ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เปิดตัว
วัน่อมา
หลัาที่หมอรวร่าายยายบัวและอนุาให้ลับบ้านไ้ มฤษที่อยู่้าั้แ่เมื่อืน ็พาทั้สอยายหลานลับไปส่ที่บ้านเ่า านั้น็อัวลับไปทำานปราภัทรสรเินลับเ้ามาในบ้าน้วยใบหน้าแ่มใสหลัาที่ไปส่มฤษึ้นรถ
"โอมลับไปแล้วเหรอลู" ยายบัวเอ่ยึ้น
"ลับไปแล้ว้ะ" เอ่ยพลานั่ล้าๆ หิสูวัย
"่อไปยาย้อฝาให้โอมูแลแ้มริัสัที"
"ทำไมยายถึพูอย่านั้น๊ะ"
"ยายอายุเยอะมาึ้นทุวัน เี๋ยว็ป่วยออๆ แอๆ ไม่มีอะไรแน่นอน ยายอยู่ับแ้มไปลอไม่ไ้หรอลู"
"ยายอย่าพูอย่านั้นสิ๊ะ แ้มใไม่ไ้ีเลย" ร่าบาสวมอหิสูวัยเสียสั่นเรือ
"หนู้อเ้มแ็เอาไว้นะลู ีวินเราไม่มีอะไรแน่นอน ยายะพยายามอยู่ับหนูให้นานที่สุนะ" มือเหี่ยวย่นลูบศรีษะบาไปมา้วยวามรัใร่
"แ้มรู้้ะ ยายอย่าพูแบบนี้อีนะ ยายไม่ไ้เป็นโรอะไรร้ายแรสัหน่อย ยาย้ออยู่ับแ้มลอไป้ะ" อรัหิสูวัยแน่นึ้นทั้น้ำา
"ี้แยอีแล้วนะเรา ไม่เอาไม่ร้อ" มือเหี่ยวย่นรีบปาเ็น้ำาบนแ้มหลานรั
"ยายอย่าทิ้แ้มไปนะ๊ะ ถ้าแ้มายายไป แ้มะอยู่ไม่ไ้"
"ไม่เอา ไมุ่ยันเรื่อนี้แล้ว"
"่อไปนี้ถ้ายายรู้สึป่วยไม่สบายรไหน รีบบอแ้มเลยนะ อย่าปล่อยทิ้ไว้ แ้มะไ้รีบพาไปหาหมอ ะไ้รัษาทัน นะ๊ะ"
"้ะ" ยายบัวยิ้มรับ
เย็นมีนานั่แท็ี่ไปยัอนโหรูามที่ไ้นัหมายับมฤษเอาไว้ทาโทรศัพท์ที่พูุยันอยู่เป็นประำ ร่าบาในุเรสอเาะสีาวสั้นรัรูปถูมือหนาว้าึเ้าไปในห้อทันทีเมื่อประูเปิออ้อนรับเธอในเวลาเย็นเือบทุวัน
"ใเย็นๆ สิ" มือบาลูบไล้แผอไปมา
"็ันิถึเนื้อหอมๆ อเธอ" ้มลูบแ้มเนียนฟอหนึ่
"นา ็ิถึโอมลอเวลาเลยรู้ไหม"
"เ้าไป้าในห้อันเถอะ" ร่าหนาโอบเอวบาเินเ้าไปในห้อนอนทันที
ร่าหนา่อยๆ โน้มัวลไปบนร่าบาร่อมร่าอเธอเอาไว้ ทั้ที่ริมฝีปาทั้สอนยัูบูื่มันไม่ห่า ทุสัมผัสที่มอบให้ัน่าน็ปล่อยให้เป็นไปามอารม์ลไอร่าาย บทพิศวาสอันเร่าร้อนบรรเลำเนินไปนานว่ารึ่ั่วโมนสบลเมื่อ่าฝ่าย่าไ้ปลปล่อยวาม้อารไปนถึุสูสุ
"เธอนี่มันสุยอริๆ เลย" เสียทุ้มเอ่ยึ้นพลาใ้มือหนาลูบไล้ไปามสะโพเปลือย
"เราีในะ ที่โอมอบ"
"พรุ่นี้่อนะลับ เธอ่วยเ็บ้าวออเธอลับไป้วยนะ อย่าให้เหลือสัิ้นเียว เ้าใไหม"
"ทำไมล่ะ" ร่าบาใ
"ันลัวว่าถ้าันพาแ้มมาที่นี้ แ้มะสสัยเอาน่ะ"
"ะลัวทำไม แ้มเาไม่มีทามาที่นี้หรอ แ้มไม่ยอมมีอะไรับโอมแน่ๆ "
"หลัานี้็ไม่แน่หรอ"
"หมายวามว่ายัไ" มีนามวิ้วมุ่น
"เปล่า เอาเป็นว่าทำามที่ันบอ็แล้วัน ถ้าเธอไม่เื่อฟััน อย่าหวัว่าะไ้เ้าใล้ันอี"
