ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อุ่นใจ
บ้านเ่าใลาเมือปราภัทรสรับยายบัวำลั่วยันยถา้าวแั้โ๊ะเปิร้านแ่เ้ารหน้าบ้านบนฟุบาทริมถนน วันนี้เป็นวันหยุประำสัปาห์ปราภัทรสรึไ้แบ่เบาภาระยายบัวเ็มที่ ทั้สอยายหลาน่วยันัแใส่ถุเมื่อมีลู้ามาสั่ ึ่ส่วนมาะเป็นลู้าาประำที่อุหนุนมานานหลายปี
"วันนี้โอมเาะมาไหมลู" ยายบัวเอ่ยถามหลานสาวึ้น
"ะไม่มา่ะ เาบอว่าวันนี้ิานที่บริษัท"
"อืม ั้แ่เาบับแ้มมานถึทุวันนี้ ็ยัเสมอ้นเสมอปลายไม่เยเปลี่ยนเลย"
"่ะ เาเป็นนเ้าในอื่นเสมอ่ะ ไม่เยทำให้แ้มผิหวัเลย" ปราภัทรสรนึถึใบหน้าหนุ่มนรั
"ยายหวัว่าเาะมั่นและริใับแ้มลอไปนะ นเป็นฝั่เป็นฝา้วยัน แ่นั้นยาย็ีใแล้วล่ะ แ้มมีนูแลยาย็หมห่วแล้ว "
"่ะ ไม่รู้ว่าถ้าแ้มไปเอพ่อับแม่อโอม ะเป็นยัไบ้านะะ"
"ไม่้อัวลหรอลู เป็นัวอัวเอให้มาที่สุ็พอ"
"้ะ" ร่าบายิ้มรับ
เย็นหลัาที่สอยายหลานทานมื้อเย็นเสร็็พาันไปนั่ผ่อนลายูรายานโทรทัศน์้วยัน ระหว่านั้นยายบัว็เลื่อนูรูปภาพนเอที่ถ่ายู่ับหลานสาวในวันที่รับปริาในโทรศัพท์อย่าอารม์ีรอยยิ้มเปื้อนหน้า นเลื่อนไปถึภาพที่ปราภัทรสรถ่ายับมฤษและมีนาโยปราภัทรสรยืนอยู่รลาระหว่าทั้สอน หิสูวัยยิ้มให้ับภาพรหน้า้วยวามเอ็นู
"น่ารั น่าเอ็นู ันทั้สามนเลย"
"สวยไหมะ แ้มว่าะเอาไปให้ร้านใส่รอบให้่ะ"
"ี้ะ เอาไปั้บนโ๊ะ้าๆ รูปอเราสอน้วยนะลู"
"้ะ"
"ว่าแ่หนูนาเายัไม่มีแฟนสันเลยเหรอลู"
"เมื่อหลายวัน่อนเห็นนาบอว่ามีนื้อน้ำหอมให้เป็นอวั น่าะมีแล้ว้ะ แ่ยัไม่รู้ว่าเป็นใร ยัไม่อยาะเปิัวมั้๊ะ"
"อย่านี้เอ"
"เี๋ยวนาพามาแนะนำให้เรารู้ัเอ้ะ"
"้ะ" ยายบัวยิ้มรับ
ทา้านมีนาหลัาที่เลิานเธอ็่อยๆ เินออมาาโรแรมเินเลียบไปามริมถนนห่าาัวโรแรมไปสอสาม่วึเพื่อหลบเลี่ยสายาาเพื่อนร่วมานไปหยุอยู่รประูรถันหรูอมฤษที่อรออยู่แล้วเปิประูึ้นไปนั่ทันที านั้นรถ็แล่นรไปยัร้านอาหารแห่หนึ่แล้วเลยไปยัอนโหรู
ทันทีที่ทั้สอนเ้าไปถึในห้อ่าน็่าแยย้ายันไปทำธุระส่วนัวอนเอ มีนาอาบน้ำำระล้าร่าายนเอไม่นานนัเธอ็เินออมาาห้อน้ำ้วยผ้านหนูพันัวผืนเียวระหว่าที่เธอยืนอยู่รู้เสื้อผ้า ร่าหนาที่เปลือยเปล่าท่อนบนเผยล้ามหน้าท้อเป็นลอนๆ ็เ้าไปโอบอเธอาทา้านหลั
