ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เงื่อนไขระหว่างเรา
วัน่อมา
เ้าวันใหม่มฤษไปรับปราภัทรสรที่บ้านแ่เ้ามายัมหาวิทยาลัยพร้อมัน ายหนุ่มเินไปส่เธอถึหน้าึะานั้น็ปลีัวออไป มีนาแอบแปลใที่เห็นมฤษมาส่ปราภัทรสรถึะแ่เ้า ทั้ๆ ที่ไม่เยเห็นมา่อน้วยวามสสัย
"แ้ม ทำไมโอมเาถึมาส่เธอแ่เ้าล่ะ" มีนาเินเ้าไปหาเพื่อน
"ือั้แ่วันนี้ไป โอมเาะเป็นนไปรับส่เราทุวันเอน่ะ" ปราภัทรสรเอ่ยไปยิ้มไป
"หมายวามว่ายัไเหรอ" มีนามวิ้วมุ่น
"ือเราสอนลบันเป็นแฟนแล้ว"
"อะไรนะ! ั้แ่เมื่อไหร่ัน" มีนาใแ่พยายามเ็บอาารเอาไว้
"เมื่อวานอนเย็นน่ะ โอมเาเป็นนอเรา่อน มาเรามีรูปใหู้้วย" ปราภัทรสรยื่นโทรศัพท์มือถือนเอให้มีนาูรูปถ่ายเธอับมฤษในร้านอาหารหรู
มีนา่อยๆ เลื่อนูรูปภาพปราภัทรสรับมฤษที่ถ่ายู่ันอย่าสนิทสนม้วยวามอิา ริษยาภายในใ ยิ่เห็น่ออุหลาบสีแ่อให่ที่ายหนุ่มเป็นนมอบให้ปราภัทรสร็ยิ่ไม่พอใ รอยยิ้มอนทัู้่และบรรยาาศที่แสนะโรแมนิหรูหรามันยิ่ทำให้เธออยาะเ้าไปแทนที่ปราภัทรสรเหลือเิน
"เป็นไ สวยไหมนา" ปราภัทรสรเอ่ยถามึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเรียบเยอเพื่อนรหน้า
"อืม เรายินี้วยนะ" มีนายื่นโทรศัทพ์ืนให้ปราภัทรสร
"ั้นเราไปเรียนันเถอะ" ปราภัทรสรเินนำมีนาเ้าไป้าในึ
เวลาล่วเลยไปนถึเที่ยวันในโรอาหารอมหาลัย ระหว่าที่ปราภัทรสรับมีนาำลันั่ทานมื้อเที่ย้วยัน มฤษ็เินถือน้ำหวานสามแ้วรเ้าไปหานทัู้่พร้อมับนั่ล้าๆ ปราภัทรสรพลาวาแ้วน้ำหวานลบนโ๊ะอย่าอารม์ี
"น้ำหวานนละแ้วนะ เราื้อมาฝา" มือหนาเลื่อนแ้วน้ำหวานไปรหน้าปราภัทรสรและมีนา
"อบใ้ะ" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้มฤษ
"อบุนะ โอม" มีนาเอ่ยึ้นพลามอหน้าายหนุ่มรหน้าแวบหนึ่
"ไม่้ออบุหรอ เราเป็นเพื่อนัน มีอะไร็แบ่ปันันมัน็ีแล้วไม่ใ่เหรอ" ายหนุ่มหันไปมอหน้ามีนา
"อืม เรายินี้วยนะ ที่โอมับแ้มบันเป็นแฟนแล้ว" มีนาเอ่ยออไปทั้ๆ ที่ร้ามับวามรู้สึ้าใน
"อบในะ" ายหนุ่มยิ้มรับ
่วหัว่ำปราภัทรสรยืนหมุนสำรวนเออยู่รหน้าระในห้อนอน หลัาที่สวมใสุ่เรสยาวเหนือเ่าลายอไม้สีฟ้า้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า รอมฤษมารับไปูหนัามที่ไ้นัหมายันไว้ั้แ่เมื่ออนลาวัน ยายบัวยืนมอหลานสาวที่สวยสะพรั่ึ้นทุวัน้วยวามัวลใ ลัวว่าหาวันหนึ่เธอผิหวัาวามรัะทำใไม่ไ้ ยิ่มีานะที่แ่าันเท่าไหร่็ยิ่มีวามเสี่ยสู
