ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เชื่อใจเสมอ
วัน่อมา
เ้าวันใหม่ โรพยาบาลมฤษับปราภัทรสรำลัยืนมอยายบัวนั่ทานมื้อเ้านหมเลี้ยาน้วยวามีใ ที่เห็นหิสูวัยทานอาหารไ้ามปิไม่มีอิออ
"เห็นไหมลู ยายทานนหมเลี้ยานเลย ไม่้อเป็นห่วนะลู" ยายบัวเอ่ยึ้น
"้ะ แ้มเห็นยายทานไ้ นอนหลับสบาย แ้ม็ีใแล้ว้ะ" พูพลาเ็บเลื่อนโ๊ะทานอาหารไปไว้อีมุมหนึ่อห้อ
"โอม็เหมือนัน เมื่อืน็มาึื่น แถมยัยอมนอนหลัหลัแ็บนเียแบๆ อี ลับไปพัเถอะลู ไม่้อห่วยายหรอ"
"ไม่เป็นไรรับ ถึเียมันะแบไปหน่อย แ่็อุ่นีนะรับ" มฤษหันไปทาปราภัทรสร
"้ะ ยายรู้ อบใมานะลู" หิสูวัยยิ้มามำพูอายหนุ่ม
"รับ ั้นผมอัวลับไปทำาน่อนนะรับ อนเย็นผมะมาเยี่ยมใหม่"
"้ะ ไปเถอะ" ยายบัวส่ยิ้มให้ายหนุ่ม
"แ้มไปส่้ะ" ร่าบาเินามหลัายหนุ่มออไปาห้อ
ปราภัทรสรเินเียู่มฤษไปนถึลานอรถ ่อนที่ายหนุ่มะึ้นไปนั่บนรถปราภัทรสร็ไม่ลืมที่ะอบุายหนุ่มอีรั้ ร่าหนาึอราวัลาเธอโยารหอมแ้มเป็นราวัล ึ่เธอ็เ็มใให้ายหนุ่มูบหอมแ้มเธอไม่อิออ้วยวามเ็มใ และอบลับายหนุ่ม้วยารหอมแ้มสาลับ เพื่อเป็นำลัใในารทำาน
หลัาที่รถันหรูแล่นลับสายาไปปราภัทรสร็ลับเ้าไปยัห้อพัฟื้น่อสายหาโรแรมที่ทำานเพื่อลาหยุานสอวัน หลัาวาสายไปไม่ี่นาที มีนา็โทรเ้ามาพร้อมับบอเธอว่าะเ้ามาเยี่ยมยายบัวเย็นนี้ เธอึอบรับ้วยวามยินี
เย็นหลัที่ปราภัทรสรอาบน้ำทำธุระส่วนัวเสร็ เธอ็ัารเ็ัวให้ยายบัวและนำอาหารเย็นที่เ้าหน้าที่นำมาให้ัแวาลบนโ๊ะให้ยายบัวทานพร้อมับผลไม้ที่เธอปอเอ ระหว่านั้นเธอ็ไ้รับสายามีนาเธอึออไปรับเพื่อนเ้ามาในห้อพัฟื้น
"สวัสี่ะ ยาย เป็นยัไบ้าะ" มีนาถือะร้าผลไมัเินเ้าภายในห้อ
"ีึ้นมาแล้ว้ะ อบใมานะหนูที่มาเยี่ยม"
"่ะ" มีนายิ้มรับ
"ว่าแ่หนูมานเียวเหรอ"
"่ะ นามานเียว ยายมีอะไรหรือเปล่า๊ะ" ร่าบาทำหน้าวย
"เปล่า้ะ ยาย็นึว่าหนูะพาแฟนมา้วย"
"อะไรนะะ" มีนาหันไปมอหน้าปราภัทรสร
"อ๋อ พอีเราเป็นนบอยายเอแหละ ว่านามีแฟนแล้วแ่ว่ายัไม่เปิัวน่ะ" ปราภัทรสรเอ่ยอบ้อสสัย
"เมื่อไหร่ะพามาแนะนำให้รู้ั๊ะ" ยายบัวเอ่ยถามึ้น
"ะอีนานเลย่ะ รอให้แน่นอนว่านี้หน่อย นารับรอ่ะ ว่าะพามาแนะนำให้ทุนรู้ั" มีนายยิ้มมุมปา
"้ะ ามสบายนะ ยายอเอนหลัสัหน่อย" หิสูวัยนอนพิหมอนบนเียูรายารโทรทัศน์อย่าผ่อนลาย
