส่นา่อนล่ะ" มีนาเอ่ยถามึ้น
"แ้มอยาเปลี่ยนบ้าน่ะ ไม่มีปัหาอะไรใ่ไหม" ปราภัทรสรมอหน้าทั้สอนสลับันไปมา
"ไม่มี้ะ" มีนายิ้มแห้
"ไปันเถอะ" มฤษเินนำออไปรลานอรถ
หลัาที่ไปส่มีนาถึที่บ้านภายในรถ็ปลุมไป้วยวามเียบ ท่าทาอปราภัทสรทีู่เปลี่ยนไปมันทำให้มฤษอ่านไม่ออว่าเธอำลัิอะไรอยู่ ายหนุ่มอที่ะัวลระแวึ้นมาไม่ไ้
"แ้มไม่สบายหรือเปล่า"
"เปล่า" หันหน้าไปหาายหนุ่มยิ้มมุมปา
"แ้มูเปลี่ยนไปนะ"
"ยัไเหรอ"
"ริๆ วันนี้เราวระไปูหนัทาน้าวันแ่สอน ทำไมถึวนนาไป้วย โอมไม่เ้าใ"
"ทำไมล่ะ ไหนโอมบอว่าะามใแ้มทุอย่าไ ปิทุรั้แ้ม็วนนาอยู่แล้ว "
"นั้นมัน็ใ่ แ่เราลันั้แ่แรว่าะไปันแ่สอน โอมแ่อยาะมีเวลาส่วนัวับแ้มบ้า็เท่านั้น"
"แ้มรู้ ไว้เรา่อยหาโอาสไปันสอนอีทีนะ"
"รับ"
"ว่าแ่หลัาโอมไปส่แ้มแล้ว ะไปไหน่อเหรอ ไปผับหรือเปล่า"
"โอมเหนื่อยไม่ไปไหนทั้นั้นแหละ ลับอนโนอนพัีว่า"
"ีั ฝันีนะะ" ยื่นหน้าไปเ้าไปหอมสาฟอหนึ่แล้ว้าวลารถเ้าบ้านไป
้านมีนาหลัาลับถึบ้านเธอ็นั่รอสายามฤษ้วยวามร้อนใ เธอะ่อสายหาายหนุ่ม็ไม่ไ้ เพราะลัวว่าายหนุ่มะอยู่ในรถับปราภัทสระทำให้มีพิรุธันไปให่ ส่วนมฤษพอแล่นรถไปถึอนโ็ทิ้ัวนั่ลบนโฟา้วยวามลัลุ้มเาไม่รู้ว่าวระทำยัไับสถานาร์ในอนนี้ี เาไม่อยาะเสียใรไปเลยสัน ถอนหายใแรๆ แล้ว่อสายหามีนาทันที
"ฮัลโหล นา" รอเสียใส่ปลายสาย
"นา ำลัรอสายโอมอยู่พอีเลย"
"นาไปทำอะไรให้แ้มสสัยหรือเปล่า ท่าทาแ้มเาแปลๆ ยิ่สัสัยว่าเราอบนาอยู่"
"อะไรนะ หมายวามว่ายัไ" มีนาใในสิ่ที่ไ้ยิน
"็อนเ้าที่อนโเมื่อวัน่อนน่ะ แ้มื่นึ้นมา็ร้อไห้หาว่าเราอบนา สนใแ่นา ไม่สนใัวเอเลย"
"แล้วโอมว่ายัไบ้า"
"็ปิเสธไปนะสิ เลี้ยล่อมอยู่นานว่าะหายโรธ"
"ไม่น่าล่ะ เมื่ออนลาวันอยู่ๆ ถึไ้ถามนาว่าอบโอมไหม แ้มะเริ่มระแวสสัยเราสอนแล้วล่ะ"
"ไ้แ่สสัยน่ะ ่วนี้อย่าทำัวมีพิรุธ็แล้วัน นว่าแ้มะไปทำานที่บริษัท"
"แล้วเราสอนล่ะ" มีนาเอ่ยเสียอ่อน
