One Piece The New Sorcerer Supreme รีไรท์ (Marvel & One Piece Crossover)
ตอนที่ 8 : ตอนที่ 5 : ศึกปกป้องหมู่บ้านความหวังของอุซป
มอร์แกน : พี่มาเรีย พี่ริน ข้างล่าง!
มาเรีย : นั่นมัน....
รินดา : โซโลนิ!
แน่นอนว่าทั้งสามสาวมาโผล่ที่ชาดฝั่งทางเหนือที่พวกเขาเอาเรือมาจอดและตอนนี้มีกลุ่มโจรสลัดขนาดใหญ่กำลังบุกขึ้นฝั่ง สิ่งที่เห็นตอนนี้คือโซโลกำลังเผชิญหน้ากับโจรสลัดสองคน คนหนึ่งเหมือนวัวอีกคนก็เหมือนแมว
รินดา : ทำไมโซโลถึงมีดาบเดียว!?
มอร์แกน : เจ้าสองคนนั่น.... บูจิกับชามู....
มาเรีย : อา....ไอ้แมวสองตัวนั่นสินะ ฉันจำได้
จากนั้นทั้งสามไม่รอช้าพุ่งลงไปตรงกลางเพื่อที่จะช่วยโซโลทันที โดยที่ทางด้านของเจ้าสองตัวนั่นก็กำลังบุกเข้าหาโซโล
ชามู : ไปเลยบูจิ!!!
บูจิ : ฮื่อ ชามู!!!
ตู้มมม!!!!
เกิดแรงระเบิดขึ้นตรงกลาง ทำให้สองคนนั่นกระเด็นถอยออกไป ทางด้านโซโลเองก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นหมอกควันจากแรงระเบิดก็เริ่มหายไป
รินดา : ขอโทษที่มาช้านะโซโล....
มอร์แกน : คุณโซโลโอเคใช่มั้ยคะ!?
โซโล : สเตรนจ์! มอร์แกน! พวกเธอสองคนไปไหนมาแล้วพาใครมาด้วย!?
มาเรีย : ว้าว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายคือโซโลจริงๆ ฉันคือกัปตันมาเวลและฉันเป็นรุ่นพี่ของสองสาวผู้น่ารักนี่ยังไงล่ะ!
นามิ : สเตรนจ์พาใครมาด้วยน่ะ!?
อุซป : ยัยพวกนั่นบ้าหรือไงถึงไปยืนอยู่ตรงนั่นน่ะ!!!
ชามู : นี่บูจิ ดูเหมือนว่าเราจะมีเหยื่อมาเพิ่มแล้วสิ!
บูจิ : ใช่แล้วชามู จัดการพวกมันไปพร้อมกันเลยดีกว่า!!!
จากนั้นทั้งสองก็เริ่มบุกเข้าหาทั้งสามสาวอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ได้ทำให้ทั้งสามตกใจอะไรเป็นมอร์แกนคนแรกที่เดินนำไปก่อน
มอร์แกน : เอาล่ะพี่ หนูขอจัดการเจ้าแมวอ้วนนะ!
ยังไม่ทันที่คนอื่นจะตอบ เธอได้กดสัญลักษณ์สีฟ้าบนหน้าอกจากนั้นชุดเกราะนาโนของเธอก็เริ่มปรากฏขึ้นตามตัวของเธอและก็เดินเข้าไปอย่างช้าๆ
บูจิ : ตายซะเถอะ!!!
บูจิได้กระโดดเข้ามาด้วยความเร็วและเตรียมจู่โจมเธอด้วยกรงเล็บของมัน จากนั้นมอร์แกนก็ได้ตั้งโล่ขึ้นมาและบล็อคกรงเล็บเอาไว้อย่างง่ายดาย ก่อนจะส่วนหมัดกลับไปและยิงเลเซอร์สีฟ้าจากใต้ข้อมือใส่บูจิทำให้ร่างของบูจิกระเด็นไปชนกับเรือทันที
ชามู : บูจิ! หน่อยแน่แก!!!
รินดา : ไม่ให้เคลื่อนไหวหรอกน่า....
