ตอนนี้มอร์แกนได้แต่ขอร้องทุกคนว่าจะดัดแปลงเรือให้ดีกว่าเดิม ซึ่งทางด้านของลูฟี่ก็ดันเห็นด้วย ยกเว้นมาเรียที่ไม่อนุญาติ จากนั้นเธอก็ได้ลากมอร์แกนออกมาข้างนอกและมาเรียในตอนนี้ได้ใช้ reality stone เปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเอง โดยที่เสื้อเป็นเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์รัดรูปพร้อมส้นสูง ทั้งคู่กำลังยืนพิงอยู่ที่ขอบเรือ
มาเรีย : นิ ก่อนจะทำอะไรหัดคิดหน่อยนะ ถ้าเธอดัดแปลงเรือไปล่ะก็ มันจะทำให้เนื้อเรื่องการ์ตูนเรื่องนี้เปลี่ยนไปแค่ไหน?
มอร์แกน : มันก็ดีไม่ใช่เหรอคะ?
มาเรีย : จะว่าดีก็ใช่....แต่ถ้าเธอทำอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนเนื้อเรื่องล่ะก็ ลองคิดดูว่าถ้าหนังสือมันจะเปลี่ยนตามไปด้วยล่ะ มันจะเละขนาดไหน ที่จู่ๆ ว้าว...เรือเกราะเหล็กที่ติดไอพ่นได้ สุดยอดไปเลย แบบนี้น่ะเหรอ?
มอร์แกน : แต่พี่อย่าลืมสิ ว่าพวกเราอยู่แค่ในโลกของ time stone และที่เราจัดการพวกกัปตันคุโระไปก็ไม่ได้ทำให้พวกเราไปโผล่ในหนังสือสักหน่อย ที่รู้ก็จะมีแค่พวกเราก็เท่านั่นเอง
มาเรียได้ยินดังนั้น เธอก็เริ่มคิดย้อนกลับมาว่าที่พวกเธอมาที่นี่ได้ก็เป็นเพราะ time stone และอินฟินิตี้ สโตน ก็สามารถใช้ในจักรวาลนี้ได้ ทำให้รู้ว่าพวกเธอกำลังอยู่ในโลกการ์ตูนที่ time stone สร้างขึ้น
มาเรีย : ได้ๆ ....อย่าทำอะไรที่มันเกินเลยล่ะกันล่ะ....
??? : เฮ้! พวกเธอน่ะ!
จู่ๆ ก็มีเสียงคนตะโกนทำให้สองสาวสะดุ้งเล็กน้อยและมองไปตรงกลางของเรือก็พบชายใส่แว่นดำคนหนึ่งกำลังยืนมองพร้อมดาบในมือ
??? : พวกเธอเองก็คงจะเป็นพวกของโจรสลัดสินะ ฉันน่ะหั่นหัวพวกโจรสลัดดังๆ มานักต่อนักแล้ว พวกโจรสลัดไร้ชื่ออย่างพวกเธอ.... กล้าดียังไงที่คิดจะฆ่าคู่หูของฉัน!!!
ชายคนนั้นไม่รอช้าพุ่งเข้าใส่ทั้งสองทันที โดยที่มาเรียและมอร์แกนก็ถอนหายใจเล็กน้อยเพราะรู้ว่าเขาเป็นใคร
มาเรีย : เฮ้อ....
ตัดกลับมาอีกทีคนข้างในก็ออกมาข้างนอกว่าเกิดอะไรขึ้น มาเรียก็ไม่ได้ทำอะไรมากแค่เอาเท้าเหยียบหลังเอาไว้ แต่คนที่แสดงสีหน้าที่ชัดเจนก็คือโซโล
โซโล : หือ? นาย...โจนี่ นี่น่า!!
โจนี่ : ลูกพี่โซโล!!?
โซโล : เกิดอะไรขึ้นแล้วโยซากุหายไปไหน?
สุดท้ายคนที่ชื่อโจนี่ก็ได้พาคู่หูของเขาขึ้นมาบนเรือและก็พบว่าเขาอยู่ในสภาพที่มีบาดแผลตามร่างกายพร้อมกับนอนแบบไม่มีเรียวแรง ส่วนบาดแผลก็ได้มาจากการที่อุซปและลูฟี่ไปยิงปืนใหญ่ใส่เกาะที่พวกเขาอยู่ มีแต่ทางด้านของนามิและรินดารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นพวกเธอหันมามองหน้ากันทันที
นามิ/รินดา : โง่กันจริงๆ !!!
โซโล : เธอว่าไงนะ!?
โจนี่ : พวกเธอเห็นเรื่องความตายของคู่หูฉันเป็นเรื่องโง่งั้นเหรอ!?
รินดา : จะบอกอะไรให้นะ คู่หูของนายน่ะเป็นโรคลักปิดลักเปิด สาเหตุก็แค่ขาดสารอาหารประเภทผัก....
นามิ : ถูกต้อง ถ้าเป็นสมัยก่อนใครเป็นโรคนี้ก็ต้องนอนรอความตายอย่างเดียวและสมัยก่อนไม่มีการนำผักผลไม้สดมาเก็บไว้บนเรือนี่นะ....
ลูฟี่ : พวกเธอนี่เหมือนหมอเทวดาเลยนะ
อุซป : ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกเธอเป็นคนที่เจ๋ง
นามิ : ถ้าจะออกเดินทะเลเรื่องแค่นี้ไม่รู้ก็ไปตายได้แล้ว!!!
รินดา : เฮ้อ....แบบนี้จะไปได้กี่น้ำเนี่ย มานี่ฉันจัดการเอง
รินดาไม่รอช้าเธอเริ่มร่ายเวทย์ของ time stone ทันทีทำให้มันย้อนโยซากุไปตอนที่เขายังมีสุขภาพดีอยู่ จากนั้นเขาก็เริ่มได้สติขึ้นมาทันที
โยซากุ : สุขภาพกลับมาแข็งแรงดังเดิมแล้ว!!!