"็มาเอันที่อนโบ้าเหมือนปินั้นแหละ เราะโทรหา็แล้วัน แ่อาะไม่บ่อยมานะ ่วนี้้อเอาใแ้มเาไป่อนน่ะ"
"อืม เราเ้าใ"
หลายสัปาห์่อมา
ปราภัทรสรับมีนายืนอันลมอยู่รหน้าโรแรมหลัเลิาน เพราะวันนี้เป็นวันสุท้ายที่ทั้สอนะเอันที่นี้ในานะเพื่อนร่วมาน นมฤษแล่นรถมาอเทียบทัู้่ึผลัออาัน
"โอมมาแล้ว แ้มรีบึ้นรถไปเถอะ" มีนาเอ่ยึ้น
"ไปทาน้าว้วยันนะ " ปราภัทรสรเอ่ยวน
"ไม่ีว่า แ้มไปเถอะ เราลับ่อนนะ" มีนารีบเินาไป
"หมู่นี้ นาเป็นอะไร็ไม่รู้ทำัวแปลๆ" ปราภัทสรเอ่ยึ้นทันทีที่ึ้นไปนั่บนรถ
"ยัไเหรอ" เสียทุ้มถามลับ
"็วนไปไหน ็ไม่ยอมไป ่อนหน้านั้นไป้วยันลอ"
"ะเรใล่ะมั้ ่าเาเถอะ" มฤษโล่ใที่มีนาทำามที่เาบอ
"อืม ะอย่านั้นแหละ"
"็ีแล้วไม่ใ่เหรอ เราะไ้อยู่้วยันสอน"
"ีสำหรับโอมล่ะสิ ไม่ว่า" มอ้อนายหนุ่ม
"หึ ทานร้านไหนีวันนี้" มฤษหัวเราะให้ับท่าทาอแ้ม
"าบูไ้ไหมะ"
"รับ ัให้ามำอ" รีบแล่นรถไป้าหน้า
บริษัทผลิอะไหล่เรื่อใ้ไฟฟ้าปราภัทรสรเินามหลัมาลาับมฤษไปิๆ เพื่อไปทำวามรู้ัับหัวหน้าแ่ละแผนในบริษัทที่ให่โและทันสมัย านั้น็พาเธอไปยัโนผลิึ่มีทั้นและเรื่อัรทำานอยู่ลอเวลา พาเธอูร่าวๆ พอสมวรแล้วพาไปนั่พัิบาแฟในห้อทำานรอประธานบริษัทึ่มฤษำรำแหน่อยู่
"ว่าไ๊ะ หนูแ้มัสินใไ้หรือยั ว่าอยาทำานแผนไหน" มาลาเอ่ยเปิประเ็นึ้น
"เอ่อ...ุแม่พอะมีานที่ทำับโอมไหมะ แ้มอยาทำานอะไร็ไ้ที่อยู่ใล้ๆ โอม่ะ"
"แ้ม" มฤษมอหน้าปราภัทสรไม่อยาะเื่อหูนเอว่าเธอะพูแบบนี้ออมา
"ะมีแ่เลาส่วนัวแล้วแหละ้ะ"
"แ่ผมมีเลาแล้วนะรับ แม่"
"โอมพูแบบนี้ แสว่าไม่อยาให้แ้มอยู่ใล้ๆ สินะ"
"นั้นสิ ะหมั้นันอยู่แล้ว ให้หนูแ้มไป่วยอีนะเป็นไรไป ะไ้แบ่เบาานส้มเา้วย"
"ามใรับ ผมยัไ็ไ้อยู่แล้ว" มฤษแอบลอบถอนหายใ
"อบุมานะะ ุแม่" ปราภัทรสรยิ้มว้า
"้ะ" มาลายิ้มรับ
ปราภัทรสรเินามหลัมฤษไปนไปถึลานอรถ อยู่ๆ ายหนุ่ม็หันมามอหน้าเธอ้วยสีหน้าเร่รึมเหมือนมีอะไรบาอย่าอยู่ในใ
