ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความลับสำคัญ
มหาวิทยาลัย่วเวลาบ่ายมีนาที่เพิ่มาถึ รีบริ่เ้าไปหามฤษับปราภัทรสรที่ำลันัุ่ยันอยู่รโ๊ะใ้้นไม้ให่้วยรอยยิ้มและเสียหัวเราะอย่ามีวามสุ้วยวามอิาในใ
"ุยอะไรันอยู่เหรอ น่าสนุั"
"พอี โอมเาำลัเล่าเรื่อลให้แ้มฟัน่ะ"
"เหรอ นาฟั้วยสิ"นั่ลบนเ้าอี้ทันที
"เล่า่อสิ โอม แ้มรอฟัอยู่"
"ไม่ีว่า ไว้อยู่ันสอน่อยเล่าีว่า"
"ั้นฟัเรื่ออนาีว่าน้อ"
"เล่ามาเลย แ้มอยาฟั"
"นาแ่ะบอว่าเมื่อืน โอมเาพานาไปนอน้าที่อนโ้วยน่ะ"
"อะไรนะ" แ้มใหันไปมอหน้ามฤษ้วยใบหน้าถอสี
"มันไม่ใ่อย่านั้นนะแ้ม พอีเมื่อืนเราเห็นว่านาเมามาไม่มีเพื่อนสันเลย อีอย่านาเาเมาไม่ไ้สิ เรา็เลยพาไป้าที่อนโ ไม่ไ้นอนร่วมห้อันสัหน่อย ะลับบ้านอนนั้น็ึมาแล้วลัวะโนุเอา แ่นั้นเอไม่มีอะไรเินเลย มันะไม่มีรั้่อไปอีอย่าแน่นอน" มฤษรีบอธิบายยให่
"ริไหม นา" ปราภัทรสรหันไปถามมีนาเพื่อวามมั่นใ
"ริสิ แ้มไม่้อิมานะ" มีนายิ้มมุมปา
"อืม เราเื่อใ โอมับนานะ ไปเรียนันเถอะ" ปราภัทรสรลุึ้นาเ้าอี้แล้วเินนำออไป
มฤษยืน้อหน้าประูห้อน้ำที่มีนาเพิ่ะหายเ้าไป้วยวามโรธเือเธอ เาไม่ิเลยว่าหิสาวะร้ายาเอ่ยเรื่อเมื่อืนึ้นมาเือบะทำให้ปราภัทรสรเ้าใผิในัวเาผิไป สายาม้อมอประูบานนั้นไม่ยอมวาานมันถูเปิอ้าออมา
"ว้าย! นายมายืนทำอะไรรนี้ ใหมเลย" มีนายมือึ้นทาบอ
"เธอะทำอะไร!" ร่าหนาผลัมีนาเ้าไปห้อน้ำัเิมแล้วปิประูล
"อะไรอนาย นายะทำอะไร" มีนาถอยหลัไปนิิผนัห้อน้ำ
"เธอ้อารอะไรันแน่ ถึไ้พูเรื่อเมื่อืนให้แ้มฟั บอมา!" มือหนาบีบับใบหน้าเรียวเอาไว้
"ันไม่้อารอะไรทั้นั้นแหละ นายไม่ไ้ทำอะไรผิ ะลัวทำไม" ้อามริบลับโยไม่เรลัว
"ใ่ แ่มันอาะทำให้แ้มเ้าใันผิเ้าใไหม" มือหนายอมปล่อยามนเป็นอิสระทันที
"เออ! รู้แล้ว" มีนาลูบานเอไปมา้วยวามไม่พอใ
"รู้แล้ว ็อย่าทำอี ำไว้" ายหนุ่มี้หน้าหิสาวแล้วหันหลัเินออไป
หนึ่ปี่อมา
โรแรมหรูใลาเมือรเาร์เอร์พนัาน้อนรับปราภัทรสรับมีนาำลัเรียมัวเ็บ้าวอใส่ระเป๋าอนเอเมื่อใล้เวลาเลิาน ทั้สอนเป็นเพื่อนที่สนิทสนมันมาั้แ่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยและยัเป็นอย่านั้นเรื่อยมานถึทุวันนี้ ยิ่ไ้ทำานที่เียวันอีทัู้่็ยิ่สนิทสนมันยิ่ึ้นไปอี
