One Piece The New Sorcerer Supreme รีไรท์ (Marvel & One Piece Crossover)

ตอนที่ 1 : Prologue

นิวยอร์ก , สหรัฐอเมริกา , อาศรมของดร.สเตรนจ์

เป็นเวลาตอนบ่ายในช่วงหน้าร้อนของนิวยอร์ก จากนั้นก็มีประตูวาร์ปสีส้มโผล่เข้ามาในอาศรมของนักเวทย์ชื่อดัง หญิงสาวผมดำหางม้า ในชุดนักศึกษาที่มีดวงตาสีขาวเหมือนคนที่ไร้อารมณ์ แต่ไม่ใช่ใครที่ไหนเด็กสาวศิษย์ของดร.สเตรนจ์นั่นเอง เธอเดินกลับมาจากมหาลัยด้วยอาการที่ร้อนสุดๆ

รินดา : อ๊าาา! นี่มันยุโรบไม่ใช่เรอะ และทำไมมันถึงร้อนแบบนี้?!

ในขณะที่เธอกำลังหาที่นั่งเพื่อคายร้อน ก็มีคนสองคนเดินผ่านเธอมาและไม่ใช่ใคร นั่นก็คือ 2 ในฮีโร่ในตำนานอย่าง ดร.สเตรนจ์และก็หว่อง โดยสองคนนี้ก็เคยร่วมในศึกสุดท้ายกับกองทัพของธานอส และดูเหมือนว่าทั้งคู่จะเดินออกไปข้างนอกกันพวกเขาก็เข้ามาทักทายเธอตามปกติ

ดร.สเตรนจ์ : ไงรินดา....ทำไมตัวถึงมีเหงื่อออกเยอะแบบนั่นล่ะ?

รินดา : ก็นี่มันหน้าร้อนนิคะอาจารย์ ถ้าไม่ติดว่าใส่ชุดนักศึกษาหนูวาร์ปไปขั้วโลกเหนือแล้วค่ะ

หว่อง : เราจะออกไปหากินข้างนอก....เราฝากเธอดูแลที่นี่หน่อยนะ

รินดา : ฮิๆ....การมีพลังวิเศษก็ไม่ช่วยให้มีรายได้เพิ่มขึ้นสินะคะ? คือ.... ตอนนี้หนูหมดตัวแล้วอ่ะ หลายวันก็ได้แต่โชว์มายากลเรื่อยเปลื่อย...แต่มันก็ไม่พอค่าเทอม

ดร.สเตรนจ์ : ถามจริง....ไม่มีเงินติดตัวเลยเหรอ?

รินดา : ตอนนี้เหลืออยู่ 200 ค่ะ

ดร.สเตรนจ์ : ดอลล่าร์เหรอ? คงไม่ใช่รูปีนะ

หว่อง : ถ้ายึดติดกับวัตถุมากเกินไป มันก็จะลดคุณค่าของจิตวิญญาน....

ดร.สเตรนจ์ : เดี๋ยวจะบอกร้านขายข้าวให้ว่านายจะกินข้าวผัดวิญญาน แล้วเธอจะเอาอะไรหรือเปล่า?

รินดา : ได้แซนวิชทูน่าก็ไม่เลวนะคะ

หว่อง : เหมือนฉันเลย....

หลังจากนั้นพวกเขาก็ออกไปข้างนอก เหลือให้รินดาได้นั่งตากแอร์อยู่ในอาศรมของเขา จากนั้นเธอก็วางกระเป๋าแล้วหาอะไรบางอย่าง เมื่อเธอเปิดกระเป๋าจู่ๆ ก็มีผ้าคลุมสีแดงลอยออกมาแล้วมาลอยอยู่ตรงหน้าเธอ

รินดา : ว่าไงแฟนเกิร์ล....เป็นวันที่โครตร้อนแล้วว่ามั้ย?

ผ้าคลุมได้ทำท่าในลักษณะที่บอกว่าใช่ ก่อนที่จะลอยมาหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าของรินดา

รินดา : เฮ้ย! นั่นหนังสือการ์ตูนที่ฉันเพิ่งจะซื้อมานะ

แน่นอนว่าหนังสือที่เธอซื้อมาคือการ์ตูนวันพีช โดยผ้าคลุมก็ทำท่าโชว์หนังสือประมาณว่าเธอเสียเงินที่เหลือไปซื้อหนังสือการ์ตูนเนี่ยนะ

รินดา : น่า....เห็นเพื่อนฉันบอกว่ามันสนุกดี ฉันเลยอยากติดตามดูก็เลยซื้อเล่มแรกมาอ่าน เชื่อเถอะเดี๋ยวเราก็หาเงินได้ เธอเองก็กลับมาในกระเป๋าได้แล้ว

ผ้าคลุมยอมคืนหนังสือให้เธอ จากนั้นมันก็ลอยกลับเข้าไปอยู่ในกระเป๋าเหมือนเดิม เธอเพิ่งจะอ่านได้ไม่กี่ตอนเธอก็นึกอะไรบางอย่างออก

รินดา : มันจะเป็นอะไรไหมถ้าฉันใช้ time stone ไปดูอนาคตว่าฉันจะรวยหรือเปล่า?