"โอมมีอะไรหรือเปล่า"
"เราไม่เ้าใในสิ่ที่แ้มำลัทำ"
"แ้มทำอะไรเหรอ" ปราภัทรสรีหน้าื่อ
"ทำไม้ออยาเป็นเลาอโอม้วย ทั้ที่็รู้ว่าโอม็มีเลาอยู่แล้ว"
"แ้มแ่อยาอยู่ใล้ๆ โอม ทำาน้วยัน หรือว่าโอมไม่อบให้แ้มอยู่ใล้ๆ " ้อมอหน้าายหนุ่ม
"เปล่า ถ้าเราทำาน้วยันมันอาะมีปัหา เพราะวามเรใ"
"โอมแ่ิเสียว่าแ้มเป็นลู้า โอมเป็นเ้านาย แ่นั้น็บแล้ว"
"แน่ในะ ว่าอยาทำานับโอมริๆ ไม่ใ่้อะับผิัน"
"ทำานริๆ หรือว่าโอมมีอะไรให้ับผิล่ะ"
"ไม่มี" เอ่ยเสียเรียบเปิประูึ้นไปนั่บนรถทันที
วัน่อมา
ปราภัทรสรมาถึบริษัทแ่เ้ารึ้นไปยัห้อผู้บริหารั้นบน ัเรียเอสารบนโ๊ะอเลาประำหน้าห้อรอประธานบริษัทอย่าเป็นระเบียบมาึ้น พอส้มเลาาประำมาถึ ปราภัทรสร็เอ่ยปาให้เธอสอนานทันที เมื่อปราภัทรสรเห็นารานัหมายอมฤษ็ไม่แปลใที่ายหนุ่มะเหนื่อย ทั้ประุมาน นัลู้าุยานทาน้าว และเอสารที่วาอยู่เ็มโ๊ะ้าในห้ออี แ่บาวันแทบะไม่มีเลยมอในแ่ีายหนุ่มนอนพัผ่อนอยู่อนโหรือไม่็ที่บ้าน
"ส้มผมอาแฟ้วยนะ" มฤษเินเ้ามาเียบๆ ผ่านร่าบาเ้าไป้าในห้อ
"พี่ส้ม ไม่้อ่ะ แ้มัารเอ"
"้ะ"
ร่าบารีบไปาแฟามสูรที่ายหนุ่มอบอย่ารู้ใ แล้วยเ้าไป้าในห้อทันที
"าแฟหอมๆ มาแล้ว่ะ" มือบายวาแ้วาแฟลบนโ๊ะอย่าเบามือ พลามอหน้าายหนุ่มที่เอาแ่้อหน้าเธออยู่่อนแล้ว
"ยัระแวโอมอยู่ใ่ไหม" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"เอ่อ...ื่มาแฟเถอะ่ะ มีอะไร็เรียนะะ" ร่าบาทำท่าะเินออไปาห้อ
"ยัเื่อใ และรัโอมอยู่ใ่ไหม"
"รัสิ รัมา้วย แ่ไม่รู้ว่ามันะเพียพอให้โอมรัษามันไ้ลอไปไหม" มอสบสายาายหนุ่ม
"มานี่หน่อยสิ"
ไ้ยินอย่านั้นร่าบา็เินเ้าไปใล้ๆ ายหนุ่มถูมือหนาว้ารวบัวลไปนั่บนัแร่้วยวามรวเร็ว เธอึอยู่ในอ้อมแนแร่ไปโยปริยาย ่าน่า็้อมอาันไปมา้วยวามวูบไหว ไม่ี่อึใริมฝีปาหนา็ประบูบริมฝีปาบาอย่านุ่มนวลวนให้ไหวหวั่นเลิบเลิ้ม
โปริามอน่อไป....
