ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ไม่เหมือนเดิม
อนโหรูปราภัทรสรับมฤษำลันั่ทานมื้อเย็น้วยัน โยมี่ออุหลาบสีแที่มฤษมอบให้เธอเนื่อาวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์วาอยู่้าๆ ไวน์ราาแพถูายหนุ่มรินลในแ้วสอใบแล้วยื่นไปให้เธอ ร่าบารับมาิบแล้ววาลมอหน้าายหนุ่ม้วยวามอึอัใ
"ทำไม มอหน้าโอมแบบนั้นล่ะ ูเหมือนแ้มไม่มีวามสุเลย" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"เปล่า แ้มมีวามสุี แ่อาะเพราะ่วนี้ยายป่วยบ่อย้วย ็เลยัวลนิหน่อย"
"มีอะไรให้โอม่วย็บอนะ"
"อืม" พยัหน้ารับ
"ทาน่อเถอะ ทานเสร็ะไ้ไปนั่พัผ่อน" มฤษ้อร่าบาในุเรสสีาวแนุ๊าาเป็นมัน
ปราภัทรสรพานเอไปหยุยืนอยู่รริมหน้า่าเพื่อรับลมและผ่อนลายอารม์ที่เ็บเอาไว้้าในนมันแทบะระเบิออเมื่อนึถึวามสัมพันธ์อมฤษับมีนา มาถึวันนี้ทั้สอน็ยัปิปาเียบทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น ถึเธอะไม่ไ้เห็นำาแ่พฤิรรมอทั้สอนมันบ่บอว่ามันมาว่าวามเป็นเพื่อน
"ืนนี้ ้าที่นี้นะ" มฤษเินเ้าไปสวมอร่าบาาทา้านหลั
"ไม่! แ้มะลับแล้ว" ร่าบาสะุ้ใเมื่อถูสัมผัสรีบยับัวถอยห่าาายหนุ่มทันที
"แ้มเป็นอะไร ท่าทาเหมือนรัเียโอมเลย" ้อมอใบหน้าเนียน
"เปล่า"
"แล้วมันเพราะอะไร" ร่าหนาเ้าไปประิร่าบาิผนัห้อัันเธอไว้้วยแนแร่ทั้สอ้า
"โอมะทำอะไร" ร่าบาเริ่มหวาหวั่นในใับท่าทาทีุ่ามอายหนุ่ม
"เราะหมั้นันแล้ว ยอมเป็นอโอมเถอะนะ" ยื่นหน้าเ้าไปใล้เธอนลมหายใรัน
"แ้มยัไม่พร้อม โอมอย่าลืมเื่อนไระหว่าเราสิ"
"ะหัวโบราไปไหน โๆ ันแล้วไม่ใ่เ็ๆ ไม่ท้อหรอเื่อโอมนะ"
"โอม" ร่าบาะัไปไม่อยาะเื่อหูนเอว่าะไ้ยินำพวนี้ออมาาปาเา
"ยอมโอมเถอะนะ ะไ้บๆ นะ"
"แ้มไม่ิเลย ว่าโอมะมีวามิเห็นแ่ัวแบบนี้ แ้มมอนผิไปริๆ " ร่าบาผลัแนายหนุ่มแล้วเินไปหยิบระเป๋าอนเอบนโ๊ะ
"แ้ม แ้ม เี๋ยว่อนสิ ะรีบไปไหน" ร่าหนารีบเินามร่าบาไปทาประูห้อ
"แ้มะลับเอ โอมไม่้อามมาหรอ" พูบปราภัทรสร็ผลัประูเินออไปทันที ทิ้ให้มฤษยืนหัวเสียอยู่ลาห้อเพียลำพั
"โธ่! โว้ย! " สบถออมา้วยวามหุหิเมื่อสิ่ที่ั้ใเอาไว้ไม่เป็นผล
เมื่อมฤษอารม์เย็นลเา็รีบ่อสายหามีนาให้เธอมาหาเาที่อนโทันที ในเมื่อนที่เารัไม่ยอมให้ในสิ่ที่เา้อารเา็ะให้นที่เ็มใทำหน้าที่แทน็แล้วัน ไม่นานนัมีนา็มาถึอนโ