โจนี่ : เย้... คู่หูฉันรอดแล้ว!!!
จากนั้นเองพวกเขาก็เริ่มแนะนำตัว โดยคนที่ใส่หมวกคล้ายนักมวยชื่อโยซากุ ส่วนคนที่ใส่แว่นก็ชื่อโจนี่ พวกเขาทั้งสองเป็นพวกนักล่าเงินรางรัลเหมือนกับโซโล
รินดา : งั้นนี่ก็คือบทเรียนสำคัญสินะ....
มาเรีย : ถ้าหมอนั่นไม่มาเจอเรือเราก็คงนอนเป็นผีเฝ้าเกาะไปแล้ว....
อุซป : ก็ถูก แต่ในการเดินทางนานๆ คนที่คิดจะเตรียมเรื่องโภชนาการด้วยวัตถุดิบที่มีจำกัดบนเรือได้ ก็คือกุ๊กน่ะนะ
นามิ : ถ้าคิดดูดีๆ แล้วกุ๊กจำเป็นมากเลยทีเดียว
ลูฟี่ : โอเค! ฉันตัดสินใจแล้วเราจะตามหากุ๊กทะเลกัน!!
โจนี่ : ลูกพี่....ถ้าจะหากุ๊กทะเลล่ะก็ฉันมีที่ที่หนึ่งจะแนะนำ แต่กุ๊กที่นั่นจะยอมมาเป็นพวกเราไหมก็อีกเรื่องหนึ่ง ภัตตาคารลอยน้ำ จากที่นี่ไป 2 ถึง 3 วันก็น่าจะถึงแต่ต้องระวังหน่อยนะเพราะที่นั่นอยู่ติดกับแกรนด์ไลน์น่ะ แถมยังได้ยินมาด้วยว่าชายตาเหยียวที่ลูกพี่ตามหาเคยปรากฏตัวที่นั่นด้วย
ลูฟี่ : ดีมากงั้นพาไปเลย!!!
นามิ : ฝากนายด้วยนะ!!!
มอร์แกน : เอาล่ะทุกคนฟังทางนี้คะ!!!
ทุกคนได้ยินเสียงตะโกนของมอร์แกน ทุกคนหันและเห็นว่าเธอกำลังถือกระดาษที่เป็นลักษณะเหมือนกับแผนผัง ซึ่งมีการร่างรูปเรือโกอิ้ง แมรี่เอาไว้แล้วด้วยซึ่งก็เต็มไปด้วยรายละเอียดมากมาย
โซโล : วาดรูปสวยดีนิ
มอร์แกน : ขอบคุณที่ชมคะ แต่นี่ไม่ใช่ภาพวาดคะ...นี่คือแผนผังการที่ฉันจะดัดแปลงเรือลำนี้คะ!
อุซป : ดัดแปลง?
มอร์แกน : แม่นแล้ว... ฉันเคยลองบินวนสำรวจรอบเรือทั้งข้างนอกและข้างใน มันทำให้รู้ทันทีว่าเรือลำนี้ใช้วัสดุจากไม้ 70% ที่เหลือก็ตามสภาพ ทำให้เราอาจจะแย่เอาได้ถ้าเรือถูกปืนใหญ่หรือถูกโจมตี ซึ่งฉันจะทำการดัดแปลงให้เรือมีการป้องกันเต็มที่และฉันจะต้องขอสอบถามพวกคุณทุกคนด้วยคะ!
หลังจากการประกาศประชาสัมพันธ์ของมอร์แกน ทำให้หลายคนมองหน้ากันสักพัก ก่อนที่จะเริ่มคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอกำลังจะทำ ซึ่งมาเรียก็ได้เอามือตบหน้าตัวเองก่อนถอนหายใจอย่างหนัก
นามิ : ก็จริงอย่างที่มอร์แกนพูดนะ เรือแบบนี้ถ้าเกิดถูกโจมตีอาจจะเสียหายได้ง่ายถึงจะซ่อมก็ต้องเสียเวลาในการซ่อมอีก....แล้วเธอจะหาอุปกรณ์มาจากไหน?
มอร์แกน : เรื่องอุปกรณ์ไม่ต้องห่วงคะ ขอแค่ทุกคนอนุญาติก็พอแล้ว....
จากนั้นก็ผ่านไป 1 วัน มอร์แกนได้ขนอุปกรณ์มาจากโลกจริงโดยมีรินดาที่ใช้ time stone ในการเดินข้ามมิติ โดยที่เธอเอามาด้วยก็คือพวกแผ่นเหล็กทองคำผสมกับไททาเนียม แต่มีแผ่นหนึ่งที่ทำให้ทั้งมาเรียและรินดาตกใจอย่างมาก....
รินดา : มอร์แกน.....นี่มัน.....
มาเรีย : แผ่นไวเบรเนี่ยม.... เธอเอามาได้ยังไง!?
มอร์แกน : แฮะๆ อย่าลืมสิว่าวากานด้าเป็นประเทศเปิดแล้ว รู้มั้ยว่าหนูกว่าจะซื้อมาได้แผ่นหนึ่งนี่อาการสาหัสมากเลยนะแถมยังโดนแม่บ่นเป็นอาทิตย์เลยนะ
รินดา : จริงสิ คนรวยทำอะไรก็ได้นิเนอะ
การสร้างจึงเริ่มต้นขึ้น โดยเป็นมอร์แกนที่จะเลือกว่าส่วนไหนที่ควรจะมีการป้องกันให้มากที่สุด โดยมีพวกลูฟี่ช่วยด้วยแต่หลังจากนั้นผ่านไป 3 วันก็สามารถประดับเรือโกอิ้ง แมรี่ที่มีการป้องกันกระสุนปืนใหญ่ได้แล้ว
มอร์แกน : เสร็จแล้วคะ!!!
ลูฟี่ : ว้าว สุดยอด!!!