เธอได้ทำการนั่งลงพร้อมกับหลับตาแล้วทำมือเหมือนร่ายเวทย์ ทันใดนั่นเองสร้อยที่เธอใส่อยู่ก็ส่องแสงสีเขียวขึ้นมาตัวเธอก็ลอยขึ้น จากนั้นเธอก็เริ่มทำการมองดูอนาคตทันทีและดูเหมือนว่าการใช้ time stone ก็ปกติดี จนเธอเริ่มรู้สึกแปลกๆ ภาพที่เธอเห็นมันไม่ใช่โลกที่เธอรู้จัก มีเรือ มีทหารและก็โจรสลัด เธอจึงวนลูปกลับมาทันทีแต่ภาพมันกลับมาเร็วมากจนเธอแทบจะอ้วก

รินดา : อ๊าาา!!!!

รินดาที่นั่งขัดตะหมาดลอยกลางอากาศก็ล่วงลงพื้นทันที พร้อมกับอาการที่หอบจับ เธอรู้สึกว่าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่มีบางอย่างเปลี่ยนไป....

รินดา : ทำไมภาพอนาคตมันแปลกๆ มันเหมือน....ไม่ใช่โลกเลย....แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่ป่า...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

??? : ว้าว!!! สุดยอดไปเลยเธอเป็นใครเหรอ!?

มีเสียงของผู้ชายตะโกนจากข้างหลังด้วยความดีใจ เมื่อเธอหันไปข้างหลังก็พบคนสองคนพร้อมกับเรือเล็กๆ เก่าๆ คนแรกเสื้อสีแดงใส่หมวกฟางดูบ้าๆ บอๆ ส่วนอีกคนคือเด็กผู้ชายส่วมแว่นที่ดูกลัวเธออย่างมาก แต่เมื่อเธอมองดีๆ พวกเขาเหมือนกับตัวละครที่เธออ่านในวันพีชเล่มมากและมันทำให้เธอนึกออก

รินดา : เอาจริงดิ....ฉันโดน time stone เล่นแล้ว....

??? : นี่ๆ เธอเป็นใครเหรอ? เป็นมนุษย์ต่างดาวหรือเปล่า?

??? : คุณลูฟี่จะคุยกับเขาจริงเหรอครับ!?

รินดา : ถ้าให้ฉันเดา....นายคือ...มั้งกี้ ดี ลูฟี่ใช่มั้ย?

ลูฟี่ : ฮี่ๆๆ ถูกต้องแล้วล่ะ! แล้วเธอน่ะเป็นใครแล้วสร้อยของเธอทำไมถึงส่องแสงได้อ่ะ?

ลูฟี่พูดด้วยความตื่นเต้นก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เธอ พร้อมจะเอามือมาหยิบสร้อยเพราะความอยากรู้อยากเห็น แต่ก็ถูกรินดาปัดมือออก

รินดา : อย่าแตะต้อง time stone นะ! คนที่มีพลังมากพอเท่านั่นที่จะสามารถจับมันได้!

ลูฟี่ : ว้าว ชื่อเท่จังเลยนะ เธอชื่ออะไรเหรอ?

ลูฟี่ได้ถามชื่อของเธอ ทำให้เธอนึกอะไรบางอย่างออก

รินดา : ฮืม....ฉันคือ ดร.สเตรนจ์ จอมเวทย์ที่เก่งที่สุดในจักรวาล!

??? : จอมเวทย์งั้นเหรอ...เป็นไปไม่ได้!!

ลูฟี่ : เธอมีพลังเวทย์งั้นเหรอ? สุดยอดไปเลยนะ!!!

รินดา : ของมันก็แน่อยู่แล้ว....ว่าแต่เธอน่ะ ชื่อโคบี้สินะ

โคบี้ : คุณรู้ชื่อผมงั้นเหรอ!?