"โห ุหลาบสวยัเลย" มีนาาโเมื่อสะุาเ้าับุหลาบสีแ่อให่ที่วาอยู่บนโ๊ะ
"อบเหรอ" ร่าหนาเินเ้าไปลอเลียร่าบา
"อบสิ ทั้สวยทั้หอมเลย ว่าแ่อแ้มหรือเปล่า"
"ใ่ แ่เาไม่เอาแล้วล่ะ อยาไ้็เอาไปสิ"
"อบุนะ" ส่ยิ้มหวานให้ายหนุ่ม
"เ้าไป้าในห้อันเถอะ" เสียทุ้มเอ่ยิใบหูบา
มีนาเินามมฤษเ้าไปในห้อนอนามแรับูามือหนาอเาไปหยุอยู่รปลายเีย ร่าหนาไม่รีรอรวบบาเ้ามาอูบประบริมฝีปาบา้วยอารม์หื่นระหายในรสสวาท สอร่าอนัวเนียแลูบันไปมาอย่าเร่าร้อน แล้วผละออัารเปลื้อผ้าบนร่าอนเอออนเปลือยเปล่าันทัู้่ านั้น็เ้าหาเล้าโลมประสานร่าันเป็นหนึ่พาันสูุ่หมายปลายทา้วยวามสุสมอย่าพร้อมเพรีย
"อนแรนานึว่าโอมะอยู่ับแ้มทั้ืน ไม่ิว่านาะมีโอาสอยู่ับโอมในวันพิเศษอย่านี้เลย"
"่าเถอะ อย่าพูถึนอื่นเลย"
"แ้มรัโอมไม่พอ ถึไ้ปิเสธโอมแบบนี้"
"บาที เรา็ินะ ว่าแ้มเาไม่เยรัเราเลย"
"อยาะพิสูน์ไหมล่ะ"
"ยัไ" มฤษมวิ้วมุ่น
"็ทำให้หึไ ถ้าไม่หึแสว่าไม่รั"
"อืม วามิีนี่ แล้วโอมะลอู"
วัน่อมา
ภายในห้อรอประธานบริษัทระหว่าที่มฤษำลั่ออยู่ับเอสารรหน้า ปราภัทรสร็ยาแฟเ้ามาเสิร์ฟวาลรหน้าายหนุ่ม ้วยใบหน้าเรียบเย
"ยัโรธโอมอยู่เหรอ" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"แ้มิว่าเราวระยเลิานหมั้น" เยหน้าึ้นมอหน้าายหนุ่ม
"อะไรนะ!" มฤษใไม่อยาะเื่อในสิ่ที่ไ้ยิน
"โอมฟัไม่ผิหรอ ยื้อันไป็มีแ่ะอึอัันเสียเปล่าๆ"
"แ่นี้เหรอ เหุผลที่ะยเลิานหมั้น ไร้เหุผลสิ้นี"
"เหุผลมันมีมาว่านั้น แ่โอมไม่ยอมพูมันออมา็เท่านั้นเอ"
"แ้มพูอะไร โอมไม่มีอะไระพูทั้นั้นแหละ" มฤษยัไหล่ไม่ยี่หระ
"แล้วแ้มะอยู"
"ที่มาหาเรื่อัน ยเหุผลไร้สาระ ไม่มีมูลอะไรเลย ริๆ แล้วอยาะเลิับโอม เพราะมีผู้ายนอื่น็บอมาามรเถอะ"
"หึ แ้มว่าโอมวระถามัวเอมาว่านะ" พูบร่าบา็รีบเินออไปาห้อทันที้วยวามผิหวั
"โธ่! อะไรนัหนาวะ!" ายหนุ่มหุหิหัวเสีย อนแรเาั้ใว่าะ้อปราภัทรสรสัหน่อยแ่มันลับไม่เป็นอย่าที่หวั
เย็นในัหวะที่ปราภัทรสรำลัเ็บอใส่ระเป๋าะลับบ้าน มฤษ็เินมาหยุยืนอยู่รหน้าอเธอ
"ให้โอมไปส่นะ" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"ไม่เป็นไร แ้มลับเอไ้" เอ่ยโยไม่ยอมมอหน้าายหนุ่ม