โซโล : อืม...แบบนี้ก็สามารถกันกระสุนปืนใหญ่ของฝ่ายตรงข้ามได้แล้วสิ
นามิ : ที่มิติของเธอนี่มีของแบบนี้เยอะจังเลยนะ
อุซป : นิมอร์แกน นอกจากชุดเกราะเธอแล้วเธอมีอะไรเจ๋งๆ อีกหรือเปล่า?
มอร์แกน : มีแน่นอน...............ฉันรวย
โจนี่ : ทุกคนครับ! ถึงภัตตาคารลอยน้ำแล้วครับ!!!
ในระหว่างที่ทุกคนกำลังชมเรือที่ปรับแต่งใหม่ โจนี่ก็ตะโกนบอกทุกคนว่าได้เดินทางมาถึงภัตตาคารลอยน้ำเรียบร้อย เมื่อทุกคนไปดูก็พบกับเรือขนาดใหญ่ที่มีฐานตรงกลางและมีหัวเป็นปลาขนาดยักษ์และนี่คือ ภัตตาคารลอยน้ำบาราติเอ
โจี่/โยซากุ : เป็นไงบ้างครับทุกคน!!!
ลูฟี่ : ปลายักษ์!!!
อุซป : น่าตื่นเต้นจริงๆ!!!
รินดา : เอ๋?
ทันใดนั่นเองก็มีเรือแล่นมาข้างๆ เหมือนจะไปที่ภัตตาคารนั่นเหมือนกันแต่เมื่อมองดีๆ ก็พบว่าเป็นเรือของกองทัพเรือ
ลูฟี่ : มาตั้งแต่เมื่อไร....!!
อุซป : อย่าบอกนะว่ามันจะยิงใส่เรา?
มอร์แกน : เปล่าประโยชน์ค่ะ
จากนั้นเองก็มีคนเดินออกมาจากเรือ โดยที่มือของเขามีหมัดเหล็กอยู่ด้วย แถมหน้าตาก็กวนประสาทใช้ได้
??? : ไม่เคยเห็นธงโจรสลัดแบบนี้มาก่อน....ฉันฟุลบอดี้หมัดเหล็กเรือเอกแห่งกองทัพเรือ ใครคือกัปตันของพวกแก?
หมอนั่นก็ถามไปเรื่อยๆ แต่เหมือนว่าจะเป็นวันหยุดของเขา เขาเลยตัดสินใจที่จะปล่อยไปแต่ว่า....
อุซป : เฮ้ แย่แล้ว! เจ้าพวกนั่นเล็งปืนใหญ่มาทางนี้!!!
เรือฟุลบอดี้ได้ยิงปืนใหญ่มาที่เรือของพวกลูฟี่ แต่ขณะนั้นเองลูฟี่ก็ได้กระโดดเข้าไปขวางและใช้ท่าลูกโป่งยางยืดทำให้ปืนใหญ่ดีดไปทางอื่น แต่ทางอื่นของมันคือภัตตาคารนั่น
โซโล : คืนกลับไปทางไหนเนี่ยไอ้บ้าเอ๊ย!!!
มาเรีย : เฮ้อ....
จากนั้นสถานการณ์ก็เริ่มสงบ ลูฟี่ตั้งใจจะไปขอโทษเจ้าของที่นั่นโดยที่ทุกคนก็นั่งรออยู่ในเรือจนเวลาผ่านไปสักพักลูฟี่ก็ยังไม่กลับมาสักที
รินดา : ลูฟี่ไปนานจังเลยนะ....
โซโล : อืม สงสัยถูกใช้ให้ทำงานหนึ่งเดือนล่ะมั้ง?
นามิ : บอกปัดไปให้พวกกองทัพเรือก็สิ้นเรื่องแล้ว... ดันซื่อจนเกินเหตุ
อุซป : ไปดูเขาหน่อยมั้ยจะได้ไปกินด้วยเลย
มอร์แกน : เยี่ยมไปเลยนะคะ!
ทุกคนเห็นด้วยกับความคิดของอุซป จึงตัดสินใจที่จะไปหาอะไรกินในภัตตาคารนั่น ส่วนโจนี่และโยซากุก็จะอยู่เฝ้าเรือให้ เมื่อเข้าไปก็พบว่าเป็นร้านที่หรูพอตัวเลยหาที่นั่งทันที โซโล นามิและอุซปนั่งโต๊ะหนึ่ง ส่วนมาเรีย รินดาและมอร์แกนนั่งอีกโต๊ะหนึ่งและมีเสียงของใครสักคนพูดขึ้น
??? : ว้าว วันนี่มันเป็นอะไรกัน มีนางฟ้าเข้ามาในร้านเยอะเลย....มีอะไรให้ผมช่วยบอกได้นะครับ
มาเรีย : อืม....จ๊ะ....เจอตัวจริงทำไมมันต่างจากหนังสือ?
มอร์แกน : ยอมรับเลย....ว่าเขาหล่อ~....
รินดา : มันใช่เหรอ?
แน่นอนว่าคนที่เข้ามาทัพพวกเธอ เป็นผู้ชายผมสีเหลืองและมีคิ้วที่เป็นเอกลักษณ์ใส่ชุดสีดำมาพร้อบรอยยิ้ม แน่นอนว่าทั้งหมดก็สั่งอาหารแล้วกินกันไปสักพักทางด้านของ มอร์แกนก็เหมือนจะเห็นอะไรบางอย่าง ลูฟี่ที่มีผ้ากันเปลื่อนที่เอว....
มอร์แกน : ทุกคนค่ะ นั่นคุณลูฟี่!
มาเรีย : อา....พ่อหนุ่มหมวกฟาง....
นามิ : ว่าไงเด็กรับใช้!!
อุซป : ได้ยินมาว่าต้องทำงานที่นี่ปีหนึ่งนิ
โซโล : ฉันขอวาดธงใหม่ได้มั้ย?
ลูฟี่ : พวกนาย! เล่นปล่อยให้ฉันมาตกระกำลำบาก!!! ส่วนพวกนายก็มานั่งกินสบายใจเฉิบแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ!?