"ไ้สิ นาะเื่อฟัโอมทุอย่า"
"ี อีรอบนะ" ประบบยี้ริมฝีปาบาทันวัน
หนึ่สัปาห์่อมา
ร้านอาหารใลาเมือมฤษพาปราภัทรสรมานั่ทานมื้อเย็น้วยันสอนเพื่อบอเรื่อสำัับเธอ ึ่เาิไร่รอมาหลายวันแล้วเพื่อให้เธอไ้เรียมัว่อน
"อร่อยไหม" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"อืม อร่อยมาเลย" มือบาหั่นสเ๊ในานใส่ปาอย่าอารม์ี
"เรามีเรื่อสำัะบอแ้ม้วย"
"เรื่ออะไรเหรอ"
"พรุ่นี้ไปเอุพ่อับุแม่ับเรานะ"
"โอมพูริๆ เหรอ" ร่าบายิ้มว้า
"ริสิ ไม่้อลัวนะ โอมเยเริ่นเรื่อนี้ับแม่ไว้บ้าแล้ว ท่านเป็นนใีไม่้อลัว รับรอท่าน้ออบแ้มแน่ๆ " ายหนุ่มเอ่ยสร้าำลัใให้เธอ
"แ้มีใัเลย ว่าแ่พรุ่นี้ี่โมเหรอ"
"อนเย็นหลัเลิานเป็นไ อาบน้ำแ่ัวสวยๆ นะ โอมะไปรับ"
"้ะ" ส่ยิ้มหวานให้ายหนุ่ม
วัน่อมา เาน์เอร์โรแรมหรูปราภัทรสรับมีนาำลัเรียมัวะเลิานลับบ้านรอเพียพนัานอีะมาแทนเท่านั้น ระหว่านั้นปราภัทรสร็ุยโทรศัพท์ับมฤษไปพลาๆ เพราะเหลือเพียไม่แ่นาที็ะถึเวลาเลิานแล้ว มีนาเห็นท่าทาปราภัทรสรูะมีวามสุยิ้มแย้มแ่มใสว่าในทุๆ วัน็แอบแปลใ เมื่อเห็นว่าปราภัทรสรวาสายามฤษไปเธอึเอ่ยถามึ้นทันที
"ูท่าทาแ้มะมีวามสุมาเลย มีอะไรพิเศษหรือเปล่า"
"อ๋อ พอีเย็นนี้ โอมเาะพาเราไปทาน้าวที่บ้านเาน่ะ เรา็เลยื่นเ้นีใเป็นพิเศษ" ปราภัทรสรยิ้มแ้มปริ
"หมายวามว่าพาไปพบพ่อแม่เาเหรอ" มีนาใหน้าถอสี
"ใ่้ะ ไม่รู้ว่าท่านะอบเราไหม"
"เราอัวนะ" มีนารีบเร่ฝีเท้าปลีัวเ้าไปในห้อน้ำมอนเอในระน้ำาไหลอาบแ้มทั้สอ้า้วยวามเ็บุในอ เธอเสียใที่มฤษไม่บอล่าวเธอ่อนทั้ๆ ที่มันสำัมาสำหรับเธอ ่อานี้ไปเธอะลำบามาว่าเิมหามฤษเปิัวบปราภัทรสรอย่าเป็นทาาร หนทาที่เธอะแย่ิเอาายหนุ่มมารอบรอเพียนเียวมันะยาเย็นมาึ้น แ่เธอะไม่ยอมแพ้เ็าเธอะทำทุทาเพื่อรอบรอายหนุ่มให้นไ้ มีนา้อมอระวาแ็ร้าว
เมื่อมีนาสบสิอารม์ไ้แล้วเธอึหยิบโทรศัทพ์ออมาาระเป๋า่อสายหามฤษทันที รอสายไม่นานายหนุ่ม็รับสายอเธอเหมือนเ่นเย
"ฮัลโหล โอม" รอเสียใส่ปลายสาย
"ว่าไ" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"ทำไมโอมไม่บอนาเลย ว่าวันนี้ะพาแ้มเ้าบ้าน"
"ะรู้เรื่อาแ้มสินะ เธอะอยารู้ไปทำไม รู้ไป็เท่านั้น"
"แ่โอมวระบอนาบ้านะ แร์วามรู้สึอนาบ้าไม่ไ้เลยเหรอ นาเสียใโอมรู้ไหม" เอ่ยเสียสั่นเรือ
"แล้วเธอะให้ทำยัไ เธอเป็นนทำัวเอทั้นั้น ันเยลาเธอเ้ามาอยู่ในวามสัมพันธ์นี้ไหม ็ไม่"
"เลิับแ้มะ!"