"ยาย แ้มสวยไหม๊ะ" ร่าบาหันไปเอ่ยถามยายบัว
"้ะ สวยมาเลยลู" หิสูวัยส่ยิ้มให้หลานรั
"เี๋ยวาลับแ้มะื้อนมมาฝานะ ยายอยู่นเียวไ้ใ่ไหม"
"้ะ ไม่้อห่วยายหรอ เรานั้นแหละูแลัวเอให้ีๆ รู้ไหม ำที่ยายเยบอไ้ใ่ไหม"
"ำไ้้ะ แ้มะรันวลสวนัว ไม่ใ่ายปล่อยัวให้ใรเ็า ถ้ายัไม่ไ้แ่าน"
"เยี่ยมเลย แ่แ้มรู้ใ่ไหม ว่าเราับโอมมัน่าันเินไป เผื่อใไว้บ้า็ีนะลู"
"้ะ ยาย" ร่าบาแอบัวลใ
ไม่ี่นาทีมฤษ็แล่นรถมาอรหน้าบ้านเ่า ปราภัทรสรเห็นอย่านั้น็รีบพานเอึ้นไปบนรถนั่้มหน้าไม่พูไม่านมฤษแปลใสสัยับท่าทาอหิสาว้าายที่เพิ่ลบันเป็นแฟนหมาๆ
"แ้มเป็นอะไรหรือเปล่า"
"เปล่า แ้มแ่...." ร่าบาหยุำพูไว้แ่นั้น้วยวามลาลัว
"มีอะไรไม่สบายใ ็พูออมาเถอะ เราพร้อมรับฟัเสมอ ไว้ใเราไ้"
"โอมะไม่ทิ้แ้มไปใ่ไหม"
"ทำไมถามแบบนั้นล่ะ" ายหนุ่มมวิ้วเ้าหาัน
"โอม็เห็นว่าเรามัน่าันเินไป อีอย่าโอมมีสิทธิ์ะเลือผู้หินไหน็ไ้"
"่าันแล้วยัไ มันไม่สำัสำหรับโอมหรอนะ มันสำัที่ว่าโอมรัใร่าหา โอมยอมรับนะว่าเมื่อ่อนเยบผู้หิหลายน แ่อนนี้เรามีแ่แ้มนเียวเท่านั้น รู้ไหม"
"แ้มรู้ แ่แ่นั้นมันไม่พอ"
"เอาเป็นว่าบันสัหนึ่ปี โอมะพาไปพบพ่อับแม่็แล้วันนะ"
"ริเหรอ แล้วพ่อับแม่โอมะรับไ้เหรอ"
"ไ้สิ ไ้แน่นอน อแ่แ้มทำัวน่ารั็พอ"
"อืม" ร่าบายิ้มพยัหน้ารับ
ภายในโรหนัในห้าสรรพสิน้าื่อัใลาเมือที่มืสลัวมีแ่แสาอภาพที่สาแสส่อสว่าออมาเท่านั้น สอหนุ่มสาวที่นั่เีย้าันำลัหัวเราะบัน้วยันอย่ามีวามสุให้ับหนัทีู่อยู่เบื้อหน้าพร้อมับนอื่นๆ
เวลาผ่านไปว่าเือบสอั่วโมทั้สอน็พาันเินออมา แล้วเลยเ้าไปในร้านนมเ้เ้าัเพื่อื้อลับไปฝายายบัว านั้นมฤษ็พาปราภัทรสรบึ่รถันหรูแล่นไปยัอนโหรูส่วนัวอนเอ้วยวามรวเร็ว
ายหนุ่มเินนำหน้าร่าบาเ้าไป้าในห้อพร้อมับรีโมทเปิแอร์ ปราภัทรสรเินวาสายามอไปทั่วห้อ้วยวามื่นมับารออแบบแ่ภายในห้อทีู่หรูหรา นไม่ิว่าเธอะไ้มีโอาสไ้เ้ามาสัมผัสและเห็นับานเอในวันนี้
"อบไหม" ร่าหนาเอ่ยึ้นพลาทิ้ัวนั่ลบนโฟานุ่ม
"อืม สวยมาเลย" ทิ้ัวนั่ล้าๆ ายหนุ่ม
"ในห้อนอนยัสวยว่านี้อีนะ อยาเห็นไหม" สายาม้อมอใบหน้าเนียนไม่วาา