แ้มมาอยู่ใล้ๆ โอมแบบนี้ หวัว่าะไ้เห็นอะไรๆ ัึ้นบ้านะ บแ่ทีู่บ็พอนะ เหลือให้พระเอบ้า :)
"นา" ปราภัทรสรเอ่ยเรียึ้น
"มีอะไรเหรอ ว่ามาสิ" มีนาเยหน้าึ้น
"เมื่อืนวัน่อนหลัออมาาผับ นาลับี่โมเหรอ"
"ออมา็ลับเลย ทำไมเหรอ"
"เปล่า นาว่าโอมเาเป็นนยัไ"
"อะไรัน อยู่ๆ ็มาถามแบบนี้" มีนาเริ่มเป็นัวล
"อบมาเถอะ ามวามิอนาเลย" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้มีนา
"็ไ้ เท่าที่เราเห็นนะ โอมเา็เป็นนเรียบ่าย ยัน เอาใเ่ ที่เหลือ็แล้วแ่แ้มะมอแล้วแหละ"
"นาอบโอมไหม หรือเยอยาะใล้ิเามาว่าที่เป็นหรือเปล่า" ปราภัทรสรเอ่ยถามออไปรๆ เมื่อนึถึภาพที่มีนาใล้ิับมฤษในผับืน่อน
"แ้มถามอะไร โอมเาเป็นแฟนอแ้มนะ"
"อบมาเถอะ เราไม่ว่าอะไรหรอ"
"เอ่อ....เราไม่อบหรอ ไม่อยาใล้ิอะไรทั้นั้นแหละ โอมเป็นแฟนแ้มเราะอบไ้ยัไัน ริไหม" มีนาหัวเราะบัน
"แล้วถ้าโอมเาอบนาล่ะ"
"ไม่มีทา ในใเามีแ่แ้ม ไม่มีทาไปอบใรหรอ "
"นั้นสินะ พอีเย็นนี้เรานัับโอมไปทาน้าวูหนััน นาไป้วยันนะ"
"ะีเหรอ นาไม่อยาไปเป็น .อใร"
"ไม่หรอ อย่าลืมสิว่าเราเป็นเพื่อนัน ไม่ใ่นอื่น อีอย่าโอมเาบอว่าะามใแ้มทุอย่า ่อให้แ้มะให้เาไปปีนเาสูเา็้อทำให้ไ้"
"มีอะไรหรือเปล่า แ้มพูเหมือนโอมเาไปทำอะไรผิมา"
"ใ่ อนนี้แ่เล็น้อย แ่ที่แ้มยัไม่รู้ ไม่รู้ว่ามีหรือเปล่า"
"แ้มไม่ไว้ใโอมเหรอ" มีนาถามหยั่เิ
"ไว้ใสิ ไว้ใมา้วย แ่็ไม่รู้ว่าวามเรียบ่ายไม่หวือหวาอแ้ม ไม่ามใเาในสิ่ที่้อาร มันะทำให้โอมเปลี่ยนไปไหม"
"นา ว่าไม่หรอ โอมเารัแ้มะาย"
"รัใร็พูไ้ทั้นั้น แ่วามรู้สึลึๆ ใระรู้"
"แ้มพูแบบนี้เหมือนำลัระแวโอมเาเลย"
"ระแวเหรอ มัน็มีันทุู่แหละ เพราะเรายัไม่ไ้ใ้ีวิู่อยู่้วยัน มีอิสระเ็มที่"
"แล้วสมมุิว่าโอมเาไม่ไ้เป็นอย่าที่แ้มหวัล่ะ แ้มะทำยัไ"
"่าน่าไปแ่นั้น"
"แล้วถ้าโอมามื้อล่ะ"
"่อให้ามแ่ไหน นหมรัแล้ว ไม่ว่าะยเหุผลร้อยแปมาอ้า ็ไม่มีทาลับไป สำหรับแ้มิแบบนี้ แ่สำหรับนอื่นแ้มไม่รู้"
"นาเ้าใ" มีนา้มหน้าลมอมือนเอ