ระหว่าที่ยายบัวำลัสนุับรายารโทรทัศน์ ปราภัทรสรับมีนา็นำผลไม้ในะร้าไปล้าน้ำและ่วยันปอัใส่านพร้อมับพูุยันไป้วย
"แ้มว่าแ่โอมเาไม่มาเยี่ยมยายเหรอ" มีนาแสร้ถามึ้น
"มาสิ มาั้แ่เมื่อืนแล้วแหละ โทรไปบอปุ๊บ็มาเลย เพิ่ะลับไปเมื่อเ้านี้เอ" ปราภัทรสรยิ้มแ้มปริ
"แล้วนอนรไหนันเหรอ" มีนาแอบลอบมอหน้าปราภัทรสร้วยวาแ็ร้าวไม่พอใ
"นอนเบียันบนเียนั้นแหละ" เอ่ยไปยิ้มไป
"ั้นเหรอ ูท่าแ้มะมีวามสุมาเลยนะ"
"อืม นิหน่อยน่ะ ทุรั้ที่แ้มลำบา โอมเาะอยู่้าๆ แ้มเสมอไม่เยเปลี่ยนเลย แ้มรัเา็รนี้แหละ"
"ูแ้มะมั่นใในัวโอมมาริๆ "
"ทำไมล่ะ นามีอะไรหรือเปล่า" ปราภัทรสร้อมอหน้ามีนา
"เปล่าหรอ เรา็แ่พูอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ อย่าถือสาเลย"
"อืม เราไม่ถือสาหรอ"
"สวัสีรับ ยาย" เสียทุ้มอันุ้นหูอทั้สอนัึ้น ทัู้่ึหันไปมอมฤษเป็นาเียวันโยไม่ไ้นัหมาย
"สวัสี ้ะลู ถืออะไรมาเยอะแยะเลย" ยายบัวเอ่ยึ้น
"พวผลไม้ รันอยายรับ ส่วนที่เหลืออแ้มรับ" ายหนุ่มหันไปมอร่าบาที่นั่ปอผลไม้อยู่อีมุมหนึ่อห้อ แอบเืออยู่ในใเมื่อเห็นมีนาอยู่้วยเพราะเธอไม่ไ้บอล่าวเา่อน
"มา้ะ นา่วยเ็บีว่า" ร่าบารีบลุึ้นาเ้าอี้ัหน้าปราภัทรสร เ้าไปว้าถุในมือมฤษเอามาถือไว้ ่อนที่ปราภัทรสระยืนึ้น
"นา มาั้แ่เมื่อไหร่เหรอ" ายหนุ่มมอามร่าบาที่เินถือถุไปวาบนโ๊ะ
"เพิ่มาเมื่อี้เอน่ะ" มีนาอบน้ำเสียราบเรียบ
"ืนนี้โอม ะ้าที่นี้อีหรือเปล่า" ปราภัทรสรเอ่ยถามึ้น
"้าสิ พรุ่นี้ะไ้ไปส่ยายลับบ้านเลย"
"อบุนะ" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้มฤษ
"เราื้อนมมาฝา้วย หิว็ทานไ้เลยนะ" ร่าหนาทิ้ัวนั่ล้าๆ ปราภัทรสรพร้อมับ้อมอใบหน้ามีนาไปพลา้วยวามอึอัไม่พอใ ึ่มันไม่่าอะไรับมีนาที่ทำไ้แ่เ็บอาารเท่านั้น
"โอ๊ย! " มีนาส่เสียร้อออมา้วยวามเ็บเมื่อมมีรีบาลบนนิ้วี้อเธอนเลือไหลึมออมา
"นา!" ปราภัทรสรใเบิาโ
"เราไม่เป็นไร อัวไปล้ามือ่อนนะ" มีนารีบลุึ้นาเ้าอี้รเ้าไปในห้อน้ำทันที
"นา เป็นยัไบ้า ูสิเลือไหลออมาไม่หยุเลย รีบไปทำแผลันเถอะ" ปราภัทรสรรีบหยิบทิูเ็พันแผลให้มีนา้วยวามเป็นห่ว โยมีมฤษยืนมออยู่รหน้าห้อน้ำ
"ไม่เป็นไร แผลนิเียวเอ นาลับ่อนนะ"
"ไม่ไ้นะ เี๋ยวมันอาะิเื้อไ้ ทำแผลเสร็่อยลับ็ไ้"
