คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ใครรานใครรุกด้าว แดนไทย
28 พฤศิายน 1940 ัหวันรพนม ราอาาัรสยาม
ในพื้นที่นบทแห่หนึ่ใล้ายแนสยาม-อินโีนัลเลีย ึ่ไ้ลุ่มทหาร 1 หมวออมาสำรวบริเวหมู่บ้านที่เสียหายาารโนทิ้ระเบิ โยพวเาไ้นำรถ่อ้านอาาศแบบ 76 มา้วยเพื่อป้อันพวนิวรอยประเภทบินไ้
ึ่เท่าทราบมาพวนิวรอยที่มาโมีหมู่บ้านเป็นประเภททิ้ระเบิำนวน 5 ัว โยาาร์ว่าพวมันน่าะบินมาาฝั่ลาว
“เฮ้ย! ไอ้ป่าฝั่ที่มึไปสำรวเสียหายเยอะไหมวะ”
“็ไม่มาว่ะ แล้วฝั่มึล่ะ”
“แม่เสียหายหนัเลยว่ะ ไอ้พวเวระไลนั่นแม่เล่นะหนัเลย”
“เป็นไบ้าพลทหาร”
ไ้มีนายทหารยศร้อยรีเ้ามาัถามพลทหารทั้สอนที่ำลัุยันอยู่ ึ่พวเาทั้ 2 น็ทำวามเารพนายทหารนนั้น
“ส่วนอผมเสียหายหนัมาเลยรับ!”
“ส่วนอผมเสียหายไม่มารับ!”
ในระหว่าำลัรายานให้ผู้บัับบัาทราบอยู่นั้น็ไัมีพลทหารนายหนึ่วิ่เ้ามา้วยวามื่นระหนและวามลัว
“อ้าวเป็นอะไรพลทหาร”
“ผ-ผู้หมวรับผมเห็นพวมันำลับินมาทาพวเรารับ!”
“ว่าไน-”
ู้มมม!!!!
พูไม่ทันาำไ้มีพวนิวรอยโมีโยารทิ้ระเบิใส่ลุ่มอพวทหาร ถึแม้ะไม่มีใรเป็นอะไร แ่ระเบิที่ทิ้ลมาันไปโนรถ่อ้านอาาศยานนใ้ารไม่ไ้ ทำให้เหล่าทหารเสียวัเป็นอันมา
“แม่เอ้ย! พวมันทำลายปอ.อเรา!”
“ทหารทุนายหาที่หลบ” นายทหารไ้สั่ารให้ผู้ใ้บัับบัาหาที่หลบ
ส่วนพลทหารที่เหลือพยายามใ้ปืนไรเฟิลอพวเาในารยิพวนิวรอย หรือทหารบานาย็ใ้ปืน ปบ.66 ยิพวนิวรอยโยใ้บ่าอเพื่อนทหารเป็นที่ั้อาทราย แ่พวนิวรอย็บินวลับมาแล้วรายิแสเลเอร์นาเล็ใส่พวทหารทำให้ทหารบานายที่หลบไม่พ้นโนยิายไปส่วนหนึ่ และบาเ็บอีเป็นำนวนมา
“ผู้หมวระวั!” พลทหารนายหนึ่ที่เห็นว่าผู้หมวำลัะโนยิ เาึไ้ระโะุบผู้หมวเพื่อให้พ้นวิถีระสุน แ่พอผู้หมวลืมาเา็พบว่าทหารที่่วยเานั้นโนยิเ้าที่หัวนเศษสมอเลอะเรื่อแบบอเา
เหล่าทหารพยายามเอาีวิรอาวามวุ่นวายเหล่านี้ ทั้เสียปืน เสียระเบิ และเสียร้อโหยหวนอเหล่าทหารที่บาเ็บาระเบิ บานายแนา าา หรือที่หนัที่สุ็ัวารึ่ท่อนใส่ทะลัออมา ส่วนทหารนายอื่นๆ ็ยิ่อสู้ับพวนิวรอยอย่าสุวามสามารถแม้อาวุธที่พวเามีะทำให้พวมันเป็นรอยไม่ไ้เลย
“หมอ!!! ้อนี้มีนบาเ็บ!”
“หาที่หลบ!!!”
“ผมยัไม่อยาาย!!! ใร็ไ้่วย้วย!!!”