"ทำาน่อเถอะ" ปราภัทรสรหันไปมอหน้าออมพิวเเอร์แล้วสลัเรื่อที่ไม่เี่ยวับานทิ้ไป ที่เธอัสินใถามมีนาออไปรๆ เพื่อนำมาั่น้ำหนัในวามน่าะเป็นเท่านั้น หาว่ามีมูลริๆ สัวันวามริะปราึ้นมาเอ
เวลาล่วเลยไปนถึ่วเย็นหลัเลิานภายในห้อสรรพสิน้าื่อั ภายในร้านอาหารร้านหนึ่ปราภัทรสรับมฤษและมีนาำลันั่ทานมื้อเย็น้วยัน้วยวามรู้สึที่่าัน มฤษรู้สึัวลใลัววามลับแที่มีนามา้วย ส่วนมีนาีในเนื้อเ้น ส่วนปราภัทรสรสบายๆ ไม่มีอะไร้อิมา
"โอมเป็นอะไรหรือเปล่า วันนีู้เียบๆ เหนื่อยใ่ไหม" ปราภัทรสรเอ่ยถามายหนุ่ม้าายึ้น
"อืม นิหน่อยน่ะ"
"เี๋ยวไปูหนัะผ่อนลายล ทานเยอะๆ นะ ะไ้มีแร" มือบายื่นุมับายหนุ่มเอาไว้
"รับ"
"ทานอันนี้หน่อยนะ โอม" มีนาัปลาใส่านให้มฤษอย่าลืมัวิว่ามาันแ่สอน
"นา ็เหมือนันทานเยอะๆ นะ" ปราภัทรสรัยำทะเลรวมใส่านให้มีนา้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"อบในะ" มีนายิ้มรับ
"แ้ม ัสินใแล้วนะ ว่าะไปทำานที่บริษัทับโอม สิ้นเือนนี้"
"ริเหรอ โอมีใัเลย" มฤษยิ้มว้า
"อะไรัน ทำไมเร็วัเลย นายัไม่ทันไ้ั้ัวเลย" มีนาเอ่ยึ้น
"ไหนว่าไม่มีแ้ม นา็อยู่ไ้สบายไม่ใ่เหรอ" ปราภัทรสรเอ่ยยิ้มแย้ม
"็นเยอยู่้วยัน ะไปริๆ มัน็แอบใหายนี่นา"
"ไว้แ้มะโทรหาบ่อยๆ นะ อีอย่าที่แ้มัสินใไปทำานับโอม ็เพราะแ้มอยาะเ้าไปเป็นส่วนหนึ่ในีวิอโอมบ้า อยารู้ว่าโอมทำานยัไ ุยับใรบ้า ่อนที่เราะหมั้นหมายัน "
"แ้มพูแบบนี้ เหมือนำลัะับผิโอมเลยนะ" มฤษเริ่มะนั่ไม่ิ
"เปล่าสัหน่อย โอมไม่ไ้ทำอะไรผิะลัวทำไม หรือว่ามี" ปราภัทรสรหันไปส่ยิ้มให้มฤษ
"เปล่าไม่มี ไม่มีร้อยเปอร์เ็น์"
"เราว่าโอมไม่มีหรอ แ้มอย่าิมาเลย" มีนาเอ่ยเสริมึ้น
"้ะ" ปราภัทรสรยิ้มรับ
ทันทีที่ทั้สามนเ้าไปภายในโรหนัว้าปราภัทรสร็ัแที่นั่ให้มฤษนั่ระหว่าลาเธอับมีนาึ่นั่นาบ้าทั้้ายวาอายหนุ่ม ระหว่าที่นัู่หนัันไปในวามมืมีนา็แอบยื่นมือบาไปับุมมืออมฤษอไว้ ส่วนมืออี้าอมฤษ็ับุมมืออปราภัทสรสรเอาไว้
"โอมไปส่นา่อนนะ แล้ว่อยไปส่แ้มที่บ้าน" ปราภัทสรเอ่ยึ้นเมื่ออมาาโรหนั
