คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ใบสมัครนางเอกดงเฮ
1.ประวัติ
(ขอสั้นๆ ใครมายาวไม่อ่านนะ ไม่รับด้วย ไรท์เตอร์คนนี้แปลกเฟ้ย)
ชื่ออิมเมจ :: เจสสิก้า
อิมเมจ 2 รูป ห้ามเกิน เกินไม่เอา ตกรอบบ ::
ชื่อเล่น ตนเองอ่ะ :: หนอน
อายุ อานาม :: 18
ชื่อตัวละคร :: อึน จี ซอง (ผู้มีความจริงใจ)
อายุ :: 17
สัญชาติ :: เกาหลี
ฐานะทางบ้าน :: ปานกลาง แต่ติดจะรวยนิดๆ
นิสัย :: ถึงชื่อจะมีความหมายว่าผู้มีความจริงใจ แต่เธอกลับโกหกหน้าตายได้แนบเนียนชนิดไม่มีใครจับติด ไม่ได้อยากหลอกลวงใครแต่พอชอบแกล้งคนให้เข้าใจผิดเล่นเท่านั้นเอง เป็นคนขี้แกล้ง ร่าเริง ถึงจะโกหกเก่ง แต่ถ้าใครจริงใจจริงๆ เธอก็เป็นเพื่อนตายที่หาตัวจับได้ยากคนหนึ่งเลยหล่ะ
การเรียน :: เก่ง ติดหนึ่งในสิบของสายชั้นตลอด แต่ไม่ค่อยสนใจเรียนเท่าไหร่
ชอบ :: แกล้งคนอื่น ทำกิจกรรม
เกลียด :: หมา
ความสมารถพิเศษ :: ร้องเพลง กับพิธีกรประจำโรงเรียน
ดงแฮ 13+บรรทัด
1.ถ้าคุณโดนพวกนักข่าวประจำโรงเรียนของเราถามว่า “คุณค่ะ พวกคุณเป็นแฟนกับคิงของโรงเรียนหรอค่ะ เอ่อ แล้วถ้าคุณจะตอบว่าไม่ เราขอเหตุผลที่ดีด้วยนะค่ะ” คุณจะโกหก พวกนักข่าวนั้นยังไง
“คุณค่ะ พวกคุณเป็นแฟนกับคิงของโรงเรียนหรอค่ะ เอ่อ แล้วถ้าคุณจะตอบว่าไม่ เราขอเหตุผลที่ดีด้วยนะค่ะ” นักข่าวประจำโรงเรียนยื่นที่บันทึกมาที่ฉัน
ทำเอาฉันต้องกลายเป็นคนซวยตอบคำถามเอง ส่วนยัยเพื่อนๆตัวดีก็หนีหายจ้อยตั้งแต่เห็นกองนักข่าวแล้ว
“แล้วพวกเธออยากได้เรื่องจริงๆหรือหลอกๆให้ดูสวยหรูหล่ะ” เมื่อหนีไม่ได้ คนอย่างจีซองก็ไม่เคยหวาดหวั่นเรื่องปั้นน้ำเป็นตัวอยู่แล้ว
“แหม...ก็ต้องเรื่องจริงซิค่ะ คุณจีซองเนี่ยขี้เล่นนะค่ะ”
หึ...ไม่ว่าจะเอาเรื่องไหน ฉันก็โกหกอยู่ดีแหละจ้ะ
“เรื่องจริงๆก็คือ...พวกเรา โดนคิงบังคับให้เป็นแฟนค่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราวกับจะร้องไห้ แถมน้ำตาก็คลอๆได้สมบทบาทจริงๆ
“โดนบังคับ? นี่เป็นความจริงเหรอค่ะ” นักข่าวสาวทำท่าตกใจ
“ค่ะ อาจฟังดูน่าเหลือเชื่อสำหรับคนหล่อมากความสามารถอย่างคิง แต่ก็เพราะมีคนเข้ามาเยอะ เค้าก็เลยอยากได้ไม้กันหมา เอ้ย กันผู้หญิงน่ะค่ะ”
“แต่ว่า คิงก็มีคนมาให้เลือกตั้งเยอะแยะแต่ทำไมต้องเป็นพวกคุณหล่ะค่ะ”
“ก็ถ้าคิงคบกับแฟนคลับ สาวๆพวกนั้นก็คงจริงจังเกาะติดหนึบ แต่กลับพวกเราที่ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับเค้า คบยังไง พวกเราก็ไม่ตื้อน่ะซิค่ะ”
“อืม...แล้วคิงทำยังไงหล่ะค่ะ ถึงบังคับพวกคุณที่เคยประกาศตัวเป็นศัตรูกันมาก่อนเป็นแฟนพวกเค้าได้”
“คะ...เค้า...ฮึก(ทำสะอื้นนิดๆ) เค้าว่าถ้าเราไม่ยอม จะเขียนลายชื่อในแบล๊คลิสต์โรงเรียน เอาให้เรียนไม่จบ จะต่อที่ไหนก็หมดอนาคตน่ะค่ะ ฮือๆๆ” ฉันค่อยๆปล่อยหยาดน้ำตาสั่งได้ เรียกคะแนนความสงสารได้อีกเป็นกอง