"แ้มวันนี้โอมเามารับใ่ไหม" มีนาเอ่ยึ้น
"้ะ นารู้ไ้ไ"
"นาแ่เาเอาน่ะ"
"เาเ่นะเนี่ย แอ๊ะ น้ำหอมอนาเหมือนที่แ้มใ้เลย เหมือนันเป๊ะเลย" ปราภัทรสร้อมอน้ำหอมราาแพในมืออมีนา
"ริเหรอ บัเอิัเลย ว่าแ่อแ้มื้อเอเหรอ" มีนายิ้มแ้มปริ
"เปล่า้ะ น้ำหอมราาแพนานั้น แ้มไม่มีปัาื้อใ้หรอ พอีโอมเาื้อให้เป็นอวัวันวาเลนไทน์น่ะ" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้มีนา
"นา็เหมือนัน ไม่ไ้ื้อเอหรอ มีนื้อให้เป็นอวั" มีนาอมยิ้มเมื่อนึถึใรบาน
"ริเหรอ ใรันที่ื้อให้นา ใอะไม่บอันเลยใ่ไหมว่ามีแฟนแล้ว"
"มันยัไม่ถึเวลา แ้มไม่้อลัวหรอ สัวันแ้มะไ้รู้ัเาแน่ ถึเวลานั้นแ้มะไม่าิาฝันเลยล่ะ"
"นานั้นเียว เราัะรู้ัเร็วๆ แล้วสิ"
"ถึอนนั้น เราหวัว่าแ้มะไม่เสียสิ่อนนะ" มีนา้อมอปราภัทรสรทา้าน้า้วยสายาแ็ร้าว
"นาว่าอะไรนะ" ปราภัทรสรเอ่ยถามเพื่อวามแน่ใอีรั้
"เปล่า้ะ อย่าไปสนใเลย เรา็แ่พูอะไรไปเรื่อยเปื่อย" มีนาส่ยิ้มให้เพื่อนเพื่อลบเลื่อนวามรู้สึ้าใน
"อืม" ปราภัทรสรพยัหน้ารับ
"แ้มรับ" มฤษเอ่ยึ้นเมื่อเินมาถึหน้าเาร์เอร์
"มาถึเร็วั" ปราภัทรสรหันไปส่ยิ้มให้มฤษแฟนหนุ่มที่บันมานานหนึ่ปีเ็ม
"ีัเลย ถ้านามีนมารับอย่านี้บ้า็ะี" มีนามอหน้ามฤษไม่วาา
"ไป้วยันนะนา" ปราภัทรสรเอ่ยวน
"มันะีเหรอ แ้ม นาเรใัเลย"
"เรใอะไรัน เราเป็นเพื่อนันนะ บอหลายรั้แล้วไม่เยำเลย ไปเถอะ" ปราภัทรสรว้าแนมีนาให้เินาม
"็ไ้" มีนายิ้มว้า
มฤษับรถันหรูพาทั้สอสาวไปแวะทานอาหารที่ร้านแห่หนึ่ ทั้สามนนั่ทานันไปุยันไปอย่าเป็นันเอเหมือนเมื่อรั้สมัยเรียน้วยันไม่มีผิเพี้ยน ปราภัทรสรรัและไว้ใมีนาับมฤษมา มีเรื่อหรือปัหาอะไรเธอมัะปรึษาทั้สอนอยู่เสมอเสมือนเป็นนในรอบรัว โยเพาะมฤษแม้ายหนุ่มะร่ำรวยแ่็ไม่เยรัเียเธอับมีนาที่มีานะ่ำ้อยว่าเลยสัรั้
"อร่อยไหม" มฤษเอ่ยถามปราภัทรสร
"อืม อร่อยมาเลย" หิสาวยิ้มรับ
"อร่อย็ทานเยอะๆ นะ" มือหนาลูบศีรษะบา้วยวามเอ็นูเหมือนที่เยทำมาลอที่บหาัน
"แหม หวานันัเลยนะู่นี้ นึว่ามาันแ่สอน" มีนาเอ่ยึ้น
"หวานอะไรันนา เราับโอม็ุยันปินะ ใ่ไหมโอม" ปราภัทรสรหันไปทามฤษ
