คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แรกพบ
เสียงช้างย่ำกิ่งไม้ใบไม้กรอบแกรบทำลายความเงียบสงัดของป่า ระคนกับเสียงสตรีสองคนซึ่งนั่งบนหลังช้าง คนหนึ่งเป็นหญิงสูงวัย อีกหนึ่งเป็นสาวน้อยรูปงาม ทั้งหน้าตาและผิวพรรณงดงามยิ่ง
“เรารีบกลับกันเถอะเพคะ หากเสด็จพ่อทรงทราบจะกริ้วเอาได้นะเพคะ “
“เสด็จพ่อไปเมืองนารัน กว่าจะเสด็จกลับก็พรุ่งนี้ คุณท้าวไม่พูด เราไม่พูด เสด็จพ่อจะรู้ได้ยังไงล่ะ เราไม่เคยได้มีโอกาสออกมาเที่ยวไกลๆแบบนี้นานแล้ว คราวนี้เรามีโอกาสได้มาถึงนี่แล้วจะให้เรากลับง่ายๆน่ะเหรอ ไม่มีทาง” ดวงเนตรงามดำขลับบอกความมุ่งมั่นเช่นเดียวกับคำพูด
“ แต่.. แถวนี้ใกล้กับน้ำตกธาราแล้วนะเพคะ เคยได้ยินพวกพรานป่าว่ากันว่ามีคนประหลาดมาอาศัยอยู่เมื่อเดือนก่อนน่ะเพคะ เป็นคนประหลาด ไม่พูดไม่จากับใคร วันๆ หลบอยู่แต่ในถ้ำแถวน้ำตก ชาวบ้านชาวป่าเลยไม่กล้าเข้ามาใกล้น้ำตกกันในช่วงนี้เหรอ ว่ากันว่าเป็นพวกพ่อมดหมอผี องค์หญิงอย่าไปเข้าใกล้แถวนั้นเลยนะเพคะ หม่อมฉันเกรงว่าอาจมีอันตราย”
“ คนประหลาดที่น้ำตกเหรอ เราก็เคยได้ยินเหมือนกัน ได้ยินพวกพุดกรองกับจันทร์แก้วคุยกันว่าเป็นคนตัวโต รูปร่างหน้าตาก็แปลกประหลาด แต่ยังไม่เคยมีใครเห็นใกล้ๆ พูดคุยด้วยได้สักคน”
“นั่นแหละเพคะ คนประหลาด อันตรายออก พระองค์เสด็จไปทางอื่นเถิดเพคะ”
“ ไม่ คุณท้าว ข่าวลือก็คือข่าวลือสิ นี่ยังไม่เคยมีใครเห็นเขาใกล้ๆ หรือได้พูดจาด้วยสักคน แล้วรู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่ใช่คนดี เป็นพ่อมดหมอผี ปากคนยาวกว่าปากกา เห็นสิบก็ลือกันว่าเป็นร้อย คุณท้าวก็รู้นี่ว่าข่าวลือน่ะเชื่อถือได้เสียที่ไหน เราไม่เชื่อหรอก ดีเลยงั้นวันนี้เราจะไปน้ำตกธารากัน ได้ยินชื่อมานานแล้วได้เห็นสักที วันนี้ยังไงเราก็จะไปน้ำตกธาราให้ได้ ควาญช้าง ไปน้ำตกธาราเดี๋ยวนี้ “
คุณท้าวรำเพยได้แต่นิ่งเงียบจนใจไม่รู้จะห้ามในความดื้อดึงขององค์หญิงได้อย่างไร ปกติแล้วเจ้าหญิงอัญชลิกาไม่ใช่คนดื้อดึง หรือเอาแต่พระทัยเลย ออกจะเรียบร้อยอ่อนหวานเสียด้วยซ้ำ หากแต่บางครั้งบทจะซน จะพยศขึ้นมา ก็ไม่มีใครทัดทานได้อยู่เลยสักคน อย่างเช่นวันนี้ทรงหลบพระบิดามาเพื่อจะเที่ยวป่าโดยลากคุณท้าวสูงวัยมาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวเท่านั้น
ไม่นานนักช้างก็พาทั้งสองมาถึงบริเวณน้ำตกธารา เมื่อควาญช้างสั่งให้ช้างหมอบเพื่อให้เจ้าหญิงเสด็จลง ก็แทบจะทรงวิ่งออกไปในทันที ไม่วายมีเสียงคอยวี้ดว้ายคอยสั่งให้ระวังด้วยความห่วงใยของคุณท้าวรำเพยไม่ขาด
น้ำตกธาราที่ปรากฏเบื้องหน้า เป็นน้ำตกสูง สวยงาม น้ำใสไหลพุ่งเป็นสายตกตามชั้นลดหลั่นกัน มีโขดหินอยู่ตามธารน้ำ และยังมีน้ำขังแอ่งใส น่าว่ายเล่น หากแต่เลยแอ่งน้ำออกไป ก็เป็นน้ำไหลเชี่ยวกราก ดูน่ากลัวนัก เจ้าหญิงอัญชลิกายิ้มด้วยความชื่นชม ประทับใจกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า
“สวยจัง...”