จังหวะที่ชามูกำลังจะพุ่งเข้าใส่มอร์แกน รินดาก็ได้เสกแส้ขึ้นแล้วใช้มันรัดตัวของชามูอย่างไม่ได้ตั้งตัว ทำให้มันนอนอยู่กับพื้น
ชามู : อ๊าาา!!! ร้อนๆ นี่มันแส้อะไรเนี่ย!?
รินดา : นี่มันแส้เวทย์มนต์นะ แมวยังไงก็ยังเป็นแมววันยังค่ำน่ะแหละ....
ทางด้านนามิและอุซปที่กำลังมองการต่อสู้ ทั้งสองคนก็สตั้นเล็กน้อยโดยเฉพาะอุซปที่พึ่งจะเคยเห็นการต่อสู้ของทั้งสองสาว
อุซป : สุดยอดไปเลย....พวกนั่นเป็นใครกันแน่?
นามิ : นั่นคือสเตรนจ์ เธอเป็นนักเวทย์ส่วนคนที่ใส่ชุดเกราะนั่นชื่อมอร์แกน ฉันก็เจอพวกเธอได้ไม่นานมากหรอก
อุซป : ยัยพวกนั่นสุดยอดไปเลย.... ถ้างั้นจังหวะนี้รีบไปเอาดาบให้โซโลดีกว่า
นามิ : อย่าฝืนเลยน่า นายเองก็ย่ำแย่อยู่แล้วจริงมั้ย?
ในขณะที่นามิกำลังจะวิ่งไปหยิบดาบของโซโลที่วางอยู่บนพื้น จังหวะนั้นเองก็มีชายผมยาวใส่หมวกและใส่แว่นตารูปหัวใจเขามีนามว่ากัปตันจังโก้รอดักเธออย่างไม่ตั้งตัว เขากำลังจะใช้กรงจักรฟันหลังของนามิ แต่ขณะนั้นเอง....
หมับ!!!
มาเรีย : โจมตีผู้หญิงจากข้างหลังมันไม่สมกับเป็นผู้ชายเลยนะ....
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเคลื่อนไหว มาเรียก็ได้มาจับมือของเขาอย่างรวดเร็วและแสยะยิ้มให้กับเขาอย่างน่ากลัว
??? : เธอเป็นใครไม่ทราบ?
มาเรีย : ฉันคือกัปตันมาเวล...แล้วนายล่ะ?
จังโก้ : นักสะกดจิตกัปตันจังโก้ แล้วเธอก็ไม่ควรจะมาขวางฉันเลยนะ....
??? : บ้าเอ๊ย!!!
จู่ๆ ก็มีเสียงของใครบางคนตะโกนทำให้ทุกคนงงทันที ยกเว้นพวกโจรสลัดที่ดูทีท่าว่าจะกลัวเสียงของคนคนนั้นมาก
จังโก้ : ความรู้สึกแบบนี้มัน...!!!
??? : กะ....กัปตันคุโระ!!!
??? : เราโดนฆ่าทิ้งแน่!?
คุโระ : ทั้งที่ท้องฟ้ายามรุ่งสางผ้านพ้นไปแล้ว....แต่แผนการกลับไปคืบหน้าเลย....นี่มันอะไรของพวกแก!!!
มาเรีย : โอ้ว....ตัวหัวหน้ามาแล้วสินะ
ในที่สุดหัวหน้าของกลุ่มโจรสลัดพวกนี้ก็ปรากฏตัวขึ้น ผู้ชายที่มีรูปร่างผอม สวมแว่นตาทรงกลม มีผมสีเขียวแซมดำที่เป็นมันที่สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเล็กน้อย ชื่อของเขาคือคุโระ คุระฮาโดล
คุโระ : อย่าบอกนะว่าพวกแกโดนเจ้าพวกนี้ขวางเอาไว้น่ะ กลุ่มโจรสลัดคุโระ เนโกะ ตกต่ำถึงขนาดนี้แล้วเหรอ....ว่าไง!!? จังโก้!!!