"อืม ใ่ " มฤษ้อหน้ามีนาแวบหนึ่
"นาทานเยอะๆ นะ" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้มีนา
"อืม"มีนาพยัหน้ารับ
"โอมรู้ไหม นามีแฟนแล้วนะ แถมยัื้อน้ำหอมยี่ห้อเียวัน ับที่โอมื้อให้แ้มเป๊ะเลย"
"ริเหรอ ว่าแ่ใรเหรอ" มฤษถามพลาหันไปมอหน้ามีนา
"นาไม่อบอนะ ไว้ให้แน่ใว่านี้่อน" มีนา้มหน้าล้วยใบหน้าเศร้าหมอ
"อให้บันนานๆ ็แล้วัน" มฤษมอมีนาที่เป็นเพื่อนันมานานพร้อมับถอนหายใเบาๆ
"เี๋ยว หลัาที่โอมไปส่แ้มที่บ้าน ฝาไปส่มีนา้วยนะ" ปราภัทรสรยื่นมือบาไปแะมือหนาเบาๆ
"ไ้สิ" ร่าหนารับำ
"อบุนะ" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้มฤษ
"ไม่เป็นไรหรอ เราลับเอไ้" มีนาเอ่ย้านึ้น
"ไม่้อเรใหรอ อย่าลืมสิว่าเราเป็นเพื่อนัน" มฤษเอ่ยึ้น
"ไปเถอะนะนา ให้โอมไปส่เถอะ" ปราภัทรสรเอ่ยเสริมึ้นอีน
"็ไ้ อบุนะ" มีนาส่ยิ้มให้ปราภัทรสรับมฤษ
ไม่นานนัมฤษ็แล่นรถันหรูไปอสนิทรหน้าบ้านเ่าปราภัทรสร มฤษรีบลารถทิ้ให้มีนาอยู่ในรถเพียลำพัเินามหลัปราภัทรสรเ้าไปส่ถึ้าในบ้านเหมือนเ่นเย ไม่ี่นาที็ลับึ้นมาบนรถบึ่แล่นออไปยัอนโหรู ทันทีที่เปิประูอนโออายหนุ่ม็ว้าแนมีนาผลัเธอเ้าไป้าในห้อนอนเหวี่ยเธอลบนเียแรๆ ้วยวามโรธเือ
"โอ้ย! นาเ็บนะ" ร่าบาเยหน้าึ้นมอหน้าายหนุ่ม
"เ็บ็ี ะไ้ำไว้ว่า้อทำัวยัไ" ้อมอใบหน้าเนียนไม่วาา
"นาไม่ไ้ทำอะไรผิสัหน่อย ทำไม้อโรธ้วย" ร่าบาเอ่ยเสียสั่นทำท่าะร้อไห้
"อย่ามาเสแสร้ เธอะไปบผู้ายนไหน ันไม่สนใหรอนะ แ่อย่าพยายามแสัวอยู่นิ่ๆ เยๆ็พอ"
"็แ่น้ำหอมวเียว แ้มเาไม่แอ๊ะใสสัยอะไรหรอ อย่าิมานะะ" เอ่ยน้ำเสียอออ้อน
"ั้นเหรอ อย่าให้แ้มรู้เรื่ออเราเ็า ไม่อย่านั้นันเอาเธอายแน่!" มือหนาับบีบแ้มเรียวแรๆ นเิรอยแแล้วผละออหันหลัให้เธออย่าหัวเสีย
"นา อโทษ่ะ นาะไม่ทำอีแล้ว อย่าโรธนาเลยนะะ" ร่าบาลุึ้นสวมอายหนุ่มาทา้านหลั
"เธออยาไ้้อารอะไร ัน็หามาให้เธอไ้หม ออย่าเียวอย่าให้แ้มรู้เรื่ออเรา เธอเ้าใไหม" ร่าหนาหันไปมอใบเนียนที่น้ำาปริ่มำลัะไหลออมา
"นาเ้าใ่ะ" ปล่อยน้ำาไหลอาบแ้ม
"อย่าร้อเลยนะ" มือหนาปาเ็น้ำาบนแ้มเธออย่าอ่อนโยน
"นา รัโอมมานะ" เอ่ยเสียสั่นเรือ
"โอมรู้" ยื่นหน้าเ้าไปหอมแ้มเนียนฟอหนึ่