จากนั้นก็เกิดเรื่องขำขันก็เล็กน้อย แต่ก็ไม่น้อยหรอกที่ทุกคนหัวเราะว่าลูฟี่ต้องทำงานที่นี่ ส่วนผู้ชายผมเหลืองก็มาร้องกล่อนจีบสาวให้ทั้งสี่สาวฟัง ซึ่งมีแค่มอร์แกนและมาเรียน่ะแหละที่เขิน แต่เมื่อลุงเจ้าของร้านออกมาก็ทำให้รู้ว่าเขาชื่อซันจิ
ซันจิ : เมื่อกี้ต้องขอประทานโทษด้วย เพื่อเป็นการปลอบขวัญเลยสั่งมาเชโดเนียในผลไม้มาให้ ส่วนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลังอาหารก็ต้อง แกรนมาเน่!!
นามิ : โห~ ขอบใจนะ
รินดา/มอร์แกน : ต้องขอโทษด้วยค่ะ เราไม่ดื่มแอลกอฮอล์....
ซันจิ : ไม่ใช่ปัญหาครับ.... ทางเราได้เตรียมเครื่องดื่มสำหรับคุณผู้หญิงไม่ดื่มแอลกอฮอล์ด้วยนะครับ
มาเรีย : ว้าว~ ช่างใจดีจริงๆ
ซันจิ : ไม่เป็นไรมิได้~
มอร์แกน : ฮิๆ อย่างจะรู้จริงๆ ว่าถ้าคุณปีเตอร์อยู่ด้วยพี่จะทำแบบนี้หรือเปล่า?
มาเรีย : เงียบไปเลย...ก็เธอบอกเองนิว่ามันเป็นแค่โลกการ์ตูน....
นามิ : อาหารที่นี่สำหรับฉันมันค่อนข้างจะแพง ฉะนั้น....
ซันจิ : ไม่ต้องห่วงคุณผู้หญิงทานฟรีไม่คิดเงินครับ!!!!..... แต่พวกนายต้องจ่าย....
อุซป : ไอ้หัวงู!!!
ตอนนี้พวกเขาก็ได้อยู่ที่ภัตตาคารมาสองวันแล้ว พวกรินดาก็กำลังนั่งเล่นอยู่ที่เรือ จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น มีเรือขนาดใหญ่ยักษ์มาจอดเทียบกับภัตตาคารเป็นเรือโจรสลัดที่มีรูปนาฬิกาทรายระหว่างกระดูกไขว้ นั่นคือกลุ่มของโจรสลัดครีก เวลาผ่านไปสักพักเหมือนจะเกิดเรื่องวุ่นวายข้างใน
อุซป : เฮ้ย แย่แน่ๆ พวกเรารีบหนีกันก่อนดีกว่ามั้ง!?
มอร์แกน : แหม....คุณอุซปก็กลัวไปได้
มาเรีย : ว่าแต่....เรือนั่น ดูโทรมจัง....
รินดา : เราควรไปดูพวกลูฟี่หน่อยนะ ฉันได้ยินเสียงปืนจากข้างในด้วย
ทั้งหมดพยักหน้าก่อนที่รินดาจะเปิดวาร์ปเข้าไปในตัวร้าน ส่วนนามิ โจนี่และโยซากุก็อยู่ที่เรือไป เมื่อทั้งหมดไปถึงก็พบกับความวุ่นวายในร้าน พ่อครัวหลายคนได้รับบาดเจ็บ แต่คนตัวใหญ่ที่อยู่หน้าประตูนั่น...
ครีก : อย่าคิดจะขัดขืนฉันดีกว่าเจ้าพวกกระจอก ฉันน่ะแข็งแกร่งที่สุดจำไว้...แขนเหล็กอันทรงพลัง ร่างกายเหล็กอันสุดแข็งแกร่ง กำปั้นเพชรที่ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างได้รวมทั้งสารพัตชนิดอาวุธที่อยู่ในตัว มีกำลังพลเรือมากกว่า 5,000 คน กองทัพเรือโจรสลัดถึง 50 ลำ ในเมื่อฉันสั่งให้เตรียมอาหาร พวกแกก็ต้องทำตามที่ฉันสั่ง!!!!
บรรยกาศเต็มไปด้วยความเงียบ จนกระทั่ง....
มอร์แกน : อุ๊บ.....ฮ่าๆๆ!!!!
??? : ยัยหนูนั่นหัวเราะอะไรฟะน่ะ!?
??? : ตายล่ะ เดี๋ยวก็โดนเจ้าครีกฆ่าเอาหรอก!!
ครีก : แกหัวเราะอะไรยัยหนู?
มอร์แกน : ก็หัวเราะที่นายบอกว่านั่นคือเหล็กที่แข็งที่สุดน่ะสิ! ฮ่าๆๆ.....รู้มั้ยว่านั่นมันก็แค่เหล็กที่สามารถป้องกันกระสุนจำพวกระเบิดได้ แต่ถ้าโดนอัดทางกายภาพหนักๆ ล่ะก็...นั่นก็แค่เกราะธรรมดาก็แค่นั่น
ครีก : ไอ้เด็กเมื่อวานซีน รู้มั้ยว่าแกกำลังพูดกับใคร!? ฉันจะฆ่าแกซะ!!!
ซันจิ : เฮ้อ...ถ้าคิดจะทำร้ายผู้หญิงที่น่ารักล่ะก็....คงจะต้องผ่านฉันไปก่อน...
มอร์แกน : ไม่เป็นไรคะคุณซันจิ....ฉันขอจัดการเอง...
มอร์แกนยิ้มให้ซันจิ จนตาของเขากลายเป็นรูปหัวใจทันที ส่วนมอร์แกนก็เดินเข้ามาหาครีกและกดปุ่มเรียกชุดออกมา สร้างความประหลาดใจให้กับคนในร้านอย่างมาก
ครีก : นั่นมันชุดอะไรน่ะ?