"ั้นให้โอมพาเราไปทำแผลไ้ไหม" มีนาเอ่ยพลา้อมอใบหน้ามฤษที่มอเธออยู่่อนแล้ว้ามศรีษะปราภัทรสรไป
"ไ้สิ โอมรีบพานาไปทำแผลหน่อยนะ" ปราภัทรสรเอ่ยบอมฤษทันที ถึแม้ะแปลใับสิ่ที่มีนาอ็ามเพราะไม่่าอะไรันเลยหาเธอเป็นนพามีนาไป
"อืม ไปสิ" มฤษรีบเินนำหน้าออาห้อไป มีนาเห็นอย่านั้น็ยยิ้มมุมปาุมนิ้วมือเินามหลัมฤษออไป ส่วนปราภัทรสรับยายบัว็หันไปมอหน้าัน้วยวามรู้สึเป็นห่วมีนา
มฤษเินไปยัเาร์อร์พยาบาลเอ่ยบอเพียไม่ี่ำ พยาบาล็พามีนาเ้าไปทำแผลในห้อทันที ไม่นาน็เินออมาาห้อโยมีผ้าพันแผลที่นิ้ว ร่าหนาที่ยืนรออยู่ึรีบว้าแนเธอไปุยห่าๆ ผู้น
"โอมะทำอะไร" ถามพลาเินามแรึ
"เธอทำแบบนี้ทำไม" ายหนุ่มหยุยืนนิ่เมื่อปลอผู้น
"เราไม่ไ้ทำอะไรสัหน่อย โอม็เห็นว่าเราโนมีบา"
"ใ่ แ่ทำไม้อให้ันพามา้วย เี๋ยวแ้ม็สสัยเอาหรอ"
"ไม่หรอ แ้มไว้ใเราสอนะาย อย่าิมานะ" ใ้มือบาลูบไปามแผอว้าเบาๆ อย่ายั่วยวน
"เธอนี่มันริๆ เลย" ร่าหนา้อใบหน้าเนียนาเป็นมัน
"ไปันเถอะ ูสิ ฝนเริ่มแล้ว" ร่าบาหันไปมอนอระเบียทาเินแล้วเินนำออไป
ทันทีที่มีนาเินเ้าไปในพัฟื้นปราภัทรสรับยายบัว็ถามอาารอเธอ้วยวามเป็นห่ว เธอ็อบออไป้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ส่วนมฤษ็ไ้แ่ยืนหน้านิ่ฟัทั้สามนุยันไป
"แ้ม นาอัวลับ่อนนะ สวัสี่ะยาย หายไวไวนะะ" ร่าบาพนมมือไหว้้วยวามนอบน้อม
"แ่ฝนยัอยู่นะ นาะลับยัไ" ปราภัทรสรหันออไปมอนอหน้า่า
"นา อโอมไปส่หน่อยไ้ไหม ไม่เป็นไรใ่ไหม" มีนา้อหน้าปราภัทรสร
"้อถามเ้าัวเาล่ะ" ปราภัทรสรหันไปมอร่าหนาที่ยืนนิ่
"เอ่อ แล้วแ่แ้มเลย เราามใอยู่แล้วล่ะ" ายหนุ่มเอ่ยึ้น
"ทำไม้อให้แ้มัสินใ้วย โอมเป็นนไปส่นะ รีบๆ ไปเถอะ เี๋ยวฝนะหนัว่านี้" ปราภัทรสรเอ่ยเร่
"นาไป่อนนะ" ร่าบารีบเินนำมฤษออไปาห้อทันที
มฤษับแล่นรถันหรูไป้าหน้าไม่ี่นาที็ไปถึรหน้าบ้านมีนา ายหนุ่มเห็นว่าหิสาว้าายไม่ยอมลไปารถสัที็หันไปมอ้วยวามไม่สบอารม์
"รีบลไปสิ ันมาส่ามที่เธอ้อารแล้วยัไม่พอใอีหรือไ"
"็ันเ็บแผลนี่นา" เอ่ยเสียอ่อน
"ไหนอันูหน่อย" มือหนารีบว้ามือบาไปู
"เป็นห่วเราเหรอ" ร่าบายิ้มว้า
"เปล่า" รีบปล่อยมือบาลทันที
"พอีวันนี้พ่อับแม่ไม่อยู่ เ้าไป้าในบ้าน้วยันนะ" ยแนเรียวล้ออายหนุ่มเอาไว้พร้อมับหอมแ้มสาฟอหนึ่
"ไม่เอา รีบลไปเถอะ"
"เรามีอะไระบอโอม้วยแหละ"
"อะไร"
"เราั้ใทำมีบามือเอแหละ"
