รักให้ได้ นายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : พิซซ่าเชื่อสัมพันธ์>อันดีล่ะมั้ง

เรา 2 คน ทะเลาะกันรุนแรงขึ้น จนสุวิ่งเข้ามาห้าม

“พอแล้ว นี่ ฟาง ฉันจะมาถามเทอว่า เยนนี้ไปกิน พิดซ่า กานม๊า”

“ไปสิ วันนี้ลดเปนวันสุดท้ายแล้วนี่” ยังไงก้อต้องงกไว้ก่อนล่ะน่า

“บอยก้ไปด้วยนะจ๊ะ ที่รัก” สุหันหน้าไปถามสุดที่รัก เฮ่อทั้งคู่นี่รักกันดีจิงๆ 

“ อะ  น่าสงสารนายนะนิค ไม่มีเพื่อนชวนไป” ได้ทีต้องขี่แพะไล่น่ะ 55555

“พูดอาราย ยายฟาง นิคน่ะเพื่อนสนิทกะบอยนะรุ้มั้ย แล้ววันเขาก็ตกลงจะไปกินพิซ่าแล้วด้วย” หา หาหา ว่าไงนะ ไอ้หมอนี่มีเพื่อนกะเค้าด้วยเรอะ

“งั้นฉันไม่ไปดีกว่านะ แหะๆๆ”ฉันรีบบอกปัด

“ ฟา----------------ง  ถ้าเทอไม่ไปล่ะก็ หึหึหึหึ ฉันจะแฉว่าตอนป.1 เทอเคย...”  “ อะจ๊า ก หยุดๆๆ ฉันว่าฉันไปก้อดีนะ 55555+”

“ เรื่องมากจิง กว่าจะไปได้ต้องไห้คนอื่นเค้าง้อ” นิคเห่า เอ๊ย พูดขึ้นมา ทำไห้ฉันหงุดหงิดมาก แต่ก็กลัวจะโดน แฉ ว่า ตอนป .1 ฉันเคย................................ ก้เลยเงียบไว้

พวกเราเรียกแท็กซี่ เพื่อไปลงที่ร้านพิซซ่าแน่นอน คุนหยิงสุต้องนั่งหน้า ส่วนฉันนั่งหลังที่กลางอีกด้วย ก้มันได้แอร์นี่นา 

ฉันทำตัวไม่ถูกเมื่อต้องนั่งชิดกับคนที่เกียดมากๆ ไม่ใช่บอยนะคะ นิคน่ะคะ โฮะๆๆๆ ฉันนั่งเงียบ เพื่อเรา จะได้ไม่ทะเลาะกันอีก คอแห้งเปล่าๆ 

ฉันมองไปที่นิค หมอนั่นนั่งกินที่เปนบ้า “ เฮ้นายนี่มันที่นั่งสำหรับ 3 คนไม่ใช่นายคนเดียวนะ”

                                                 “ นี่เทอ ฉันอุส่าเงียบมาตลอดทาง ทำไมเทอถึงพูดมากแบบนี้นะ ผู้หยิงอะไรกัน”

พอฉันจะเถียงต่อก้ถึงร้านพิซซ่าพอดี ก้อเลยอดไป - -* ดีหรือไม่ดีหว่า

พวกเรา 4 คน สั่งพิดซ่าถาดไหย่ 2 ถาด  สุนั่งหันหน้าเข้าหาบอยส่วนฉันก้อต้องนั่งหันหน้าเข้าหา นิค  ให้ตายสิ พระเจ้าแกล้งฉัน

พอพิซว่ามา ฉันก้ไม่รอช้า รับตักเตมที่ “ อ้า ไม่เกรงใจล่ะน๊า ง่ำๆๆๆๆ สวบๆๆๆๆๆ”

“ น่าเกียดชะมัด” คำพูดนี้ของนิคทำให้ฉันแทบสำลักติดคอ “ ออก แค่กๆๆๆๆ นะนายว่าคัยน่ะ” ฉันทำเปนไก๋ทั้งที่รุ้ว่าเขากำลังว่าฉันอยู่

“ก้เทอน่ะสิ ผู้หญิงอะไรกัน ทำตัวไม่น่ารักเอาซะเลย” หึย น่ารักหรือไม่น่ารัก มันเกี่ยวกะนายด้วยเหรอ เจ้าบ้า

“ว้ายตายแล้ว รายงานของฉัน” สุตะโกนเสียงดังจนคยข้างๆหันมามอง +++++ “ทำไงดี ฉันลืมรายงานไว้ที่ รร ส่งพรุ่งนี้แล้วด้วย”    

“ งั้นเดี๋ยวบอยไปเอารายงานที่ รรเป็นเพื่อนสุนะ”

“ อ้าวแล้วฉันล่ะ” ฉันถามขึ้นเมื่อพวกเขากำลังจะลุกจากโต๊ะ

“เทออยู่นี่แหละ ฟางเดี๋ยวฉัน รีบกลับมานะ” สุวิ่งไปอย่ารวดเร็ว ฉันจึงพูดต่อไม่ทัน

“อ้าว เฮ้ย เดี๋ยวเด๊ะ”ฉันตะโกนแต่มันคงไม่ทันแล้ว อีกอย่างพิซซ่าก้ยังไม่หมด - - น่าเสียดาย