มอร์แกน : ก็แค่อยากจะลองให้ดูกับชุดเกราะที่แข็งอันดับต้นของโลกยังไงล่ะ.....
ครีก : ปากดีจริง ขอลองหน่อยว่าจะสักแค่ไหนกันเชียว!!!
จากนั้นก็มีปืนหลายชนิดออกมาจากตัวของครีก เขาระดมยิงใส่มอร์แกนไม่ยั้งแต่เธอก็ตั้งโล่ขึ้นมากันเอาไว้อย่างง่ายดาย
มอร์แกน : ตาฉันบ้างล่ะ....
มอร์แกนได้ยิงจรวดเล็กออกจากหลังของเธอ แล้วก็พุ่งเข้าใส่ครีกทันที
ครีก : อะไรน่ะ!?
ตู้มๆๆ!!!!
จรวดโดนตัวเขาไปเต็มๆ และมีควันจากแรงระเบิดโผล่ขึ้นมา จากนั้นไม่รอช้ามอร์แกนได้พุ่งเข้าไปและใช้เท้าโนวาถีบใส่ครีก ก่อนจะตีลังกาและตามด้วยหมัดโนวาคู่ต่อยเข้ากลางตัวของครีกจนเขากระเด็นออกไปชนระเบียงไม้หน้าร้าน ส่วนมอร์แกนก็ชู่สองนิ้วให้ตัวเองยิ่งทำให้ซันจิทำตารูปหัวใจมากขึ้น
มอร์แกน : แค่นี้ง่ายๆ
ซันจิ : น่ารักชะมัดเลยครับ!!!
??? : ว้าว ยัยเด็กนั่นสุดยอดไปเลย!!!
??? : ชุดเกราะนั้นสุดยอดจริง!!!
ครีก : บ้าน่า....ทำไมชุดของฉันมีรอยแตก!?
มอร์แกน : ก็บอกแล้วไงก็แค่เหล็กเกรดต่ำและถ้าฉันออกแรงสุดล่ะก็ ชุดก็คงจะแตกไปแล้ว
??? : จัดการมันเลยยัยหนู คนเลวๆ แบบมันอัดให้ตายไปเลย!
??? : มันทำบาปทำกรรมไว้เยอะ สมควรที่จะตายได้แล้ว!!!
??? : พอได้แล้ว...
ทันใดนั้นจู่ๆ หัวหน้าเชฟก็เดินออกมาพร้อมกับถุงใบใหญ่มาก เขาได้ถือถุงนั่นและมาวางไว้ตรงหน้าของครีก
??? : ออเนอร์เชฟ!!
ออเนอร์เชฟ : อยากได้อาหารจำนวน 100 คนใช่มั้ย รีบขนขึ้นเรือไปซะ
ครีก : เชฟ......เชฟงั้นรึ!?
??? : นี่ออเนอร์คิดจะทำอะไรครับเนี่ย ให้ยัยหนูนั่นจัดการก็เรียบร้อยแล้ว!!!
??? : ขืนให้พวกโจรสลัดบนเรือฟื้นคืนกำลังขึ้นมาล่ะก็ ร้านนี้มีหวังได้โดนยึดอย่างสมบูรณ์แน่!!?
ออเนอร์เชฟ : มันก็ขึ้นอยู่ว่าพวกนั้นยังจะมีใจสู้หรือเปล่า....จริงมั้ยผู้ระเห็จจากแกรนด์ไลน์...
หลังจากที่เขาพูดว่าครีกเป็นผู้ระเห็จหรือคนที่ยังไม่สามารถผ่านเข้าไปในแกรนด์ไลน์ได้เลยและสิ่งสำคัญที่ทำให้รู้ว่าออเนอร์เชฟก็เคยเป็นโจรสลัดมาก่อน โดยมีนามว่าเชฟขาแดงและเขาและครีกก็คุยกันไปจนมันไปกระตุกหูของลูฟี่กับคำว่าเขาจะครอบครองวันพีช
ลูฟี่ : เดี๋ยวก่อน!!! คนที่จะเป็นเจ้าแห่งโจรสลัดคือฉันต่างหาก!!!
มอร์แกน : ถูกต้องแล้วจ๊ะ!!!
ครีก : พูดอะไรของแกเจ้าหนู พูดผิดพูดใหม่ได้นะ!!
ลูฟี่ : ไม่จำเป็นต้องพูดใหม่....เพราะว่าฉันพูดเรื่องจริง!!!
มอร์แกน : สุดยอดไปเลยคะ!!! ถ่ายรูปแปป....
ในขณะที่ลูฟี่และมอร์แกนกำลังยืนตรงหน้าของครีก ทางด้านพวกรินดาก็อยากจะเปิดตัวเท่ๆ นิดหนึ่ง
รินดา : นี่...ได้ยินใช่มั้ยว่าครีกข้ามแกรนด์ไลน์ไม่สำเร็จน่ะ
มาเรีย : เหอะ ก็มีน้ำยาแค่นั้นจะไปไหนได้....
โซโล : นิลูฟี่ จะลุยเหรอให้ช่วยมั้ย?
ลูฟี่ : เอาเข้าจริงพวกนายก็นั่งอยู่เฉยๆ ดีกว่า
ทางด้านฝั่งของครีกที่ได้ยินก็ของขึ้นอย่างมาก ก่อนที่เขาจะลากถุงอาหารออกไป
ครีก : ฟังนะฉันจะให้โอกาสพวกแกทุกคน....ถ้ายังไม่อยากตายก็รีบทิ้งเรือลำนี้ไปซะ เป้าหมายของฉันต้องการแค่บันทึกการเดินเรือและเรือลำนี้
มอร์แกน : แน่ใจเหรอคะ....ถ้าคุณมาอีกรอบบอกเลยว่าคุณจะเหลือแต่ตัวแน่นอน
ครีก : แกทำไว้แสบมากนะยัยชุดเกราะแดง!