"เธอนี่มัน!" เอ่ยเสียุัน้อมอใบเนียนที่เ้ามาใล้หมำพู
"ทำไม เรา็แ่อยาะอยู่ใล้ๆ โอม มันผิ้วยเหรอ"
"ถ้าสมใ ็ลไปไ้แล้ว ไป"
"เ้าบ้าน้วยันนะะ" ร่าบาเอ่ยเสียอออ้อนพลา่อยๆ ปลระุมเสื้อออทีละเม็นเผยให้เห็นั้นในลูไม้สีาวที่ปปิออวบอิ่มาวแทบไม่มิ
"เธอนี่มันร่านริๆ ในรถนี่เลยแล้วันเสียเวลา" พูพลาว้าร่าบาึ้นมานั่บนั้วยวามรวเร็ว
"ใร้อนั" ร่าบายิ้มหัวเราะร่า
"เพราะเธอนเียว" พูบ็บยี้ปิริมฝีบาทันที
ทั้สอร่าร่วมันบรรเลบทพิศวาสอยู่ภายในรถที่มีฟิลม์ิระสีำรอบันท่ามลาสายฝนที่โปรยลมาไม่าสายอย่าเร่าร้อนโยไม่สนสิ่รอบ้า เพราะวาม้อารภายในายเหนือว่าทุสิ่ สอร่าสอประสานันไปามัหวะอารม์นรถโยยับไปามัหวะระแทระทั้นพาันไปสูุ่สุยอโยพร้อมเพรียันอย่าสุสมใ
"นาเ้าบ้าน่อนนะ ไว้เอัน" ร่าบาเอ่ยพลาเปิประูรถึ้นเมื่อสวมใส่เสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนไป้วยน้ำรัอายหนุ่ม
"อืม" ร่าหนาพยัหน้ารับ
มฤษมอามร่าบาที่เินไป้าหน้าผ่านระหน้ารถ้วยวามสับสนในใ เาไม่รู้ว่าหาวันหนึ่าเธอไปะอยู่ไ้ไหม เพราะลอเวลารึ่ปีที่ผ่านมาเธอสร้าวามสุให้เาไม่รู้ลืมเสม่ำเสมอไม่มีเบื่อหน่าย เธอมัะทำให้เาื่นเ้นเร้าใอยู่เสมอับเ็ส์อันแสนวิเศษอเธอ แ่ับอีนแทบะไม่มีอะไรให้้นหาเลยเรียบ่ายไม่หวือหวาแ่หัวใอเาลับ้อารเธอมัน่า่าันเหลือเิน
มฤษรีบบึ่รถไปยัโรพยาบาลพอไปถึในห้อพัฟื้นปราภัทรสร็เอ่ยถามถึมีนาทันที เพราะเห็นายหนุ่มหายไปนานพอสมวร อีทั้สภาพลิ่นน้ำที่แปลๆ ับเสื้อผ้าที่ยับและมีราบอะไรบาอย่าิอยู่ราเอายหนุ่ม้วย
"ลโอมไปทำอะไรมาันแน่" ปราภัทรสรเอ่ยึ้น
"เปล่า โอมแ่ไปส่นาที่บ้านฝนหนั็เลยมา้า"
"แ้มรู้ แล้วหลัานั้นล่ะ ทำไมเสื้อผ้าถึไ้ยับยู่ยี่อย่านี้ล่ะ าเ็เปื้อน้วย"
"พอีโอม้นหาอท้ายรถน่ะ ส่วนาเนี้ไปเปื้อนอะไรมาอนไหน็ไม่รู้ ไม่ทันไ้สัเเลย"
"อืม" ร่าบาพยัหน้ารับ
"แ้มไม่เื่อโอมเหรอ"
"เปล่า โอม็รู้ว่าแ้มเื่อใโอมเสมอ"
"โอมรู้ ั้นเราอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนนะ"
"้ะ"
มฤษรีบยระเป๋าเสื้อผ้าที่นำมา้วยหายเ้าไปในห้อน้ำ้วยวามโล่ใ ยืนสัเัวเอั้แ่หัวรเท้าพร้อมับส่ายหัวให้นเอ ยิ่เห็นราบน้ำรัรใล้ๆ เป้าาเ็ทำให้อที่ไหวใไม่ไ้ ่อไปนี้เาะรอบอบให้มาว่านี้ะไม่ทำให้มีพิรุธอีแล้ว
โปริามอน่อไป...