“เรา้อารำลัเสริม!!!”
สนามบินนรพนม
ในสนามบินแห่นี้เหุาร์ยัปิ เหล่าทหาร่า็ำลัรวสภาพเรื่อบินเหมือนที่เยทำปิ มีทหารเหล่าทัพอาาศที่เฝ้ายามอยู่ที่นี่ำนวนหนึ่ แ่ส่วนให่พวเา็พัผ่อน พูุยัน หรือทำิรรม่าๆ
เสียเปิประู
“ท่านรับมีวิทยุาทหารบที่ไปสำรวหมู่บ้านส่มารับ” พลทหารอาาศไ้ล่าวรายานับนายทหารอาาศยศนาวาอาาศโทอย่ารีบร้อน
“ว่าไล่ะ” เาล่าวอนที่ำลัทำานเอสารไป้วย
“พวเาโนนิวรอยโมีรับ” พลทหารล่าว
สิ้นเสียอพลทหารทำให้ผู้พันถึับทิ้านเอสารที่ทำอยู่ แล้วสั่ารให้นับินทุนายเรียมัวพร้อมบินทันที เหล่านับินึ่ส่วนให่ำลัพัผ่อนันอยู่้อรีบเปลี่ยนุเป็นเรื่อแบบนับิน เหล่าทหาร่า็เรียมย้ายเรื่อบินออาโรเ็บ พอนับินึ้นไปประำารบนเรื่อบินแล้ว รวมแล้วฝั่สยามมีเรื่อบินรบทั้หม 10 ลำ ล้วนเป็นเรื่อบินสัาิลิเบอร์เรี่ยน ไ้แ่ Curtiss Hawk III และ Vought V-93S Corsair อย่าละ 5 ลำ
เหล่านับินหนุ่มไ้สาร์ทเรื่อยน์และออบินทันที แุ่ิว่าฝั่เรามีแ่นี้ใ่ไหม ใ่(ล้อเล่น) เพราะยัมีอีโรเ็บหนึ่แ่มันไม่ใ่เรื่อบินธรรมาหรอนะเพราะมันือสไรเอร์ยูนิ ึ่ในนั้น็มีหิสาวนหนึ่สวมเรื่อแบบนายเรืออาาศยศเรืออาาศรี และท่อนล่ามีแ่น. ไ้เรียมัวสำหรับศึที่ำลัะมาถึเธอไ้บรรุระสุนนา 8×52 มม. ลในแมาีนปบ.66 อเธอ พร้อมับเ็บาบที่ลับแล้วใส่ปลอ และเธอไ้เินไปหาทหาร่าที่ำลัรวยูนิโมเล Curtiss Hawk III อเธออยู่
“่า เรื่อยน์โอเีใ่ไหมะ” เธอถามับทหาร่า
“เรียบร้อยรับ ท่าน” เาอบ
“อบุนะ ันพร้อมล่ะ่ะ” เธอพูแล้วหลัานั้นเธอ็ไ้ระโเ้าไปสวมยูนิเ้าับาอเธอ หลัานั้น็มีหูและหาอสุนัอออมาพร้อมับวแหวนพลัเวทย์สีฟ้าเปล่ประายออมา ใบพัที่เริ่มทำานพร้อมออบิน
“ทุอย่าเรียบร้อยแล้วรับ” ทหาร่าบอ
“เรืออาาศรีหิศุภาลัย ธรรมศุภโศล พร้อมออัวแล้ว่ะ”
สิ้นเสียอศุภาลัย หรือื่อเล่นอเธอไน์ ทหาร่า็ไ้ปลล็อยูนิอเธอ แล้วหลัานั้นเธอ็พุ่ออาโรเ็บยูนิไปอย่ารวเร็ว เธอโผบินออไปในท้อนภาอันแสนว้าให่ เหล่าาวบ้านที่อยู่เบื้อล่าา้อมอเธอ้วยวามประหลาใที่ไม่เยเห็นอะไรแบบนี้มา่อน ็นะารที่ะเห็นวิัวเป็นๆ ็ไม่ไ้เิึ้นบ่อยแน่ๆ เธอบินมาัพัเธอ็เห็นเรื่อบินที่บินออมา่อนเธอเลยบินเ้าไปรวมลุ่ม้วย
“สวัสีหนุ่มๆ” เธอล่าวทัทายับเหล่านับิน
“สวัสีรับ ผู้หมว!” นับินนหนึ่พู
“เรียมพร้อมให้ีนะ พวนิวรอยมาัน 5 ัว อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามันล่ะ เี๋ยวันะเป็นนสั่ารเอ” เธอพู
“รับทราบรับ!!” ทุนพูพร้อมัน
พอทุนบินมาไ้เือบะถึหมู่บ้านที่ทหารบำลัโนโมีอยู่นั้น พลปืนหลัอ Corsair ไ้เห็นอะไรบาอย่าำลับินมาทาพวเา พอเาสัเีๆ เา็รู้แล้วว่ามันืออะไร
“นิวรอย 2 ัวทา 4 นาฬิา!!!” เาะโนบอทุน
“ทุลำแยย้าย” ไน์ไ้สั่ารให้เรื่อบินทุลำแยย้าย
“เี๋ยวันัารเอ พวนายอยหลอล่อให้ันนะ!” เธอะโนสั่าร
“รับทราบรับ!”