จังโก้ : ตะ...แต่ตอนนั้นนายบอกว่าถึงปล่อยเจ้าหนูนั่นไปก็ไม่มีปัญหา นายพูดเองไม่ใช่เหรอ!?
คุโระ : ใช่...ฉันพูด...แล้วจะทำไม..... มันก็ไม่น่ามีปัญหาจริงๆ นี่เรื่องที่ว่าหมอนี่จะมาขัดขวางแผนของเราแค่นั่นมันก็น่าจะคาดการณ์สถานการณ์ได้ง่ายๆ อยู่แล้ว เพียงแต่พวกแกมันกระจอกกว่าที่คิดไว้ฉันไม่คิดจะฟังคำแก้ตัวของพวกแกหรอกนะ
ชามู : หาว่าพวกเรากระจอกงั้นรึ....!? พูดได้สวยนี่กัปตันคุโระ!!!
จู่ๆ ชามูที่ถูกแส้รัดก็หายไปทันที ทำให้รินดาอึ่งเล็กน้อยก่อนที่จะเห็นว่าชามูกำลังมุ่งไปโจมตีคุโระอย่างรวดเร็ว
จังโก้ : อย่านะชามู!!!
ชามู : นายล้างมือถึง 3 ปี แล้วคิดเหรอว่าจะเอาชนะฉันได้!!!
ชามูเข้าโจมตีใส่คุโระอย่างรวดเร็ว แต่ร่างของเขาก็สลายไปทันที ทำให้หลายคนก็งงกันไป แต่ทันใดนั้นคุโระก็โผล่เข้ามาพร้อมกับกรงเล็บขนาดยาวของเขาและกำลังจ่อคอของชามูอยู่
คุโระ : ที่แกพูดมันก็ถูกนะ ตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายมันดูขัดๆ นิดหน่อยและจริงอยู่ที่ฉันไม่ใช่กัปตันของแกแล้ว เป็นแค่คนที่จ้างงานแผนการและถ้าพวกแกทำไม่ได้ล่ะก็ ฉันก็จะฆ่าทิ้งซะ
มอร์แกน : ว้าว....หมอนั่นตัวจริงน่าขนลุกกว่าที่คิดแฮะ
คุโระ : 5 นาที ถ้าจัดการเก็บกวาดที่นี่ไม่ได้ภายใน 5 นาทีไม่ได้ล่ะก็.....ฉันจะฆ่าพวกแกด้วยมือของฉันไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว
??? : แค่ 5 นาที!!!
??? : ฉันยังไม่อยากตายนะ!!!
??? : ถ้าจัดการเจ้า 4 คนนั้นได้ล่ะก็พวกเราก็จะผ่านเนินนี้ไปได้อย่างสบาย!!!
ชามู : ย้ากกก!!!!
ชามูพุ่งออกจากตัวคุโระแล้ววิ่งเข้าใส่ทั้งกลุ่มอย่างบ้าคลั่ง แต่ขณะนั้นเอง...
โซโล : ดาบสยบราชสีห์!!!!
โซโลได้ใช้วิชาสามดาบของเขา จัดการกับชามูภายในการโจมตีเพียงครั้งเดียวก็ทำให้ร่างของเขาล่วงลงไปกองกับพื้นทันที ท่ามกลางความตกใจของพวกลูกน้องคุโระ จากนั้นเขาก็ชี้ดาบไปที่คุโระ
โซโล : ไม่ต้องห่วงฉันจะจัดการพวกแกไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว... โดยไม่ต้องรอให้ถึง 5 นาทีด้วย
คุโระ : ทำได้ก็ลองดูเซ่....
รินดา : นามิจะไปไหนน่ะ!?
จู่ๆ นามิก็วิ่งฝ่าไปและกำลังมุ่งไปที่หัวเรือของพวกโจรสลัด เมื่อรินดามองดูดีๆ ก็เห็นว่าลูฟี่กำลังนอนหลับอยู่ทำให้เธอเข้าใจทันที แต่....
จังโก้ : คราวนี้จะทำอะไรอีกล่ะยัยจุ้นจ้าน-
หมับ!!!