วัวนอสามนนี้ยัอียาวไลนะะ ฝาไล์อมเม้นพูุยเป็นำลัใให้ไรท์้วยนะะ ะไ้มีำลัใอัปนิยายทุวัน :)
เ้าวันใหม่ โรพยาบาลมฤษับปราภัทรสรำลัยืนมอยายบัวนั่ทานมื้อเ้านหมเลี้ยาน้วยวามีใ ที่เห็นหิสูวัยทานอาหารไ้ามปิไม่มีอิออ
"เห็นไหมลู ยายทานนหมเลี้ยานเลย ไม่้อเป็นห่วนะลู" ยายบัวเอ่ยึ้น
"้ะ แ้มเห็นยายทานไ้ นอนหลับสบาย แ้ม็ีใแล้ว้ะ" พูพลาเ็บเลื่อนโ๊ะทานอาหารไปไว้อีมุมหนึ่อห้อ
"โอม็เหมือนัน เมื่อืน็มาึื่น แถมยัยอมนอนหลัหลัแ็บนเียแบๆ อี ลับไปพัเถอะลู ไม่้อห่วยายหรอ"
"ไม่เป็นไรรับ ถึเียมันะแบไปหน่อย แ่็อุ่นีนะรับ" มฤษหันไปทาปราภัทรสร
"้ะ ยายรู้ อบใมานะลู" หิสูวัยยิ้มามำพูอายหนุ่ม
"รับ ั้นผมอัวลับไปทำาน่อนนะรับ อนเย็นผมะมาเยี่ยมใหม่"
"้ะ ไปเถอะ" ยายบัวส่ยิ้มให้ายหนุ่ม
"แ้มไปส่้ะ" ร่าบาเินามหลัายหนุ่มออไปาห้อ
ปราภัทรสรเินเียู่มฤษไปนถึลานอรถ ่อนที่ายหนุ่มะึ้นไปนั่บนรถปราภัทรสร็ไม่ลืมที่ะอบุายหนุ่มอีรั้ ร่าหนาึอราวัลาเธอโยารหอมแ้มเป็นราวัล ึ่เธอ็เ็มใให้ายหนุ่มูบหอมแ้มเธอไม่อิออ้วยวามเ็มใ และอบลับายหนุ่ม้วยารหอมแ้มสาลับ เพื่อเป็นำลัใในารทำาน
หลัาที่รถันหรูแล่นลับสายาไปปราภัทรสร็ลับเ้าไปยัห้อพัฟื้น่อสายหาโรแรมที่ทำานเพื่อลาหยุานสอวัน หลัาวาสายไปไม่ี่นาที มีนา็โทรเ้ามาพร้อมับบอเธอว่าะเ้ามาเยี่ยมยายบัวเย็นนี้ เธอึอบรับ้วยวามยินี
เย็นหลัที่ปราภัทรสรอาบน้ำทำธุระส่วนัวเสร็ เธอ็ัารเ็ัวให้ยายบัวและนำอาหารเย็นที่เ้าหน้าที่นำมาให้ัแวาลบนโ๊ะให้ยายบัวทานพร้อมับผลไม้ที่เธอปอเอ ระหว่านั้นเธอ็ไ้รับสายามีนาเธอึออไปรับเพื่อนเ้ามาในห้อพัฟื้น
"สวัสี่ะ ยาย เป็นยัไบ้าะ" มีนาถือะร้าผลไมัเินเ้าภายในห้อ
"ีึ้นมาแล้ว้ะ อบใมานะหนูที่มาเยี่ยม"
"่ะ" มีนายิ้มรับ
"ว่าแ่หนูมานเียวเหรอ"
"่ะ นามานเียว ยายมีอะไรหรือเปล่า๊ะ" ร่าบาทำหน้าวย
"เปล่า้ะ ยาย็นึว่าหนูะพาแฟนมา้วย"
"อะไรนะะ" มีนาหันไปมอหน้าปราภัทรสร
"อ๋อ พอีเราเป็นนบอยายเอแหละ ว่านามีแฟนแล้วแ่ว่ายัไม่เปิัวน่ะ" ปราภัทรสรเอ่ยอบ้อสสัย
"เมื่อไหร่ะพามาแนะนำให้รู้ั๊ะ" ยายบัวเอ่ยถามึ้น
"ะอีนานเลย่ะ รอให้แน่นอนว่านี้หน่อย นารับรอ่ะ ว่าะพามาแนะนำให้ทุนรู้ั" มีนายยิ้มมุมปา
"้ะ ามสบายนะ ยายอเอนหลัสัหน่อย" หิสูวัยนอนพิหมอนบนเียูรายารโทรทัศน์อย่าผ่อนลาย