หลัานั้นเธอ็ไ้ปลเฟปืนพร้อมที่ลั่นไออไป ในะที่นิวรอยัวหนึ่ำลับินมาทาเธอา้านวา มันไ้ยิเลเอร์มาหาเธอแ่เธอ็สามารถลาโล่เวทมน์ออมาไ้ทันทำให้เลเอร์สะท้อนออไป และเธอ็ไ้บินไปหานิวรอยัวนั้นแบบึ่ๆ หน้าและเธอไ้เิหัวึ้นแล้วใ้ปืนยิไปที่ส่วนบนอมัน เผยให้เห็นอร์สีแแวววาวึ่เป็นุอ่อนอพวนี้ เธอึปิาน้วยารสาระสุนเ้าไปอีุนนิวรอยัวนั้นสลายไป เธอเล็วามสนใไปหานิวรอยอีัวที่ำลัไล่ยิเรื่อ Corsair อยู่
“ไอ้เิยิแม่ให้เละเลย!” นับินบอพลปืนท้ายอเา แ่็ไร้ารอบรับ
“ไอ้เิมึเป็นเหี้ยอะไรวะ! ูบอให้ยิ!” เาพู้วยวามโมโหปนับวามลัวเพราะนิวรอยที่ามเามา แ่พอเาหันไปูเาถึ็อเพราะพลปืนหลัอเานั้นถูยิเ้าที่หัวนระเบิไปรึ่หนึ่พร้อมับเลือที่สาระายับาที่
“ิบหายล่ะ” เาพู้วยวามสิ้นหวัพร้อมับหลับายอมรับะารรม
ปั!!ๆๆๆ เพล้!!!
ไ้มีเสียปืนัึ้น พร้อมับนิวรอยที่สลายหายไป พอเาลืมาเาพบว่าเานั้นยัมีีวิรออยู่ เพราะไน์ไ้ัารนิวรอยัวนั้นลไ้ ่อนที่มันะัารเา
หลัาัารนิวรอย 2 ัวนั้นไ้ ไม่ี่นาที่อมาพวเา็มาถึหมู่บ้านที่ำลัโนโมี
“เอาล่ะทุนระวััวให้ี” ไน์บอับนับินทุน
“รับทราบรับ!”