ฮ่าๆๆๆ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับคนอย่าง อึนจีซอง รับรองพรุ่งนี้ได้มีคนถอนตัวจากการเป็นแฟนคลับพวกนายอีกบาน
“นี่คิงทำเรื่องเลวร้ายได้ขนาดนี้เลยเหรอค่ะ ไม่ต้องห่วงนะค่ะ พวกเราเหยี่ยวข่าวแฉความจริง จะช่วยเปิดโปงเรื่องพวกนี้เองค่ะ” นักข่าวสาวแตะบ่าปลอบใจ
“แต่ว่าอย่าบอกชื่อฉันได้มั้ย ถ้า...ถ้าพวกเค้ารู้ ฉันคง...ฮือออ”
“ไม่ต้องห่วงนะค่ะ เราจะปกปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ เราจะไม่ยอมให้คุณต้องโดนคิงบีบบังคับอีก”
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ ถ้าคิงเห็นฉันอยู่กับพวกคุณ เค้าอาจจะทำอะไรที่คาดไม่ถึงอีกก็ได้” ฉันยังคงทิ้งระเบิดลูกใหญ่ให้กับพวกคิง
งานนี้ไม่ดับ ก็คงเสื่อมเสียไปอีกนาน ดูท่าถ้าฉันไปเป็นดาราได้ฟาดรางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมเรียบแน่ๆเลย
2.คุณได้ไปดูการแข่งขันว่ายน้ำของโรงเรียน ซึ่งมีดงแฮลงแข่ง เขาได้ฉายา คุณพ่อยอดปลาฉลาม พอคุณตะโกนโหวกเหวกเชียร์ดงแฮ แล้วดงแฮเห็นคุณเชียวอยู่ พอแข่งจบ ดงแฮชนะแล้วคุณก็รีบเดินกลับ แต่ดงแฮคว้ามือคุณไว้ก่อน เขาถามคุณว่า “เมื่อกี่ผมเห็นคุณเชียร์ผมใช่ไหม ผมให้เพื่อนถ่ายคลิปได้ด้วย หรือคุณจะบอกว่าไหมล่ะ” คุณจะปฏิเสธอย่างไร
“แน่ใจเลยว่าผู้หญิงในคลิปน่ะฉัน กล้องเพื่อนนายความละเอียดกี่พิเซลเชียวย่ะ อย่ามามั่วดีกว่า” ฉันพยายามดึงมือออก
“แต่นี่มันเธอชัดๆ ดูเลย ผมก็ทรงเดียวกัน” ดงเฮชี้รูปให้ดู
เงอะ...เพราะวันนี้เป็นพิธีกรประจำงาน ทรงผมเธอจึงเด่นและแปลกกว่าทุกคนเพราะถูกรวบเกล้าไว้ให้ดูเรียบร้อยแถมยังมีดอกไม้สีขาวพวงเบอเร่อห้อยอยู่ด้านข้าง
“อาจจะมีคนอยากทำผมทรงเดียวกับฉันก็ได้ แล้วก็หนีไปแล้วไง ปล่อยนะ ฉันมีงานต้องทำอีกเยอะ” ฉันยังคงไหลลื่นต่อไป
“เหรอ? งั้นเธอมาที่นี่ทำไม งานพิธีกรแถวนี้ก็ไม่มีนี่”
“ทำไม เดินเที่ยวเล่นบ้างไม่ได้รึไง ไอ้ปลาทองบ้า ปล่อยนะ ฉันจะไปทำงานแล้ว”
“ที่เงี้ยอ้างเรื่องงานเชียว ปล่อยไปก่อนก็ได้ แต่เย็นนี้กินข้าวกับผมนะ ฉลองที่ผมได้ 7 เหรียญทอง”
“นายได้ก็เรื่องของนายดิไม่เกี่ยวกับฉัน”
“เกี่ยวซิ ฉันชนะเพราะเสียงเธอเชียร์เลยนะ”
“อย่ามามั่ว ฉันเพิ่งมาตอนนายแข่งรอบสุดท้าย”
“อ่า...นั้นแหละ จะมาตั้งแต่แรก หรือจะตอนจบ ถ้าไม่มีเธอนั่งเป็นกำลังใจในใจฉัน ฉันคงชนะไม่ได้” ดงเฮส่งสายตาหวานเยิ้มจนเลี่ยนมาให้
“บ้าไปใหญ่แล้ว ฉันไปทำงานดีกว่าฝันไปเถอะว่าฉันจะไปกับนาย”
“ไม่ต้องห่วงครับที่รัก ผมจะเฝ้าคุณอยู่หน้าสเตจหนีไปไหนไม่พ้นหรอก” ดงเฮตะโกนไล่หลัง ทำเอาทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว
อ๊าก...นายจะทำฉันอับอายไปถึงไหนนะ ทั้งๆที่ควรจะโกรธ แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกดีแบบนี้นะ