"อาบน้ำเสร็แล้วเหรอ" เสียทุ้มเอ่ยึ้นใล้ใบหูบา
"เสร็แล้ว โอมล่ะอาบแล้วเหรอ เร็วั"
"ึ้นให้หน่อยไ้ไหม" ใ้มือหนาลูบไล้ไปาสะโพลมลึ
"ไ้สิ ไปที่เียันเถอะ" ร่าบาหันหน้าไปหาายหนุ่มพร้อมับใ้แนเรียวยึ้นล้อร่าหนาอย่ายั่วยวน
มฤษยยิ้มมุมปามอมีนาที่ส่สายาอออ้อนมาาเป็นมันหื่นระหายลั่ไล้ในเรือนร่าอเธอ ใ้มือหนาับึผ้านหนูที่ห่อหุ้มร่านวลเอาไว้แ่ปลายนิ้ว็ลไปอับพื้นเผยให้เห็นเรือนร่าเปลือยเปล่าล่อาล่อใให้หลใหลเลิบเลิ้ม
ร่าหนารีบพาร่าบาริ่ไปที่เียับึถอาเอนเอทิ้อย่าไม่ไยีแล้วเ้าู่โมประบูบเล้าโลมปลุอารม์สวาทในายเธอให้ลุโนึ้น ไม่นานทั้สอร่า็หลอมรวมันเป็นหนึ่เียวส่เสียระเส่ารวราออมาึ้อไปทั่วห้ออย่าเร่าร้อน นสบลเมื่อพาันไปสูุ่หมายปลายทาแห่วามสุ
"นาีในะ ที่ทำให้โอมมีวามสุมานานี้" ยับอร่าหนา้าายเอาไว้แน่น
"อบุมานะ ที่่อยรอรับอารม์วาม้อารอเราไ้ทุอย่า" ูบหน้าผามนทีหนึ่
"โอม็รู้ว่าเรารัโอมมาแ่ไหน ถึไ้ยอมอยู่ในสภาพนี้ นาไม่อยาอยู่แบบหลบๆ ่อนๆ อีแล้ว"
"หึ อย่าลืมนะ ว่าเธอเป็นนเริ่ม่อน ไม่อย่านั้นเราสอนไม่อยู่ในสภาพนี้ เธอเป็นนอ่อยและยั่วยวนันเอ ไหนเธอบอว่ารับไ้ทุอย่าไม่ใ่เหรอ" ร่าหนารีบลุลาเียหันหลัให้มีนาในสภาพที่เปล่าเปลือย
"แล้วถ้าเินาบผู้ายนอื่นบ้าล่ะ" มีนา้อแผ่นหลัเปลือยวาแ็ร้าว
"ันไม่สนหรอว่าเธอะมีใร หรือะออไปาสถานะอเราในอนนี้ ะัสินใยัไ็ามสบายเลย แ่ออย่าเียวอย่าทำให้ันเือร้อน และแ้มเสียใ" พูบร่าหนา็เินหายเ้าไปในห้อน้ำไม่สนใไยีร่าบาที่เพิ่ัววามสุาเธอเลยสันิ มีนาไ้ยินอย่านั้น็ไ้แ่ำมือแน่นระบายวามอัอั้นในใเท่านั้น
รื รื โทรศัทพ์มือถือเรื่อบาบนโ๊ะหัวเียสั่นึ้น มฤษที่ำลัูบลอเลียมีนาอยู่บนเียึหยุารระทำเอื้อมไปหยิบมือถือึ้นมารับสายทันที
"รับ แ้ม" รอเสียใส่ปลายสาย
"ทำอะไรอยู่เหรอ เหนื่อยไหมทำานวันนี้" เสียหวานปลายสายเอ่ยึ้น
"นิหน่อยน่ะ ำลัะเ้านอนพอีเลย"
"เพิ่ะหัว่ำเอะเ้านอนแล้วเหรอ ว่าแ่นอนที่อนโหรือที่บ้านล่ะ"
"ที่อนโน่ะ พอีรู้สึเหนื่อยๆ ็เลยนอนเร็วหน่อย"
"ั้นแ้มไม่วนแล้วีว่า รีบพัผ่อนเถอะ ฝันีนะะ"
"ฝันีเหมือนันรับ" พูบมือหนา็รีบวาสายหันไปมอร่าบาที่นอนหันหลัให้เาอยู่
"ลเธอะเอายัไ ัสินใไ้ยัไ" ายหนุ่มเอ่ยเสียเ้ม