ร่าหนา้อนอุ้มร่าบาไปวาบนเียแล้วามลไปประบูบริมฝีปาเธออย่าูื่ม่า็ออนลิ้นเ้าเี่ยววัันไปมาอย่าหิวระหายอยู่ในโพลปาอึ่ันและัน านั้น็่อยๆ ปลเปลื้ออาภร์อันและันออทีละิ้นนเปลือยเปล่า ไม่นาน็หลอมรวมันเป็นหนึ่เียวโยไร้ารป้อันใๆ ทั้สิ้น นพาันไปสูุ่หมายปลายทาแห่วามหฤหรรษ์อย่าสุสมใ
"ทุวันนี้ ยัินยาุมอยู่ใ่ไหม" ถามพลาใ้มือหนาบีบเล้นหน้าอเ่ึเปลือยเปล่าทั้สอ้าไป้วย
"อืม นาไม่ลืมหรอ" บหน้าเ้าับอว้า
"ี ว่า่ายแบบนี้ ะไ้อยู่้วยันไปนานๆ หน่อย"
"ให้นาอยู่ับโอมลอไปไม่ไ้เหรอ" ใ้มือบาลูบแผอเปลือยายหนุ่มไปมา
"็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ไ้ ะถามทำไม" ร่าหนาลุึ้นนั่
"นารู้ว่าโอมรัแ้มมา แู่เหมือนแ้มเาะรัโอมไม่มาพอนะ ถึไม่ยอมมีอะไร้วย นี่็บันมาั้หนึ่ปีแล้ว"
"ไม่้อพูมาหรอ รู้แ่ว่ามีหน้าที่รอรับอารม์วาม้อาราัน็พอ" ้มลูบประบริมฝีปาบาเพื่อเริ่มบทพิศวาสอีรั้ามอารม์ำหนัที่ลั่้าภายในายอย่าไม่มีวันสิ้นสุ โยหิสาวใ้ร่าสมยอมอย่าเ็มใอย่าไม่มีอิออ เพราะรัมาถึเป็นแ่ที่ระบายวามใร่อายหนุ่มเพียอย่าเียวเธอ็ยอม อย่าน้อยๆ เธอ็ไ้รอบรอร่าายและทำให้ายหนุ่มิใเรือนร่าลีลาอเธอมานานว่ารึ่ปี
"ุยอะไรันอยู่เหรอ น่าสนุั"
"พอี โอมเาำลัเล่าเรื่อลให้แ้มฟัน่ะ"
"เหรอ นาฟั้วยสิ"นั่ลบนเ้าอี้ทันที
"เล่า่อสิ โอม แ้มรอฟัอยู่"
"ไม่ีว่า ไว้อยู่ันสอน่อยเล่าีว่า"
"ั้นฟัเรื่ออนาีว่าน้อ"
"เล่ามาเลย แ้มอยาฟั"
"นาแ่ะบอว่าเมื่อืน โอมเาพานาไปนอน้าที่อนโ้วยน่ะ"
"อะไรนะ" แ้มใหันไปมอหน้ามฤษ้วยใบหน้าถอสี
"มันไม่ใ่อย่านั้นนะแ้ม พอีเมื่อืนเราเห็นว่านาเมามาไม่มีเพื่อนสันเลย อีอย่านาเาเมาไม่ไ้สิ เรา็เลยพาไป้าที่อนโ ไม่ไ้นอนร่วมห้อันสัหน่อย ะลับบ้านอนนั้น็ึมาแล้วลัวะโนุเอา แ่นั้นเอไม่มีอะไรเินเลย มันะไม่มีรั้่อไปอีอย่าแน่นอน" มฤษรีบอธิบายยให่
"ริไหม นา" ปราภัทรสรหันไปถามมีนาเพื่อวามมั่นใ
"ริสิ แ้มไม่้อิมานะ" มีนายิ้มมุมปา
"อืม เราเื่อใ โอมับนานะ ไปเรียนันเถอะ" ปราภัทรสรลุึ้นาเ้าอี้แล้วเินนำออไป
มฤษยืน้อหน้าประูห้อน้ำที่มีนาเพิ่ะหายเ้าไป้วยวามโรธเือเธอ เาไม่ิเลยว่าหิสาวะร้ายาเอ่ยเรื่อเมื่อืนึ้นมาเือบะทำให้ปราภัทรสรเ้าใผิในัวเาผิไป สายาม้อมอประูบานนั้นไม่ยอมวาานมันถูเปิอ้าออมา