"หึ ไม่มีทา แ่นี้นะ" มือหนาวาสายทันที มีนาไ้แ่ำมือแน่น้วยวามโรธน้ำาไหลอาบแ้มระบายวามอัอั้นภายในใออมาเท่านั้น
หลัาที่ปราภัทรสรแยย้ายามีนาที่อยู่ๆ ็ทำัวแปลๆ ทำท่าทาบึ้ึใส่เธอรหน้าโรแรม เธอ็นั่มอเอร์ไ์รับ้าลับไปยับ้านเ่ารีบอาบน้ำแ่ัว รอไม่นานมฤษ็มารับเธอไปยับ้านอายหนุ่ม ระหว่าทาที่รถแล่นไป้าหน้า มีนา็พยายาม่อสายเ้ามาหาเาอยู่ลอทาายหนุ่มึัสินใปิเรื่อหนีโยไม่แยแส
"ใรโทรมาหาโอมเหรอ มีธุระสำัหรือเปล่า ทำไมไม่รับล่ะ" ปราภัทรสรเอ่ยถามึ้น
"่าเถอะ พวโริน่ะ เราปิเรื่อหนีแล้ว" เอ่ยเสียราบเรียบ
"อืม" ร่าบาพยัหน้ารับ
รื รื โทรศัพท์ในระเป๋าปราภัทรสรสั่นึ้นเธอึรีบหยิบึ้นมารับสายทันที
"ฮัลโหล นา" เสียหวานรอใส่ปลายสาย
"เธออยู่ไหนเหรอ" มีนาพยายามวบุมอารม์นเอเอาไว้เอ่ยเสียนิ่ที่สุ
"เราอยู่ับโอมน่ะ ำลันั่รถะไปที่บ้าน นามีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่า เราแ่เป็นห่วแ้มน่ะ"
"เป็นห่ว เป็นห่วทำไมเหรอ" ปราภัทรสรมวิ้วไม่เ้าใในสิ่ที่มีนาพู
"เราไม่วนแล้วีว่า โีนะ" พูบมีนา็วาสายไป้วยวามเือุ่น เพราะทำอะไรไม่ไ้เลย โทรไปหามฤษี่สายายหนุ่ม็ไม่ยอมรับสายาเธอเลย แถมยัปิเรื่อหนีเธออี ะให้ทำยัไ้เธอยอมเป็นอายให้ายหนุ่มเอไม่ว่าายหนุ่มะทำอะไรเธอ็้อยอมรับมันให้ไ้
"นา โทรมาทำไมเหรอ" เสียทุ้มเอ่ยถามึ้น้วยน้ำเสียราบเรียบลืนน้ำลายลอเหนียวหนื
"นาถามแ่ว่าแ้มอยู่ที่ไหน เป็นห่ว เราไม่เ้าใว่าทำไม้อเป็นห่ว้วย แล้ว็วาสายไป"
"่าเาเถอะ ไม่้อไปสนใหรอ"
"แ้มว่านาเาูแปลๆ นะ"
"ยัไเหรอ"
"ไม่รู้สิ แ้มบอไม่ถู เราิไปเอมั้"
"อย่าเ็บเอามาิให้รสมอเลย ใล้ะถึแล้ว"
"อืม" ร่าบาพยัหน้ารับ
ไม่นานนัรถันหรู็แล่นเ้าไปอรลานอรถภายในบ้านหลัให่ที่มีเนื้อที่ว้าวามาพอสมวร ร่าบาวาสายามอไปรอบๆ บริเวหน้าบ้าน้วยวามประหม่าเมื่อ้าวาลมาารถหรู มฤษเห็นเธอยืนนิ่ึเินเ้าไปโอบรอบเอวบาพาเินเ้าบ้านไป ายหนุ่มพาร่าบาเินไปหยุรหน้าายหิสูวัยที่นั่รออยู่ในห้อรับแพร้อมับแนะนำเธอให้ทั้สอนรู้ั
"นี่แ้มรับ ุพ่อุแม่" มฤษเอ่ยึ้น
"สวัสี่ะ" ปราภัทรสรพนมมือไหว้ทั้สอน้วยวามนอบน้อม