ระหว่าที่ยายบัวำลัสนุับรายารโทรทัศน์ ปราภัทรสรับมีนา็นำผลไม้ในะร้าไปล้าน้ำและ่วยันปอัใส่านพร้อมับพูุยันไป้วย
"แ้มว่าแ่โอมเาไม่มาเยี่ยมยายเหรอ" มีนาแสร้ถามึ้น
"มาสิ มาั้แ่เมื่อืนแล้วแหละ โทรไปบอปุ๊บ็มาเลย เพิ่ะลับไปเมื่อเ้านี้เอ" ปราภัทรสรยิ้มแ้มปริ
"แล้วนอนรไหนันเหรอ" มีนาแอบลอบมอหน้าปราภัทรสร้วยวาแ็ร้าวไม่พอใ
"นอนเบียันบนเียนั้นแหละ" เอ่ยไปยิ้มไป
"ั้นเหรอ ูท่าแ้มะมีวามสุมาเลยนะ"
"อืม นิหน่อยน่ะ ทุรั้ที่แ้มลำบา โอมเาะอยู่้าๆ แ้มเสมอไม่เยเปลี่ยนเลย แ้มรัเา็รนี้แหละ"
"ูแ้มะมั่นใในัวโอมมาริๆ "
"ทำไมล่ะ นามีอะไรหรือเปล่า" ปราภัทรสร้อมอหน้ามีนา
"เปล่าหรอ เรา็แ่พูอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ อย่าถือสาเลย"
"อืม เราไม่ถือสาหรอ"
"สวัสีรับ ยาย" เสียทุ้มอันุ้นหูอทั้สอนัึ้น ทัู้่ึหันไปมอมฤษเป็นาเียวันโยไม่ไ้นัหมาย
"สวัสี ้ะลู ถืออะไรมาเยอะแยะเลย" ยายบัวเอ่ยึ้น
"พวผลไม้ รันอยายรับ ส่วนที่เหลืออแ้มรับ" ายหนุ่มหันไปมอร่าบาที่นั่ปอผลไม้อยู่อีมุมหนึ่อห้อ แอบเืออยู่ในใเมื่อเห็นมีนาอยู่้วยเพราะเธอไม่ไ้บอล่าวเา่อน
"มา้ะ นา่วยเ็บีว่า" ร่าบารีบลุึ้นาเ้าอี้ัหน้าปราภัทรสร เ้าไปว้าถุในมือมฤษเอามาถือไว้ ่อนที่ปราภัทรสระยืนึ้น
"นา มาั้แ่เมื่อไหร่เหรอ" ายหนุ่มมอามร่าบาที่เินถือถุไปวาบนโ๊ะ
"เพิ่มาเมื่อี้เอน่ะ" มีนาอบน้ำเสียราบเรียบ
"ืนนี้โอม ะ้าที่นี้อีหรือเปล่า" ปราภัทรสรเอ่ยถามึ้น
"้าสิ พรุ่นี้ะไ้ไปส่ยายลับบ้านเลย"
"อบุนะ" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้มฤษ
"เราื้อนมมาฝา้วย หิว็ทานไ้เลยนะ" ร่าหนาทิ้ัวนั่ล้าๆ ปราภัทรสรพร้อมับ้อมอใบหน้ามีนาไปพลา้วยวามอึอัไม่พอใ ึ่มันไม่่าอะไรับมีนาที่ทำไ้แ่เ็บอาารเท่านั้น
"โอ๊ย! " มีนาส่เสียร้อออมา้วยวามเ็บเมื่อมมีรีบาลบนนิ้วี้อเธอนเลือไหลึมออมา
"นา!" ปราภัทรสรใเบิาโ
"เราไม่เป็นไร อัวไปล้ามือ่อนนะ" มีนารีบลุึ้นาเ้าอี้รเ้าไปในห้อน้ำทันที
"นา เป็นยัไบ้า ูสิเลือไหลออมาไม่หยุเลย รีบไปทำแผลันเถอะ" ปราภัทรสรรีบหยิบทิูเ็พันแผลให้มีนา้วยวามเป็นห่ว โยมีมฤษยืนมออยู่รหน้าห้อน้ำ
"ไม่เป็นไร แผลนิเียวเอ นาลับ่อนนะ"
"ไม่ไ้นะ เี๋ยวมันอาะิเื้อไ้ ทำแผลเสร็่อยลับ็ไ้"
"ั้นให้โอมพาเราไปทำแผลไ้ไหม" มีนาเอ่ยพลา้อมอใบหน้ามฤษที่มอเธออยู่่อนแล้ว้ามศรีษะปราภัทรสรไป