"มันะีเหรอ" มือบาระับำระเป๋าสะพายบนัแน่นึ้น
"ไม่เห็นะเป็นอะไรเลย แ่เ้าไปูเยๆ เอ ไป" ร่าหนาลุึ้นยืนเินนำหน้าเธอรไปยัห้อนอน
ปราภัทรสร่อยๆ ลุึ้นเินามหลัายหนุ่มเ้าไปในห้อนอนที่เปิประูทิ้เอาไว้้อนรับเธอ ทันทีที่เธอ้าวาเ้าไป้าในเธอ็ถูร่าหนารวบเ้าไปอาทา้านหลัโยไม่ทันั้ัว
"อุ้ย! " ร่าบาสะุ้ใ
"อโทษนะ ที่ทำให้ใ" อรัร่าบาแน่นึ้น
"โอมะทำอะไร ปล่อยแ้มเถอะ"
"ทำไม เราเป็นแฟนันแล้ว ะแสวามรั่อันมันไม่ใ่เรื่อผิอะไรสัหน่อย"
"โอมปล่อยแ้ม่อนไ้ไหม"
"ไ้สิ" ท่อนแนหนายอมเปลี่ยนเธอให้เป็นอิสระทันทีามำอ
"โอมพาแ้มลับเถอะ เี๋ยวมันะึมาไปว่านี้ แ้มเป็นห่วยาย้วย"
"อยู่่ออีสัหน่อยนะ" มือหนา่อยๆ เยามนึ้นแล้วยื่นหน้าเ้าไปใล้ๆ ใบหน้าเนียนนลมหายใรัน
"อย่า" ร่าบารีบหันหน้าหนีพร้อมับใ้มือบาแะริมฝีปาหนา้าเอาไว้
"ทำไม" ถามพลารวบับมือบาเอาไว้
"แ้ม อไ้ไหมระหว่าที่เราบัน เราสอนะไม่มีอะไรเินเลย นว่าเราสอนะแ่านัน"
"อะไรนะ!" มฤษไม่อยาะเื่อหูนเอ
"แ้มอไ้ไหม" มอสบสายาายหนุ่มอย่าสื่อวามหมาย
"ไ้สิ ถ้ามันะทำให้แ้มสบายใ"
"อบุนะ โอม ที่เ้าใแ้ม" ส่ยิ้มหวานให้ายหนุ่ม
"แล้วโอมทำอะไรไ้บ้า บอหน่อยไ้ไหม" รวบร่าบาเ้ามาแนบอว้า
"เอ่อ...อ็พอแล้วมั้"
"อูบ ับหอมเพิ่มหน่อยไ้ไหมนะ"
"็ไ้" ยิ้มเินอาย
"ไ้ยินแบบนี้ ่อยื่นใหน่อย" ร่าหนา่อยๆ ผละออาร่าบาพร้อมับ้อมอใบหน้าเนียนาเป็นมัน
ทั้สอน่า็มอสบาันไปมา้วยวามรู้สึที่ี่อัน เปลือาบา่อยๆ ปิล้าๆ เมื่อใบหน้าสายื่นเ้ามาใล้เรื่อยๆ นสัมผัสถึลมหายใอันและัน ไม่ี่อึใริมฝีปาหนา็ประบูบลบนริมฝีปาบาอเธอ้วยวามนุ่มนวลอ่อนโยนแล้ว่อยๆ ผละออาัน แล้วสวมอันไว้แน่น้วยวามสุใ
หลายวัน่อมา
เวลาพลบ่ำภายในห้อนอนปราภัทรสรนั่มอภาพถ่ายฤีมาราที่เสียไปั้แ่เธอยัไม่รู้วาม หลัาที่วาสายามฤษที่ำลัเที่ยวผับับเพื่อนๆ อย่าสนุสนานเธอไม่ไ้ห้ามปรามหรือ่อว่าอะไรที่ายหนุ่มเที่ยวลาืน เพียแ่เือนให้ายหนุ่มื่มน้อยๆ หน่อยแ่นั้น
วาหวาน้อมอมาราในรูปที่มีหน้าาสะสวย ึ่เธอถอแบบมาราออมาไม่มีผิเพี้ยน หาใรที่เยหน้ามาราอเธอมา่อน แล้วมาพบเธอ็ะเาออไม่ยาว่าเธอเป็นลูสาวอใรอย่าแน่นอน ยิ่รอยยิ้มหวานนั้นมันยิ่ทำให้ายหนุ่มหลายนไหวใ