เขาเดินออกไปพร้อมถุงอาหาร เหลือแต่ลูกน้องของเขาที่ชื่อว่ากิง เขาคือคนที่ซันจิเคยช่วยให้อาหารเขา เขาก็เริ่มระบายเรื่องต่างๆ และเรื่องเล่าที่กองทัพเรือ 50 ลำถูกผู้ชายคนเดียวทำลายจนพินาศ แถมคนที่ทำก็คือชายตาเหยี่ยวคนที่โซโลต้องการตามหาอีกด้วย แถมยังเล่าอีกหลายเรื่อง ยิ่งทำให้พวกลูฟี่ตื่นเต้นกันใหญ่
ลูฟี่ : ฮู้ว.... ช่างน่าตื่นเต้นอะไรแบบนี้ ไม่ไปไม่ได้แล้ว!!!
อุซป : นี่นายไม่รู้จักกลัวตายบ้างเลยเหรอ!?
โซโล : ตอนนี้จะกลัวอะไร.... แถมเรายังมีสาวนักเวทย์และก็สาวเหนือมนุษย์อีกด้วยนะ เพราะฉะนั้นเป้าหมายของฉันก็จะเกี่ยวกับแกรนด์ไลน์เต็มๆ
ซันจิ : เมื่อกี้บอกว่านักเวทย์และเหนือมนุษย์งั้นเหรอ?
??? : จริงเหรอเนี่ยเวทย์มนต์เนี่ยนะ!
??? : มันจะไปมีจริงได้ยังไงกัน!?
รินดา : ถึงพวกคุณจะไม่เชื่อว่าเวทย์มนต์มีจริง แต่จะบอกเอาไว้ให้ฉันคือดร.สเตรนจ์ ปรมาจารย์นักเวทย์ที่เก่งที่สุดในโลกนี้....
หลายคนก็อึ่งกับการแนะนำตัวของเธอ จากนั้นรินดาก็เริ่มร่ายเวทย์ของ time stone ทำให้สภาพข้าวของในร้านกลับมาเหมือนเดิมแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้หลายคนอึ่งกันทันที พวกเขาอยู่กันไปสักพักก็ได้ยินเสียงกู่ร้องจากข้างนอกทำให้รู้ว่าพวกนั้นกำลังจะบุกเข้ามา แต่ก็เกิดเหตุไม่คาดฝันเมื่อจู่ๆ เรือของโจรสลัดครีกถูกผ่าออกเป็นสองท่อน
ทุกคน : อะไรกัน!?
ออเนอร์เชฟ : ถอนสมอขึ้นเร็ว ไม่งั้นเรือลำนี้จะถูกน้ำกวาดของไปทั้งเรือแน่!!!
โยซากุ : ลูกพี่ช่วยพวกเราด้วย!!!
ทั้งกลุ่มได้ยินเสียงที่คุ้นเคย วิ่งออกไปตรงระเบียงก็พบกับโจนี่และโยซากุกำลังว่ายน้ำมาหาพวกเขา ยังไม่ทันสงสัยรินดารีบวาร์ปพวกเขาขึ้นมาทันที
รินดา : พวกนายสองคนโอเคใช่มั้ย แล้วเรือกับนามิหายไปไหน!?
โจนี่ : คือลูกพี่นามิ เอาสมบัติหนีไปพร้อมกับเรือแล้วครับ!!!
จากนั้นทั้งสองก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พวกกลุ่มฟัง ซึ่งรินดาก็หัวร้อนเล็กน้อยเพราะเธอไม่รู้เนื้อเรื่องต่อจากนั่น โซโลและอุซปก็โมโหอย่างมาก ยกเว้นมอร์แกนและมาเรียที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ลูฟี่ : นี่ทุกคนแต่เรายังพอเห็นเรืออยู่นะ โยซากุ โจนี่เรือของพวกนายสองคนล่ะ?
โยซากุ : คิดว่าน่าจะยังอยู่นะครับ
ลูฟี่ : ทุกคน!
โซโล : ปล่อยเขาไปเหอะ ต่อให้สเตรนจ์วาร์ปไปบนเรือก็เปลี่ยนนิสัยยัยนั่นไม่ได้หรอก
ลูฟี่ : แต่ฉันต้องการแม่นั่นเป็นต้นหนเรือของเราเพียงคนเดียวเท่านั่น!!
มาเรีย : ใช่....เรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะทำแบบนั้นทำไม...บางทีเธออาจจะมีเรื่องให้เราช่วยและไม่ยอมบอกก็ได้ใครจะรู้
มอร์แกน : ถูกต้องคะ คุณนามิเป็นคนดีจริงนะคะ!
โซโล : เฮ้อ....เข้าใจแล้วน่าปวดหัวจริงๆ ไปกันเหอะอุซป
มาเรีย : เอาอย่างนี้ลูฟี่นายยังอยู่ที่นี่สินะ มอร์แกนไปกับโซโล เดี๋ยวพี่กับรินดาอยู่กับลูฟี่เองเข้าใจนะ
โซโล : เข้าใจแล้ว...ระวังตัวด้วยสถานที่นี้ไม่ธรรมดาซะแล้ว...
??? : หมอนั่น!!!
ทุกคนได้ยินเสียงตะโกน ในที่สุดชายที่ทำลายเรือ 50 ลำก็ปรากฏตัวขึ้น ทำให้เอาโซโลเหงื่อตกไปเยอะเหมือนกัน เขามากับเรือลำเล็กๆ แต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว ชายตาเหยี่ยวนักดาบที่เก่งที่สุดในโลก นามว่ามิฮอว์ค
??? : บ้าเอ๊ย!! แกมีความแค้นอะไรกับเรานักถึงตามราวีพวกเราถึงขนาดนี้!!!
มิฮอว์ค : แค่ฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ
??? : หยามกันเกินไปแล้ว!!!