"โอมอโทษ หายโรธเถอะนะ ไปนั่ทานมื้อเย็น้วยันสัหน่อย แล้ว่อยลับนะ"
"โอมไปเถอะ แ้มอัว" ทำท่าะเินออไป
"อย่าโรธโอมเลยนะ" ว้าแนเรียวเอาไว้
"รู้้วยเหรอ ว่าแ้มโรธโอมเพราะอะไร"
"็เรื่อเมื่อเย็นวานไที่โอมใ้ำพูที่ไม่เหมาะสมับแ้ม และ็เมื่ออนเ้าอนที่แ้มาแฟเอาไปให้โอม้าในห้อไ"
"แ่นี้สินะ ที่โอมนึออ"
"โธ่ โอมอโทษ โอมรัแ้มนะรับ" รวบอร่าบาเอาไว้แน่น
"ลโอมะหมั้นับแ้มให้ไ้ใ่ไหม" ้อมอหน้าายหนุ่ม
"ใ่ ่อให้มีอะไรมาัวาโอม็ะหมั้นับแ้มให้นไ้"
"ูโอมะมั่นใในัวเอมาเลย" ิ้นะออาร่าหนา
"อย่าิ้นสิ มันแน่นอนอยู่แล้วล่ะ นอย่าโอมอยาไ้อะไรมัน็้อไ้"
"อืม ไ้ โอม่วยไปส่แ้มที่บ้าน็พอนะ แ้มยัไม่หิวอยาไปทานที่บ้านมาว่า"
"รับ" โอบเอวบาเินเ้าลิฟ์ไป
ลาึอยู่ๆ ยายบัว็เิวามันโลหิึ้นสู ปราภัทรสรึรีบพายายส่โรพยาบาล้วยรถพยาบาลที่โทรเรีย หลัาวามันลลนเป็นปิยายบัว็ถูย้ายไปยัห้อพัฟื้นเพื่อูอาาร่อนถึวันพรุ่นี้เ้า เมื่อยายบัวหลับไปปราภัทรสร็่อสายหามฤษทันที
"รับแ้ม มีอะไรหรือเปล่า โทรมาะึเียว"
"ฮัลโหล โอมโทษทีนะที่แ้มโทรไปรบวน พอียายเ้าโรบาลน่ะ"
"เหรอ แล้วเป็นยัไบ้า"
"ีึ้นแล้วล่ะ"
"ไว้โอมะไปเยี่ยมพรุ่นี้เ้านะ ึมาแล้ว โอมี้เียไป่วมา้วย" พูพลาหันไปอมีนาที่นอนอยู่้าๆ
"ามใโอมเถอะ" มือบาวาสาย้วยวามรู้สึุ้าในับำพูอมฤษ ่อไปนี้เธอับเามันะไม่เหมือนเิมอีแล้วสินะ ปาบอว่ารัแ่ารระทำมันลับสวนทาัน
เ้าวันใหม่มฤษับมีนาเินเ้ามาในห้อพัฟื้นพร้อมัน ปราภัทรสรเห็นอย่านั้น็ไม่แปลใเลย มีแ่ะสมเพนเอที่ไม่ยอมเปิปาเลียร์ทุอย่าที่รับรู้ับทั้สอนให้มันระ่าและบๆ ันไปสัที
"ยายเป็นยัไบ้ารับ" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"ีึ้นมาแล้ว้ะ อบในะลูที่มาเยี่ยม" ยายบัวเอ่ยยิ้มแย้ม
"นี่่ะยาย นาับโอมื้อรันมาฝา้วย" มีนาเอ่ยพลาวาระเ้าลบนโ๊ะ
"อบใ้ะ ลู"
"โอมวันนี้แ้ม อลาานหนึ่วันนะ" ปราภัทสรเอ่ยพลามอหน้ามฤษับมีนาสลับันไปมา
"ไ้สิ สำหรับแ้มะลาี่วัน็ไ้ไม่มีปัหา"
"อบุนะ ว่าแ่โอมับนาทำไมถึมา้วยันไ้ล่ะ แ้มำไ้ว่ายัไม่ไ้โทรบอนาเลยนะ"
"เราเป็นนโทรบอนาเอแหละ เอันหน้าโรพยาบาลพอี็เลยเินมา้วยัน" มฤษรีบเอ่ยหา้อแ้ัวทันที