"ว้าย! นายมายืนทำอะไรรนี้ ใหมเลย" มีนายมือึ้นทาบอ
"เธอะทำอะไร!" ร่าหนาผลัมีนาเ้าไปห้อน้ำัเิมแล้วปิประูล
"อะไรอนาย นายะทำอะไร" มีนาถอยหลัไปนิิผนัห้อน้ำ
"เธอ้อารอะไรันแน่ ถึไ้พูเรื่อเมื่อืนให้แ้มฟั บอมา!" มือหนาบีบับใบหน้าเรียวเอาไว้
"ันไม่้อารอะไรทั้นั้นแหละ นายไม่ไ้ทำอะไรผิ ะลัวทำไม" ้อามริบลับโยไม่เรลัว
"ใ่ แ่มันอาะทำให้แ้มเ้าใันผิเ้าใไหม" มือหนายอมปล่อยามนเป็นอิสระทันที
"เออ! รู้แล้ว" มีนาลูบานเอไปมา้วยวามไม่พอใ
"รู้แล้ว ็อย่าทำอี ำไว้" ายหนุ่มี้หน้าหิสาวแล้วหันหลัเินออไป
หนึ่ปี่อมา
โรแรมหรูใลาเมือรเาร์เอร์พนัาน้อนรับปราภัทรสรับมีนาำลัเรียมัวเ็บ้าวอใส่ระเป๋าอนเอเมื่อใล้เวลาเลิาน ทั้สอนเป็นเพื่อนที่สนิทสนมันมาั้แ่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยและยัเป็นอย่านั้นเรื่อยมานถึทุวันนี้ ยิ่ไ้ทำานที่เียวันอีทัู้่็ยิ่สนิทสนมันยิ่ึ้นไปอี
"แ้มวันนี้โอมเามารับใ่ไหม" มีนาเอ่ยึ้น
"้ะ นารู้ไ้ไ"
"นาแ่เาเอาน่ะ"
"เาเ่นะเนี่ย แอ๊ะ น้ำหอมอนาเหมือนที่แ้มใ้เลย เหมือนันเป๊ะเลย" ปราภัทรสร้อมอน้ำหอมราาแพในมืออมีนา
"ริเหรอ บัเอิัเลย ว่าแ่อแ้มื้อเอเหรอ" มีนายิ้มแ้มปริ
"เปล่า้ะ น้ำหอมราาแพนานั้น แ้มไม่มีปัาื้อใ้หรอ พอีโอมเาื้อให้เป็นอวัวันวาเลนไทน์น่ะ" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้มีนา
"นา็เหมือนัน ไม่ไ้ื้อเอหรอ มีนื้อให้เป็นอวั" มีนาอมยิ้มเมื่อนึถึใรบาน
"ริเหรอ ใรันที่ื้อให้นา ใอะไม่บอันเลยใ่ไหมว่ามีแฟนแล้ว"
"มันยัไม่ถึเวลา แ้มไม่้อลัวหรอ สัวันแ้มะไ้รู้ัเาแน่ ถึเวลานั้นแ้มะไม่าิาฝันเลยล่ะ"
"นานั้นเียว เราัะรู้ัเร็วๆ แล้วสิ"
"ถึอนนั้น เราหวัว่าแ้มะไม่เสียสิ่อนนะ" มีนา้อมอปราภัทรสรทา้าน้า้วยสายาแ็ร้าว
"นาว่าอะไรนะ" ปราภัทรสรเอ่ยถามเพื่อวามแน่ใอีรั้
"เปล่า้ะ อย่าไปสนใเลย เรา็แ่พูอะไรไปเรื่อยเปื่อย" มีนาส่ยิ้มให้เพื่อนเพื่อลบเลื่อนวามรู้สึ้าใน
"อืม" ปราภัทรสรพยัหน้ารับ
"แ้มรับ" มฤษเอ่ยึ้นเมื่อเินมาถึหน้าเาร์เอร์
"มาถึเร็วั" ปราภัทรสรหันไปส่ยิ้มให้มฤษแฟนหนุ่มที่บันมานานหนึ่ปีเ็ม
