คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รักแรก
มหาวิทยาลัยแห่หนึ่ใลาเมือหน้าึะารท่อเที่ยวและารโรแรมปราภัทรสรนัศึษาสาวปีสี่ับมีนาเพื่อนสาวนสนิทที่บันมาั้แ่ปีหนึ่ำลันั่อ่านหนัสืออยู่ใ้้นไม้ให่พร้อมับิบาแฟเย็นไปพลาเพื่อลาย่วและลายร้อนใน่วบ่ายอวัน
"นา เย็นนี้แวะไปทาน้าวแฝีมือยายหน่อยไหม" ปราภัทรสรเอ่ยึ้น
"อืม มันแน่นอนอยู่แล้วล่ะ อร่อยนานั้น ไม่พลาอยู่แล้ว" มีนายิ้มแ้มปริ
"้ะ " ปราภัทรสรยิ้มรับ
"แ้ม" เสียทุ้มทีุ่้นหูเอ่ยเรียหิสาวใ้้นไม้ให่พลาเินเ้าไปหาเธอ
ปราภัทรสรหันไปมอมฤษเพื่อนายะบริหารธุริที่รู้ัันมานานั้แ่ที่เธอเ้ามาในมหาวิทยาลัยแห่นี้รั้แร ายหนุ่มรูปร่าสูให่หน้าาีานะร่ำรวยรหน้า เย่วยเหลือเธอเมื่อรั้ที่เธอเยถูรถเี่ยวนล้มอยู่รหน้ามหาลัยพาเธอส่โรพยาบาล้วยวามรวเร็ว านั้นมาทั้สอน็เป็นเพื่อนที่ี่อันมานถึทุวันนี้ ึ่่าฝ่าย่า็รู้สึมาเินว่าเพื่อนแ่ลับเลือที่ปปิเอาไว้้าในไม่แสวามรู้สึออมา
"โอม มีอะไรหรือเปล่า ไม่มีเรียนเหรอ" ปราภัทรสรสบสายาายหนุ่มที่้อมอใบหน้าเธอ
"ไม่มี ็เลยมาหา ิถึน่ะ เอานมเ้มาฝา้วย" มฤษส่ยิ้มให้เธอพลานั่ล้าๆ วาถุนมลบนโ๊ะ
"ริิ" ปราภัทรสรอมยิ้ม
"ริสิ ริที่สุเลย รู้ไหม" สายาม้อมอใบหน้าเนียนไม่วาา
"พอแล้ว พูอะไร็ไม่รู้" ปราภัทรสรมอ้อนายหนุ่ม
"เราพูริๆ นะ ไม่เื่อเหรอ"
"อะแฮ่ม! ใอะุยันแ่สอนเลยใ่ไหม" มีนาเอ่ยึ้น
"แล้วไ" มฤษยัไหล่
"็ไม่แล้วไหรอ ็นึว่าำลัีบันอยู่" มีนาเอ่ยไปามที่ิ
"นาพูอะไร เราเป็นเพื่อนันนะ" ปราภัทรสรรีบเอ่ยแย้ึ้น
"็ไม่แน่หรอนะ" มฤษส่ยิ้มให้ปราภัทรสร
"โอมพูอะไรน่ะ" ปราภัทรสระันิ่ไป
"เราไป่อนนะ เอันอนเย็น อย่าเพิ่รีบลับล่ะ" มฤษลุึ้นเินออไปหน้าาเย
"ูท่าแล้ว เราว่าโอมเาอบแ้มนะ" มีนามอามหลัร่าหนาที่เินหายลับสายาไปไม่วาา
"เรา็ิว่า เราอบเาเหมือนัน" ปราภัทรสรัสินใเอ่ยวามรู้สึ้าในออมารๆ
"ริเหรอ!" มีนาหันไปมอหน้าปราภัทรสร้วยวามใทำหนัสือในมือหล่นร่วลพื้น
"ทำไม ้อใถึนานั้นเลยเหรอ "ปราภัทรสรมวิ้วมุ่นเมื่อเห็นท่าทาใเินเหุอมีนา
"เปล่า เราไม่ิว่าแ้มะอบโอมริๆน่ะ ว่าแ่แน่ใแล้วเหรอ เธอ็รู้ว่าเราับเามัน่าันเินไป" มีนาเอ่ยน้ำเสียอ่อยนึถึานะอมฤษที่สูส่เินไป
"ให้มันเรื่อออนาเถอะ" ปราภัทรสรแอบรู้สึัวลในใ เพราะเธอับายหนุ่ม่าันเินไปริๆ
เย็นมฤษแล่นรถันหรูไปรับปราภัทรสรับมีนาถึหน้าะพาลับไปส่ถึบ้านเ่าที่อยู่ไม่ไลามหาวิทยาลัยมานั ึ่ปิหามฤษไม่อาสาไปส่ปราภัทรสรับมีนา็ะพาันึ้นรถเมล์ลับบ้านเป็นประำ