"แม่สวยมา เลยรู้ไหมะ แ้มรัแม่มานะะ แ้มใล้ะเรียนบแล้ว หวัว่าแม่ำลัมอูวามสำเร็อแ้มอยู่บนฟ้านะะ" ร่าบาูบลบนรูปภาพแล้วล้มัวลนอนบนเีย
ภายในผับื่อัมีนาในุเรสอเาะสีแสั้นแ่ห่อหุ้มสะโพเผยให้เห็นเรียวาอ่อนาวเนียนำลันั่้อมอมฤษับลุ่มเพื่อนายสามสี่นอยู่รโ๊ะมุมหนึ่อผับห่าๆ พลาื่มเรื่อไป้วยเพียลำพั ระหว่านั้น็มีายหนุ่มมาหน้าหลายาเ้ามาอนแ้วเธออยู่เป็นระยะ
เมื่อสบโอาสที่มฤษลุออไปาลุ่มเพื่อนเพียลำพั มีนา็ไม่รีรอรีบลุามหลัายหนุ่มไปิๆ นถึหน้าห้อน้ำ รอไม่นานายหนุ่ม็เินออมาเธอึทำท่าเินโัโเเ้าไปนายหนุ่มัๆเหมือนนำลัเมามายไม่ไ้สิ นอยู่ในอ้อมแนอายหนุ่มอย่าที่้อาร
"โอ้ย! อโทษ่ะ ันเมาไปหน่อย" แสร้ทำเป็นไม่รู้ัายหนุ่มรหน้า
"นี่ มีนา เธอเอเหรอ" ายหนุ่มมอสำรวใบหน้าเนียนที่แ่แ้มสีัและเสื้อผ้าน้อยิ้นเผยให้เห็นเรือนร่าผิวาวเนียนล่อาล่อใ
"ใรเหรอ" ร่าบา้อมอใบหน้าายหนุ่มพร้อมับเอียอไปมา
"นี่ เธอเมานำเราไม่ไ้เลยเหรอ ันโอมไ"
"อ่อ โอมเพื่อนรันี่เอ ันลับ่อนนะ" มีนาหมุนัวหันหลัให้ายหนุ่มทำท่าะเินออไปแ่ลับล้มพับไม่ไ้สิลพื้นไป่อหน้ามฤษเสียอย่านั้น
"นา นา ื่นสิ นี่เธอเมามานานี้เลยเหรอ ให้ายเถอะ" มฤษรีบ้อนอุ้มเธอึ้นแล้วรีบเินรไปยัรถันหรูทันวัน
มฤษัสินใพามีนาลับไปยัอนโอนเอเมื่อเรียปลุเท่าไรเธอ็ไม่ยอมื่นึ้นมา อีอย่าถ้าพาเธอลับบ้านอนนี้เธออาะโนพ่อแมุ่่าเอา็ไ้และเาะโนหาเลไป้วย ร่าหนา่อยๆ วาร่าบาลบนเียพร้อมับห่มผ้าให้เธอ แล้วปลีัวพานเอไปนอนห้อถัไป มีนาแอบยิ้มีใอยู่ใ้ผ้าห่มที่สามารถทำให้ายหนุ่มที่เธออบพอสนในไ้แ่นี้เธอ็มีวามสุมาแล้ว
เ้าวันใหม่มฤษไปหยุยืนอยู่รหน้าประูห้อน้ำพร้อมับเาะประูเรียน้าในออมา ทันทีที่ประูห้อน้ำถูเปิาน้าในมฤษ็รีบหันหน้าหนีทันวัน้วยวามใ มีนาในสภาพผ้านหนูพันัวผืนเียวแอบยิ้มมอแผ่นหลัว้า้วยวามบัน
"นายใอะไรเหรอ"
"เปล่า รีบลับไปไ้แล้ว มีเรียน่วบ่ายไม่ใ่เหรอ"
"ใ่ แ่อนนี้เพิ่ะสิบโมเอ ะรีบไล่ไปไหนล่ะ"
"ันว่าเธอวระทำัวให้มันีๆ หน่อยนะ ไม่วรปล่อยให้ัวเอเมานานั้น โยที่ไม่มีเพื่อนไป้วย ราวหน้าราวหลัอย่าให้เห็นอีนะ"
"ทำไม ใระเรียบร้อยเหมือนแ้มล่ะ" มีนาเอ่ยประประัน
"ใ่ รู้ัว็ี รีบลับไปะ" มฤษเอ่ยบแล้วเินออไปทันที
"เอะ! อยูเถอะ สัวันันะทำให้นายหลันนัวหัวไม่ึ้นเลยล่ะ" มีนายยิ้มมุมปา