"เอาั้นเหรอ" มฤษหน้าุน
"ทำไมเหรอ" ปราภัทรสรถามลับ
"ปิแ้มะให้โอมไปส่แ้ม่อนทุรั้ แ่ทำไมรั้นี้ถึให้ไปส่นา่อนล่ะ" มีนาเอ่ยถามึ้น
"แ้มอยาเปลี่ยนบ้าน่ะ ไม่มีปัหาอะไรใ่ไหม" ปราภัทรสรมอหน้าทั้สอนสลับันไปมา
"ไม่มี้ะ" มีนายิ้มแห้
"ไปันเถอะ" มฤษเินนำออไปรลานอรถ
หลัาที่ไปส่มีนาถึที่บ้านภายในรถ็ปลุมไป้วยวามเียบ ท่าทาอปราภัทสรทีู่เปลี่ยนไปมันทำให้มฤษอ่านไม่ออว่าเธอำลัิอะไรอยู่ ายหนุ่มอที่ะัวลระแวึ้นมาไม่ไ้
"แ้มไม่สบายหรือเปล่า"
"เปล่า" หันหน้าไปหาายหนุ่มยิ้มมุมปา
"แ้มูเปลี่ยนไปนะ"
"ยัไเหรอ"
"ริๆ วันนี้เราวระไปูหนัทาน้าวันแ่สอน ทำไมถึวนนาไป้วย โอมไม่เ้าใ"
"ทำไมล่ะ ไหนโอมบอว่าะามใแ้มทุอย่าไ ปิทุรั้แ้ม็วนนาอยู่แล้ว "
"นั้นมัน็ใ่ แ่เราลันั้แ่แรว่าะไปันแ่สอน โอมแ่อยาะมีเวลาส่วนัวับแ้มบ้า็เท่านั้น"
"แ้มรู้ ไว้เรา่อยหาโอาสไปันสอนอีทีนะ"
"รับ"
"ว่าแ่หลัาโอมไปส่แ้มแล้ว ะไปไหน่อเหรอ ไปผับหรือเปล่า"
"โอมเหนื่อยไม่ไปไหนทั้นั้นแหละ ลับอนโนอนพัีว่า"
"ีั ฝันีนะะ" ยื่นหน้าไปเ้าไปหอมสาฟอหนึ่แล้ว้าวลารถเ้าบ้านไป
้านมีนาหลัาลับถึบ้านเธอ็นั่รอสายามฤษ้วยวามร้อนใ เธอะ่อสายหาายหนุ่ม็ไม่ไ้ เพราะลัวว่าายหนุ่มะอยู่ในรถับปราภัทสระทำให้มีพิรุธันไปให่ ส่วนมฤษพอแล่นรถไปถึอนโ็ทิ้ัวนั่ลบนโฟา้วยวามลัลุ้มเาไม่รู้ว่าวระทำยัไับสถานาร์ในอนนี้ี เาไม่อยาะเสียใรไปเลยสัน ถอนหายใแรๆ แล้ว่อสายหามีนาทันที
"ฮัลโหล นา" รอเสียใส่ปลายสาย
"นา ำลัรอสายโอมอยู่พอีเลย"
"นาไปทำอะไรให้แ้มสสัยหรือเปล่า ท่าทาแ้มเาแปลๆ ยิ่สัสัยว่าเราอบนาอยู่"
"อะไรนะ หมายวามว่ายัไ" มีนาใในสิ่ที่ไ้ยิน
"็อนเ้าที่อนโเมื่อวัน่อนน่ะ แ้มื่นึ้นมา็ร้อไห้หาว่าเราอบนา สนใแ่นา ไม่สนใัวเอเลย"
"แล้วโอมว่ายัไบ้า"
"็ปิเสธไปนะสิ เลี้ยล่อมอยู่นานว่าะหายโรธ"
"ไม่น่าล่ะ เมื่ออนลาวันอยู่ๆ ถึไ้ถามนาว่าอบโอมไหม แ้มะเริ่มระแวสสัยเราสอนแล้วล่ะ"
"ไ้แ่สสัยน่ะ ่วนี้อย่าทำัวมีพิรุธ็แล้วัน นว่าแ้มะไปทำานที่บริษัท"