"ีัเลย ถ้านามีนมารับอย่านี้บ้า็ะี" มีนามอหน้ามฤษไม่วาา
"ไป้วยันนะนา" ปราภัทรสรเอ่ยวน
"มันะีเหรอ แ้ม นาเรใัเลย"
"เรใอะไรัน เราเป็นเพื่อนันนะ บอหลายรั้แล้วไม่เยำเลย ไปเถอะ" ปราภัทรสรว้าแนมีนาให้เินาม
"็ไ้" มีนายิ้มว้า
มฤษับรถันหรูพาทั้สอสาวไปแวะทานอาหารที่ร้านแห่หนึ่ ทั้สามนนั่ทานันไปุยันไปอย่าเป็นันเอเหมือนเมื่อรั้สมัยเรียน้วยันไม่มีผิเพี้ยน ปราภัทรสรรัและไว้ใมีนาับมฤษมา มีเรื่อหรือปัหาอะไรเธอมัะปรึษาทั้สอนอยู่เสมอเสมือนเป็นนในรอบรัว โยเพาะมฤษแม้ายหนุ่มะร่ำรวยแ่็ไม่เยรัเียเธอับมีนาที่มีานะ่ำ้อยว่าเลยสัรั้
"อร่อยไหม" มฤษเอ่ยถามปราภัทรสร
"อืม อร่อยมาเลย" หิสาวยิ้มรับ
"อร่อย็ทานเยอะๆ นะ" มือหนาลูบศีรษะบา้วยวามเอ็นูเหมือนที่เยทำมาลอที่บหาัน
"แหม หวานันัเลยนะู่นี้ นึว่ามาันแ่สอน" มีนาเอ่ยึ้น
"หวานอะไรันนา เราับโอม็ุยันปินะ ใ่ไหมโอม" ปราภัทรสรหันไปทามฤษ
"อืม ใ่ " มฤษ้อหน้ามีนาแวบหนึ่
"นาทานเยอะๆ นะ" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้มีนา
"อืม"มีนาพยัหน้ารับ
"โอมรู้ไหม นามีแฟนแล้วนะ แถมยัื้อน้ำหอมยี่ห้อเียวัน ับที่โอมื้อให้แ้มเป๊ะเลย"
"ริเหรอ ว่าแ่ใรเหรอ" มฤษถามพลาหันไปมอหน้ามีนา
"นาไม่อบอนะ ไว้ให้แน่ใว่านี้่อน" มีนา้มหน้าล้วยใบหน้าเศร้าหมอ
"อให้บันนานๆ ็แล้วัน" มฤษมอมีนาที่เป็นเพื่อนันมานานพร้อมับถอนหายใเบาๆ
"เี๋ยว หลัาที่โอมไปส่แ้มที่บ้าน ฝาไปส่มีนา้วยนะ" ปราภัทรสรยื่นมือบาไปแะมือหนาเบาๆ
"ไ้สิ" ร่าหนารับำ
"อบุนะ" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้มฤษ
"ไม่เป็นไรหรอ เราลับเอไ้" มีนาเอ่ย้านึ้น
"ไม่้อเรใหรอ อย่าลืมสิว่าเราเป็นเพื่อนัน" มฤษเอ่ยึ้น
"ไปเถอะนะนา ให้โอมไปส่เถอะ" ปราภัทรสรเอ่ยเสริมึ้นอีน
"็ไ้ อบุนะ" มีนาส่ยิ้มให้ปราภัทรสรับมฤษ
ไม่นานนัมฤษ็แล่นรถันหรูไปอสนิทรหน้าบ้านเ่าปราภัทรสร มฤษรีบลารถทิ้ให้มีนาอยู่ในรถเพียลำพัเินามหลัปราภัทรสรเ้าไปส่ถึ้าในบ้านเหมือนเ่นเย ไม่ี่นาที็ลับึ้นมาบนรถบึ่แล่นออไปยัอนโหรู ทันทีที่เปิประูอนโออายหนุ่ม็ว้าแนมีนาผลัเธอเ้าไป้าในห้อนอนเหวี่ยเธอลบนเียแรๆ ้วยวามโรธเือ
"โอ้ย! นาเ็บนะ" ร่าบาเยหน้าึ้นมอหน้าายหนุ่ม