“เฮ้ย! ระวั!” ไน์ล่าวัเือนเพราะเธอเห็นนิวรอยัวหนึ่ที่บินมาาไหน็ไม่รู้ แ่มัน็สายเินไปเพราะมันไ้ยิเลเอร์ไปที่ Hawk นเรื่อยน์เิไฟไหม้แล้วพุ่ิ่ลพื้นร่าีวินับินนนั้นไปอย่าน่าเสียาย
นับิน Hawk อีนายที่เห็นสหายร่วมรบอเาโนพวนิวรอยัาร็เิอาารเรียแ้นึ้นมา เร่วามเร็วอเรื่อบินไปประันับพวนั้นให้รู้แล้วรู้รอโยไม่ฟัำเือนอวิสาวเลย
“หยุนะมันอันราย!!” เธอะโนสุเสียแ่เา็ไม่ฟั
“อย่าอยู่เลยมึ!” เาล่าว้วยวามแ้นั้นสุพร้อมลั่นไสาระสุนใส่นิวรอยัวนั้น แ่มัน็ยิเลเอร์สวนมาโนเ็มๆ ัั้วหัวใอเาโยทันที าอเา่อยๆ ปิลพร้อมับสิที่เริ่มหลุรอย ในไม่้าเรื่อบินลำนั้น็โม่พสุธาระเบิามสหายร่วมรบ่อนหน้าไป
แ่่อนที่นิวรอยัวนั้นะหาเหยื่อราย่อไป ไน์ไ้ใ้ัหวะนี้บินเ้าไปร้านล่าอมันพร้อมสาระสุนไม่ยั้ นมันเผยอร์อมันออมา เธอไ้ยิปืนเ้าไปอีุนเ้านิวรอยสลายไปอีัว แ่็มีนิวรอยอีัวโพล่ออมา้านหลัอเธอ แ่เธอ็รู้ะทัน่อน เธอึหันหน้าไปหามันพร้อมับลาโล่ออมาป้อันารโมี ่อนะยปืนึ้นมาเล็
แรๆ
‘ให้ายสิระสุนันหมะไ้’ เธออุทานภายในใเพราะระสุนเ้ารรมันหมะ่อน เธอึสะพายปืนไป้านหลััเิม พร้อมับัาบออมาแล้วพุ่ไปหาเ้าัรลทมิฬ
นิวรอยที่เห็นันั้นึไ้ยิเลเอร์มาที่เธอ แ่เธอ็ไ้ใ้าบนั่นปัป้อเลเอร์้วยวามแม่นยำ ่อนที่ะพุ่ไปัเ้านิวรอยัวนั้นนาเป็น 2 ท่อน ่อนที่สลายในเวลา่อมา ถึแม้ารที่ใ้าบในารัารนิวรอยนั้นะมีวามรุนแรมาว่าอาวุธปืน แ่มัน็ินพลัเวทอเธอไปไม่น้อย เธอึใ้าบในเวลาที่ำเป็นริๆ เท่านั้น
ภาพื้นิน
ในอนนี้เหล่าทหารบที่ำลั่อสู้ไม่ิ้อเรียว่าเอาีวิร้อนมาว่าเพราะลำพัทหารธรรมาๆ ไม่สามารถ่อรับนิวรอยประเภทบินไ้ไ้ พวเาทำไ้แ่หลบามที่ำบั
“เราะทำยัไีรับท่าน!” พลทหารถามผู้หมว้วยวามสิ้นหวั
“พวเรา้อรอให้ไ้นานที่สุนว่าำลัเสริมะมา!” เาพู
“พวมันบินมาแล้ว!” ทหารนายหนึ่พูพร้อมับี้ไปที่นิวรอยที่ำลับินมาทาพวเา
พวทหารทั้หมมอไปที่นิวรอยัวนั้นที่ำลับินมา้วยวามสิ้นหวั บานายเอารูปรอบรัวึ้นมาู หรืออำลาันเป็นรั้สุท้าย แ่ปาิหาริย์ยัมีอยู่
เพล้!!!
พอพวทหารลืมาพวเา็พบว่านิวรอยัวนั้นมีรอยเหมือนโนัเป็น 2 ท่อน ่อนที่ในเวลาไม่นานมัน็สลายลายเป็นละออนาเล็ลอยลมา พอพวเาสัเุอีรั้พวเา็พบว่านที่มา่วย็ือวิสาวพร้อมับาบที่อยู่ในมืออเธอ ทหารทุน่าโห่ร้อ้วยวามีใ และล่าวอบุ่อวิสาว
“พวเรารอแล้ว!”
“อบุมาๆ รับ!”
“นั่นน่ะหรอ สิ่ที่เรียว่าวิน่ะ”
เธอไม่พูอะไร่อนที่ะเ็บาบอเธอเาปลอ พร้อมับยิ้ม้วยวามเป็นมิรและโบมือทัทายเหล่าทหารที่อยู่เบื้อล่า
ใรรานใรรุ้าว แนไทย
ไทยรบนสุใ าิ้น
เสียเนื้อเลือหลั่ไหล ยอมสละ สิ้นแล
เสียีพไป่เสียสิ้น ื่อ้อเียริามฯ
พระบาทสมเ็พระมุเล้าเ้าอยู่หัว
พระมหาษัริย์แห่ราอาาัรสยาม 1910-1925
ความคิดเห็น