"ใ่" มีนาเอ่ยเสริมึ้น
"อืม บัเอิัเลยน้อ" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้นทัู้่
"เี๋ยวโอมะอยู่เป็นเพื่อนแ้มับยายเอนะ"
"ไม่้อหรอ โอมรีบไปทำานเถอะ เี๋ยวสายๆ แ้มะพายายึ้นแท็ี่ลับเอ โอมไปเถอะ"
"เอาอย่านั้นเหรอ"
"อืม โอมมีอะไรหรือเปล่า" ปราภัทรสรมอหน้าายหนุ่ม
"เปล่า ั้นเราไปนะ"
"นาไป่อนนะ แ้ม ไว้เอัน"
"อืม" ปราภัทรสรพยัหน้ารับ้วยใบหน้าเรียบเย
ล้อยหลัทั้สอนออไปาห้อยายบัว็หันไปทาหลานสาวที่นั่อ่านหนัสืออยู่รโ๊ะมุมหนึ่อห้อ้วยวามแปลใ
"แ้มเป็นอะไรหรือเปล่าลู"
"เปล่า้ะ" วาหนัสือในมือล
"แน่ในะ แ่ยายว่าแ้มทำัวแปลๆ สอนนั้นทำอะไรให้แ้มไม่พอใหรือเปล่า"
"แ้มแ่เรใพวเา้ะ ไม่อยาให้มาเสียานเสียารเพราะพวเรา"
"นั้นสินะ"
"แ้มอถามอะไรยายหน่อยไ้ไหม๊ะ"
"อะไรเหรอลู"
"ยายเยโนเพื่อนหัหลับ้าไหม๊ะ"
"เยสิลู ั้แ่สาวๆ แล้วล่ะ"
"ยัไ๊ะ"
"อนนั้นยายมีเพื่อนสนิทนหนึ่ื่อภา ยายรัและเื่อใเามา แ่สุท้ายเา็แอบไปมีอะไรันับแฟนอยายลับหลั พอยายับไ้็เลยัเพื่อนไปเลย้ะ หลัานั้นยาย็เอับานที่ื่อสัย์และรัยายนเียว"
"ยายใ้เวลานานไหม๊ะ ถึทำใไ้"
"ไม่นานหรอ้ะ ิเสียว่าันไม่ีออไปาีวิ เพราะไม่มีอะไรน่าำ"
"้ะ แ้มะเอาไปปรับใ้ในีวิ" ปราภัทรสรยิ้มรับ
โปริามอน่อไป....
"ทำไม มอหน้าโอมแบบนั้นล่ะ ูเหมือนแ้มไม่มีวามสุเลย" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"เปล่า แ้มมีวามสุี แ่อาะเพราะ่วนี้ยายป่วยบ่อย้วย ็เลยัวลนิหน่อย"
"มีอะไรให้โอม่วย็บอนะ"
"อืม" พยัหน้ารับ
"ทาน่อเถอะ ทานเสร็ะไ้ไปนั่พัผ่อน" มฤษ้อร่าบาในุเรสสีาวแนุ๊าาเป็นมัน
ปราภัทรสรพานเอไปหยุยืนอยู่รริมหน้า่าเพื่อรับลมและผ่อนลายอารม์ที่เ็บเอาไว้้าในนมันแทบะระเบิออเมื่อนึถึวามสัมพันธ์อมฤษับมีนา มาถึวันนี้ทั้สอน็ยัปิปาเียบทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น ถึเธอะไม่ไ้เห็นำาแ่พฤิรรมอทั้สอนมันบ่บอว่ามันมาว่าวามเป็นเพื่อน
"ืนนี้ ้าที่นี้นะ" มฤษเินเ้าไปสวมอร่าบาาทา้านหลั
"ไม่! แ้มะลับแล้ว" ร่าบาสะุ้ใเมื่อถูสัมผัสรีบยับัวถอยห่าาายหนุ่มทันที
"แ้มเป็นอะไร ท่าทาเหมือนรัเียโอมเลย" ้อมอใบหน้าเนียน
"เปล่า"