"เราไม่มีทาไปาโอมหรอ" พลิัวหันไปหาายหนุ่ม
"หึ โนันูบนิๆ หน่อยๆ ็ใอ่อนเลยสินะ" ร่าหนาหัวเราะบับ
"ลายแหละ ถ้าเิว่าแ้มรู้เรื่อึ้นมาะเป็นยัไบ้า็ไม่รู้"
"ไม่มีทาหรอ ถ้าเธอไม่ปาโป้" พูพลาล้มัวลนอน้าๆ ร่าบา
"ว่าแ่โอมะพาแ้มเ้าบ้านเมื่อไหร่เหรอ"
"อย่าพูมา มา่อเรื่ออเราีว่า" ูบประบปิริมฝีปาบาทันที
วัน่อมา
ในร้านอาหารใล้ๆ โรแรม่วเที่ยวันปราภัทรสรับมีนาำลัทานมื้อเที่ย้วยันเหมือนเ่นเย พร้อมับพูุยันไปามประสาเพื่อน รวมถึเรื่อระหว่าปราภัทรสรับมฤษ
"โอมเาะพาแ้มเ้าบ้านเมื่อไหร่เหรอ" มีนาเปิประเ็นึ้น
"ไม่รู้เลย โอมเายัไม่ไ้บออะไรเลย" ปราภัทรสรส่ายหน้า
"แ้มแน่ใในัวโอมแล้วใ่ไหม"
"ทำไมเหรอ" ปราภัทรสรทำหน้าวย
"เราิว่าถ้าเป็นู่อื่นบันไม่ี่เือน็พาเ้าบ้านแล้วนะ แ่โอมนี่ยัไบันั้หนึ่ปี ไม่ิะสร้าวามมั่นใเลยเหรอ"
"เราวระทำยัไเหรอ" ปราภัทรสรเริ่มเป็นัวล
"เราิว่าเหมือนโอมยัะไม่มั่นใในัวแ้มเท่าไหร่เลยนะ"
"หมายวามว่ายัไเหรอ"
"เราว่าแ้มยัทำหน้าที่แฟนไม่เ็มที่นะ โอมเายัไม่มั่นใเท่าไหร่"
"หน้าที่แฟนเหรอ" ปราภัทรสรมวิ้ววุ่นิ
"อืม ใ่ ทุเรื่อเลย โยเพาะเรื่อบนเียมันสำัมาเลยนะ มันทำให้ผู้ายเสียวามมั่นใ"
"นาพูเหมือนรู้ว่าเราับโอมยัไม่เยมีอะไรันเลย อย่านั้นล่ะ"
"ายแล้ว! อย่าบอว่าแ้มับโอมยัไม่เยเลย" มีนาเเสร้ใ
"อืม ทำไม้อใถึนานั้น้วย"
"ทำไมเหรอ มีปัหาอะไรเหรอ ถึไ้ปล่อยมาเป็นปีเลย ะว่าไป็สสารโอมเานะ เสียวามมั่นใไปเยอะเลย"
"แ้มทำไม่ไ้ริๆ แ่ถ้าเป็นเรื่ออื่น แ้มไม่เี่ยเลยนะ"
"ระวันะ โอมเาะไปมีนอื่น"
"นา พูอะไรน่ะ"
"เราล้อเล่น ะัวลทำไม ถ้าโอมเ้าใแ้ม ใ่ไหม"
"อืม" ปราภัทรสรพยัหน้ารับ้วยวามรู้สึัวลใ
ลาึปราภัทรสรรู้สึปวปัสสาวะึลุลาเียเพื่อะออไปเ้าห้อน้ำ้านอ ทันทีที่เธอเินไปถึบริเวหน้าห้อน้ำ็้อใเมื่อเห็นยายบัวนอนหมสิอยู่รหน้าห้อน้ำ ร่าบาึรีบเ้าไปเรียหิสูวัยให้ไ้สิลับมาแ่ลับไม่เป็นผล ึโทรเรียรถพยาบาล้วยวามร้อนใ
ไม่นานรถพยาบาล็มาถึที่บ้านนำัวยายบัวส่โรพยาบาล้วยวามรวเร็ว ปราภัทรสรยืนรออยู่รหน้าห้อุเินน้ำาลอเบ้าเธอลัวเหลือเินว่ายายะเป็นอะไรไป แ่พอุหมอออมาบออาารอยายบัวเธอ็โล่ใ เพราะไม่ไ้เป็นอะไรมาแ่ร่าายอ่อนเพลียนอนพัฟื้นให้น้ำเลือวันสอวัน็ลับบ้านไ้แล้ว