หากเมื่อหันมาทอดพระเนตรดูบริเวณน้ำตก ก็เห็นคล้ายกับคนกำลังเดินฝ่าสายน้ำเข้าไปบริเวณหลังม่านน้ำตก ด้วยความตกพระทัยระคนประหลาดพระทัยจึงรีบกระพริบพระเนตร ภาพนั้นก็หายไป
“ เฮ้อ สงสัยจะตาฝาด”
จากนั้นก็ไม่สนพระทัยอีก หันความสนพระทัยไปกับฝูงปลาเล็กๆ และหินสีสวยในน้ำแทน ฉับพลันก็ทอดพระเนตรเห็นก้อนหินสีเขียวลายขาวสดใสชวนให้เก็บยิ่งนัก ไม่รอช้า เจ้าหญิงอัญชลิกาเอื้อมหัตถ์ลงไปจะคว้าเก็บทว่าก้อนหินนั้นอยู่ไกลเกินไป ร่างน้อยร่วงหล่นลงสู่สายน้ำเบื้องล่างทันที คุณท้าวรำเพยเข้ามาทันเห็นภาพนั้นพอดี นางส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังลั่น
“ ช่วยด้วย องค์หญิงตกน้ำ ใครก็ได้ช่วยที “
เสียงร้องทำให้ร่างสูงๆ หลังม่านน้ำตกชะงักงัน เมื่อหันไปตามเสียง ก็เห็นร่างเล็กๆ ตะเกียกตะกายพยายามจะว่ายขึ้นมาก่อนจะจมหายไปกับน้ำ ไม่รอช้า ร่างสูงใหญ่กระโดดลงในน้ำ ว่ายไปยังทิศทางที่ร่างเล็กๆ นั้นจมหายไปทันที
ร่างนั้นถูกกระแสน้ำพัดพาไปไกล เขารีบว่ายน้ำตามไปอย่างรวดเร็วคว้าร่างนั้นไว้และนำเข้าฝั่ง เจ้าของร่างยังสลบไสลไม่ได้สติ เขารีบกดน้ำออก เพียงครู่ก็เธอรู้สึกตัว ไอเอาน้ำออกมา
เจ้าหญิงอัญชลิการู้สึกพระองค์ ลืมพระเนตรขึ้นก็เห็นบุรุษแปลกหน้ากำลังมองพระองค์อยู่ ทีแรกรู้สึกตกพระทัย หากเขาเอ่ยขึ้นก่อน
“ เจ้าเป็นยังไงบ้าง?” จึงทรงระลึกได้ว่าทรงตกน้ำ “ไม่เป็นไรมากหรอก ก็ตกใจนิดหน่อย หนาวๆ ปวดหัว กับแสบจมูก ”
อีกฝ่ายยิ้มเพียงนิด นิดเดียวจริงๆ “อืม แยกแยะอาการเล็กๆ น้อยๆ ได้ขนาดนี้คงไม่เป็นไรมากแล้วล่ะ”
เจ้าหญิงอัญชลิกาพยายามยันองค์ลุกขึ้นนั่ง หากแต่ด้วยความอ่อนเพลียและเจ็บพระวรกายจึงทรงทำได้ลำบาก ชายแปลกหน้าเข้ามาช่วยประคองจึงทรงลุกขึ้นได้
“เจ้าเป็นคนช่วยเราไว้ใช่ไหม”
“ ใช่ ข้าเอง”
“นั่นสินะ เราลืมตาขึ้นมาก็เห็นเจ้าอยู่คนเดียว ไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใคร”
รับสั่งยืดยาว หากประโยคต่อมาตรัสเสียงอ่อนโยนอย่างยิ่ง
“เราขอบใจเจ้ามากนะ ถ้าไม่ได้เจ้าป่านนี้เราคงเป็นผีเฝ้าน้ำตกไปแล้วล่ะ”
“ ไม่เป็นไรหรอก ข้าเองก็ไม่อยากให้มีผีมาเฝ้าน้ำตกเหมือนกัน”
“ เจ้าช่วยเราไว้แบบนี้ รับรองว่าพ่อของเราจะต้องให้รางวัลเจ้าอย่างงามแน่นอน”
“รางวัลของพวกนั้นข้าไม่อยากได้หรอก” เขาหมายถึงว่าไม่ต้องการสิ่งใดแต่เธอกลับเข้าใจเป็นอีกอย่าง
“ พ่อของเราไม่ใช่คนธรรมดานะ รับรองของรางวัลพวกนั้นมีค่ามากพอที่ท่านจะไม่ปฏิเสธหรอก” เธอเข้าใจเจตนาเขาผิด แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด ดูท่าเธอจะพูดเก่งเสียด้วย ขนาดเขาไม่นึกอยากพูด ไม่เคยพูดกับใครมานานหนักหนา ยังพูดกับเธอเสียมากมาย จนตัวเองยังนึกแปลกใจว่าทำไมถึงได้ต่อปากต่อคำกับเธอมากมายขนาดนั้น ?
