คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เกริ่นนำ
ตำนานกล่าวขานกันมาว่า มียาวิเศษชนิดหนึ่งที่กลั่นมาจากสรรพยา ผู้ที่ได้ดื่มยานี้จะ ไม่เจ็บป่วย ดูไม่ชราลงแม้แต่น้อย และไม่มีวันตาย หรือที่เรียกว่า ชีวิตนิรันดร์
ผู้คนมากมายต่างหลงใหลในมัน พร่ำพรรณนาถึงความอัศจรรย์ พยายามออกเดินทางตามหาเพื่อครอบครองโอสถในตำนาน
ชื่อของมันคือ ยาอมตะ... ยาแห่งชีวิตนิรันดร์ ...
ผู้คนปรารถนาที่จะได้ยาอมตะ แต่ไม่ว่าจะออกเดินทางไปรอบโลก เสาะหาทุกหนทุกแห่งทุกซอกทุกมุม แต่ก็ไม่เคยมีใครหาพบ...
แม้ผู้เชี่ยวชาญบางคนก็นำส่วนพืชที่เป็นสมุนไพรต่างๆมาปรุง เพื่อให้เป็นยาอมตะ แต่ก็ไม่มีใครปรุงได้สำเร็จ…
ผู้คนสนใจในยาอมตะ มากกว่าความเป็นอยู่
ไม่เว้นแม้แต่ในหมู่บ้านเล็กๆ พวกผู้ใหญ่ก็นั่งปรุงยาอมตะที่ไม่ทีท่าว่าจะสำเร็จ บางคนออกเดินทางไปหาทิ้งลูกไว้ที่หมู่บ้าน พวกเด็กๆก็เฝ้าพรรณนาถึงยาอมตะ จนไม่เป็นอันทำอะไร
เด็กหนุ่ม3คนกำลังนั่งล้อมวงบนโต๊ะคุยเรื่องยาอมตะ
“ถ้าข้าได้ยาอมตะมา ข้าจะดื่มมันให้หมด จะไม่แบ่งใครทั้งนั้น แล้วข้าจะได้ผจญภัยไปทั่วโลก”เด็กร่างใหญ่ ผมดำ ที่พุงโผล่ออกมาจากเสื้อ กล่าวขึ้นอย่างมั่นใจ
“แต่ถ้าเราได้มา เราจะดื่มมันนิดหน่อย แล้วเอาที่เหลือไปขาย คงมีเงินให้ใช้ได้ตลอดกาล”เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งซึ่งมีความคิดที่แตกต่างกับคนแรกโดยสิ้นเชิงกล่าวขึ้น นัยน์ตาที่ดูขี้ระแวง ร่างผอมบาง เสื้อผ้าหลวมโพรก ทำให้นึกถึงผู้ที่ไม่เคยได้รับการเอาใจใส่ดูแล
“แล้วถ้าเป็นแกล่ะ?” หนุ่มร่างอ้วนหันไปถาม เพื่อนของเขาซึ่งเป็นคนหน้าตาดี ผมทองที่ทอประกาย ทรงผมที่ดูรุงรัง แต่กลับทำให้เขาดูดี ดวงตาสีอำพันที่ดูเย็นชากับโลกนี้ จนแทบไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมีเพื่อน
“ถ้าข้าได้ยาอมตะมา.... ข้าคงจะทำลายมันทิ้ง”เด็กหนุ่มพูดจบ ผู้คนที่ได้ยินหันมามองเขาเป็นสายตาเดียว จนเขารู้สึกได้ถึงสายตาที่มองเขาเหมือนตัวประหลาด
“แกพูดอะไรออกมา...รู้ไหมว่าถ้าใครได้ดื่มยาอมตะเข้าไป จะไม่มีวันแก่ไม่มีวันตาย ไม่เจ็บไข้ได้ป่วย ตลอดกาล ชีวิตนิรันดร์นะโว้ย ชีวิตนิรันดร์ แล้วแกจะทิ้งมันไปหรอ ผู้คนมากมายที่ปรารถนาที่จะได้มัน แต่แกจะทิ้งมันไป แกคิดอะไรของของแกเนี่ย ไอ้เนล” เสียงฉุนขานของเพื่อนร่างอ้วนดังขึ้น พร้อมกับดึงคอเสื้อเนลขึ้นมา สายตาฉุนเฉียวน่ากลัวทำเอาเนลสันหลังวาบ
“ปล่อยสิไอ้อ้วน ไอ้โจนส์” ชายร่างอ้วนเขม่นเนลอยู่อีกพักใหญ่ก่อนจะปล่อยคอเสื้อ
“นี่ไอ้เนล หาเหตุผลที่มันเข้าท่าหน่อยนะเว้ย มีคนรอรุมกระทืบแกอยู่เพียบ” โจนส์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นลง ตาจดจ้องไปยังเนลอย่างฉงน
เนลนั่งนิ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงฟังชัดเจนว่า
“ชีวิตนิรันดร์มีดีอย่างไร มนุษย์เรามีช่วงชีวิตที่สั้นถึงได้สวยงาม การอยู่ค้ำฟ้าใช่ว่าจะดีเสมอไป ถ้ามีชีวิตอยู่ไปอย่างนิรันดร์เพียงคนเดียว ผู้ที่เป็นที่รักก็ตายจากไป เพื่อนก็ตายกันหมด ก็ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว สู้อยู่ไปไม่นาน ตายไปพร้อมกับเพื่อนไม่ดีกว่าหรอ” ผู้คนบางส่วนเริ่มคล้อยตาม เนลยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อไปว่า
“แล้วชีวิตนิรันดร์มีดีอย่างไร ใช้วันนี้ให้คุ้มค่าดีกว่า ถึงไม่อยู่ค้ำฟ้าเราก็สามารถมีความสุขได้ ฉันถึงอยากทำลายมันทิ้งถ้าได้เจอมัน มันทำให้ผู้คนงมงาย ทำให้ผู้คนไม่เป็นอันทำมาหากิน ทำให้ผู้คนไม่มีความสุขกับปัจจุบัน”
เสียงปรบมือค่อยๆดังขึ้น ถึงทุกคนจะไม่เชื่อในคำพูดของเนล แต่ก็มีบางส่วนเริ่มตระหนักถึงสิ่งที่เรียกว่า ความสุขในชีวิตแล้ว
ว่าไม่ได้มาจากการอยู่อย่างยืนยาว แต่คือการทำวันนี้ให้ดีและมีความสุขที่สุดต่างหาก
หากแต่เนลไม่ได้พูดออกมาทั้งหมดถึงเหตุผลที่อยากจะทำลายยาอมตะทิ้ง
เหตุผลอีกอย่างคือ เขาเบื่อที่จะเห็นผู้คนรอบข้างพูดถึงยาอมตะ มันเป็นเพียงตำนานที่เล่าขานกันมา พ่อแม่ของเนลก็ทิ้งเขาไปเพื่อจะตามหายาอมตะ
เนลต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเสมอ โชคดีที่โจนส์สนใจเขา เขาจึงมีเพื่อน ไม่อย่างนั้นเนลก็คงกลายเป็นเด็กผู้โดดเดี่ยว ไม่มีใครสนใจ
หากไม่มี ‘มัน’ ชีวิตเขาคงไม่ย่ำแย่เช่นนี้
ความคิดเห็น