เมื่อยายบัวถูส่เ้าไปยัห้อพัฟื้นปราภัทรสรึ่อสายหามฤษเพื่อบอล่าว รอสายไม่นานายหนุ่ม็รับสายอเธอ้วยน้ำเสียัวเีย
"ฮัลโหลรับ"
"โอม แ้มอโทษนะ ที่โทรไปรบวนเวลานอน"
"แ้มมีอะไรเหรอ"
"ืออนนี้แ้มอยู่โรพยาบาลยายป่วยน่ะ"
"อะไรนะ แล้วเป็นยัไบ้า" ร่าหนารีบลุลาเีย
"ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ แ่ร่าายอ่อนเพลียเอ หมอบอว่าพัฟื้นสัวันสอวัน็ลับบ้านไ้แล้ว โอมไม่้อเป็นห่วนะ"
"่อยโล่ใหน่อย"
"แ่นี้่อนนะ แ้มไม่วนแล้ว"
"เี๋ยวโอมไปอยู่เป็นเพื่อนนะ"
"ไม่้อหรอ แ้มอยู่ไ้"
"ไม่้อเรใหรอ ยัไโอม็ะไป"
"ั้น็ามใโอมเถอะ" ปราภัทรสรเอ่ยบ็วาสายหันไปมอหิสูวัยที่หลับสนิทอยู่บนเีย
"โอมะไปไหนน่ะ" มีนาลืมาื่นึ้นมอมฤษสวมใส่เสื้อผ้า
"พอี ยายอแ้มไม่สบายเ้าโรพยาบาลน่ะ ะไปูสัหน่อย"
"แ่นี้มันึมาแล้วนะ พรุ่นี้่อยไป็ไ้"
"ันพอใ ะไปอนนี้ เธอะทำไม" พูบายหนุ่ม็เินออไป
"มาถึนานี้แล้ว ยัไม่รู้อีเหรอว่าใรรันายริ ยัะหน้ามืสนใผู้หิที่ไม่เยเห็น่าอยู่ไ้" มีนาล้มัวลนอนพลาเอ่ย้วยวามเือุ่น
ไม่นานนัมฤษ็ไปถึโรพยาบาลพร้อมับัารให้พยาบาลย้ายยายบัวไปยัห้อพิเศษเพื่อวามสะวสบายมาึ้น มฤษับปราภัทรสรยืนมอยายบัวที่นอนหลับสนิทบนเีย้วยวามห่วใยแล้วันไปมอหน้าัน
"อบุนะ ที่มา และสำหรับห้อพิเศษนี้้วย แ้มรู้สึอุ่นใมาเลยที่มีโอมอยู่้าๆ แบบนี้" ร่าบาส่ยิ้มให้ายหนุ่ม
"รับ โอม็เหมือนัน ยายหลับแล้ว เรา็วระปิไฟนอนไ้แล้วนะ"
"อืม" ร่าบาพยัหน้ารับ
หลัาที่ปิไฟลปราภัทรสรับมฤษ็ล้มัวลนอนบนเียเีย้าันเียที่สอ้าๆ เียยายบัว ยัไม่ทันที่เธอะหลับาล็ถูายหนุ่ม้าายสวมโอบอร่าเอาไว้แน่น
"โอม อย่าอแน่นสิ"
"ทำไมเหรอ ออหน่อยนะ" ยับโอบร่าบาเ้ามาแนบอว้ามาึ้น
"โอมเยไม่มั่นใในัวแ้มบ้าไหม" บหน้าับอว้านึถึำพูอมีนา
"ทำไมถามแบบนั้นล่ะ"
"โอมิะมีนอื่นไหม"
"ไม่เลย ไม่เย" ร่าหนาแอบใแ่พยายามเ็บอาารเอาไว้
"ถึแ้มะไม่ไ้มอบวามสุบนเีย ให้โอม แ่แ้ม็รัโอมมานะ"
"โอมรู้" ใ้มือหนาเยามนึ้นแล้วประบูบปิริมฝีปาอวบอิ่มอย่าูื่มหนัหน่ว
"อื้อ" ร่าบาไ้แ่เปล่เสียอูอี้อยู่ในลำอเท่านั้นเมื่อถูลิ้นหนารุออนเ้ามาลืนินน้ำหวานในโพลปาวัเี่ยวลิ้นหนาไปมานเลิบเลิ้มอ่อนระทวย ไม่ี่อึใ็ผละออ สวมอันและันหลับาลสู่ห้วนิทรา