เมื่อรถแล่นไปถึหน้าบ้านทั้สามน็พาันเ้าไป้าในบ้านพร้อมับยมือไหว้ยายบัวที่ำลัเ็บยถา้าวแที่ายไม่หมอยู่ในรัว้วยวามนอบน้อมเหมือนเ่นทุรั้ที่มาเยือน
"สวัสีรับ/สวัสี่ะ" มฤษับมีนาพนมมือไหว้หิสูวัยเบื้อหน้า้วยวามเารพพร้อมัน
"้ะ ไหว้พระเถอะลู ินอะไรันมาหรือยัล่ะ"
"ยัเลยรับ"
"เี๋ยวยายั้าวแให้นละานนะ" ยายบัวหันไปัารั้าวสวยใส่านทันที
"แ้ม่วย้ะ" ร่าบารีบเ้าไป่วยยายบัวัผัผัรวมรา้าว
ทั้สามนนั่ทาน้าวแฝีมือยายบัว้วยันอย่าเอร็อร่อย โยมียายบัวนั่มอ้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้าปลื้มใที่้าวแหน้าาธรรมาฝีมือนเอถูปาเพื่อนๆ อหลานสาว หลัาทานันอิ่ม ปราภัทรสร็ไปส่มฤษับมีนาึ้นรถแล้วเินลับเ้าบ้าน
ร่าบาเินเ้าไปสวมอยายบัวาทา้วยวามรัใร่ ั้แ่ำวามไ้เธอ็มีแ่ยายที่เลี้ยูฟูมฟันเิบให่ เพราะเธอำพร้าบิามาราั้แ่เ็ๆ เธอเสียมาราไปเมื่อลอเธอออมาไ้ไม่ี่เือน ส่วนบิาเธอไม่รู้ว่าเป็นใร้วย้ำ มีแ่รูปฤีมาราที่เสียไปไวู้่าหน้าเท่านั้น ส่วนาที่เป็นู่ีวิอยายบัวเสียไปหลัามาราอเธอเสียไปไม่ี่เือน ึเหลือเพียเธอับยายบัวที่อาศัยอยู่บ้านเ่าหลันี้มานานหลายสิบปี
"แ้มรัยายมานะ๊ะ"
"ยาย็รัแ้มมานะลู นเ่อยาย" ยายบัวยิ้มแ้มปริ
"วันนี้ยายเหนื่อยไหม๊ะ"
"นิหน่อยลู"
"อีหน่อยถ้าแ้มทำานแล้ว ยายะหยุทำบ้า็ไ้นะ๊ะ ะไ้ไม่เหนื่อยมา ีไหม"
"ไม่้อห่วยายหรอลู อย่าลืมสิ ว่าเรา้อทำานใ้ทุนทีู่้ยืมเรียนมา"
"ริ้วย" ปราภัทรสรยิ้มแห้
"ไปอาบน้ำเถอะไปลู ะไ้สบายัว"
"้ะ"ร่าบายิ้มรับแล้วเินหายเ้าไป้าในห้อทันที ้วยวามรู้สึน้อยในเอที่ไม่สามารถทำให้ยายสบายึ้นมาว่านี้ไ้
ทา้านมฤษับมีนาภายในรถันหรูที่ปลุมไป้วยวามเียบ ระหว่านั้นมีนา็แอบหันไปมอใบหน้าหล่อเหลาอายหนุ่ม้าายอยู่เป็นระยะ้วยวามเผลอไผล นรถแล่นมาไ้รึ่ทามฤษ็เอ่ยึ้นทำลายวามเียบ
"เธอิว่าแ้มเาะมีใให้ันไหม" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"อะ...อะไรนะ" มีนาถามลับ้วยวามสะุ้ใ
"เธอเป็นอะไร ถามแ่นี้ถึับใเลยเหรอ"
"เปล่าสัหน่อย"
"ว่าไ เธอว่าแ้มเาะอบันไหม"
"ันไม่รู้ นายไปถามแ้มเอเถอะ" ร่าบาเอ่ยออไป้วยวามห่อเหี่ยวใ
"เรื่อนั่น มันแน่อยู่แล้วแหละ" มฤษยยิ้มมุมปา
"นายอบแ้มมาเลยสินะ"
"ใ่ อบั้แ่วันแรที่เอันเลย แ่ไม่ไ้บอเท่านั้นเอ" มฤษเอ่ยพลานึถึใบหน้าปราภัทรสรไป้วย
"ันอให้นายสมหวั็แล้วันนะ" มีนา้อมอใบหน้าม้วยวามน้อยใ
"อบใ" รับำโยไม่หันไปมอหิสาว้าายแม้สันิ
ไม่ี่นาทีรถันหรู็แล่นมาอสนิทอยู่รรั้วหน้าบ้านสอั้นที่มีพื้นที่ว้าวาอยู่พอสมวร ถึแม้มีนาะไม่ไ้ร่ำรวยอะไรมานัแ่็มีพออยู่พอินไม่ัสนอะไร ้วยบิามาราเปิร้านายอำ แ่มัน็ไม่สามารถเทียบเท่าานะอมฤษไ้เลย