"สวัสี้ะ หน้าาสะสวยเียว" มาลาส่ยิ้มให้ปราภัทรสร
"นั้นสิ ไม่แปลใเลย ว่าทำไมเ้าโอมถึอยู่ไม่ิบ้านเลย" ปิิเอ่ยหัวเราะบัน
"รับ" มฤษยิ้มแห้
"ทำัวามสบายนะหนู ไม่้อเร็" มาลาเอ่ยบอปราภัทรสร
"่ะ" ร่าบายิ้มรับ้วยวามีใที่ทั้สอท่านไม่มีท่าทีรัเียเธอเลย
ทั้สี่นอยูุ่ยันในห้อรับแไม่ี่นาที็พาันไปนั่ทานมื้อเย็นในห้อรับประทานอาหาร้วยันอย่าเป็นันเอ ึทำให้ปราภัทรสรรู้สึผ่อนลายลไม่เร็อี่อไป ปิิับมาลาใีนเธอแทบไม่อยาะเื่อสายานเอ ว่านานะสูส่นานี้ะเ็มใ้อนรับเธอเป็นอย่าีไม่สนใว่าเธอะ่ำ้อยหรือมาาไหน
"ทานเยอะๆ นะหนู ับ้าวเยอะแยะเลย" มาลาเอ่ยึ้น
"่ะ"
"แหม ผมพาแ้มมาไม่ถึั่วโม ูท่าผมะลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วสิ" มฤษเอ่ยับมารา
"ทานไปเลยเรา ไม่้อพูมา" มาลามอ้อนลูาย
"รับ" ้มหน้าทานอาหารรหน้า
"วันหลัพายายมา้วยนะหนูแ้ม แม่อยาเอ้ะ"
"ไ้่ะ"
"พ่อว่าบันมา็นานแล้ว หมั้นันไว้็ีนะ"ปิิมอหน้าลูาย
"นั้นสิ้ะ หมั้นันไว้็ีนะ ะไ้วาใันทั้สอฝ่าย" มาลาเอ่ยเสริมึ้น
"เอ่อ...เรื่อนี้ ผมอุยัน่อนีว่ารับ" มฤษหันไปมอหน้าปราภัทรสร
"้ะ ลันว่ายัไ ็อย่าลืมบอแม่้วยนะ ะไ้หาฤษ์หายามัน" มาลาส่ยิ้มให้มฤษับปราภัทรสร
"รับ" มฤษรับำ
หลัาทานมื้อเย็นเสร็อยูุ่ยันอีเล็น้อยมฤษ็พาปราภัทรสรลับไปส่ยับ้านเ่า ระหว่าทาลับทั้สอน็พูุยเรื่อหมั้นหมายันไป้วย
"แ้มไม่ิเลย ว่าะไ้รับาร้อนรับาุพ่อุแม่ีนานี้"
"โอม บอแล้วว่าพ่อแม่อโอมท่านใี เื่อหรือยั"
"เราเื่อแล้ว แล้วเรื่อหมั้นล่ะ โอมิยัไเหรอ"
"เอาามฤษ์ที่แม่หาให้ลไหม แ้มพร้อมหรือเปล่า"
"อืม พร้อมสิ" ส่ยิ้มหวานให้ายหนุ่ม
"รับ" ับุมมือบาึ้นมาูบหนัๆ ทีหนึ่
เมื่อมฤษส่ปราภัทรสรเ้าไป้าในบ้านายหนุ่ม็ไม่ลืมที่ะบอล่าวเรื่อหมั้นหมายันให้ยายบัวรับรู้ สร้าวามีใให้ับหิสูวัยไม่น้อยยายหลานึอันลมอย่ามีวามสุ แ่ภาพรหน้ามันลับทำให้มฤษเิวามรู้สึผิในใึ้นมา แ่สุท้ายายหนุ่ม็เลือที่ะสลัวามรู้สึทิ้ไปเอ่ยลาสอยายหลานแล้วเินออไป ระหว่าทาลับอนโายหนุ่มพยายาม่อสายหามีนาแ่เธอลับไม่ยอมรับสายาเาแม้แ่สายเียว มือหนาึโยนโทรศัพท์ทิ้บนเบาะนั่อย่าหุหิหัวเสีย
โปริามอน่อไป....