อมเม้นพูุยันไ้นะะ นาเอือแ้ม นะะ ส่วนพระเอื่อ เน่ะ ยัไม่ถึเวลาโว์ัว ไม่รู้ว่า เน ับ โอม ใระเลวว่าัน ิามันไปเรื่อยๆ นะะ :)
"วันนี้โอมเาะมาไหมลู" ยายบัวเอ่ยถามหลานสาวึ้น
"ะไม่มา่ะ เาบอว่าวันนี้ิานที่บริษัท"
"อืม ั้แ่เาบับแ้มมานถึทุวันนี้ ็ยัเสมอ้นเสมอปลายไม่เยเปลี่ยนเลย"
"่ะ เาเป็นนเ้าในอื่นเสมอ่ะ ไม่เยทำให้แ้มผิหวัเลย" ปราภัทรสรนึถึใบหน้าหนุ่มนรั
"ยายหวัว่าเาะมั่นและริใับแ้มลอไปนะ นเป็นฝั่เป็นฝา้วยัน แ่นั้นยาย็ีใแล้วล่ะ แ้มมีนูแลยาย็หมห่วแล้ว "
"่ะ ไม่รู้ว่าถ้าแ้มไปเอพ่อับแม่อโอม ะเป็นยัไบ้านะะ"
"ไม่้อัวลหรอลู เป็นัวอัวเอให้มาที่สุ็พอ"
"้ะ" ร่าบายิ้มรับ
เย็นหลัาที่สอยายหลานทานมื้อเย็นเสร็็พาันไปนั่ผ่อนลายูรายานโทรทัศน์้วยัน ระหว่านั้นยายบัว็เลื่อนูรูปภาพนเอที่ถ่ายู่ับหลานสาวในวันที่รับปริาในโทรศัพท์อย่าอารม์ีรอยยิ้มเปื้อนหน้า นเลื่อนไปถึภาพที่ปราภัทรสรถ่ายับมฤษและมีนาโยปราภัทรสรยืนอยู่รลาระหว่าทั้สอน หิสูวัยยิ้มให้ับภาพรหน้า้วยวามเอ็นู
"น่ารั น่าเอ็นู ันทั้สามนเลย"
"สวยไหมะ แ้มว่าะเอาไปให้ร้านใส่รอบให้่ะ"
"ี้ะ เอาไปั้บนโ๊ะ้าๆ รูปอเราสอน้วยนะลู"
"้ะ"
"ว่าแ่หนูนาเายัไม่มีแฟนสันเลยเหรอลู"
"เมื่อหลายวัน่อนเห็นนาบอว่ามีนื้อน้ำหอมให้เป็นอวั น่าะมีแล้ว้ะ แ่ยัไม่รู้ว่าเป็นใร ยัไม่อยาะเปิัวมั้๊ะ"
"อย่านี้เอ"
"เี๋ยวนาพามาแนะนำให้เรารู้ัเอ้ะ"
"้ะ" ยายบัวยิ้มรับ
ทา้านมีนาหลัาที่เลิานเธอ็่อยๆ เินออมาาโรแรมเินเลียบไปามริมถนนห่าาัวโรแรมไปสอสาม่วึเพื่อหลบเลี่ยสายาาเพื่อนร่วมานไปหยุอยู่รประูรถันหรูอมฤษที่อรออยู่แล้วเปิประูึ้นไปนั่ทันที านั้นรถ็แล่นรไปยัร้านอาหารแห่หนึ่แล้วเลยไปยัอนโหรู
ทันทีที่ทั้สอนเ้าไปถึในห้อ่าน็่าแยย้ายันไปทำธุระส่วนัวอนเอ มีนาอาบน้ำำระล้าร่าายนเอไม่นานนัเธอ็เินออมาาห้อน้ำ้วยผ้านหนูพันัวผืนเียวระหว่าที่เธอยืนอยู่รู้เสื้อผ้า ร่าหนาที่เปลือยเปล่าท่อนบนเผยล้ามหน้าท้อเป็นลอนๆ ็เ้าไปโอบอเธอาทา้านหลั
"อาบน้ำเสร็แล้วเหรอ" เสียทุ้มเอ่ยึ้นใล้ใบหูบา
"เสร็แล้ว โอมล่ะอาบแล้วเหรอ เร็วั"
"ึ้นให้หน่อยไ้ไหม" ใ้มือหนาลูบไล้ไปาสะโพลมลึ
"ไ้สิ ไปที่เียันเถอะ" ร่าบาหันหน้าไปหาายหนุ่มพร้อมับใ้แนเรียวยึ้นล้อร่าหนาอย่ายั่วยวน