มีนา่อยๆ ้าวาลารถันหรูโยไม่ลืมเอ่ยอบุ หยุยืนรอให้รถอายหนุ่มที่แอบมีใให้แล่นออไปนลับสายาเธอึเินเ้าไป้าในบ้าน ้วยวามอิาริษยาที่สุมอยู่ในใ เมื่อนึถึำพูอมฤษและปราภัทรสรที่่า็มีใรันอย่าน่าเหลือเื่อ
หนึ่สัปาห์่อมา
ภายในร้านอาหารหรูห้าาวบนึหลายสิบั้น ปราภัทรสรในุเรสยาวสีาวแนุ๊าใบหน้าแ่แ้ม้วยเรื่อสำอาเล็น้อยับให้ใบหน้าหวานสใสน่ามอ ปล่อยผมสีำลับยาวสลวยถึเอวบา ำลันั่วาสายามอไปทั่วร้าน้วยวามื่นเ้น ทั้บรรยาาศและเสียนรีที่บรรเลเบาๆ มันยิ่ทำให้เธอประหม่าทำัวไม่ถูเพราะไม่เยสัมผัสบรรยาาศแบบนี้มา่อน มฤษเห็นท่าทาอปราภัทรสรที่นั่ัวลีบ็อที่ะอมยิ้มึ้นมาไม่ไ้
"ไม่้อเร็นะ ทำัวามสบาย" เสียทุ้มเอ่ยึ้น
"แ้ม ไม่เหมาะับร้านแบบนี้หรอ ะแพน่าูเลย"
"เราพอใเสียอย่า ไม่มีอะไรไม่เหมาะหรอ โยเพาะับนพิเศษ" มฤษมอใบหน้าเนียนาเป็นมัน
"โอม พาเรามาที่นี้เพราะอะไรันแน่" ร่าบา้อมอใบหน้าสา
"็ทาน้าวไ อาหารมาพอีเลย"
เมื่ออาหารถูัวาเรียรายบนโ๊ะนเสร็สรรพพร้อมับไวน์ราาแพ ทั้สอน็ลมือทาน้วยวามเอร็อร่อย ระหว่านั้นมฤษ็อยัอาหารใส่านให้ปราภัทรสรอยู่ลอและสอนวิธีารื่มไวน์ไป้วย หลัาทานเสร็มฤษ็พาปราภัทรสรึ้นลิฟ์ไปยัาฟ้าั้นบนสุอึ ทั้สอนยืนรับลมมอแสไฟาึอาารและถนน้านล่า้วยวามผ่อนลาย
"แ้ม เรามีอะไร ะให้้วย"
"อะไรเหรอ" หันไปมอายหนุ่มที่หันหลัไปหยิบอะไรบาอย่า
"อไม้สวยๆ สำหรับนสวยรับ" ายหนุ่มยื่น่ออุหลาบสีแไปรหน้าปราภัทรสร
"หมายวามว่ายัไ" ปราภัทรสรลัเลที่ะรับ่ออไม้
"เราทำนานี้ยัไม่รู้อีเหรอ"
"โอมมีอะไร็พูมารๆ เถอะ" ร่าบารีบว้า่ออไม้มาถือเอาไว้ในมือพร้อมับสูมลิ่นหอมสื่นนุ่มปอ
"เป็นแฟนเรานะ"
"อะ...อะไรนะ" ร่าบาะันิ่ไป้วยวามใ
"เป็นแฟนันนะ รับ"
"อืม" ร่าบาพยัหน้า้วยวามเินอาย
"พยัหน้าแบบนี้ แสว่าลแล้วใ่ไหม"
"ใ่ เราล" ส่ยิ้มว้าให้ายหนุ่ม้วยวามีใ
"อบุนะ" มฤษเ้าไปประิร่าบารวบเธอเ้ามาอ้วยวามีใ
"รู้ไหมว่าเราอบแ้มมานานแล้ว ั้แ่แรเอเลย"
"เรา็เหมือนัน เราอบโอมั้แ่วันแรที่เราเอัน วันที่เราถูรถเี่ยวนแล้วโอม็อุ้มพาเราไปส่โรพยาบาลั้แ่วันนั้นเรา็ไ้แ่เ็บวามรู้สึเอาไว้้าในนเียว" บใบหน้าเ้าับอว้า
"่าน็่าเ็บวามรู้สึเอาไว้สินะ" ร่าหนายิ้มแ้มปริ
"รู้ไหม ว่าโอมเป็นผู้ายนแรที่แ้มรั"
"รับ อบุนะ โอมสัาว่าะเป็นแฟนที่ี" อรัร่าบาแน่นึ้น
สวัสี่ะ าไรท์อรับานนะะ เรื่อ เมียรอ ไรท์ะอัปนบนะะ ะิเหรียั้แ่อนที่ 21 ึ้นไป ไม่มีา18+ (บาวันอาะไม่ไ้อัป่ะ ยัแ่ไม่บ)
ความคิดเห็น