“เราว่าเจ้าพักสักนิดดีกว่า พอดีขึ้นแล้วเราจะนำเจ้ากลับไปที่น้ำตก” เธอรับคำอย่างว่าง่าย
เมื่อพยุงเธอเข้าไปพักบริเวณใต้ต้นไม้ เขาจึงมีโอกาสสังเกตเธออย่างละเอียดถี่ถ้วน พบว่าการแต่งกายของเธอนับว่าประณีตงดงามมาก ไม่เพียงแต่เครื่องแต่งกายเท่านั้น แม้หน้าตาผิวพรรณก็งดงามเหลือเกิน แม้เขาจะเห็นชาวธอร์แว่บว่อบเพียงไม่กี่คน ก็สามารถบอกได้ว่าเธอแตกต่างจากชาวธอร์อื่นๆ ที่เขาเคยเห็นมากมายนักและคงจะ “ไม่ธรรมดา” อย่างที่ว่าจริงๆ
เจ้าหญิงอัญชลิกาลอบทอดพระเนตรมองบุรุษแปลกหน้า เขาไม่เพียงแต่เป็นบุรุษแปลกหน้าเท่านั้น แต่ยัง “หน้าแปลก” อีกด้วย คือลักษณะรูปร่างหน้าตาโดยทั่วไปแตกต่างจากชาวธราธรโดยสิ้นเชิง ร่างกายสูงใหญ่ จมูกโด่ง ผิวขาว ดวงตาคมกล้า หากรู้สึกได้ถึงความเศร้าอย่างล้นเหลือที่อยู่ภายใน พลันก็ทรงระลึกได้
“นี่เจ้าคงเป็นคนประหลาดที่น้ำตกธาราแน่ ๆ เลยใช่มั้ย?”
อีกฝ่ายยิ้ม ...นี่เขาไม่ได้ยิ้มมานานเท่าไรแล้วนะ “นี่เขาเรียกข้าว่าอย่างนั้นเลยหรือ?”
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ เขาลือกันว่าเจ้าเป็นพวกพ่อมดหมอผีเสียด้วยซ้ำ”
ประโยคนี้คงมีคำพูดสะกิดใจเป็นแน่ เพราะแววตาอีกฝ่ายไหววูบ ก่อนเอ่ยถามระคนถอดถอน “ทำไมเขาลือกันแบบนั้นได้ล่ะ ?”
“ก็ไม่รู้สิ เจ้าอาจจะเผลอใช้อิทธิฤทธิ์เวทมนตร์ให้เขาเห็นก็ได้มั้ง” ทรงตรัสถามหยั่งเชิงเท่านั้น ด้วยสะกิดใจในแววตาร้าวรานของคู่สนทนา หากได้ผลเกินคาด
“ไม่จริง ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ข้ายังไม่เคยใช้เวทมนตร์เลยสักครั้งเดียว”
“นั่นไง .. เจ้าเป็นพวกพ่อมดหมอผีจริงด้วย” เจ้าหญิงอัญชลิกากึ่งตกพระทัยกึ่งดีพระทัยหากแปลก..ที่ไม่ยักกะกลัวสักนิด เขาหันมามองอย่างระอา “นี่เจ้า... เจ้าเล่ห์ซะจริง”
“นี่เจ้ามีเวทมนตร์แล้วทำไมต้องมาหลบๆซ่อนๆ อยู่ในถ้ำกลางป่ากลางเขาแบบนี้ด้วยล่ะ” เจ้าหญิงอัญชลิกาซักไซ้
ทันใดนั้น ชายแปลกหน้าลุกยืนขึ้นรวดเร็ว “ นี่เราคงพักมานานพอควรแล้ว ป่านนี้คนของเจ้าคงเป็นห่วงแย่แล้วล่ะ เราจะพาเจ้ากลับไปที่น้ำตก” น้ำเสียงของเขากระด้างกว่าเคยชัดเจน บ่งบอกถึงความไม่พอใจ เจ้าหญิงอัญชลิกาพระพักตร์เสียอย่างรู้สึกผิด ไม่ควรไปยุ่งเรื่องของเขาเลย ทรงดำเนินเงียบๆ ตามชายร่างสูงกลับไปยังน้ำตก
ความคิดเห็น