รินดา : ก็บอกแล้วไงว่าฉันคือจอมเวทย์ที่เก่งที่สุด ฉันรู้ทุกอย่างในโลกนี้ (ยกเว้นเนื้อเรื่องเล่มถัดไปอ่ะนะ)

ลูฟี่ : สเตรนจ์! เธอสนใจจะมาเป็นพรรคพวกกับฉันมั้ย?

รินดา : เอ่อ....ชวนกันง่ายๆ แบบนี้เนี่ยนะ?

ลูฟี่ : แน่นอน เธอเองก็ดูไม่ใช่คนไม่ดีอะไรนิ

จากนั้นรินดาก็ยังคงสงสัยอยู่ว่า ทำไมถึงมาอยู่ในโลกการ์ตูนได้ เพราะตามเป็นจริงเธอเองก็สามารถกลับไปได้ตลอดเวลา แต่ในเมื่อเธอมาอยู่ในโลกวันพีชที่เธอติดตามแล้ว เพราะฉะนั้นความสนุกจึงบังเกิด

รินดา : กลับไปก็คงไม่มีตัวร้ายมาบุกหรอก....งั้น ฉันจะเป็นพรรคพวกของนายลูฟี่

ลูฟี่ : สุดยอดไปเลยนะ!

รินดา : นายจะเป็นโจรสลัด....แล้วไหนล่ะเรือนาย?

ลูฟี่ทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะชี้ไปที่เรือจะดูเหมือนเศษเหล็กซะมากกว่าอีก จนรินดาเองก็ถอนหายใจตามแล้วมองไปที่โคบี้ แต่ขณะนั้นเอง....

??? : แกว่าจะจับตัวใครนะโคบี้!!!

อยู่ๆ ก็มีคนพุ่งเข้ามาจะทำร้ายพวกเขา ทำให้พวกเขาต้องหลบ เมื่อมองออกไปก็ทำให้รินดาถึงบางอ้อทันทีเพราะคนที่มาโจมตีคือ โจรสลัดหญิงกระบองเงินอัลบีด้าส่วนเรือของโคบี้ก็พังไปเรียบร้อย

โคบี้ : เรือของฉัน!!!

ลูฟี่ : โคบี้ ยัยป้าขึ้นอึดนี่ใคร?

รินดา : อุ๊บ....ฮ่าๆๆ!!!!

ลูกน้องอัลบีด้า: แก! พูดว่าไงนะ!?

โคบี้ : คุณลูฟี่กรุณาตอบให้ถูกเถอะ! คุณสเตรนจ์ก็ด้วยหยุดหัวเราะก่อน!

อัลบีด้า: พวกแกตายไปพร้อมกันซะ!!!

อัลบีด้าได้เอากระบอกเงินฟาดใส่ลูฟี่ไปเต็มๆ แต่แน่นอนว่าเขาเป็นยาง ทำให้ไม่ได้ผลแน่นอน โดยเขาก็ยิ้มก่อนจะอัดส่วนหล่อนจนกระเด็นหงายท้องไปทันที

รินดา : ยางยืดก็น่าสนใจนะ....แต่มันไม่สวยงามเท่าเวทย์มนต์หรอก...

ลูฟี่ : ใช่มั้ยล่ะ!

ลูกน้องอัลบีด้า: อะไรกันเจ้านั่น!?

รินดาได้แสยะยิ้ม ก่อนจะเดินมาข้างๆ ลูฟี่พร้อมกับทำท่าร่ายเวทย์ ทำให้ปรากฏเป็นเวทย์สีส้มวงกลมมีสัญลักษณ์ต่างๆ ทำให้ลูฟี่ตาเป็นประกายทันที

รินดา : ถ้าใครอยากจะลองฝีมือกับจอมเวทย์ที่เก่งที่สุดในโลกล่ะก็ เข้ามา....

ลูกน้องของพวกหล่อนหลายคนก็เริ่มกลัวเธอและเริ่มพูดต่างๆ นาๆ

ลูกน้องอัลบีด้า: มือยืดได้! ส่วนนั่นก็เวทย์มนต์เหรอ!?

ลูฟี่ : เอาเรือเล็กให้โคบี้ลำนึงสิ.... หมอนี่จะไปเข้ากองทัพเรือพวกแกจงเงียบแล้วปล่อยเขาไป

โคบี้ : คุณลูฟี่...

รินดา : และพวกแกก็จำชื่อของฉันไว้ ฉันคือดร.สเตรนจ์ ปรมาจารย์นักเวทย์ที่เก่งที่สุดในโลกนี้!

ลูฟี่ : ส่วนฉันมั้งกี้ ดี ลูฟี่ ผู้ที่จะเป็นเจ้าแห่งโจรสลัด ฮี่ๆๆๆ

To Be Continue...