เ้าวันใหม่มฤษไปรับปราภัทรสรที่บ้านแ่เ้ามายัมหาวิทยาลัยพร้อมัน ายหนุ่มเินไปส่เธอถึหน้าึะานั้น็ปลีัวออไป มีนาแอบแปลใที่เห็นมฤษมาส่ปราภัทรสรถึะแ่เ้า ทั้ๆ ที่ไม่เยเห็นมา่อน้วยวามสสัย
"แ้ม ทำไมโอมเาถึมาส่เธอแ่เ้าล่ะ" มีนาเินเ้าไปหาเพื่อน
"ือั้แ่วันนี้ไป โอมเาะเป็นนไปรับส่เราทุวันเอน่ะ" ปราภัทรสรเอ่ยไปยิ้มไป
"หมายวามว่ายัไเหรอ" มีนามวิ้วมุ่น
"ือเราสอนลบันเป็นแฟนแล้ว"
"อะไรนะ! ั้แ่เมื่อไหร่ัน" มีนาใแ่พยายามเ็บอาารเอาไว้
"เมื่อวานอนเย็นน่ะ โอมเาเป็นนอเรา่อน มาเรามีรูปใหู้้วย" ปราภัทรสรยื่นโทรศัพท์มือถือนเอให้มีนาูรูปถ่ายเธอับมฤษในร้านอาหารหรู
มีนา่อยๆ เลื่อนูรูปภาพปราภัทรสรับมฤษที่ถ่ายู่ันอย่าสนิทสนม้วยวามอิา ริษยาภายในใ ยิ่เห็น่ออุหลาบสีแ่อให่ที่ายหนุ่มเป็นนมอบให้ปราภัทรสร็ยิ่ไม่พอใ รอยยิ้มอนทัู้่และบรรยาาศที่แสนะโรแมนิหรูหรามันยิ่ทำให้เธออยาะเ้าไปแทนที่ปราภัทรสรเหลือเิน
"เป็นไ สวยไหมนา" ปราภัทรสรเอ่ยถามึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเรียบเยอเพื่อนรหน้า
"อืม เรายินี้วยนะ" มีนายื่นโทรศัทพ์ืนให้ปราภัทรสร
"ั้นเราไปเรียนันเถอะ" ปราภัทรสรเินนำมีนาเ้าไป้าในึ
เวลาล่วเลยไปนถึเที่ยวันในโรอาหารอมหาลัย ระหว่าที่ปราภัทรสรับมีนาำลันั่ทานมื้อเที่ย้วยัน มฤษ็เินถือน้ำหวานสามแ้วรเ้าไปหานทัู้่พร้อมับนั่ล้าๆ ปราภัทรสรพลาวาแ้วน้ำหวานลบนโ๊ะอย่าอารม์ี
"น้ำหวานนละแ้วนะ เราื้อมาฝา" มือหนาเลื่อนแ้วน้ำหวานไปรหน้าปราภัทรสรและมีนา
"อบใ้ะ" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้มฤษ
"อบุนะ โอม" มีนาเอ่ยึ้นพลามอหน้าายหนุ่มรหน้าแวบหนึ่
"ไม่้ออบุหรอ เราเป็นเพื่อนัน มีอะไร็แบ่ปันันมัน็ีแล้วไม่ใ่เหรอ" ายหนุ่มหันไปมอหน้ามีนา
"อืม เรายินี้วยนะ ที่โอมับแ้มบันเป็นแฟนแล้ว" มีนาเอ่ยออไปทั้ๆ ที่ร้ามับวามรู้สึ้าใน
"อบในะ" ายหนุ่มยิ้มรับ
่วหัว่ำปราภัทรสรยืนหมุนสำรวนเออยู่รหน้าระในห้อนอน หลัาที่สวมใสุ่เรสยาวเหนือเ่าลายอไม้สีฟ้า้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า รอมฤษมารับไปูหนัามที่ไ้นัหมายันไว้ั้แ่เมื่ออนลาวัน ยายบัวยืนมอหลานสาวที่สวยสะพรั่ึ้นทุวัน้วยวามัวลใ ลัวว่าหาวันหนึ่เธอผิหวัาวามรัะทำใไม่ไ้ ยิ่มีานะที่แ่าันเท่าไหร่็ยิ่มีวามเสี่ยสู