"แล้วเราสอนล่ะ" มีนาเอ่ยเสียอ่อน
"็มาเอันที่อนโบ้าเหมือนปินั้นแหละ เราะโทรหา็แล้วัน แ่อาะไม่บ่อยมานะ ่วนี้้อเอาใแ้มเาไป่อนน่ะ"
"อืม เราเ้าใ"
หลายสัปาห์่อมา
ปราภัทรสรับมีนายืนอันลมอยู่รหน้าโรแรมหลัเลิาน เพราะวันนี้เป็นวันสุท้ายที่ทั้สอนะเอันที่นี้ในานะเพื่อนร่วมาน นมฤษแล่นรถมาอเทียบทัู้่ึผลัออาัน
"โอมมาแล้ว แ้มรีบึ้นรถไปเถอะ" มีนาเอ่ยึ้น
"ไปทาน้าว้วยันนะ " ปราภัทรสรเอ่ยวน
"ไม่ีว่า แ้มไปเถอะ เราลับ่อนนะ" มีนารีบเินาไป
"หมู่นี้ นาเป็นอะไร็ไม่รู้ทำัวแปลๆ" ปราภัทสรเอ่ยึ้นทันทีที่ึ้นไปนั่บนรถ
"ยัไเหรอ" เสียทุ้มถามลับ
"็วนไปไหน ็ไม่ยอมไป ่อนหน้านั้นไป้วยันลอ"
"ะเรใล่ะมั้ ่าเาเถอะ" มฤษโล่ใที่มีนาทำามที่เาบอ
"อืม ะอย่านั้นแหละ"
"็ีแล้วไม่ใ่เหรอ เราะไ้อยู่้วยันสอน"
"ีสำหรับโอมล่ะสิ ไม่ว่า" มอ้อนายหนุ่ม
"หึ ทานร้านไหนีวันนี้" มฤษหัวเราะให้ับท่าทาอแ้ม
"าบูไ้ไหมะ"
"รับ ัให้ามำอ" รีบแล่นรถไป้าหน้า
บริษัทผลิอะไหล่เรื่อใ้ไฟฟ้าปราภัทรสรเินามหลัมาลาับมฤษไปิๆ เพื่อไปทำวามรู้ัับหัวหน้าแ่ละแผนในบริษัทที่ให่โและทันสมัย านั้น็พาเธอไปยัโนผลิึ่มีทั้นและเรื่อัรทำานอยู่ลอเวลา พาเธอูร่าวๆ พอสมวรแล้วพาไปนั่พัิบาแฟในห้อทำานรอประธานบริษัทึ่มฤษำรำแหน่อยู่
"ว่าไ๊ะ หนูแ้มัสินใไ้หรือยั ว่าอยาทำานแผนไหน" มาลาเอ่ยเปิประเ็นึ้น
"เอ่อ...ุแม่พอะมีานที่ทำับโอมไหมะ แ้มอยาทำานอะไร็ไ้ที่อยู่ใล้ๆ โอม่ะ"
"แ้ม" มฤษมอหน้าปราภัทสรไม่อยาะเื่อหูนเอว่าเธอะพูแบบนี้ออมา
"ะมีแ่เลาส่วนัวแล้วแหละ้ะ"
"แ่ผมมีเลาแล้วนะรับ แม่"
"โอมพูแบบนี้ แสว่าไม่อยาให้แ้มอยู่ใล้ๆ สินะ"
"นั้นสิ ะหมั้นันอยู่แล้ว ให้หนูแ้มไป่วยอีนะเป็นไรไป ะไ้แบ่เบาานส้มเา้วย"
"ามใรับ ผมยัไ็ไ้อยู่แล้ว" มฤษแอบลอบถอนหายใ
"อบุมานะะ ุแม่" ปราภัทรสรยิ้มว้า
"้ะ" มาลายิ้มรับ
ปราภัทรสรเินามหลัมฤษไปนไปถึลานอรถ อยู่ๆ ายหนุ่ม็หันมามอหน้าเธอ้วยสีหน้าเร่รึมเหมือนมีอะไรบาอย่าอยู่ในใ
"โอมมีอะไรหรือเปล่า"