"แล้วมันเพราะอะไร" ร่าหนาเ้าไปประิร่าบาิผนัห้อัันเธอไว้้วยแนแร่ทั้สอ้า
"โอมะทำอะไร" ร่าบาเริ่มหวาหวั่นในใับท่าทาทีุ่ามอายหนุ่ม
"เราะหมั้นันแล้ว ยอมเป็นอโอมเถอะนะ" ยื่นหน้าเ้าไปใล้เธอนลมหายใรัน
"แ้มยัไม่พร้อม โอมอย่าลืมเื่อนไระหว่าเราสิ"
"ะหัวโบราไปไหน โๆ ันแล้วไม่ใ่เ็ๆ ไม่ท้อหรอเื่อโอมนะ"
"โอม" ร่าบาะัไปไม่อยาะเื่อหูนเอว่าะไ้ยินำพวนี้ออมาาปาเา
"ยอมโอมเถอะนะ ะไ้บๆ นะ"
"แ้มไม่ิเลย ว่าโอมะมีวามิเห็นแ่ัวแบบนี้ แ้มมอนผิไปริๆ " ร่าบาผลัแนายหนุ่มแล้วเินไปหยิบระเป๋าอนเอบนโ๊ะ
"แ้ม แ้ม เี๋ยว่อนสิ ะรีบไปไหน" ร่าหนารีบเินามร่าบาไปทาประูห้อ
"แ้มะลับเอ โอมไม่้อามมาหรอ" พูบปราภัทรสร็ผลัประูเินออไปทันที ทิ้ให้มฤษยืนหัวเสียอยู่ลาห้อเพียลำพั
"โธ่! โว้ย! " สบถออมา้วยวามหุหิเมื่อสิ่ที่ั้ใเอาไว้ไม่เป็นผล
เมื่อมฤษอารม์เย็นลเา็รีบ่อสายหามีนาให้เธอมาหาเาที่อนโทันที ในเมื่อนที่เารัไม่ยอมให้ในสิ่ที่เา้อารเา็ะให้นที่เ็มใทำหน้าที่แทน็แล้วัน ไม่นานนัมีนา็มาถึอนโ
"โห ุหลาบสวยัเลย" มีนาาโเมื่อสะุาเ้าับุหลาบสีแ่อให่ที่วาอยู่บนโ๊ะ
"อบเหรอ" ร่าหนาเินเ้าไปลอเลียร่าบา
"อบสิ ทั้สวยทั้หอมเลย ว่าแ่อแ้มหรือเปล่า"
"ใ่ แ่เาไม่เอาแล้วล่ะ อยาไ้็เอาไปสิ"
"อบุนะ" ส่ยิ้มหวานให้ายหนุ่ม
"เ้าไป้าในห้อันเถอะ" เสียทุ้มเอ่ยิใบหูบา
มีนาเินามมฤษเ้าไปในห้อนอนามแรับูามือหนาอเาไปหยุอยู่รปลายเีย ร่าหนาไม่รีรอรวบบาเ้ามาอูบประบริมฝีปาบา้วยอารม์หื่นระหายในรสสวาท สอร่าอนัวเนียแลูบันไปมาอย่าเร่าร้อน แล้วผละออัารเปลื้อผ้าบนร่าอนเอออนเปลือยเปล่าันทัู้่ านั้น็เ้าหาเล้าโลมประสานร่าันเป็นหนึ่พาันสูุ่หมายปลายทา้วยวามสุสมอย่าพร้อมเพรีย
"อนแรนานึว่าโอมะอยู่ับแ้มทั้ืน ไม่ิว่านาะมีโอาสอยู่ับโอมในวันพิเศษอย่านี้เลย"
"่าเถอะ อย่าพูถึนอื่นเลย"
"แ้มรัโอมไม่พอ ถึไ้ปิเสธโอมแบบนี้"
"บาที เรา็ินะ ว่าแ้มเาไม่เยรัเราเลย"
"อยาะพิสูน์ไหมล่ะ"
"ยัไ" มฤษมวิ้วมุ่น
"็ทำให้หึไ ถ้าไม่หึแสว่าไม่รั"
"อืม วามิีนี่ แล้วโอมะลอู"
วัน่อมา
ภายในห้อรอประธานบริษัทระหว่าที่มฤษำลั่ออยู่ับเอสารรหน้า ปราภัทรสร็ยาแฟเ้ามาเสิร์ฟวาลรหน้าายหนุ่ม ้วยใบหน้าเรียบเย