มฤษยยิ้มมุมปามอมีนาที่ส่สายาอออ้อนมาาเป็นมันหื่นระหายลั่ไล้ในเรือนร่าอเธอ ใ้มือหนาับึผ้านหนูที่ห่อหุ้มร่านวลเอาไว้แ่ปลายนิ้ว็ลไปอับพื้นเผยให้เห็นเรือนร่าเปลือยเปล่าล่อาล่อใให้หลใหลเลิบเลิ้ม
ร่าหนารีบพาร่าบาริ่ไปที่เียับึถอาเอนเอทิ้อย่าไม่ไยีแล้วเ้าู่โมประบูบเล้าโลมปลุอารม์สวาทในายเธอให้ลุโนึ้น ไม่นานทั้สอร่า็หลอมรวมันเป็นหนึ่เียวส่เสียระเส่ารวราออมาึ้อไปทั่วห้ออย่าเร่าร้อน นสบลเมื่อพาันไปสูุ่หมายปลายทาแห่วามสุ
"นาีในะ ที่ทำให้โอมมีวามสุมานานี้" ยับอร่าหนา้าายเอาไว้แน่น
"อบุมานะ ที่่อยรอรับอารม์วาม้อารอเราไ้ทุอย่า" ูบหน้าผามนทีหนึ่
"โอม็รู้ว่าเรารัโอมมาแ่ไหน ถึไ้ยอมอยู่ในสภาพนี้ นาไม่อยาอยู่แบบหลบๆ ่อนๆ อีแล้ว"
"หึ อย่าลืมนะ ว่าเธอเป็นนเริ่ม่อน ไม่อย่านั้นเราสอนไม่อยู่ในสภาพนี้ เธอเป็นนอ่อยและยั่วยวนันเอ ไหนเธอบอว่ารับไ้ทุอย่าไม่ใ่เหรอ" ร่าหนารีบลุลาเียหันหลัให้มีนาในสภาพที่เปล่าเปลือย
"แล้วถ้าเินาบผู้ายนอื่นบ้าล่ะ" มีนา้อแผ่นหลัเปลือยวาแ็ร้าว
"ันไม่สนหรอว่าเธอะมีใร หรือะออไปาสถานะอเราในอนนี้ ะัสินใยัไ็ามสบายเลย แ่ออย่าเียวอย่าทำให้ันเือร้อน และแ้มเสียใ" พูบร่าหนา็เินหายเ้าไปในห้อน้ำไม่สนใไยีร่าบาที่เพิ่ัววามสุาเธอเลยสันิ มีนาไ้ยินอย่านั้น็ไ้แ่ำมือแน่นระบายวามอัอั้นในใเท่านั้น
รื รื โทรศัทพ์มือถือเรื่อบาบนโ๊ะหัวเียสั่นึ้น มฤษที่ำลัูบลอเลียมีนาอยู่บนเียึหยุารระทำเอื้อมไปหยิบมือถือึ้นมารับสายทันที
"รับ แ้ม" รอเสียใส่ปลายสาย
"ทำอะไรอยู่เหรอ เหนื่อยไหมทำานวันนี้" เสียหวานปลายสายเอ่ยึ้น
"นิหน่อยน่ะ ำลัะเ้านอนพอีเลย"
"เพิ่ะหัว่ำเอะเ้านอนแล้วเหรอ ว่าแ่นอนที่อนโหรือที่บ้านล่ะ"
"ที่อนโน่ะ พอีรู้สึเหนื่อยๆ ็เลยนอนเร็วหน่อย"
"ั้นแ้มไม่วนแล้วีว่า รีบพัผ่อนเถอะ ฝันีนะะ"
"ฝันีเหมือนันรับ" พูบมือหนา็รีบวาสายหันไปมอร่าบาที่นอนหันหลัให้เาอยู่
"ลเธอะเอายัไ ัสินใไ้ยัไ" ายหนุ่มเอ่ยเสียเ้ม
"เราไม่มีทาไปาโอมหรอ" พลิัวหันไปหาายหนุ่ม
"หึ โนันูบนิๆ หน่อยๆ ็ใอ่อนเลยสินะ" ร่าหนาหัวเราะบับ
"ลายแหละ ถ้าเิว่าแ้มรู้เรื่อึ้นมาะเป็นยัไบ้า็ไม่รู้"
"ไม่มีทาหรอ ถ้าเธอไม่ปาโป้" พูพลาล้มัวลนอน้าๆ ร่าบา