ืนโอมเล่นับปลาสอมืออยู่อย่านี้ วามะแเ้าสัวันอยู :)
หลัาที่หมอรวร่าายยายบัวและอนุาให้ลับบ้านไ้ มฤษที่อยู่้าั้แ่เมื่อืน ็พาทั้สอยายหลานลับไปส่ที่บ้านเ่า านั้น็อัวลับไปทำานปราภัทรสรเินลับเ้ามาในบ้าน้วยใบหน้าแ่มใสหลัาที่ไปส่มฤษึ้นรถ
"โอมลับไปแล้วเหรอลู" ยายบัวเอ่ยึ้น
"ลับไปแล้ว้ะ" เอ่ยพลานั่ล้าๆ หิสูวัย
"่อไปยาย้อฝาให้โอมูแลแ้มริัสัที"
"ทำไมยายถึพูอย่านั้น๊ะ"
"ยายอายุเยอะมาึ้นทุวัน เี๋ยว็ป่วยออๆ แอๆ ไม่มีอะไรแน่นอน ยายอยู่ับแ้มไปลอไม่ไ้หรอลู"
"ยายอย่าพูอย่านั้นสิ๊ะ แ้มใไม่ไ้ีเลย" ร่าบาสวมอหิสูวัยเสียสั่นเรือ
"หนู้อเ้มแ็เอาไว้นะลู ีวินเราไม่มีอะไรแน่นอน ยายะพยายามอยู่ับหนูให้นานที่สุนะ" มือเหี่ยวย่นลูบศรีษะบาไปมา้วยวามรัใร่
"แ้มรู้้ะ ยายอย่าพูแบบนี้อีนะ ยายไม่ไ้เป็นโรอะไรร้ายแรสัหน่อย ยาย้ออยู่ับแ้มลอไป้ะ" อรัหิสูวัยแน่นึ้นทั้น้ำา
"ี้แยอีแล้วนะเรา ไม่เอาไม่ร้อ" มือเหี่ยวย่นรีบปาเ็น้ำาบนแ้มหลานรั
"ยายอย่าทิ้แ้มไปนะ๊ะ ถ้าแ้มายายไป แ้มะอยู่ไม่ไ้"
"ไม่เอา ไมุ่ยันเรื่อนี้แล้ว"
"่อไปนี้ถ้ายายรู้สึป่วยไม่สบายรไหน รีบบอแ้มเลยนะ อย่าปล่อยทิ้ไว้ แ้มะไ้รีบพาไปหาหมอ ะไ้รัษาทัน นะ๊ะ"
"้ะ" ยายบัวยิ้มรับ
เย็นมีนานั่แท็ี่ไปยัอนโหรูามที่ไ้นัหมายับมฤษเอาไว้ทาโทรศัพท์ที่พูุยันอยู่เป็นประำ ร่าบาในุเรสอเาะสีาวสั้นรัรูปถูมือหนาว้าึเ้าไปในห้อทันทีเมื่อประูเปิออ้อนรับเธอในเวลาเย็นเือบทุวัน
"ใเย็นๆ สิ" มือบาลูบไล้แผอไปมา
"็ันิถึเนื้อหอมๆ อเธอ" ้มลูบแ้มเนียนฟอหนึ่
"นา ็ิถึโอมลอเวลาเลยรู้ไหม"
"เ้าไป้าในห้อันเถอะ" ร่าหนาโอบเอวบาเินเ้าไปในห้อนอนทันที
ร่าหนา่อยๆ โน้มัวลไปบนร่าบาร่อมร่าอเธอเอาไว้ ทั้ที่ริมฝีปาทั้สอนยัูบูื่มันไม่ห่า ทุสัมผัสที่มอบให้ัน่าน็ปล่อยให้เป็นไปามอารม์ลไอร่าาย บทพิศวาสอันเร่าร้อนบรรเลำเนินไปนานว่ารึ่ั่วโมนสบลเมื่อ่าฝ่าย่าไ้ปลปล่อยวาม้อารไปนถึุสูสุ
"เธอนี่มันสุยอริๆ เลย" เสียทุ้มเอ่ยึ้นพลาใ้มือหนาลูบไล้ไปามสะโพเปลือย
"เราีในะ ที่โอมอบ"
"พรุ่นี้่อนะลับ เธอ่วยเ็บ้าวออเธอลับไป้วยนะ อย่าให้เหลือสัิ้นเียว เ้าใไหม"
"ทำไมล่ะ" ร่าบาใ
"ันลัวว่าถ้าันพาแ้มมาที่นี้ แ้มะสสัยเอาน่ะ"
"ะลัวทำไม แ้มเาไม่มีทามาที่นี้หรอ แ้มไม่ยอมมีอะไรับโอมแน่ๆ "
"หลัานี้็ไม่แน่หรอ"
"หมายวามว่ายัไ" มีนามวิ้วมุ่น
"เปล่า เอาเป็นว่าทำามที่ันบอ็แล้วัน ถ้าเธอไม่เื่อฟััน อย่าหวัว่าะไ้เ้าใล้ันอี"