"ไ้สิ โอมรีบพานาไปทำแผลหน่อยนะ" ปราภัทรสรเอ่ยบอมฤษทันที ถึแม้ะแปลใับสิ่ที่มีนาอ็ามเพราะไม่่าอะไรันเลยหาเธอเป็นนพามีนาไป
"อืม ไปสิ" มฤษรีบเินนำหน้าออาห้อไป มีนาเห็นอย่านั้น็ยยิ้มมุมปาุมนิ้วมือเินามหลัมฤษออไป ส่วนปราภัทรสรับยายบัว็หันไปมอหน้าัน้วยวามรู้สึเป็นห่วมีนา
มฤษเินไปยัเาร์อร์พยาบาลเอ่ยบอเพียไม่ี่ำ พยาบาล็พามีนาเ้าไปทำแผลในห้อทันที ไม่นาน็เินออมาาห้อโยมีผ้าพันแผลที่นิ้ว ร่าหนาที่ยืนรออยู่ึรีบว้าแนเธอไปุยห่าๆ ผู้น
"โอมะทำอะไร" ถามพลาเินามแรึ
"เธอทำแบบนี้ทำไม" ายหนุ่มหยุยืนนิ่เมื่อปลอผู้น
"เราไม่ไ้ทำอะไรสัหน่อย โอม็เห็นว่าเราโนมีบา"
"ใ่ แ่ทำไม้อให้ันพามา้วย เี๋ยวแ้ม็สสัยเอาหรอ"
"ไม่หรอ แ้มไว้ใเราสอนะาย อย่าิมานะ" ใ้มือบาลูบไปามแผอว้าเบาๆ อย่ายั่วยวน
"เธอนี่มันริๆ เลย" ร่าหนา้อใบหน้าเนียนาเป็นมัน
"ไปันเถอะ ูสิ ฝนเริ่มแล้ว" ร่าบาหันไปมอนอระเบียทาเินแล้วเินนำออไป
ทันทีที่มีนาเินเ้าไปในพัฟื้นปราภัทรสรับยายบัว็ถามอาารอเธอ้วยวามเป็นห่ว เธอ็อบออไป้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ส่วนมฤษ็ไ้แ่ยืนหน้านิ่ฟัทั้สามนุยันไป
"แ้ม นาอัวลับ่อนนะ สวัสี่ะยาย หายไวไวนะะ" ร่าบาพนมมือไหว้้วยวามนอบน้อม
"แ่ฝนยัอยู่นะ นาะลับยัไ" ปราภัทรสรหันออไปมอนอหน้า่า
"นา อโอมไปส่หน่อยไ้ไหม ไม่เป็นไรใ่ไหม" มีนา้อหน้าปราภัทรสร
"้อถามเ้าัวเาล่ะ" ปราภัทรสรหันไปมอร่าหนาที่ยืนนิ่
"เอ่อ แล้วแ่แ้มเลย เราามใอยู่แล้วล่ะ" ายหนุ่มเอ่ยึ้น
"ทำไม้อให้แ้มัสินใ้วย โอมเป็นนไปส่นะ รีบๆ ไปเถอะ เี๋ยวฝนะหนัว่านี้" ปราภัทรสรเอ่ยเร่
"นาไป่อนนะ" ร่าบารีบเินนำมฤษออไปาห้อทันที
มฤษับแล่นรถันหรูไป้าหน้าไม่ี่นาที็ไปถึรหน้าบ้านมีนา ายหนุ่มเห็นว่าหิสาว้าายไม่ยอมลไปารถสัที็หันไปมอ้วยวามไม่สบอารม์
"รีบลไปสิ ันมาส่ามที่เธอ้อารแล้วยัไม่พอใอีหรือไ"
"็ันเ็บแผลนี่นา" เอ่ยเสียอ่อน
"ไหนอันูหน่อย" มือหนารีบว้ามือบาไปู
"เป็นห่วเราเหรอ" ร่าบายิ้มว้า
"เปล่า" รีบปล่อยมือบาลทันที
"พอีวันนี้พ่อับแม่ไม่อยู่ เ้าไป้าในบ้าน้วยันนะ" ยแนเรียวล้ออายหนุ่มเอาไว้พร้อมับหอมแ้มสาฟอหนึ่
"ไม่เอา รีบลไปเถอะ"
"เรามีอะไระบอโอม้วยแหละ"
"อะไร"
"เราั้ใทำมีบามือเอแหละ"
"เธอนี่มัน!" เอ่ยเสียุัน้อมอใบเนียนที่เ้ามาใล้หมำพู
"ทำไม เรา็แ่อยาะอยู่ใล้ๆ โอม มันผิ้วยเหรอ"