มาเรีย : ฉันก็พอรับได้กับแฟชั่นของนายนะ แต่อย่าลืมว่าฉันยังอยู่....
มาเรียได้ทำการบีบคอของจังโก้โดยมีออร่าไฟออกมา ก่อนจะโยนเขาไปกระแทกกับเนินผาอย่างเต็มแรง ทำให้หลายคนตกใจทันทีโดยเฉพาะพวกลูกน้องที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ ส่วนนามิก็วิ่งไปพร้อมกับเอาส้นสูงของเธอกระแทกเข้าที่หน้าของลูฟี่เต็มๆ
ลูฟี่ : มันเจ็บนะยัยบ้า!!!
นามิ : ช่วยหันไปดูหน่อยว่าเพื่อนเรามากันครบแล้วเนี่ย!!!
ลูฟี่ : เฮ้! สเตรนจ์ มอร์แกนพวกเธอพาใครมาด้วยน่ะ? อะไรกันผู้ดูแลคนเลวนั่นก็มาด้วยเหรอ?
มอร์แกน : ว่าไงคุณลูฟี่ นี่คือรุ่นพี่ของพวกเราคะ กัปตันมาเวล!!!
คุโระ : อีกแค่ 3 นาที ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด...
??? : เวลาแค่นั่นไม่มีทางเป็นไปได้หรอก
??? : กัปตันจังโก้ คุณบูจิและคุณชามูก็เสร็จเจ้าพวกนั่นไปแล้ว!!!
??? : ยัยผู้หญิงพวกนั้นเป็นใครกันแน่!?
มาเรีย : รินดา....พี่ขอยืม time stone หน่อย!
รินดา : ถ้าเป็นพี่หนูให้ยืมแน่นอน... ว่าแต่ทำไมไม่ใช่ reality stone?
จากนั้นรินดาได้ทำการส่ง time stone ให้กับมาเรีย จากนั้นก็มีเสียงของผู้หญิงตะโกนขึ้นมาทำให้ทุกคนตกใจทันที มีผู้หญิงผมสีบลอนด์ตัวเล็กใส่เสื้อคลุมขนาดใหญ่เดินเข้ามา
??? : คุระฮาโดลหยุดได้แล้ว!!!
อุซป : คายะ!! เธอมาทำอะไรที่นี่!?
คุโระ : น่าตกใจจริงๆ คุณหนูมาที่นี่ได้ยังไง....?
มอร์แกน : ว้าว! นั่นคุณหนูคายะเจ้าของคฤหาสน์ของเกาะนี้นิ ตัวเล็กพอๆ กับฉันเลยแฮะ....
คายะ : ฉันได้ฟังทุกอย่างจากแมรี่แล้ว....
คุโระ : โฮ....เจ้านั่นยังมีลมหายใจอยู่อีกเหรอเนี่ย นึกว่าฆ่าตายไปเรียบร้อยแล้วซะอีก....
คายะ : คุระฮาโดล....
จากนั้นคายะพยายามเสนอโดยการยกทรัพย์สมบัติของเธอให้ทั้งหมด แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั่น คุโระเริ่มเล่าเรื่องราวของเขาที่เข้ามาหมู่บ้านนี้เมื่อ 3 ปีก่อน แถมพอคายะเอาปืนขึ้นมาขู่ เขาก็กล่อมเธอโดยการเล่าเรื่องราวที่น่าจดจำสำหรับเธอแต่ไม่ใช่ของเขา ทันใดนั้นเองอุซปก็พุ่งเข้าใส่หวังจะชกหน้าเขาแต่เขาหลบได้อย่างง่ายดาย
คุโระ : อุซปคุง พูดไปแล้วฉันก็มีความแค้นกับแกเรื่องที่ถูกแกชกหน้าอยู่นะ....เล่นซัดฉันซะเต็มแรงเชียว....!!
ผัวะ!!!
ลูฟี่ : ถ้าแกไม่ชอบถูกคนอื่นชกมากถึงขนาดนั่นล่ะก็ เดี๋ยวฉันจะช่วยชกแกให้อีก 100 หมัดเอง!!!