เอ่อ แต่ลืมไปแฮะ ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวนี่หว่า!!!!! ไม่เปนไรเพื่อน ใจเย็นไว้ๆ นั่งกินไปเงียบๆเถอะ

ฉันรีบนั่งลง แล้วทานพิซซ่าแสนอร่อยต่อไป

“นี่เทอน่ะ กินเยอะ ออกเงิน 2ส่วน 3 นะรู้มั้ย” นิคก็ยังคงกัดฉันไม่เลิกเจ้าค่ะ

“รุ้แล้วล่ะ น่า ตังไม่กี่บาทฉันมีปันยาจ่ายอยู่แล้ว” ฉันโอ้อวดเพื่อไม่ให้เสียหน้า - -* แค่นี้ยังไม่พอ ต้องอวดต่อไป!!

“ฉันน่ะ เพิ่งเอาเงินไปซื้อบัตคอนเสิร์ตของ โบอะจัง ใบละตั้ง 3500 บาทนะ แค่ค่าพิซซ่าไม่กี่บาทนายอย่ามาพูดมากจะดีกว่า” อวดแค่นี้คงจะพอแล้วนะ

“นี่เทอชอบโบอะจังหรือไง!!” นิคถามฉันด้วยเสียงที่ตกใจ “ก้ใช่น่ะสิ นายไม่รุ้จักหรอ เชยชะมัด” คนอย่างหมอนี่ไม่มีวันรู้จักนักร้องที่เพอเฟคแบบโบอะหรอก หึหึหึ บุนมันน้อยเกินไปเพื่อน!!

“ ฉันก็ชอบเหมือนกันนะ แถมยังซื้อบัตรคอนเสิร์ตของวันเสาร์นีแล้วด้วย” นิคบอกฉันแล้วทำหน้าตื่นเต้น

“หาจริงเหรอ นายมีซีดีอัลบั้ม amazing kiss รึเปล่าน่ะ” ฉันถามเพราะมันหาซื้อไม่ได้แล้วและฉันก็ไม่มีด้วย

“มีสิ ฉันน่ะมีทุกอัลบั้มเลยนะ 555+” นิคหัวเราะขึ้นมา ฉันยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ “จิงเหรอ ขอยืมหน่อยนะ” ฉันขอร้องนิค พวกเราคุยกันถูกคอมาก “ได้อยู่แล้ว  สบายมากเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเอามาให้นะ” พวกเราหัวเราะกันอย่างสนุกสนานแล้วก็คุยเรื่องของโบอะ  หลังจากพูดเรื่องของโบอะจบ เราก็กลับมาเป็นเช่นเดิมค่ะ <ผู้อ่านคงรุ้ว่าเช่นเดิมคือเช่นใด>

ถึงเวลาจ่ายตัง สุคงไม่กลับมาที่ร้านแล้ว  เพราะโรงเรียนก็ไม่ได้อยุ่ใกล้ที่นี่ ส่วนฉันต้องออกเงิน 2 ใน 3 ของทั้งหมด

“900 บาทค่ะ” พนักงานคิดเงินยิ้ม

ฉันรีบคิดในใจ 900 บาท ฉันต้องออกเท่าไหร่หว่า  1 23 4 5 6 7 89

“เทอน่ะ ออกตัง 600 บาท ไง คิดเลขช้าเป็นบ้า” หนอย หาเรื่องว่ากันจนได้นะ “ รุ้แร้วน่ะ ฉันกำลังคิดว่าจะไห้ทิปเท่าไหร่ตะหากเล่า” ฉันรีบคว้านหาเป๋าตังแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ แย่แล้ว กาเป๋าตังหาย “ฉันหันไปมองหน้านิคด้วยความเป็นมิตร แล้วหัวเราะออกมา “นี่ ฉันไม่มีตังอ่ะ” ฉันยอมรับเสียงหงอย “ว่าไงนะ ฉันต้งออก 900 บาททั้งๆที่กินน้อยกว่าเทอตั้งเยอะหรอ” นิคทำหน้าไม่พอใจ

“เอาเหอะ อย่างน้อยเราก็เปนแฟนคลับของโบอะเหมือนกัน อีกอย่าง นายนี่หน้าตาดีจังเลยนะ ฉันไม่เคยเจอใครหล่อแบบนายด้วยซ้ำ” ฉันยอนิคเพื่อให้เขาใจอ่อน

“ยัยบ้า ฉันไม่ได้บ้ายอนะ อ่ะ ออกให้ก้ได้ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ” นิคพูดและยิ้มเล็กๆที่มุมปากหึหึ เจ้านี่มันบ้ายอเป็นที่สุด ฉันรู้จุดอ่อนของนายแร้นเพื่อนยาก ฉันคิดในใจ + +

*****************ช่วยติดตามต่อไปนะคะ  ขอคำวิจารณ์ด้วยก็ดีเจ้าค่ะ