"ว่าแ่โอมะพาแ้มเ้าบ้านเมื่อไหร่เหรอ"
"อย่าพูมา มา่อเรื่ออเราีว่า" ูบประบปิริมฝีปาบาทันที
วัน่อมา
ในร้านอาหารใล้ๆ โรแรม่วเที่ยวันปราภัทรสรับมีนาำลัทานมื้อเที่ย้วยันเหมือนเ่นเย พร้อมับพูุยันไปามประสาเพื่อน รวมถึเรื่อระหว่าปราภัทรสรับมฤษ
"โอมเาะพาแ้มเ้าบ้านเมื่อไหร่เหรอ" มีนาเปิประเ็นึ้น
"ไม่รู้เลย โอมเายัไม่ไ้บออะไรเลย" ปราภัทรสรส่ายหน้า
"แ้มแน่ใในัวโอมแล้วใ่ไหม"
"ทำไมเหรอ" ปราภัทรสรทำหน้าวย
"เราิว่าถ้าเป็นู่อื่นบันไม่ี่เือน็พาเ้าบ้านแล้วนะ แ่โอมนี่ยัไบันั้หนึ่ปี ไม่ิะสร้าวามมั่นใเลยเหรอ"
"เราวระทำยัไเหรอ" ปราภัทรสรเริ่มเป็นัวล
"เราิว่าเหมือนโอมยัะไม่มั่นใในัวแ้มเท่าไหร่เลยนะ"
"หมายวามว่ายัไเหรอ"
"เราว่าแ้มยัทำหน้าที่แฟนไม่เ็มที่นะ โอมเายัไม่มั่นใเท่าไหร่"
"หน้าที่แฟนเหรอ" ปราภัทรสรมวิ้ววุ่นิ
"อืม ใ่ ทุเรื่อเลย โยเพาะเรื่อบนเียมันสำัมาเลยนะ มันทำให้ผู้ายเสียวามมั่นใ"
"นาพูเหมือนรู้ว่าเราับโอมยัไม่เยมีอะไรันเลย อย่านั้นล่ะ"
"ายแล้ว! อย่าบอว่าแ้มับโอมยัไม่เยเลย" มีนาเเสร้ใ
"อืม ทำไม้อใถึนานั้น้วย"
"ทำไมเหรอ มีปัหาอะไรเหรอ ถึไ้ปล่อยมาเป็นปีเลย ะว่าไป็สสารโอมเานะ เสียวามมั่นใไปเยอะเลย"
"แ้มทำไม่ไ้ริๆ แ่ถ้าเป็นเรื่ออื่น แ้มไม่เี่ยเลยนะ"
"ระวันะ โอมเาะไปมีนอื่น"
"นา พูอะไรน่ะ"
"เราล้อเล่น ะัวลทำไม ถ้าโอมเ้าใแ้ม ใ่ไหม"
"อืม" ปราภัทรสรพยัหน้ารับ้วยวามรู้สึัวลใ
ลาึปราภัทรสรรู้สึปวปัสสาวะึลุลาเียเพื่อะออไปเ้าห้อน้ำ้านอ ทันทีที่เธอเินไปถึบริเวหน้าห้อน้ำ็้อใเมื่อเห็นยายบัวนอนหมสิอยู่รหน้าห้อน้ำ ร่าบาึรีบเ้าไปเรียหิสูวัยให้ไ้สิลับมาแ่ลับไม่เป็นผล ึโทรเรียรถพยาบาล้วยวามร้อนใ
ไม่นานรถพยาบาล็มาถึที่บ้านนำัวยายบัวส่โรพยาบาล้วยวามรวเร็ว ปราภัทรสรยืนรออยู่รหน้าห้อุเินน้ำาลอเบ้าเธอลัวเหลือเินว่ายายะเป็นอะไรไป แ่พอุหมอออมาบออาารอยายบัวเธอ็โล่ใ เพราะไม่ไ้เป็นอะไรมาแ่ร่าายอ่อนเพลียนอนพัฟื้นให้น้ำเลือวันสอวัน็ลับบ้านไ้แล้ว
เมื่อยายบัวถูส่เ้าไปยัห้อพัฟื้นปราภัทรสรึ่อสายหามฤษเพื่อบอล่าว รอสายไม่นานายหนุ่ม็รับสายอเธอ้วยน้ำเสียัวเีย
"ฮัลโหลรับ"
"โอม แ้มอโทษนะ ที่โทรไปรบวนเวลานอน"
"แ้มมีอะไรเหรอ"