ลูฟี่ได้ใช้หมัดยางยืดชกเข้าที่หน้าของคุโระไปเต็มๆ จนเขากระเด็นหงายท้องไปทันที แต่จากนั้นคุโระก็ลุกขึ้นมาอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะค่อยๆเดินมาแล้วเตะอุซปจนกระเด็นไป
คุโระ : ได้ผลนิดหน่อย...เพราะเป็นท่าที่แปลกประหลาดมากทีเดียว พวกมีความสามารถพิเศษจากที่ได้ยิน ผลปีศาจสินะ.... รวมถึงพวกเธอด้วยสินะ
รินดา : หึ เข้าใจผิดแล้ว...ฉันไม่ได้กินผลปีศาจอะไรเลยและจำไว้ว่าฉันคือดร.สเตรนจ์ ปรมาจารย์นักเวทย์ที่เก่งที่สุดในโลกนี้
ลูฟี่ : ส่วนฉันกินผลไม้ปีศาจโกมุโกมุเข้าไป เป็นมนุษย์ยาง...
คุโระ : นักเวทย์กับมนุษย์ยางงั้นเหรอ....ส่วนพวกที่เหลือฉันเองก็ไม่อยากรู้หรอกนะว่าเป็นอะไร แต่พวกแกจะได้ตายพร้อมกันทั้งหมดแน่
คายะ : คุณอุซป!!!
อุซป : อยู่คฤหาสน์เดียวกันมาตั้ง 3 ปี แกไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยบ้างเหรอ!?
คุโระ : ไม่เลย....บอกแล้วไงคายะน่ะเป็นแค่ตัวหมากที่ทำให้แผนการฉันสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีก็เท่านั่น ถ้าเธอตายไปแล้วล่ะก็ไว้ฉันจะขอบใจเธอนะคายะ
คายะ : เลวที่สุด!!!
โซโล : มันเลวบริสุทธิ์หมดทางเยียวยาแล้วจริงๆ
ลูฟี่ : ฉันไม่คิดจะเยี่ยวยาอะไรมันอยู่แล้ว!
คุโระ : ก่อนจะสู้ขอถามอะไรอย่างนะ ทำไมคนนอกอย่างพวกแกถึงได้เอาชีวิตมาเสี่ยงกับหมู่บ้านนี้ด้วย
ลูฟี่ : เพราะในหมู่บ้านนี้ มีคนที่ฉันไม่อยากให้เขาตายอยู่น่ะสิ
คุโระ : ง่ายจังเนอะ แบบนั่นดีแล้วเหรอ? เหตุผลที่พวกแกจะตายน่ะ....
มาเรีย : นี่ทำไมนายถึงมั่นใจจังเลยนะว่าตัวเองจะชนะ ไม่ดูเลยเหรอว่าศัตรูมีกี่คนน่ะ time stone!!!
มาเรียได้บินขึ้นฟ้าแล้วเปิดใช้พลังของ time stone ทำให้สภาพแวดล้อมช้าลงรวมถึงทุกคน ตัวของเธอก็มีออร่าสีเขียวของ time stone จากนั้นมาเรียก็เริ่มรั่วซัดหมัดใส่คุโระอย่างไม่ยั้งมือ จนเขากระเด็นออกไป
คุโระ : บ้าน่า!!!
จากนั้นลูฟี่ก็กระโดดเข้ามาล็อคตัวของคุโระไว้ ทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้ จากนั้นเขาก็ทำการยืดหัวออกไปไกลพอสมควร ก่อนจะปล่อยแรงแล้วใช้หัวของเขาโขกเข้ากับหน้าของคุโระไปเต็มๆ แถมลูฟี่ยังโยนร่างของคุโระกับไปหาพวกลูกน้องของเขาอีกด้วย ทำให้พวกโจรสลัดต้องถอยทัพออกไปทันที
มาเรีย : ไม่เลวเลยนะหมวกฟาง....รินดาเอานิ!