"ยัโรธโอมอยู่เหรอ" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"แ้มิว่าเราวระยเลิานหมั้น" เยหน้าึ้นมอหน้าายหนุ่ม
"อะไรนะ!" มฤษใไม่อยาะเื่อในสิ่ที่ไ้ยิน
"โอมฟัไม่ผิหรอ ยื้อันไป็มีแ่ะอึอัันเสียเปล่าๆ"
"แ่นี้เหรอ เหุผลที่ะยเลิานหมั้น ไร้เหุผลสิ้นี"
"เหุผลมันมีมาว่านั้น แ่โอมไม่ยอมพูมันออมา็เท่านั้นเอ"
"แ้มพูอะไร โอมไม่มีอะไระพูทั้นั้นแหละ" มฤษยัไหล่ไม่ยี่หระ
"แล้วแ้มะอยู"
"ที่มาหาเรื่อัน ยเหุผลไร้สาระ ไม่มีมูลอะไรเลย ริๆ แล้วอยาะเลิับโอม เพราะมีผู้ายนอื่น็บอมาามรเถอะ"
"หึ แ้มว่าโอมวระถามัวเอมาว่านะ" พูบร่าบา็รีบเินออไปาห้อทันที้วยวามผิหวั
"โธ่! อะไรนัหนาวะ!" ายหนุ่มหุหิหัวเสีย อนแรเาั้ใว่าะ้อปราภัทรสรสัหน่อยแ่มันลับไม่เป็นอย่าที่หวั
เย็นในัหวะที่ปราภัทรสรำลัเ็บอใส่ระเป๋าะลับบ้าน มฤษ็เินมาหยุยืนอยู่รหน้าอเธอ
"ให้โอมไปส่นะ" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"ไม่เป็นไร แ้มลับเอไ้" เอ่ยโยไม่ยอมมอหน้าายหนุ่ม
"โอมอโทษ หายโรธเถอะนะ ไปนั่ทานมื้อเย็น้วยันสัหน่อย แล้ว่อยลับนะ"
"โอมไปเถอะ แ้มอัว" ทำท่าะเินออไป
"อย่าโรธโอมเลยนะ" ว้าแนเรียวเอาไว้
"รู้้วยเหรอ ว่าแ้มโรธโอมเพราะอะไร"
"็เรื่อเมื่อเย็นวานไที่โอมใ้ำพูที่ไม่เหมาะสมับแ้ม และ็เมื่ออนเ้าอนที่แ้มาแฟเอาไปให้โอม้าในห้อไ"
"แ่นี้สินะ ที่โอมนึออ"
"โธ่ โอมอโทษ โอมรัแ้มนะรับ" รวบอร่าบาเอาไว้แน่น
"ลโอมะหมั้นับแ้มให้ไ้ใ่ไหม" ้อมอหน้าายหนุ่ม
"ใ่ ่อให้มีอะไรมาัวาโอม็ะหมั้นับแ้มให้นไ้"
"ูโอมะมั่นใในัวเอมาเลย" ิ้นะออาร่าหนา
"อย่าิ้นสิ มันแน่นอนอยู่แล้วล่ะ นอย่าโอมอยาไ้อะไรมัน็้อไ้"
"อืม ไ้ โอม่วยไปส่แ้มที่บ้าน็พอนะ แ้มยัไม่หิวอยาไปทานที่บ้านมาว่า"
"รับ" โอบเอวบาเินเ้าลิฟ์ไป
ลาึอยู่ๆ ยายบัว็เิวามันโลหิึ้นสู ปราภัทรสรึรีบพายายส่โรพยาบาล้วยรถพยาบาลที่โทรเรีย หลัาวามันลลนเป็นปิยายบัว็ถูย้ายไปยัห้อพัฟื้นเพื่อูอาาร่อนถึวันพรุ่นี้เ้า เมื่อยายบัวหลับไปปราภัทรสร็่อสายหามฤษทันที
"รับแ้ม มีอะไรหรือเปล่า โทรมาะึเียว"
"ฮัลโหล โอมโทษทีนะที่แ้มโทรไปรบวน พอียายเ้าโรบาลน่ะ"
"เหรอ แล้วเป็นยัไบ้า"
"ีึ้นแล้วล่ะ"
"ไว้โอมะไปเยี่ยมพรุ่นี้เ้านะ ึมาแล้ว โอมี้เียไป่วมา้วย" พูพลาหันไปอมีนาที่นอนอยู่้าๆ