"ืออนนี้แ้มอยู่โรพยาบาลยายป่วยน่ะ"
"อะไรนะ แล้วเป็นยัไบ้า" ร่าหนารีบลุลาเีย
"ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ แ่ร่าายอ่อนเพลียเอ หมอบอว่าพัฟื้นสัวันสอวัน็ลับบ้านไ้แล้ว โอมไม่้อเป็นห่วนะ"
"่อยโล่ใหน่อย"
"แ่นี้่อนนะ แ้มไม่วนแล้ว"
"เี๋ยวโอมไปอยู่เป็นเพื่อนนะ"
"ไม่้อหรอ แ้มอยู่ไ้"
"ไม่้อเรใหรอ ยัไโอม็ะไป"
"ั้น็ามใโอมเถอะ" ปราภัทรสรเอ่ยบ็วาสายหันไปมอหิสูวัยที่หลับสนิทอยู่บนเีย
"โอมะไปไหนน่ะ" มีนาลืมาื่นึ้นมอมฤษสวมใส่เสื้อผ้า
"พอี ยายอแ้มไม่สบายเ้าโรพยาบาลน่ะ ะไปูสัหน่อย"
"แ่นี้มันึมาแล้วนะ พรุ่นี้่อยไป็ไ้"
"ันพอใ ะไปอนนี้ เธอะทำไม" พูบายหนุ่ม็เินออไป
"มาถึนานี้แล้ว ยัไม่รู้อีเหรอว่าใรรันายริ ยัะหน้ามืสนใผู้หิที่ไม่เยเห็น่าอยู่ไ้" มีนาล้มัวลนอนพลาเอ่ย้วยวามเือุ่น
ไม่นานนัมฤษ็ไปถึโรพยาบาลพร้อมับัารให้พยาบาลย้ายยายบัวไปยัห้อพิเศษเพื่อวามสะวสบายมาึ้น มฤษับปราภัทรสรยืนมอยายบัวที่นอนหลับสนิทบนเีย้วยวามห่วใยแล้วันไปมอหน้าัน
"อบุนะ ที่มา และสำหรับห้อพิเศษนี้้วย แ้มรู้สึอุ่นใมาเลยที่มีโอมอยู่้าๆ แบบนี้" ร่าบาส่ยิ้มให้ายหนุ่ม
"รับ โอม็เหมือนัน ยายหลับแล้ว เรา็วระปิไฟนอนไ้แล้วนะ"
"อืม" ร่าบาพยัหน้ารับ
หลัาที่ปิไฟลปราภัทรสรับมฤษ็ล้มัวลนอนบนเียเีย้าันเียที่สอ้าๆ เียยายบัว ยัไม่ทันที่เธอะหลับาล็ถูายหนุ่ม้าายสวมโอบอร่าเอาไว้แน่น
"โอม อย่าอแน่นสิ"
"ทำไมเหรอ ออหน่อยนะ" ยับโอบร่าบาเ้ามาแนบอว้ามาึ้น
"โอมเยไม่มั่นใในัวแ้มบ้าไหม" บหน้าับอว้านึถึำพูอมีนา
"ทำไมถามแบบนั้นล่ะ"
"โอมิะมีนอื่นไหม"
"ไม่เลย ไม่เย" ร่าหนาแอบใแ่พยายามเ็บอาารเอาไว้
"ถึแ้มะไม่ไ้มอบวามสุบนเีย ให้โอม แ่แ้ม็รัโอมมานะ"
"โอมรู้" ใ้มือหนาเยามนึ้นแล้วประบูบปิริมฝีปาอวบอิ่มอย่าูื่มหนัหน่ว
"อื้อ" ร่าบาไ้แ่เปล่เสียอูอี้อยู่ในลำอเท่านั้นเมื่อถูลิ้นหนารุออนเ้ามาลืนินน้ำหวานในโพลปาวัเี่ยวลิ้นหนาไปมานเลิบเลิ้มอ่อนระทวย ไม่ี่อึใ็ผละออ สวมอันและันหลับาลสู่ห้วนิทรา
อมเม้นพูุยันไ้นะะ นาเอือแ้ม นะะ ส่วนพระเอื่อ เน่ะ ยัไม่ถึเวลาโว์ัว ไม่รู้ว่า เน ับ โอม ใระเลวว่าัน ิามันไปเรื่อยๆ นะะ :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น