มาเรียได้ส่ง time stone ให้กับรินดาเหมือนเดิม ส่วนรินดาก็เอา time stone กลับเข้าไปอยู่ในสร้อยอากาโมโต้เหมือนเดิม
จากนั้นก็สงบลง ตอนนี้มีแค่ ลูฟี่ โซโล นามิ มาเรีย มอร์แกนและอุซป ส่วนรินดาก็ไปที่คฤหาสน์ของคายะเพื่อไปช่วยกับผู้ดูแลของเธอที่ชื่อแมรี่
อุซป : ขอบใจมาก!! เพราะพวกนายแท้ๆ ไม่อย่างนั่นก็คงไม่สามารถปกป้องหมู่บ้านไม่ได้แน่ๆ
โซโล : พูดอะไรน่ะ ถ้านายไม่ยอมทำอะไรเลยฉันก็ไม่เล่นด้วยอยู่แล้ว
นามิ : เรื่องนั่นช่างมันเถอะ ฉันก็ได้สมบัติมาแล้ว
ลูฟี่ : แต่เธอสุดยอดเลยนะ สามารถใช้พลังหินเขียวของสเตรนจ์ได้ด้วย!!!
มาเรีย : แน่นอน....ก็ฉันเป็นอีกคนที่ทำหน้าที่ปกป้องอัญมณีเหมือนกันนิ
ตัดฉากกลับมาที่คฤหาสน์ของคายะ โดยตอนนี้รินดาก็กำลังใช้ time stone ในการช่วยย้อนกลับไปตอนที่ยังไม่โดนทำร้าย ทำให้ร่างกายของแมรี่กลับมาเป็นปกติ
คายะ : สุดยอดไปเลยนะคะ
แมรี่ : ต้องขอบคุณมากเลยนะครับ
รินดา : เล็กน้อยคะ
แมรี่ : แต่มันจะดีเหรอครับ? เกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนั่น... แต่จะให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่พวกเขาจะได้เป็นที่ชื่นชอบของทุกคนแท้ๆ
คายะ : ก็ในเมื่อคุณอุซปของมาฉันก็จะทำแบบนั่น.... จริงสิแมรี่ มีเรื่องจะวานให้ทำเรื่องนึงน่ะ
ตัดฉากกลับมาที่กลุ่มของพวกลูฟี่ ตอนนี้ทั้งหมดกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารโดยลูฟี่ก็พึ่งจะเอาก้างปลาออกมาได้ โดยที่มาเรียก็เล่าให้ฟังว่าเธอเป็นใคร
โซโล : มิติของเธอนี่มีแต่พวกเหนือมนุษย์ทั้งนั่นเลยหรือไง?
มาเรีย : ก็มีบ้าง....ฉันก็เป็นหนึ่งในนั่น
นามิ : แต่พวกเธอสามคนนี่สบายจังเลยนะ บินได้กันหมดเลยเนี่ย....
มอร์แกน : ก็นะ... เติมพลังกันเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวพวกเราก็ไปกันเถอะคะ
ลูฟี่ : นั่นสินะ
จากนั้นก็มีประตูมิติสีส้มปรากฏตรงโต๊ะอาหารของทั้งกลุ่ม แน่นอนว่าคนที่เดินออกมาก็คือรินดาและคายะ
รินดา : กินกันเรียบร้อยแล้วสินะ
ลูฟี่ : เฮ้! สเตรนจ์ หวัดดีคุณหนู!!!
นามิ : ไม่ค่อยได้นอนไม่เป็นไรเหรอ?
คายะ : ไม่เป็นไรค่ะ โรคของฉันช่วง 1 ปีที่ผ่านมา มีสาเหตุมาจากทางจิตใจที่สูญเสียพ่อแม่ไปน่ะค่ะ.... แต่ก็ได้คุณอุซปคอยให้กำลังใจเสมอๆ... จากนี้ไปคงต้องพยายามมากขึ้น จริงสิเห็นบอกว่าต้องการอยากได้เรือใช่มั้ย?
ลูฟี่ : ว้าว!!!!
โซโล : โห.....
นามิ : คาราเวล!
มอร์แกน : สุดยอดไปเลยคะ!!!!
มาเรีย : ไม่คิดเลยว่าจะได้เรือในการ์ตูนในแบบของจริง...