"ถ้าสมใ ็ลไปไ้แล้ว ไป"
"เ้าบ้าน้วยันนะะ" ร่าบาเอ่ยเสียอออ้อนพลา่อยๆ ปลระุมเสื้อออทีละเม็นเผยให้เห็นั้นในลูไม้สีาวที่ปปิออวบอิ่มาวแทบไม่มิ
"เธอนี่มันร่านริๆ ในรถนี่เลยแล้วันเสียเวลา" พูพลาว้าร่าบาึ้นมานั่บนั้วยวามรวเร็ว
"ใร้อนั" ร่าบายิ้มหัวเราะร่า
"เพราะเธอนเียว" พูบ็บยี้ปิริมฝีบาทันที
ทั้สอร่าร่วมันบรรเลบทพิศวาสอยู่ภายในรถที่มีฟิลม์ิระสีำรอบันท่ามลาสายฝนที่โปรยลมาไม่าสายอย่าเร่าร้อนโยไม่สนสิ่รอบ้า เพราะวาม้อารภายในายเหนือว่าทุสิ่ สอร่าสอประสานันไปามัหวะอารม์นรถโยยับไปามัหวะระแทระทั้นพาันไปสูุ่สุยอโยพร้อมเพรียันอย่าสุสมใ
"นาเ้าบ้าน่อนนะ ไว้เอัน" ร่าบาเอ่ยพลาเปิประูรถึ้นเมื่อสวมใส่เสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนไป้วยน้ำรัอายหนุ่ม
"อืม" ร่าหนาพยัหน้ารับ
มฤษมอามร่าบาที่เินไป้าหน้าผ่านระหน้ารถ้วยวามสับสนในใ เาไม่รู้ว่าหาวันหนึ่าเธอไปะอยู่ไ้ไหม เพราะลอเวลารึ่ปีที่ผ่านมาเธอสร้าวามสุให้เาไม่รู้ลืมเสม่ำเสมอไม่มีเบื่อหน่าย เธอมัะทำให้เาื่นเ้นเร้าใอยู่เสมอับเ็ส์อันแสนวิเศษอเธอ แ่ับอีนแทบะไม่มีอะไรให้้นหาเลยเรียบ่ายไม่หวือหวาแ่หัวใอเาลับ้อารเธอมัน่า่าันเหลือเิน
มฤษรีบบึ่รถไปยัโรพยาบาลพอไปถึในห้อพัฟื้นปราภัทรสร็เอ่ยถามถึมีนาทันที เพราะเห็นายหนุ่มหายไปนานพอสมวร อีทั้สภาพลิ่นน้ำที่แปลๆ ับเสื้อผ้าที่ยับและมีราบอะไรบาอย่าิอยู่ราเอายหนุ่ม้วย
"ลโอมไปทำอะไรมาันแน่" ปราภัทรสรเอ่ยึ้น
"เปล่า โอมแ่ไปส่นาที่บ้านฝนหนั็เลยมา้า"
"แ้มรู้ แล้วหลัานั้นล่ะ ทำไมเสื้อผ้าถึไ้ยับยู่ยี่อย่านี้ล่ะ าเ็เปื้อน้วย"
"พอีโอม้นหาอท้ายรถน่ะ ส่วนาเนี้ไปเปื้อนอะไรมาอนไหน็ไม่รู้ ไม่ทันไ้สัเเลย"
"อืม" ร่าบาพยัหน้ารับ
"แ้มไม่เื่อโอมเหรอ"
"เปล่า โอม็รู้ว่าแ้มเื่อใโอมเสมอ"
"โอมรู้ ั้นเราอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนนะ"
"้ะ"
มฤษรีบยระเป๋าเสื้อผ้าที่นำมา้วยหายเ้าไปในห้อน้ำ้วยวามโล่ใ ยืนสัเัวเอั้แ่หัวรเท้าพร้อมับส่ายหัวให้นเอ ยิ่เห็นราบน้ำรัรใล้ๆ เป้าาเ็ทำให้อที่ไหวใไม่ไ้ ่อไปนี้เาะรอบอบให้มาว่านี้ะไม่ทำให้มีพิรุธอีแล้ว
โปริามอน่อไป...
วัวนอสามนนี้ยัอียาวไลนะะ ฝาไล์อมเม้นพูุยเป็นำลัใให้ไรท์้วยนะะ ะไ้มีำลัใอัปนิยายทุวัน :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น