ลูกน้องของครีกคนหนึ่งตัดสินใจใช้ปืนคู่ยิงใส่มิฮอว์ค แต่ทางดา้นมิฮอว์คก็ได้หยิบดาบออกมาจากหลังและชี้ไปที่เขา จากนั้นกระสุนปืนที่พุ่งมาก็ลอยออกไปทางอื่น สร้างความตกใจให้กับทุกคนอย่างมาก
??? : หา...? พลาดเป้า!
โซโล : ไม่เคยเห็นดาบที่อ่อนโยนขนาดนั้นมาก่อนเลย...
มิฮอว์ค : ดาบใดที่ไร้ความอ่อนโยนดาบนั้นย่อมไร้ความแข็งแกร่ง
โซโล : งั้นเหรอ....และฉันออกทะเลเพื่อมาพบกับนาย!
มิฮอว์ค : ต้องการเป้าหมายอะไร?
โซโล : ความแข็งแกร่งสุดยอด....ว่างไม่ใช่รึ? มาสู้กันสักตั้งเป็นไง
??? : หมอนี่คือโรโรโนอา โซโล สำนักวิชาสามดาบ!!
ทางด้านของพวกลูฟี่และโยซากุก็ตัดสินใจจะอยู่ดูต่อ โดยที่มอร์แกนจะบินตามไปก่อน โซโลได้เอาผ้าของเขามาพันที่หัวเรียบร้อยและพร้อมเผชิญหน้ากับนักดาบที่เก่งที่สุดในโลก
มิฮอว์ค : ความกล้าหาญที่กล้าคิดจะมาปะดาบกับข้ามาจากพลังจิตใจของเจ้า....หรือว่ามาจากความโง่เขลาของเจ้ากันแน่นะ
โซโล : มันมาจากความฝันของฉันน่ะและมันก็เพื่อสัญญาที่ฉันมีไว้ต่อเพื่อนสนิทด้วย....
ตัดสลับกลับมาที่โกอิ้ง แมรี่ ตอนนี้นามิกำลังจะเดินทางไปที่ไหนสักที่ แต่การทำแบบนี้มันไม่ได้ทำให้เธอมีความสุขเลย
นามิ : พวกเขาเป็นคนดี....พบกันคราวหน้าเขาจะยอมเป็นเพื่อนมั้ยนะ....จะได้พบกันอีกหรือเปล่านะ.....อยากจะเป็นอิสะเร็วๆ จังคุณเบลเมล....
มอร์แกน : นามิ!!!
นามิ : มอร์แกน!!! คือ....ฉันไม่ได้ตั้งใจ-
มอร์แกน : ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไรนามิ....เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ? เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิ แค่บ้านเกิดของเธอทำไมเราจะช่วยไม่ได้
นามิ : เธอรู้....
ตัดกลับมาที่การต่อสู้ของโซโลและมิฮอว์คกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ซึ่งหลายคนก็ลุ้นกันไปตามๆกัน แต่จู่ๆ ทางฝั่งของมิฮอว์คก็หยิบมีดอันเล็กออกมาและเขาก็จะใช้มีดเล็กนั่นสู้ทำให้โซโลของขึ้นทันที
มิฮอว์ค : โชดร้ายหน่อยนะฉันไม่มีมีดที่เล็กไปกว่านี้แล้วล่ะ
โซโล : จะดูถูกคนอื่นน่ะ อย่าให้มากเกินไปนัก....ตายไปแล้วอย่ามานั่งเสียใจที่หลังล่ะ!!!
มิฮอว์ค : พวกกบที่อยู่ในกะลาครอบย่อมไม่รู้จักโลกอันกว้างใหญ่เป็นธรรมดา...
โซโล : ดาบปลีดชีพ!!!!
เพล้ง!!!
สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจก็คือ เขาสามารถใช้มีดเล็กรับวิชาสามดาบของโซโลอย่างง่ายดาย ทำให้โซโลถึงกับอึ่งไปทีเดียว ทำให้พวกลูฟี่และรินดาก็ตกใจไม่น้อย แต่จากนั้นโซโลก็เริ่มฟาดฟันใส่มิฮอว์คอย่างบ้าคลั่ง แต่เขาก็ยังคงใช้มีดบล็อคอย่างง่ายๆ
โซโล : ดาบปราบเสือ!!!
ฉึก!!!
ในขณะที่โซโลกำลังจะพุ่งใส่ ก็ถูกมิฮอว์คเอามีดแทงเข้าตรงหัวใจ ทำให้หลายคนต่างต้องตกใจกันทันที
โยซากุ/โจนี่ : ลูกพี่!!!!
รินดา : โซโล!!!
มาเรีย : รินดาใจเย็น...นี่มันเป็นตามเนื้อเรื่องนะ
สุดท้ายมิฮอว์คก็ได้ถามชื่อโซโล ทางด้านของมิฮอว์คเองก็หยิบดาบของตัวเองขึ้นมาส่วนโซโลก็เตรียมใช้ท่าไม้ตายของเขา เขาเริ่มหมุนๆไปมา
โซโล : เคล็ดลับวิชาสามดาบ....ดาบสามโลก!!!!
เพล้ง!!!
จังหวะที่ทั้งสองพุ่งเข้าใส่ มิฮอว์คได้ฟันหลังของโซโลและยังทำให้ดาบทั้งสองข้างของเขาหักไม่เป็นชิ้นดีอีกด้วย แต่ทันใดนั้นเองโซโลก็ยืนกางแขนให้มิฮอว์ค
มิฮอว์ค : ทำอะไร?
โซโล : บาดแผลกลางหลัง....คือความอับอายของนักดาบ
มิฮอว์ค : ยอดเยี่ยม...
มิฮอว์คไม่รอช้าฟันเข้ากลางตัวของโซโลไปเต็มๆ จนเลือดสาดไปทั่วและทำให้โซโล กระเด็นตกน้ำไปทันที
ลูฟี่/รินดา : โซโล!!!!