รินดา : มันคือศิลปะ!!!
แน่นอนว่าคายะได้พาทุกคนมาดูเรือที่เธอจะให้กับกลุ่มของลูฟี่ เป็นเรือใบที่มีหัวเรือเป็นรูปหัวแกะ ทำให้ทุกคนก็อึ่งไปกับความสวยงามของเรือ โดยคนที่ออกอาการเยอะสุดก็คงจะเป็นลูฟี่และมอร์แกน
แมรี่ : นี่คือเรือที่ผมออกแบบเองลักษณะจะเป็นแบบโบราณซักนิดนะครับ มันมีชื่อว่า โกอิ้ง แมรี่ เป็นเรือคาราเวลแบบหางเสืออยู่ตรงกลางที่มีใช้กันแถบละติน
ลูฟี่ : จะให้เรือนี่กับพวกเราจริงๆ นะ!?
คายะ : อื้อ...เอาไปได้เลย...
แมรี่ : งั้นผมจะอธิบายการทำงานของเรือนะครับ ก่อนอื่นเลยต้องเริ่มจาก-
นามิ : ลูฟี่เขาไม่รู้เรื่องหรอกคะ เรื่องเรือมาอธิบายให้ฉันฟังดีกว่า
อุซป : จ๊ากกก!!!! ช่วยหยุดให้ที!
ทุกคนหันไปตามเสียงก็พบว่าบนเนินกำลังมีบางอย่างกลมๆ กำลังกลิ้งมาทางพวกเขา นั่นคืออุซปที่ถูกกระเป๋าตัวเองทับและกลิ้งมาหาพวกลูฟี่
คายะ : คุณอุซป!!!
ลูฟี่ : เล่นอะไรของเขาน่ะ?
โซโล : ยังไงก็หยุดให้เขาหน่อยก็แล้วกัน ไม่งั้นชนเรือเละแน่
ตู้มมม!!!!
จากนั้นทั้งโซโลและลูฟี่ได้ใช้เท้ายันหน้าของอุซปไว้ ทำให้เขาหยุดกลิ้งทันที
อุซป : ขอบใจนะ...
โซโล/ลูฟี่ : ไม่เป็นไร
มาเรีย : อย่างนี้ก็ได้เหรอ?
จากนั้นทุกคนก็รู้ว่าอุซปต้องการที่จะออกทะเลเหมือนกัน โดยสุดท้ายลูฟี่ก็ชวนเขาเข้ากลุ่มโจรสลัดด้วยและตอนนี้การผจญภัยด้วยเรือโกอิ้ง แมรี่ก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว ตอนนี้พวกเขาก็ได้สัญลักษณ์เรือของพวกเขาเรียบร้อยแล้วและนั่นคือรูปหัวกระโหลกใส่หมวกฟางของลูฟี่ ลูฟี่ได้ให้อุซปเป็นพลยิง ตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งอยู่ข้างในเรือ
ลูฟี่ : ฉันคิดดูแล้ว ก่อนจะเข้าสู่แกรนด์ไลน์เราต้องหาคนมาอีกหนึ่งตำแหน่งนะ
นามิ : ใช่ อุตสาห์มีห้องครัวเลิศหรูทั้งทีนี่ จะให้สเตรนจ์วาร์ปเอาอาหารมาให้มันก็คงจะไม่ได้หรอก
รินดา : งั้นก็คือสมาชิกสำคัญที่จะขาดไม่ได้ในการเดินทางนานๆ
โซโล : แล้วเรือโจรสลัดก็ต้องมี....มอร์แกนเธอเป็นอะไร?
มาเรีย : อาการแบบนี้ หรือว่า...!
จากนั้นทุกคนก็หันมามอร์แกน เธอกำลังนั่งตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้า จากนั้นเธอก็นิ่งไปก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองทุกคนด้วยสีหน้าที่ดูจริงจังมาก
มอร์แกน : คือ....ฉันอยากดัดแปลงเรือลำนี้คะ....
To Be Continue...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ใจเย็นลูก เดี๋ยวแฟรงกี้จะไม่มีงานทำ
รออยู่น่าาา
+^+