"ยาย แ้มสวยไหม๊ะ" ร่าบาหันไปเอ่ยถามยายบัว
"้ะ สวยมาเลยลู" หิสูวัยส่ยิ้มให้หลานรั
"เี๋ยวาลับแ้มะื้อนมมาฝานะ ยายอยู่นเียวไ้ใ่ไหม"
"้ะ ไม่้อห่วยายหรอ เรานั้นแหละูแลัวเอให้ีๆ รู้ไหม ำที่ยายเยบอไ้ใ่ไหม"
"ำไ้้ะ แ้มะรันวลสวนัว ไม่ใ่ายปล่อยัวให้ใรเ็า ถ้ายัไม่ไ้แ่าน"
"เยี่ยมเลย แ่แ้มรู้ใ่ไหม ว่าเราับโอมมัน่าันเินไป เผื่อใไว้บ้า็ีนะลู"
"้ะ ยาย" ร่าบาแอบัวลใ
ไม่ี่นาทีมฤษ็แล่นรถมาอรหน้าบ้านเ่า ปราภัทรสรเห็นอย่านั้น็รีบพานเอึ้นไปบนรถนั่้มหน้าไม่พูไม่านมฤษแปลใสสัยับท่าทาอหิสาว้าายที่เพิ่ลบันเป็นแฟนหมาๆ
"แ้มเป็นอะไรหรือเปล่า"
"เปล่า แ้มแ่...." ร่าบาหยุำพูไว้แ่นั้น้วยวามลาลัว
"มีอะไรไม่สบายใ ็พูออมาเถอะ เราพร้อมรับฟัเสมอ ไว้ใเราไ้"
"โอมะไม่ทิ้แ้มไปใ่ไหม"
"ทำไมถามแบบนั้นล่ะ" ายหนุ่มมวิ้วเ้าหาัน
"โอม็เห็นว่าเรามัน่าันเินไป อีอย่าโอมมีสิทธิ์ะเลือผู้หินไหน็ไ้"
"่าันแล้วยัไ มันไม่สำัสำหรับโอมหรอนะ มันสำัที่ว่าโอมรัใร่าหา โอมยอมรับนะว่าเมื่อ่อนเยบผู้หิหลายน แ่อนนี้เรามีแ่แ้มนเียวเท่านั้น รู้ไหม"
"แ้มรู้ แ่แ่นั้นมันไม่พอ"
"เอาเป็นว่าบันสัหนึ่ปี โอมะพาไปพบพ่อับแม่็แล้วันนะ"
"ริเหรอ แล้วพ่อับแม่โอมะรับไ้เหรอ"
"ไ้สิ ไ้แน่นอน อแ่แ้มทำัวน่ารั็พอ"
"อืม" ร่าบายิ้มพยัหน้ารับ
ภายในโรหนัในห้าสรรพสิน้าื่อัใลาเมือที่มืสลัวมีแ่แสาอภาพที่สาแสส่อสว่าออมาเท่านั้น สอหนุ่มสาวที่นั่เีย้าันำลัหัวเราะบัน้วยันอย่ามีวามสุให้ับหนัทีู่อยู่เบื้อหน้าพร้อมับนอื่นๆ
เวลาผ่านไปว่าเือบสอั่วโมทั้สอน็พาันเินออมา แล้วเลยเ้าไปในร้านนมเ้เ้าัเพื่อื้อลับไปฝายายบัว านั้นมฤษ็พาปราภัทรสรบึ่รถันหรูแล่นไปยัอนโหรูส่วนัวอนเอ้วยวามรวเร็ว
ายหนุ่มเินนำหน้าร่าบาเ้าไป้าในห้อพร้อมับรีโมทเปิแอร์ ปราภัทรสรเินวาสายามอไปทั่วห้อ้วยวามื่นมับารออแบบแ่ภายในห้อทีู่หรูหรา นไม่ิว่าเธอะไ้มีโอาสไ้เ้ามาสัมผัสและเห็นับานเอในวันนี้
"อบไหม" ร่าหนาเอ่ยึ้นพลาทิ้ัวนั่ลบนโฟานุ่ม
"อืม สวยมาเลย" ทิ้ัวนั่ล้าๆ ายหนุ่ม
"ในห้อนอนยัสวยว่านี้อีนะ อยาเห็นไหม" สายาม้อมอใบหน้าเนียนไม่วาา
"มันะีเหรอ" มือบาระับำระเป๋าสะพายบนัแน่นึ้น