"ามใโอมเถอะ" มือบาวาสาย้วยวามรู้สึุ้าในับำพูอมฤษ ่อไปนี้เธอับเามันะไม่เหมือนเิมอีแล้วสินะ ปาบอว่ารัแ่ารระทำมันลับสวนทาัน
เ้าวันใหม่มฤษับมีนาเินเ้ามาในห้อพัฟื้นพร้อมัน ปราภัทรสรเห็นอย่านั้น็ไม่แปลใเลย มีแ่ะสมเพนเอที่ไม่ยอมเปิปาเลียร์ทุอย่าที่รับรู้ับทั้สอนให้มันระ่าและบๆ ันไปสัที
"ยายเป็นยัไบ้ารับ" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"ีึ้นมาแล้ว้ะ อบในะลูที่มาเยี่ยม" ยายบัวเอ่ยยิ้มแย้ม
"นี่่ะยาย นาับโอมื้อรันมาฝา้วย" มีนาเอ่ยพลาวาระเ้าลบนโ๊ะ
"อบใ้ะ ลู"
"โอมวันนี้แ้ม อลาานหนึ่วันนะ" ปราภัทสรเอ่ยพลามอหน้ามฤษับมีนาสลับันไปมา
"ไ้สิ สำหรับแ้มะลาี่วัน็ไ้ไม่มีปัหา"
"อบุนะ ว่าแ่โอมับนาทำไมถึมา้วยันไ้ล่ะ แ้มำไ้ว่ายัไม่ไ้โทรบอนาเลยนะ"
"เราเป็นนโทรบอนาเอแหละ เอันหน้าโรพยาบาลพอี็เลยเินมา้วยัน" มฤษรีบเอ่ยหา้อแ้ัวทันที
"ใ่" มีนาเอ่ยเสริมึ้น
"อืม บัเอิัเลยน้อ" ปราภัทรสรส่ยิ้มให้นทัู้่
"เี๋ยวโอมะอยู่เป็นเพื่อนแ้มับยายเอนะ"
"ไม่้อหรอ โอมรีบไปทำานเถอะ เี๋ยวสายๆ แ้มะพายายึ้นแท็ี่ลับเอ โอมไปเถอะ"
"เอาอย่านั้นเหรอ"
"อืม โอมมีอะไรหรือเปล่า" ปราภัทรสรมอหน้าายหนุ่ม
"เปล่า ั้นเราไปนะ"
"นาไป่อนนะ แ้ม ไว้เอัน"
"อืม" ปราภัทรสรพยัหน้ารับ้วยใบหน้าเรียบเย
ล้อยหลัทั้สอนออไปาห้อยายบัว็หันไปทาหลานสาวที่นั่อ่านหนัสืออยู่รโ๊ะมุมหนึ่อห้อ้วยวามแปลใ
"แ้มเป็นอะไรหรือเปล่าลู"
"เปล่า้ะ" วาหนัสือในมือล
"แน่ในะ แ่ยายว่าแ้มทำัวแปลๆ สอนนั้นทำอะไรให้แ้มไม่พอใหรือเปล่า"
"แ้มแ่เรใพวเา้ะ ไม่อยาให้มาเสียานเสียารเพราะพวเรา"
"นั้นสินะ"
"แ้มอถามอะไรยายหน่อยไ้ไหม๊ะ"
"อะไรเหรอลู"
"ยายเยโนเพื่อนหัหลับ้าไหม๊ะ"
"เยสิลู ั้แ่สาวๆ แล้วล่ะ"
"ยัไ๊ะ"
"อนนั้นยายมีเพื่อนสนิทนหนึ่ื่อภา ยายรัและเื่อใเามา แ่สุท้ายเา็แอบไปมีอะไรันับแฟนอยายลับหลั พอยายับไ้็เลยัเพื่อนไปเลย้ะ หลัานั้นยาย็เอับานที่ื่อสัย์และรัยายนเียว"
"ยายใ้เวลานานไหม๊ะ ถึทำใไ้"
"ไม่นานหรอ้ะ ิเสียว่าันไม่ีออไปาีวิ เพราะไม่มีอะไรน่าำ"
"้ะ แ้มะเอาไปปรับใ้ในีวิ" ปราภัทรสรยิ้มรับ
โปริามอน่อไป....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น