My Bloody Classmate

ลำดับตอนที่ #1 : FiLE 00 : ของกินของเราไม่เท่ากัน

คุณคิดว่าความลำบากของชีวิตมหาลัยคืออะไร?

การเรียน แย่งลงทะเบียนวิชา เทสที่ไม่มีซ่อม ธีสิสและโปรเจคต่างๆ? อือ อันนั้นมันก็ใช่ และถ้าคุณเป็นเด็กต่างจังหวั------ขอโทษที เป็นเด็กที่ไม่ได้มีบ้านแถวมหาลัยคุณอาจจะต้องบวกปัญหาเพิ่มไปอีกสักสองถึงสามข้อเช่นเรื่องการเงิน รูมเมท เพื่อนห้องข้างๆ

และ.......

อ้อ การนอนท้องร้องโครกครากในเวลากลางคืนนี่ก็นับเป็นปัญหาด้วย

นอนกลอกตามองเพดานพร้อมคร่ำครวญในใจสักพัก บวกกับคำนวนเงินที่เหลือเดือนนี้อีกสักห้านาที มะลิ ก็คิดว่าตัวเองควรออกจากหอไปหาของกินสักที เสียงท้องเธอกรีดร้องดังมาก ดังแบบวูบนึงคิดว่าห้องข้างๆจะมาเคาะด่ารึไม่ อย่างไร  เอาว่ะพี่น้อง อีกนิดจะสิ้นเดือนแล้วจะกินมื้อที่สี่สักวันไม่เป็นไรหรอก ยังดีกว่าเป็นโรคกระเพาะในอนาคต

คุยกับตัวเองจนได้คำตอบแล้วเธอก็จัดการมูฟตัวเองจากการนอนโง่ๆสู่การออกไปหาข้าวกินที่ร้านสะดวกซื้อ ดึกป่านนี้อาหารโง่ๆเวฟไม่กี่นาทีน่าจะเป็นคำตอบที่ดีกว่าต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปประทังชีวิต ไม่ใช่อะไร ห้องเธอไม่มีหม้อต้ม ไม่มีกาต้มน้ำร้อนด้วย สุดแสนยากจน(ล้อเล่นน่า จริงๆแล้วขี้เกียจขนมาเท่านั้นแหล่ะ)

คว้ากระเป๋าเงินพร้อมเดินออกนอกหอ แน่นอนว่าด้วยเป็นหอนอกร้านสะดวกซื้อจึงอยู่แทบจะชิดติดกัน เดินไม่กี่น่าทีก็ถึง แต่หอนอกมันมีหลายหอเหลือเกิน เพราะฉะนั้นสิ่งที่เจอเมื่อเดินไปถึงก็คือคนต่อแถวจ่ายเงินกับรอของเวฟยาวเป็นหางว่าว 

โอ้โห คุณพระคุณเจ้า แถวมันคดจนวนครบสามเชลฟ์แล้ว ถ้าเธอไปร่วมวงต่อด้วยจะได้ข้าวตอนกี่โมงวะ?

มะลิเบี่ยงเส้นทาง ถอยมาจากร้านใกล้หอไปร้านไกลกว่านั้นสักสองสามซอย ละแวกหอพักที่คนเยอะขนาดนี้ร้านเลยผุดกันเป็นดอกเห็ด จริงๆแล้วเธออยากกินพิซซ่านะ ดูนั่นสิ ร้านทางขวามือนั่นไม่มีคนเลย ถ้าไปซื้อคิวก็ไม่ต้องรอด้วย แต่น่าเสียดาที่ต้องประหยัด

เดินมาเกือบห้านาที เหลือซอยสุดท้ายที่ต้องผ่านแล้ว มะลิเห็นแสงร้านสะดวกซื้อลิบๆ แล้ว! ของกิน! ข้าว!! อาหารมื้อ-----

'กร็อบ....'

---ดึก!!! หือ? 

........เดี๋ยว เมื่อกี้เสียงอะไรนะ?

โอ้ที่รัก กลางคืนดึกดื่นแบบนี้ ระหว่างผีกับคนร้ายอันไหนน่ากลัวกว่ากันเอ่ย?

คนอื่นอาจตอบผี แต่ขอโทษด้วย สาวน้อยมะลิวัย 19 ปีกลัวคนร้ายดักปล้นมากกว่าผีสาง แน่นอนสิ่งที่ควรประพฤติในสถานการณ์แบบนี้สำหรับเธอแล้วคือการหันไปมองเสีย เดี๋ยวนี้ ทันที เธอพร้อมโกยแน่บถ้าไอ้ข้างหลังเธอเป็นมนุษย์โม่งพร้อมมีดในมือ เอ้า! สาม สอง หนึ่ง!

.....? โอ้.... เอ่อ...... จะว่ายังไงดี.........

ไม่มีไอ้โม่งถือมีดไล่จี้ แต่มีคู่รักจู๋จี๋จูบกันอย่างดูดดื่มอยู่ตรงซอกกำแพง โอโห ประเจิดประเจ้อ ขนาดนี้แล้วเดินอีกนิดหน่อยแล้วไปรักกันในที่รโหฐานนู่น! เธอตกใจหมด นึกว่ามิจฉาชีพไล่หลัง!

ทว่าวินาทีที่จะสาวเท้าออกเดินต่อ ชายคู่รักคนนั้นก็ถอนใบหน้าออกจากลำคอหญิงสาวในอ้อมกอด ก่อนเหลือบสายตามาทางเธอ

เรือนผมสีขาวปลอดระต้นคอ เครื่องหน้าที่แม้มองผ่านไฟสลัวก็ยังรับรู้ถึงความงามจนเรียกได้ว่าหยุดลมหายใจผู้ที่พานพบ และเหนือสิ่งอื่นใดคือสายตา

.........สายตา... ดวงตาคู่นั้น.......เป็นสีแดงส่องสว่าง...........

ราวกับจันทคราสสีเลือดที่ดึงสายตาทุกคู่ให้จับจ้องยามมองท้องฟ้าราตรี

สีแดงเรืองรองประหนึ่งจะกล่าวว่า ดีจ้า ไอ้นี่ไม่ใช่คนแน่จ้า

โอเค นางสาวศศิธร ชื่อเล่นมะลิ อายุ 19 ปีเศษ ย้อนขึ้นไปหลายบรรทัดเคยกล่าวว่าระหว่างคนกับผีเธอกลัวคนมากกว่า

ขอถอนคำพูดค่ะ ตอนนี้ผีก็กลัวค่า ไอ้ตาแดงวิ้งๆเหมือนไฟเรืองแสงที่มันอะไร้ ลิวิ่งเดี๋ยวนี้ ลิวิ่ง!!!!!