"ไม่เห็นะเป็นอะไรเลย แ่เ้าไปูเยๆ เอ ไป" ร่าหนาลุึ้นยืนเินนำหน้าเธอรไปยัห้อนอน
ปราภัทรสร่อยๆ ลุึ้นเินามหลัายหนุ่มเ้าไปในห้อนอนที่เปิประูทิ้เอาไว้้อนรับเธอ ทันทีที่เธอ้าวาเ้าไป้าในเธอ็ถูร่าหนารวบเ้าไปอาทา้านหลัโยไม่ทันั้ัว
"อุ้ย! " ร่าบาสะุ้ใ
"อโทษนะ ที่ทำให้ใ" อรัร่าบาแน่นึ้น
"โอมะทำอะไร ปล่อยแ้มเถอะ"
"ทำไม เราเป็นแฟนันแล้ว ะแสวามรั่อันมันไม่ใ่เรื่อผิอะไรสัหน่อย"
"โอมปล่อยแ้ม่อนไ้ไหม"
"ไ้สิ" ท่อนแนหนายอมเปลี่ยนเธอให้เป็นอิสระทันทีามำอ
"โอมพาแ้มลับเถอะ เี๋ยวมันะึมาไปว่านี้ แ้มเป็นห่วยาย้วย"
"อยู่่ออีสัหน่อยนะ" มือหนา่อยๆ เยามนึ้นแล้วยื่นหน้าเ้าไปใล้ๆ ใบหน้าเนียนนลมหายใรัน
"อย่า" ร่าบารีบหันหน้าหนีพร้อมับใ้มือบาแะริมฝีปาหนา้าเอาไว้
"ทำไม" ถามพลารวบับมือบาเอาไว้
"แ้ม อไ้ไหมระหว่าที่เราบัน เราสอนะไม่มีอะไรเินเลย นว่าเราสอนะแ่านัน"
"อะไรนะ!" มฤษไม่อยาะเื่อหูนเอ
"แ้มอไ้ไหม" มอสบสายาายหนุ่มอย่าสื่อวามหมาย
"ไ้สิ ถ้ามันะทำให้แ้มสบายใ"
"อบุนะ โอม ที่เ้าใแ้ม" ส่ยิ้มหวานให้ายหนุ่ม
"แล้วโอมทำอะไรไ้บ้า บอหน่อยไ้ไหม" รวบร่าบาเ้ามาแนบอว้า
"เอ่อ...อ็พอแล้วมั้"
"อูบ ับหอมเพิ่มหน่อยไ้ไหมนะ"
"็ไ้" ยิ้มเินอาย
"ไ้ยินแบบนี้ ่อยื่นใหน่อย" ร่าหนา่อยๆ ผละออาร่าบาพร้อมับ้อมอใบหน้าเนียนาเป็นมัน
ทั้สอน่า็มอสบาันไปมา้วยวามรู้สึที่ี่อัน เปลือาบา่อยๆ ปิล้าๆ เมื่อใบหน้าสายื่นเ้ามาใล้เรื่อยๆ นสัมผัสถึลมหายใอันและัน ไม่ี่อึใริมฝีปาหนา็ประบูบลบนริมฝีปาบาอเธอ้วยวามนุ่มนวลอ่อนโยนแล้ว่อยๆ ผละออาัน แล้วสวมอันไว้แน่น้วยวามสุใ
หลายวัน่อมา
เวลาพลบ่ำภายในห้อนอนปราภัทรสรนั่มอภาพถ่ายฤีมาราที่เสียไปั้แ่เธอยัไม่รู้วาม หลัาที่วาสายามฤษที่ำลัเที่ยวผับับเพื่อนๆ อย่าสนุสนานเธอไม่ไ้ห้ามปรามหรือ่อว่าอะไรที่ายหนุ่มเที่ยวลาืน เพียแ่เือนให้ายหนุ่มื่มน้อยๆ หน่อยแ่นั้น
วาหวาน้อมอมาราในรูปที่มีหน้าาสะสวย ึ่เธอถอแบบมาราออมาไม่มีผิเพี้ยน หาใรที่เยหน้ามาราอเธอมา่อน แล้วมาพบเธอ็ะเาออไม่ยาว่าเธอเป็นลูสาวอใรอย่าแน่นอน ยิ่รอยยิ้มหวานนั้นมันยิ่ทำให้ายหนุ่มหลายนไหวใ
"แม่สวยมา เลยรู้ไหมะ แ้มรัแม่มานะะ แ้มใล้ะเรียนบแล้ว หวัว่าแม่ำลัมอูวามสำเร็อแ้มอยู่บนฟ้านะะ" ร่าบาูบลบนรูปภาพแล้วล้มัวลนอนบนเีย