"เ็บ็ี ะไ้ำไว้ว่า้อทำัวยัไ" ้อมอใบหน้าเนียนไม่วาา
"นาไม่ไ้ทำอะไรผิสัหน่อย ทำไม้อโรธ้วย" ร่าบาเอ่ยเสียสั่นทำท่าะร้อไห้
"อย่ามาเสแสร้ เธอะไปบผู้ายนไหน ันไม่สนใหรอนะ แ่อย่าพยายามแสัวอยู่นิ่ๆ เยๆ็พอ"
"็แ่น้ำหอมวเียว แ้มเาไม่แอ๊ะใสสัยอะไรหรอ อย่าิมานะะ" เอ่ยน้ำเสียอออ้อน
"ั้นเหรอ อย่าให้แ้มรู้เรื่ออเราเ็า ไม่อย่านั้นันเอาเธอายแน่!" มือหนาับบีบแ้มเรียวแรๆ นเิรอยแแล้วผละออหันหลัให้เธออย่าหัวเสีย
"นา อโทษ่ะ นาะไม่ทำอีแล้ว อย่าโรธนาเลยนะะ" ร่าบาลุึ้นสวมอายหนุ่มาทา้านหลั
"เธออยาไ้้อารอะไร ัน็หามาให้เธอไ้หม ออย่าเียวอย่าให้แ้มรู้เรื่ออเรา เธอเ้าใไหม" ร่าหนาหันไปมอใบเนียนที่น้ำาปริ่มำลัะไหลออมา
"นาเ้าใ่ะ" ปล่อยน้ำาไหลอาบแ้ม
"อย่าร้อเลยนะ" มือหนาปาเ็น้ำาบนแ้มเธออย่าอ่อนโยน
"นา รัโอมมานะ" เอ่ยเสียสั่นเรือ
"โอมรู้" ยื่นหน้าเ้าไปหอมแ้มเนียนฟอหนึ่
ร่าหนา้อนอุ้มร่าบาไปวาบนเียแล้วามลไปประบูบริมฝีปาเธออย่าูื่ม่า็ออนลิ้นเ้าเี่ยววัันไปมาอย่าหิวระหายอยู่ในโพลปาอึ่ันและัน านั้น็่อยๆ ปลเปลื้ออาภร์อันและันออทีละิ้นนเปลือยเปล่า ไม่นาน็หลอมรวมันเป็นหนึ่เียวโยไร้ารป้อันใๆ ทั้สิ้น นพาันไปสูุ่หมายปลายทาแห่วามหฤหรรษ์อย่าสุสมใ
"ทุวันนี้ ยัินยาุมอยู่ใ่ไหม" ถามพลาใ้มือหนาบีบเล้นหน้าอเ่ึเปลือยเปล่าทั้สอ้าไป้วย
"อืม นาไม่ลืมหรอ" บหน้าเ้าับอว้า
"ี ว่า่ายแบบนี้ ะไ้อยู่้วยันไปนานๆ หน่อย"
"ให้นาอยู่ับโอมลอไปไม่ไ้เหรอ" ใ้มือบาลูบแผอเปลือยายหนุ่มไปมา
"็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ไ้ ะถามทำไม" ร่าหนาลุึ้นนั่
"นารู้ว่าโอมรัแ้มมา แู่เหมือนแ้มเาะรัโอมไม่มาพอนะ ถึไม่ยอมมีอะไร้วย นี่็บันมาั้หนึ่ปีแล้ว"
"ไม่้อพูมาหรอ รู้แ่ว่ามีหน้าที่รอรับอารม์วาม้อาราัน็พอ" ้มลูบประบริมฝีปาบาเพื่อเริ่มบทพิศวาสอีรั้ามอารม์ำหนัที่ลั่้าภายในายอย่าไม่มีวันสิ้นสุ โยหิสาวใ้ร่าสมยอมอย่าเ็มใอย่าไม่มีอิออ เพราะรัมาถึเป็นแ่ที่ระบายวามใร่อายหนุ่มเพียอย่าเียวเธอ็ยอม อย่าน้อยๆ เธอ็ไ้รอบรอร่าายและทำให้ายหนุ่มิใเรือนร่าลีลาอเธอมานานว่ารึ่ปี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น