คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ท้อง
พอพ้นประูออมาพนิพรยืนพิประูให้น้ำาไหลออมา เธอิในใว่าเวลาที่เธอ้อาไปมาถึแล้วใ่ไหม เธอเิน้วยสิเลื่อนลอยเ้าห้อน้ำไปนั่ร้อไห้นพอใเธอ็เินออมานั่ที่ผโ๊ะทำาน
“น้อหลินเป็นไบ้า มีอะไรพูับพี่ไ้นะรับ พี่เห็นเราเหมือนน้อสาวนหนึ่นะ” นิรมลพูออมา
“อบุ่ะพี่มล” พนิพรบออบุพี่สาวที่แสนใีอนเออย่าาบึ้ พร้อมับน้ำาที่ไหลออมา เธอรีบเ็น้ำาออทันที
“ผมออไป้านอนะ” นินน์เปิประูออมาาห้อทำานพร้อมับพราวมุแล้วบอพนิพรว่านเอะออไป้านอ มันทำให้เธอาไปทั้ัวเลยทีเียว นพูอะไรไม่ออไ้แ่ปล่อยทัู้่ออไป
“หลินไม่เป็นอะไรใ่ไหม ใเย็นๆ นะ”นิรมลพูปลอบในที่เธอรัเหมือนน้อสาวนหนึ่
“ไม่เป็นไร่ะพี่มล” พนิพรอบลับ้วยอาารลื่นลอย นาว่าทำใเอาไว้แล้วว่าสัวัน้อมีวันนี้แ่พอถึเวลา็ทำใไม่ไ้อยู่ี
พนิพรมีอาารไม่ีเธอพะอืพะอมึ้นมาทันทีเธอเอามือปิปาแล้ววิ่เ้าห้อน้ำพอถึห้อน้ำเธอ็โ่ออาเียนออมานิรมลรีบวิ่มาูพนิพรที่อาเียนอยู่และ่วยเธอลูบหลัทันที
“หลินเป็นยัไบ้า” นิรมลถามพนิพรออมา้วยวามห่วใย
“ไม่เป็นไร่ะ เราลับไปทำานีว่า่ะพี่มล”พนิพร็ไ้นั่ทำาน้วยิใไม่อยู่ับเนื้อับัวนถึเวลาเลิาน
เธอลับบ้าน้วยใที่ไม่ปิเท่าไร พอมาถึบ้าน็อัวึ้นห้อนอนเลย นั่ิถึำพูอพราวมุและภาพที่เธอเห็นเมื่ออนลาวันน้ำามัน็ไหลออมาทันที พนิพรรอนินน์นเือบเ้าึผลอยหลับไปและื่นึ้นมาอนหโมเ้า็ปราว่าายหนุ่มยัไม่ลับมา
“หลินหนูมีเรื่ออะไรหรือเปล่าลูทำไมหน้าาหนูมันีเียวัไม่สบายรือเปล่าลู”ุารินเอ่ยถาวลูสะใภ้ัวเอวหลัาเห็นหน้าเธอ
“ไม่ไ้เป็นอะไร่ะุแม่สสัยหนูวนอนไม่หลับ่ะ” พริพรอบ ุาริน็ไม่ไ้ถามัไ้เท่าไรเพราะลัวลูสะใภ้ะอึอั
“หนูไปทำาน่อนนะะ”
“หนูไม่รอาินน์่อนเหรอลู” ุารินถาม้วยวามสสัย
“ไม่ีว่า่ะ” เธออยาะบอว่าลูายุแม่ไม่ลับบ้านมา่ะ แ่็เลือที่ะเียบเอาไว้และเินทาไปทำานทันที
“น้อหลินเป็นไบ้า่ะ” นิรมลถามับนที่ัวเอเอ็นูและรัเหมือนน้อสาว
“ไม่เป็รไร่ะพี่มล เรามาทำานันีว่า่ะ” ทั้สอน็นั่ทำานันไปเรื่อยลอทั้วันนินน์็ไม่เ้าบริษัท แม้แ่โทรศัพท์็ไม่แม้แ่ะโทรมาเรียไ้ว่าเาหายไปเลยั้แ่เมื่อวาน พนิพรอยาโทรไปถามว่าเาหายไปไหนอย่าไรแ่เธอ็ไม่ล้าเพราะลัวำอบนั้นเอ พอมีเวลาว่าใมัน็ิแวบไปหาทั้สอนนั้นแล้วน้ำามัน็ไหลลมาทันที
หลัเลิานเธอไม่ไ้รลับบ้านในทันที แ่ไปหาเพื่อนทั้สามนที่นัรวมัวันที่บ้านออุ้ม
“หลินแเป็นอะไร ทำไมหน้าาเหมือนนร้อไห้มาแบบนี้” อุ้มถามเพื่อน
“นั้นสิ บอพวเราไ้นะ” ปริมถาม้วยอีน
“พวแพี่พราวลับมาแล้ว และเามาหาุินน์แล้วออไป้านอพร้อมันั้แ่เมื่อวานปานนี้ยัไม่เห็นหน้าเาลับมาเลย” พนิพรพูไปน้ำามัน็ไหลออมา้วย
“ไม่มีอะไรหรอแอย่าพึ่ิมาเลยนะ” อุ้มเอ็ไม่รู้ะพูยัไเลยไ้แ่ปลอบันไป
“แล้วแะทำยัไ่อ” เ่ถามเพื่อน้วยวามเป็นห่ว
“ัน็ไม่รู้เหมือนันแ่พี่พราวมุเาบอว่าเาะมาทวอๆเาืน” พนิพรพูไปน้ำา็ไหลไป เพื่อนๆ่า็เห็นใเธอีวิำลัะมีวามสุ็้อมาทุ์ใอีแล้ว พูุยันพอสมวรทุน่า็ะแยย้ายันลับบ้าน พนิพรลุึ้นมาแล้วหน้ามืหมสิไปเพื่อนอเธอเลย้อพาันนำเธอไปส่โรพยาบาลใล้บ้านออุ้มทันที
“หมอ่ะลเพื่อนันเป็นอะไร่ะ” อุ้มถามเมื่อหมอออมาาห้อรว
“ไม่เป็นอะไรมาหรอรับ แ่อาารอนท้อเท่านั้นรับ” หมออบลับมา
“ท้อ” ทั้สามนอุทานออมาพร้อมัน
“อนนี้เรื่อมันยัยุ่ไม่พออีเหรอวะ แ่เรื่สอนนั้นหลินมัน็ทุ์ใมาพอแล้วนะ นี้ยัะมาท้อลูอุินน์อี หลินมันะทำไวะพวแ” อุ้มพูออมาเพื่อนอีสอนพาันส่ายหน้า
“แ่ันว่าถ้ามีพ่อใโลเลแบบนั้นไม่มีสะยัีว่าวะ” เ่พูออมา
ความคิดเห็น