จังหวะนั้นเองโยซากุและโจนี่รีบกระโดดลงไปในน้ำเพื่อไปช่วยโซโลทันที ทางด้านของรินดาและลูฟี่ก็กำลังเดือดจัด มาเรียกำลังจะห้ามรินดาแต่ก็ช้าไปเพราะเธอวาร์ปหายไปแล้ว
รินดา : มันจะเกินไปแล้ว!!!
รินดาได้วาร์ปโผล่มาข้างหลังของมิฮอว์ค ทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย
??? : ยัยนั่นเป็นใครน่ะ!?
??? : คิดจะหาที่ตายอีกคนหรือไง!?
มิฮอว์ค : เจ้าเป็นพวกพ้องของนักดาบหนุ่มนี่สินะ? ดูพลังแล้วไม่ธรรมดานามของเจ้าเป็นใคร?
รินดา : ฉันคือดร.สเตรนจ์ ปรมาจารย์นักเวทย์ที่เก่งที่สุดในโลกนี้...
มิฮอว์ค : นักเวทย์ที่เก่งที่สุดงั้นเหรอ....เป็นเวทย์ที่น่าชมเลยทีเดียว
ลูฟี่ : ย้ากกก!!!!
ในจังหวะนั้นลูฟี่ก็พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วและเตรียมชกหน้าของเขา แต่มิฮอว์คก็หลบอย่างง่ายดายทำให้ลูฟี่กลิ้งไปทันที ทางด้านของรินดาไม่รอช้าประกบมือและแตะลงพื้นปรากฏเป็นเวทย์ลักษณะคล้ายสายฟ้าพุ่งไปหามิฮอว์ค
มิฮอว์ค : น่าสนใจดี....
ทางด้านของมิฮอว์กก็ได้ใช้ดาบฟันออก จากนั้นเขาก็ฟันส่วนกลับมาด้วยคลื่นดาบใส่รินดา แต่ทางด้านของรินดาก็ได้สร้างบาเรียขึ้นมากันและก็ดันกลับไปหาเขา แต่เขาก็ฟันคลื่นดาบขนาดใหญ่ใส่รินดาทันที โดยพวกคนดูที่อยู่รอบๆ ก็กระเด็นกันไป แต่รินดาก็สามารถใช้เวทย์ในการทำลายพลังดาบของเขาและกลายเป็นฝูงนก แต่มันทำให้เธอเหนื่อยพอตัว
มิฮอว์ค : สามารถกันเพลงดาบของข้าได้ คงจะไม่ได้เก่งแค่ปากสินะ
รินดา : เฮ้อๆ....แน่นอนอยู่แล้ว.....
มิฮอว์ค : แล้วเจ้ามีลูกเล่นอะไรอีกหรือเปล่าแม่มด?
รินดา : ยังมีอีกเยอะคะที่ยังไม่ได้ใช้....
จากนั้นรินดาก็ลอยตัวขึ้น ทำให้ทุกคนก็ต้องตกใจยกเว้นมิฮอว์คและเพื่อนของเธอ จากนั้นก็มีแขนโผล่ออกมาจากรินดาหลายสิบแขน จากนั้นสิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจหนักคือรินดาได้ทำการแยกร่างออกเป็น 30 กว่าร่างล้อมมิฮอว์กไว้และจะใช้แส้กับเขา
แต่ก่อนที่แส้จะเข้าถึงตัวเขา มิฮอว์กได้ทำการใช้ดาบของเขากวาดคลื่นพลังใส่ทำให้ร่างแยกของรินดากลับมารวมที่เธออีกครั้งก่อนจะลงมาอยู่ที่พื้น เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก็ถูกดาบของเขาชี้ใส่คอไว้
มิฮอว์ค : ไม่ว่าจะมีพลังเยอะแค่ไหน แต่จุดอ่อนของเจ้าก็คือความเร็ว....และวางใจได้ เจ้าหนุ่มคนนั่นยังไม่ตาย
โยซากุ : ลูกพี่ตอบเราสิ!!!
ลูฟี่/รินดา : โซโล!!!!
มิฮอว์ค : ชื่อของข้าคือ จูลาคีล มิฮอว์ค มันเร็วเกินไปที่เจ้าจะต้องมาตาย....จงรู้จักโลก จงรู้จักตัวเองแล้วจงเข้มแข็งขึ้นโรโรโนอา! ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีกี่เดือนข้าจะครองตำแหน่งนักดาบที่เก่งที่สุดในโลกเพื่อรอเจ้า จงแกร่งก้าวข้ามข้าคนนี้ให้ได้ดูสิโรโรโนอา!!!
ในขณะนั้นเองโซโลที่นอนสลบอยู่บนเรือ ก็ได้ชี้ดาบขึ้นฟ้าทันที
โซโล : ล...ลูฟี่....สเตรนจ์... ได้ยินไหม....เมื้อกี้ฉันทำให้พวกนายไม่สบายใจสินะ ถ้าฉันเป็นแค่นักดาบที่เก่งที่สุดในโลกไม่ได้พวกนายคงจะลำบากใจมากจริงมั้ย? จากนี้ไป....ฉันจะไม่แพ้ใครเป็นรอบที่สองแล้ว!! จนกว่าจะถึงวันที่ฉันชนะหมอนั่นได้ฉันก็จะไม่แพ้ใครอย่างเด็ดขาด!!!
รินดา : โซโล.....
โซโล : สเตรนจ์....อย่าใช้ time stone กับฉันนะ...ฉันอยากจะเก็บไว้เป็นที่ระลึก!
รินดา : อืม.... เข้าใจแล้วตาบ้าเอ๊ย!!!
ลูฟี่ : ฮี่ๆๆ
มิฮอว์ค : สมกับเป็นทีมที่ดี ถ้าเป็นไปได้ข้าอยากจะเจอกับพวกเจ้าอีกครั้ง...
To Be Continue...
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
อยากให้วันด้า และสไปดี้มาจัง
รออยู่ค่าาาา
Yes ขอบคุณจ้าเป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยมาต่อเร็วๆน้าคร้าบบบบ