"ไ้สิ นาะเื่อฟัโอมทุอย่า"
"ี อีรอบนะ" ประบบยี้ริมฝีปาบาทันวัน
หนึ่สัปาห์่อมา
ร้านอาหารใลาเมือมฤษพาปราภัทรสรมานั่ทานมื้อเย็น้วยันสอนเพื่อบอเรื่อสำัับเธอ ึ่เาิไร่รอมาหลายวันแล้วเพื่อให้เธอไ้เรียมัว่อน
"อร่อยไหม" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"อืม อร่อยมาเลย" มือบาหั่นสเ๊ในานใส่ปาอย่าอารม์ี
"เรามีเรื่อสำัะบอแ้ม้วย"
"เรื่ออะไรเหรอ"
"พรุ่นี้ไปเอุพ่อับุแม่ับเรานะ"
"โอมพูริๆ เหรอ" ร่าบายิ้มว้า
"ริสิ ไม่้อลัวนะ โอมเยเริ่นเรื่อนี้ับแม่ไว้บ้าแล้ว ท่านเป็นนใีไม่้อลัว รับรอท่าน้ออบแ้มแน่ๆ " ายหนุ่มเอ่ยสร้าำลัใให้เธอ
"แ้มีใัเลย ว่าแ่พรุ่นี้ี่โมเหรอ"
"อนเย็นหลัเลิานเป็นไ อาบน้ำแ่ัวสวยๆ นะ โอมะไปรับ"
"้ะ" ส่ยิ้มหวานให้ายหนุ่ม
วัน่อมา เาน์เอร์โรแรมหรูปราภัทรสรับมีนาำลัเรียมัวะเลิานลับบ้านรอเพียพนัานอีะมาแทนเท่านั้น ระหว่านั้นปราภัทรสร็ุยโทรศัพท์ับมฤษไปพลาๆ เพราะเหลือเพียไม่แ่นาที็ะถึเวลาเลิานแล้ว มีนาเห็นท่าทาปราภัทรสรูะมีวามสุยิ้มแย้มแ่มใสว่าในทุๆ วัน็แอบแปลใ เมื่อเห็นว่าปราภัทรสรวาสายามฤษไปเธอึเอ่ยถามึ้นทันที
"ูท่าทาแ้มะมีวามสุมาเลย มีอะไรพิเศษหรือเปล่า"
"อ๋อ พอีเย็นนี้ โอมเาะพาเราไปทาน้าวที่บ้านเาน่ะ เรา็เลยื่นเ้นีใเป็นพิเศษ" ปราภัทรสรยิ้มแ้มปริ
"หมายวามว่าพาไปพบพ่อแม่เาเหรอ" มีนาใหน้าถอสี
"ใ่้ะ ไม่รู้ว่าท่านะอบเราไหม"
"เราอัวนะ" มีนารีบเร่ฝีเท้าปลีัวเ้าไปในห้อน้ำมอนเอในระน้ำาไหลอาบแ้มทั้สอ้า้วยวามเ็บุในอ เธอเสียใที่มฤษไม่บอล่าวเธอ่อนทั้ๆ ที่มันสำัมาสำหรับเธอ ่อานี้ไปเธอะลำบามาว่าเิมหามฤษเปิัวบปราภัทรสรอย่าเป็นทาาร หนทาที่เธอะแย่ิเอาายหนุ่มมารอบรอเพียนเียวมันะยาเย็นมาึ้น แ่เธอะไม่ยอมแพ้เ็าเธอะทำทุทาเพื่อรอบรอายหนุ่มให้นไ้ มีนา้อมอระวาแ็ร้าว
เมื่อมีนาสบสิอารม์ไ้แล้วเธอึหยิบโทรศัทพ์ออมาาระเป๋า่อสายหามฤษทันที รอสายไม่นานายหนุ่ม็รับสายอเธอเหมือนเ่นเย
"ฮัลโหล โอม" รอเสียใส่ปลายสาย
"ว่าไ" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"ทำไมโอมไม่บอนาเลย ว่าวันนี้ะพาแ้มเ้าบ้าน"
"ะรู้เรื่อาแ้มสินะ เธอะอยารู้ไปทำไม รู้ไป็เท่านั้น"
"แ่โอมวระบอนาบ้านะ แร์วามรู้สึอนาบ้าไม่ไ้เลยเหรอ นาเสียใโอมรู้ไหม" เอ่ยเสียสั่นเรือ
"แล้วเธอะให้ทำยัไ เธอเป็นนทำัวเอทั้นั้น ันเยลาเธอเ้ามาอยู่ในวามสัมพันธ์นี้ไหม ็ไม่"
"เลิับแ้มะ!"