3. ถ้าตอนจบเป็นตอนจบแบบรักเศร้าๆ คุณอยากให้มันเป็นแบบไหน คุณอยากจะพูดอะไร
แม่ดงเฮไม่ค่อยชอบจีซองเพราะฐานะทางบ้านกลางๆ และก็มีผู้หญิงที่หมายตาให้ดงเฮอยู่แล้ว เลยจับคลุมถึงชน แต่ดงเฮค้านหัวชนฝา เลยมาห้ามกับจีซอง โดยขู่ว่าถ้าไม่เลิกกับดงเฮ จะทำให้พ่อตกงาน แบล๊กเมลล์คนทั้งครอบครัวไม่ให้ทำงานได้อีก จีซองเลยเลือกครอบครัว
“ทำไมเหรอ แค่พูดว่ารักฉันเหมือนกัน มันจะทำให้เธอตายรึไง” ดงเฮพูดทั้งน้ำตา
ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักนาย แต่ถ้าฉันบอกรักนาย คนที่จะเสียใจมันมีมากเกินกว่าที่ฉันจะเห็นแก่ตัวได้
“มันไม่ทำให้ตายหรอก เพียงแต่มันฝืนใจตัวเอง” ฉันพยายามสะกดน้ำเสียงให้เป็นปกติมากที่สุด
“ฝืนใจตัวเอง? จีซองเธอกล้าพูดคำนี้ได้ยังไง ฉันรับทุกอย่างที่เธอโกหกได้ ยกเว้นเรื่องนี้ ฉันรักเธอนะจีซอง แค่เธอพูดว่ารักฉัน ไอ้งานหมั้นบ้าๆนั่นจะไม่เกิดขึ้น” ดงเฮกอดแน่นอบอวลไปด้วยความรักที่มีให้แก่กัน
เพราะฉันรู้ไง ว่าถ้าฉันพูดว่ารักนาย นายพร้อมที่จะสละทุกอย่างเพื่อฉัน แต่ฉันมันแย่เองต่างหาก ที่ไม่กล้าพอที่จะทำให้คนในครอบครัวต้องเดือดร้อน
“พอเถอะดงเฮ ฉันว่างานนี้คนที่โกหกคือตัวนายเองไม่ใช่ฉัน ฉันไม่พูดซักครั้งว่าพิศวาสนาย เลิกยุ่งกับฉันซะทีเหอะ” ฉันรีบผละออกจากอ้อมกอดอบอุ่นก่อนจะยั้งใจตัวเองไม่อยู่
“งั้นเธอกล้า สบตาฉันแล้วพูดว่า เธอไม่เคยรักฉันซักนิดมั้ยหล่ะ” ดงเฮสบตานิ่งด้วยความเว้าวอน
ดวงตาเปรียบเสมือนหน้าต่างของหัวใจ แล้วคราวนี้เธอจะโกหกเค้าได้อย่างไร ในเมื่อทั้งใจมีแค่เค้าเพียงคนเดียว
“ได้ ถ้านั่นจะทำให้นายเลิกยุ่งกับฉันซะที” ฉันสูดหายใจเรียกกำลังใจ ก่อนจะบังคับใจให้สั่งสายตาในปิดประตูหัวใจทั้งหมด
“ฉัน ไม่ ได้ ระ...” ก่อนที่ฉันจะพูดคำที่ยากเย็น ริมฝีปากหน้าก็กระโจนเข้ามาทาบทับปิดสนิท มอบจุมพิตหวานมิรู้ลืมมาให้แทน
“พอแล้ว เธอกล้าพูด แต่ฉันไม่กล้าฟัง ฉันรักเธอจริงๆนะจีซอง” ดงเฮยังคงกอดฉันแน่น ตัวเค้าสั่นสะท้านเสียงสะอื้นๆเบาอย่างอดกลั้น ทำเอาใจแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ฉันก็รักนายดงเฮ แต่ฉันก็รักครอบครัวฉันมากเหมือนกัน
“ดงเฮ ฉัน” ฉันพยายามจะผละออกจากอ้อมกอดเค้าอีกครั้ง
“อย่าปลอบฉัน อย่าสงสารฉัน อย่าทำเหมือนรักฉัน ขอฉันอยู่กับเธอแบบนี้ซักพักได้มั้ย แล้วฉันจะไป ไม่รบกวนเธออีก”
ฉันยิ่งนิ่งรับสัมผัสอุ่นที่จะได้รับเป็นครั้งสุดท้าย ฉันไม่อาจตอบตัวเองได้ว่าฉันรักเค้ามากแค่ไหน แต่ฉันรู้เพียงว่าฉันให้เค้าได้แม้แต่ชีวิตฉัน แต่ถ้าความรักของฉัน มันจะทำให้อีกหลายคนต้องเจ็บปวด ฉันก็ขอให้มันหยุดแค่ที่ฉันและนายนะ...ดงเฮ
4. สมัครได้ครั้งเดียวนะ แก้ได้เฉพาะคำผิด ตกลงมั้ย
ครับผม
5. ขอบคุณที่สละเวลามาตอบคำถาม
ความคิดเห็น