"เราไม่เ้าใในสิ่ที่แ้มำลัทำ"
"แ้มทำอะไรเหรอ" ปราภัทรสรีหน้าื่อ
"ทำไม้ออยาเป็นเลาอโอม้วย ทั้ที่็รู้ว่าโอม็มีเลาอยู่แล้ว"
"แ้มแ่อยาอยู่ใล้ๆ โอม ทำาน้วยัน หรือว่าโอมไม่อบให้แ้มอยู่ใล้ๆ " ้อมอหน้าายหนุ่ม
"เปล่า ถ้าเราทำาน้วยันมันอาะมีปัหา เพราะวามเรใ"
"โอมแ่ิเสียว่าแ้มเป็นลู้า โอมเป็นเ้านาย แ่นั้น็บแล้ว"
"แน่ในะ ว่าอยาทำานับโอมริๆ ไม่ใ่้อะับผิัน"
"ทำานริๆ หรือว่าโอมมีอะไรให้ับผิล่ะ"
"ไม่มี" เอ่ยเสียเรียบเปิประูึ้นไปนั่บนรถทันที
วัน่อมา
ปราภัทรสรมาถึบริษัทแ่เ้ารึ้นไปยัห้อผู้บริหารั้นบน ัเรียเอสารบนโ๊ะอเลาประำหน้าห้อรอประธานบริษัทอย่าเป็นระเบียบมาึ้น พอส้มเลาาประำมาถึ ปราภัทรสร็เอ่ยปาให้เธอสอนานทันที เมื่อปราภัทรสรเห็นารานัหมายอมฤษ็ไม่แปลใที่ายหนุ่มะเหนื่อย ทั้ประุมาน นัลู้าุยานทาน้าว และเอสารที่วาอยู่เ็มโ๊ะ้าในห้ออี แ่บาวันแทบะไม่มีเลยมอในแ่ีายหนุ่มนอนพัผ่อนอยู่อนโหรือไม่็ที่บ้าน
"ส้มผมอาแฟ้วยนะ" มฤษเินเ้ามาเียบๆ ผ่านร่าบาเ้าไป้าในห้อ
"พี่ส้ม ไม่้อ่ะ แ้มัารเอ"
"้ะ"
ร่าบารีบไปาแฟามสูรที่ายหนุ่มอบอย่ารู้ใ แล้วยเ้าไป้าในห้อทันที
"าแฟหอมๆ มาแล้ว่ะ" มือบายวาแ้วาแฟลบนโ๊ะอย่าเบามือ พลามอหน้าายหนุ่มที่เอาแ่้อหน้าเธออยู่่อนแล้ว
"ยัระแวโอมอยู่ใ่ไหม" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"เอ่อ...ื่มาแฟเถอะ่ะ มีอะไร็เรียนะะ" ร่าบาทำท่าะเินออไปาห้อ
"ยัเื่อใ และรัโอมอยู่ใ่ไหม"
"รัสิ รัมา้วย แ่ไม่รู้ว่ามันะเพียพอให้โอมรัษามันไ้ลอไปไหม" มอสบสายาายหนุ่ม
"มานี่หน่อยสิ"
ไ้ยินอย่านั้นร่าบา็เินเ้าไปใล้ๆ ายหนุ่มถูมือหนาว้ารวบัวลไปนั่บนัแร่้วยวามรวเร็ว เธอึอยู่ในอ้อมแนแร่ไปโยปริยาย ่าน่า็้อมอาันไปมา้วยวามวูบไหว ไม่ี่อึใริมฝีปาหนา็ประบูบริมฝีปาบาอย่านุ่มนวลวนให้ไหวหวั่นเลิบเลิ้ม
โปริามอน่อไป....
แ้มมาอยู่ใล้ๆ โอมแบบนี้ หวัว่าะไ้เห็นอะไรๆ ัึ้นบ้านะ บแ่ทีู่บ็พอนะ เหลือให้พระเอบ้า :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น