"หึ ไม่มีทา แ่นี้นะ" มือหนาวาสายทันที มีนาไ้แ่ำมือแน่น้วยวามโรธน้ำาไหลอาบแ้มระบายวามอัอั้นภายในใออมาเท่านั้น
หลัาที่ปราภัทรสรแยย้ายามีนาที่อยู่ๆ ็ทำัวแปลๆ ทำท่าทาบึ้ึใส่เธอรหน้าโรแรม เธอ็นั่มอเอร์ไ์รับ้าลับไปยับ้านเ่ารีบอาบน้ำแ่ัว รอไม่นานมฤษ็มารับเธอไปยับ้านอายหนุ่ม ระหว่าทาที่รถแล่นไป้าหน้า มีนา็พยายาม่อสายเ้ามาหาเาอยู่ลอทาายหนุ่มึัสินใปิเรื่อหนีโยไม่แยแส
"ใรโทรมาหาโอมเหรอ มีธุระสำัหรือเปล่า ทำไมไม่รับล่ะ" ปราภัทรสรเอ่ยถามึ้น
"่าเถอะ พวโริน่ะ เราปิเรื่อหนีแล้ว" เอ่ยเสียราบเรียบ
"อืม" ร่าบาพยัหน้ารับ
รื รื โทรศัพท์ในระเป๋าปราภัทรสรสั่นึ้นเธอึรีบหยิบึ้นมารับสายทันที
"ฮัลโหล นา" เสียหวานรอใส่ปลายสาย
"เธออยู่ไหนเหรอ" มีนาพยายามวบุมอารม์นเอเอาไว้เอ่ยเสียนิ่ที่สุ
"เราอยู่ับโอมน่ะ ำลันั่รถะไปที่บ้าน นามีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่า เราแ่เป็นห่วแ้มน่ะ"
"เป็นห่ว เป็นห่วทำไมเหรอ" ปราภัทรสรมวิ้วไม่เ้าใในสิ่ที่มีนาพู
"เราไม่วนแล้วีว่า โีนะ" พูบมีนา็วาสายไป้วยวามเือุ่น เพราะทำอะไรไม่ไ้เลย โทรไปหามฤษี่สายายหนุ่ม็ไม่ยอมรับสายาเธอเลย แถมยัปิเรื่อหนีเธออี ะให้ทำยัไ้เธอยอมเป็นอายให้ายหนุ่มเอไม่ว่าายหนุ่มะทำอะไรเธอ็้อยอมรับมันให้ไ้
"นา โทรมาทำไมเหรอ" เสียทุ้มเอ่ยถามึ้น้วยน้ำเสียราบเรียบลืนน้ำลายลอเหนียวหนื
"นาถามแ่ว่าแ้มอยู่ที่ไหน เป็นห่ว เราไม่เ้าใว่าทำไม้อเป็นห่ว้วย แล้ว็วาสายไป"
"่าเาเถอะ ไม่้อไปสนใหรอ"
"แ้มว่านาเาูแปลๆ นะ"
"ยัไเหรอ"
"ไม่รู้สิ แ้มบอไม่ถู เราิไปเอมั้"
"อย่าเ็บเอามาิให้รสมอเลย ใล้ะถึแล้ว"
"อืม" ร่าบาพยัหน้ารับ
ไม่นานนัรถันหรู็แล่นเ้าไปอรลานอรถภายในบ้านหลัให่ที่มีเนื้อที่ว้าวามาพอสมวร ร่าบาวาสายามอไปรอบๆ บริเวหน้าบ้าน้วยวามประหม่าเมื่อ้าวาลมาารถหรู มฤษเห็นเธอยืนนิ่ึเินเ้าไปโอบรอบเอวบาพาเินเ้าบ้านไป ายหนุ่มพาร่าบาเินไปหยุรหน้าายหิสูวัยที่นั่รออยู่ในห้อรับแพร้อมับแนะนำเธอให้ทั้สอนรู้ั
"นี่แ้มรับ ุพ่อุแม่" มฤษเอ่ยึ้น
"สวัสี่ะ" ปราภัทรสรพนมมือไหว้ทั้สอน้วยวามนอบน้อม
"สวัสี้ะ หน้าาสะสวยเียว" มาลาส่ยิ้มให้ปราภัทรสร