ภายในผับื่อัมีนาในุเรสอเาะสีแสั้นแ่ห่อหุ้มสะโพเผยให้เห็นเรียวาอ่อนาวเนียนำลันั่้อมอมฤษับลุ่มเพื่อนายสามสี่นอยู่รโ๊ะมุมหนึ่อผับห่าๆ พลาื่มเรื่อไป้วยเพียลำพั ระหว่านั้น็มีายหนุ่มมาหน้าหลายาเ้ามาอนแ้วเธออยู่เป็นระยะ
เมื่อสบโอาสที่มฤษลุออไปาลุ่มเพื่อนเพียลำพั มีนา็ไม่รีรอรีบลุามหลัายหนุ่มไปิๆ นถึหน้าห้อน้ำ รอไม่นานายหนุ่ม็เินออมาเธอึทำท่าเินโัโเเ้าไปนายหนุ่มัๆเหมือนนำลัเมามายไม่ไ้สิ นอยู่ในอ้อมแนอายหนุ่มอย่าที่้อาร
"โอ้ย! อโทษ่ะ ันเมาไปหน่อย" แสร้ทำเป็นไม่รู้ัายหนุ่มรหน้า
"นี่ มีนา เธอเอเหรอ" ายหนุ่มมอสำรวใบหน้าเนียนที่แ่แ้มสีัและเสื้อผ้าน้อยิ้นเผยให้เห็นเรือนร่าผิวาวเนียนล่อาล่อใ
"ใรเหรอ" ร่าบา้อมอใบหน้าายหนุ่มพร้อมับเอียอไปมา
"นี่ เธอเมานำเราไม่ไ้เลยเหรอ ันโอมไ"
"อ่อ โอมเพื่อนรันี่เอ ันลับ่อนนะ" มีนาหมุนัวหันหลัให้ายหนุ่มทำท่าะเินออไปแ่ลับล้มพับไม่ไ้สิลพื้นไป่อหน้ามฤษเสียอย่านั้น
"นา นา ื่นสิ นี่เธอเมามานานี้เลยเหรอ ให้ายเถอะ" มฤษรีบ้อนอุ้มเธอึ้นแล้วรีบเินรไปยัรถันหรูทันวัน
มฤษัสินใพามีนาลับไปยัอนโอนเอเมื่อเรียปลุเท่าไรเธอ็ไม่ยอมื่นึ้นมา อีอย่าถ้าพาเธอลับบ้านอนนี้เธออาะโนพ่อแมุ่่าเอา็ไ้และเาะโนหาเลไป้วย ร่าหนา่อยๆ วาร่าบาลบนเียพร้อมับห่มผ้าให้เธอ แล้วปลีัวพานเอไปนอนห้อถัไป มีนาแอบยิ้มีใอยู่ใ้ผ้าห่มที่สามารถทำให้ายหนุ่มที่เธออบพอสนในไ้แ่นี้เธอ็มีวามสุมาแล้ว
เ้าวันใหม่มฤษไปหยุยืนอยู่รหน้าประูห้อน้ำพร้อมับเาะประูเรียน้าในออมา ทันทีที่ประูห้อน้ำถูเปิาน้าในมฤษ็รีบหันหน้าหนีทันวัน้วยวามใ มีนาในสภาพผ้านหนูพันัวผืนเียวแอบยิ้มมอแผ่นหลัว้า้วยวามบัน
"นายใอะไรเหรอ"
"เปล่า รีบลับไปไ้แล้ว มีเรียน่วบ่ายไม่ใ่เหรอ"
"ใ่ แ่อนนี้เพิ่ะสิบโมเอ ะรีบไล่ไปไหนล่ะ"
"ันว่าเธอวระทำัวให้มันีๆ หน่อยนะ ไม่วรปล่อยให้ัวเอเมานานั้น โยที่ไม่มีเพื่อนไป้วย ราวหน้าราวหลัอย่าให้เห็นอีนะ"
"ทำไม ใระเรียบร้อยเหมือนแ้มล่ะ" มีนาเอ่ยประประัน
"ใ่ รู้ัว็ี รีบลับไปะ" มฤษเอ่ยบแล้วเินออไปทันที
"เอะ! อยูเถอะ สัวันันะทำให้นายหลันนัวหัวไม่ึ้นเลยล่ะ" มีนายยิ้มมุมปา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น