"นั้นสิ ไม่แปลใเลย ว่าทำไมเ้าโอมถึอยู่ไม่ิบ้านเลย" ปิิเอ่ยหัวเราะบัน
"รับ" มฤษยิ้มแห้
"ทำัวามสบายนะหนู ไม่้อเร็" มาลาเอ่ยบอปราภัทรสร
"่ะ" ร่าบายิ้มรับ้วยวามีใที่ทั้สอท่านไม่มีท่าทีรัเียเธอเลย
ทั้สี่นอยูุ่ยันในห้อรับแไม่ี่นาที็พาันไปนั่ทานมื้อเย็นในห้อรับประทานอาหาร้วยันอย่าเป็นันเอ ึทำให้ปราภัทรสรรู้สึผ่อนลายลไม่เร็อี่อไป ปิิับมาลาใีนเธอแทบไม่อยาะเื่อสายานเอ ว่านานะสูส่นานี้ะเ็มใ้อนรับเธอเป็นอย่าีไม่สนใว่าเธอะ่ำ้อยหรือมาาไหน
"ทานเยอะๆ นะหนู ับ้าวเยอะแยะเลย" มาลาเอ่ยึ้น
"่ะ"
"แหม ผมพาแ้มมาไม่ถึั่วโม ูท่าผมะลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วสิ" มฤษเอ่ยับมารา
"ทานไปเลยเรา ไม่้อพูมา" มาลามอ้อนลูาย
"รับ" ้มหน้าทานอาหารรหน้า
"วันหลัพายายมา้วยนะหนูแ้ม แม่อยาเอ้ะ"
"ไ้่ะ"
"พ่อว่าบันมา็นานแล้ว หมั้นันไว้็ีนะ"ปิิมอหน้าลูาย
"นั้นสิ้ะ หมั้นันไว้็ีนะ ะไ้วาใันทั้สอฝ่าย" มาลาเอ่ยเสริมึ้น
"เอ่อ...เรื่อนี้ ผมอุยัน่อนีว่ารับ" มฤษหันไปมอหน้าปราภัทรสร
"้ะ ลันว่ายัไ ็อย่าลืมบอแม่้วยนะ ะไ้หาฤษ์หายามัน" มาลาส่ยิ้มให้มฤษับปราภัทรสร
"รับ" มฤษรับำ
หลัาทานมื้อเย็นเสร็อยูุ่ยันอีเล็น้อยมฤษ็พาปราภัทรสรลับไปส่ยับ้านเ่า ระหว่าทาลับทั้สอน็พูุยเรื่อหมั้นหมายันไป้วย
"แ้มไม่ิเลย ว่าะไ้รับาร้อนรับาุพ่อุแม่ีนานี้"
"โอม บอแล้วว่าพ่อแม่อโอมท่านใี เื่อหรือยั"
"เราเื่อแล้ว แล้วเรื่อหมั้นล่ะ โอมิยัไเหรอ"
"เอาามฤษ์ที่แม่หาให้ลไหม แ้มพร้อมหรือเปล่า"
"อืม พร้อมสิ" ส่ยิ้มหวานให้ายหนุ่ม
"รับ" ับุมมือบาึ้นมาูบหนัๆ ทีหนึ่
เมื่อมฤษส่ปราภัทรสรเ้าไป้าในบ้านายหนุ่ม็ไม่ลืมที่ะบอล่าวเรื่อหมั้นหมายันให้ยายบัวรับรู้ สร้าวามีใให้ับหิสูวัยไม่น้อยยายหลานึอันลมอย่ามีวามสุ แ่ภาพรหน้ามันลับทำให้มฤษเิวามรู้สึผิในใึ้นมา แ่สุท้ายายหนุ่ม็เลือที่ะสลัวามรู้สึทิ้ไปเอ่ยลาสอยายหลานแล้วเินออไป ระหว่าทาลับอนโายหนุ่มพยายาม่อสายหามีนาแ่เธอลับไม่ยอมรับสายาเาแม้แ่สายเียว มือหนาึโยนโทรศัพท์ทิ้บนเบาะนั่อย่าหุหิหัวเสีย
โปริามอน่อไป....
ืนโอมเล่นับปลาสอมืออยู่อย่านี้ วามะแเ้าสัวันอยู :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น